Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Guys, vergeet niet dat Orlando Maia dus werkelijk wel wil vermoorden hé. Niet té klef dus.]

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 12:49 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

Glimlachend voel ik hoe de wind door mijn haren raast en de nonchalante look die er altijd inligt alleen maar versterkt. Als ik eerlijk moest zijn vond ik het heerlijk om zonder helm te rijden, maar de boetes die ik verschillende keren had ontvangen waren iets te hoog om het als een trendje door te zetten, dan genoot ik wel van andere dingen, al waren die niet even goed. Het feit dat Ellie achterop zat maakte het ritje naar huis ook een stuk aangenamer, normaal liet ik meiden niet op mijn motor zitten, dat was verboden terrein ; het werd alleen gebruikt als lokmiddeltje om te laten zien wat voor persoon ik wel niet was. Ellie daarentegen was een grote uitzondering, haar zou ik overal naartoe rijden als het nodig was.
Veel te snel dan ik hoopte kwamen we aan bij mijn studentenhuis, midden in de stap, waar ik mijn motor - tegen mijn principes in - voor de stoep parkeerde. Met een soepele beweging til ik Ellie van de motor, gesp haar helm los en haal dan even glimlachend mijn hand door mijn haar. Bij de deur staat de ene persoon die ik niet tegen hoopte te komen vandaag, en even heb ik de hoop dat hij niets zal zeggen wanneer zijn stem door het portiek schalt. 'Danny, wie is die kleine? Ziet er goed uit, mag ik d'r een keertje lenen?!'
Zonder nog naar Ellie te kijken been ik met grote pasen op hem af, duw mijn onderarm zonder pardon tegen zijn keel en begin dan op een dreigende toon te fluisteren. 'Als je haar met een vinger aanraakt, als je zelfs maar naar haar kijkt met die vieze varkensoogjes van je, dan ben je dood, begrepen...' Met een kort knikje met mijn hoofd geef ik Ellie aan dat ze naar binnen moet, 'tweede deur rechts boven aan de trap,' brom ik zaxht terwijl ik mijn blik woedend en dreigend op mijn ongenode gast richt.

---

•

Flitwick schreef:
[Dank je. Het is echt lastig om het 'moorden' positief op te schrijven. Alsof het normaal is, zoals een kopje thee zetten of zo. En dan moet ik hem ook nog eens langzaam gaan laten merken dat ook moorden niet echt goed is... Yeah dat wordt moeilijk, maar een hele leuke uitdaging. Ik ben echt blij met deze RPG (:]

Jonathan McBright
'Jee je houdt van me! Nou ik houd ook van jou hoor.' zeg ik nonchalant en grinnik. Zo gingen we altijd met elkaar om en ik zocht er niks vreemds achter.
'Ik hoop dat die twee de volgende les weer een beetje normaal doen.' zucht ik en ik weet dat ze snapt dat ik het over Ellie en Daniel heb. Ik zoek mijn fles drinken en neem een paar slokken. 'Zou Maia morgen weer komen? Of denk je dat ze in een te grote shock is, of waarom ze dan ook maar weg liep. Als ze niet komt dan worden Daniel en Ellie straks danspartners en dan zit ons hele schema in de war.' Wat er nou precies was gebeurd, was nog niet helemaal duidelijk, maar de lijnen wist ik en daar ging het om. Eigenlijk wilde ik nog wel meer dansen, maar de les was eigenlijk afgelopen en ik en Callie waren de enige (toch?) in het lokaal, op mevrouw Popova na. Ik draaide de dop weer op mijn waterflesje en zette die aan de kant en leunde op de bar. Ik wist dat dat eigenlijk niet mocht, maar wat kon mij dat nou schelen.

Calliope ‘Callie’ McDroozy

De grijns die op mijn lippen stond, verdween weer toen Jon over Ellie Daniel en Maia begon. Ik dacht even na over wat Jon allemaal vroeg en zei. Als ik Maia was, zou ik niet meer terugkomen. Haar zusje had haar danspartner en haar kans op de rol van Odette verpest. Ik kon er wel inkomen dat ze die rol wilde, het was immers de hoofdrol, al vond ik het stuk en de kleren van Odile veel mooier en had ik het niet zo op het onschuldige zielige karakter van Odette. Waarschijnlijk zou Ellie nu die rol krijgen en Daniel zou haar prins zijn. Arme Maia...
'Als ik haar was, zou ik niet meer terug willen komen, tenzij ik een plan kon bedenken om alsnog veel beter over te komen dan Ellie en zo de rol van Odette toch kon veroveren. Oftewel, Ellie buitenspel zetten. Ik zou echt woedend zijn, vooral omdat het een kleiner zusje is.' Mijn nadruk lag op kleiner. Natuurlijk kon een zusje ook wel beter zijn in dingen, maar ze hoorde je leven niet af te pakken. Maia bleef toch de oudste en was eerst waarschijnlijk Ellies voorbeeld geweest.
'Maar goed, ik zou die hele rol sowieso niet persé hoeven. Mij lijkt de kwaadaardige Odile leuker, al ga ik er nu vanuit dat Maia dan die rol krijgt. Het zou zuur voor haar zijn als dat niet zo was.' Mijn ogen gingen even naar mevrouw Popova, volgens mij was ze het aardig zat voor vandaag.
'En volgens mij kunnen we ons beter gaan omkleden,' zei ik en ik gebaarde met mijn hoofd naar de lerares, om vervolgens naar de kleedkamers te lopen.

---

Happy Birthday my Potter!

Ellie O'Pry
Naar adem happend ren ik de trap op, eigenlijk helemaal niet wetend of ik zelfs maar in de juiste richting loop. 'Danny, wie is die kleine? Ziet er goed uit, mag ik d'r een keertje lenen?!' Die woorden, die uit de mond van een dronken dikzak kwamen, hebben Daniel woedend gemaakt. Nog nooit heb ik hem zo gezien. Ik duw de deur open en walm van alcochol en andere stinkende dingen -zweet, braaksel en schimmel- komt me tegemoet. In een reflex begin ik door mijn mond te andemen. Hoe kan je hier wonen? In hemelsnaam, het stinkt! Met de neus van mijn schoen rol ik een lege fles drank aan de kant en sluit de deur achter me. Dit studentenhuis ziet er verschrikkelijk uit. En dan schiet voor de allereerste keer die ene vraag door mijn hoofd: 'Waarom?' Waarom doet Daniel dit zichzelf aan? Wat heeft hij meegemaakt, Moeten doorstaan. 'Oh, Daniel,' fluister ik jammerlijk. Voor het eerst zie ik in Daniel iemand anders dan degene die mijn zus haat. Iemand anders dan Maia's danspartner. Iemand anders dan mijn danspartner. Ik zie iemand gebroken getekend door wat hij heeft doorstaan. Ik laat me op mijn knieen zakken, in alle rommel. Waar zou Maia zijn? Ik rits mijn sportzak open en vis er mijn gsm uit. 'Waar ben je, Maia?' typen mijn vingers razendsnel. Een eenzame traan loopt over mijn kaak. Dit is niet wat ik wil. Eigenlijk hoor ik nu thuis te zitten, op Maia's schoot en haar te complimenteren met de rol van Odette. Ze zou zeggen dat ik mijn rol ook fantastisch zou doen. We zouden nog snel iets eten en daarna naar het Zwanenmeer kijken. Herinneringen opdoen, lachen, genieten van elkaars aanwezigheid. Ik mis haar.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Clock schreef:
[Guys, vergeet niet dat Orlando Maia dus werkelijk wel wil vermoorden hé. Niet té klef dus.]

[we hebben wat afgesproken e nu doet Valerio alsof maar het is nogal vervelend om dat steeds te typen -.-]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Flitwick schreef:
(...)

[we hebben wat afgesproken e nu doet Valerio alsof maar het is nogal vervelend om dat steeds te typen -.-]

[Oké zolang Maia maar 'doodgaat'.]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[Haha, dat zal 'gebeuren ]

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 14:04 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian ||

Stampend van woede dender ik de trap van het studentenhuis op, nadat mijn onuitgenodige vriend met een groot schuld- en tegelijkertijd angstgevoel is vertrokken. Nog nooit ben ik zo dreigend en woedend overgekomen op mijn vrienden en kennissen uit dit leven, maar daarbij waren ook geen personen uit mijn dansgroep betrokken, daarvan moesten ze afblijven. Op dit moment - eigenlijk op ieder moment - waren de leden uit de dansgroep de enige familie die ik had en hield ik met mijn hele hart van ze, wanneer er iets me ze zou gebeuren zou ik dat niet toestaan, ik zou niet toestaan dat ik nog meer familie zou verliezen door een of andere stomme fout die ik zelf maak, die ik zelf ben.
Zuchtend druk ik de deur van mijn kamer open en schrik ik wanneer ik Ellie op haar knieën tussen alle troep zie zitten, was ze weer haar bewustzijn verloren? Wanneer ik besef dat ze zit te huilen merk ik dat er meer aan de hand is. 'Ellie,' fluister ik voor de tweede keer op deze dag, terwijl mijn blik even door mijn studentenkamer schiet en ik walg van mezelf. Binnen een aantal tellen heb ik mijn muurhoge ramen opgezet, de gordijnen opengeschoven, de lakens van mijn bed rechtgetrokken en verschillende lege drankflessen in een vuilniszak gepropt. Niet kort daarna loop ik naar het midden van de kamer, waar Ellie op haar knieën op de grond zit en laat me er bij neerzakken. 'Ellie?' fluister ik opnieuw zachtjes, 'ik weet dat mijn kamer verschrikkelijk is, ik kan er niks aan doen...' Mijn stem klinkt steeds zachter wanneer de tranen op haar gezicht me opvallen en ik schaam me kapot dat ik haar mee heb genomen naar deze ravage. 'Het spijt me, ik breng je meteen naar huis...' fluister ik dan kil en hees.

---

•

Maia O'Pry
Wanneer ik kuch, pakt Valerio mijn hand weer vast. Mijn hart vergeet even te kloppen, maar weet zijn ritme dan toch weer te pakken.
'Don't be afraid,' fluistert hij en leidt de weg naar zijn huis. Bang ben ik niet echt, het zijn meer de zenuwen. Dat en onbegrip, wil hij mijn hand vasthouden, of doet hij dat voor mij? God waarom zijn jongens nooit duidelijk. Ik heb ook nul komma nul ervaring op dit gebied. Volgens mij heb ik vanwege het dansen gewoon onder een steen geleefd. Een grote, gepassioneerde balletsteen. Wel nu, ik kan je vertellen dat die passie compleet verdwenen is.
'Ik woon best luxe. Mijn oom is best rijk en ik woon al sinds mijn 7e bij hem.' Waar zijn zijn ouders dan? Ik wil het hem vragen, maar hij begint zelf alweer te praten en ik krijg dan ook direct antwoord op mijn vraag.
'Mijn ouders zijn op wereldreis, nooit teruggekomen. Misschien komen ze ooit nog eens. We wonen afgelegen in een boerderij, maar we hebben geen koeien of aardappelen of zo.' Hij grinnikt. Ik lach met hem mee, gelukkig maar, koeien stinken.
'Als ik te veel praat moet je het zeggen hoor.' Ik schud lachend mijn hoofd.
'Nee nee, integendeel. Ik vind het fijn dat jij nu eens praat. Ik heb het gevoel alsof ik al de hele tijd aan het woord ben, maar dan op een negatieve manier. Jeetje, ik hoop wel dat je ouders nog teruggekomen. Het is niet echt aardig van hen om jou zo achter te laten, al zorgt mijn oom volgens mij wel goed voor je, als ik je zo zie.'
Niet veel later komen we op zijn boerderij aan. Het is zo mooi en rustig hier. Ellie en ik wonen ook best luxe. Groot huis, vader met een goede baan, het gebruikelijke, maar daar is het drukker. In onze straat rijden veel auto's. Dure auto's met bekakte mensen die denken dat ze zo hard mogen rijden als ze willen. Wat een lawaai dat dat geeft!
Nee, hier is het heerlijk rustig. Hier kun je tenminste ademhalen. Jammer dat ik gestoord word door mijn trillende mobiel. Het is een sms'je van Ellie, ze vraagt waar ik ben.
"Ergens waar het rustig is. Mede omdat jij hier niet bent, succes met je fiets." Normaal gesproken krijgt ze lange sms'jes terug, met minstens één "x" erachteraan. Nu niets.

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 16:21 ]

---

everything, in time

Ellie O'Pry
'Godverdomme, Daniel!' schreeuw ik wannneer ik met trillende handen mijn sms heb gelezen. 'Het is allemaal gewoon jouw schuld! Als jij je niet had verzopen, jezelf niet had platgespoten of andere dingen had gedaan, had ik je niet zo gehaten. Dan had ik je niet zo begroet en was mijn spits niet in jouw gezicht gekomen. En dan waren wij niet zo emotioneel beginnen dansen.' Ik word helemaal hysterisch. 'Dan zat ik nu bij Maia, omdat zij Odette danste en ik een kleinere rol danste. En dan zat ik nu niet in jouw stinkende klote-studio!' Mijn gsm zit alweer in mijn tas en ik ren de trap af. Ik storm door het portier en twijfel even. Dan ga ik al wandelend naar huis. Echter, ik wandel recht in de armen van de vetzak.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Valerio Javier Middleton
Ik kijk naar haar terwijl ze smst. Zal ik? Nee, binnen. Voorzichtig pak ik haar arm vast als ze klaar is en neem haar mee naar binnen. Alleen het licht in de woonkamer is aan en die is leeg, dat betekend dat mijn oom slaapt.
'Mijn oom slaapt.' zeg ik zacht. Ik gooi mijn jas over een stoel en help haar uit haar jas. Ik kijk haar aan, zie dat ze ergens mee zit en omhels haar. Mijn gezicht dwaalt af. Langzaam, heel langzaam, dwaalt hij van half in haar haar naar voor haar gezicht.
'Maia, we blijven maar even. Ik denk dat je zo toch echt weg moet.' Ik druk mijn lippen zacht op die van haar. Een soort schok gaat door me heen. Iets wat ik nog nooit eerder heb gevoeld. Het vult mijn lichaam met warmte en geluk. Snel laat ik haar weer los. 'Sorry, maar... Maar het voelt zo vertrouwt. Je hoeft niet meer te doen.' Ik kijk haar met een héél klein beetje schuin hoofd aan en veeg een krul achter mijn oor. 'Het spijt me. Ik... Ik zal nu wel een rotzak zijn en zo... Het ging haast automatisch.' Eerst waren mijn ogen neergeslagen als van schaamte, maar nu richt ik ze op. Mijn ogen dringen zich langzaam in die van haar en mijn gezicht staat ernstig.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian ||

'Godverdomme, Daniel! Het is allemaal gewoon jou schuld! Als jij je niet had verzopen, jezelf niet had platgespoten of andere dingen had gedaan, had ik je niet zo gehaten. Dan had ik je niet zo begroet en was mijn spits niet in jou gezicht gekomen. En dan waren wij niet zo emotioneel beginnen dansen. Dan zat ik nu bij Maia, omdat zij Odette danste en ik een kleinere rol danste. En dan zat ik nu niet in jou stinkende klote - studio!'
Voordat ik in de gaten had wat er allemaal gebeurde in mijn kleine studentenkamer is Ellie er vandoor, hoor ik haar lichte voetstappen over de trap klinken en uiteindelijk de luide klap van de deur die haast drie keer zo lang doorgalmt. Langzaam drupt de woede bij me binnen, vormt er zich een donkere waas over mijn ogen en zie ik niets meer dan de dreunende pijn die achter in mijn hoofd bonst. Graaiend naar iets vast vind ik blind een lege fles wodka, die geen seconde later tegen de muur aan de andere van de kamer aan barsten knalt en de scherven alle kanten op vliegen. Nog geen seconde later gris ik een van mijn weinige plastic stoelen onder mijn tafel uit en laat hem door mijn muurhoge ramen naar benen vallen op de straat. Met een tweede stoel in mijn handen om hem erachteraan te werpen zie ik plotseling vanuit mijn ooghoeken het vette, dikke lichaam van Sean, die zojuist zijn handen om Ellie's polsen heeft geslagen en haar tegen de muur van mijn appartement drukt, waarna hij even verward naar de stoel kijkt die zojuist van boven was verschenen en een paar meter van hem vandaan op de grond kapot was geklapt.
Zonder erbij na te denken rits ik mijn vest open en trek het van mijn schouders, terwijl ik halverwege de trap ben en het daar op een van de treden laat zakken. Mijn allstars schieten over de tegels van het portier en wanneer ik de hoek om schiet is mijn vuist al in de lucht geheven. Een aantal seconden later voel ik het harde bot van Sean's gezicht onder mijn knokkels en valt hij vol achterover op de stoep, waar ik meerdere malen op hem in sta te trappen.
'JE BLIJFT VAN HAAR AF, VUILE KLOOTZAK! JE BLIJFT VAN HAAR AF!'
Mensen roepen, auto's toeteren, maar ik zie alleen de waas die voor mijn ogen is gezakt en hoor het bonsende geluid in mijn achterhoofd.

---

•

Ellie O'Pry
Schreeuwend om hulp probeer ik niet in de ogen van de man te kijken. Lust, verlangen. 'DANIEL!! DANIEL!' schreeuw ik, verblind door pure paniek. Daniel verkoopt de man een stomp in zijn gezicht en de man valt achterover. Ik begin te rennen, in een richting die denk ik naar een veiliger toevluchtsoord leidt. 'Maia!' snik ik, mijn gsm tegen mijn hoofd gedrukt. Ik huil, lsnikken golven door mijn lichaam. 'Maia, waar ben je? Ik heb je nodig, ik ben bang . Maia! alsjeblieft,' jammer ik. Mijn ademhaling is allesbehalve regelmatig, voor mijn ogen speelt de scene van daarnet zich af. De stoel, de man, Daniel. Ik ren door, tot ik de balletzaal zie. Helemaal uitgeput laat ik me op de stoep zakken. 'Maia?'

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
'Mijn oom slaapt.' Ik knik en begrijp de hint, een beetje zachtjes zijn dus. Hij helpt me uit mijn jas en ik glimlach enkel dankbaar. Ik doe zo mijn best om te verbergen dat ik Ellie stiekem toch wel mis, maar Val kijkt gewoon dwars door me heen. Dat komt vast door zijn studie, hij is hiervoor getraind.
'Maia, we blijven maar even. Ik denk dat je zo toch echt weg moet.' Zie je wel? Hij wil me weg hebben. Ik ben niets meer dan een lastpost.
Ik knik opnieuw. Ik durf niets te zeggen, Val is zo vreselijk dichtbij. Mijn ogen kijken angstig in de zijne en net wanneer ik iets wil zeggen, word ik gesmoord door zijn lippen. Dat is het dan, mijn eerste kus. Het is heel anders dan ik had verwacht. Ik verwachte vlinders, vuurwerk, maar er is niets. Enkel zijn lippen op de mijne. Het is wel fijn en ik sluit dan ook mijn ogen. Zijn lippen zijn zacht en zoet, iets wat ik niet bij de rest van zijn uiterlijk.
Ik ben teleurgesteld als hij mijn lippen weer los laat en wacht even tot ik mijn ogen weer open.
'Sorry, maar... Maar het voelt zo vertrouwd. Je hoeft niet meer te doen,' verontschuldigt Val zich. Meer? Wat bedoe- oh. Oh nee, dat wil ik niet!
Val gaat verder met zich verontschuldigen, maar ik onderbreek hem door mijn hand op zijn mond te leggen.
'Nu praat je wel te veel. Ik vond het fijn, ik had mijn eerste kus met niemand anders liever willen delen,' probeer ik hem met een glimlach gerust te stellen. Sterker nog, ik wil hem opnieuw kussen, maar dat gaat niet want mijn mobiel trilt.
Ellie belt. Ik zucht, rol met mijn ogen en maak een grommend geluidje.
'Wat nu weer?' snauw ik in de telefoon, maar mijn gezichtsuitdrukking verandert als ik hoor hoe ze huilt.
'Ellie? Is alles wel goed liefje?'
'Maia waar ben je? Ik heb je nodig, ik ben bang. Maia, alsjeblieft!' Mijn hart breekt en ik kijk Val verward aan. Moet ik erheen gaan?
'Waar ben je, Ellie? Ben je bij Daniel?' Ja natuurlijk is ze daar, ze heeft geen fiets en ik durf te wedden dat Daniel haar heeft 'geholpen'.
'Blijf waar je bent, ik kom er zo snel mogelijk aan.' Ik hang op en kijk Val smekend aan.
'Ze heeft me nodig, het is mijn zusje. Wil je alsjeblieft met me meegaan? Ik ben bang dat ik die Daniel anders echt wat aan ga doen.' Verdomme, als ik nu mijn fiets zou hebben zou ik een stuk sneller zijn.

---

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

'DANIEL! DANIEL!'
De stem van Ellie dringt pas tot me door op het moment dat ze allang aan het einde van de straat is en de hoek om schiet, terwijl Sean als een bloedende, dikke vent onder aan mijn voeten ligt en met zijn varkensoogjes - waar nog steeds een vlaag van opwinding in ligt - naar boven ligt te kijken. Zonder nog enig woord aan hem vuil te maken schiet ik zijwaarts de straat door, Ellie achtera - wetend dat ze maar naar een richting zou kunnen gaan ; de danszaal. Het feit dat ik nu in mijn naakte borst door de stad ren, enkel gekleed in een joggingbroek, houdt me op dit moment niet tegen. Ik heb maar een ding voor ogen ; Ellie tegenhouden en zeggen dat het me spjit dat ik haar zo dicht bij mijn andere leven in de buurt heb laten komen.
Na enkele minuten gerend te hebben zie ik haar zitten, ineen gedoken op het trapje van de danszaal met haar telefoon tegen haar oor geklemd, waarschijnlijk met aan de andere lijn Maia. 'Ellie, Ellie het spijt me zo, dat ik je heb meegenomen, dat je hebt gezien wat voor ... Wat voor monster ik ben, het spijt me zo Ellie...' ratel ik dan wild en buiten adem.

---

•