Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Milenka Popova
Na de voorstelling haastte ik me direct naar de kleedkamer. Ik deed niet eens moeite mijn make-up af te doen en mijn haar te veranderen. Ik wisselde alleen mijn kostuum voor een trui met een skinny en mijn spitzen voor gympen. Phillip was weer zo lief om mij weg te brengen, naar het ziekenhuis dit keer. Ik was laat, dat wist ik ook, maar ik had niet zo maar weg kunnen blijven. Ik had moeten dansen. Ik gaf Phil een kus op zijn wang en rende toen het ziekenhuis in. Ik wist de weg wel. Ik was een paar keer gaan kijken hoe het met Maia was terwijl ze hier had gelegen. Net voor de kamer stopte ik met rennen en liep ik rustig de gang in. Voor de deur hield ik even halt. Iedereen was er al. Ik slikte even. Ik had toch moeten afzeggen. Ik stap stil de kamer in en kom bij de anderen staan met een glimlach op mijn gezicht. Ik was zo blij dat ze weer wakker was. We hadden haar allemaal zo erg gemist. Dat wist ik wel zeker. Ik in elk geval wel.

Bowties were never Cooler

Jon Hojem McBright
Opeens loopt Ellie weg, waarbij ze mij wegduwt zodat ik tegen Callie aanbots en moeite moet doen om niet het bed van Maia te verplaatsen.
'Sorry Call!' zeg ik snel en probeer overeind te komen. Ik schud mijn haar uit mijn gezicht en kijk naar de deur. 'Wat is er met haar?' De rust was totaal verdwenen. Even had ik het gevoel dat het door mij kwam, dat ik de vorige keer te slecht voor Ellie had gezorgd en dat ze me dat nu wilde laten blijken. We hadden elkaar daar tussen door niet meer gezien. Maar dat kon niet waar zijn, die duw was niet echt heel erg kwaad bedoeld voor mij, maar voor iemand anders. Zoiets kon ik een beetje afstemmen. Ik keek naar Daniel.
'Daniel, eh... Ga jij er achter aan? ik denk dat jij haar het beste aanvoelt en haar kan... Kan troosten.' zeg ik even aarzelend naar de woorden zoekend.
'Ik kan dat toch niet.' zeg ik er achter aan. Nog steeds was ik een beetje verbaasd over deze plotselinge gebeurtenis die de rust had verstoord. Moest ik echt niet... Ik voelde me schuldig terwijl ik er niks aan kon doen. Even keek ik naar Callie. 'Gaat het?' vroeg ik zachtjes. Ik had haar niet super hard kunnen raken, maar ik wist dat ik het moest vragen.
Plotseling komt mevrouw Popova binnen en ze glimlacht even, natuurlijk wist ze niet wat er was gebeurd.
'Dag mevrouw.' mompel ik zachtjes. ik wilde nog wel antwoord van Callie dus ik keek haar weer aan.

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 21:20 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian ||

Stan's handje voelt vertrouwd aan de kamer, evenals de aanblik van Maia - ook al werd het zich op haar gezicht lichtelijk beperkt door slangetjes en draadjes die overal waren aangebracht. Binnen een aantal minuten arriveren ook Jon, Callie en Milenka in de ziekenhuis kamer - waardoor de sfeer direct omslaat naar familiair en huiselijk. Stan tettert vrolijk over de dingen die hij in de ziekenhuiskamer alleen tegenkomt, er zet voorzichtig de grote knuffel naast Maia in het ziekenhuisbed - terwijl ik de opblaasbare ballon van de muzieknoot aan haar voeteneinde bind, waardoor ze er altijd naar kan kijken als ze daar enige behoefte aan heeft. De chocolade en de champagne belanden op het nachtkastje, waar de verpleegster even een fronsende blik op werpt maar het uiteindelijk toch toestaat dankzij de feestelijke gebeurtenis. De familiaire, huiselijke en vertrouwde sfeer wordt echter ruw doorbroken op het moment dat Ellie vanuit het niets opstaat van haar stoel en de kamer uitschiet, zonder enig woord gezegd te hebben.
'Daniel, eh ... Ga jij achter haar aan? Ik denk dat jij haar het beste aanvoelt en haar kan ... Kan troosten. Ik kan dat toch niet,' hoor ik Jon dan gehaast zeggen terwijl hij vervolgens zijn aandacht geheel op Callie richt, die hem schaapachtig en glimlachend aankijkt. De woede - die twee weken was weggebleven - komt direct weer opzetten en er schiet een grijze, emotieloos waas over mijn ogen. Stan's handje glijdt langzaam uit de mijne en binnen twee stappen sta ik naar Callie, waardoor ik Jon voor een moment het zicht op haar gezicht beneem. 'Let op Stan, als ik je daarin wel kan vertrouwen,' brom ik dan zachtjes, zodat de boodschap enkel en alleen voor Callie duidelijk wordt. Mijn gedachten glijden even terug naar de avond waarop het ongeluk heeft plaats gevonden en het moment dat Callie en ik elkaar uitdagend hadden aangekeken zonder iets te doen. Met grote stappen schiet ik dan de kamer uit en bal mijn handen tot vuisten - wat enige opgetrokken wenkbrauwen oplevert van de verpleegsters. Vanuit het niets loop ik plotseling buiten, waar ik het kleine gestalte van Ellie op een van de bankjes zie zitten, waar ik mezelf zonder iets te zeggen naast laat glijden en tegen de muur achter ons leun. Zwijgend blijf ik zo zitten, niet van plan iets te gaan zeggen - aangezien ik haar de mogelijkheid wil geven om te beginnen en aan te geven wat ik precies verkeerd doe.

•

Ellie O'Pry
Ik ben verliefd op Daniel. Het besef dringt tot me door. Als ik hem zie, voel ik een dierentuin door m'n lijf marcheren. Als ik naast hem mag dansen, zweef ik bijna. Maar dat zijn geen redenen om me op deze manier aan te stellen. Eigenlijk schrik ik als ik Daniel zie afkomen. Het is mijn schuld dat hij er zo verhit uitziet. Hij leunt tegen de muur, zwijgt. Ergens doet het pijn, en met heimwee denk ik terug aan de uren voor het ongeval. 'Het is mijn schuld, Daniel.' Zuchtend draai ik me om, zodat ik recht in zijn ogen kijk. 'Ik had die opmerking nooit mogen maken.' Het snikken komt in hevige golven weer naar boven. 'Het spijt me zo.' Ik kijk hem aan, mijn ogen rood van mijn hysterische uitbarsting. 'Ik denk dat ik van je hou Daniel.' Door mijn wimpers probeer ik zijn reactie te peilen.

|Mijn excuses voor de korte post.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

'Het is mijn schuld, Daniel. Ik had die opmerking nooit mogen maken. Het spijt me zo. Ik denk dat ik van je hou, Daniel,' stoot Ellie dan half naar adem happend en half snikkend uit waarna ze haar ogen neerslaat en vanonder haar wimpers naar mijn gezicht begint te gluren. De werkelijke betekenis van haar woorden dringt nu pas goed tot me binnen, verward alles wat ik de afgelopen weken zo had geordend in mijn hoofd en opnieuw bal ik mijn handen tot vuisten, een dwangmatige tik die ik nog niet helemaa onder controle had kunnen krijgen. De harde woorden die Ellie een aantal weken geleden tegen me had uitgesproken waren de drijfveer geweest op mijn leven weer terug op de rails gekregen, samen met nog duizend andere dingen - maar daar ging het niet om, het ging erom dat zij deels had meegeholpen aan het feit dat ik mijn leven weer had teruggekregen en daarvoor zou ik haar niet moeten afrekenen maar haar juist voor moeten bedanken. Zachtjes rolt er een zucht over mijn lippen terwijl de emotieloze, grijze massa van mijn ogen glijdt en ik haar onderzoekend aan begin te kijken. Het was hoogstwaarschijnlijk een van de weinige keren dat ik een woede aanval zo snel onder controle had gekregen, en enigszins was ik trots op mezelf, waardoor ik een lichte glimlach rond mijn lippen laat verschijnen.
'Ik moet je bedanken, jou woorden hebben me wakker geschud en ik ben wat dingen gaan veranderen,' glimlach ik voorzichtig, terwijl ik nadenk over de manier waarop ik nu zou moeten reagere op het feit wat ze daarna heeft gezegd. 'En, Ellie, ik weet niet ... Ik weet niet of dat zo slim van je is, dat je dat doet en voelt bedoel ik. Je - Je kan zoveel beter krijgen,' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik even terug denk aan de manier waarop Callie naar Jon had gekeken. Ieder meisje dat dicht bij mij in de buurt kwam zou beter kunnen krijgen...

•

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Ik knikte op al wat Jon zei over het cadeautje en wilde net met een stralende glimlach het pakje aan Maia tonen, toen plots Ellie de zaal verliet en hierbij Jon omver duwde, waardoor ik weer uit balans werd gebracht. Ik voelde het speeldoosje bijna uit mijn hand glippen, maar kon nog net voorkomen dat ik hem liet vallen. Het was alsof die kleine balansverstoring gelijk het evenwicht in mijzelf in de war bracht. Ik probeerde mijzelf echter te herpakken en keek even bezorgd in het rond, maar Ellie was verdwenen. Ik richtte mij dus tot Jon, die vroeg wat er met Ellie was en Daniel zei dat hij het beste achter de kleine meid aan kon gaan. Wat een gebeuren. Net was alles nog fijn en gezellig en nu was er opeens een soort van totale chaos. Het was alsof alle rust in een enkele seconde was verdwenen bij iedereen.
'Gaat het?' Ik schudde verward met mijn hoofd, maar bedacht mij dat het verder wel goed met mij ging en vervormde het dus tot knikken. Mevrouw Popova was ondertussen ook binnengekomen, maar er gebeurde voor mijn gevoel zoveel in één keer dat ik dat maar even liet voor wat het was. Nogmaals vandaag toverde ik een glimlach tevoorschijn en keek naar mijn beste vriend, hoewel ik hem naarmate de dag vorderde toch liever als meer zag.
'Ja, het ga-' Abrupt stopte ik met praten. Daniel was tussen Jon en mij ingekomen en de blik in zijn ogen sprak mij helemaal niet aan. Angstig keek ik naar boven naar zijn gezicht. Wat was er aan de hand en waarom deed hij opeens zo? Was hij boos? Had ik iets verkeerd gedaan? Ik was hier amper een minuut!
'Let op Stan, als ik je daarin wel kan vertrouwen,' bromde hij. Weer knikte ik snel en wilde mij al naar het jongetje omdraaien, toen zijn woorden tot mij doordrongen. Het was geen vriendelijke vraag geweest, het was een bevel. En het klonk ook niet bepaald aardig, vooral niet zo met dat verwijt erachteraan. Een verwijt dat nergens op sloeg. Ik had zijn vertrouwen nooit geschonden. Niet dat ik wist in ieder geval.
Mijn angst verdween opslag en maakte plaats voor verontwaardiging en misschien zelfs een beetje woede. 'Je kan het ook aardig vragen, hoor. Ik ben geen hond,' siste ik nog naar hem, voordat hij verdween en draaide mij nu wel om naar het jongetje, dat met grote ogen alles volgde. Ik knielde bij hem neer en probeerde geruststellend op hem over te komen. 'Daniel en Ellie hebben het er een beetje moeilijk mee. Wij geven allemaal heel veel om Maia,' legde ik hem uit. 'Ik ben Callie en jij bent dus Stan?'

Happy Birthday my Potter!

- In progress.

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 23:25 ]

•

Jon Hojem McBright
'Let op Stan, als ik je daarin wel kan vertrouwen.' zei Daniel nogal bot tegen Callie. Eerst knikte ze verbaasd, ik snapte ook niet helemaal wat er precies aan de hand was. Toen zag ik hoe haar gezicht veranderde in noga verontwaardigd. 'Je kan het ook aardig vragen, hoor, Ik ben geen hond.' siste ze zachtjes en verbaasd keek ik naar Daniel en toen weer naar Callie. Wat was er....? Was er iets gebeurd wat ik niet wist. Meteen trok een gevoel van opstandigheid omhoog. Ik keek naar Callie die verbaasd leek, ik wilde vragen waar dit allemaal op sloeg toen ze zich naar Stan keerde. Ze knielde bij hem neer en de zachte blik en stem die ze had voor Stan kalmeerde mij enorm. 'Daniel en ELlie hebben het er een beetje moeilijk mee. Wij geven allmeaal heel veel om Maia.' zei ze tegen hem. 'Ik ben Callie en jij bent dus Stan?' Ik zag hoe het jongetje knikte en, nogal verdwaasd liep hij naar de ballon en tikte er even tegen, met de wijsvinger van zijn linkerhand een klein stukje in zijn mond, hij beet waarschijnlijk op zijn nagel, wat je kleine kindjes wel vaker ziet doen. 'Waarom is Dawniel boos op jou?' vroeg Stan met zijn nagel nog in zijn mond en hij keek met een schuin hoofd naar Callie. Ookal was de vraag niet aan mij gesteld, gaf ik als een soort automatisme antwoord.
'Dat weten we niet. Misschien is hij niet eens boos, alleen maar verdrietig. Ga maar zitten als je wil hoor.' Stan ging op de stoel zitten en draaide zich om om met zijn vingertje de lijntjes op de rugleuning te volgen. Ik keek naar zijn handelingen, ik was buitengewoon kalm.
'Wat had dat net te betekenen? Is er wat gebeurd?' Ik keek niet naar Callie, maar bleef kijken naar Stan. Toch moest Callie weten dat ik het tegen haar had. Mijn stem was rustig, kalm en ietjes kil, dit kwam vast door Daniels gedrag net, wat me nogal van slag maakte omdat het totaal nergens op sloeg. Ik beet op mijn lip terwijl mijn ogen nog steeds naar Stan keken, maar niet echt veel in zich op namen.


[ o dammn ik had stan gebruikt voor mijn post en die van Shooter niet gezien. Moet ik mijn post nu aanpassen?]

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 23:18 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

|| Nee joh. Laat de mijne anders maar zitten dan maak ik wel een nieuwe ofzo, wordt dan wel morgen wss. ||

•

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Stan knikte en liep naar de ballon, om daar zichzelf even mee te vermaken. In mijn hoofd speelde ik even mijn laatste gesprek met Daniel af, toen we het nieuws hadden gekregen dat Maia was neergestoken. Ik wist nog dat ik geen idee had gehad wat ik met hem aan moest en dat ik gewoon maar mijn best had gedaan hem kalm te houden en hem op de één of andere manier te helpen. Ik had hem behandeld als een goede vriend en was aardig voor hem geweest. Zo dacht ik in ieder geval. Was er dan toch iets geweest wat ik die dag fout had gedaan? Of was het het feit geweest dat ik weg was gezakt in mijn eigen wereldje en er de dagen erna niet meer voor hem was geweest, voor niemand was geweest? Dat laatste leek mij het waarschijnlijkst, maar om dan zo tegen mij te brommen en aan te geven dat ik niet te vertrouwen was... Was dat niet een beetje een vreemde reactie geweest?
'Waarom is Dawniel boos op jou?' Het kleine kinderstemmetje klonk van heel ver, van een hele andere wereld. Hopeloos keek ik naar Stan, niet wetend wat te antwoorden.
'Dat weten we niet. Misschien is hij niet eens boos, alleen maar verdrietig. Ga maar zitten als je wil hoor,' antwoordde Jon gelukkig al, al wist ik niet of ik het helemaal eens was met zijn antwoord, want ik had wel een idee wat het kon zijn. Al vroeg ik mij af, of ik de mensen dan echt zo erg had laten zitten. Het weeë gevoel in mijn maag kwam weer terug en werd alleen maar erger, toen Jon zijn mond weer opentrok. 'Wat had dat net te betekenen? Is er wat gebeurd?'
'Wat? Nee, ik weet het niet. De laatste keer dat ik hem echt gesproken heb, was toen we het nieuw kregen dat Maia...' mijn stem stierf weg en ik keek even naar het speeldoosje in mijn hand. Er was niks gebeurd, behalve dat Daniel mij meerdere keren nogal vreemd aan had gekeken, waar ik nogal nerveus van was geworden, dus er was niks aan de hand. Ik had hem waarschijnlijk voor zijn gevoel alleen in de steek gelaten. Damn, ik had iedereen in de steek gelaten! Ik zakte door mijn knieën en staarde schuldbewust naar mijn handen, terwijl ik mijn tranen wegslikte, aangezien ik niet wilde huilen.
'Het spijt mij zo. Ik had er voor iedereen moeten zijn, jullie moeten helpen. Maar in plaats daarvan, dacht ik aan mijzelf en deed alsof de echter wereld, de realiteit, niet bestond door te lezen en dergelijke,' bracht ik uit, waarna ik toch een traan uit mijn ooghoek voelde glippen en deze ruw wegveegde. Ik sloeg mijn blik op naar Jon. 'Het spijt mij echt heel erg.'

Happy Birthday my Potter!

Jon Hojem McBright
'Het spijt mij zo. Ik had er voor iedereen moeten zijn, jullie moeten helpen. Maar in plaats daarvan, dacht ik aan mijzelf en deed alsof de echte wereld, de realiteit, niet bestond door te lezen en dergelijke.' zei Callie en tot mijn schrik merkte ik dat ze huilde.
Ze keek naar me op terwijl ze zei: 'Het spijt mij echt heel erg.' Ik knielde bij haar neer en pakte haar schouders beet.
'Callie, Nee. Je moet je niet schuldig voelen en jou reactie is logisch. Ik heb ook de anderen niet meer gezien, heb jou zelfs niet opgezocht terwijl ik dat wel had moeten doen. We zijn niet echt goed geweest de laatste tijd, maar wat maakt dat nou weer uit? Gewoon niet aan denken. Ik geef Daniel zo wel een klap voor zn bek.' zei ik met een lichte grijns en ik stond op. Dit was vreemd, ik stond hier met een jongejte, Stan, een net ontwaakte Maia en Callie, iemand die in een paar weken totaal voor mij was veranderd: van beste vriendin naar iemand die ik niet meer uit mijn hoofd kon zetten terwijl ik wist dat ze me niet... Waarom wist ik dat zo zeker? Shit, ik dwaalde weer af. Ik kon niet veel meer zeggen, ik had wel meer dingen willen zeggen maar aangezien Stan er was was ik niet in staat om te schelden, en aangezien dit Maias kamer was kon ik ook niet andere dingen zeggen die ik wilde... Ik wilde hier niet weg, Maia alleen laten, maar aan de andere kant wel. Hier was het lastig om na te denken. Maar om nu weg te gaan bij Maia leek me ook niet echt sympathiek, dus hielp ik Callie overeind.
'Blijf sterk, Calls.' zei ik glimlachend en ik grinnikte even toen Stan, met mond vol vinger riep: 'Vwindertwje!' en naar buiten wees, waar inderdaad een klein vlindertje langsfladderde.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
'Ik moet je bedanken, jou woorden hebben me wakker geschud en ik ben wat dingen gaan veranderen.' Vertwijfeld hef ik mijn hoofd op, zodat ik weer naar zijn gezicht kan kijken, zonder dat het glurderig overkomt. Hij is wat dingen gaan veranderen? Wat, nog meer gezuip en gespuit? Ik hoop dat het het tegenovergestelde is. En eerlijk gezegd heb ik daar wel vertrouwen in. Terwijl ik daarover mijmer, hoor ik Daniel zuchten. 'En, Ellie, ik weet niet ... Ik weet niet of dat zo slim van je is, dat je dat doet en voelt bedoel ik. Je - Je kan zoveel beter krijgen.' Nu komt frustratie bovendrijven. 'Ik kan altijd beter krijgen totdat ik met de president van Amerika getrouwd ben. Dat is onzin, Daniel.' Ik ga weer zitten zodat hij zicht heeft op mijn rug en haar. Eigenlijk voel ik me keihard gedumpt.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

'Ik kan altijd beter krijgen totdat ik met de president van Amerika getrouwd ben. Dat is onzin, Daniel,' zegt Ellie vervolgens - terwijl ik uit de toon van haar stem kan opmaken dat ze behoorlijk gekwetst is door mijn woorden en er de werkelijke betekenis erachter niet kan zien. Met een ruk gaat ze weer overeind zitten en richt haar blik voorwaarts, waardoor ik enkel en alleen nog maar zicht heb op haar blonde koppie en haar rug. Zuchtend schud ik mijn hoofd even - niet wetend wat ik zou moeten zeggen omdat ik hier totaal niet op had gerekend. Ik was hier gekomen in de gedachten Maia te zien - die nog geen woord tegen ons had gezegd - en om Stan het ziekenhuis te laten meemaken - die ik vervolgens zomaar in de steek had gelaten in de ziekenhuiskamer van Maia. Opnieuw bal ik woedend mijn handen tot vuisten, terwijl ik uit alle macht probeer om de grijze massa voor mijn ogen weg te krijgen. Geconcentreerd laat ik mijn ademhaling langzamer gaan, waardoor ik het voor elkaar krijg om mijn gedachten en gevoelens erbij te krijgen en niet te veranderen in het monster wat ik twee weken geleden nog was - terwijl ik er steeds minder vertrouwen in kreeg dat ik daadwerkelijk was veranderd.
'Ik bedoel dat je een jongen vindt die daadwerkelijk weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan,' snauw ik dan iets harder dan de bedoeling was. Zuchtend laat ik mijn handen over mijn gezicht glijden en probeer mezelf er weer bij te pakken. Het was allemaal te veel geweest vandaag - Maia die plotseling wakker was, Callie die haar blik zo'n beetje afhankelijk op Jon had geworpen en nu Ellie die me zo'n beetje de liefde aan het verklaren was. 'Dat kan ik namelijk niet,' fluister ik er dan zachtjes achteraan, terwijl ik mezelf met mijn ene voet afzet van de muur. 'Laten we weer naar boven gaan, ik wil Stan niet langer alleen laten,' fluister ik dan zachtjes en gebroken - enkel en alleen omdat ik totaal uitgeput was door de dag. Wanneer je alles moest doorkomen zonder alcohol, drugs, of weet ik veel wat - leek het allemaal een stuk zwaarder op je dak te komen vallen.

•

-Post komt als ik klaar ben met Latijn.-

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ellie O'Pry
'Ik bedoel dat je een jongen vindt die daadwerkelijk weet hoe hij met zijn gevoelens om moet gaan, dat kan ik namelijk niet,' zegt hij als ik me omgedraaid heb. Daniel is een onzin uitkramende vreemde voor me vandaag. 'Laten we weer naar boven gaan, ik wil Stan niet langer alleen laten.' Niet dat ik meega naar binnen, maar ik sta op. Ik wil daar niet naar binnen, Callie en Jon zijn precies twee magneten. Callie komt nu wel mooi mee, maar denk maar niet dat ze mij of Daniel of zelfs Maia ook maar één keer heeft opgezocht. Een struisvogel, met de kop in het zand, dat was ze de laatste tijd geweest. Jon die geen moeite meer deed om iets te verbergen, dus hij was ongelooflijk klef. Misselijk werd ik ervan. 'Daniel, ik weet niet wat er in jouw hoofd omgaat. Maar de momenten waarop we samen dansten, of de momenten in jouw appartement, voor het ongeval, was jij een fantastische jongeman, die zijn gevoelens wel beheerst. Kraam nu toch geen van die onzin uit.'

-Soory dat het zo lang duurde, ik geraak bijna niet op Q.-

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28