Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

[Boromir > ColouredWind]

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

|| Uit verveling heb ik alle oude topics van deze rpg nog eens doorgelezen, haha. Wat een verhaalijn hebben we eigenlijk zo opgebouwd, vind het best wel awesome. Ik moet vanavond van 5 tot 11 oppassen, in een huis waar ik op de een of andere rare manier gewoon geen data bereik heb. Misschien post ik daarom pas morgen. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Collin Littlesea

Ze vertelt het alsof ze het zelf gelooft en misschien gelooft ze het ook wel echt. Maar een vampier die mensenbloed drinkt komt hier niet om te wandelen en van het mooie weer te genieten. Daarbij is het hier bijna nooit mooi weer.
'Ik woon hier in La Push en volgens mij is het niet verboden om rond te lopen in je eigen woonplaats', zeg ik terwijl ik grijns naar haar.
Dan draai ik mij terug naar Jennifer.
'Aangenaam kennis te maken Jennifer Grindstone', zeg ik vriendelijk.
Als Jennifer weg is dan kan ik die vampier te grazen nemen of op zijn minst weg jagen. Hopelijk komt Brady zo. Die vampier lijkt er trouwens op uit te zijn om mij te irriteren, goed idee van haar want ik ben precies hetzelfde van plan. Tenminste zolang als ik niet kan veranderen.

---

Physics is awesome

Jezebel Odys Fray
Ik weet niet hoeveel tijd er is verstreken wanneer ik mijn ogen waakzaam open. Zoals ik in de meeste momenten eindig - lig ik ook nu weer tussen Embry's warme lichaam en de dekens gedrukt. Er verschijnt een lome glimlach over mijn gezicht als ik mijn ogen schaamteloos over zijn gezicht laat dwalen. Zo onschuldig en kinderlijk, dat mijn glimlach als vanzelf groter lijkt te worden en ik mezelf dan ook zo voorzichtig mogelijk uit zijn greep bevrijdt.
De dekens glijden langs mijn naakte huid en de luchtstroom die door de kamer glipt zorgt ervoor dat ik automatisch op mijn onderlip bijt voor ik een schone blouse van Embry van de stoel gris. Het zachte katoen valt welkom over mijn lichaam terwijl ik mijn lokken ontwar en in een knot draai voor ik opnieuw over het bed kruip om het warme lichaam van Embry op te zoeken. Naakt en zacht. Ik grijns terwijl ik op mijn knieën naast hem ga zitten voor ik voorover buig om een reeks kusjes van zijn voorhoofd naar zijn kaak te drukken. Ik weet namelijk dat stampvoetend door het huis lopen geen enkel effect zou hebben op een slapende Embry. Nee. Volgens mij heb ik precies de juiste aanpak gekozen om hem plagerig wakker te maken - voor ik overeind kom om beneden aan een maaltijd te beginnen voor als Raphaël straks thuiskomt, en uiteraard voor de het hongerige leger in Embry's maag.
Hoewel ik normaliter niet zo veel eet, is het wel meer geworden naarmate mijn tijd met Embry vorderde. Eerst alleen spaghetti, omdat Tiffany de meest verrukkelijke saus ooit maakt - en na Raphaëls geboorte at ik enkel meer om hem te laten zien dat menselijk voedsel prima kan smaken. Het is namelijk een hele opgave om van een enkel bloeddieet over te stappen naar menselijk voedsel. Daarom ben ik blij dat Raphaël niet anders weet.
Mijn favoriete gerecht blijft enkel lasagne. Omdat het Italiaans is, en omdat er zoveel verschillende smaken aan zitten.

Ameleigh Bluebell Winter
Raphaëls warmte brandt zelfs door de stof van mijn spijkerbroek, en zorgt ervoor dat ik slik voor ik hem aan durf te kijken. Hij lijkt er totaal niet mee te zitten dat ik hem zou kunnen vermoorden als ik dorst had. Is hij gek geworden? Er verschijnt een gepikeerde frons boven mijn ogen wanneer hij vervolgens vol enthousiasme meedeelt dat hij me kan helpen.
'‘Ik kan je helpen, alles terug te krijgen, of gedeelten daarvan. Met mijn gave, Ameleigh. Ik kan zorgen dat je het je weer herinnert. Dat je óns weer herinnert.' Zijn stem klinkt zo hulpeloos hoopvol dat het een tijdje duurt voor ik hem probeer te antwoorden. Een klein stemmetjes in mijn gedachten schreeuwt dat ik het me misschien helemaal niet meer wíl herinneren - terwijl een ander deel brandend nieuwsgierig is naar wat de jongen met mij te maken heeft.
'Je gave,' herhaal ik zachtjes, terwijl ik onrustig op mijn onderlip bijt. Ik kan het allemaal terug krijgen: alles dat ik mis. Maar tegelijkertijd is er een reden geweest waarom ik het me niet meer wil herinneren.
'Vertel me er over.' Antwoord ik uiteindelijk enigszins vertwijfeld. 'Als ik me iets herinner, is dat omdat ik het me wil herinneren. Omdat ik me jou wil herinneren - en niet omdat iets me daar door dwingt. Vertel me erover. Over.. ons,' prevel ik uiteindelijk zachtjes.
Het is misschien ouderwets of belachelijk, maar ik wil dat hij tegen me praat. Me verteld wie we waren in plaats van beelden door mijn gedachten te husselen. Ik ben te nieuwsgierig.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Edward Cullen

Het moment dat de vertrouwelijke veranda in mijn gezichtsveld was verschenen had ik mijn vampiertempo af laten zakken naar een menselijker tempo, waardoor Esmé een moederlijke glimlach op haar gezicht tevoorschijn toverde en me bemoedigend toeknikte. Hoogstwaarschijnlijk zou het niet lang duren voordat Carlisle in de deuropening zou verschijnen, aangezien de geur van de onbekende vampier het huis op dit moment bereikt zou moeten hebben. Mede door het verleden van Carlisle en Esmé vinden ze het enorm fascinerend om nieuwe mensen te ontmoeten, waardoor ze dit ook zoveel mogelijk tot ons proberen te richten – waardoor we uiteindelijk een hechte, sociale familie zijn geworden.
‘Esmé,’ glimlach ik zachtjes.
Binnen enkele stappen stond ik naast haar op de veranda en druk mijn hand zachtjes tegen haar rug, waardoor ze iets mijn richting op buigt als een simpele begroeting. De moederlijke gevoelens die ze voor alle leden van onze familie had ontwikkeld waren om te prijzen ; in werkelijkheid zou iedereen zo’n persoon in zijn of haar leven moeten hebben.
‘Dit is Paige, we kwamen haar tegen in de bossen en heeft verschillende verhalen over Carlisle gehoord,’ verduidelijk ik op het moment dat Bella, Renesmee en Paige onderaan de veranda verschijnen. Met een luchtig handgebaar wijs ik Paige vervolgens op Esmé – die een vriendelijke uitdrukking uitstraalt en de glimlach niet van haar gezicht laat glijden. ‘Paige, dit is Esmé, de moeder van onze familie, de lijm die zo’n beetje alles bij elkaar houdt,’ zeg ik dan plagend, wat uiteindelijk een zacht tikje van Esmé oplevert – waarbij ik toch kan zien dat het haar goed doet als er zo over haar wordt gepraat.
‘Carlisle, de vader van onze familie, zal je binnen enkele seconden ontmoeten,’ glimlach ik vervolgens, omdat Carlisle’ geur steeds sterker lijkt te worden hij waarschijnlijk ook benieuwd is naar onze gast.

Embry Call

Mijn wenkbrauwen trekken zich af en toe samen op het moment dat ik iets lichts tegen mijn huid gedrukt voel worden, wat uiteindelijk verdwijnt maar op een andere plaats direct weer lijkt terug te komen. De welbekende geur van Jezebel prikkelt in mijn neus, waardoor ik een zachte kreun uitstoot en me half omdraai en de zachte lakens over mijn huid voel glijden.
‘Nog heel even,’ mompel ik dan zachtjes.
De neiging om te blijven liggen in het warme, veilige bed is groter dan de neiging om eruit te gaan en een ongelukkige Raphaël onder ogen te komen ; die wellicht nog geen enkele vorderingen heeft gemaakt wat betreft Ameleigh. Daarnaast maakt de aanwezigheid van Jezebel ook een heleboel goed, waardoor mijn gedachten onwillekeurig afglijden naar de afgelopen nacht en de gebeurtenissen in het bos. Dankzij deze onwillekeurige gedachten draai ik me opnieuw, zacht grommend, om richting Jezebel en gluur vervolgens onder mijn wimpers door ; om erachter te komen dat ze op haar knieën naast me op het bed zit, gekleed in een van mijn blouses.
Plagend glijden mijn handen langs de rand van het blouseje, waarna ik mijn ogen open en grijnzend omhoog kijk vanaf het kussen. De aanblik van een Jezebel die me geïnteresseerd aankijkt is belangrijker dan ieder ander beeld wat ik op dit moment maar zou kunnen zien, waardoor ik mijn gezicht tegen haar bovenbenen druk en er zachtjes kusjes op begin te geven.
‘Goedemorgen, mevrouw Fray,’ mompel ik dan grinnikend, terwijl ik niet ophoudt met het drukken van kleine kusjes op de naakte huid van haar bovenbenen en mezelf toe sta van het laatste moment samen in bed te genieten.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Je gave, vertel me er over. Als ik me iets herinner, is dat omdat ik het me wil herinneren. Omdat ik me jou wil herinneren – en niet omdat iets me daar door dwingt. Vertel me erover. Over – ons.’
De uitgelaten reactie, waarbij Ameleigh me om mijn nek was gevlogen en had geroepen dat ik direct mijn gave op haar moest gebruiken zodat haar herinneringen zouden terug komen was uitgebleven. De reactie waarbij ze me vroeg haar dingen te vertellen over mijn gave en over ons was voorzichtiger, alsof ze nog niet helemaal kon plaatsen of ze ons wel helemaal zou willen herinneren.
‘Mijn gave staat me toe om energie te sturen, zowel in apparaten of in een lichaam. Jou gave bundelt je energie in een bepaald gedeelte van je lichaam, waardoor er niets bij dat gedeelte kan komen maar er ook niets uit kan komen, waardoor je je bepaalde dingen simpelweg niet meer kan herinneren.’
De keuze van mijn woorden duurt langer dan ik normaal gesproken zou doen, omdat ik Ameleigh niet wil afschrikken maar haar de keuze wil geven om zelf te vragen of ik haar zou willen helpen haar gave gedeeltelijk uit te schakelen. Het laatste wat ik op dit moment zou willen is haar afschrikken door te enthousiast over te komen en daarmee haar gevoelens en gedachten totaal voorbij te lopen.
‘Ik herinner me de eerste keer dat ik je zag, je was prachtig en zo anders dan de rest. Veel, rustiger en beheerst, alsof je over iedere stap die je ging maken nadacht en hem zorgvuldig overwoog. Het moment dat je erachter kwam in wat voor wereld je zou stappen wanneer je met mij in zee zou gaan was verschrikkelijk, we kregen direct te horen dat de Volturi – de hoogste rangen in de vampierwereld – achter je aan zouden komen. De enige nacht die we samen hadden in de blokhut van mijn oom en tante – het was de mooiste nacht van mijn leven Ameleigh, de apparaten die gesneuveld zijn doordat ik mijn gave niet in bedwang kon houden, het gevoel dat we samen één werden – niet alleen geestelijk …’
Voorzichtig hap ik naar adem, omdat ik mijn verhaal binnen een ademteug naar buiten had laten komen, omdat ik er simpelweg niet mee kon stoppen. De beelden flitsten door mijn gedachten ; over dingen die ik had gezegd maar ook over dingen die ik nog lang niet had verteld en allemaal nog konden komen.
‘Ik hou van jou, Ameleigh,’ fluister ik dan zachtjes.

---

•

Carlisle Cullen
Op een rustig tempo liep ik naar de voordeur toe. Ik kon al horen hoe Edward de onbekende vampier vertellen dat ik er zo bij zou komen. Al glimlachend stapte ik de veranda op waar Esmé al stond. Ik keek nieuwsgierig naar de onbekende vampier, maar probeerde het zoveel mogelijk te verhullen. Ik stak mijn hand vriendelijk naar haar uit. "Carlisle Cullen. Welkom bij mijn familie." Ik glimlachte zo vriendelijk mogelijk.
Ze nam mijn hand aan en glimlachte terug. "Paige. Fijn dat we elkaar eindelijk ontmoeten."
Ik trok mijn wenkbrauw vragend op. "Eindelijk?"

Sam Uley
Ik slenterde rustig door het reservaat terwijl ik nadacht over een nieuwe vorm van training die misschien wel slim zou kunnen zijn, zeker voor de jongsten. Ik groet zo nu en dan een bekende, en stop even om met Rachel te kletsen. Ze vertelde rustig over Rebecca die terug was van Hawaï en ik luisterde aandachtig. Ik nam mezelf gelijk voor om binnenkort weer op bezoek te gaan bij de Blacks om Rebecca weer eens te zien. Wie weet wat ze wel niet wist, als ze al iets wist.
Ik bleef ineens staan terwijl ik keek naar de onbekende vampier die in het reservaat stond. Ik zag Collin erbij staan met een gespannen houding en ik grimaste. Als het meisje weg was, zou hij haar direct aanvallen, niet nadenkend over eventuele voorbijgangers. Snel beende ik ernaartoe.
"Goedemiddag allemaal. Mevrouw," ik wendde me tot de vampier, "mag ik u erop wijzen dat er een uitnodiging voor u staat bij mij thuis? Zo direct, over vijf minuten." Ik staarde de vampier strak aan en ze grijnsde. Daarna wendde ik mezelf tot het onbekende meisje. "Sam Uley, prettig kennis te maken. Als u ons nu zou willen excuseren?" Ik glimlachte zo vriendelijk mogelijk.

---

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

Ameleigh
Woorden, omgevormd door zinnen. Ze dringen allemaal maar half door, terwijl ik zijn verhaal zou kunnen volgen. Het is simpel gezegd.. eng om hem zo overtuigd en vol bruisende energie te horen praten over iemand die ik niet ken. Over iemand die ik me niet kan herinneren. Over míj. De lange stilte die volgt als hij is uitgepraat maakt het er niet bepaald beter op. Zou het iets uitmaken als ik hem vertel dat ik gewoon niet weet wat ik zou moeten doen?
Ik bedoel.. Zou ik alles echt hebben ingegraven als het zo mooi was geweest? Ik betwijfel het, hoewel mijn lippen nog altijd zwijgzaam op elkaar zijn geperst.
Ik weet niet waar ik op hoopte toen ik hem om antwoorden vroeg. Misschien was ik te gretig geweest, misschien te naïef. Er was niets gebeurd. Geen dramatische terugblik op de vage, troebele herinneringen aan mijn mensenleven - geen voelbare vonken. Helemaal niets. En de leegte voelt koud. Oneerlijk.
'Ik hou van jou, Ameleigh.' Na een onaangenaam lange stilte zorgen de kleine, warme woordjes ervoor dat mijn tanden enigszins voelbaar wegzinken in mijn onderlip, terwijl ik de jongen enkel kan aanstaren. Ik zou het haast aangapen kunnen noemen - op zoek naar een greintje humor. Maar dat blijft uit als ik de hopeloze blik in zijn ogen ontdek. En ik besef opnieuw dat hij wacht. Hij wacht op het meisje waar hij met man en macht voor vecht, omdat hij haar is kwijtgeraakt. Hij wacht op mij.
Heel voorzichtig - alsof zijn aanwezigheid een granaat is en mijn vingers te grof - glijden mijn vingertoppen over de zachtbruine huid van zijn kaak. Warmte springt als elektrisch geladen deeltjes tegen de koude huid en zorgt ervoor dat ik de opgesloten lucht langs mijn lippen laat ontsnappen.
Er verschijnt een frons boven mijn ogen terwijl ik in enige concentratie zijn gezicht in me opneem, om vervolgens de krullende structuur van zijn chocoladebruine lokken in me op te nemen. Ze eindigen bij zijn lippen, waar ze uiteindelijk enige tijd blijven liggen.
Pas als ik ze met enige teleurstelling en een licht gevoel van schuld wil terugtrekken - voel ik een scherpe stoot door mijn lichaam trekken, waardoor ik vrijwel automatisch mijn arm geschrokken terug trek.

‘Geen ge-Ame, Raph.’ Legde ik hem streng het zwijgen op, waarna ik mijn lippen zachtjes tegen de zijne drukte, om deze vervolgens zacht te openen om zijn tong te vinden. Warm, zacht. Ik voelde mezelf glimlachen terwijl ik probeerde te winnen in een heel nieuw soort spel. Mijn lokken vielen als een gordijn over ons heen en maakte het duister nog iets intenser zwart.

--

Ik schrok een moment toen de lichten aan- en uit sprongen terwijl de kroonluchter trilde en uiteenspatte in het felle licht. Raphaël trilde, diep maar liefdevol stotend terwijl de kamer in een waas verlicht en verduisterd werd. Ik voelde mezelf rillen toen Raphaël zich uitgeput tegen me aan liet zakken en de kamer opnieuw in duisternis werd gehuld. Mijn vingers streelden zachtjes de chocoladebruine krullen uit zijn gezicht en de zachte huid van zijn rug terwijl ik hem dicht tegen me aan trok en mijn ogen langzaam open en dicht liet zakken. Ik was moe, vermoeid waarschijnlijk. En het donker met de warmte maakten me ongekend slaperig. ‘Ik hou van je, Raph.’

Happend naar adem duwde ik me van hem weg. Het voelde alsof er zojuist negenhonderd volt door mijn lichaam had gejaagd. Het kleine bandje met minieme herinneringen speelde terug, en opnieuw. Steeds opnieuw.
'Raph..' prevelde ik zachtjes. Zijn naam, samen met het waardevolle stukje herinnering druppelde langzaam in het gat dat mijn borst bezat.
Er waren zoveel dingen die ik op dit moment wilde doen - zoveel kansen die ik zou kunnen benutten. Maar in plaats daarvan krabbelde ik overeind om me vervolgens als een wilde op de jongen te storten. We rolden enigszins over de grond toen ik zijn lichaam raakte, maar dat was iets waarvan ik de schade later wel in me zou opnemen. Voor nu wilde ik niets anders dan mijn gezicht tegen de vertrouwde warmte van zijn lichaam drukken.

Jezebel Odys Fray
'Goedemorgen, mevrouw Fray.' Ik schudde mijn hoofd glimlachend bij het horen van de slaperig, hese stem van de jongen. Zijn lippen, zoals altijd verleidelijk, tegen de naakte huid van mijn bovenbenen gedrukt.
'Zeer verleidelijk, Em. Maar het is tijd om op te staan, avondeten te koken en onze sporen uit te wissen voor Raphaël zich voor ons gaat schamen.' Ik tikte met een onschuldige grijns tegen zijn neus, voor ik overeind kwam om me naar beneden te begeven. Embry mocht fijn op zoek naar een ander overhemd, want deze paste eigenlijk wel prima zo in huis. Daarnaast was Embry's geur zeer kalmerend voor de innerlijke vampier en voelde ik er niet veel voor om de was uit te pluizen. Eerlijk gezegd had ik stiekeme honger naar mensenvoedsel en de thuiskomst van Raphaël - vroeger of later - spoorde me aan om aan het eten te beginnen. Het werd spaghetti, gezien ik dol was op Italiaans voedsel en daarnaast niet veel ander voedsel lief had.
In mijn eerste jaren waren de pakken pasta niet aan te slepen, Ithuriël stond haast dagelijks achter het fornuis en ik vroeg me nog altijd af waarom ik niet molliger was geworden onder alle ladingen mierzoete tomatensaus.
Het duurde dan ook niet lang voor een pan rode drap op het fornuis borrelde en de stokbrood in de oven warmde.
Voor mijzelf had ik ook een vaste plek op het aanrecht gekregen, terwijl ik het eten nauwkeurig in me opnam en met de knoopjes van de blouse prutste.
Ik hoopte dat Raphaël alles op orde had gekregen tijdens zijn schooldag en dat hij zich netjes gedroeg. Daarnaast had hij nog heel wat uit te leggen over de kapotte voordeur en de dranklucht in ons bed.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Embry Call

‘Zeer verleidelijk, Em. Maar het is tijd om op te staan, avondeten te koken en onze sporen uit te wissen voor Raphaël zich voor ons gaat schamen.’
Met een lichte kreun moet ik toezien hoe Jezebel langzaam van het bed overeind komt en vervolgens – enkel gekleed in een van mijn overhemden – naar beneden verdwijnt. Enkele ogenblikken later vult de geur van pasta en afgebakken stokbrood onze slaapkamer, waardoor mijn maag onophoudelijk begint te rommelen en de meeste vreemde geluiden weet te produceren. Het voordeel van het zijn van een shapeshifter was wel het vele eten wat je naar binnen kon duwen, zonder ook maar een grammetje aan te komen.
Nadat ik mezelf zo ver had gekregen om uit het bed te komen, was de zoektocht naar kleren snel voorbij ; een simpele zwarte broek met daarop een legergroen blouseje konden wel voorstaan om de rest van de dag in huis door te brengen. Op blote voeten – iets wat ik van Jezebel had overgenomen – loop ik niet veel later op mijn gemakje langs de trap naar beneden, terwijl de etensgeur steeds sterker lijkt te worden en mijn maag er steeds heftiger op lijkt te reageren.
‘Het ruikt weer heerlijk, mevrouw Fray,’ grijns ik breed op het moment dat ik de keuken binnen kom. Zoals ik van te voren al had verwacht zit Jezebel op haar vaste plaats op het aanrecht, zodat ze alle ingrediënten van haar maaltijd goed in de gaten kan houden. Binnen enkele stappen stond ik voor haar, met mijn bovenbenen tegen het blad van het aanrecht gedrukt en mijn handen die haar bovenbenen zachtjes masseren. ‘Maar misschien heb ik eerst een voorafje nodig, een kleintje maar,’ grinnik ik dan speels, waarna ik zachtjes kusjes op haar voorhoofd, wangen en lippen begin te drukken. ‘Ik heb gehoord dat hybrides érg lekker smaken.’

Raphaël Embriël Fray Call

Wanneer Ameleigh heel voorzichtig haar hand uitstrekt en uiteindelijk haar zachte vingertoppen over de gespannen huis van mijn kaak laat glijden, kan ik niet anders dan mijn adem inhouden. De tijd lijkt langzaam voorbij te kruipen, waarin Ameleigh ieder onderdeel van mijn gezicht in zich op lijkt te nemen, maar er uiteindelijk niets in haar gedachten op komt zetten wat haar ook maar doet herinneren aan de momenten die we samen hebben meegemaakt.
De teleurstelling maakt plaats voor woede op het moment dat ik merk dat Ameleigh van plan is haar hand weg te trekken en me wil vertellen dat ze zich niets kan herinneren ; totdat haar gezicht lijkt te verstijven en haar arm in een flits verdwenen is. De wezenloze blik die op haar gezicht en die ook in haar ogen verschijnt laat mijn ademhaling gejaagd op gang komen, terwijl ik nog steeds verstijfd blijf zitten.
‘Raph…’
Het ene, kleine, simpele woordje wat ze zojuist had uitgesproken ; in combinatie met de blik die in haar ogen was komen liggen zorgde ervoor dat ik naar adem hapte, niet in staat zijnd om ook maar iets te zeggen of te doen. Mijn gedachten flitsten als bliksem door mijn hoofd ; proberend te begrijpen wat er zojuist was gebeurd zonder dat ik ook maar iets van mijn gave had kunnen gebruiken op Ameleigh.
Tijd om verder na te denken over de gehele situatie had ik niet, in minder dan een halve seconde wordt ik achterover op de bosgrond geslingerd terwijl Ameleigh’s armen in een stevige houdgreep langs mijn middel glijden. Kreunend van de plotseling steken in mijn zij door de kracht die ze zet probeer ik me eerst – instinctief – onder haar uit te wurmen, totdat ik pas daadwerkelijk in de gaten krijg wat er zojuist allemaal is gebeurd en wat dit betekent voor ons, voor Ameleigh.
Mijn handen glijden direct over haar rug, trekken haar dichter tegen me aan terwijl ik mijn gezicht in haar haren duw en haar vertrouwde geur direct weer in me opneem ; alsof het iets is wat ik jarenlang heb moeten missen en er eindelijk weer bij heb kunnen komen.
‘Ame,’ fluister ik uiteindelijk zachtjes, ‘ik hou van je, zoveel.’
Opnieuw laat ik mijn handen over haar rug glijden en frons daarna mijn wenkbrauwen even gepijnigd, terwijl er een zachte kreun over mijn lippen rolt. ‘Maar niet zo hard,’ grinnik ik dan zachtjes.

---

•

Jezebel Odys Fray
Het duurde niet lang voor Embry zijn hoofd om de hoek van de keuken stak en ik zijn maag luidkeels kon horen rommelen. Ik begreep nog altijd niet waar hij zoveel eten kon laten. Raphaël leek diezelfde gewoonte te bezitten om alles op te kunnen eten zonder enige vorm van misselijkheid.
'Het ruikt weer heerlijk, mevrouw Fray.' Ik schudde mijn hooft glimlachend: bij het horen van de toon die hij gebruikte kon ik wel raden waar dit naartoe wilde gaan.
'Maar misschien heb ik eerst een voorafje nodig, een kleintje maar.' Zoals te verwachten viel gleden Embry's handen niet veel later over de onbedekte huid van mijn bovenbenen terwijl zijn lippen de structuur van mijn gezicht volgden.
'Ik heb gehoord dat hybrides érg lekker smaken.' Mijn wenkbrauwen trokken verontwaardigd samen, voor ik mijn tong hoofdschuddend naar hem uitstak, en hem vervolgens afkeurend in zijn zij begon te prikken. Nog even en ik zou me opnieuw overgeven aan de jongen voor me, en juist omdat Raphaël opnieuw door mijn gedachten spookte, wilde ik dat voorkomen.
Mijn handen gleden zacht over zijn schouders, voor ik deze gebruikte om zijn kin op te tillen zodat ik hem een zachte zoen op zijn lippen kon geven. Een gemeen korte kus om hem vervolgens te verlaten voor het fornuis, waarop ik wilde voorkomen dat er iets zou aanbranden.
'Nog één onzedelijk gebaar en geen spaghetti voor jou, Call,' probeerde ik zo serieus mogelijk, terwijl ik mijn rug naar hem toe draaide om te voorkomen dat hij de lichte glimlach rond mijn lippen zou ontdekken. En in plaats daarvan staarde ik dus naar de oven waarin het stokbrood bakte.

Ameleigh Bluebell Winter
'Ame - ik hou van je, zoveel.' De zachte, warme toon waarop Raphaël de woorden uitsprak zorgde ervoor dat ik langzaam slikte. Mijn hoofd dobberde rond de kortstondige herinnering en het moment waarop ik de jongen haast in houdgreep had vastgepakt. Was.. ik dat? Blijkbaar. En het stomste aan dit alles was dat ik het nodig had. Ik wilde hem, de hybride wolvenjongen.
'Maar niet zo hard.' De enigszins gepijnigde toon in zijn stem zorgde ervoor dat ik vrijwel direct mijn greep verslapte en hem enigszins schuldig aanstaarde - zo midden in het bos, waar mijn lokken een gordijn van diep zwart vormde.
'Sorry ik- eh.. ik moet nog een beetje wennen, snap je?' Er rolde een hoogstens meisjesachtig, zenuwachtige lach over mijn lippen voor ik me naast de jongen in het gras liet zakken om een tijdlang naar de lucht te staren.
'Raph?' prevelde ik zachtjes, na een kortstondige stilte, 'die blokhut.. bestaat die nog?' Vanuit mijn ooghoeken probeerde ik zijn reactie te peilen, en ik wist zeker dat ik rood zou zijn geweest als ik nog menselijk was. Het was een subtiele vraag waar ik zeer nieuwsgierig naar was. En daarnaast.. op die manier zou Raphaël in ieder geval - zonder enige gênante woordenwisselingen - weten welke herinnering me had bijgestaan van ons.
Ik vroeg me af hoe laat het was toen ik mijn ogen opnieuw op de wolken richtte. Ik hoopte maar dat de school dit door de vingers zou zien en mijn ouders niet zouden inlichten. Ik wilde ze niet nog meer narigheid brengen na al die gebeurtenissen. Ik wilde ze gelukkig maken. Want nu ik een vampier was, wist ik dat er een dag zou komen waarop ik ze zou moeten verlaten.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Skylar Rose Grayson.
'Ja, er hangt hier een goede sfeer,' hoorde ik nog net de stem van Noah boven het geroezemoes van de overige cafébezoekers uitkomen en ik glimlachte vrolijk naar hem. Ik hielp nog wat mensen en bracht het bestelde eten naar de juiste tafeltjes, tot het wat minder druk werd en meneer Von Sant kwam vertellen dat ik naar huis mocht gaan. Hij wist van mijn situatie af en daarom ook dat ik liever hier was dan thuis, maar omdat ik anders veel te duur werd, moest hij me toch eens naar huis steuren. Ik knikte begrijpend en bracht mijn laatste klanten nog wat te drinken, voordat meneer Von Sant me af kwam lossen.
'Sky?' Noah trok mijn aandacht weer en ik liep naar hem toe. 'Wat krijg je van mij voor de goede service en het drankje?' vroeg hij en ik wuifde het met een glimlach weg. 'Ach, maak je er maar geen zorgen over. Zie het als een welkoms cadeautje,' reageerde ik. 'Maar ik moet gaan, mijn shift is over,' ging ik toen verder. Ik zwaaide nog even kort naar hem en liep toen naar achter, waar ik mijn knalgele regenjas van het haakje haalde en mijn gympen verruilde voor mijn donkerblauwe regenlaarzen met witte stippen. Ik liep via de achterdeur naar buiten en zag hoe dikke druppels uit de lucht vielen, waardoor ik de capuchon diep over mijn hoofd trok en naar huis rende. De golf van geschreeuw drong mijn tommelvliezen al binnen voor ik een stap binnen gezet had. Hier had ik absoluut geen zin in. 'Ik haat je!' hoorde ik de schelle stem van mijn moeder en het geluid van iets wat brak volgde. 'Jij bent zo fantastisch,' werd er terug geschreeuwd, dit keer galmde de lage stem van mijn vader door het huis. 'Val dood Gary!' 'Go to hell Megan!'
Dit was de druppel. Tranen gleden alweer over mijn wangen en ik trok de deur weer achter me dicht, waarna ik mijn tocht verzette naar het strand van La Push. Gelukkig was er niemand meer, waarschijnlijk door het weer en ik liet me op een aangespoelde boomstam zakken. Mijn koude handen zette ik over mijn gezicht en luide snikken verlieten mijn mond. Hoe konden ze me dit aandoen?

[Very late, I know.]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

--

[ bericht aangepast op 27 maart 2013 - 22:05 ]

---

But calm, white calm, was born into a swan.

– Embry Call

Zachtjes kreun ik haar naam, terwijl er kleine zweetdruppeltjes langs mijn rug naar beneden parelen door het knetterende vuur dat zich rondom ons bevindt. Hoogstwaarschijnlijk kan ik dit niet langer meer inhouden, maar ik verwacht van mezelf dat ik haar meeneem in het prettige gevoel, ik kan haar niet alleen achterlaten terwijl ik alleen ga genieten. Mijn lippen zoeken zich een weg langs Jezebel’s keel, naar het plekje waarmee ik haar als was in mijn handen kan maken, waar ik ze vervolgens plagend overheen strijk en opnieuw zachtjes haar naam kreun.

‘Nog één onzedelijk gebaar en geen spaghetti voor jou, Call.’
Enigszins versuft schiet ik wakker uit mijn gedachten, terwijl het aandeel van de spaghetti ineens veel minder waard lijkt te zijn dan de verlangens die op dit moment werkelijk door mijn hoofd aan het spoken zijn. Gisteren was een van de avonden met Jezebel samen die ik niet snel zou gaan vergeten, die me nog regelmatig zou gaan plagen op de saaie, eenzame momenten.
Echter, de onmiskenbare toon van Jezebel’s stem op het moment dat ze zich van me af had gekeerd om haar focus op het stokbrood in de oven te leggen was me niet ontgaan. Het moment dat zojuist had plaats gevonden had geen seconde langer moeten duren of ik had haar – precies zoals gisteren – gehad waar ik haar wilde hebben, waar ik uiteraard geen enkele problemen mee zou hebben.
Het hese, zachte gebrom wat uit mijn keel omhoog komt zetten probeer ik snel te maskeren door enkele keren met mijn hoofd heen en weer te zetten om de gedachten te verdrijven. Trachtend om Jezebel’s voorbeeld te volgen druk ik mezelf van het aanrecht om me vervolgens achter het tengere lichaam van Jezebel te stationeren, waar ik glimlachend opmerk hoe zeer ze wel niet van mij is. We vulden elkaar aan, op ieder aspect van ons leven – zelfs op dit moment, op de manier hoe mijn kin precies op haar haren geplaatst kan worden, zonder dat ik daar te veel voor hoef te bukken en mijn armen die losjes rond haar middel gekruld kunnen worden.

‘Ik heb een verrassing voor je, vanavond.’
Hopeloos merk ik op hoe mijn stem een tikkeltje overslaat op het moment dat ik haar deze opbiechting doe, aangezien ik zelf behoorlijk nerveus ben geworden door de gedachten die de afgelopen tijd in mijn hoofd zijn geslopen alsof het niets was.
Daarnaast wist ik goed dat Jezebel altijd liever wilde weten wat ik allemaal van plan was en er daarom ook alles aan zou gaan doen om erachter te komen wat het precies zou zijn en wat ze kon gaan verwachten. Op dit moment kon ik echter geen Jezebel gebruiken die als Sherlock Holmes door het huis ging sluipen om achter mijn verrassing te komen, waardoor ik net zoals gisteren mijn lippen tegen het gevoelige plekje in haar nek druk.
‘Beloof me dat je het jezelf laat overkomen.’

– Raphaël Embriël Fray Call

‘Sorry ik – Eh, ik moet nog een beetje wennen, snap je?’
De lichte, zenuwachtige, meisjesachtige glimlach die over de volle, prachtige lippen van Ameleigh rolt lijkt in fel contrast te staan met haar gracieuze beweging als vampier. Het deed me echter nog verder terug denken aan de menselijke Ameleigh; verlegen, onhandig en o – zo – kwetsbaar.
Echter, de manier waarop ze aan haar nieuwe leven zou moeten gaan wennen – bijvoorbeeld het feit dat ze zojuist haast drie ribben had gebroken door me te omhelzen – zou een hele uitdaging gaan worden. Wat zij zich echter nog niet herinnerde, of misschien ook wel, was dat ik toevallig een aantal vampiers in mijn familie had, die stonden te trappelen om hun jonge neefje te helpen met alles wat hij ze vroeg.

‘Raph? Die blokhut, bestaat die nog?’
Direct schiet het schaamrood naar mijn kaken en durf ik Ameleigh niet aan te kijken, terwijl haar ogen vragend en nieuwsgierig omhoog gericht staan en haar huid zo lelieblak als altijd blijft. De herinneringen aan de blokhut en de intimiteit die Ameleigh en ik daar hebben gedeeld waren er een aantal die me de afgelopen weken voortdurend hadden geplaagd, terwijl ik hoopte dat Ameleigh ooit naar me terug zou komen.
‘J – Ja, hij bestaat nog.’
De lichte fluistering die mijn stem op dit moment nog moet voorstellen geeft aan dat ik precies weet waar ze het over had toen ze me zojuist die ene vraag stelde. Ik zou haar nog dichter tegen me aan willen trekken en willen zeggen dat ik dat moment met haar nooit meer in mijn hele leven zou vergeten – maar het zou me alleen maar roder maken, waardoor ik besluit het moment uit te stellen.
In plaats daarvan trek ik Ameleigh wel wat dichter tegen mijn borst, terwijl ik mezelf ontspannen onderuit op de bosgrond laat zakken en mijn gezicht dan uiteindelijk in haar haren verstop. De wereld leek in die enkele seconden per direct verdwenen te zijn – alsof er alleen nog maar plaats was voor Ameleigh en mijzelf.
‘Ik hou, zó veel van jou,’ fluister ik dan opnieuw.

---

•

Jezebel Odyssa Fray-Blackwell
Een kleine glimlach dwong mijn mondhoeken omhoog toen Embry zijn kin zacht tegen mijn hoofd liet leunen terwijl ik zo aandacht mogelijk in de spaghetti probeerde te roeren.
'Ik heb een verrassing voor je, vanavond.' Mijn wenkbrauwen krulden zich als vanzelf bedachtzaam samen, terwijl ik mijn lippen bedenkelijk tuitte voor ik een juist antwoord kon geven. Embry wist als geen ander hoe geheimen mijn gedachten konden prikkelen. Hij plaagde me, en dat wist hij maar al te goed als ik zijn stem zo aanhoorde.
'Beloof me dat je het jezelf laat overkomen.' Het feit dat zijn stem hees maar serieus klonk, zorgde ervoor dat ik peinzend op mijn onderlip beet. Ik was dol op verrassingen, zodra ik wist waarvoor ze dienden. Hetgeen dat me het meest plaagde, was de onzekerheid. Ik wist niet wat hij me zou voorleggen, en dat maakte me oplettend. Natuurlijk vertrouwde ik Embry: ik zou hem mijn leven toevertrouwen. Een moeizame glimlach wrong zich rond mijn lippen toen ik me in zijn armen omdraaide, zodat ik omhoog kon kijken om zijn ogen te vinden.
'Verras me, wolvenjongen,' fluisterde ik zachtjes tegen zijn lippen, voor ik deze zachtjes tegen de mijne drukte. Het was zo makkelijk om bij Embry te zijn. Zo.. natuurlijk. Het was haast melodramatisch dat ik me geen leven meer zonder hem kon voorstellen.
Met een lichte glimlach haalde ik dan ook de spaghetti van het vuur, voor ik deze op de al gedekte tafel zette samen met enkele, andere etenswaren die ik had verzameld. Het stokbrood, salade: niets meer dan een menselijke maaltijd. Mijn ogen dwaalden echter kort over het overhemd dat mijn bovenlichaam enigszins losjes leek te bedekken, voor ik mezelf kort tegen het aanrecht liet leunen en naar de tafel gebaarde.
'Ga je gang, ik zal even iets.. gepaster aantrekken voor Raphaël thuiskomt.' Een zachte grinnik verliet mijn lippen toen ik mijn vampier mogelijkheden uitoefende om in zeer korte tijd opnieuw in mijn slaapkamer te staan, waar ik enkele kledingstukken bij elkaar voegde om niet veel later opnieuw beneden te verschijnen. 'Ik hoop dat Raphaël snel thuiskomt.' Er rolde een zachte zucht over mijn lippen toen ik me op één van de stoelen liet zakken. Ik zou nog eens goed met hem moeten praten.

Ameleigh Bluebell Winter
Mede dankzij mijn verbeterde zintuigen, merkte ik vrijwel meteen dat de herinnering aan die nacht ook bij hem details ophaalde. Een lichte glimlach speelde dan ook rond mijn lippen toen ik doorhad dat hij me dichter tegen zich aan trok.
'J – Ja, hij bestaat nog.' Zijn stem klonk zacht, en hees. Maar het maakte geen verschil nu ik perfect kon horen en zien welke woorden zijn lippen vormden. Het voelde onwennig toen hij zijn gezicht in mijn lokken verstopte. Hm.. Misschien was onwennig niet de juiste woordkeuze. Het zorgde er eerder voor dat er vlagen van oude gebeurtenissen voor mijn ogen dansten. Hoewel de meeste details vaag en op afstand bleven, besefte ik maar al te goed dat het voor de menselijke Ameleigh niet meer dan gewoon was om dit soort dingen toe te laten. Het was verwarrend, om te weten dat er dingen zijn die je - je niet meer kan herinneren, terwijl iemand anders die gebeurtenissen nodig heeft om te overleven. Ik had hem zojuist pijn gedaan toen ik me in alle beseffing op hem had gestort. Zijn lichaam tegen deze, keiharde huid voelde anders. Anders dan het die nacht in de blokhut had gevoeld. Het voelde onnatuurlijk, terwijl alle gevoelens die zich binnenin me tot het oppervlak hadden gevochten - me verboden om Raphaël ooit nog los te laten.
Een beverige zucht glipte langs mijn lippen toen ik naar hem opkeek, om me voorzichtig los te maken uit zijn armen.
'Embry en..' Een geconcentreerde frons verscheen boven mijn ogen toen ik mijn best deed de weinige dingen die ik me kon herinneren probeerde te doorzoeken. '-en Jezebel: jouw ouders. Ik durf te wedden dat ze het zwaar hebben gehad in de tijd van mijn verandering en daarna. Ze verwachten je vast en zeker thuis en ik.. mijn ouders kunnen alles behalve nog een belletje van de school gebruiken.' Ik beet kort op mijn lip voor ik overeind krabbelde om mijn spullen bij elkaar te graaien. 'Als je me wilt zien, laat dan vannacht je raam voor me open.' Een glimlach die ik niet kon plaatsen dwong mijn mondhoeken omhoog toen ik voorover boog om een kus tegen Raphaëls lippen te drukken. Zo levend, dat ik het bloed vlak onder het dunne oppervlakte kon voelen stromen. Ik schudde mijn hoofd kort voor ik mijn tas om mijn rug liet glijden en hem een laatste glimlach schonk, voor ik me in een onmenselijk tempo richting mijn eigen huis begaf. Er waren bepaald dingen met mijn ouders die ik zou moeten blijven doen tot ik niet meer kon. Zoals het eten van mijn moeders versgekookte mensenvoedsel. Ik wist niet hoe, maar tot nu toe was het me aardig gelukt de smaak van walging te onderdrukken. Daarnaast was er iets anders waar ik niet bepaald trots op was, vooral niet als het op de nachtelijke uitjes aankwam. Bij hen leven, in dat huis.. het zorgde ervoor dat mijn keel iedere seconde in vuur en vlam bleef staan. Ik probeerde te slapen, zoveel mogelijk menselijke gewoonten die ik had over te nemen. Hieraan wennen was niet makkelijk, en mijn verdwenen geheugen over Raphaël maakte alles nog ingewikkelder maar.. er waren ergere dingen die me achtervolgden. Misschien was dit juist wat ik nodig had momenteel.

| Pfft, eindelijk thuis. Stage + naar een vriendin is niet de ideale vrijdag. :'3 |

[ bericht aangepast op 5 april 2013 - 23:58 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Isabella Marie Cullen
Op een hoog tempo ren ik Edward en Renesmee voorbij. Het was alweer een tijdje geleden dat we samen gejaagd hadden, en het voelde net zoals vroeger. Over een jaar, of misschien wel eerder, zullen mijn dochter en Jacob trouwen. Ze was al zo snel groot geworden, het was moeilijk meer bij te houden. Renesmee was bijna net zo groot als ik, maar zo lang als haar vader zou ze niet worden. Je zou haar nu zestien of zeventien schatten, terwijl ze in werkelijkheid zeven was.
We naderen het huis van mijn vader, dat kon ik zien aan de omgeving en ik kon hem ook haast ruiken. Ruiken... Ik snoof nog een keer diep in, en stond met een ruk stil. Na het incident met Victoria was ik extra op mijn hoeden voor onbekende vampiers.

Renesmee Carlie Cullen
Omdat ik het rennen snel zat was, sprong ik af en toe in bomen en ging zo verder. Mama haalde ons in, zonder bepaalde reden.
"Wat voor verassing is het dan?" vroeg ik ongeduldig. "Kan je me geen hint geven?"
Snel sprong ik weer op de grond en haalde mijn achterstand in. Mijn ademhaling ging snel en mijn hard klopte als een gek, waarom moesten ze zo snel gaan? "Jongens, wacht even!" roep ik geïrriteerd. Eindelijk stond mama stil, het leek wel alsof ze ergens van schrok.

Valesca Adina Tverskaya
Het plaatsje Forks begon me al snel te vervelen, wat een kut dorp was het ook. Op zoek naar avontuur, en vooral eten, struinde ik het bos af. Tot mijn irritatie rook ik geen mensen, maar vampiers.
"Oh, fijn zeg." zei ik sarcastisch tegen mezelf. Het was Jezebel niet, tot mijn geluk. Die zocht ik pas later op, als ik het terrein kende en als ik de kans had.
Een tweetal vampiers en één hybride waren ook aan het jagen geweest. Schattig hoor, vegetariërs. Waarschijnlijk droegen ze dus de naam Cullen. Die idioten, waarom zou je in godsnaam doen alsof je menselijk ben? Ze irriteerden me nu al.
De vrouwelijke vampier stond met een ruk stil, ze had me geroken. Nouja, dan had ik geen keus meer. Langzaam kwam ik wat meer naar voren, met een uitdagende en arrogante houding. Ik had moeite met aardig zijn tegen zulke mensen.
De man, en dus waarschijnlijk de vader van het kind zag er goed uit. Zou ik... Ach, nee. Ik hoef niks met zo'n vieze vegetariër.

---

But calm, white calm, was born into a swan.

– Raphaël Embriël Fray Call

De beverige zucht die Ameleigh na mijn uitgesproken woorden lijkt te laten ontsnappen, laat me met vragende ogen naar beneden kijken – waarbij ik tot mijn ontzetting merk dat ze zich langzaam los aan het maken is uit mijn armen, waar ik op dit moment geen enkele uitwerking meer over kan verrichten. Met het kleinste beetje kracht zou ze binnen de kortste keren aan de andere kant van het bos zijn, ik zou niet eens moeite hoeven te doen om haar bij te houden – het zou een onbegonnen actie worden.
‘Embry en … – En Jezebel; jouw ouders. Ik durf te wedden dat ze het zwaar hebben gehad in de tijd van mijn verandering en daarna. Ze verwachten je vast en zeker thuis en ik … Mijn ouders kunnen alles behalve nog een belletje van school gebruiken. Als je me wil zien, laat dan vannacht je raam voor me open.’
Nog voordat ik mijn mond kon openen om antwoord te geven op al haar constateringen, waarmee ik het niet voor de volle honderd procent eens was – zoals het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk naar huis terug zou moeten keren – drukt Ameleigh zachtjes en teder haar lippen op de mijne, waardoor ik mijn hart voor een aantal seconden bonkend tegen mijn ribbenkast voel slaan, alsof hij op het punt staat om eruit te springen.
Echter, de kans om eruit te springen kreeg mijn hart niet – vanaf het ene op het andere moment schonk Ameleigh me een glimlach; die me voor een kort moment compleet terug gezogen liet worden naar haar menselijke tijd, waarna ze in en flits was verdwenen en mij alleen op de bosgrond achter liet.

Glimlachend en hoofdschuddend tegelijkertijd klauter ik vervolgens overeind, om de takjes en blaadjes van mijn kleren te kloppen en even mijn kaken op elkaar te klemmen bij het voelen van mijn ribben – Ameleigh’s omhelzing zou weliswaar voor blauwe plekken gaan zorgen, dat had ik er zeker voor over na de openbaring van haar herinneringen over haar menselijke periode die zich met mij had afgespeeld.
Lichtelijk strompelend, met een hand op een van mijn ribben gedrukt, begon ik aan de tocht richting huis – die verrassend genoeg veel korter was dan ik van te voren had verwacht. Door de aanwezigheid van Ameleigh had ik me totaal niet geconcentreerd op de geluiden of geuren van mijn omgeving; waardoor ik na een aantal stappen plotseling de geur van mijn moeders spaghetti rook en ik opnieuw moest glimlachen. Ik vroeg me nog altijd af wat Ameleigh precies met me deed en of het wel goed was, maar het kon me allemaal niet schelen – het gevoel wat ik op dit moment had zouden ze niet van me afpakken.

– Embry Call

‘Verras me, wolvenjongen.’
Enigszins trots liep ik gedwee toe dat Jezebel haar lippen zachtjes tegen de mijne drukt en zich vervolgens plagend weer naar achteren laat zakken – alsof ze op dat moment in mijn gedachten kon kijken en kon zien wat er zich daar allemaal aan het afspelen was op het moment dat wij nu, samen, in de keuken stonden.
‘Ga je gang, ik zal even iets … Gepaster aantrekken voor Raphaël thuiskomt.’
Mijn ogen gleden voor een seconden even over Jezebel’s lichaam, waarna ze uit vol automatisme toch naar de tafel met eten gleden en mijn maag opnieuw begon te protesteren. Hoewel ik Jezebel dolgraag zou willen helpen met het verwisselen van haar kleren, leek het me verstandiger om eerst voor mezelf te zorgen – aangezien ik niet het risico wilde lopen met een harde klap op de grond te vallen om vervolgens dramatisch om eten te moeten roepen.
Echter, uit beleefdheid en met opperste concentratie laat ik me op een stoel glijden en vouw mijn handen op mijn schoot – wachtend tot Jezebel terug zou komen en tegelijkertijd mee zou kunnen eten. Ik mocht vanbinnen dan wel een woeste wolf zijn die zich bij eten helemaal los kon laten gaan, tegenover Jezebel probeerde ik altijd zoveel mogelijk manieren te tonen.
‘Ik hoop dat Raphaël snel thuiskomt.’
Vanaf het ene op het andere moment kijk ik plotseling vol in Jezebel’s ogen, die op haar vampiersnelheid naar de tafel was gekomen en zich op de stoel tegenover mij had laten zakken – waardoor er onbewust een glimlach op mijn lippen verschijnt. Zonder verder wat te zeggen begin ik vervolgens een kleine hoeveelheid spaghetti op Jezebel’s bord te leggen en minstens drie keer die hoeveelheid op mijn eigen bord. De sla belandt voor een groot gedeelte op het bord van Jezebel en haast niet op dat van mij – aangezien ik nog steeds het idee had dat sla voor konijnen was en niet voor wolven.

‘Smakelijk eten, mevrouw Fray.’
Op het moment dat ik mijn vork omhoog breng met een dot spaghetti eraan hoor ik echter de achterdeur open gaan, vervolgens dicht vallen en ten slotte vertrouwde voetstappen die richting de keuken kwamen. Het gezicht van Raphaël had ik verwacht door zijn geur, maar ik kon het toch niet onderdrukken dat ik verbaasd was om hem te zien – al had ik geen idee waar hij anders geweest zou moeten zijn.
Alhoewel er nog steeds geen glimlach rond Raphaël lippen lag, was er wel een andere blik in zijn groene ogen verschenen. Het was een blik die ik niet helemaal thuis kon brengen, maar ik wist wel dat ik blij was dat hij er niet meer zo doods uit zag als eerst – toen hij in een staat verkeerde waarin we geen enkele reactie van hem kregen en hij niet wilde eten of drinken.
‘Kom erbij knul, we beginnen net.’
Diep in mijn gedachten herinner ik me de drankgeur nog die Jezebel en ik in ons bed hadden geroken – maar door de blik in zijn ogen kon ik het niet laten om erover te beginnen. Zorgvuldig stop ik vervolgens de eerste hap spaghetti in mijn mond, waarbij ik het vermijd om Jezebel aan te kijken.

– Edward Cullen

Met een lichte glimlach in mijn lippen merk ik hoe Bella Renesmee en mij voorbij schiet in de bossen, terwijl ze zorgvuldig de vele vragen van Renesmee lijkt te ontwijken. Mijn kleine meisje kon niet goed tegen verrassingen, iets wat ze had overgenomen van Bella – waardoor het hele geheel eigenlijk nog komischer leek te worden omdat Bella nu degene was die een verrassing verborgen hield.
‘Jongens, wacht even!’
De lach die vanuit mijn keel omhoog kwam zetten was iets harder dan daarvoor – vooral omdat Bella en ik het weer voor elkaar hadden gekregen dat Renesmee dood geïrriteerd was door het feit dat we sneller waren dan haar. Echter, toen ik Bella’s houding bekeek remde ik direct af en vouw mijn arm rond haar middel terwijl mijn ogen Renesmee opzoeken. De geur van een onbekende vampier bereikt nu ook mijn neus, waardoor ik zoekend rondkijk.
‘Bella, misschien is het beter als we een andere keer naar Charlie gaan.’
Mijn stem was niet meer dan een zachte mompeling geweest, omdat ik het risico niet wilde aangaan dat we een vreemde vampier zouden tegenkomen met Renesmee erbij. Wanneer het op een gevecht zou aankomen zouden we wel in de meerderheid zijn en misschien hadden we een voordeel met Bella’s schild, ik wilde het echter altijd voorkomen in de kans dat Bella en Renesmee misschien beiden gewond zouden kunnen raken.
‘Als iemand ons wil ontmoeten komt hij of zij maar tevoorschijn.'

---

•