• Regels:
    - Typ alleen wat je eigen speler zegt(dus niet: Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: 'Goed.'), behalve als het de Doctor is. Want de Doctor is van niemand, en toch van iedereen. Je mag, net zoals alle anderen, bepalen wat hij zegt, maar niet in "Doctor POV" schrijven.
    - Als je een tijd weg bent even melden a.u.b.
    - 16+ mag (maar het liefst niet, als je het doet, geen enorme porno).
    - Max. 3 personages per persoon
    - Geen gevloek en gescheld (Ships of flut mag wel, of: Ik vloekte.)
    - Graag met leestekens schrijven.
    - Minimaal 3 regels per bericht. (geld alleen voor de RPG!)
    - Probeer het liefst 1 keer per dag te posten (max. 2 dagen, maar ik ben er niet zo streng op).
    - Ooc tussen () of []
    - Zet de naam van het personage boven het stuk wat je gaat typen, dan is het duidelijk vanuit wie dat word gezegd.
    - Andere personages niet vermoorden! Behalve als diegene daar toestemming voor heeft gegeven.
    - De Companions komen allemaal uit verschillende tijden. Je kan dus niet uit dezelfde tijd komen als iemand anders.
    - Je kan van elke soort zijn, maar dan vriendelijk. Dus je bent bijvoorbeeld een vriendelijke Dalek (maar onthoudt; "The Only Good Dalek, is a Death Dalek" ) .
    - Je mag een bestaan persoon kiezen. Mag van Doctor Who en/of Torchwood zijn.
    - Relaties mogen.


    Meiden:
    ~ Manyetha "Tweety" - Sylvesti
    ~ Elizabeth Victoria Silent - Ianto

    Jongens:
    ~ Jack Harkness - Ianto (bestaand personage)

    [ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Elizabeth
    Er bleef wat door mijn hoofd rondspoken; waarom? Waarom had het lot mij gekozen? Niet dat ik het niet wou, ofzo, nee, maar er waren mensen die zo'n wonder veel meer nodig hadden dan mij. Een beetje verslagen liep ik achter Jack en Tweety aan, de hondenriem sneed nog steeds in mijn hand, omdat ik er hard in kneep. Wonders komen en gaan, maar wanneer zal mijn wonder ophouden. Met bestaan, of dat ík ophou te bestaan... Ik schrok op van een plotselinge aanraking.

    Jack
    Ik zag Liz wat verslagen achter ons lopen. Ik begon wat slomer te lopen, zodat ik naast haar kwam. Ze merkte het niet, ze was diep in gedachten. Ik sloeg mijn arm om beschermend en tegelijkertijd troostend om haar schouder. Verschrikt keek ze op. "Alles komt goed," zie ik tegen haar, "dat beloof ik." Al gingen de meeste mensen die ik kon, vaak vroeg dood, ik ging haar beschermen, kostte wat het kost. Ik had niemand ooit de dood toegewenst, maar zij had iets waardoor ik wist 'dit keer doe ik het goed'. Ik glimlachte naar haar en opende de deur van de Burger King. "Na u."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik slenterde achter hen aan, mijn hoofd in de wolken. Ik was nogsteeds verwondert over zo veel op deze planeet. Het was net als thuis, maar toch weer niet. De lucht was koeler, zeker hier in Cardiff, ook was de lucht blauw, de bomen groen en al dat soort vreemde dingen. Toch vond ik het hier bijna fijner dan thuis. Zeker doordat die oorlog altijd maar door raasde. Zonder op te letten liep ik tegen de deur van de Burger King aan en viel ik achterover. Ik wreef even over mijn achterhoofd en krabbelde op. Mijn hoofd had een flinke klap gehad, maar het ging vast wel. Lang Leve Time Lord zijn. Ik liep toen maar zonder te merken dat mijn hoofd bloedde de Burger King in, achter Jack en Lizzy aan.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Ik keek verwonderd om me heen. Het zag er zo - zo, laten we zeggen 'apart' uit. Ik liet Jack me gewoon leiden, want ik wist bij god niet waar ik heen moest. Glimlachend draaide ik me om naar Tweety. "Tweety -" Ik hield mijn mond en keek naar haar hand. Er zat wat bloed op haar hand, waardoor ik haar nog eens van top tot teen in me opnam. "- je hoofd bloed..." Ik zocht in mijn schort naar een soort pleister, maar ik besefte toen pas dat ik geen werkkleding meer aanhad. Oh ja...

    Jack
    Ik ging in de rij staan. "Wat willen jullie?" vroeg ik over mijn schouder. Ik kreeg geen antwoord waardoor ik me omdraaiden. Tweety's achterhoofd zat onder het bloed. Ook ik zocht, net als Liz, mijn zakken af naar iets. Natuurlijk vond ik niets, ik was Owen niet. "Gaat het?" vroeg ik voorzichtig, niet wetend wat er gebeurt was. Voor hetzelfde geld had ze een hersenschudding of zo. Tot ik niet wist hoe erg het was, kon ik niets doen. "Zit niet zo te staren," snauwde ik naar een iemand die bleef kijken.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik dacht even na. "Grote friet en een milkshake aardbei." antwoorde ik tegen Jack. Opeens begonnen zowel Jack als Liz naar iets te zoeken. Liz klonk vrij bezorgt, al snapte ik neit waarom ze door ratelde over bloed. Toen pas zag ik dat mijn hand onder het bloed zat. Ik voelde aan mijn achterhoofd. Ook dat was nattig. Ik keek even glazig naar Jack. "Ik kan het wel oplossen denk ik. Gaan jullie maar bestellen, ik ben zo terug." Ik liep richting de wc's. Gelukkig was het daar vrij rustig. Ik ging in een van de hokjes zitten en sloot de deur af. Met wat lichte concentratie wist ik met wat regeneration energie de wond dicht te krijgen en mijn hoofdpijn te verlichten naar een lichte hersenschudding. Ik deed de deur weer open en waste het bloes van mijn handen en uit mijn haar. Ik droogde mijn haar onder de handendrogen, het ging niet snel maar goed, en liep weer naar buiten om me bij jack en Liz te voegen. "All fixed up." zei ik met een lichte grijns op mijn gezicht.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Ik glimlachte aarzelend. Was dat normaal? Niet bij mij, in ieder geval. Ik wist al dat deze reis niet echt 'normaal' genoemd zou kunnen worden. Tijdreizen, nee dat was buiten mij om, dit ook. Maar het zou toch niet normaler worden, dus ik moest me gewoon leren aanpassen. In plaats van te vragen 'hoe deed je dat?', vroeg ik: "Gaat het?" Ik keek haar vragend aan. Het leek wel goed te gaan, dus ik draaide me naar Jack om. "Hetzelfde als Tweety, graag en zo'n hamburger, waar jullie het over hadden." Al wist ik niet precies wat die friet en milkshake eigenlijk waren.

    Jack
    Ik glimlachte om Tweety weer 'heel' te zien. Ik zei tegen hun dat ze maar beter een tafel konden vinden, als ik bestelde. "Pak maar een tafel aan het raam," zeinik tegen hun, "dan ziet Elizabeth ook meer van het verkeer enzo. Dan weet ze ook wat wel, en niet, te doen," voegde ik er plagerig aan toe. Toen ik aan de beurt was bestelde ik keurig het eten. Zelf nam ik een hamburger. Ik vond het niet erg om te betalen, ik had al zo'n honderd jaar rente.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek even naar Liz. "Het gaat prima hoor. Ik leg je het straks wel uit." Zij wilde vast weten hoe ik het had gedaan. Ik keek even naar Jack. "Dat is goed. Al snap ik het systeem ook niet helemaal." Ik nam Liz bij de hand. "Dan zien we je zo." Ik leidde Liz rustig de trap op naar een rustig tafeltje aan het raam in een hoek. Zo hadden we zicht op de weg en wat privacy. Ik ging zitten. "Jij wil zeker weten hoe ik dit heb gedaan? Of niet?" fluisterde ik naar haar toe. Ik heb geen zin dat anderen het horen, maar ik vond het niet zo'n probleem als zij het wist. Jack wist het toch ook.

    [ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 21:06 ]


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Ja, wou ik het wel weten? Misschien was het wel zo makkelijk, maar ook zoiets waarvan ik het niet hóórde te weten. Niet dat ik niet niet mocht weten, maar dat het beter was dat ik het niet wist. "Nou, nee. Ik wil het eigenlijk niet weten," zei ik eerlijk. Ik was heel erg nieuwsgierig, maar het hoefde niet, ik wou het niet. Ik wist ook niet of ze het graag wou vertellen, of het eigenlijk niet, dus ik ontweek haar blik en keek naar het trapgat, waar Jack bleef. Toen ik hem niet zag keek ik naar buiten.

    Jack
    Ik moest me letterlijk tussen de mensen doorwringen. Het was helemaal vol. "Kijk uit je doppen," snauwde iemand. Ik draaide me geïrriteerd om en keek in een bekend paar ogen. "Jij," zei ik. Ze had donker haar en had een halflange jas aan. Ik kon haar, zij had ooit met de Doctor meegereisd. Als ik me niet vergis bij de Gestolen Aarde, en de invasie van de Daleks. Ze keek me niet begrijpend aan. Ze nam mij in zich opnemend. Dit keer keek ik haar vragend aan, zo lang geleden was dat toch niet? "Donna, toch?" vroeg ik haar.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek naar haar. Ze wilde het niet weten. Ik vond het een beetje vreemd, maar goed. Ik volgde haar blik naar het trapgat. Jack zou toch wel moeten komen. Waar bleef hij toch. Ondertussen begon ik met mijn haar te spelen. Ik verveelde me gigantisch. Mijn hoofd dreef af naar thuis. Mijn ouders en familie zaten daar vast in een eeuwig durend tijdslot. Ze konden niet weg en zouden altijd blijven lijden. Halve armen, verminkte benen. Niet genoeg energie om alles te helen behalve het uiterst noodzakelijke. Zelf de eerste echte 'sterfte-gevallen' waren voorgevallen net voor ik vertrok. Er had een nieuw woord voor worden bedacht, want het had nog nooit voorgekomen. Een traan rolde over mijn wang bij de gedachte aan thuis.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Ik keek weer naar het trapgat. Waar kon hij zolang blijven? Ik deed mijn mond open om wat te zeggen en draaide me tegelijk naar Tweety toe. Ik keek haar even met open mond aan, toen ik besefte dat ik dat deed, deed ik mijn mond weer dicht. "Waarom huil je?" Ik boog me wat over de tafel en veegde een traan van haar wang. Had ik iets verkeerds gedaan? Ik haatte het als ik mensen zag huilen. "Tweety, waar om moet je huilen?" herhaalde ik en gaf haar een servet, voor als ze nog echt ging huilen.

    Jack
    "Euh, ja. Maar moet ik jou kennen?" vroeg ze me licht verbaast. Donna was diegene die ook wel 'de Doctor-Donna' was, diegene die me toen enorm graag een knuffel wou geven. Ze trok zelf Sarah Jane van mij af, om mij zelf een knuffel te geven. "Ik ben het, Jack, Captain Jack Harkness," vertelde ik haar, "van de Doctor." "Doctor Wie?" vroeg ze. Het was alsof ze alles vergeten was. Oh, Doctor, waarom moet het altijd zó eindigen met Companions van jouw. (Al is het met sommigen wel slechter afgelopen.) "Wil je met mij meekomen? Ik wil je twee personen laten ontmoeten." Ze keek me argwanend aan. Dus voegde ik eraan toe: "Ze zitten boven." Daarmee stemde ze in, maar wel nadat ik beloofde dat ik haar eten zou betalen.

    [ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 10:32 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik schrok op uit gedachten toen ik Liz wat hoorde vragen. "Huh? Wat?' vroeg ik. Ik likte mijn lippen even en proefde zout. Shit. Ik had zitten huilen hierzo. Ik veegde mijn ogen en wangen droog. "Sorry daarvoor. Niks aan de hand." Ik had nogsteeds een brok in mijn keel maar goed. Ik had nu even geen zin in lange verhalen die voor verdrietigheid en medelijden zorgden. Ik keek weer even over mijn schouder en zag Jack naar boven komen lopen met een roodharige vrouw naast zich. Ik hoopte maar niet dat dit zijn nieuwste scharrel was, want ze ging NIET mee! Twee max... Drie met Jasey meegerekend, die nu rustig onder mijn stoel op zijn poot lag te slapen. Mensen deden nog wel eens lastig met honden binnen, maar ik trok me er gewoon niks van aan. Jasey was beter opgevoed dan de meeste mensen en ik liet hem toch echt niet achter in de Tardis.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik kon bijna zien wat Tweety dacht en zuchtte. "Tweet, kom op." Donna zou niet meegaan, nee, ik wou gewoon zien op Tweety exact wist wat er met Donna was. Ze was gewoon een vriendin-achtig iemand, geen one night stand. Ik ging zitten naast Tweety en Donna ging ongemakkelijk maar Liz zitten. "Elizabeth, Tweety, dit is Donna Noble. Wij hadden dezelfde Doctor." Ik zei het maar op die manier, want er moest een reden zijn dat Donna het niet meer wist. De laatste keer dat ik haar zag was ze nog helemaal goed. Ik fluisterde het verhaaltje kort in zacht in Tweety's oor en vroeg of ze een idee had, daarbij vertelde ik ook kort over de Doctor Donna.

    Elizabeth
    Ik glimlacht ongemakkelijk tegen die 'Donna'. Wie was zij precies en waarom nam Jack haar mee? Ik snapte het niet helemaal. Dezelfde Doctor? Ik draaide me naar Donna toe. "Hallo," zei ik met een ongemakkelijke glimlach. Zei reageerde precies hetzelfde. "Liz, toch?" vroeg ze. "Pardon?" vroeg ik haar. Ik kon geen Liz, ik heette Elizabeth. Ik ging mijn hele naam even af en besefte dat er Liz in mijn naam was. "Nee, gewoon Elizabeth," zei ik tegen haar. Dat wist ik dus nu, ze kortten hier namen af. Elizabeth zou hier dus echt heel ouderwets kunnen klinken... "Oh, oké, Elizabeth. Ken jij hen?" vroeg ze mij opeens. Die vraag verbaasde mij. Het deed me nadenken. "Nou, nee, niet echt," antwoordde ik eerlijk. Ze keek me vragend aan. Oh god! Wat had ik gezegd! Ze kon hele verkeerde dingen gaan denken, omdat Jack wel ouder was dan Tweety en mij. "Maar hij is mijn - euh - oom en zij is mijn - euh - nicht," zei ik en maakte (een hele slecht) pokerface. Ik had toch iets moeten bedenken?


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek hem even aan alsof hij gek was, maar toen hij zei dat ze allebei met de Doctor waren meegereisd klaarde mijn gezicht wat op. Jack fluisterde zacht Donna's verhaal in mijn oor terwijl ze met Liz begon te praten. Liz leek erg verontwaardigt dat ze Liz werd genoemd. Die moest dus echt nog wat leren, want in deze tijd kon Elizabeth echt niet. Ook kon ze niet liegen. Donna keek ook vragend. "Ze is het geadopteerde kind van mijn tante." zei ik met een oprecht gezicht. Liegen kon ik wel. "Ze is alleen nog niet zo lang bij de familie, dus ze vind het nog best moeilijk." Ik schenk Donna een glimlach en kijk dan weer naar Jack. Ik boog wat naar hem toe. "Ik denk dat ik weet hoe ik haar kan fixen, maar het kan ofwel haar levend roosteren ofwel dit deel van het universum opblazen als het misgaat. Zijn er meer details die ik moet weten?" fluisterde ik hem toe. Ik had nou geen zin om van alles op te gaan blazen, zeker niet deze planeet waar ze mij altijd zou vriendelijk behandelden, meestal dan.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Ik glimlachte dankbaar naar Tweety. Ik was nooit goed geweest in liegen, vandaar dat ik ook altijd verloor met poker. Tweety en Jack begonnen weer te fluisteren. Ik vond het nooit prettig als mensen fluisterden, ik had dan altijd het idee dat er iets ergs wat, maar ik probeerde het te negeren. Misschien was het wel belangrijk, maar anders kreeg ik het wel te horen...toch? Persoonlijk wou ik meteen vragen waar ze het over hadden, maar ik wist dat het onbeleefd en ongepast was. Ik voelde de 'druk' wel.

    Jack
    Ik fronste even. Ik wou graag dat Donna haar geheugen terug zou krijgen, maar dat was wel erg veel om op het spel te zetten. Ik keek even vertwijfeld naar Donna, ze leek een beetje verdrietig, maar ik kon in haar ogen zien dat ze niet wist waarom. Zou ik echt zoveel op het spel willen zetten voor die ene meid? Net zoals Owen, Ianto, Gwen en Tosh hadden gedaan? Bij hun was het niet erg goed afgelopen, vele mensen stierven die dag. Ik blies even diep mijn adem uit. Ik leidde veel mensen, maar de keuzes waren altijd moeilijk. Haar hoofd zou kunnen brandden, het universum opblazen, geen van beide wou ik, dus ik dacht nog eens goed na; Wat was er nog meer? "Het enigste wat ik zo even kan bedenken," fluisterde ik tegen Tweety, "is dat ze een opa heeft. Hij heeft de Doctor ook ontmoet. En ik weet niet of hij hem nog gezien heeft, nadat 'dit'."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek even naar Jack en toen naar Liz en Donna die me raar aan aan het staren waren. "Pak maar wat van mijn friet hoor. Ik hoef niet zo veel." zei ik tegen hen voor ik me weer tot Jack richtte. "Laten we dan kijken of we bij hem thuis het kunnen doen. Hier gaat dat namelijk zeker niet." Ik had rust en stilte nodig. Daarbij ook concentratie en geen mensen om me heen die mijn dekmantel nog geloofden. Of het nou de dekmantel was als Jack's dochter, wat misschien net zou kunnen, of als gewoon mensenkind. Ik pikte een frietje uit mijn kartonnetje en at het rustig op. Een tweede gooide ik naar Jasey, die het opving en rustig opat. Normaal was hij heel druk, maar blijkbaar wist hij dat we het nu over belangrijke zaken had. Of hij was gewoon moe van al die mensen altijd om hem heen. Normaal waren we altijd met zijn tweeen, soms wel met meerderen, maar nooit langer dan een dag.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Toen ik Tweety dat gele spul zag eten, besefte ik dat ik ook nog eten had. Ik keek naar de hamburger, het drinken en het gele spul. Het zag er niet eens zo lekker uit. Ik pakte een klein plastic vorkje, dat bij het bakje 'frietjes' lag. Met het vorkje begon ik de frietjes te porren, alsof ik verwachtte dat ze iets zouden doen. Het deed niets verdachts en ik prikte eentje aan de vork en stak het in mijn mond. Er zat zout overheen en het was knapperig. Ik trok een vies gezicht. Moest dat lekker zijn? Ik spoelde de smaak weg met de milkshake, die wel weer lekker smaakte. Daarna probeerde ik de hamburger. Het vlees was heerlijk klaargemaakt en de saus gaf het een heel lekkere smaak. "Jasey, jongen," zei ik,"kom eens." Ik had de rest van het vieze frietjes-spul nog en hoefde ook niet meer daar van. "Zou hij de rest mogen?" vroeg ik aan Tweety.

    Jack
    "Laten we ons eten eerst gewoon opeten," zei ik tegen Tweety. Ook Donna begon aan haar eten, dat ik, zoals beloofd, voor haar had betaald. Terwijl ik een hap uit mijn hamburger nam dacht ik na. Zou Donna het niet vreemd vinden dat we opeens naar haar opa gingen? Ik had Wilfred Mott nooit echt ontmoet, maar ik wist dat hij - laten we zeggen; 'genoeg' wist. Alsnog, ik wou niet dat ik de oorzaak was van het einde van de wereld. Ik nam nog een hap van mijn hamburger en ging daarna met een hand door mijn haar. Ik vond het frustrerend om dit soort keuzes te maken.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."