[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mason Alexander Vartanian ||

'Ja, goed plan,' mompelt Serenity zachtjes terwijl ze zich met een lichte duw van het aanrecht heeft afgezet en langs me heen richting de deur loopt. Ondertussen duwt ze voorzichtig een aantal blonde haarlokken achter haar oor en haar gezichtsuitdrukking lag tussen opgelaten en ongemakkeijk in, hoogstwaarschijnlijk wist ze - net zoals ik - op dit moment niet wat ze met de situatie aan moest. Misschien had ik wel iets te bars of te nors gereageerd daarnet, aangezien ik ook niet had gewild dat het in Serenity's appartement was afgelopen maar ik haar op dat moment alleen maar gebruikt zou hebben voor mijn eigen verlangens en behoeften en geen rekening zou houden met haar gevoelens. Opnieuw laaide het onderbuik gevoel weer op en klemde ik mijn handen even als vuisten tot elkaar, waarbij ik ervoor zorgde dat ik rustig adem ging halen - waardoor de gevoelens binnen enkele seconden weer verdwenen waren.
Binnen enkele, korte minuten had ik alles klaargelegd om zodirect tosti's te maken voor de kleine Lorelei - het gele spongebob tostiappartaat stond te blinken op het aanrecht en ik had ervoor gezorgd dat ze zometeen zelf haar eigen tosti kan maken door er zelf plakjes kaas en plakjes ham op kan leggen. Binnen enkele stappen stond ik weer in de woonkamer, waar Serenity enigszins verdwaald in het midden stond. Van de ontspannen en vertrouwde sfeer die er de gehele morgen heeft gehangen was niks meer te spreken.
'Zullen we Lorelei gaan ophalen?' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik de sleutels van mijn appartement in mijn handen laat rondtollen.

---

•

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Als ik om kijk zie ik Raquelle praten met een van de uitsmijters. Een grijns komt op mijn lippen, voordat ik me de zwetende mensenmassa in loop. Met grote passen loop ik door naar de bar. Ik kijk naar het meisje naast me en een charmante grijns komt op mijn lippen. Ik bestel ook wat drinken voor haar. Als ik het naar haar toe schuif geef ik haar een knipoog en sla mijn drankje achterover, net zoals zij doet. Mijn eerste slachtoffer van vanavond. Ik grijns en steek elegant mijn hand naar haar uit. Ik trek haar achter me aan de dansvloer en al snel maken wij deel uit van de dansende massa. Zo te zien was het meisje al ver heen. Ik grijns even en druk mijn lippen in haar nek. Mijn handen rusten op haar heupen, terwijl ik vrolijk tegen haar aanschuur. Ik grijns. Volgende ronde drank. Ik trek haar weer mee naar de bar. Vanavond, tot haar hart zou stoppen met slaan, was ze van mij. Ik schuif twee drankjes naar haar toe en neem er zelf ook twee. Dit beloofde een leuke avond te worden. Nathan of Raquelle zag ik nergens meer, maar het deerde me weinig. Vanavond zal ik los gaan, vanavond zou ik mijn record breken. Ik grijns weer. Dit werd een leuk avondje in de hel. Nou ja, voor mij werd het leuk. Voor de slachtoffer.... Tja, iets minder leuk. Ach, ze zouden tenminste met een mooie ervaring sterven. Ik grijns vrolijk en druk mijn lippen ruw op die van het meisje. Vervolgens verwikkelen we in een ruwe zoen en druk ik haar tegen een muur aan. We waren in middels in een afgelegender stuk. Ze was al ver heen. Ach, arm kind. Zij kan dus echt niet tegen drank...

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Zo nu en dan ving ik een glimp op van Ethan, of Nathan. Maar het was zo vol dat deze al snel aan mijn zich werd onttrokken. Erg veel zorgen maakte ik me niet: ze waren immers volwassen, niet waar? Voor nu stond ik tussen een groepje jongens die me rijkelijk alcohol schonken. Sommigen deden poging om tegen me aan te schuren, hoewel ik deze gemakkelijk afwimpelde door hun hart wat te laten verkrampen. Er lag nog een hele nacht voor ons open en dat zou ik niet met één slippertje weggooien. Vanavond zou mijn vrije avond zijn. Ik zette een mix van whiskey en tequila aan mijn lippen waarna ik het drankje schaamteloos achterover sloeg. Alcohol verteerde nogal snel bij ons, waardoor ik nooit echt dronken zou zijn. Ik miste de roes, maar wist deze prima op te vullen met mijn favoriete spelletjes. Toen ik dan ook genoeg begon te krijgen van de jongen, stapte ik onverstoorbaar lang hen heen, richting het podium. Ik wilde dat mensen mijn gezicht zouden herkennen, stuk voor stuk. Dat ze alleen al bij het horen van mijn naam ineen zouden krimpen. En dat was precies wat ik zou gaan doen na vannacht. Zonder veel moeite hees ik mezelf op het podium, dat in het midden van de Phantom pronkte. De felle lichten en de dreunende band waren bijna een marteling te noemen. Daar moest dus snel verandering in komen. Bij de microfoon duwde ik het jengelende meisje het publiek in, waarna ik me over de band boog. Om een lieflijke entree te kiezen, koos ik het nummer she wolf. Prachtig ironisch, zoals ik mezelf zou kunnen omschrijven. De noten vulden de enorme ruimte als de rook die rijkelijk over de dansvloer stroomde.
‘A shot in the dark, a past - lost in space.’ Ik bewoog mezelf gericht over het glazen podium terwijl mijn ogen de menigte afspeurden. Op zoek naar een prooi, met ik als predator.
‘You hunted me down, like a wolf: a predator.’ Mijn tong gleed langzaam over mijn lippen terwijl deze op hun beurt tot een glimlach omkrulden.
‘You loved me, and I froze in time.’ Dat was niet eens geheel gelogen: ik had van iemand gehouden, in een vorig leven. En ik wist dat ik toen gelukkig was geweest. Ergens vroeg ik me zo nu en dan nog af of diegene nog steeds van me hield. Ik betwijfelde het, echter. Mannen waren nu eenmaal beesten.
‘But I can't compete, with a she wolf who has brought me to my knees. What do you see in those yellow eyes? 'Cause I am falling to pieces.’ Zo. Daarmee had ik de aandacht die ik wilde, waardoor mijn lijst enkel langer werd. Er waren genoeg kandidaten, ik zag enkel nog geen.. interessantere variant.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik zucht. Ze was saai. Ik kijk naar het meisje, die giechelend tegen de muur staat gedrukt. Ineens hoor ik de bekende stem van Raquelle. Was ze aan het zingen? Het meisje voor me drukte hebberig haar lippen oip de mijne. Ik kijk haar kil aan en zie hoe ze in elkaar zakt. Ik kijk haar even aan. 'Have fun,' zeg ik met een grijns. Dat zijn de laatste woorden die ze in haar leven heeft gehoord. Het dode lijk laat ik achter in de gang. Met een tevreden en machtige grijns op mijn gezicht loop ik de drukte weer in. Raquelle staat op het podium te zingen. Ik lach even en kijk haar even aan, voordat ik me naar de bar begeef. Ik grinnik nog en kijk geamuseerd naar het podium, terwijl ik een drankje achterover sla. Tja, de aandacht had ze. Ik lach weer even en pak nog een drankje die ik achterover sla. Ik speur de menigte af naar een meisje. Een meisje die een beetje ondeugend was, een beetje badass, een uitdaging voor me was, maar ook eenje die erg afhankelijk was. Ik speur de omgeving af. Af en toe schieten mijn ogen naar Raquelle. Het juiste meisje leek er niet te zijn. Nog niet. Ach, ik had de tijd. Dood was ik toch al. Ik zou hier blijven zitten tot ik een leuk speeltje zou zien. Ik lach evne. Ach, aan het eind van de avond is ze toch dood. Of morgen ochtend, weet ik het. Ongeduldig tik ik met mijn vingers op de bar en kijk dan maar naar Raquelle haar performance. Ik hoor iemand naast me mompelen en kijk opzij. Recht in de bruine ogen van een meisje. Haar bruine haren golven over haar schouders. Haar ogen bekijken mijn lichaam zonder schaamte. Althans, het deel dat ze kan zien. Ik lach even naar haar en geef haar een drankje. Haar ogen vinden de mijne en ik zie die ondeugende twinkeling die ik wilde zien. Ik grijns. Dit ging leuk worden....

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Mijn ogen glijden een laatste maal door de overvolle tent. Rumoerig applaus volgt, waardoor ik zowaar sarcastisch voorover buig. Uiteraard weet ik prima te vertellen waar Ethan zich bevindt: iedereen straalt een bepaald soort energie uit. De zijne is bijna gelijk aan die van mij. Ik zou hem aan de andere kant van Parijs nog kunnen voelen. Als ik me dan ook van het podium laat glijden, word ik niet veel later tegengehouden door de drummer van het bandje. Zijn haar is vet en geblondeerd. Totaal niet mijn type. ‘Dat was nogal wat.’ Een walm van alcohol komt me tegemoet, waardoor ik bijna misselijk wegkijk. ‘Ach, ik heb aangeboren talent.’ Laat ik de jongen schaamteloos weten. Deze lijkt precies te weten wat hij wil, wanneer hij me tegen een muur drukt en zijn handen hebberig over mijn geopende jack laat glijden. Het Jack Daniels shirt daaronder licht op, iedere keer wanneer de spots over de vloer dwalen. Omdat ik al weet waar dit naartoe gaat, sla ik zijn handen ongeïnteresseerd weg. Hij probeert me vast te houden, iets dat hij nu niét had moeten doen. Mijn ogen vernauwen zich enkel en ik zie hoe de jongen dubbel klapt en proestend naar adem begint te happen. Hij grijpt naar zijn borst terwijl zijn hoofd de muur raakt. Er verschijnt een lichte glimlach rond mijn lippen als ik over zijn lichaam heen stap en wegloop voor iemand zijn.. plotselinge dood heeft kunnen ontdekken. Ze zullen zijn dood wijden aan alcohol vergiftiging en niemand zal ooit nog last hebben van zijn gladde praatjes. Volgens mij heb ik de vrouwelijke kant van Parijs zojuist een enorme gunst bewezen. Mijn avond is enigszins verminderd waardoor ik richting Ethan aan de bar ga. Hij is bezig met een meisje, natuurlijk. Ik rol kort met mijn ogen Haar bruine krullen moeten met geweld in de krultang zijn gepropt en ik wil niet weten wat ze heeft moeten doen voor die borsten. ‘Als jij nu eens een martini-whiskey met dubbele tequila gaat halen?’ Ik knipper liefjes richting het meisje en zorg ervoor dat ze opstaat. Eén demonische blik is genoeg om er voor te zorgen dat ze weg is en ietwat onschuldig glijden mijn ogen naar Ethan. ‘Ik verveel me.’ Vertel ik hem duidelijk.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Voordat ik nog iets kan zeggen, hoor ik de bekende stem van Raquelle naast me. Voordat ik kan protesteren loopt het meisje weg. 'Nee,' schreeuw ik haar na en kijk Raquelle aan. Ik trek verontwaardigd mijn wenkbrauw op.
'Nou en. Ik niet, dank je wel Raquelle, dat je mijn gezelschap weg hebt gestuurd.' Ik kijk naar het meisje. Ja, ik wist waar ze stond. Dan kijk ik naar Raquelle. 'Maar je hebt gelijk,' zucht ik. 'Het is hier behoorlijk saai.' Ik grijns even en kijk haar aan. Dan kijk ik naar het podium, waar een meisje me doof staat te zingen met haar valse gejammer. 'Dus....' Ik kijk naar Raquelle. 'Wat moet ik doen aan je verveling. Ik was bezig dus...' Ik maak een gebaar naar het meisje van net. Knap was ze niet, maar op zich was ze wel opwindend. In ieder geval veel beter dan het, inmiddels, dode meisje. Ik lach even schamper. 'Hoeveel doden heb jij al aangericht,' vraag ik Raquelle en kijk haar aan. Ineens staat het meisje weer voor onze neus. Ze geeft Raquelle een drankje.
'En ik dacht dat jij ook wel wat zou lusten,' grijnst ze en drukt een drankje in mijn hand. Ik glimlach naar haar en sla het drankje achterover. 'Oké, laten we gaan,' zeg ik tegen Raquelle. 'Het is me hier te saai.' Het meisje waarmee ik aan het praten was laat haar vingers over mijn borstkas gaan.
'Saai, ben ik saai,' zegt ze en knipper met haar ogen. Ik zucht. Slet dat ze was. Best leuk, maar eigenlijk ook best saai. 'Ja je bent saai. Het is leuker om je te ontmaagden en je heel veel pijn te laten lijden, maar aangezien ik waarschijnlijk je duizendste zal gaan worden, is het behoorlijk zij. Misschien als ik er wat meer zin in heb, maar nee... Nu ben je even veel te saai.' Ik kijk haar aan en trek een wenkbrauw op als ze er nog steeds staat. Ik trek Raquelle overeind en trek haar dicht tegen me aan. Ik sleur haar mee richting de dansvloer. Ik blijf daar staan. Het meisje was ons niet gevolgd. Ik kijk met een grijns naar Raquelle.
'Dus jij verveeld je, hmm?' Ik kijk haar aan en trek haar dicht tegen me aan, terwjil ik meedans op de maat van de muziek, 'Gaan of hierblijven,' vraag ik haar.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ik grinnik even onschuldig als hij me verontwaardigd aankijkt. Ach, genoeg sletjes in de zee, denk ik dan altijd.
'Hoeveel doden heb jij al aangericht?' Vraagt Ethan me zoals gewoonlijk voor hij zijn ogen op de mijne richt. Op de jongen bij de muur na, niemand. Maar dat lijkt me niet erg slim om Ethan mede te delen. Daarom ga ik voor een iets veiliger antwoord.
'Genoeg.' Grijns ik plagerig, waarna ik het drankje van het meisje aanneem en deze snel, doch charmant achterover sla. Ik ben immers geen beest.
Ik kijk hem kort, wantrouwend aan wanneer hij me tegen zich aan trekt. Hij in anderhalve kop groter dan ik, en dan heb ik mijn hakken meegerekend. Is het iets slechts dat ik hem niet vertrouw? Nee, want juist omdat hij Ethan is hoor ik hem niet te vertrouwen.
Hij verrast me niet door me de dansvloer op te trekken, waar we genoeg ogen op ons gericht krijgen. Zoveel aantrekkelijke energie doet iets met mensen, heb ik al eerder gemerkt.
'Dus jij verveeld je, hmm?' Ethan grijnt waarna hij me dicht tegen zich aan trekt, terwijl zijn lichaam het ritme van de muziek interpreteert. 'Gaan of hier blijven?' Wauw, de keuze ligt dus bij mij. Ik grimas bedachtzaam voor ik de jongen speels van me afduw en op diezelfde plaats enkele passen maak. Uiteraard niet te stijfjes. Mijn lichaam absorbeert de muziek, de tientallen ogen en ik kan enkel lachen. Ik steek mijn tong uit naar de jongen, waarna ik hem uitdagende knipoog schenk. Voor nu wil ik blijven, ik heb deze avond immers zelf voorgesteld en ik heb zo het idee dat ik de juiste moord van vannacht nog niet heb gepleegd.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik krijg een lach op mijn gezicht als ik haar wantrouwende gezicht heb. Zelfs zij vond me niet te vertrouwen en dat voelde goed. Het meisje die mij het meest tegen kon spreken, wantrouwde me nog, terwijl ze me aan zou kunnen. Ik lach en voel hoe ze me speels van haar afduwt en dan op haar plaats begint te dansen. Ik bijt even op mijn lip en net zoals vele andere bekijk ik haar schaamteloos. Ik grijns en trek haar met haar rug tegen me aan. Nu staat ze tegen mijn borstkas gedrukt, terwijl mijn handen op haar heupen liggen.
'Gaan we het zo spelen,' fluister ik in haar oor. Mijn adem strijkt langs haar hals. Ik druk een speels kusje in haar nek en grijns even. Dan pak ik haar hand en trek haar tegen me aan. Vroeger deed ik dat altijd met mijn vriendin, maar dat is verleden tijd. Toen deed ik het met een gelukzalige glimlach, nu is het meer een lust blik en een tevreden grijns. Gelukkig ben ik allang niet meer. Dat kan ik niet eens zijn. Zover ik weet dan en ik hoef het ook niet te zijn. Mijn leven is prima. En zolang Raquelle mijn huisgenootje is, overleef ik het wel. Zodra ze tegen mijn borstkas staat met haar buik sluit ik mijn armen om haar lichaam en kijk haar grijnzend aan. Ik knijp plagerig in haar kont en buig me dan weer naar haar oor. 'Nog veel plezier vanavond schat,' fluister ik in haar oor en grijns. Ik laat mijn armen van haar afglijden en verdwijn tussen de mensenmassa. Ach met Raquelle was het altijd leuk om te dollen. Ik begeef me weer naar de bar en sla vlug een paar drankjes achterover. Ik had er meer zin in om onschuldige mensen buiten op straat te pakken, geloof ik. Dat was veel leuker.... Van die mensen die niets vermoedend over straat lopen, genietend van de koele avondlucht en dan opeens van het leven beroofd worden. Is dat niet vrolijk?

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Serenity Aslynn White.
'Zullen we Lorelei gaan ophalen?' mompelde Mason zachtjes, terwijl hij met zijn huissleutels in zijn hand speelde. Ik knikte en haalde een hand door mijn haar, waarna ik achter hem het appartement uit volgde. Ik kon mezelf wel slaan, zo stom was het geweest om er een opmerking over te maken. Het waren gewoon gemixte gevoelens geweest, het gemis van iemand die van je hield, of toch niet. Bij Mason was het waarschijnlijk de gevoelens van een normale 20-jarige jongen geweest, ik kon het hem niet verwijten.
Zodra we in de buitenlucht kwamen ademde ik een keer diep in, in de hoop mijn gevoelens met de uitgeademde lucht mee te laten voeren. Ik voelde me niet beter. Door Mason had ik toch nog een behoorlijk leuke ochtend gehad, die ik meestal niet had, omdat ik moest opruimen. Daarbij moest ik 's middags Lorelei vermaken en 's avonds koken en Lorelei in bed leggen. Pas na acht uur had ik tijd voor mezelf, maar was vaak te moe om wat anders te doen dan op mijn laptop wat surfen of voor de tv te hangen.
Vriendinnen had ik nog wel, maar die hadden vrij weinig tijd door hun opleiding of werk, en als zij vrij hadden kon ik vaak niet vanwege Lorelei. Het kleine meisje kon ik immers niet mee nemen op stap.
Heel zacht zuchtte ik en liep opnieuw naar het hek van de school, waar we mijn kleine zusje vanmorgen opgehaald hadden. De bel kon binnen enkele minuten gaan en binnen enkele minuten zou het hier overstromen van de kleine kinderen, allemaal blij dat ze even naar huis mochten. Met mijn elleboog leunde ik op het middelhoge hek, waarna ik mijn hoofd op mijn hand liet steunen.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte
Ik grinnik hoofdschuddend als hij me tegen zich aan trekt. We spelen altijd. Zonder grenzen, zonder gevoelens. Dat is waar dit leven ons toe dwingt. Ik weet dat ik ditzelfde in een vorig leven met iemand heb gedeeld, ik weet dat ik ooit gelukkig was - misschien zelfs oprecht. Maar nu? Nu maakt dat helemaal niets meer uit. Het maakt niet uit wie ik was, als ik diegene toch nooit meer kan zijn.
Als hij zijn handen dan ook bij mijn kont houdt en zijn lippen tegen de huid van mijn nek duwt, kan ik niet anders dan hem zijn gang te laten gaan. Ik weet dat deze momenten nooit lang duren. Waarom? Ergens denk ik dat we anders misschien wel om elkaar gaan geven, meer dan dit. En dat is niets voor mij. Daarbuiten is Ethan voor een zwarte engel veel te alleenstaand. Dit is prima zo. Dit is waar ik van geniet, waar ik geen problemen aan overhoud.
'Nog veel plezier vanavond schat.' En zoals de meeste keren is het Ethan die dit moment stopt. Terwijl de muziek verder speelt, laat hij me los en loopt weg.
Een jongen doet poging om Ethans acties te interpreteren, en eindigt daarom stuiptrekkend in het midden van de dansvloer. Hij zou zich moeten schamen.
Op zoek naar interessante dingen, gris ik hier en daar een drankje uit iemands handen. Mijn zwart lederen jack laat ik bij een bar achter. Het werd me te benauwd, en ik ben waarschijnlijk gewoon dol op de gezichten die jongens trekken als ze mijn jack daniels shirt en bh mogen bewonderen.
Het meisje dat jengelend bij de microfoon staat zingt ironisch genoeg het liedje dat ik een tijdje geleden heb voortgebracht. Arme meid.
Ik val nooit in herhaling maar.. waarom zou ik niet mogen genieten, deze avond? Misschien doe ik de meesten zelfs een plezier door het meisje van het podium te duwen en de microfoon uit zijn standaard te pakken.
Het is, op een zachte bas en gillende stemmen na, stil in de club. 'Ik denk dat het tijd is voor een beetje gevoel in deze koude winternacht.' Mijn ogen glijden langzaam over het publiek - proberen ieder gezicht te analyseren en eindigen uiteindelijk bij een poster achterin de club. Placebo. Toepasselijk.
‘It doesn't hurt me. You wanna feel how it feels?' Begin ik vrij bescheiden, terwijl ik langzaam langs de rand van het podium loop.
'You wanna know, know that it doesn't hurt me.' Vervolg ik al iets minder vlak, terwijl mijn ogen automatisch bij Ethan blijven hangen. Al vanaf het begin der tijden dacht ik dat dit het liedje was dat onze band omschreef. Maar.. misschien zat ik fout. Misschien verklaart mijn keuze voor dit nummer dat iemand anders het moet horen. Ik probeer iemand uit te dagen, al weet ik niet precies wie.
'You wanna hear about the deal, I'm making.' Ik heb lang nagedacht waarover die deal in mijn leven zou passen, en het is uiteindelijk mijn keuze om te stoppen met voelen geworden. Ik bedoel, waarschijnlijk is dat de reden waarom ik dit ben. Dit wezen, dat minstens even gevoelloos moet zijn.
'And if I only could, make a deal with God, and get him to swap our places.' Misschien is dat nog niet eens zo gelogen, bedenk ik me terwijl ik een kleine move maak om de rest van de instrumental te kunnen horen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Mason Alexander Vartanian ||

Zwijgend liepen we vanaf mijn appartement naar het middelhoge hek voor het schoolplein, waar Serenity vervolgens haar elleboog op laat leunen en haar hoofd in haar handen legt voor extra steun. Lichtelijk ongemakkelijk prop ik mijn handen diep in mijn broekzakken, de vragende blikken van de ouders negerend nu we het kleine meisje niet alleen samen hebben weggebracht, maar haar ook nog komen ophalen. De uitdrukking 'gered door de bel' werd wel heel letterlijk op het moment dat ik merkte dat een van de bemoeizuchte moeders me aan wilde spreken en haar aandacht moest richten op de stroom van kinderen die uit het schoolgebouw kwam gegolfd. Met grote moeite plukten de ouders hun eigen kind uit de stroom, propten ze in de auto of gingen te voet op weg naar huis, de kinderopvang of een andere bestemming. Plotseling voel ik een kleine druk rondom mijn benen, maar als ik naar beneden kijk verklaart het blonde koppie van Lorelei een hoop - haar kleine armpjes rond mijn benen geslagen. Glimlacht til ik haar vervolgens op en zet haar opnieuw op mijn nek, terwijl het meisje direct begint te brabbelen over wat ze allemaal wel niet heeft meegemaakt op deze schoolochtend. Met mijn hand licht op Serenity's onderrug leid ik haar de straat over, de ontvangsthal door, de lift in en opnieuw naar de deur van mijn appartement. De voorzichtige glimlach die rond mijn lippen ligt is toe te wijze aan het feit dat ik me nog niet helemaal op mijn gemak voel door het gesprek wat net had plaatsgevonden, daarnaast was ik me nog steeds niet zeker van mijn gevoelens en kon ik niet goed plaatsen hoe ik hier nu precies mee om moest gaan.
Lorelei klapt enthousiast in haar handjes als ik het Spongebob tosti apparaat laat zien en binnen enkele minuten zit ze met wiebele beentjes op de bank en werkt ze een tosti naar binnen. De neiging om 'niet knoeien' te zeggen borrelt even omhoog, maar ik laat het maar zo aangezien ik morgen toch van plan was het appartement eens goed onder handen te nemen. Zelf kauw ik op een klein stukje brood, geen honger voor een complete tosti en laat mijn blik meerdere malen op de klok vallen. 'Lorelei, wel dooreten anders kom je te laat op school,' zeg ik dan - met een enigszins strenge ondertoon in mijn stem. Het kleine meisje begint direct snel door te eten en zet uiteindelijk haar lege bordje trots op de tafel. De klok verteld ons dat we drie kwartier verder zijn en ik verbaas me er niet alleen over dat Serenity en ik het zo lang stil hebben volgehouden maar ook over het feit dat een klein meisje zo langzaam kan eten. Grinnikend schud ik mijn hoofd en hef mijn vinger dan op, 'ogenblikje, we gaan zometeen weer naar school, maar ik moet me even omkleden voor een feestje,' zeg ik dan, waarna ik direct naar de slaapkamer loop en mijn outfit verwissel voor een legergroene broek en een zwart, strak t-shirt, waarna ik nogmaals een hand door mijn haren haal. 'Klaar, kleine Lorelei en grote Serenity?' vraag ik dan wanneer ik de kamer weer kom inlopen.

---

•

|| Dubbelpost. ||

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 21:02 ]

---

•

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Uit hoop dat er toch nog wat leuks zou gebeuren, bleef ik nog even. Na een tijdje besluit ik toch te gaan. Net als ik wil weggaan, hoor ik de bekende stem van Raquelle weer. Zong ze nou weer? Ach ja, alles beter dan dat valse katten gejank van dat andere mens. Ik kijk naar Raquelle en op dat moment zie ik dat Raquelle ook naar mij kijkt. Ik grijns even naar haar en geef haar even een knikje. Nonchalant leun ik tegen de muur helemaal achterin en kijk haar aan. Ik tik met mijn voet tegen de muur op de maat. Een meisje die voor me om mijn aandacht vraagt, negeer ik. Mijn blik is nu even gericht op Raquelle. Ik lach als ik haar laatste move zie. Dan ga ik recht staan en loop zonder nog iemand een blik waardig te gunnen naar buiten.
Vroeger viel ik altijd op kwetsbare meisjes. Meisjes die lief waren, gelukkig leken... Meisjes die ik makkelijk aankon en zich helemaal aan me overleverde. Raquelle was helemaal niet zo. Ik kon haar niet aan, ze was even sterk en op een of andere manier vond ik dat nu wel fijn. Gewoon een beetje met haar klooien was fijn en af en toe het bed delen was goed genoeg. Met een tevreden grijns adem ik de buitenlucht in en sluit genietend mijn ogen. Verliefd zal ik nooit meer worden en die gevoelens heb ik ook nooit gevoeld. Liefde is niet voor mij weggelegd en zal mij ook nooit meer overkomen. Haat... Dat is het gevoel wat ik altijd al voelde, maar er is één uitzondering. Bij Raquelle voel ik geen haat, bij haar voel ik niks. Niks slechts, niks goeds. Prima. Vind ik dan. Met grote passen loop ik door de nauwe, stille straten van Parijs. Ik geniet van de stilte en de koud. Dat benauwde gevoel van daarbinnen was helemaal verdwenen, hier was het gevoel van vrijheid en het was heerlijk. Langzaam loop ik richting de begraafplaats en hoe dichterbij, hoe rustiger het wordt. Ik loop rustig over de begraafplaats als ik gehuil hoor. Ik kijk ernaar toe. Mijn lippen krullen zich even omhoog. Ik loop naar het huilende meisje en kniel naast haar neer. Ik sla een arm om haar schouders. Haar schouders beginnen te schokken en ze geeft zich aan me over. Ze zou meoten weten dat je dat nooit moet doen.
'Wil je hem terug,' fluister ik zacht. Ik voel haar tegen mijn borstkas knikken. Ik druk mijn lippen op haar wang en breng die naar haar oor. 'Daar kan ik voor zorgen. Ik zal je naar hem terugbrengen,' fluister ik en ik grijns even. Ik kijk haar aan. Haar grote blauwe ogen kijken me smekend aan, haar blonde haren zitten warrig en haar gezicht is bleek. Haar laten lijden kon ik ook doen, maar ik moest even iemand vermoorden. Ach, ik kan haar toch vermoorden, maar eerst veel pijn doen? Ik grijns even en mijn blik veranderd. Haar blik wordt ineens angstig. Het volgende moment vult een harde gil mijn oren en kronkelt het meisje op de gornd.
'De pijn gaat vanzelf weg,' fluister ik in haar oor en sta op. het gillende en schreeuwende meisje achterlaten, maar ook al was ze gevonden er was geen medicijn tegen. Ze ging zeker weten dood. Met een tevreden grijns loop ik door naar huis, het gegil achter me latend.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Serenity Aslynn White.
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht toen de bel ging en alle kinderen dolblij over het schoolplein rende. Door de drukte heen zag ik Lorelei niet, ze viel me pas op toen ze aan Mason's been hing. Met een glimlach op zijn gezicht tilde hij haar vervolgens op en zette haar weer in zijn nek, terwijl ze druk begon te vertellen wat ze allemaal meegemaakt had op school. Hoe die twee met elkaar omgingen liet me al weer wat beter voelen en ik volgde ze zwijgend het appartement in.
Enthousiast klapte Lorelei in haar handjes zodra ze het Spongebob tosti-ijzer in de gaten kreeg en dolenthousiast werkte ze de tosti naar binnen terwijl ze met haar beentjes wiebelde. Ik waarschuwde nog een paar keer dat ze voorzichtig moet eten en niet de mooie lichte bank van Mason vies moest maken, maar toch zag ik er enkele kruimels op vallen. Net als Mason at ik langzaam wat brood op, ik had niet zo'n zin in tosti's. 'Lorelei, wel dooreten anders kom je te laat op school,' hoorde ik hem toen zeggen. Zijn stem was ondersteund door een enigszins strenge ondertoon, waardoor ik naar hem keek. Mijn blik gleed naar de klok terwijl Lorelei zonder te mopperen sneller begon te eten en daarna trots haar bordje op tafel zet.
We waren ondertussen al drie kwartier verder. Aan de blik op Mason's gezicht zag ik dat hij zich ervan verbaasde dat Lorelei zo lang over haar eten deed, maar ik was het allang gewend.
'Ogenblikje, we gaan zometeen weer naar school, maar ik moet me even omkleden voor een feestje,' zei hij toen, waanra hij direct in zijn slaapkamer verdween.
Met een kleine zucht stond ook ik op van mijn plaats, om het bordje naar de keuken te brengen en de zichtbare kruimels op te ruimen. In de keuken zette ik ze, nadat ik de kruimels van de bordjes afgeschoven in de gootsteen had, op elkaar ernaast. Daarna bleef ik nog even staan, tot ik de deur weer open hoorde gaan. Ik liep terug naar de woonkamer, waar Lorelei nog braaf op de bank rond te kijken zat. Op dat moment kwam Mason weer terug de kamer in gelopen. Zijn kleding was verwisseld voor en legergroene broek en een zwart, strak t-shirt. Het stond hem goed, misschien nog beter dan de bloes die hij net nog droeg. Hij haalde zijn hand door zijn haar. 'Klaar, kleine Lorelei en grote Serenity?' vroeg hij en ik knikte, vervolgd door een blije 'Jaaaaaaaaaaa!' van Lorelei. Grinnikend pakte ik haar handje, waarna ze met haar andere handje de grote hand van Mason vastgreep. 'Weer naar school,' zei ze, enigszins beteuterd. 'Ga je me vaker mee wegbrengen?' vroeg ze hem met grote oogjes en een pruillipje. Vanonder mijn wimpers keek ik naar hem omhoog, iets wat nieuwsgierig.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

'Jaaaaaaaaaa!'
Het kleine, iele stemmetje van Lorelei schalt door de kamer heen wanneer ik vraag of ze klaar is om weer terug naar school te gaan, waarna Serenity grinnikend het handje van haar kleine zusje in de hare neemt en Lorelei besluit dat ze mijn andere hand vast wil houden. Nadat ik snel mijn sleutels en portemonee van de tafel heb gegrist sta ik op het punt om Lorelei terug naar school te brengen en te moeten rennen voor mijn afspraak - totdat Lorelei haar grote oogjes omhoog richt, een klein pruillipje produceert. 'Weer naar school. Ga je me vaker mee wegbrengen?' hoor ik haar voorzichtig vragen, terwijl er enige teleurstelling in haar stem doorsijpelt vanwege het gegeven dat ze zometeen weer terug zal moeten naar school. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dan Serenity vanonder haar wimpers enigszins nieuwsgierig en afwachtend naar me kijkt - hoogstwaarschijnlijk ook benieuwd naar het antwoord. Tenslotte kende ik ze allebei nog maar een ochtend, maar op dit moment had Lorelei ervoor besloten dat wij twee de allerbeste vriendjes zouden worden - en dat zou helemaal niemand haar gaan afpakken, dus besloot ze het me maar op de man af te vragen.
Licht glimlachend zak ik dan soepel door mijn benen, waardoor ik op ooghoogte met Lorelei kom te zitten en kijk even in haar fonkelende oogjes - waardoor de keuze in mijn hoofd als sneeuw voor de zon is verdwenen. 'Natuurlijk breng ik je nog eens naar school, Lorelei,' glimlach ik dan fluisteren. Tegen dat kleine snoetje en die grote oogjes zou je absoluut geen nee kunnen zeggen - en ik was me er vaag van bewust dat Lorelei dat net zo goed wist. Lachend valt het kleine meisje me rond de hals en druk vervolgens haar lipjes tegen mijn wang, waardoor ik zachtjes moet lachen. 'Als je niet meer zeurt over naar school gaan,' laat ik er dan weer enigszins streng achteraan volgen, 'school is ontzettend leuk want je kan heel veel vriendjes maken, en je leert er ook nog eens heel veel zodat je een slimme meid gaat worden!' glimlach ik dan. De drang om de vaderrol van Lorelei over te nemen lijkt zowaar automatisch als ik mezelf weer overeind laat komen en haar kleine handje in de mijne neem. Op die manier lopen we met z'n drieën het appartement uit, door de ontvangsthal en staan we uiteindelijk weer op het schoolplein. 'Veel plezier op school kleintje,' glimlach ik terwijl ik haar handje loslaat en toekijk hoe ze afscheid neemt van Serenity. Mijn blik dwaalt even naar mijn horloge terwijl ik zachtjes op mijn onderlip bijt. Wanneer ik iets later op die afspraak zou komen zou het niet heel erg zijn...

---

•