Calliope ‘Callie’ McDroozy
Ellie was ondertussen aan komen strompelen en gelukkig was Jon nu ook gestopt met klagen en wachtte hij op een uitleg. Het zou het er niet veel beter op maken, als er ruzie ontstond. Ondertussen had zich een bezorgde frons op mijn voorhoofd gevormd en viel het mij extra duidelijk op, dat Maia er niet was. Eigenlijk was ik er al zeker van dat al dit gebeurden met haar te maken had, wat mij na gister eigenlijk een nog misselijker gevoel in mijn maag bezorgde, dan dat ik normaal had, als ik bezorgt was. Toen barste Ellie in snikken uit.
'Maia ligt in het ziekenhuis,' mompelde ze en ik moest moeite doen om haar niet gelijk in mijn armen te trekken. Ze zag er zo gebroken uit, dat het mij pijn deed. Ik had normaal niet zoveel met de emoties van anderen, maar dit was gewoon niet te negeren. Ik liet haar echter even begaan, aangezien troosten soms moeilijk was, als je niet wist wat er precies aan de hand was. Wat was er dan met Maia gebeurd, en hoe was het nu dan met haar? Het waren vragen die ik nu eerst beantwoord wilde hebben. Ik merkte dat Daniel mij aankeek, toen hij de verdere uitleg gaf, waar ik zo naar verlangde.
'Ze is neergestoken, verschillende keren. Ellie vond haar in het portiek van mijn appartement, ik heb de ambulance gebeld en ze is op dit moment onderweg naar het ziekenhuis.' Ik had het gevoel alsof ik onder een koude douche stond en de stralen het kille gevoel over mijn gehele lichaam verspreidden. Kippenvel ontstond op mijn armen en ik moest moeite doen om rustig te blijven zitten en naar Daniel te blijven kijken. Hij was gestopt mij aan te kijken en staarde naar de grond, om de tranen die er gegarandeerd waren te verbergen. 'We hebben gedaan wat we konden.'
Ik beet in mijn lip en knikte om aan te geven dat ik het begreep, al begreep ik er eigenlijk niks van. Maia was neergestoken? Maar door wie dan en waarom? Bovendien snapte ik ook niet wat ze in het portiek van Daniel zijn appartement deed. Het had vast te maken met wat er allemaal tijdens de les was gebeurd, ik vond het allemaal al raar en moest toegeven dat als ik mij wat meer met haar bezig had gehouden, ik toen al bezorgd zou zijn. Die hele situatie was gewoon abnormaal. En nu was ze neergestoken...
'Kan er dan niet beter iemand met Ellie naar het ziekenhuis om te informeren hoe het gaat? Misschien weten de dokters al meer en als dat nog niet zo is, hoor je het in ieder geval wel gelijk als ze het weten,' zei ik trillerig, al probeerde ik mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken, aangezien er al één was ingestort en een ander op instorten stond. Om de een of andere reden wilde ik gewoon nu even sterk blijven en mijn angst en verdriet wegslikken. Ik wist niet of ze het wel wilde, maar ik liep naar Ellie en probeerde haar wat te troosten. 'Het komt goed, dat weet ik zeker,' fluisterde ik sussend in haar oor en keek vervolgens naar de rest om hun reactie te peilen.
Happy Birthday my Potter!
