Op spitzen. -|RPG Speeltopic I - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:26 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

'Maia was ook familie. Als jij me niet naar huis brengt, fiets ik wel naar huis. We moeten hiermee stoppen, Daniel. Jij zou me nooit iets doen. Er zijn echter mensen die er slechtere ervaringen mee hebben.' De stem van Ellie raakt me harder en dieper dan ik van te voren had verwacht, waardoor ik voor een enkel ogenblik doodstil aan de grond sta genageld, niet wetend wat ik precies zou moeten doen om haar hier bij me te houden en haar woorder terug te nemen. Ellie wist diep van binnen inderdaad dat ik haar nooit pijn zou doen - of gaan doen - op welke manier dan ook, alleen al bij de aanblik van haar tengere lichaampje kreeg ik al rillingen en iedere keer wanneer haar blonde koppie mijn kant op draaide hoorde ik mijn hart in mijn keel bonsen. 'Niet schrikken, niets doen. Ik kom wel weer bij,' hoor ik haar dan kleintjes zeggen waardoor ik vragend mijn gezicht haar kant opdraai. Vervolgens worden mijn ogen twee keer zo groot wanneer ik haar op haar knieën op de grond zie zitten en kan ik een licht, kreunend, bezorgd geluid niet onderdrukken. Binnen twee seconden sta ik naast haar, zak door mijn knieën en til haar - voor de zoveelste keer vandaag - op tegen mijn borst. 'En of jij mee gaat, Ellie O'Pry,' mompel ik zachtjes, terwijl ik de trap begin af te lopen, met een wijde boog het portiek oversteek en vervolgens zachtjes naar de dansschool begin te rennen - met Ellie nog steeds in mijn armen. Halverwege laat ik mijn blik weer op haar gezicht rusten, 'alweer wat beter?' vraag ik kleintjes, bang dat ze opnieuw zou gaan flauwvallen. Vanuit het niets til ik mijn armen wat hoger zodat Ellie dichter bij mij gezicht komt te hangen, zodat ik mijn lippen kort tegen de hare druk - waarna ik ze op haar voorhoofd laat belanden. 'Kleintje,' mompel ik dan kleintjes.

---

•

Ellie O'Pry
Zoals verwacht en voorspelt wordt ik na een tijdje weer licht in mijn hoofd. De ranzige vloer van Daniels studentenbladen biedt wel op dit moment echter geen steun. Als ik mijn ogen open doe, en dus weer een beetje besef heb van de wereld om me heen, heb ik door dat ik voor de zoveelste keer, in Daniels armen lig. We zijn blijkbaar op weg naar de danszaal, zie ik aan de koers die hij aanneemt. Ik wil vloeken en tieren en schreeuwen en slaan en schoppen. Eigenlijk voel ik me gebruikt en ontvoerd. 'Godverdomme, Daniel,' is echter het enige wat ik kan uitbrengen als hij zijn lippen van de mijne haalt. Hij heeft me hier gekregen door iets waar ik niets aan kon doen. 'Ik heb mijn ouders van gisteren niet meer gezien! En mijn ouders, in tegenstelling tot de jouwe, zorgen wel voor me. Ze zijn vast doodongerust. Laat me alsjeblieft los, Daniël.' Pas als ik in mijn korte preek de verkeerde woorden heb gezegd heb ik spijt. Maar langs de andere kant ook niet. Dit moet voorbij zijn. Ik kan niet blijven doen wat ik nu doe met Daniël. Instinctief klopt het gewoon niet.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 8:52 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Jonathan Hojem McBright
Ik was verbaasd over hoe Callie reageerde, heel hard en dat deed me heel klein beetje opfleuren.
'Als ze je liefje niet is, wil ze vast wel met ons mee.' Zijn hand streek langs haar wang en ik zag dat Callie haar hoofd wegdraaide. Er was eennklein gevecht en ik wilde helpen, maar twee van de dronken sukkels hielden me vast. Ik rukte me los, maar werd weer vastgepakt.
Ik wilde helpen, maar Callie was sneller, ze zei dat ze of zou gaan gillen of dat de mannen haar los moesten laten.
Mijn arm kwam vrij, en de mannen liepen weg. Snel knielde ik bij haar neer.
'Fuck, Callie. Het is allemaal mijn schuld.' mompelde ik zachtjes. Ik probeerde haar te helpen en even later zat ze tegen de pilaar aan.
Het was mijn schuld, ik was aan het praten tegen ze, daarom kwamen ze ook naar ons toe. Ik zuchtte en wilde Callie niet aankijken, ik schaamde me. Ik had gewoon mijn mond moeten houden. In de verte zag ik de jongens rondzwalken, maar ik wilde er niet over praten.
'Als... Als je me wil slaan... Dan mag dat.' Een vlaag van een glimlach vloog over mijn gezicht en ik ging naast haar zitten. Dat over slaan dat was waar, ze mocht me slaan als ze wilde.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Ik probeerde mijn gejaagde ademhaling onder controle te krijgen, maar dat wilde nog niet helemaal lukken. Jesus, ik was echt heel erg geschrokken! Gelukkig waren die mannen nu weg. Ik hoorde hoe Jon naast mij neerknielde en ik keek naar hem.
'Fuck, Callie. Het is allemaal mijn schuld,' mompelde hij, waarop ik gelijk verwoed mijn hoofd schudde. Hij probeerde mij te helpen, maar ik trilde veel te erg om te gaan staan, dus kwam ik tegen de pilaar aan te zitten. Ik bestudeerde Jon, maar hij leek mij niet aan te willen kijken. Hij dacht vast echt dat het zijn schuld was, maar het was gewoon de schuld van die vieze mannen! Bovendien was het super lief geweest dat hij zo voor mij opkwam.
'Als... Als je me wil slaan... Dan mag dat,' zei hij, waarop ik hem verbaasd aankeek. Waarom zou ik hem in godsnaam willen slaan? Hij ging naast mij zitten en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Nu ik hier zo naast Jon zat, werd ik al een stuk rustiger en mijn ademhaling kwam ook weer op een normaal tempo.
'Ik wil je helemaal niet slaan en het is ook niet jouw schuld. Ik vond het alleen maar lief van je, dat je voor mij opkwam en het is overigens de schuld van die mannen en niet van jou,' zei ik uiteindelijk en ik glimlachte even naar hem.

---

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

'Godverdomme, Daniel. Ik heb mijn ouders sinds gisteren niet meer gezien! En mijn ouders, in tegenstelling tot de jouwe, zorgen wel voor me. Ze zijn vast doodongerust. Laat me alsjeblieft los, Daniel.' Ellie heeft haar laatste woorden nog niet in zijn geheel uitgesproken, of ik blijf doodstil staan - terwijl alle spieren in mijn lichaam aangespannen worden en er opnieuw een zwarte waas over mijn ogen trekt. Zonder enige pardon laat ik Ellie op haar voeten op de straatstenen zakken, richt mijn blik dan woedend naar beneden en klem mijn kaken op elkaar om een tirade binnen te houden. 'Zoek het uit,' sis ik dan zachtjes, waarna ik direct met grote stappen door begin te lopen richting de danszaal. Je ouders houden niet van je knul, schiet er door mijn gedachten - iets wat ik voor het eerst te horen had gekregen op het moment dat ik er alleen voor had gestaan en niemand anders meer had om op te leunen. Woedend bal ik mijn handen tot vuisten, terwijl ik de lichten van de danszaal in de verte zie verschijnen en plotseling Jon en Callie opmerk die tegen de muur aan op de grond zitten. Met een gebroken gezicht houd ik mijn pas even in wanneer ik voor ze langs loop, waarbij ik mijn bik even naar beneden werp. 'He jongens,' mompel ik dan zachtjes en hees, moeite doend om mijn gevoelens weg te houden uit mijn stem, 'het is echt een klote avond...' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik mijn hand even door mijn haar haal en even met een blik vol bewondering naar de motor van Jon kijk. Hoofdschuddend richt ik mijn blik weer naar beneden - er waren op dit moment belangrijkere dingen dan een motor die besproken moesten worden.

---

•

-

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 10:07 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
De woorden van Ellie en Daniël hoor ik allang niet meer. Het zijn niets meer als vage geluiden. Langzaam maar zeker mengt het geluid zich met de sirene's die dichterbij komen. Ik heb er het vertrouwen niet meer in, ik ga dood. Vroeger was ik bang voor de dood, maar mijn moeder vertelde me dat je pas gaat wanneer het jouw tijd is. Mijn tijd is nu.
Ik moet mezelf echt dwingen adem te halen. Mijn borst gaat nog maar heel lichtjes en heel weinig op en neer. Concentreren op welk geluid dan ook is het enige wat ik nu nog kan doen. Aan mijn lichaam heb ik ook niets meer. Het doet niet wat ik wil, sterker nog, het doet helemaal niets. Ik lig daar maar. Stervende. Ik voel me zwak, psychisch, bedoel ik. En dat haat ik, zwakte is geen gevoel dat bij me past. Ballet draait om vele dingen, daar hoort ook discipline en doorzettingsvermogen bij. Juist omdat ik toch wel enige doorzettingsvermogen bezit, lukt het me bij bewustzijn te blijven tot de ambulance er is. Twee ambulancebroeders tillen mij op een brancard en blijven tegen me praten, dat ik erbij moet blijven. Het lukt me niet meer. Hun stemmen vervagen. Mijn ogen vallen steeds opnieuw dicht, steeds langer, tot ze uiteindelijk dicht blijven. Er is niets meer.

Het doek gaat dicht, maar zoals geoefend blijf ik in mijn laatste positie staan. Ik heb goed gedanst, al zeg ik het zelf. De hele show ging goed, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn rol als Odette geweldig gedanst heb. Het doek gaat weer open en het is tijd om mijn applaus in ontvangst te nemen, maar wanneer ik naar voren loop en buig, klapt er helemaal niemand. Een beetje beschaamd kijk ik op. Ik was niet slecht. Natuurlijk, het kan altijd beter, maar dit was bij lange na niet mijn slechtste optreden ooit. Waarom klapt er niemand? Waarom is er deze stilte? Ik wil gillen, maar het lukt niet. Ik wil bewegen, maar ook dat lukt niet. Ik sta vastgenageld aan de grond en er is niets wat ik kan doen. Opnieuw sta ik machteloos. Niet opgeven, doorvechten. Bewegen. Weg hier.
Beetje bij beetje raak ik me bewust van mijn omgeving. Ik realiseer me dat ik heel diep geslapen heb, dat is het, toch? Mijn vinger beweegt en alles voelt zo raar, dat ik me begin af te vragen hoe diep ik in godsnaam geslapen heb. Ik kan me eigenlijk niet eens meer herinneren wanneer ik naar bed ben gegaan. Er loopt iemand mijn kamer binnen, verdomme Ellie, dat mag niet zonder te kloppen!
Ik wil haar dit vertellen, maar uit mijn mond komt niets meer dan een slappe kreun. Ik voel pijn en knijp mijn ogen even stijf dicht. Onbegrip neemt mijn hersens over. Ik begrijp het allemaal niet, waar komt die pijn vandaan en waarom is het zo moeilijk warm te worden?
Heel voorzichtig open ik mijn ogen. Direct sluit ik ze echter weer in verband met het felle licht. Het is zo wit in deze ruimte, dit is niet mijn kamer. Opnieuw doe ik een poging tot het openen van mijn ogen. Na een paar pogingen en een flink aantal keer knipperen lukt het me. Als eerste zie ik de gezichten van mijn ouders. Het is nog niet helemaal helder, maar ik herken de altijd vriendelijke gezichten wel. Wanneer ik mijn hoofd kantel, zie ik Ellie.
Ik glimlach en wil haar naam zeggen, maar mijn keel produceert geen geluid waardoor het alleen als een zuchtje klinkt. Ik heb dorst, ik wil weten wat ik in vredesnaam in het ziekenhuis doe en kan iemand die verdomde kabels uit mijn lichaam halen? Vooral die in mijn neus is vreselijk.

---

everything, in time

Clock schreef:
[DIT IS EEN POST DIE HET VERVOLG VAN ONZE VERHAALLIJN UITSTIPPELD. MAIA ZAL WAKKER WORDEN UIT HAAR COMA, MET EEN TIJDELIJKE VERLAMMING.]
Ellie O'Pry
Als Daniel me laat 'vallen' wankel ik even. Ik mompel nog 'Het spijt me.' maar hij loopt gewoon door. Goed dan, oké. Met een bruuske beweging draai ik me om, richting mijn fiets. Al snikkend wandel ik rustig naar mijn vervoermiddel en race vervolgens naar het ziekenhuis. Vele patienten zijn er, zo rond 11u 's ochtends, buiten aan het wandelen. Ik, nog steeds huilend, begeef mee naar de balie. 'Maia O'Pry?' vraag ik aan de vriendelijk uitziende dame achter de toog. 'Mag ik uw naam, alsjeblieft?' vraagt de vrouw op haar beurt. 'Ellie O'Pry,' zeg ik terwijl ik tracht te glimlachen. De vrouw ziet dat ik mijn best doe om vriendelijk te blijven. 'Het spijt me echt heel erg, Ellie. Maar ze mag nog geen bezoek ontvangen.' Ik kijk de vrouw heel even niet-begrijpend aan, dan knik ik. 'Je kan daar even wachten, ik verwittig je wanneer je bij haar kan.' Ik ga zitten op een van de stoelen.

De weken daarna zijn slopend en afgrijselijk. Maia ligt in coma, mijn ouders zijn wrakken en storten zich op hun werk. Ze doen wel hun best om tijd voor mij te maken, maar daar slagen ze niet in. Ik ben niet veel beter. Ik laat de dans aan me voorbijgaan, mijn cijfers dalen met tientallen percenten tegelijk en ik doe niets anders dan bij Maia zijn. Daar wordt ik echter niet vrolijker van. Mevrouw Popova begrijpt me. Jon en Caliie, die me nooit echt gemogen hebben, trekken zich er niets van aan. Daniel bekijkt me als straatvuil. Hij heeft een reden om boos te zijn, ik kan gewoon wel iemand die me steunt gebruiken nu. Meestal ben ik wel aanwezig in de danszaal, maar ik dans niet. Dus zit mevrouw zonder Odette of Siegfried, omdat ik niet meer met Daniel wil dansen. Na mijn nachtmerrie link ik hem teveel aan Maia.

Vijf weken na het ongeval.
Mijn gsm gaat, ik schop het dekentje dat ik om me heen geslagen had van me en druk op het groene toetsje. 'Ja. Met Elizabeth.' Verveeld ga ik zitten. 'Meid, kom zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.' Dat zijn de enige woorden die ik hoor. Ik sluit mijn ogen. Dit is de laatste maand al zo vaak gebeurt. Toch, omdat er iets is die me drijft, sta ik op en trek schoenen en een jas aan. Met mijn fiets in de hand stap ik de oprit op en groet de buurman. Als ik een halfuur later met de vrouw achter de balie spreek, ze is een soort vriendin van me geworden, heeft ze goed nieuws. 'Maia vertoonde ontwaakverschijnselen, schat.' Glimlachend neem ik afscheid. De vloer onder me golft. Ik duw de deur van Maia's kamer open.

(Naja zeg, das niet waar. Callie vond alleen de ruzie tijdens de repetitie niet leuk en vond het vreemd dat Ellie opeens de hele tijd met Daniel ging dansen. Verder ziet ze de dansgroep ook gewoon als familie 0.0
En btw, slaan we verder nu gewoon alles over? De hele reactie van de anderen en zo? Wil niet zeuren of zo, maar dat vind ik best vreemd... Callie zou nooit reageren alsof het haar niks boeit. Ik snap dat je al die coma tijd wilt overslaan, maar waarom dan ook het gedeelte waar de rest wordt ingelicht? Daar draait de RPG toch om, om de reactie van de groep en of de groep standhoudt? Ik voel mij nu echt een bijpersoon of zo. In een musical heb ik daar nooit problemen mee, maar hier begin ik het toch lichtelijk vervelend te vinden.)

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:05 ]

---

Happy Birthday my Potter!

(^^ mee eens)

---

Bowties were never Cooler

|| Ik denk ook dat we niet zo snel moeten gaan, dan moet je Maia maar gewoon niet in een coma laten. Maar ik ga Daniel niet maanden lang boos laten zijn terwijl ik nog geen reactie heb gegeven op 't hele gebeuren. ||

---

•

[ Ik kan prima wachten met Maia. Sla die post gewoon ergens op en bam, zo weer gepost als het nodig is.
Je moet ook aan de rest denken, Fren. Sylvesti en Rider zijn al heel lang aan het wachten, zij willen ook de kans krijgen goed te RPG'en. D;
Het moet wel een beetje realistisch blijven. ]

---

everything, in time

(Ow, en je moet het niet zien als een aanval of zo. Ik vond het gewoon niet zo leuk dat ik braaf de RPG volgde en las, toen ik een tijd niks te doen had en nu ik weer kon reageren, werd het plots afgekapt... Waarschijnlijk was dat helemaal niet je bedoeling, maar voor mij was het gewoon wat minder.)

---

Happy Birthday my Potter!

[Ook ik vind het niet erg fijn omdat Callie en Jon in een gesprek waren en dat wordt dan afgekapt... Ook wat Rider zegt, ik voel me -als Jonathan zijnde- een bijrol. Nu is het meer een verhaal dan een rpg,.. Ik maak nu gewoon een post van Jon, als reactie op Callie.]

Jonathan Hojem McBright
Ik glimlach. 'Je bent te aardig voor me, Callie.' Even zuchtte ik diep en wreef in mijn ogen met mijn rechterhand. Even zaten we zo, zij met haar hoofd op mijn schouder, zoals we vroeger ook vaak zaten. Mijn gedachten dwaalden af naar de eerste keer dat de hele dansgroep elkaar had ontmoet... Terwijl ik, vrolijk, klein en uitbundig als ik was mijn schoentjes aandeed, was er iemand naast me komen zitten.
'Hallo. Hoe heet je?' had ik gevraagd. Het meisje met lang haar had gezegd dat ze Callie heette, en ik stelde mezelf voor als Jon. Er waren andere kinderen ook bij en ik was blij dat ik niet de enige jongen was. Er was er nog een, een die ik niet kende. Toen hadden we nog een kleedkamer gehad, omdat we nog klein waren, bedacht ik me. Het was allemaal zo onschuldig geweest toen, niemand had verwacht dat de band zo hecht zou worden zoals hij op dit moment was. Opeens zie ik Daniel aankomen. 'Hoi jongens.' zegt hij bepaald niet vrolijk. 'Het is echt een klote avond...' (Volgens mij is het de volgende ochtend...)
'Daniel, wat is er gebeurd?' vraag ik. Callies hoofd is van mijn schouders en dus kan ik opstaan. Verwilderd strijk ik door mijn haar en kijk naar Daniel.
'Wat is er... Wie... Godsamme waarom heeft niemand mij of Callie ook maar iets verteld!' vloekte ik.
'Sorry Daniel, jij moet het vast erger hebben...' mompelde ik zacht.

[ bericht aangepast op 6 jan 2013 - 9:12 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Heb 'm weggehaald. Ga gerust verder.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Milenka Popova
De auto scheurde door de stad terwijl ik zenuwachtig de nummertjes op het dashboardklokje zeg verspringen.Om 3 voor 11 stopten we met piepende remmen bij de dansstudio. Ik sprong letterlijk uit de auto. "Dank je, Phillip." Ik pakte mijn tas en liep snel naar het groepje leerlingen toe. Iedereen was er al, behalve Maia, vreemd, maar ik zou straks wel weten waarom zij er niet is. Ik was laat. Stomme stoplichten. Het eerste wat ik hoorde was Jonathan die op Daniel aan het vloeken was. Gelukkig maakte hij het zelf al goed. Ik keek naar Daniel. "Daniel, wat is er? Het klonk ernstig." Mijn stem is kalm en zacht. Ik wilde iedereen namelijk rustig houden, zonder veel geschreeuw of gehuil. Ellie en Daniel hadden het duidelijk ergens moeilijk mee en Jonathan en Callie wilden net zo graag weten als ik wat er aan de hand was. Toch had het geen zin om Daniel te pushen, dat werkte vaak alleen maar averechts. Ik wachtte dus maar gewoon rustig af tot hij, of Ellie maar die leek het nog zwaarder te hebben, zou vertellen wat er aan de hand was.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

Bowties were never Cooler