[RPG] Fallen Crowns • 1 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Guinevere - Algerain Catharina Baratheon - Bastaard dochter van de koning/Huurmoordenares.
- Semele - Carmentis Necia Galloway - Hofdame/Schilderes
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- Exasperated - Helena Florentia Muse - Muzikante
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame



Mannen:
- 5HELLEY - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- 5TYLE5 - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokte
- WillNotLearn - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet
-
-




Huize Northwode:

Vrouwen:

- AgentP - Rosebell Scarlett Northwode - Prinses/Dochter van de koning
- Arachno - Aurora Dawn Violet Rose - Hofdame
- Neiva - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Vegangirl - Dawn Echo Lyna - Meid/Spion
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Annabeth - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- xhansjee - Ruth Rose Burckinson - Burger/Bandiet
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen

Mannen:

- WillNotLearn - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Annabeth - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Exasperated - Alain Ian Worthe - Kok
- 5HELLEY - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- Arachno - Micah Nathaniel Lloyd - Eigenaar van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'.
- 0o7 - Lior- Bandiet
-


Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 22:51 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elizabeth Marique Baratheon

Het ritmische getik van de hoeven van onze paarden klonk dof op de zachte bosgrond.
De twee soldaten hielden me amper bij aangezien de zwarte merrie één van de snelste paarden uit de stal was.
Ik hield wat in zodat ze me niet kwijt zouden spelen en hielt na een kwartiertje halt wanneer ik het beekje herkende.
"Jullie blijven hier," Zei ik en wist dat ze me niet tegen zouden spreken. "Het kleine stukje, ga ik alleen."
"Zeker, uwe Majesteit." Zeiden ze nederig en bogen respectvol hun hoofd.
Op een rustig tempo, wandelde het paard naar de bron van het beekje, waar ik mezelf voorzichtig van de merrie liet glijden.
Met een zachte plof kwam ik neer op de bosgrond en streek mijn grijze jurk weer glad.
De bordeaux linten hadden de wilde rit overleefd, waar ik best trots op was.
Met de teugels van het paard in de hand, wandelde ik wat verder en zakte ik neer bij een grote steen die ik optilde.
Ik haalde het zakje met goud uit mijn boezem en plantte het onder de steen.
Om Lior duidelijk te maken waar hij moest zoeken, kraste ik met een andere steen onze namen er in.
Voor iemand anders zou het lijken alsof het van twee geliefden afkomstig was, maar wij wisten wel beter.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Floria Ysmay Swift
Volgens mij wil prins Léon net mijn vraag beantwoorden als Lior iets aan hem vraagt: 'Eh, hoogheid? Weet u misschien een plaats waar ik een sterke gezonde en mooie merrie kan vinden? 't Is voor iets goeds,' zegt hij. Ik frons lichtjes, omdat ik niet snap wat hij met een paard zou moeten, en of hij dat überhaupt wel kan betalen. Het is tenslotte een bandiet, die kunnen toch niks met een paard, misschien alleen het paard voor veel meer door verkopen dan dat die waard is.
Het valt me op dat Lior met een kwaad gezicht zijn blik op de grond richt, wat me ook wat verward. Prins Léon of ik hebben toch niks fout gedaan? Dan kijkt Lior weer op, maar hij heeft zijn blik alleen op mij gericht, met glimlach op zijn gezicht, alsof hij niet naar prins Léon wilt kijken. Mijn blik glijdt naar prins Léon en ik zie dat hij ook een glimlach op zijn volle lippen heeft staan en warme blik in zijn groene ogen, maar toch is daar ook iets anders in te zien, iets wat ik niet goed kan thuisbrengen, het lijkt haast wel alsof Lior en prins Léon een onderlinge machtsstrijd voeren. Ik denk dat Lior maar wat beter op moet passen als hij niet in de problemen wil komen.
'Hier vlakbij woont een handelaar,' begint prins Léon dan. 'Ga bij Aphrodite rechtsaf en loop de straat door totdat die doodloopt. Daar sla je links in en kom je terecht bij stallen. Het is niet te missen'.
De sfeer begint steeds wat ongemakkelijk te worden en ik schraap zachtjes mijn keel. 'Sir, ik wil niet aandringen,' zeg ik tegen prins Léon, 'maar het zou handiger zijn als we zo zouden gaan, ik denk niet dat ik al te lang weg kan blijven,' vervolg ik terwijl ik wat ongemakkelijk heen en weer schuif over het zadel.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Helena Florentia Muse, muzikante.
'Hoe moet ik dat doen dan?' Vroeg ze aan me, terwijl ze naar beneden keek en toen weer naar mij.
Maar eenmaal toen ik kuchte zag ik dat Catherine haar adem probeerde in te houden. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Nou, zo besmettelijk ben ik toch ook niet?
Ach. Ik hoopte dat mijn griep snel over zou zijn en als ik thuis was zou ik meteen wat kruidenthee zetten voor mijn keel.
Hopelijk werd ik niet al te ziek en was mijn keel hier niet de dupe van, want ik wil nog wel kunnen zingen.
'Zou u het misschien voor kunnen doen? Dan weet ik waar ik op moet letten,' vroeg prinses Catherine aan me en ik keek op naar haar prachtige ogen.
“Ik zou het voor willen doen, maar daar heeft u niets aan, prinses.” Haar handen gingen kort over haar mooie lichtblauwe jurk.
Ik leek net een zwerver vergeleken met haar prachtige kleding. Het was een simpele burgerkostuum bestaande uit een onderjurk, een overjurk met losse mouwen die met koordjes aan de jurk waren bevestigd. De jurk was aan de voorzijde gesloten door een rijgkoord. En al had mijn moeder het met liefde zelf gemaakt.. nog steeds was ik jaloers op de prachtige kleding van de mensen van hogere stand, zoals prinses Catherine. Bijna had ik spontaan mijn hand over haar prachtige kleding laten gaan en voelend hoe het prachtige stof zich door mijn hand zou gaan, maar ik deed dit niet. Wat moest de prinses dan wel niet van mij denken?
Een hoorbare zucht liet ik horen. Ach, zo was het leven en ik mocht dankbaar zijn voor het leven dat ik toch nog iets had.
“Mijn tip voor u is dat het belangrijk is om eerst uw stem op te warmen door in verschillende octaven te gaan zingen.” Had ik haar gezegd waarna ik dit voordeed, zodat ze zou snappen wat ik hiermee bedoelde.
“La, la, la, la, la, la, la, la, laaá.” Zong ik in verschillende octaven van hoog naar laag met een krachtige, maar toch een serene toon.
Na klaar te zijn knikte ik haar bemoedigend toe. Ik wist dat ze dit zou kunnen. Iedereen zou dit kunnen als ze maar hun best ervoor deden en ze dit echt wilden. Het was inmiddels geen eitje om dit te kunnen. Leren zingen werd zwaar overschat.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Lior
'Dank u hoogheid, en Floria, tot ziens hé?' Zeg ik, en ik rijd weg op Tardawe, op zoek naar de merrie. Ik sla rechts af en kom bij een handelaar aan. De man is klein, maar zo te zien ook rijk. Ik klop braaf aan, hopend dat hij een heel goede merrie heeft. Als hij wist wat ik ermee zou gaan doen, zou hij me er zeker geen geven. Geen enkele handelaar zou een prachtig paard verkopen aan iemand die er handel mee wilde drijven. Mijn oog valt op een prachtig zwart-wit paard. 'Hoe duur is die?' Vraag ik, en de man blijkt een kranige stem te hebben. 'Vijfhonderd goudstukken, ze verwacht een veulen, en dat heb ik echt niet nodig,' Bromt hij, en ik vind dat een goede prijs. Eigenlijk iets te laag, maar ik heb als crimineel geleerd om meedogenloos te zijn. Met een valse grijns op mijn gezicht koop ik het paard, en bind haar aan Tardawe vast. Ze kan nu niet weg, en ze kan kennis maken met haar nieuwe 'man' Want de bedoeling is dat ze gaan paren en dan een grote familie krijgen, maar ze krijgt al een kind. Ik bekijk haar eens goed en weet de naam al. Misschien is hij niet heel erg toepasselijk, maar het is gewoon een mooie naam; Vuurbal. Ik rijd op Tardawe naar huis en prop ze dan samen in een stal. De andere paarden accepteren haar meteen, maar ze mogen niet al te veel kennis met haar maken. De meeste hebben al een partner, maar alleen Brakker nog niet. Brakker is ook een heel oud en krakkemikkig paard.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Alena Katherina Lancaster
“Als u dat wenst, dame,” grinnikte Alena's nieuwe baas, waarna ze haar wenkte. Ze kwamen ergens achter uit waar een hoop spullen stond. Amalric gaf Alena een schort en een papierblok, waar ze de bestellingen op kon noteren.
"Dan kunt u nu beginnen. Ik waardeer jonge vrouwen zoals u wel," glimlachte hij vriendelijk. Lena was oprecht blij met dat compliment en schonk hem een lieve glimlach.
"Sommige klanten kunnen nogal herrie schoppen, als dat bij u gebeurt, moet u me roepen," waarschuwde hij haar nog.
"Maakt u zich maar geen zorgen. Ik weet hoe ik voor mezelf kan zorgen," zei ze, terwijl ze de schort om deed en richting een tafeltje liep waar twee mensen net gingen neerzitten.
"Goedenamiddag, heren. Welkom in bar Aphrodite, waar kan ik u mee van dienst zijn?" Ook al was ze verschrikkelijk moe, ze voelde zich opgelaten en begon al snel te wennen aan de sfeer en het rondlopen in de bar. Ze zou er wel haar leven van willen maken. Een gezellig gezin en één of andere winkel, bar of herberg waar ze nieuwe kennisen op kon doen. Ze begon automatisch aan Alexander te denken en moest even slikken, maar al snel zette ze die gedachte opzij en deed verder met haar werk.

Léon Oliver Northwode
De sfeer begon wat ongemakkelijk te worden en Floria schraapte zachtjes haar keel. "Sir, ik wil niet aandringen," zei ze, "maar het zou handiger zijn als we zo zouden gaan, ik denk niet dat ik al te lang weg kan blijven." Daarop bedankte Lior de prins en zei tot ziens tegen Floria. Hij knikte even, eerlijk gezegd nogal opgelucht dat de man weg was.
"Excuseert u mij als ik... Een bepaalde indruk op u maakte dat u niet beviel, juffrouw. Lior leek me alleen wat... Haatdragend tegenover mij," mompelde hij zachtjes. Hij drukte voorzichtig zijn hielen in de flanken van Amaris.
Amaris was een heel stuk schichtiger dan Arion, dat wist hij uit ervaring. Arion wist elke beweging, elke poging tot iets dat Léon wilde doen al meteen als het juiste te interpreteren. Amaris was niet gewoon aan hem.
"Mag ik u vragen waar u Lior wegens kent?" vroeg Léon terwijl ze stapvoets de stad uit reden, richting het bos. Hij had er zelfverzekerd uitgezien, maar vandbinnen ging Léon dood van angst dat sommige mensen misschien wel erg kwaadaardige plannen tegenover het koningshuis zouden hebben.
Sommige mensen mochten hem dan met veel ontzag aankijken, bij anderen was het een blik vol walging. Wat als dat laatste plotseling de overhand zou krijgen?

[Dahlia en Jules hebben elkaar ook te paard leren kennen. ;o

---

help

Gemma Antoinette Treebone.

'Dank je, Miss Treebone,' antwoordde Elizabeth op mijn compliment en ze keek met een tevreden gezicht naar haar spiegelbeeld. 'Hij is werkelijk prachtig, ik hou hem nu al aan.' Ik knikte begrijpend en hing beide andere jurken netjes weer over de balk achter het kamerscherm. Het was niet mijn taak ze in haar kledingkast te hangen, aangezien ik daar niet eens in mocht komen. Dat zou haar persoonlijke dienstmeid, Elena, doen, net zoals ik deed bij Catherine. Toen ik me omdraaide, stopte Elizabeth me vlug een zak met goud toe. Ik staarde er met grote ogen naartoe. 'Voor je rollen stof,' benadrukte de prinses. 'Je hebt het echt verdient.' Met een mond vol tanden keek ik naar de prinses, terwijl ze het raam dicht deed. Wat een hoop geld! Hiervoor kon ik misschien wel 10 rollen goedkope stof kopen, maar het zou precies genoeg kunnen zijn voor 3 rollen dure, maar veel mooiere en sterkere stof. 'Dank u wel, prinses,' bedankte ik haar nogmaals. Elizabeth glimlachte tevreden naar me. 'U kunt gaan,' zei ze daarna, terwijl ze naar de deur gebaarde. Het klonk als een verzoek, want haar stem was nog altijd aardig en niet verheven. Ik boog naar haar en stopte het buideltje met geld in mijn riemtasje.
Op dat moment komt Elena binnen. Ze heeft een dienblad in haar handen, waarom de lunch voor Elizabeth ligt. Ik glimlach even naar haar en verlaat dan snel de kamer, terug naar mijn kamertje bovenin de toren. Ik ren er haast naartoe, nu niet meer gehinderd door de zware jurken. Als ik eenmaal in mijn kamertje ben en de deur achter me gesloten heb, slaak ik een heel kort hoog gilletje - hoewel het eerder een piep was dan een gil - en begin in het rond te dansen. Ik was zo gelukkig met het geld voor de rollen en ik kon het zeker goed gebruiken!




Catherine Eleanor Baratheon.

'Ik zou het voor willen doen, maar daar heeft u niets aan, prinses.' Ik zag hoe ze merkte dat ik mijn adem inhield en ze me kort bedenkelijk aankeek. Bijna niemand wist van mijn gezondheidsproblemen, hoogstens een paar bedienden. Ik betwijfelde zelfs of Julius, die nog steeds bij de deur stond, het wel wist. Ik zou het eens aan mijn vader moeten vragen, voordat ik dingen aan de verkeerde mensen ging vragen. Het was voor mijn eigen gezond- en veiligheid geweest, had hij gezegd. Mijn mond vormde een kleine o, nadat Helena me antwoord had gegeven, maar ik betwijfelde of Helena dat gezien had. Ik zag haar even jaloers naar mijn jurk kijken. Ik had deze vorige week van Gemma, mijn persoonlijke dienstmeid, gekregen. Het was een cadeautje geweest. Gewoon zomaar. Ik beschouwde haar als mijn beste vriendin, hoewel het eigenlijk niet zou mogen. Maar toch vertelde ik haar alles. Ik wist dat ze te vertrouwen was. Daarbij was ze veel te bang dat haar of haar familie iets zou overkomen als ze het doorvertelde. Ik kon het niet laten om mijn ogen even over de jurk van Helena te laten gaan. Het was een simpele jurk voor dorpsvrouwen, maar ik vond hem niet eens zo lelijk. Misschien kon ik Gemma eens vragen een jurk voor Helena te maken, als dank voor haar zanglessen. Zou ze dat leuk vinden, of zou ze het dan verkeerd oppakken? Ik hoorde Helena zuchten en keek vlug terug naar haar gezicht. Ze opende haar mond. 'Mijn tip voor u is dat het belangrijk is om eerst uw stem op te warmen door in verschillende octaven te gaan zingen.' Ik fronste. Wat bedoelde ze er precies mee? Ik had nog nooit een zangles gehad hiervoor, dus was blij toen ze het voordeed. 'La, la, la, la, la, la, la, la, laaá.' Ik luisterde naar haar stem terwijl die van hoog naar laag gingen. Ze had een krachtige, mooie stem. Ik hoopte dat mijn stem daar ook dichter in de buurt ging komen. Ze keek me weer terug aan en knikte bemoedigend. In haar ogen zag ik dat ze vertrouwen in me had, dat ze wist dat ik dit kon. Ik had haar immers laten zien dat ik mijn best deed en het graag wilde, wat ook echt zo was. Ik knikte terug en schraapte mijn keel even, voordat ik wat steviger op de grond ging staan. Het scheelde niet veel met de houding waarin ik net stond, maar ik voelde hoe mijn jurk lichtjes mee veerde. Het stond makkelijker, zo kon ik me beter concentreren. Ik nam een grote hap lucht en sloot mijn ogen, waarna ik haar na probeerde te doen. Een schorre la verliet mijn mond, maar koppig dat ik was bleven mijn ogen gesloten en met een fronsend gezicht probeerde ik het opnieuw. Na de derde keer lukte het eindelijk. Jeetje, ik had dit echt zwaar onderschat.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Floria Ysmay Swift
'Dank u hoogheid, en Floria, tot ziens hé?' zegt Lior nadat ik aan prins Léon heb gevraagd of we zo kunnen gaan. Ik glimlach zwakjes naar hem, waarna hij wegrijdt op zijn paard.
Als ik opzij kijk zie ik dat prins Léon er opgelucht uitziet, alsof hij blij is dat Lior weg is. 'Excuseert u mij als ik... Een bepaalde indruk op u maakte dat u niet beviel, juffrouw. Lior leek me alleen wat... Haatdragend tegenover mij,' zegt hij zacht mompelend. Ik schud mijn hoofd. 'Oh, nee hoor, sir,' antwoord ik. 'U, eh, heeft geen verkeerde indruk gemaakt'.
Wanneer het paard waar prins Léon op zit stapvoets begint te lopen druk ik mijn hielen lichtjes in Arion's flanken, waardoor hij ook begint te lopen.
'Mag ik u vragen waar u Lior wegens kent?' vraagt prins Léon terwijl de stad uit rijden, richting het bos. Ik frons lichtjes mijn wenkbrauwen terwijl ik nadenk. Dat is een goede vraag, hoe ken ik Lior eigenlijk? Uiteindelijk schud ik weer mijn hoofd. 'Dat weet ik niet meer zeker, sir,' antwoord ik lichtjes beschaamd, omdat het naar mijn idee wat raar is als je niet meer weet hoe je iemand kent, en ook niet echt beleefd. 'Ik denk dat ik een keer op de markt tegen hem op gebotst ben...' vervolg ik. 'Sir, waarom vraag u dat eigenlijk?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Helena Florentia Muse, muzikante.
Doordat ik zo bezig was met mijn gedachten had ik eventjes niet op prinses Catherine gelet. Hopelijk zag ze niet dat de gedachten weer door mijn hoofd spookten en ik hiervan nu in de ban was. Dat zou niet zo best zijn. Meteen de eerste les al. Ik moest me schamen en dat deed ik ook.
Prinses Catherine knikte en schraapte haar keel even waarna ze stevig op de grond ging staan met beide voeten. Haar ogen sloot ze en een grote hap lucht verdween in haar mond waarna er een schorre 'la' haar mond uit kwam.
Hierbij grinnikte ik kort en mijn hand sloeg ik automatisch voor mijn mond. Ik mocht eigenlijk niet lachen, maar het was aandoenlijk om te zien hoe ze dit deed. De genietende lach dat uit mijn mond kwam rollen was niet om haar uit te lachen. Nee, integendeel. Ik lachte haar toe.
Na een paar keer geoefend te hebben was het haar gelukt en ik begon in mijn handen te klappen. “Goed zo, prinses. Dat doet u erg goed.”
De glimlach zat nog steeds op mijn gezicht.
“En dat is niet om te slijmen, prinses. Maar sommigen doen er veel langer over.”
Genietend sloot ik eventjes mijn ogen en liet mijn donkere, bruine ogen weer zien. Het prachtige weer buiten was wat mijn aandacht als eerste trok. Al regende het, dat maakte mij niet uit. Moeder natuur liet mij altijd verrassen met wat ze in huis had. Zo kan het opeens hard waaien en dan veranderd het in een mild windje met harde regen. Het kan zo prachtig zijn, maar ook zo gevaarlijk. Je moest het weer niet onderschatten.
“Als u dit een paar keer doet dan kunnen we uitzoeken wat uw tempo is en wat u prettig vindt zingen.” Legde ik haar uit. “Het is namelijk zo dat iedereen zo hun eigen tempo heeft. Kent u misschien een liedeke waarmee u vaak meezingt of die een soort zelfde tempo heeft als uw zang?”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Catherine Eleanor Baratheon.

Nadat het me eindelijk gelukt was, opende ik mijn ogen en zag hoe Helena in haar handen begon te klappen. Ik kon het niet laten om even te lachen. Ze was zo ontzettend enthousiast en daar was ik enorm blij mee. 'Goed zo, prinses. Dat doet u erg goed.' Er zat een glimlach op haar gezicht geplakt. 'En dat is niet om te slijmen, prinses. Maar sommigen doen er veel langer over,' voegde ze eraantoe. Vrolijk keek ik haar aan en bedankte haar vrolijk, waarna ik een hand door mijn zachte lange haar liet gaan. Ik had makkelijk haar, ik kon er bijna alles mee doen. De ene dag waren ze bijna stijl, de andere dag had ik een bos vol krullen. Vandaag waren de krullen er half uitgezakt en krulden ze pas vanaf mijn schouders tot halverwege mijn rug. Ik wierp een blik uit het raam en zag dat het was begonnen met regenen. Gelijk haalde ik diep adem en rook de geur van de aarde, die door het open raam binnen gezweefd kwam. Ik hield van deze geur. En aan Helena's gezicht te zien, hield zij er ook van. Haar donker bruine ogen keken me vervolgens weer aan. Áls u dit een paar keer doet dan kunnen we uitzoeken wat uw tempo is en wat u prettig vindt zingen,' legde ze me uit. 'Het is namelijk zo dat iedereen zo hun eigen tempo heeft. Kent u misschien een lied waarmee u vaak meezingt of die een soort zelfde tempo heeft al uw zang?' Na haar vraag trok ik een bedenkelijk gezicht, terwijl ik in mijn hoofd naar bijpassende liederen zocht. Ik kende niet veel liedjes, maar ik heb een bediende wel eens wat horen zingen. Dat had ze toen waarschijnlijk niet door, aangezien een van de regels is dat bedienden niet mogen zingen onder het bijzijn van de koninklijke familie, maar ik vond het vaak wel leuk om te horen. Het lied dat ze zong klonk namelijk erg vrolijk, dus dat betekende dat ze zich hier op haar gemak voelde, niet? Nadat ik mijn gedachten afgespeurd had naar liederen, had ik er een gevonden. Ik vertelde de titel aan Helena en begon daarna met de oefening te herhalen. Tien keer, twintig keer. Ik had het misschien al wel vijftig keer herhaald, toen ik zag dat ze zon buiten onderging. Dat betekende het einde van de les. Ik kon Helena immers niet in het donker naar huis sturen. 'Wat jammer dat het alweer voorbij is,' zei ik, waarna een diepe zucht volgde. 'Maar gelukkig bent u er volgende week weer voor de volgende les,' vervolgde ik wat vrolijker. Ik liep met haar de kamer uit en boog voor haar. 'Hartelijk bedankt Helena.' Ik moest eigenlijk door naar mijn kamer, aangezien het diner niet lang meer zou duren en ik me nog moest wassen en verkleden. Maar ik wilde niet ongeduldig overkomen bij Helena, zeker niet omdat ze zo aardig en behulpzaam was geweest vandaag.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Aurora Violet Rose.
Zijn grijns werd groter, wat ik al niet vertrouwde, maar toch bleef ik zwijgzaam naar hem kijken. Een strikte blik in mijn ogen en mijn handen nog voor mijn lichaam gevouwen. Een hofdame mocht niets prijsgeven, dat had ik wel geleerd en anders zou ik het niet doen vanwege zwakte. Mijn werk komt nu eenmaal voor, dat mag ik niet door zoiets laten zakken.
Na mijn vraag haalde hij uiteindelijk zijn schouders wat op terwijl hij de lijst van mij aan nam. Ondanks dat hij hier woonde en het een sir was, vroeg ik me af of ik er wel goed aan deed, hem laten weten wie er wel of niet zou komen. Die geluiden en geroddel komen er niet zomaar, sowieso hoorde ik hem al enkele keer praten over enkele vrouwen. Volgens mij had hij er vanochtend zelfs weer één… “Gezonde nieuwsgierigheid.” Zei hij en wreef hierbij over zijn kin.
Ik knikte enkel kort, waarbij ik zijn ogen volgde, welke over de lijst schoten. Zocht hij iemand? Het zou me niet verbazen.
“U bewijst me echt een grote dienst, Miss Rose,” zei hij en keek me abrupt met een uiterst charmante glimlach aan. Hierdoor keek ik opeens kort naar zijn lippen die zo charmant omgekruld waren dat ik er wel even een blik op moest stelen. Toen herinnerde ik me dat een hofdame dat niet betaamt en liet mijn blik snel terug op zijn ogen glijden. Hij had zijn aandacht al gericht op de lijst. “Geen probleem, Sir Kingsley.” Zei ik hem, een kort knikje met mijn hoofd en mijn gewoonlijke beschaafde stem.
“Verdorie,” mompelde hij terwijl hij de lijst weer dicht vouwde en deze terug aan mij overhandigde, welke ik snel aan nam. Hoewel ik had willen fronzen, deed ik dit nog altijd niet. Al likte ik wel kort over mijn lippen. “Sir Kingsley, heeft u misschien enige vragen over de lijst?” vroeg ik hem ten slotte. “Het leek alsof u iemand specifiek zocht.” Er was zich een heel licht nieuwsgierige blik in mijn blik gekomen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[mijn topics, ben eindelijk up to date, met Northwode dan, maar zelfs als mijn karakter niet word goedgekeurd ga ik miss. wel lezen]

---

"Why, one a' those Sleepin'-on-the-Floor-All-Day-Gettin'-Nothing-Done sorts a' shops, master Beetles"

{Is er nog iemand voor Ian? }

---

Don't be like the rest of them, darling

{ohmygod, ik heb hier echt super lang niet gereageerd ;o}

---

Do what people say you can't.

[iemand voor Lior/Raegan jr.?]

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Reageer hier a.u.b. niet mensen, er is een praat topic hiervoor.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.