Goed, laten we beginnen bij het begin. Ik heb zo'n -heel sterk- vermoeden dat een van mijn beste vriendin anorexia heeft/gaat krijgen.
Het begon ongeveer 2 jaar geleden, in de zomer, toen het tijd was voor bikini's en strakke topjes. We zijn altijd in een groepje van 3, en kennen elkaar al sinds de kleuterschool, dus we hebben ons nooit echt geschaamd voor ons lichaam wanneer we bij elkaar waren. Tot die ene vriendin plots zei dat "ze het beu was om de dikste van ons drieën te zijn". Oké, ze was iets breder dan dat ander meisje en mij, maar ze was absoluut niet dik! Ze is gewoon breedgebouwd en daar kan ze niets aan doen..
Sinds die dag is het alleen maar bergaf gegaan, en ik heb dit voor het eerst gemerkt toen we samen naar zee gingen. Ze had de hele dag al niets gegeten, en het resultaat daarvan was dat ze op de terugreis in de trein was flauwgevallen. Toen hadden dat ander meisje en ik pas door dat er iets serieus mis was, maar als we er ook maar iets van zeiden tegen haar klapte ze meteen dicht. We hebben er sindsdien niet meer over gesproken, en dachten echt dat het beter ging want ze begon zelfs terug bij te komen, tot vorige zomer.
Ze begon terug opnieuw ongezond snel af te vallen, trilde constant, en viel steeds flauw. Haar ouders hadden nu ook door dat er iets niet klopte en hebben haar bloed laten trekken. Het resultaat was dat ze te weinig ijzer had en dus pilletjes moest nemen. Maar ze neemt die helemaal niet! Soms dan neemt ze er een hele week, of twee weken geen, en dan slikt ze er opeens 10 tegelijk. En ze snapt maar niet wat daar mis mee is!
Ondertussen heeft ze al goed geleerd hoe ze het moet verbergen voor haar ouders, ze zet bijvoorbeeld de tv extra luid en gaat dan alles uitkotsen op de wc, of wanneer we een sleep-over hebben zegt ze dat ze zich gaat douchen, maar natuurlijk gaat ze dan ook weer alles uitkotsen. En het ergste hiervan is dat haar ouders denken dat nu dat ze die pilletjes heeft het niet meer zal gebeuren, ze weten niet eens wat er aan de hand is!
Het meisje kan amper op haar benen staan, ze ziet er echt uit als een wandelend lijk, zo bleek is ze.. Maar zodra ik haar erover wil aanspreken klapt ze weer volledig dicht, dus ik hou m'n mond, anders heb ik helemaal geen vat meer op haar.. Ze blijft maar ontkennen dat ze een probleem heeft, en ik heb er al serieus aan gedacht om met haar ouders te praten, maar dat zou ze me nooit vergeven..
Kan iemand me helpen hoe ik dit moet aanpakken? Ik zie haar elke dag wegkwijnen..
En echt heel erg bedankt als je dit helemaal gelezen hebt.
Happiness can be found, even in the darkest of times.
