[RPG] Fallen Crowns • 1 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Guinevere - Algerain Catharina Baratheon - Bastaard dochter van de koning/Huurmoordenares.
- Semele - Carmentis Necia Galloway - Hofdame/Schilderes
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- Exasperated - Helena Florentia Muse - Muzikante
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame



Mannen:
- 5HELLEY - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- 5TYLE5 - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokte
- WillNotLearn - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet
-
-




Huize Northwode:

Vrouwen:

- AgentP - Rosebell Scarlett Northwode - Prinses/Dochter van de koning
- Arachno - Aurora Dawn Violet Rose - Hofdame
- Neiva - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Vegangirl - Dawn Echo Lyna - Meid/Spion
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Annabeth - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- xhansjee - Ruth Rose Burckinson - Burger/Bandiet
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen

Mannen:

- WillNotLearn - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Annabeth - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Exasperated - Alain Ian Worthe - Kok
- 5HELLEY - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- Arachno - Micah Nathaniel Lloyd - Eigenaar van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'.
- 0o7 - Lior- Bandiet
-


Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 22:51 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Micah Nathaniel Lloyd.
Er ging een ellenlange tijd voorbij en al die tijd zat ik in een hoek op de grond in het kamertje van Amalric. Natuurlijk ontbrak daar geen fles alcohol aan, want dit had ik nodig, nodig om het weer te vergeten en mijn act op te bouwen. Eentje die Amalric maar al te goed kent, wat hij net weer in de discussie duidelijk had gemaakt.
Ik vroeg me af hoe het ging daar, waar ze allemaal over praatte. Een diepe zucht kwam van tussen mijn lippen vandaan, terwijl ik de bijna lege fles weer tegen mijn lippen zette en hier grote slokken van nam. Een licht gevoel had mijn hoofd ondertussen bestegen en volgens mij rook ik iets naar alcohol. Gelukkig kon ik er tegen, want als ik ongeluk had gehad, zou ik nu al dronken kunnen zijn. Nee, daar had ik te veel alcohol voor gedronken de afgelopen tijd, het begon ergens te wennen. Of zo leek het idee.
Ik stond op na nog een lang moment hier gezeten te hebben, liep de deur uit en terug naar Amalric en Alena. De lege fles liet ik liggen in dezelfde hoek van Amalric’s kantoor, waar ik eerder had gezeten. Uch, niet te geloven dat ik mezelf in al die zielige, zelfmedelijdende rotzooi baadde.
“Ik heb Mevrouw Lancaster ingevuld wat ze überhaupt kan doen. Alle dingen die zij hoort te weten heb ik haar verteld. Voor nu zal zij als één van de bediening functioneren,” vulde mijn oude vriend me in, waardoor ik levenloos knikte, maar mijn blik niet op Alena richtte. “Dat is mooi, mooi dat we haar toch konden helpen.” Hoewel ik dit zei, klonk het totaal niet zoals eerst, want toen was mijn aanblik en toon nog charmant, verleidelijk zelfs. Mijn oude, speelse ik. Alleen nu niet. In de bui nadat ik gedronken heb, werd ik altijd… Hm, hoe zal ik het eens noemen? Angstaanjagend koud leek het wel te volstaan. Zo was mijn hele gestalte nu ook: kil, stern. “Ze kan direct beginnen.” Vervolgde Amalric.
Wanneer ik uiteindelijk toch een blik richting Alena deed, was deze enkel met een levenloze blik in mijn ogen. Ik schudde kort mijn hoofd. “Nee, laat haar slapen. Ze ziet er vermoeid uit. Slaap, dat is wat ze nu nodig heeft.” Ik wuifde even met mijn hand en liep vlak langs haar heen weg, richting een tafel die alleen in de hoek van de tavern stond. Steeds meer mensen kwamen er in de tavern. Ik ging op de stoel zitten en peilde de eetkamer van de tavern waar ik me nu in bevond.

[Thanks btw, doll.]

---

†

Gemma Antoinette Treebone.

Ik mijn kamertje aangekomen zag ik een aantal jurken over een stoel hangen. Meteen wist ik weer waar ik mee bezig was geweest de afgelopen dagen. Naast het schoonmaken van prinses Catherine's kamer en andere klusjes had ik ook gewerkt aan een paar nieuwe jurken voor prinses Elizabeth. Ik bond mijn haar vast met een lint en hing een zakje met naaispullen aan mijn riem. Voorzichtig, zonder de jurken kapot te willen maken, tilde ik ze van de stoel af en legde over mijn beide armen, zodat ze niet op de grond zouden hangen. Daarna verliet ik mijn kamer weer, op zoek naar prinses Elizabeth. Ik had gehoord dat ze de hele morgen weg was geweest, maar had van verschillende ook al weer gehoord dat ze terug was gekeerd. Ik liep de brede gangen door en vroeg onderweg aan een aantal andere bedienden of ze de prinses gezien hadden. Een aantal gangen verder zag ik dan eindelijk de prinses lopen. 'Prinses,' luidde mijn stem, die echode door de gang. Ik snelde zo snel als ik kon met de jurken in mijn armen naar haar toe. 'Uwe hoogheid, heeft u even tijd?' Ik hield de jurken even omhoog om te benadrukken wat ik bedoelde.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Arachno schreef:
Micah Nathaniel Lloyd.
Er ging een ellenlange tijd voorbij en al die tijd zat ik in een hoek op de grond in het kamertje van Amalric. Natuurlijk ontbrak daar geen fles alcohol aan, want dit had ik nodig, nodig om het weer te vergeten en mijn act op te bouwen. Eentje die Amalric maar al te goed kent, wat hij net weer in de discussie duidelijk had gemaakt.
Ik vroeg me af hoe het ging daar, waar ze allemaal over praatte. Een diepe zucht kwam van tussen mijn lippen vandaan, terwijl ik de bijna lege fles weer tegen mijn lippen zette en hier grote slokken van nam. Een licht gevoel had mijn hoofd ondertussen bestegen en volgens mij rook ik iets naar alcohol. Gelukkig kon ik er tegen, want als ik ongeluk had gehad, zou ik nu al dronken kunnen zijn. Nee, daar had ik te veel alcohol voor gedronken de afgelopen tijd, het begon ergens te wennen. Of zo leek het idee.
Ik stond op na nog een lang moment hier gezeten te hebben, liep de deur uit en terug naar Amalric en Alena. De lege fles liet ik liggen in dezelfde hoek van Amalric’s kantoor, waar ik eerder had gezeten. Uch, niet te geloven dat ik mezelf in al die zielige, zelfmedelijdende rotzooi baadde.
“Ik heb Mevrouw Lancaster ingevuld wat ze überhaupt kan doen. Alle dingen die zij hoort te weten heb ik haar verteld. Voor nu zal zij als één van de bediening functioneren,” vulde mijn oude vriend me in, waardoor ik levenloos knikte, maar mijn blik niet op Alena richtte. “Dat is mooi, mooi dat we haar toch konden helpen.” Hoewel ik dit zei, klonk het totaal niet zoals eerst, want toen was mijn aanblik en toon nog charmant, verleidelijk zelfs. Mijn oude, speelse ik. Alleen nu niet. In de bui nadat ik gedronken heb, werd ik altijd… Hm, hoe zal ik het eens noemen? Angstaanjagend koud leek het wel te volstaan. Zo was mijn hele gestalte nu ook: kil, stern. “Ze kan direct beginnen.” Vervolgde Amalric.
Wanneer ik uiteindelijk toch een blik richting Alena deed, was deze enkel met een levenloze blik in mijn ogen. Ik schudde kort mijn hoofd. “Nee, laat haar slapen. Ze ziet er vermoeid uit. Slaap, dat is wat ze nu nodig heeft.” Ik wuifde even met mijn hand en liep vlak langs haar heen weg, richting een tafel die alleen in de hoek van de tavern stond. Steeds meer mensen kwamen er in de tavern. Ik ging op de stoel zitten en peilde de eetkamer van de tavern waar ik me nu in bevond.

[Thanks btw, doll.]

[I am so boooooreeeeed.

Listening to Hans Zimmer again. Sigh... Mevrouw Lancaster... Hmm... Ze is nog niet getrouwd.

Ik had behoefte aan een depressief stukje. Die muziek geeft me veeeeel te veel inspiratie.]

Alena Katherina Lancaster
Amalric begon Alena te informeren wat het werk dat hij voor haar in gedachten had precies inhield. De enige inspanning die ze moest leveren was ja-knikken.
Micah kwam terug de tavern binnen. Hij zag er anders uit. De flikkering in zijn ogen was er niet meer en er restte enkel nog een doffe weerkaatsing van het licht. Lena moest even ongemakkelijk slikken.
"Ik heb mevrouw Lancaster ingevuld wat ze überhauot kan doen. Alle dingen die zij hoort te weten heb ik haar verteld. Voor nu zal zij als één van de bediening functioneren." Functioneren. Het klonk als één of ander mechanisme dat zo nu en dan hersteld diende te worden, maar ze ging er niet op in.
Lena merkte op dat Micah zijn blik niet meer op haar richtte. Bijna bewust, haast. Waarom zou hij dat doen? Om de één of andere reden vulde het haar met verdriet. Ze wist plotseling waarvan ze die houding herkende. Haar broer had zich de laatste twee jaren van zijn leven ook zo gedragen. Ze kreeg een krop in haar keel bij de gedachte aan haar familie.
Het geschreeuw leek wel eeuwig bij haar trommelvlies te blijven spelen. Bloed spetterde alle kanten uit wanneer een ruiter zijn zwaard in het lichaam van haar buurjongen dreef. Lena moest grote inspanningen leveren om niet te huilen. En voor iemand die zelden huilt, zegt dat heel veel.
Ze had haar vader nog net op tijd kunnen bereiken, toen ze de velden aan het verkennen was en ze plotseling de alarmklokken hoorde. Ze hadden het nog kunnen redden. Leo, haar broer. Julian en Meridith, haar ouders. Maar ze wilden daar blijven. Ze waren niet als Lena ingesteld, die de wereld wilde verkennen en reizen door alle rijken wilde maken, zelfs door Northwode.
De verachtelijke haat die ze al zo lang had gevoeld voor het rijk waar ze zich nu bevond borrelde weer op in haar borstkas. Net zoals het het hele jaar door had gedaan. Maar oorlog komt altijd van beide kanten, vond ze, ook al was het deze keer Northwode die hem verklaard had. Lena kon gewoon niet bevatten waarom ouders en broer niet wilden vluchten, samen met haar. Ze hadden het er met gemak van kunnen afbrengen. En dan kwam haar vader af met een envelop. In de brief stond dat de inhoud ervan haar een reisdoel zou geven, zodat ze niet zonder enig aanknopingspunt ergens zou beginnen. En omdat hij wilde dat Aurora wist dat ze nog familie had. Waarom, dat wist Lena nog steeds niet. En wanneer ze achteraf de brief had gelezen was ze zo ongelofelijk kwaad op haar vader geweest, dat hij liever zijn stad verdedigde en haar achterliet met niets dan namen om zogezegd een reisdoel te hebben.
Ze moest zichzelf dwingen om haar gedachten ervan af te zetten.
"Dat is mooi, mooi dat we haar toch konden helpen," zei Micah. Het klonk koud. Angstaanjagend haast. Zijn gestalte was kil. Lena stelde zich van het minste verdedigend en gesloten op, dus dat deed ze nu ook.
"Ze kan direct beginnen," vervolgde Amalric. Eindelijk richtte Micah zijn blik op Lena. Een levenloze blik, die haar ondanks haar geslotenheid die haar daarvoor behoedde in elkaar deed krimpen. Micah schudde kort zijn hoofd.
"Nee, laat haar slapen. Ze ziet er vermoeid uit. Slaap, dat is wat ze nu nodig heeft." Hij wuifde even met zijn hand en liep vlak langs de jonge vrouw weg, richting een tafel die eenzaam en alleen in de hoek van de tavern stond. Hij ging op de stoel zitten en leek de sfeer in de gelagkamer te volgen.
"Slapen kan ik altijd 's nachts doen, heer," zei Alena tegen Amalric. "Het lijkt me nu nog al druk, dus ik zou u met alle plezier willen helpen."

---

help

Elizabeth Marique Baratheon

"Prinses," Hoorde ik iemand roepen en draaide me om zodat ik kon zien wie het was. "Uwe hoogheid, heeft u even tijd?"
Het was Gemma die me zonet had geroepen, waarschijnlijk in verband met de jurken die ze nu omhoog hield.
"Eh, tuurlijk Miss Treebone," Glimlachte ik vriendelijk en sloeg even mijn handen in elkaar. "Maar kan u me eerst vertellen of u Sir Graves of mijn vader heeft gezien?"
Ik stierf van nieuwsgierigheid, ik wilde weten of ik te laat was om mijn hachje en dat van Lior en het koninkrijk Northwode te kunnen redden.
Als mijn vader zou weten dat ik in de eerste plaats de kasteelmuren had verlaten, zou hij er zeker niet mee kunnen lachen dat ik ook nog eens zwaar in de problemen was gekomen.
Toch zou ik mijn onschuld volhouden en kosten wat kost alles ontkennen wat hij eventueel zou weten.
Eigenlijk was liegen een zonde, maar was het ook een zonde als ik het deed om anderen te beschermen en eventueel hen te besparen van een vreselijke dood?
Misschien zou ik wel toegeven dat ik de kasteelmuren had verlaten, maar daar zou het dan ook bij blijven.
Mijn vader hoefde tenslotte niet alle details te weten, ik had recht op een beetje privacy.
Snel concentreerde ik mezelf weer op Gemma in de hoop dat ik niet al te afwezig leek.
Ik hield er niet zo van als mensen vroegen of er iets was en al zeker niet al ze er geen zaken mee hadden.



Jonathan Xander Kingsley

Verveeld liep ik door de gangen van het kasteel, opzoek naar Miss Rose.
Normaal gezien was ze niet bepaald iemand naar wie ik vaak zocht, maar deze keer had ik geen keuze.
Vlak nadat ik van tafel was gegaan, spookte het feest van vanavond alweer in mijn hoofd.
Ik keek er echt naar uit om nog eens goed uit de bol te gaan, meisjes te versieren en eindelijk alle zorgen te vergeten.
Jammer genoeg, zou mijn vader er ook zijn.
In al die jaren dat hij me had opgevoed, kon ik het nooit vinden met hem.
Hij was een bemoeizuchtige oude man waar ik letterlijk niets goed voor kon doen.
Alles wat ik deed, al was het in zijn eigen voordeel, was slecht.
Hoe hard ik ook probeerde.
Snel bande ik de man uit mijn gedachten voordat mijn goede humeur om zou slaan en dwaalde nog steeds rond in het kasteel.
Wanneer ik Miss Rose eindelijk had gevonden, verscheen er een brede grijns op mijn gezicht.
"Miss Rose," Begroette ik haar vriendelijk en maakte een kleine buiging met mijn hoofd waarna ik haar met pretlichtjes in de ogen aankeek. "Ik was naar u opzoek."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gemma Antoinette Treebone.

Prinses Elizabeth draaide zich naar me om. Ik zag de herkenning in haar ogen, wat ik erg fijn vond. De meeste van de bedienden kende ze waarschijnlijk niet eens. 'Eh, tuurlijk Miss Treebone,' antwoordde ze mijn vraag. Ze glimlachte vriendelijk naar me en sloeg haar handen in elkaar. 'Maar kan u me eerst vertellen of u Sir Graves of mijn vader heeft gezien?' vroeg ze aan me. Ik dacht even na. 'Ja, ik denk het wel. Een paar gangen verder dacht ik, dicht bij de eetzaal.' Mijn ogen gleden heel even over haar gezicht en toen naar de jurken in mijn armen. Het was onbeleefd mensen te lang aan te kijken, zeker de koninklijke familie. Haar blik werd even afwezig, maar al snel had ze haar volle aandacht weer op mij gericht. Waarom vroeg ze dat aan mij? Ik glimlachte wat verlegen naar haar. 'Wilt u deze jurken nu passen of wilt u eerst nog even uw vader spreken?' Nadat ik het gezegd had, ratelde ik meteen door. Ik was te nieuwsgierig geweest. 'Niet dat dat mij aan gaat, prinses. Zal ik de jurken naar uw slaapzaal brengen om ze nu te passen of wilt u dat ik over een paar uur terug kom?'

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Elizabeth Marique Baratheon

"Ja, ik denk het wel. Een paar gangen verder dacht ik, dicht bij de eetzaal." Hoorde ik haar zeggen en voelde me gelijk een beetje zenuwachtig.
Dat betekende dus dat ik mijn vader snel onder ogen zou moeten komen.
"Wilt u deze jurken nu passen of wilt u eerst nog even uw vader spreken? Niet dat dat mij aan gaat, prinses. Zal ik de jurken naar uw slaapzaal brengen om ze nu te passen of wilt u dat ik over een paar uur terug kom?"
Lachend trok ik mijn wenkbrauw op en stak mijn handen even op om haar te kalmeren.
"Vergeet niet te ademen, Miss Treebone." Na een kleine glimlach, sloeg ik even mijn ogen neer en liet ik mijn handen weer zakken.
Ik zou altijd met haar mee kunnen gaan om de jurken te passen, op die manier had ik even uitstel van executie.
Figuurlijk gesproken dan.
"Als het voor u past, wil ik ze graag nu passen." Mijn stem had een zakelijke toon, maar klonk desondanks niet onvriendelijk. "Hoeveel zijn het er?"
Ik mocht niet al te familiaire worden met bediendes, dat was tegen de etiquette en al zeker als ze wat lager in rang waren.
Soms vond ik het moeilijk om zo te doen tegen mensen die niet van adel waren.
Ze waren tenslotte ook maar mensen.
Daarom probeerde ik meestal zo vriendelijk mogelijk te doen, zonder dat ik deed alsof ze mijn gelijke waren.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Amalric.
Ik keek toe terwijl ik weer zag hoe Micah zijn schild op had gewerkt, door de alcohol werd hij altijd killer. Erna leek hij wel een geheel ander persoon dan de flirterige man. Alleen ik wist hoe het kwam en dat zou ik voor me houden, of nou ja, behalve mijn vrouw dan. Behalve wij twee wist niemand het en vaak genoeg heb ik het er met haar over hoe erg gekweld hij vanbinnen nog is.
Micah schudde met zijn hoofd wanneer ik zei dat ze direct kon beginnen. “Nee, laat haar slapen. Ze ziet er vermoeid uit. Slaap, dat is wat ze nu nodig heeft.” Hij wuifde het weg met zijn hand en liep vlak langs de jonge vrouwe weg, richting een tafel waar hij eenzaam aan ging zitten. Hij leek de ruimte te observeren, maar ik richtte mijn blik weer naar de jongedame.
“Slapen kan ik altijd ’s nachts doen, heer,” zei Alena tegen mij. “Het lijkt me nu nog al druk, dus ik zou u met alle plezier willen helpen.” Ik keek naar haar vermoeide ogen, ze had wel degelijk slaap nodig, maar ik waardeerde dat ze toch wilde werken. “Als u dat wenst, dame,” grinnik ik dus, waarna ik haar wenk dat ze mij moet volgen. Achter gekomen geef ik haar een schort voor, een papierblok en iets om mee te schrijven, waarna ik even rondkijk wat ze nog meer nodig heeft. Nee, volgens mij niet. “Dan kunt u nu beginnen. Ik waardeer jonge vrouwen zoals u wel,” glimlachte ik, terwijl ik een hand op haar schouder legde. “Sommige klanten kunnen nogal herrie schoppen, als dat bij u gebeurd, moet u me roepen.” Waarschuw ik haar.

Aurora Violet Rose.
Ik was net klaar met enkele kledingstukken klaarmaken voor vanavond, waarna ik de lijst had nagekeken totdat ik gestoord werd door de heer Kingsley. Dus keek ik op van de lijst en legde deze terug op tafel, waarna ik het kleine stukje richting hem liep.
Hoewel ik me afvroeg waarom hij een brede grijns op zijn gezicht had, negeerde ik dit feit maar eventjes. “Miss Rose,” begroette hij mij vriendelijk en maakte een kleine buiging met zijn hoofd, waarna hij mij met pretlichtjes in de ogen aankeek. “Ik was naar u opzoek.”
Ook ik maakte even een buiging, wel op een vrouwelijke, erg nette manier om zo mijn respect jegens hem te uiten. Al kan ik niet echt zeggen dat ik hem respecteer hoe hij met vrouwen omgaat, ja, ik heb dingen gehoord en gezien. Dingen die ik echter voor mij houd, omdat dat een nette hofdame als ik het niet betaamt.
“Heer Kingsley,” zei ik, een nette toon. “Ah, u was naar mij opzoek? Wat kan ik voor u doen, Sir?” Een klein glimlachje sierde mijn lippen, terwijl ik mijn handen voor me vouwde en hem geduldig afwachtend aankeek.

---

†

Gemma Antoinette Treebone.

'Vergeet niet te ademen, miss Treebone,' sprak prinses Elizabeth tegen me. Gelijk nam ik een grote hap lucht en voelde me wat kalmer worden. 'Als het voor u past, wil ik ze graag nu passen.' Haar stem kreeg een wat zakelijke ondertoon, maar ze klonk niet onaardig. Natuurlijk, dacht ik. Ze moest zo tegen bedienden spreken. Het was tegen de enquête om mij als een gelijke te behandelen. 'Hoeveel zijn het er?' vroeg ze, doelend op de jurken in mijn armen. 'Natuurlijk, voor u heb ik altijd tijd, prinses.' antwoordde ik op haar vraag. 'Drie, prinses. Waar wilt u ze passen? Uw slaapzaal?' Ik wilde de jurken eigenlijk zo snel mogelijk ergens neer hangen of leggen, ze werden met de minuut zwaarder. Maar ik liet de prinses niets merken. Het was niet haar probleem als ik morgen de dag door moest komen met spierpijn in mijn armen. De verlegen glimlach lag nog altijd op mijn lippen terwijl ik op de prinses reactie wachtte.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Elizabeth Marique Baratheon

""Drie, prinses. Waar wilt u ze passen? Uw slaapzaal?" Hoorde ik haar vragen waarna ik even knikte.
"Op de gang zal wat ongepast zijn, vind je niet?" Na een kleine glimlach, wenkte ik haar en begon weer richting mijn slaapkamer te wandelen.
De gang was erg stil, op het geluid van voetstappen na dan toch.
Wanneer ik bij mijn slaapkamer was, duwde ik voorzichtig de deur open en betrad de kamer.
Door het raam dat openstond, kwam er koele wind naar binnen, waardoor mijn haar even wegvloog.
"Leg ze maar even op bed," Zei ik en wees nonchalant naar mijn bed terwijl ik de woorden uitsprak. "Welke jurk is het meest geschikt om paard te rijden?"
Het was de bedoeling dat ik straks al goud zou leggen bij de bron van het beekje waar ik Lior het laatst had gezien.
Ik had een belofte gemaakt en het was mijn plicht om een belofte na te komen.
Maar dan zou ik uiteraard enkele soldaten mee nemen aangezien ik niet in vermomming het bos in zou trekken.
Misschien zou ik op deze manier eens niet in de problemen komen, ondanks ik op zou vallen in een jurk.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gemma Antoinette Treebone.

'Op de gang zal wat ongepast zijn, vind je niet?' Ze glimlacht naar me en ik lachte zacht. Dat zou inderdaad erg ongepast zijn, zeker voor een prinses. Elizabeth wenkte me mee naar haar slaapkamer. Voorzichtig stapte ik haar achterna, met de jurken nog steeds in mijn armen. In haar slaapkamer aangekomen stond het raam op en een koele wind blies even zacht door haar haren. 'Leg ze maar even op bed,' zei prinses Elizabeth, terwijl ze nonchalant naar haar bed wees. Ik liep er naartoe en legde ze weer voorzichtig neer. Meteen trok er een opgelucht gevoel door mijn armen. Ik kon het niet laten ze even te buigen en weer te strekken. 'Welke jurk is het meest geschikt om paard te rijden?' Ik draaide me van prinses Elizabeth weg, naar de jurken toe. 'Deze denk ik,' antwoordde ik, terwijl ik de middelste jurk van het bed pakte. De jurk was op enkellengte en had drie kwart mouwen. Over de mosgroene kleur lag een laagje kant, wat de jurk gedetailleerder maakte. Er zaten wat franjes aan de mouwen. Er zat op de rug niet echt een korset, maar door de grote hoeveelheid knoopjes werd de jurk toch nauwsluitend. 'Door de enkellengte zal u geen last hebben met het op en af stappen van het paard,' legde ik uit. 'Wat vind u ervan?' vroeg ik daarna uit nieuwsgierigheid, maar ook voor een beetje feedback. 'Want als u hem niet mooi vind, vind ik het echt niet erg om een andere te maken hoor.'

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Elizabeth Marique Baratheon

Ik wandelde naar Gemma toe en liet mijn vingers over de stof van de jurk glijden.
Hij voelde alleszins wel erg leuk aan en de kleur had iets speciaals.
"Hmm, ik ga hem even passen." Zei ik en nam de jurk van haar over waarna ik naar het kamerscherm wandelde en mijn jurk uit begon te doen.
Wanneer ik de jurk aanhad die Gemma voor me had gemaakt, stak ik mijn hoofd even van achter het kamerscherm.
"Kan je even de knopen sluiten?" Vroeg ik met een kleine glimlach aangezien ik er zelf niet bij kon.
Ik kwam van achter het grote kamerscherm vandaan en draaide me mijn mijn rug naar haar toe terwijl ik mijn lange haren over mijn schouder gooide.
"De stof zit wel lekker en ik vind het best mooi." Complimenteerde ik haar ontwerp terwijl ik nogmaals aan de stof voelde.
Terwijl ik aan de stof voelde, dwaalden mijn gedachten weer af naar het bos, wat er allemaal gebeurd was.
En naar de prins.
Wat er ook zou gebeuren, niemand mocht het weten dat ik hem had ontmoet.
Desnoods zou ik Elena het zwijgen opleggen, ze had me gezien maar ik had eigenlijk geen idee of ze wist wie hij was.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gemma Antoinette Treebone.

Prinses Elizabeth streek met haar hand even over de jurk. Ik keek naar haar gezicht en probeerde daaraan te peilen of ze het wat vond, of dat ze de jurk juist vreselijk vond. 'Hmm, ik ga hem even passen,' zei ze, waarna ze de jurk van me overnam en naar haar kamerscherm liet. Ik bleef staan waar ik stond, streek af en toe even over de stoffen van de andere jurken zodat ze beter op het bed lagen en minder kreukten, toen ik de stem van Elizabeth weer hoorde. 'Kan je even de knopen sluiten?' Ze kwam weer tevoorschijn vanachter het grote kamerscherm en draaide haar rug naar me toe, terwijl ze haar haar over haar schouder gooide. Ik liep met vlugge passen naar haar toen en verbond de lusjes aan de ene kant van de jurk met de knoopjes aan de andere kant. 'De stof zit wel lekker en ik vind het best mooi,' complimenteerde ze mijn ontwerp, terwijl ze met haar handen weer het stof vast greep. Een blos verscheen op mijn wangen. 'Dank u wel, hoogheid. Ik vind het erg fijn dat u het mooi vind.' antwoordde ik en maakte het laatste knoopje dicht.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Elizabeth Marique Baratheon

"Dank u wel, hoogheid. Ik vind het erg fijn dat u het mooi vind." Hoorde ik Gemma zeggen waardoor ik even knikte.
Ik draaide langzaam een rondje rond mijn eigen as en wandelde vervolgens even naar de spiegel waar ik mezelf bekeek.
Door de wilde gebeurtenissen van vandaag, stonden mijn krullen wilder als anders wat best een mooi effect had.
"En de andere jurken," Mijn ogen gleden naar de twee andere jurken die op bed lagen. "Wat is er speciaal aan?"
Ik was iemand die wel hield van kleurrijke jurken die bezet waren met diamanten, saffieren of robijnen.
Het altijd zo'n speciaal effect waardoor het net leek alsof ik glinsterde.
In afwachting tot haar antwoord, streek ik de mosgroene jurk glad terwijl mijn ogen de hare weer vonden.
Ergens vroeg ik me af waarom ze dit werk eigenlijk deed.
Was het omdat ze het graag deed?
Misschien omdat ze het geld nodig had voor een familielid dat ziek was.
Wat het ook was, ik had respect voor deze mensen.
Ze liepen altijd gebogen onder de grillen en bevelen van mensen die hoger waren in rang zonder dat ze klaagden.




Jonathan Xander Kingsley

“Heer Kingsley,” Hoorde ik Aurora zeggen op een zeer nette toon. “Ah, u was naar mij opzoek? Wat kan ik voor u doen, Sir?”
Ik kruiste mijn armen voor mijn borstkas en leunde nonchalant even tegen de muur terwijl ik haar aankeek.
"Ik wilde u iets vragen over het feest vanavond." Zei ik en ging onbewust even met mijn tong over mijn lippen. "In verband met het feest vanavond."
Ergens had ik zo'n vermoeden dat ze hier wel van op de hoogte zou zijn, ze was tenslotte een hofdame.
Tenzij ze geen uitnodiging had gehad natuurlijk, dan zou ik zonet een erg domme fout hebben gemaakt.
"Weet u soms wie er komt?" Ik was niet bepaald nieuwsgierig naar de gasten die zouden komen, maar wel naar hun familie.
Meestal namen ze hun dochters en zonen mee zodat hun vrouw niet alleen zat de hele avond.
Mijn interesse ging dus grotendeels uit naar de dochters, niet dat Miss Rose dat moest weten.
Bij het laatste feest dat er gegeven werd, had ik de dochter van de maarschalk aan de haak geslagen.
Een mooie brunette met groene ogen en een lichaam dat zelfs de priesters niet zouden kunnen weigeren.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Floria Ysmay Swift
'Ik heb zeker alle macht om u dan vrij de stellen van uw taken en over inkomen zou u zich ook geen zorgen moeten maken,' zegt prins Léon met een schuine glimlach. Ik bijt op mijn lip en haal mijn schouders op, maar ik moet toegeven dat hij daar gelijk in heeft.
Als ik heb gezegd dat Arion te groot is voor mij pakt prins Léon Arion's zadel en maakt die vast. Dan pakt hij me bij mijn middel en voordat ik nog kan protesteren zet hij me met gemak op het paard
'Zo, die kwestie is opgelost,' zegt hij, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. 'Maakt u zich maar geen zorgen, juffrouw. Er kan u niets overkomen'. Daar zou ik nog maar niet zo zeker over zijn...
Prins Léon is ondertussen al naar een ander paard gelopen.
Ik begin me lichtjes zenuwachtig te voelen als ik me bedenk dat het voor een vrouw niet echt acceptabel is op een mannenzadel te zitten, zelfs niet als die vrouw maar een dienstmeisje is. 'Eh, sir?' begin ik aarzelend. 'Het is denk ik niet zo handig als iemand ons zou zien. We kunnen denk ik het beste in bos gaan rijden'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Gemma Antoinette Treebone.

Na me een knikje gegeven te hebben, draaide prinses Elizabeth een rondje en liep naar haar spiegel aan de andere kant van haar kamer waar ze zichzelf bekeek. Geduldig bleef ik staan. Ik was blij met dit werk, ik deed het graag.
Thuis maakte ik ook altijd de kleding van mijn ouders, broertjes en zusjes. Die waren vaak heel simpel en van goedkoop stof. Maar dit was echt een droom die uitkwam. Zodra ik in het kasteel mocht komen werken en ik de kleding van de koning, koningin, de prins en de prinsessen mocht maken, werd ik pas echt gelukkig. Ik wilde dit de rest van mijn leven doen.
'En de andere jurken,' begon prinses Elizabeth ineens. Ik schrok op en richtte mijn aandacht op haar. Mijn grijzige ogen vonden haar donkere. 'Wat is daar zo speciaal aan?' Ik draaide mijn hoofd naar de twee jurken op haar bed en liep er naartoe.
Voorzichtig tilde ik de volgende van het bed. De jurk zou voor prinses Elizabeth tot de grond komen en was heel donkerpaars. Van de schouders tot het einde van de jurk was die bezet met piepkleine diamandjes, steeds verder uit elkaar, zodat het leek alsof er een regen van diamandjes over haar heen viel. Dit keer had de jurk lange mouwen, die steeds wijder uitvielen. Aangezien ik net wat groter dan de prinses was, hield ik de jurk bij me voor, zodat ze vanaf haar plaats voor de spiegel de jurk kon zien.
'Deze jurk is bezet met diamandjes die steeds verder uit elkaar op de jurk genaaid zijn, waardoor het lijkt alsof u een glitterregen over je heen krijgt. U kunt deze jurk bij een speciaal event dragen, maar ook op een gewone dag zoals deze.' Ik legde de jurk weer terug op het bed en pakte die volgende. De lichte jurk. Hij was heel licht grijs gekleurd, maar afgewerkt met bordeauxrode linten en draden. Het korset was erg strak en de rok wat breder uitgewerkt, zodat de jurk een rijke en elegante uitstraling kreeg. Ik legde aan de prinses uit hoe ik hem precies gemaakt had.
'Wat vind u van deze twee jurken? Ik kan nog altijd wat dingen veranderen als ze niet naar uw wens staan,' zie ik tegen de prinses, waarna ik ook deze jurk weer terug op het bed legde.
'En als u nog andere wensen van jurken heeft, kunt u me dat altijd vertellen. Dan begin ik er zo snel mogelijk aan.'

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel