[RPG] Fallen Crowns • 1 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Guinevere - Algerain Catharina Baratheon - Bastaard dochter van de koning/Huurmoordenares.
- Semele - Carmentis Necia Galloway - Hofdame/Schilderes
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- Exasperated - Helena Florentia Muse - Muzikante
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame



Mannen:
- 5HELLEY - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- 5TYLE5 - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokte
- WillNotLearn - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet
-
-




Huize Northwode:

Vrouwen:

- AgentP - Rosebell Scarlett Northwode - Prinses/Dochter van de koning
- Arachno - Aurora Dawn Violet Rose - Hofdame
- Neiva - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Vegangirl - Dawn Echo Lyna - Meid/Spion
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Annabeth - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- xhansjee - Ruth Rose Burckinson - Burger/Bandiet
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen

Mannen:

- WillNotLearn - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Annabeth - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Exasperated - Alain Ian Worthe - Kok
- 5HELLEY - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- Arachno - Micah Nathaniel Lloyd - Eigenaar van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'.
- 0o7 - Lior- Bandiet
-


Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 22:51 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elizabeth Marique Baratheon

"Ik wil je bescherming helemaal niet, idioot!" Beet ik hem woest toe en snoof vol verachting. "Laat me gaan!"
Ergens was ik er van bewust dat het mijn echte stomme schuld was, ik had naar de ridder moeten luisteren.
Waarschijnlijk was Daniëll nu in alle staten en zou Adam niet weten wat te doen.
Het zou vast aan de oren van mijn vader komen en zou de oorlog sneller ontketenen dan iedereen had verwacht.
"Je bent een lafaard!" Snauwde ik en deed een pas naar voor zodat ik naar hem op moest kijken.
Als hij echt dacht dat ik bang voor hem was, had hij het echt wel verkeerd.
Geen denken aan dat ik me zo door iemand liet doen, ik zou het hem zo moeilijk maken dat hij wenste dat hij het niet had gedaan.
In een snelle beweging, haalde ik mijn kleine dolk uit mijn laarsje en haalde wild naar hem uit.
Ik voelde hoe ik hem raakte, maar had geen idee waar het was.
Snel deinsde ik wat achteruit en hield de dolk stevig beet zodat hij deze niet gemakkelijk van me af zou kunnen pakken.
Door de aanval die ik net had gedaan, was mijn reservehoedje op de grond gevallen waardoor mijn bos bruine krullen zichtbaar was geworden.
Met mijn vrije hand haalde ik een verdwaalde krul weg voor mijn ogen en keek hem wantrouwig aan.
Doordat ik wat naar achter was gegaan, stond ik met mijn rug tegen de muur, iets wat misschien wel in mijn nadeel zou kunnen spelen.
Hoe dan ook, als hij me echt zou beschermen zoals hij zei, zou hij me in principe niets doen.
Hoewel ik daar nog niet zo erg zeker van was, hij was tenslotte een crimineel.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Helena Florentia Muse, muzikante.
'Oké, dat is prima.' Had ze geglimlacht en vervolgde: 'En u mag best gaan zitten hoor, Helena.' Ze had vast gemerkt dat ik niet ging zitten totdat ik de goedkeuring had gekregen. Ik knikte en ging vervolgens op een comfortabele stoel zitten dat naast de piano stond.
Ik hoorde een zacht geklop op de deur, maar ik keek niet op. Ik zou vanzelf wel zien wie er binnen kwam lopen. Wie weet was het wellicht een charmante, aantrekkelijke jongeman? Ik glimlachte bij het idee. Nee, dat zal vast niet zo zijn.
'Uw vader heeft mij gestuurd, prinses Catherine.' Hoorde ik een jongeman met zeggen. Hij had een stem voor een jong iemand en dit deed mij gluren vanuit de ooghoeken van mijn ogen van hoe zijn gedaante eruitzag. Ik had een snelle blik op hem geworpen, maar van wat ik eruit op kon maken had hij halflang blond haar en een prachtig lichaam. Met de gedachte dat ik dit durfde te denken deed mij blozen. Gelukkig konden ze geen gedachten lezen, want dan zouden ze me vast en zeker uitlachen.
Nu kon ik hem goed zien en had mijn donkerbruine ogen op hem gericht. “Welkom. Mag ik vragen hoe de jongeman heet?” Vroeg ik hem beleefd en ik stond op om weer een sierlijke buiging te maken. Ditmaal voor de jongeman.. met het aanlokkelijke gezicht.
Prinses Catherine schraapte haar keel nogmaals en haalde vervolgens diep adem om daarna een wijsje te zingen. Ze sloot haar ogen alsof ze vrede had met alles wat er om haar heen gebeurde en dat ze zich vrij voelde. Haar stem galmde door de zaal en ik bleef dit keer staan.
Aandachtig luisterde ik naar haar gezang en eenmaal toen ze klaar was had ik in mijn handen geklapt. Het was dan niet erg goed, maar ik kon duidelijk horen dat ze erg haar best had gedaan.
“Het is lang niet slecht, maar U heeft hier en daar wat puntjes waar we aan gaan werken.” Was ik begonnen met de uitleg. “U moet uw adem verplaatsen van uw borst naar uw buik en ervoor zorgen dat uw borst niet op en neer beweegt.”
Ik kuchte even vanwege het koutje dat ik had opgevat en mijn neus begon wat lichtjes rood te worden. Waarschijnlijk was het vanwege dat ik al vroeg op pad was gegaan en voordat ik naar het kasteel ging had ik mijn moeder nog in de winkel geholpen. Ze had zelf ook een koutje en hier had ze al een paar enkele weken flink last van. Soms voelde ik mee met mijn moeder vanwege de dingen die ze had moeten doorstaan en dat met mijn vader was het klapstuk geweest.
“Het beste is om uw stem even op te warmen voordat u gaat zingen.” Was ik met deze zin geëindigd.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Micah? ]

---

help

Annabeth schreef:
[Micah? ]

[Aanvragen voor reacties moeten in het praat-topic (: Kwestie van plaats besparing ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Okay, sorry. xd Kzal erop letten. (:]

---

help

Ian
Na nog een broodje te hebben gepakt zat ik wel aardig vol, ik wierp een blik op mijn zusje en keek vervolgens naar mijn vader 'Excusseerd u mij, vader' Zeg ik waarna ik mijn stoel naar achteren schuif en vervolgens opsta en de eetzaal uit te lopen.
Ik had besloten naar de paarden te gaan, een plaats waar ik graag was.. Waarschijnlijk omdat het er niet zo druk was, in iedergeval als ik geluk had niet.
Ik pakte twee appels uit een fruitschaal die ergens in een gang stond en liep vervolgens naar de paardenstallen en bijna direct naar mijn paart.
Een zwarte hengst genaamt Hydro en gaf hem één van de appels die hij gulzig opslokte en nam zelf een hap van de andere appel die ik had meegenomen waarbij hij me een beetje verontwaardigt aan leek te kijken aangezien hij die van hem al op had gegeten.
Ik grijnsde om vervolgens nog een paar happen van de appel te nemen en vervolgens de rest aan hem te geven.

---

Don't be like the rest of them, darling

Micah Nathaniel Lloyd
Eigenlijk had ik niet gedacht dat ik een antwoord erop zou krijgen, aangezien ze duidelijk had laten blijken dat ze mijn verleidelijke acties niet waardeerde. En hoewel ze er wel antwoord op gaf, was de tweede vraag nog of ze de waarheid sprak of niet. ‘Struikrovers, heer, ongeveer een week geleden… Ik had voorzien om de wonde dicht te branden, zij het niet dat de mannen mijn… wapens,’ Dit zei ze nogal twijfelachtig, waardoor ik mijn wenkbrauw iets ophaalde en wat meer naar haar toe draaide.
Hoe lang was zij al aan het reizen? Welnu, daar had ik later ook nog de kans voor. Het is niet het goede moment nu door te vragen, houd dat in je gedachten Micah. Wil je anders ook een klap van haar verwachten? Bij deze gedachten werden mijn lippen strak op elkaar geperst, zeker toen ik terug dacht aan de klap van de dame Bennett. Miss Lancaster had wapens gehad? Je komt niet zo snel een vrouwe tegen die wapens heeft of daarmee traint, anders zal zij vast toch geen strijdmiddel mee hebben gehad.
‘…hebben afgenomen. Als ook mijn reservekledij die ik vorige maand aangekocht had. Alsook mijn paard, landkaart, geld en voedsel. Ik heb geen idee waar ik ben.’ Een paar knipperde ik met mijn ogen wanneer ik haar helemaal peilde, van boven tot onder en weer terug. Het zou vast lijken of ik haar aan het bekijken was met mijn donkere poelen, om nog maar te zwijgen hoe graag ze me dan zou willen slaan, maar dit was niet mijn bedoeling. Haar stem begon naar het einde toe te trillen, echter vermande zij zich en de woorden die ze net gezegd had liet ik even tot me door dringen. Struikrovers hadden haar overvallen en alle dingen van haar afgenomen… Ik knikte korte, waarbij ik met mijn duim en wijsvinger over mijn kin wreef. Hierna had ik haar gezegd dat ze zich z.s.m. op moet frissen en ik wel wat schone kledij voor haar heb.
Hoewel ik niet echt kon snappen als ze door mijn magische kus-opmerking geërgerd zou worden, merkte ik het wel ietwat op in haar blik. Toch schudde ze lachend haar hoofd erna, waardoor dit een grijns op mijn gezicht leverde. ‘Ik moet u mijn dank betuigen, heer,’ mompelde ze zachtjes, waarop ik haar afwachtend en nieuwsgierig aankeek, terwijl we nog verder liepen. Mijn hand nog steeds lichtjes op haar rug, al stelde ze vast niet op prijs dat ik in haar privéruimte liep. ‘Als u me niet… benaderd had, zou ik waarschijnlijk tot zonsondergang rondgelopen hebben op het marktplein.’ Door dit wat ze zei, liet het me even nadenken, maar toch was dit totaal niet aan mijn uitstraling te zien. Ik had een kalme aanblik, een dankbaar grijnsje op mijn lippen en wat hetzelfde in mijn ogen te zien was.
Ze zou toch niet werkelijk over de markt rond dwalen dan? Er waren genoeg café’s en bars die haar een plekje konden bieden. Die van mij erbij gerekend natuurlijk. Toch liet ik niet merken dat ik het antwoord niet geloofde, want er straalde nog steeds een grote glimlach op mijn lippen. Met mijn blik naar voor gericht, stapte ik verder. Sommige vrouwen keken om met een kritische blik, dat waren enkele dames die mijn reputatie kenden. Al stond ik hier bekend om een rokkenjager, bemoeiden de dorpelingen er toch niet mee, aangezien ze er niet tussen wilde staan. De enige die ermee bemoeide was de oude vriend van mijn vader, en eveneens de echte eigenaar van de bar/ tavern. ‘Ik heb alle dingen waar u om gevraagd heeft, milady,’ zeg ik haar dan, zelfverzekerd en met een triomfantelijke blik in mijn ogen. ‘Misschien zelfs iets extra’s…’ vervolgde ik ietwat mysterieus erachter aan. Ik kon het weer eens niet laten, ze was dan ook gewoonweg een prachtige jonkvrouwe. Duidelijk anders dan de meeste vrouwen hier.

---

†

[En dan zeg jij kort... ;o

ACHTENTWINTIG REGELS. O_O

Nu kom ik hier af met mijn idiote mini-post...]

Alena Katherina Lancaster
Lena voelde Micah's blik over haar lichaam glijden. Meestal kon het haar niet schelen, al gebeurde het te vaak naar haar zin, en gaf ze ontdeugende opmerkingen. Maar op de één of andere manier had ze bij Micah die indruk niet. Er speelde een dankbare glimlach rond zijn lippen wanneer ze hem bedankte en ze kon zien dat hij met vragen zat, waarschijnlijk over het feit dat ze het over haar reis en haar wapens had gehad. Misschien had ze het niet zo moeten verwoorden... Haar ene hand rustte op haar riem, waar zich een lege schede ter grootte van ongeveer twintig centimeter bevond. Er had een dolk gezeten die haar vader eigenhandig voor haar had gesmeed. Zelf bewerkt, zelf platgehamerd en zelfs zelf de schede gemaakt. Lena was er trots op geweest. En nu was het weg.
Zijn hand lag nog steeds zachtjes op haar rug. Niet het soort beetpakken en dicht tegen zich aandrukken, maar gewoon ondersteunend. Begeleidend. Ze apprecieerde het wel, want hoewel ze het niet liet zien, ze kon bijna niet meer op haar benen staan van vermoeidheid. Er zaten dan ook donkere kringen onder haar ogen, maar met de zwarte vegen die haar gezicht bedekten, waren ook die haast niet te bemerken.
Lena merkte op dat een aantal vrouwen Micah met een kritische blik bekeken, iets wat een geamuseerde glimlach op haar lippen teweegbracht.
"Ik heb alle dingen waar u om gevraagd heeft, milady," zei Micah dan, hoewel Lena nergens om gevraagd had. Deels voelde ze zich een beetje schuldig, maar dat was haar koppige kant die vond dat ze alles zelf kon oplossen. "Misschien zelfs iets extra's..." vervolgde hij ietwat mysterieus. Lena snoof even en richtte zich op.
"Ik hoop dat ik u niet tot last ben, heer." Het geheer begon haar een beetje te vervelen. Het kwam er altijd achteraan alsof ze het telkens vergat. "En extra's zijn verre van node." Ze schonk hem een zuinig glimlachje en kamde even met een hand door haar nu bijna droge haar. Er zaten nog steeds kilo's stof in.
Ze zette er de pas een beetje steviger in, iets wat ze beter niet gedaan had want ze struikelde bijna. Lena draaide beschaamd haar hoofd weg wanneer ze het bloed naar haar wangen voelde stijgen en wisselde haar mantel nog eens van arm, zodat er zich iets tussen Micah's lichaam en het hare bevond.

---

help

Floria Ysmay Swift
Tien minuten later kom ik weer terug bij het kasteel, terwijl de tranen nog steeds in mijn ogen staan. Met mijn hoofd op de grond gericht loop ik richting de keuken, zodat niemand dat kan zien. Vlak voor de keuken knipper ik ze snel weg en loop ik naar binnen. 'Hier zijn de spullen,' glimlach ik zwakjes. Ze neemt de spullen van me over en kijkt me onderzoekend aan. 'Gaat alles goed liefje?' vraagt ze. Ik knik en mompel dat ik nog andere dingen moet doen waarna ik me de keuken uit haast. Ik was eigenlijk van plan naar mijn kamer te gaan, maar uiteindelijk loop ik richting de paardenstallen.
Paarden doen me denken aan thuis, ook al hadden we zelf geen paarden. Mijn broer reed vaak op het paard van de buren, en ik keek meestal toe. Zelf op het paard stappen heb ik nooit gedurfd.
Als ik bij de stallen aankom zie ik tot mijn teleurstelling prins Ian staan. Ik had gehoopt dat ik even alleen had kunnen zijn, had ik toch naar mijn kamer moeten gaan. Ik veeg snel de traan de over mijn wang loopt weg terwijl ik een buiging maak. 'Goedendag prins Ian,' begroet ik hem beleefd.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Micah Nathaniel Lloyd.
Hoewel mijn hand nog op haar rug dwaalde en mijn blik vooruit geplant was, merkte ik in mijn ooghoeken op dat ze haar ene hand op haar riem liet rusten, waar zich een lege schede bevond. Ze had niet gelogen, maar het was dan ook niet echt dat ik verwacht had dat ze leugenaartje zou spelen. Nogmaals: niet veel vrouwen hadden het over de dingen waar zij, Alena Lancaster, het over had gehad. Bij haar in vergelijking waren ze nog gewoontjes, wel snoepjes waarvan ik letterlijk wilde snoepen, eveneens voor Miss Lancaster, maar nog altijd gewoontjes.
Vragen zal ik nog even uit moeten stellen totdat we bij de tavern aan zouden komen, misschien kon ik haar wel een baantje regelen daar, al zou ik wel eerst met Amalric moeten overleggen. Eerst kon ik een preek van hem verwachten waarom ik de boodschappen nog niet mee had genomen en om niet te vergeten, of dit weer één van mijn vangsten was. Dan zou hij er namelijk niet aan mee willen werken, jammer genoeg. Ik kon wedden dat ik haar, en andere jonkvrouwen, anders sneller had kunnen krijgen. Gewoonweg omdat ik dan extra hulp had gekregen van mijn oude jongeheer zijn vriend. Ach, wat mis ik die kinkel toch, ik had hem nog graag in leven gezien.
Een kleine verdrietige blik zweemde in mijn donkere poelen, waardoor deze zelfs iets donkerder werden, maar al snel schoof ik het opzij en richtte me weer op de freule naast me. Ze had gesnoven op mijn mysterieuze toon en de woorden, waarna ze zich op richtte. Kort likte ik over mijn lippen, welke iets droog waren geworden, waarna ik slikte en me niet meer in mijn gedachten waande. ‘Ik hoop dat ik u niet tot last ben, heer.’ Nu ik er eigenlijk over nadacht, ze leek me niet het soort persoon dat de gehele tijd liefjes “heer” zou zeggen, dus ik vroeg me af wat haar er nu tot dwong. ‘En extra’s zijn verre van node.’ Ik blikte op haar toen ze me een zuinig glimlachje schonk, terwijl ze met haar hand even door haar nu bijna droge haar ging.
‘De dame is me geheel niet tot last, hoe kunt u dat toch denken?’ Mijn blik was nog even op haar gericht, voordat deze weer naar voren ging en op enkele dames lette die voorbij lippen. Hierop stak ik vriendelijk mijn hand op, terwijl ik een bescheiden, maar erg verleidelijk knikje liet. De twee jonkvrouwen gniffelden even aangenaam, desalniettemin liepen ze snel door. Hun waren zeker bang door wat er zou gebeuren, durfden het niet aan door de roddels die het dorp van Northwode door gingen. Micah is een rokkenjager, hij geeft niets om je, dat soort dwaasheid. Al was het natuurlijk niet geheel onwaar.
Wanneer Alena er abrupt de pas ietwat steviger in zette, struikelde ze bijna, waardoor ik direct te hulp schoot en mijn arm om haar middel wikkelde. Zij draaide beschaamd haar hoofd weg, ik merkte hoe haar wangen de kleur van haar rode haar kreeg. Ze had nu een allerliefst, en vooral beminnelijk, aanblik gekregen, om op te eten hoe aandoenlijk dit was. Hierna liet ik haar echter weer los, geheel dit keer, waarna ik met een opgetogen blik en eveneens grijnsje wegkeek. Een hand haalde ik door mijn halflange haar heen, welke iets warrigs kregen, echter deerde mij dit niet. Ondertussen had Alena de mantel weer van arm geruild. ‘We could pretend it didn’t happen, dear lady.’ Zei ik haar, wat ze vast en zeker beter op prijs zal stellen dan dat ik daar een expliciete opmerking over had gemaakt. Ik kuchte even, ten teken dat het topic opzij werd gezet.
We liepen nu al enkele minuten en we zouden zo wel bij de tavern/ bar aankomen. Ik kon alleen maar hopen dat Amalric me nu wel zou helpen, al was het maar een iets. Alle kleine beetjes helpen, dus zelfs hier zou ik blij – al kon het eerder opgelucht worden genoemd – mee zijn. Een onhoorbaar zuchtje kwam er tussen mijn lippen vandaan, waarna ik weer rondkeek en vervolgens mijn blik op de roodharige vrouwe richtte, zoals altijd weer een grijnsje om mijn mond. ‘Ik zal alvast beantwoorden waar je bent, zodat je die vraag weg kunt laten. Jonge dame,’ grijnsde ik toen. ‘U bevindt zich nu in het koninkrijk Northwode. Mag ik u vragen waar u helemaal vandaan komt?’ Ze leek me nog altijd veel gereisd te hebben. ‘Of is het nog te vroeg voor vragen?’ Hierna waren we al snel bij de tavern/ bar de Aphrodite aan gekomen. Hier boog ik even diep, terwijl ik haar welgemanierd en lichtelijk vleiend gebaarde dat zij voor kon gaan door mijn ene hand voor mijn borstkas te doen, toen ik de andere uitstak richting de deur. ‘Gaat u voor, mijn fair lady.’ Glimlachte ik, mijn lippen krulde zich kwajongensachtig om, waarbij ik haar even ondeugend aankeek.

[Oops.]

---

†

[...

Ö

HOW AND WHY? Amalric doet me denken aan Alaric... TVD.. ]

Alena Katherina Lancaster
"De dame is me geheel niet tot last, hoe kunt u dat toch denken?"
Ja, Alena mocht dan nog weten wat voor een man Micah was, hoffelijk en beleefd was hij wel. Al behoorde dat waarschijnlijk gewoon tot zijn verleidingstrucjes. Ze was waarschijnlijk de zoveelste. Gewoon een vis die hij aan de haak had geslagen. Hoeveel vissen zou dan zoal hebben gehad? Waarschijnlijk meer dan ze kon tellen. En hoeveel zouden er van stand geweest zijn? Met zijn uiterlijk kon Micah vast iedere vrouw krijgen naar wie hij even knipperde. Hij stak zowat naar iedere vrouw die hij tegenkwam een hand op, wat gepaard ging met een verleidelijk knikje. De twee jonkvrouwen die net voorbij liepen, moesten even gniffelen.
Het was iets wat Alena geërgerd met haar ogen deed rollen. Als zij niet vermoeid zou zijn, had hij vast al zestien klappen in zijn gezicht gekregen. Maar ze was nu eenmaal moe. En een heel stuk lakser dan anders.
Wanneer Lena bijna struikelde, schoot Micah haar te hulp door een arm rond haar middel te wikkelen. Ze liet met een knalrood hoofd een kleine zucht horen.
Micah liet haar weer los. Helemaal deze keer. Deels vond Lena dat goed, deels stond ze nu een heel stuk instabieler op haar benen.
"We could pretend it didn't happen, dear lady," zei hij, iets wat ze erg op prijs stelde.
"Ik zal alvast beantwoorden waar je bent, zodat je die vraag weg kunt laten. Jonge dame," grijnsde hij toen. Lena keek hem met een brandende nieuwsgierigheid aan. "U bevindt zich nu in het koninkrijk Northwode. Mag ik u vragen waar u helemaal vandaan komt? Of is het nog te vroeg om dat te vragen?"
Lena kon het niet laten om opgelucht te glimlachen. Naar de grootte van de stad te oordelen, was dit vast en zeker de hoofdstad. En in hoofdsteden woonden veel mensen van stand. Misschien zou ze hier wel vinden wie ze zocht. Eerst had ze heel Baratheon uitgekamd, omdat ze ervan uitging dat Aurora daar zou wonen, aangezien haar vader daar ook ging gaan wonen en ze daar was opgegroeid. Ze had zich ook nooit in Northwode durven begeven, aangezien het niet haar thuisland was en ze geen idee had hoe de mensen daar leefden. Ze was bang voor het onbekende, maar stelde nu vast dat dat onbekende nog redelijk meeviel.
"*insert medievalish townname*, vlak over de grens met Baratheon." Deze keer vergat ze de "heer" helemaal. Ze merkte het niet op.
Een paar minuten later arriveerden ze bij een tavern. Naast de deur bevond zich een typisch bord dat alle herbergen, restaurants, tavernen en barren [is dat wel het meervoud? Volgens mij is het bars...], met de naam erop. Aphrodite. Griekse godin van de liefde en schoonheid. Er streek een glimlach over Lena's lippen wanneer ze besefte dat die naam wel heel goed bij Micah leek te passen. Wel... Micah's reputatie.
"Gaat u voor, mijn fair lady," glimlachte Micah. Hij deed de deur open en Lena keek eerst even nieuwsgierig binnen eerdat ze een voet over de drempel zette.
"Is dit uw zaak, heer Lloyd?" vroeg ze, met dezelfde uitgestreken glimlach over haar lippen.

[Dat waren dus NEGEN regels meer dan mijn postje hierboven... I feel ashamed. Dat je op zoiets moet reageren... -.-

Ik luister trouwens zielige muziek. It infects my writing...]

---

help

Lior
'U heeft gelijk, edele dame, u heeft mijn hulp niet nodig,' Zeg ik, en ik grijp met mijn hand naar mijn bovenarm, waar de wond is. Ze kan goed steken, het is een vleeswond. Terwijl ik crepeer van pijn, probeer ik woorden over mijn lippen te krijgen. 'Pak... Een... Paard... Uit... De... Stal... Bij... Mijn...Huis......' Krijg ik er met moeite uit. Ik laat mezelf in een hoekje vallen, bang om dood te bloeden, en dat kan niet. Maar het gaat gebeuren, ik voel het. 'Vrouwe, ik heb maar... Een wens.... Zorg voor mijn... Familie,' Zeg ik, en ik voel hoe het bloed van mijn arm naar mijn been stroomt, en van daar naar de grond. De wereld begint wazig te worden, en ik voel hoe de dood steeds meer grip op mij krijgt. Ik probeer te herinneren wat mijn naam is, maar mijn grip op de werkelijkheid verdwijnt. Mijn leven is ten einde, ik ben verslagen door een vrouw. Ik zie hoe mijn schuilplaats voor me wegtrekt, en ik voel ook mijn gehoor wegstuiven. Is dit het dan> Waar iedereen zich zo druk om maakt? Is dit hoe je doodgaat? De moed is me in de schoenen gezakt, want die voel ik niet meer. Terwijl ik probeer nog een laatste blik van mijn boosdoener probeer te krijgen, valt me pas op dat ze eigenlijk prachtig is. Het kan zijn dat ik nooit goed naar haar heb gekeken, maar ook dat het gewoon komt doordat ik op sterven lig, en niks kan doen om nog in leven te blijven. Hoeveel mensen zou ze hebben vermoord? Hoeveel mannen zijn al voor haar gevallen? Ontelbaar veel. 'Nog een ding,' Fluister ik, en ik steek mijn had uit. 'Als ik zeggen mag, u bent mooi,' Krijg ik tot verbijstering uit mijn mond. Met deze woorden wil ik doodgaan. Net als ik denk dat het zo ver is, komt mijn zicht weer terug. Omdat het nog steeds wazig is, kan ik niet goed zien wat de prinses aan het doen is, maar ik ben op dit moment beter aan het worden.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Elizabeth Marique Baratheon

Voor heel even voelde ik me schuldig voor het feit dat ik hem neer had gestoken, hij leek plots een stuk minder gevaarlijk.
Wanneer ik merkte dat hij in een hoekje naar beneden zakte, wist ik niet wat te doen en deed behoedzaam een stap in zijn richting.
Het was alleen de bedoeling geweest hem te verwonden, niet de doden.
Aan de ene kant kon ik hem onmogelijk hier zo achterlaten met de kans dat het kind van daarnet hem zo zou vinden.
Kinderen waren te onschuldig om op die manier in contact met geweld te komen, maar aan de andere kant was het zijn verdiende loon.
De tweestrijd bleef doorgaan in mijn hoofd en net wanneer ik een beslissing wilde maken, leek het alsof hij weer beter werd.
Met het mes stevig in mijn hand geklemd, knielde ik bij hem neer en keek hem recht in zijn ogen aan.
"Volgende keer, ben ik niet zo mild." Zei ik en vernauwde mijn ogen wat.
Hopelijk had het voldoende effect en zou hij de twijfeling niet in mijn ogen zien.
Snel raapte ik mijn reservehoedje op van de grond, stak mijn haren er weer onder en keek nog even op de crimineel neer waarna ik maakte dat ik het huisje uit was.
Eenmaal buiten bleef ik aarzelend staan, ik had geen idee welke kant ik op moest.
Aangezien ik op het eerste zicht ook geen paard zag staan, besloot ik om te voet door het bos te lopen, niet bepaald mijn slimste idee.
Zo snel als ik kon, rende ik door het bos in de hoop dat ik de juiste kant opliep.
Anders zou ik nog een lange tijd vast zitten in het bos.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Winchesterr schreef:
Floria Ysmay Swift
Tien minuten later kom ik weer terug bij het kasteel, terwijl de tranen nog steeds in mijn ogen staan. Met mijn hoofd op de grond gericht loop ik richting de keuken, zodat niemand dat kan zien. Vlak voor de keuken knipper ik ze snel weg en loop ik naar binnen. 'Hier zijn de spullen,' glimlach ik zwakjes. Ze neemt de spullen van me over en kijkt me onderzoekend aan. 'Gaat alles goed liefje?' vraagt ze. Ik knik en mompel dat ik nog andere dingen moet doen waarna ik me de keuken uit haast. Ik was eigenlijk van plan naar mijn kamer te gaan, maar uiteindelijk loop ik richting de paardenstallen.
Paarden doen me denken aan thuis, ook al hadden we zelf geen paarden. Mijn broer reed vaak op het paard van de buren, en ik keek meestal toe. Zelf op het paard stappen heb ik nooit gedurfd.
Als ik bij de stallen aankom zie ik tot mijn teleurstelling prins Ian staan. Ik had gehoopt dat ik even alleen had kunnen zijn, had ik toch naar mijn kamer moeten gaan. Ik veeg snel de traan de over mijn wang loopt weg terwijl ik een buiging maak. 'Goedendag prins Ian,' begroet ik hem beleefd.

Ian
Ook de helft van mijn appel had hij al snel op, ik reed vroeger meer dan nu.. Waarschijnlijk omdat ik nu meer dingen moet doen dan vroeger en meer verplichtingen heb dingen die nou niet bepaalt altijd leuk zijn om te doen.
Ik werd uit mijn gedachten gehaalt door de dienstmeid die vanmorgen ook bij Jonathan's kamer stond, ze maakte een buiging om me vervolgens te begroeten,
wat was haar naam ook alweer?.. Haar achternaam was iets met een S maar haar voornaam had ze nog niet gezegt, en daarbij was ik nou niet helemaal geweldig in namen en het onthouden ervan.
'Wat is jouw naam?' Vraag ik haar dan gewoon en leun tegen de box van Hydro, tsja.. Ik had manieren geleerd, de vraag was alleen of ik me daar ook vaak aan hielt.
Ze had lang bruin haar en ogen waarvan ik niet helemaal kon uitvogelen welke kleur ze waren, of ze nou juist blauw, groen of grijns waren of eerder een mengeling van die drie kleuren.

---

Don't be like the rest of them, darling

[Sorry dat ik zou laat pas inspring... Is er al veel gebeurd? Misschien iets dat ik moet weten voordat ik begin met schrijven?]

---

Fuck the government.