• In de Ferryl kliniek voor alcohol problemen worden dagelijks tientallen mensen binnengebracht met onder andere alcohol verslavingen. Zo ook deze vijftien mensen. Zij vinden echter niet dat ze problemen hebben. Ze hebben immers kinderen grootgebracht en een baan gehad. Ze zien echter hun aandeel van de situatie niet. Ze weten niet hoe erg de alcohol hun kapot heeft gemaakt. Met het idee dat ze de hele wereld aankunnen bedenken ze plannen om te ontsnappen, beginnend met het observeren wat er zoal gebeurd en of er andere gevangenen zijn die hun misschien gaan verlinken. Zal het de mensen lukken te ontsnappen aan het, voor hen, verschrikkelijke oord? Of zal het uitlopen op een grote flop die gênant wordt zodra ze hun roes hebben uitgeslapen?

    De kliniek:



    De woonkamers:



    De slaapkamers:



    Meedoen mag als je bereid bent je te houden aan de volgende regels:
    • Er is een minimum van 10 regels, ik controleer. Meer mag altijd.
    Als je je niet aan dit minimum houdt is er een kans dat ik je eruit schop, tenzij je een goede reden hebt.
    • OOC is altijd tussen haakjes, of gebruik het praattopic.
    Dus niet onnodig spammen.
    • Schelden en 16+ is toegestaan.
    Ga alleen niet personages van de ander de grond in boren als de ander te kennen geeft dit niet leuk te vinden.
    • Bespeel alleen je eigen personage.
    Heb respect voor de ander en laat hem/haar in zijn/haar waarde.
    • Personages mogen niet Mary Sue of Gary Stu zijn.
    Hieronder valt ook dat wanneer je een personage maakt dat bitchy is, hij/zij dat de hele RPG wel moet blijven. Anders volgen er maatregelen.
    • Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
    Zo kunnen anderen rekening met je houden.
    • Let op spelling en interpunctie.
    Het is niet prettig voor de ander als je post vol spellingsfouten staat.
    • Reserveringen blijven 3 dagen staan.
    Daarna haal ik ze weg en hebben andere mensen kans om mee te doen.
    • Denk goed na voor je meedoet.
    Ik zou het niet leuk vinden als je er gelijk mee op zou houden na een paar dagen.
    • Max. 2 Personages per persoon (Man en vrouw)
    Maar ik verwacht, als je meerdere personages neemt, dat je ze niet verwaarloost.
    • Alleen Mavis maakt de topics aan!
    Dit is voor het overzicht.
    • Houd bij het aanmaken van rollen het aantal mannen en vrouwen een beetje gelijk.

    Rollen [ongeveer 15 dus op is op] :
    Wilhelmina Genesis Sloan - Michonne
    Bailey Miller - Pantheon
    Brittany ''Bitchanny'' Jones - Paranormaal
    Isabelle Alana van Voggers - Lalalia
    Daniël McMillen - Amell
    Reservatie voor Paranormaal
    Luke William Alan - Memoria
    Josh Matthew Sky - ZiamStorason
    Aiden Levi Murray - Sourire


    Kletstopic: link
    Rollentopic: link


    26 - 02 - '16

    Het begin:
    Iedereen komt aan in het afkickcentrum en krijgen een kamer toegewezen, deze mogen ze eerst bekijken, waarna ze samenkomen in de gezamenlijke woonkamers.


    26 - 02 - '16

    (mijn topics. kan miss vanavond of morgenavond reageren)


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    [ Neem je tijd ^^ ]


    26 - 02 - '16

    [Mijn topics]


    Your make-up is terrible

    (Mijn topics

    Aangezien ik (nog) geen eigen computer heb kan ik waarschijnlijk pas morgen of overmorgen reageren.


    Spoiler alert: you will save yourself

    [ Dat is niet erg ]


    26 - 02 - '16

    Daniël McMillen

    "Papa moet nu gaan schatje" zeg ik. Ik zit gehurkt voor mijn kleine meisje, mijn hart, mijn wereld waar ik alles voor doe. Mijn dochtertje Phoebe. "Maar waarom dan?" Phoebe kijkt me op haar zieligst aan met een pruillipje en het breekt mijn hart. "Oma wil dat, Maar als Papa hier eventjes logeert, kan hij daarna nóg beter voor je zorgen" zeg ik glimlachend. "Maar je doet het al goed, papa blijf nou" Ik knuffel haar. "Ik wil ook blijven prinses, maar het kan altijd beter, en hier leren ze papa hoe hij nog beter voor zijn prinses kan zorgen, Als een soort leerkamp" zeg ik. "Dan word het allemaal beter" Phoebe kijkt me even aan met haar grote blauwe ogen. "Ik zal elke dag contact opnemen oke? Als ik bellen mag, dan bel ik je elke dag, anders stuur ik brieven en gaat oma die voor je voorlezen goed?" Phoebe knikt eindelijk. "Oke is goed Papa" Ik glimlach weer. "Oke dan, dan wil ik nu een dikke kus en een knuffel want ik ga je heel erg missen" Ik knuffel Phoebe even heel stevig. "Ik jou ook papa" zegt ze zachtjes. Ik geef haar een paar kusjes, zet haar terug in haar autozitje en geef haar nog een paar kussen voor ik de autodeur sluit. "Het is beter zo Dan" Ik zucht even, maar kijk mijn moeder niet aan. Ze strijkt wat door mijn haar en over mijn wang. "Het is maar voor even en dan ben je weer terug bij ons, dan kun je weer voor je kleine meid zorgen" Ik kijk haar eindelijk aan. "Ja" Mompel ik. "We zorgen heus wel goed voor haar" zegt mama, haast beledigt. "Ik zeg ook niet dat jullie dat niet doen, ik zeg dat ik het liever zelf had willen doen" Mama knikt. "Ik begrijp het, het is maar voor even" Ik knik en zwaai dan glimlachend naar mijn kleine meisje dat vrolijk naar me aan het zwaaien is. "ga maar, Ik zal je elke dag bellen dat je haar even kan spreken" Ik knik. Mama geeft me een kus op mijn wang. Ik zwaai nog eenmaal naar Phoebe, pak mijn tas en loop het gebouw binnen.

    Als ik mijn naam aan de receptie doorgegeven heb, kijkt ze het na in de computer en geeft me een aanwijzing naar mijn kamer, en het kamer nummer. Langzaam loop ik er heen, maar hoe langzaam ik dat ook doe, kom ik er uiteindelijk toch. Zuchtend stap ik binnen en verbazend genoeg kom ik in een ruime kamer, een groot bed, een tafeltje met een stoel, Een soort bureau met een tv. Er staat ook een kast. Ik bekijk alles even kort en ruim dan mijn kast maar even in, zet een foto van Phoebe naast mijn bed, na er een kus opgedrukt te hebben. Ik mis haar nu al ontzettend. Een brief op het bureau heet me welkom en er staat ook dat nadat ik mijn kamer bekeken heb ik naar de gezamelijke woonkamer moet gaan, wat ik dan ook doe. Ik ben er als eerste en ga dus maar op een stoel zitten.


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    [Mijn topics]


    "It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

    Josh Matthew Sky
    Het snerpende geluid van de wekker maakt me wakker. Ik zucht. "Schat, opstaan, Vandaag moet je naar de kliniek," Zegt Johanna, mijn vrouw. Ik kreun. "Ik maak Jay even wakker, hij moet naar school. Daarna ga ik. Echt." Ze kijkt me streng aan. "Je gaat niet weer bij een of andere vriend slapen en iedere avond zuipen in plaats van beter te maken wat fout is gegaan. Ik wil verder in mijn leven, Josh. En jij moet dat ook. Je bent nu dertig en hebt nog niet eens een baan, bent iedere avond in de kroeg te vinden. Meestal slaap je niet eens thuis! Hoe denk je dat het voor Jayden en mij is?" Preekt ze. Ik knik. Zelf weet ik ook wel dat het een groot probleem is. Ik weet dat ik naar de kliniek moet. Ik sta op en loop naar Jayden, mijn zoontje, om hem wakker te maken. "Papa! Ik naar school!" Jayden mag vandaag voor het eerst naar school. ik grinnik. "Ja, jij mag naar school, piraat van me!" Zeg ik vrolijk. Jay is zowat de enige die me echt blij kan maken. Me Jade kan laten vergeten. Ik denk aan Johanna. Ze is een aardige vrouw, maar toch zal ze me nooit zo gelukkig maken als Jade. Ik aai Jayden door zijn haar. "Kom jongen, kleed je maar aan. Zometeen gaan we wat eten." Zeg ik. Ik loop naar mijn kamer en kleed me om. Ik heb nooit in een kliniek willen zitten. Ik weet dat het moet enzo, maar toch... Ik loop naar beneden, waar ik Johanna druk in de weer zie met Jaydens eten en lunch. "Josh, wil je even Jaydens beker aangeven?" Ik knik en geef de beker met Piet Piraat erop aan. Ik ga zitten op een van de vier stoelen en drink wat sap. Ik kijk naar de lege flessen bier van eergisteravond. Nog steeds zijn ze niet opgeruimd omdat Johanna moest werken en ik dat niet doe. "Heb je Jayden aangemeld bij de buitenschoolse opvang nu ik weg moet?" Vraag ik aan Johanna. Jayden komt net binnengelopen en kijkt me verdrietig aan. "Papa weg?" Vraagt hij. Ik glimlach waterig. "Ja. Ik ga voor een paar maantjes weg." Zeg ik, en ik loop de kamer uit.

    Ik stap uit de auto en kijk Johanna nog voor de laatste keer aan. "Luister, als je hier ooit nog uit komt, wil ik dat je weet dat ik dan misschien nog steeds niet met je samen wil wonen." Zegt ze streng. Ik kijk haar ongelovig aan. "Geweldige afscheidswoorden." Zeg ik, en ik loop het gebouw binnen. Meteen laat ik mezelf in een gemakkelijke stoel in de gang zakken.


    Spoiler alert: you will save yourself

    Wilhelmina Genesis Sloan

    Als de wekker afgaat, kreun ik pijnlijk. Het geluid doet pijn aan mijn hoofd en ik druk mijn handen tegen mijn slapen aan. "Godverdomme," vloek ik zacht. Ik weet dat vandaag de dag is, de dag des oordeels eigenlijk. Vandaag ga ik afkicken voor het eerst in mijn leven. Normaal gesproken doe ik dat soort dingen zelf, maar het lukt me dit keer niet en ik heb het beloofd aan mijn geliefde Harley, die nu in de prak gereden in mijn garage staat te wachten tot ik hem weer kom fixen. Ik heb een baan nodig om genoeg geld te krijgen om dat voor elkaar te krijgen, de enige reden waarom ik afkick. Zo kan ik niet al mijn geld meer aan alcohol besteden en kan ik weer werken. Nu heb ik er eigenlijk maar weinig zin in, zeker omdat ik een kater van hier tot Tokio heb. Dat feestje gisteravond was misschien niet zo'n geweldig idee, maar ik wilde toch nog voor de laatste keer toegeven.
    Met mijn hand tegen mijn hoofd gedrukt kruip ik uit, als ik de gordijnen opentrek, is het licht zo fel dat ik ze gelijk weer sluit en loop ik door naar het kleine keukentje van mijn appartement om water te pakken en twee asprinetjes. Zodra ik dat gedaan heb, keer ik mezelf om, kleed ik mezelf uit en loop ik door naar de douche. Ik blijf er zo lang onder staan dat ik geluk heb dat ik alles al van te voren ingepakt heb en mijn kleding klaar heb gelegd, anders had ik daar geen tijd meer voor gehad en was ik zeker weten te laat gekomen. Onder de douche zakt mijn hoofdpijn langzaam tot een gestaag, irritant gebonk in plaats van het harde onregelmatige hamergeklop tegen de binnenkant van mijn schedel aan. Als ik klaar ben met douchen, doe ik eerst mijn haar en make-up, waarna ik terug ga naar mijn slaapkamer en mijn kleding aantrek. Als ik uiteindelijk klaar ben, zorg pak ik mijn enorme trolley en mijn handtas, waarna ik controleer of ik alles goed afgesloten heb, alle stekkers uit heb en mijn appartement verlaat, wat ik iets haastig doe omdat ik al laat ben.
    Als ik beneden aankom, staat mijn taxi al te wachten. Aangezien ik soms nogal vergeetachtig kan zijn heb ik die gisterochtend al bestelt, toen ik ook mijn koffers in heb gepakt. Toen zag ik er niet zo tegenop als nu volgens mij. Ik maak een gebaar naar de taxi dat ik eraan kom, laat mijn koffers staan en loop snel naar de garage, die ik open. Mijn gehavende Harley staat er helemaal in de kreukels. De tranen springen in mijn ogen als ik hem zo zie, waardoor ik er even bij neerkniel. "Als ik terug kom wordt alles beter, schatje." mompel ik er tegen, waarna ik er even overheen aai en naar de taxi loop. Die is al bezig met mijn zware koffer in te laden. Ik geef de man een glimlach en stap in. Volgens mij wordt mijn hoofdpijn opnieuw erger, ik had pijnstillers mee moeten nemen. Normaal zorg ik dat mijn katers weggaan door meer te drinken, maar dat was nu geen optie.
    De taxi rijd al snel weg en ik doe mijn ogen nog maar eens dicht, waardoor ik in slaap val. De taxichauffeur wekt me als we er zijn. Ietwat chagrijnig open ik mijn ogen en kijk ik naar de kliniek, die er wat ouderwets uitziet. Mijn lippen trek ik iets chagrijnig samen voordat ik uit de auto stap en de chauffeur betaal. Hij helpt me met mijn zware koffer, die ik daarna het pad over begin te trekken naar de ingang. Een jongen in een stoel loop ik straal voorbij met een norse uitdrukking op mijn gezicht. Bij de receptie zeg ik enkel snel mijn naam, waarna ik een kamernummer krijg. Nog altijd nukkig loop ik door en naar de kamer die ik toegewezen heb gekregen. Gelukkig ziet de slaapkamer er een stuk moderner en ruimer uit dan de buitenkant van het gebouw doet denken. Ik heb weinig zin om mijn spullen uit te pakken, waardoor ik mijn koffer gewoon laat staan. Volgens mij ben ik hier toch zo weg. Mijn chagrijnige bui verdwijnt langzaam met de hoofdpijn die al iets minder wordt als ik terug loop naar waar de woonkamers moeten zijn. Voorzichtig kom ik de kamer binnen, waar al een man zit. Zonder hem te begroeten ga ik op een bank zitten en sla ik mijn benen over elkaar heen.


    Your make-up is terrible

    [mijn topic]

    [Mijn topic]


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Aiden Levi Murray.

    'Aiden!' hoorde ik in de verte en ik bromde wat om me vervolgens om te draaien. 'Aiden Levi Murray!' zei een vrouwen stem redelijk geïrriteerd. 'Houd je mond
    !' mompelde ik. Ik had barste koppijn en dan ging er iemand zitten schreeuwen. Niet veel later werd de deken van mij afgetrokken. 'Godsamme!' zei ik boos en keek wie het was. Mijn oma, natuurlijk mijn oma. Ze begon boos tegen me te schreeuwen in het Portugees. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes tegen het felle zonlicht. 'Ja, ja.' zuchtte ik. Mijn oma woonde sinds mijn alcohol verslaving ook bij ons thuis. Soms wel gezellig, maar op dit soort momenten had ik het liever niet. Ik had eigenlijk al op mezelf willen wonen, maar mijn ouders verboden dat, omdat ik zoveel dronk. Ik stond moeizaam op. Ik kreeg een tik op mijn kont van haar. 'Hup! Douchen en aankleden je stinkt een uur in de wind!' zei ze. Ik zuchtte. Ze was altijd zo lekker direct. Ik rolde even met mijn ogen en raapte wat kleren bij elkaar. 'Niet die jongen.' zei ze en ze pakte ze uit mijn handen. 'Hier.' zei ze en ze duwde een nieuw zetje kleding in mijn handen. Ik keek ernaar. 'Avó, niet en blouse!' mopperde ik. 'Jawel jongen en nu hups de douche in.' antwoorde ze. Ik zuchtte diep en kreeg een duwtje in mijn rug. 'Ik kan zelf wel lopen' zuchtte ik en ik liep naar de douche. 'Ik wil je binnen een half uur beneden.' zei ze en ze liep naar beneden. Ik deed de deur van de badkamer dicht. Ik begon me te wassen en stapte daarna onder de douche vandaan. Ik droogde mezelf af en haalde mijn hand even door mijn haar. Ik trok mijn kleding aan en knoopte mijn blouse dicht. Ik keek in de spiegel. Vreselijk die blouse. Gelukkig had ze me een gewone witte gegeven. Ze had ook zo'n typische Braziliaanse kunnen geven. Bah. Ik deed een riem op en liet mijn donkere spijkerbroek laag hangen. Dat vond ze ook vreselijk en dat gaat ze straks vast vertellen. Ik zuchtte diep en liep de badkamer uit. Meteen sloeg de koude lucht om me heen aangezien in nogal heet had gedoucht. Ik strompelde via de trap naar beneden en liep de keuken in. 'Goedemorgen.' mompelde ik tegen mijn vader en moeder. 'Goedemorgen.' zei mijn vader zoals gewoonlijk kortaf. 'Goedemorgen, wat zie je er goed uit!' zei mijn moeder en ik keek haar aan. Serieus? Die blouse was vreselijk! En ik zag er belabberd uit, maar dat zou mijn moeder niet zeggen. Ik zakte op een stoel en kreeg een bord voor geschoven door mijn oma. Brood en ei. Niet bijzonder maar wel wat ik nodig had. Ik begon te eten. 'Is er nog wat Avó?'' vroeg ik en ik stond op. 'Nee, want je moet gaan.' zei mijn oma. Ik zuchtte. 'Honger heb je pas als je weken niet eet.' zei ze en ik rolde met mijn ogen. 'Laat dat jongen.' zei en ik zuchtte. 'Ja ja, Avó.' mompelde ik. 'Ik heb je tas al klaar' zei mijn moeder en schonk haar een dankbare glimlach. Ze glimlachte even terug en dat deed me goed. Mijn vader stond op en liep naar mij toe. Ik keek hem verbaasd aan. 'Succes, jongen' zei hij en hij klopte even op mijn schouder. Ik keek naar zijn hand die op mijn schouder rustte en volgde zijn arm naar zijn gezicht. Ik knikte. 'Dankje' mompelde ik. Hij glimlachte, op zijn manier. Je kon het niet echt glimlachen noemen, maar het leek er een beetje op. Hij liet mij los en drukte een kus op mijn moeder haar lippen en een kus op mijn oma's wang. 'Dag' zei hij en hij keek mij nog even aan voordat hij het huis verliet. Hij moest werken en zou dus niet meegaan met mij wegbrengen. Naja, beter. Ik kreeg nog een glas melk in mijn handen geduwd en dronk het leeg. 'Klaar?' vroeg mijn moeder en ze stond op. Ze ging mij samen met mijn oma wegbrengen. Ik knikte en pakte mijn tas. Ik gooide hem over mijn schouder en mijn oma liep voor me uit naar buiten. Onderweg naar buiten gritste ik nog snel mijn jas van de kapstok. Mijn moeder sloot het huis af en deed de auto open. Ik legde mijn tas in de kofferbak en ging achterin zitten. Onderweg naar de kliniek keek ik wat vermoeid door het raam. 'Kan je niet wat voorzichtiger rijden?!' bromde ik naar mijn moeder. 'Ik barst van de koppijn.' zei ik nors. 'Dat is je eigenschuld jongen' kaatste mij oma terug. Ik zuchtte. Niet veel later kwamen we aan bij de kliniek en ik stapte uit. Ik pakte mijn tas uit de kofferbak. 'Doe je je best?' zei mijn moeder en ze pakte mijn gezicht met beide handen vast. 'Ja, mama.' zei ik en ik keek haar aan. Ze drukte een kus op mijn voorhoofd en trok me in een knuffel. Ik knuffelde even terug en snoof haar parfum op. 'Dag, mam.' zei ik en ik drukte een kus op haar wang. Ze glimlachte waterig en liet me los. Toen kwam mijn oma voor me staan en bekeek me. Ze wou mijn blouse in mijn broek doen, maar ik hield haar tegen. 'Sorry Avó, maar ik heb dit liever.' zei ik en ze knikte. Ze drukte een oma zoen op mijn wang. Ik hoopte dat niemand mij zo zag. Ik bedoel het is mijn familie, maar het is ook awkward. Ik glimlachte maar even en keek ze even aan. 'Bye' zei ik en ik liep het terrein op. Ik keek even om en zag dat ze zwaaiden. Ik zwaaide kort terug en keek weer voor me. Ik hees mijn broek een beetje omhoog en liep naar binnen. Nadat ik mijn naam bij de receptie had gezegd kreeg ik een kamer toegewezen en ik liep er heen. Ik stak de sleutel in het slot en liep naar binnen. Ik gooide mijn tas op de grond en liet me op het bed vallen. de deur stond open, normaal zou ik hem dichtdoen, maar nu liet ik het er maar even bij.


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Bailey Miller
    Ik hoorde ergens een vaag geluidje. Ik kon niet gelijk opmaken wat. Ik opende mijn ogen en rekte me uit. Gelijk voelde ik de kou van een paar glazen en lege drankflessen. Ik gaapte luid en voelde gelijk gigantische hoofdpijn opkomen. Wat vreselijk. Ik schopte de deken van me af en daarbij ook gelijk wat drankflessen, schijnbaar. Want ik hoorde gelijk iets van glas uit elkaar spatten. Ik zuchtte heel erg diep. Eigenlijk was ik er nu wel helemaal klaar mee, met die hoofdpijn, mijn kamer vol met lege flessen drank en al dat dat gezeik dat ik van familie kreeg. Mijn moeder die regelmatig over de vloer kwam bij mij, maar eigenlijk nooit in mijn slaapkamer was geweest - tot een paar dagen geleden-, had me opgegeven. Ik wou helemaal niet naar zo'n kliniek, maar schijnbaar maakte het niet zoveel uit wat ik vond. Het kon haar toch niets schelen en zo was het vroeger ook al geweest. Zo stelde mijn ex-vriend zich ook op, voordat ik hem had vermoord in een dronken bui met een fles drank. Zonde van de drank die erin had gezeten though. Ik had beter een lege fles kunnen gebruiken, maar goed. Toen had ik eigenlijk nog helemaal niet zoveel problemen, beweerde mijn moeder, en nu wel. Maar mijn moeder beweerde wel meer. Ze was een zeurkous, een zeikwijf en weet ik niet wat waar ik haar voor uit kon maken. Maar dat maakte mij lekker niks uit. Ik vond dat ik mocht denken wat ik maar wilde, zolang ik het maar niet hardop zei. Soms deed ik dacht echter wel. Dat was wel gewoon hartstikke awkward. Met dat betreft herkende ik me heel erg goed in Bridget Jones. Zij snapte hoe het was om irritante ouders te hebben en je soms niet zo goed in te kunnen houden. Maar wat wou je ook als een af andere 'tits perfert' naar je zat te staren alsof je een af andere prostituee was.
    Ik stapte langs het glas, op weg naar mijn badkamer. Godzijdank dat ik er niet in was gestapt. Ik draaide de deur op slot, deed alle ramen en gordijnen dicht en checkte of er verder nog plekjes waren waar mensen mij kon begluren. Deze waren er gelukkig niet, dus ik kon me eindelijk uitkleden om te genieten van een warme douche. Ik stapte de douche in, draaide de kraan open en voelde dat het water ijskoud was. Ik besloot het gillen en krijsen maar even te laten en te wachten tot het water warm werd. Dit leek wel bijna een uur te duren, omdat het zo ijzig koud was. Gelukkig werd het water toch wel warm en opgelucht ging ik eronder staan. De warme stralen verwarmden mijn koude lichaam. Ik zuchtte zacht omdat het zo heerlijk warm aanvoelde. Ik bleef er maar onder staan, tot de kraan het nodig vond om weer koud te worden. Vast een probleempje met de cv-ketel. Zou ik later wel naar kijken.
    Ik wikkelde mezelf in een handdoek. En hoorde ineens dat de bel ging. Vast mijn moeder. Mopperend liep ik, in handdoek gewikkeld en met moeite mijn handdoek outfit bij elkaar houdend, richting de deur. Ik keek door het raampje en zag dat het mijn moeder was, zoals ik had gedacht. Ik opende de deur.
    'Loop maar snel naar binnen, ik sta hier open en bloot voor iedereen en je weet dat ik dat haat' ratelde ik achter elkaar door. 'Heb je een feestje gehad' vroeg mijn moeder naar de woonkamer doelend met haar ogen. 'Eh, nee, ja, eh... Ik weet het eigenlijk niet meer' mompelde ik. 'Ik ga me maar aankleden enzo' zei ik vervolgens. Ik verdween weer in mijn slaapkamer, waar ik weer bijna in glas stapte. 'Godverdomme' mompelde ik in mezelf. Ik pakte wat random kleding uit de kast en smeet die op mijn bed. Daarna kleedde ik me aan, om vervolgens al het glas met stoffer en blik weg te vegen en in de prullenbak te smijten. Het zag er een stuk netter uit zo. Mijn moeder kwam de slaapkamer binnen. 'Kan je niet even kloppen?!' mopperde ik met stoffer en blik in mijn hand. Mijn moeder negeerde het gemopper en keek me aan. 'Pak je ook even kleding in voor de kliniek lieverd? Neem de grote koffer maar mee' zei ze. 'Ja ja..' zuchtte ik. Ik keek even in mijn andere kast en griste de gigantische koffer eruit. Lekker awkward. Die koffer was haast groter dan mij. Ik zou voor aap lopen daar. 'Moet dat nou?' pruilde ik. 'Ja,' zei m'n moeder, 'je gaat er toch voor langere tijd blijven. Tenminste, daar ga ik van uit' zei ze vervolgens. 'En bedankt!' zei ik geïrriteerd. Ik pakte mijn koffer snel in en smeet er alle kleding in die ik leuk vond. Ook deed ik er al mijn shampoo in en haar styling spullen. Daar voegde ik ook nog mijn toilettas aan toe en een hoop schoenen. Ook smokkelde ik wat snoep mee, want zonder snoep kon ik nou eenmaal niet. Een losse sweater knoopte ik om mijn heupen, net zoals ik vroeger altijd deed, en deed mijn koffer dicht. Ik moest er bijna op gaan zitten om hem dicht te krijgen. Aan mijn moeder te zien hield ze zich in, ze wou wat gaan zeggen maar deed het toch maar niet. 'Zullen we maar gaan dan?' vroeg mijn moeder. 'Nee, want ik heb honger' zei ik. 'Dan rijden we wel even naar de McDonald's,' zei ze, 'we hebben al niet zoveel tijd' vervolgde ze. 'Oke' zuchtte ik. Ik sleepte mijn koffer door het huis heen, naar buiten, naar de auto. Ik stapte in en we reden in een streep naar de McDonald's die gelukkig niet al te ver weg was. Ik bestelde een Chicken McNuggets menu en zij bestelde een Big Mac Menu. Toen we deze ophadden, wat altijd wel even duurde bij haar omdat ze nou eenmaal traag at, reden we door naar de kliniek. Ze zette de koffer uit de auto voor mij, nam afscheid en toen ik uit wat gestapt sjeesde ze weg. Wat genaaid. Ik sleepte mijn koffer met veel moeite naar binnen. Bij de balie kreeg ik, van een nogal onvriendelijke vrouw, een sleutel in mijn hand gedrukt. 'Dit is de sleutel van je kamer' zei ze bot. 'Oke,' zei ik, 'hebben jullie ook een lift?' vroeg ik vervolgens. 'Ja, om de hoek' zei ze bot. Het raampje werd dichtgedraaid en ik werd aan mijn lot overgelaten. Ik keek even om me heen of niemand mij bekeek. Vervolgens sleurde ik mijn koffer naar de lift om de hoek en was in no-time boven. Daar zocht ik naar mijn kamer, die ik vrijwel direct vond en sleepte mijn koffer erin. Daarna draaide ik alles op slot, deed ik de gordijnen dicht en plofte ik op mijn bed. Toen kwamen de tranen, het besef dat ik af moest kicken.


    26 - 02 - '16

    [Mijn topics]


    Giovanni