[RPG] Fallen Crowns • 1 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Guinevere - Algerain Catharina Baratheon - Bastaard dochter van de koning/Huurmoordenares.
- Semele - Carmentis Necia Galloway - Hofdame/Schilderes
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- Exasperated - Helena Florentia Muse - Muzikante
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame



Mannen:
- 5HELLEY - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- 5TYLE5 - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokte
- WillNotLearn - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet
-
-




Huize Northwode:

Vrouwen:

- AgentP - Rosebell Scarlett Northwode - Prinses/Dochter van de koning
- Arachno - Aurora Dawn Violet Rose - Hofdame
- Neiva - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Vegangirl - Dawn Echo Lyna - Meid/Spion
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Annabeth - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- xhansjee - Ruth Rose Burckinson - Burger/Bandiet
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen

Mannen:

- WillNotLearn - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Annabeth - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Exasperated - Alain Ian Worthe - Kok
- 5HELLEY - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- Arachno - Micah Nathaniel Lloyd - Eigenaar van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'.
- 0o7 - Lior- Bandiet
-


Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 22:51 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elena Sophia Collins
Ik gallopeer over het pad en kijk ondertussen goed om me heen totdat ik voor me een paard zie met twee mensen erop. Ik hou het paard in en laat hem over gaan in een drafje. Degene achterop verstopt zich achter de persoon die de teugels vast heeft en niet veel later rijden ze van het pad af en verdwijnen tussen de bomen. Ik laat het paard er rustig heen draven en volg het vertrapte spoor dacht achtergelaten wordt door het paard waar ze op zaten. Toen ik eenmaal een stukje erin was gereden liet ik het paard halthouden, liet mezelf van zijn rug glijden en bond hem vervolgens vast aan een boom. Het bos wordt alleen maar dichter, dus straks kan je toch niet meer met een paard uit de voeten, ten minste, niet sneller dan stapvoets. Ik begin lopend het spoor weer te volgen en als ik vlak bij een open plek ben, zie ik daar een paard rustig stappen met twee mensen erop, waarvan ik de outfit van de achterste maar al te goed herken, al moet ik bekennen dat het er niet uitziet alsof ze ontvoerd is. De jongeman die de teugels vast heef en voorop zit, heb ik echter nog nooit in Baratheon gezien. Ik bekijk ze even kort en loop dan in de beschutting van de bomen richting de open plek. "Ik herken die outfit uit duizenden prinses Elizabeth" zeg ik dan terwijl ik de open plek op loop terwijl ik mijn hand op het gevest van mijn zwaard laat rusten, dat mocht ik hem nodig hebben om een of andere reden, ik hem zo kan gebruiken. Je weet maar nooit, ik ken die jongeman niet en ik had geen idee van wat hij allemaal van plan is.

Elizabeth Marique Baratheon

"Ik herken die outfit uit duizenden prinses Elizabeth"
Wanneer ik de stem hoorde, kromp ik wat in elkaar en perst ik mijn lippen even op elkaar.
Ik draaide mijn hoofd in de richting van Elena en zag dat ze haar hand in de buurt van haar zwaard hield.
"Geef je paard de sporen," Fluisterde ik tegen Ian zodat alleen hij het zou horen en wendde me daarna tot Elena. "Het is niet wat het lijkt, Elena."
Met mijn donkere ogen keek ik haar even aan en fronste ik even.
Hopelijk zou het paard snel in galop schieten zodat ik hier weg kon raken, ik had namelijk geen zin in een preek.
En al helemaal niet van Elena, die ik tevens ook als vriendin beschouwde.
"Ga terug naar het kasteel en laat mijn vader weten dat ik in het dorp ben." Mijn stem klonk erg zakelijk, waardoor het eens zo hard opviel dat het niet bepaald een verzoek was.
Hoewel ik zo'n vermoeden had dat Daniëll de koning nog voor mij had bereikt.
Hij zou waarschijnlijk achterdochtig zijn, kwaad of misschien zelfs wel het leger op pad sturen.
Wat het ook zou zijn, ik had er geen goed gevoel bij.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elena Sophia Collins
Ze krimpt wat ineen als ze mijn stem hoort. Ze lijkt expres niet naar me te kijken, maar na een klein moment draait ze zich toch om. "Het is niet wat het lijkt, Elena" zegt ze terwijl ze me fronsensd aankijkt. "Ga terug naar het kasteel en laat mijn vader weten dat ik in het dorp ben" zegt ze, meer als een bevel dan een verzoek. Maar ik was dan ook maar een dienstmeid, niets meer. Ik schud mijn hoofd. "Ik denk niet dat dat gaat werken, aangezien hij waarschijnlijk het hele leger het kasteel heeft uitgestuurd om op te zoek te gaan naar zijn ONTVOERDE DOCHTER" zeg ik dan. "Weet je hoe erg ik geschrokken ben toen ik het hoorde, niet dat ik het mocht horen, maargoed. Ik hoopte dat ik je zou vinden voordat een van de ridders jullie zouden vinden." zeg ik dan en schud even mijn hoofd. Ik was echt geschrokken en bang dat haar wat zou overkomen. "Nu moet ik eerlijk zeggen dat je er nu niet echt ontvoerd uit ziet, aangezien je daar vrijwillig op blijft zitten, maar ik denk dat de ridders daar anders over denken en je vader ook en je weet heel goed dat hij echt niet zal stoppen met zoeken totdat hij je gevonden heeft en als ie je niet snel genoeg vindt breekt er oorlog uit, en dat weet je maar al te goed" zeg ik tegen haar. Eigenlijk hoort een dienstmeid niet zo tegen een prinses te praten en hoort haar met u aan te spreken, maar aan de andere kant waren we ook een soort van vriendinnen en dit lijkt me niet de tijd om beleefd tegen haar te doen en op een rustige, lieve en beleefde toon tegen haar te spreken. Ik werp mijn blik even op de jongenman die voor haar op het paard zit. "En probeer jij maar niks, ik kan mijn zwaard ook nog door je heen werpen, mocht dat nodig zijn." Ik kon goed met zwaard overweg en daar was ik trots op, al gebruik ik hem liever niet natuurlijk, ik heb hem eigenlijk nooit echt nodig gehad. Ik had alleen Bradley ermee bedreigd toen hij aan het inbreken was bij ons, al was ik toen niet van plan hem neer te steken, ik was zelf ook pas 14 ofzo. Maar omdat mijn vader altijd de zwaarden maakt, oefende ik er thuis regelmatig mee. Ik wou niet afhankelijk zijn van mannen en hun vechtkunsten, ik wou mezelf kunnen beschermen en ik hield net zo lang vol tot me vader me les ging geven. Koppig als ik ben.

Ian
'Ik herken die outfit uit duizenden prinses Elizabeth' Zei het meisje op het paar achter ons waarna Elizabeth fluisterde dat ik mijn paard de sporen moest geven en zij vervolgens tegen het meisje praate.
'Ga terug naar het kasteel en laat mijn vader weten dat ik in het dorp ben' Zei Elizabeth meer gebieden waarin ik uitmaakte dat het meisje iemand van het kasteel was waar zij woonde. 'Ik denk niet dat dat gaat werken, aangezien hij waarschijnlijk het hele leger het kasteel heeft uitgestuurd om op zoek te gaan naar zijn ONTVOEDE ROCHTER' Andwoorde het meisje weer waarna ze er iets achteraan vervolgde dat ik niet helemaal volgde aangien ik een weg zocht om hierweg te komen.
'Ik ben ook erg goed met een zwaard' Verzekerde ik haar vervolgens en gaf mijn paar de sporen om vervolgens de bomen door galloperen, Maar na een tijdje waren de bomen te dicht om doorheen te kunnen galloperen en remde ik af om te zien of het meisje ons achterna kwam.

[ bericht aangepast op 16 nov 2012 - 12:23 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Elizabeth Marique Baratheon

"Ik ben ook erg goed met een zwaard." Hoorde ik Ian nog zeggen en voelde hoe zijn paard in galop ging.
Omdat het redelijk onverwachts was, greep ik hem beet zodat ik mijn evenwicht nog wist te bewaren.
Snel keek ik over mijn schouder naar Elena om me vervolgens weer naar voor te richten.
Ze zou waarschijnlijk de eerste minuten toch niet bij ons zijn aangezien ik haar paard niet in de buurt zag en we al wat voorsprong hadden.
Wanneer het het paard zijn pas vertraagde, keek ik over de schouder van Ian waarom we niet langer galoppeerden.
De bomen stonden te dicht op elkaar om er in een volle vaart door te gaan, maar wanneer ik nogmaals achteruit keek, was er nog geen spoor van Elena te bekennen.
"Ik denk dat we haar kwijt zijn," Zei ik enigszins opgelucht en draaide mijn hoofd weer naar voor. "Bedankt."
Eigenlijk was het best vreemd dat ik Elena zo behandelt had, maar wat moest ik anders doen?
Als ik met haar meeging, wist ik niet of ze Ian zou aanvallen om me te beschermen, hoewel dat niet bepaald nodig was.
Wanneer ik thuis zou komen, zou ik proberen om mijn vader te overtuigen om een staak het vuren te houden.
Ik zag niet in waarom al dit geweld nodig was, terwijl mensen uit Northwode niet eens zo erg waren als men vertelde.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ze hadden trouwens in die tijd geen baden of douches, maar een tobbe met lauw of heet water waar je jezelf in kon wassen. Een stuk zeep en ik heb geen idee voor de spiegel, maar goed.]

Micah Nathaniel Lloyd.
Precies wanneer ik weer terug was gekomen, liep Amalric met grote passen op me af, een serieuze blik in zijn ogen. Er was nog iets ondoorgrondelijks aan, maar ik stelde er geen verdere vragen op. Nu mocht ik alleen nog hopen dat hij mij een kans zou geven, want daar ging het nu om, mij een kans geven in plaats van Miss Lancaster. Amalric weet hoe ik ben, weet wat mijn reputatie is hier en misschien ook nog wel de reden waarom ik het allemaal doe.
      ‘Waar is je gezonde verstand gebleven, Micah?’ vroeg hij, uiterst kritisch, terwijl hij voor me ging staan. ‘Je bent een goede man, maar je moet het toch een keer los laten. Ik weet waarom je wilt dat ze hier een plaatsje krijgt, maar dat gaat niet werken.’
      Ik knarsetandde. ‘Nee, dat weet je niet.’ Grauwde ik, een dierlijke ondertoon, waardoor hij niet opkeek. Amalric wist maar al te goed hoe hij me moest handelen, het frustreerde me. Ik loog, natuurlijk wist hij het wel, maar ik was gewoonweg te koppig om toe te geven. ‘Ik doe dit, omdat ik wil dat zij een kans krijgt…’ ging ik verder, misschien dat ik er zelf zo in ga geloven, al wist ik dat het niet ging gebeuren.
      ‘Je doet dit,’ begon hij weer. ‘niet om haar een baan te bezorgen zodat ze je dankbaar is, maar vanwege je verdriet om die ouwe man van je. Het is klaar Micah, je hoeft het niet meer van je af te drinken en je moet vooral dit meisje er niet voor gebruiken. Het is klaar.’ Herhaalde hij, terwijl zijn armen kritisch over elkaar waren gegaan.
      Er was een brok in mijn keel gekomen wanneer ik de woorden hoorde, maar vervolgens keek ik even om me heen en nam hem mee naar een lege tafel. ‘Luister, oude man,’ zei ik, waarbij ik iets over de tafel naar hem toe boog. ‘Ze kwam helemaal hier naartoe gereisd uit Baratheon. Wat denk je dat ze hier komt doen?’ fluisterde ik, ietwat heimelijk, terwijl ik zag hoe de man zijn hersens kraakte.
      ‘Dat is logisch, ik zou denken dat ze hier naartoe kwam voor iets of iemand. Misschien ook nog om geheimen door te spelen naar hun koning, maar dit laatste betwijfel ik bij haar.’ Vertelde hij me, net zo zachtjes als ik had gefluisterd.
      ‘Nu snap je het; het is niet alleen vanwege mijn oude man, maar ook dat wat haar hier brengt.’ Amalric knikte. ‘Goed, als dat het echt is…’ Hij had nog verder willen praten, maar net op dat moment kwam de jonge vrouwe weer naar ons terug en begon met praten. ‘Zijn de heren uit hun discussie geraakt?’ vroeg ze beleefd. ‘Eh… Excuseert u mij, maar ik heb geen idee waar ik mijn oude kleren moest laten. Of ze weggooien,’ zei ze verontschuldigend, waarop ik haar een blik gunde. Ze zag er veel gezonder uit, om maar niet te spreken over de kleur van haar gezicht die ik nu wel kon zien, eveneens voor haar haarlokken, welke ze in een vlecht had zitten. Bij haar ogen echter, die leken door te schemeren dat ze vermoeid was. Een blik op mijn oude vriend en hij knikte goedkeurend.
      ‘We hebben gepraat en we zijn erover uit dat u hier kunt blijven,’ knikte ik toen kort, terwijl ik de vuile kledij van haar over nam. Alena Lancaster zag er nu werkelijk waar veel te lief uit om door mij overgehaald te worden, helaas voor haar was ik geen persoon die onderscheidingen gaf. Ze zat er nu al eenmaal in, het zou niet veranderd worden. ‘Desnoods voor de bediening, madame. Heeft u daar enige ervaring mee?’ Vroeg Amalric beleefd, hij nam de kledij van mij over en gaf het aan zijn vrouw die hij had gewenkt. De vrouw knikte beleefd naar Alena, waarna ze wegliep om de kledij schoon te maken.
      ‘Bespreek maar met Amalric, milady, ik moet nog enkele dingen regelen.’ Zei ik haar abrupt, waarbij ik boog, een kusje op haar hand plaatste en wegliep naar achteren. Amalric volgde mijn bewegingen echter, maar om het tegen te komen dat ze me misschien achter na zou lopen – je wist maar nooit – begeleidde hij haar naar een tafel. Alles was me nu gewoonweg even te veel geworden, nu krijg ik alle herinneringen aan mijn vader terug.

---

†

Elena Sophia Collins
"Ik ben ook erg goed met een zwaard" zegt hij en hij geeft zijn paard de sporen en die schiet er verolgens in gallop vandoor. "Elizabeth!" roep ik nog, maar het heeft geen zin. Ik zucht en schud mijn hoofd. Elizabeth weet best dat ik hem niks aan zou doen, misschien moet ze maar eens hardhandig leren dat ze dit soort dingen niet kan doen. Aan de ene kant hoop ik dat de ridders ze vinden, maar aan de andere kant ook niet. Stel er gebeurd echt wat met die jongen, zou ik me schuldig voelen. Ik draai me om en loop terug naar de plek waar ik het paard had vastgemaakt. Eenmaal daar maak ik het paard weer los, klim weer op zijn rug en begin rustig terug te stappen. Ik draai het paard het pad weer op en stap rustig huiswaarts. Ik heb geen haast om terug te gaan, nee, zeker geen haast. Als ik daar kom heb ik grote kans aangehouden te worden omdat ik dit paard zonder toestemming heb meegenomen en daarbij bijna twee wachters mee omver heb gereden die zeiden dat ik moest stoppen. Nu kan ik natuurlijk tegen de Koning zeggen dat, toen ik het hoorde, ik meteen naar Elizabeth opzoek ben gegaan, maar dat betekend automatisch dat ik de Koning en de ridder heb afgeluisterd, iets wat ik niet hoor te doen, iets wat niet mag. Ik zucht even, wat heb ik nou weer gedaan. Ik laat het paard even halthouden en kijk even om me heen. Ik haal even diep adem en kalmeer mezelf. Ik laat het paard weer rustig verder stappen. Ik zie wel wat er gaat gebeuren.

Ian
'Ik denk dat we haar kwijt zijn.' Hoorde ik Elizabeth achter me zeggen waarna ze mij bedankte.
'Dit is in ieder geval leuker dan dagen op een kasteel rondlopen.' Antwoord ik met een grijns die zij niet kon zien.
'Wat ga jij nu doen? Moet ik je nog naar het dorp brengen ofzo?' Vraag ik haar en kijk even achterom naar haar.
Wat zou ik hierna gaan doen? Kleren uitzoeken voor het feest van morgen? Gewoon nog wat rondrijden? Ik bedacht later wel wat om te doen.
Mischien mijn broer eens opzoeken aangezien ik daar amper mee praat en hij het eten meestal ontwijkt, blijkbaar om niet met pa en mij te hoeven praten.
En mischien, als ik daar de kans toe kreeg met mijn vader praten, om het fijt dat hij de oorlog niet moet doorzetten, iets wat ik al een tijdje had moeten doen.
Maar te laf was om het te doen.

---

Don't be like the rest of them, darling

[Ohmy... Die gif. Mjeh. En ik met mijn kennis over geschiedenis. -.-

Tja, het sanitair interesseert me eigenlijk totaal niet. xd]


Alena Katherina Lancaster
Lena voelde dat er spanning in de lucht hing, iets wat ze ook heel erg duidelijk van Micah's gezicht kon aflezen. Er kwam een bezorgde blik in haar ogen zweven en ze beet even op haar lip. Een onbehaaglijk gevoel nestelde zich in haar borstkas en ze stelde zich afwerend op, zoals altijd wanneer ze een onaangenaam gevoel kreeg.
Stiekem vroeg ze zich toch af waarover Micah het met zijn vriend zou gehad hebben. Hoogstwaarschijnlijk hadden ze ruzie gehad, maar Alena wist dat dat niet haar zaken waren. Net zoals niemand zich iets moest bemoeien met waar ze vandaan kwam. Dat was iets wat alleen haar aanging.
Lena begon te twijfelen om de reden dat Micah haar had willen helpen. Ze had eerst gedacht dat hij een rokkenjager was zoals ieder ander, maar misschien school er wel meer achter. Zou hij ook iemand verloren zijn? Zou hij daardoor dan begonnen zijn met wat hij nu aan het doen was? Lena zette het van zich af. Het was haar plaats niet om over zoiets nieuwsgierig te mogen zijn.
Toch was ze Micah erg dankbaar, al had ze nu nog geen enkele garandering dat ze werk zou krijgen. Het maakte haar niet echt uit wat de reden daarvan was. Lena schrok op uit haar gedachten wanneer Micah haar antwoord gaf.
"We hebben gepraat en we zijn erover uit dat u hier kunt blijven," knikte hij kort, terwijl hij de vuile kledij van de jonge vrouw over nam.
"Desnoods voor de bediening, madame. Heeft u daar enige ervaring mee?" vroeg Micah's vriend beleefd, hij nam de kledij van hem over en gaf het aaneen vrouw die hij had gewenkt. De vrouw knikte beleefd naar Alena, waarop die haar een verontschuldigende blik schonk. Ze wilde niet echt dat iemand in haar plaats har was deed of zo.
"Ik... heb het laatste jaar wel in veel herbergen gewerkt," zei Lena, haar blik van Micah scheurend. Ze had toen pas door dat ze hem de godganse tijd aan het aanstaren was met een dankbare, maar vragende blik in haar ogen. Wat dus eigenlijk verschrikkelijk onbeleefd was, besefte ze.
"Bespreek maar met Amalric, milady, ik moet nog enkele dingen regelen," zei die nogal abrupt, waarbij hij boog, een kusje op haar hand plaatste en wegliep naar achteren. Amalric volgde zijn bewegingen bewegingen en leidde Alena naar een tafeltje.

[Speel jij Amalric nu, of laat je hem vanuit Micah's standpunt zeggen? Of moet ik even met mezelf spelen? xd Is al gelijk voor mij.]

---

help

Floria Ysmay Swift
'Paardrijden is als wandelen,' zegt prins Léon met een bemoedigende glimlach. 'Het is iets wat je nooit verleerd. En volgens mij bent u ook niet echt iemand die godganse dagen binnen wilt zitten'. Ik schud lichtjes mijn hoofd. 'Dat geldt misschien voor u, sir, maar ik denk niet dat dat voor mij geldt,' zeg ik wat aarzelend. Het zou zo kunnen gebeuren dat ik weer van het paard af val, en als ik nu mijn pols zou kneuzen, zou niet handig zijn. Verschillende klusjes zou ik dan een tijdje niet kunnen doen, of alleen met pijn in mijn pols.
Léon lacht even en loopt Arion's box in.
'Als u het niet wilt, is het niet verboden gewoon nee te zeggen, juffrouw Swift. Ik ga je niet laten onthoofden of aan de schandpaal hangen. Bovendien is de kwestie van geen paard hebben, volledig overboden. Als u Arion zou nemen, kan ik evengoed één van de andere paarden nemen,' zegt hij, met nog steeds diezelfde glimlach als net op zijn gezicht. Weer schud ik lichtjes mijn hoofd, waarbij mijn donkere krullen dansen. 'Het is niet dat ik niet wil, sir. Het lijkt mij juist fijn even weg te zijn van alles, maar,' ik bijt even aarzelend op mijn volle onderlip, 'maar ik kan het denk ik gewoon niet meer, en het is niet erg handig als ik weer iets zou kneuzen, in verband met werk,' vervolg ik, het laatste gedeelte mompelend. Dan kijk ik even naar Arion, die een stuk groter is dan Gizmo, het paard waar ik vanaf gevallen was. 'Arion is denk ik ook wat te groot voor mij, sir. Ik denk dat ik er niet eens op zal kunnen komen,' zeg ik dan lichtelijk beschaamd.

[ bericht aangepast op 16 nov 2012 - 22:40 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Elizabeth Marique Baratheon

"Dit is in ieder geval leuker dan dagen op een kasteel rondlopen." Hoorde ik hem zeggen en lachte even. "Wat ga jij nu doen? Moet ik je nog naar het dorp brengen ofzo?"
Ik haalde even mijn schouders op, niet dat hij het kon zien.
"Ik kan best te voet gaan," Zei ik terwijl ik even om me heen keek. "Zo ver is het alleszins niet meer."
Langzaam liet ik me van het paard glijden en kwam met een zachte plof op de grond neer.
Ik trok mijn hoedje weer wat naar boven zodat mijn ogen zichtbaar werden en stak een bruine krul weer op zijn plek.
Mijn blik bleef even rusten op zijn paard waarna ik vervolgens naar hem op keek.
"Ik sta bij je in het krijt," Zei ik en doelde op het feit dat hij me een lift had gegeven. "Als ik ooit iets kan doen voor je, kan je me waarschijnlijk wel eens in de bossen vinden."
Na vandaag had ik mijn les nog niet geleerd en zou ik vast en zeker nog wel in de bossen komen.
Ik kon het niet tegenhouden, maar het voelde aan alsof de bossen me riepen.
Ondanks dat het zo gevaarlijk was, hield ik er van om uren door de bossen te lopen, natuur was deel van mijn leven.
En ik had een belofte gemaakt aan Lior en een belofte moest je ten allen tijd nakomen, hoe moeilijk het ook was.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ian
'Ik kan best te voet gaan, zo ver is het alleszins niet meer' Andwoorde ze waarna ze zich langzaam van mijn paard liet glijden en met een zachte plof op haar voeten neerkwam waarna ze haar hoedje naar boven trok zodat haar ogen zichbaar waren, ik zag haar eerst kijken naar mijn paard en vervolgens naar mij.
'Ik sta bij je in het krijgt, als ik ooit nog iets kan doen voor je, kan je me waarschijnlijk wel eens in de bossen vinden.' Zei ze vervolgens en ik moest lachen, 'Eén keer is zeker niet genoeg om je hier weg te jagen?' Vraag ik haar dan vervolgens.
'Probeer eerst maar eens leven terug te komen' Voeg ik er vervolgens met een grijns aan toe.
'Tot de volgende keer Prinses Elizabeth' Zei ik vervolgens om daarna mijn paard de tegenovergestelde richting van Baratheon te laten lopen aangezien naar Baratheon gaan nou niet het slimste was te doen als je de kroonprins van Northwode was.

{Wie wil Ian meeten?}

---

Don't be like the rest of them, darling

Gemma Antoinette Treebone.

Zuchtend stopte ik een lok van mijn rossige haar achter mijn oor terwijl ik bezig was met het opdekken van prinses Catherine's bed. Ik had het net verschoond, aangezien ze elke dag nieuwe lakens moest hebben. Ik wilde niet verantwoordelijk zijn voor de volgende astma-aanval die ze zou kunnen krijgen. Nadat de lakens precies op de goede manier op het grote hemelbed lagen - ik was immers een perfectionist, ik liet niets half liggen - verliet ik haar slaapzaal. Ik was bijna twee uur bezig geweest met de schoonmaak van haar slaapzaal, maar ik deed het graag voor prinses Catherine. Ik zag haar als een soort vriendin. Ze was iemand waar ik tegenop keek. Ze was altijd zo vriendelijk, tegen iedereen. Daar had ik enorm respect voor. Ik liep de vele trappen op naar mijn kleine kamertje in de toren. Daar lag nog een stapel was op me te wachten en daarna kon ik eindelijk verder werken aan de jurk waar ik al weken mee bezig was. Het werd een enorm kunstwerk. Ik had dagen over de markt gelopen voor de perfecte vorm en was tot laat bezig met de tekeningen. Nu was hij bijna af en ik was er enorm trots op. Ik begroette wat andere bedienden die ik tegenkwam in de gang en fluiten zacht een liedje.

[Iemand die Gemma wil meeten? (: ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Winchesterr schreef:
Floria Ysmay Swift
'Paardrijden is als wandelen,' zegt prins Léon met een bemoedigende glimlach. 'Het is iets wat je nooit verleerd. En volgens mij bent u ook niet echt iemand die godganse dagen binnen wilt zitten'. Ik schud lichtjes mijn hoofd. 'Dat geldt misschien voor u, sir, maar ik denk niet dat dat voor mij geldt,' zeg ik wat aarzelend. Het zou zo kunnen gebeuren dat ik weer van het paard af val, en als ik nu mijn pols zou kneuzen, zou niet handig zijn. Verschillende klusjes zou ik dan een tijdje niet kunnen doen, of alleen met pijn in mijn pols.
Léon lacht even en loopt Arion's box in.
'Als u het niet wilt, is het niet verboden gewoon nee te zeggen, juffrouw Swift. Ik ga je niet laten onthoofden of aan de schandpaal hangen. Bovendien is de kwestie van geen paard hebben, volledig overboden. Als u Arion zou nemen, kan ik evengoed één van de andere paarden nemen,' zegt hij, met nog steeds diezelfde glimlach als net op zijn gezicht. Weer schud ik lichtjes mijn hoofd, waarbij mijn donkere krullen dansen. 'Het is niet dat ik niet wil, sir. Het lijkt mij juist fijn even weg te zijn van alles, maar,' ik bijt even aarzelend op mijn volle onderlip, 'maar ik kan het denk ik gewoon niet meer, en het is niet erg handig als ik weer iets zou kneuzen, in verband met werk,' vervolg ik, het laatste gedeelte mompelend. Dan kijk ik even naar Arion, die een stuk groter is dan Gizmo, het paard waar ik vanaf gevallen was. 'Arion is denk ik ook wat te groot voor mij, sir. Ik denk dat ik er niet eens op zal kunnen komen,' zeg ik dan lichtelijk beschaamd.

Léon Oliver Northwode
Floria shudde lichtjes haar hoofd. "Dat geldt misschien voor u, sir, maar ik denk niet dat dat voor mij geldt," zei ze wat aarzelend. Ze zag er nogal onzeker uit, alsof ze bang was dat ze weer van het paard zou vallen of zo. Volgens Léon was juffrouw Swift niet echt het soort vrouw dat veel risico's nam in het leven. Floria schudde weer lichtjes het hoofd wanneer Léon haar zei dat het niet erg was als ze nee zei. Haar donkere krullen dansten op en neer.
"Het is niet dat ik niet wil, sir. Het lijkt mij juist fijn even weg te zijn van alles, maar..." ze beet even aarzelend op haar onderlip, "maar ik kan het gewoon denk ik niet meer, en het is niet erg handig als ik weer iets zou kneuzen,in verband met werk," vervolgde ze mompelend. Dan keek ze even naar Arion.
"Ik heb zeker alle macht om u dan vrij de stellen van uw taken en over inkomen zou u zich ook geen zorgen moeten maken", zei Léon met een schuine glimlach.
"Arion is denk ik ook wat te groot voor mij, sir. Ik denk dat ik er niet eens op zal kunnen komen." Haar stem klonk beschaamd.
Léon pakte met gemak Arions zadel en maakte snel alles vast, waarna hij de jonge vrouw voorzichtig bij haar middel nam en haar op het paard zette.
"Zo, die kwestie is opgelost," zei hij, nog steeds glimlachend. "Maakt u zich maar geen zorgen, juffrouw. Er kan u niets overkomen."
Daarna liep hij naar Amaris, een kastanjebruine merrie. Het was het paard van één van zijn vrienden, die het nooit erg vond als zijn paard plotseling verdwenen was. Léon nam het zadeldoek en zadelde Amaris op.

---

help

Elizabeth Marique Baratheon

"Eén keer is zeker niet genoeg om je hier weg te jagen?" Hoorde ik hem zeggen waardoor ik even lachte. "Probeer eerst maar eens leven terug te komen."
"Ik zal het nooit leren," Zei ik naar waarheid en trok mijn schouders wat op. "En tot hiertoe wist ik het altijd al te redden."
"Tot de volgende keer Prinses Elizabeth," Was het laatste wat ik hem hoorde zeggen en zag hem op zijn paard vertrekken.
"Tot ziens," Sprak ik nog tot hem, hoewel ik twijfelde of hij me wel had gehoord.
Ik keerde me met mijn rug naar hem toe en begon richting het koninkrijk te wandelen.
Het duurde zo'n 5 minuten voordat ik het kasteel voor me op zag doemen, ik voelde de opluchting dat ik eindelijk weer thuis was en versnelde mijn pas wat.
Zonder dat iemand er erg op had, glipte ik naar binnen, rende ik zowat door het dorp en kwam niet veel later aan bij de muren van het kasteel.
Via een geheime gang, sloop ik naar binnen en rende ik zo snel als mijn benen me konden dragen naar mijn eigen kamer waar ik me snel omkleedde in een donkerblauwe jurk die bezet was met diamantjes.
Mijn bruine lokken liet ik in losse krullen op mijn schouders rusten, waardoor mijn ogen nog donkerder leken dan ze al waren.
Aangezien ik mijn korset onmogelijk zelf kon vastknopen, hield ik een willekeurige dienstmeid tegen die net voorbij wilde wandelen.
"Kan je mijn korset even aanspannen?" Vroeg ik op een zakelijke toon en zag haar snel knikken.
Ik draaide me om en voelde hoe ze uit alle macht aan de touwen trok waardoor ik even een pijnlijk gezicht trok, heel even dacht ik dat ik niet kon ademen.
Gelukkig wendde het al snel, waarna ik haar bedankte en haar weer weg stuurde.
Mijn kledij van in het bos, legde ik weer op zijn gebruikelijke plek onderaan mijn kast en sloot de deuren weer.
Op een haastig tempo, verliet ik mijn kamer en ging ik opzoek naar enige bekenden om te laten weten dat ik perfect in orde was.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.