De zwartharige, bleke jongen die de naam Oliver met zich meedroeg tuurde nog eens door het raam. Het kleine jongetje luisterde naar de juf, die aan het uitleggen was hoe deelsommen werkten. Hij keek aandachtig naar het bord.
Sophia – een jonge vrouw van 20 jaar oud – trok haar wenkbrauwen op. 'En?'
'Ik denk dat Zayn geschikt is,' antwoordde Oliver uiteindelijk. 'Hij is niet dom, en hij lijkt zowel mentaal als fysiek best sterk te zijn. Er kan niet veel misgaan als we hem veranderen.'
'Als ik hem verander,' verbeterde zijn bruinharige handlangster ongeduldig. 'Ik ben hier degene die de een Mutate is, niet jij.'
'Ja ja,' zei hij, terwijl hij geïrriteerd met zijn ogen rolde. 'Ga je gang. Doe je best.'
Ze sloot haar ogen, haalde een paar keer diep adem, en wist toen dat het werkte. Ze wist hoe de adem van het kleine jongetje, dat voorheen nog aandachtig had zitten luisteren, even haperde. Al gauw raakte hij verveeld en begon hij heen en weer te wippen op zijn stoel, niet meer luisterend naar de juf.
'Het is gelukt,' fluisterde Sophia.
Het was slechts een kleine verandering in Zayn's gedrag, maar het was een keerpunt in zijn leven, dat na deze dag nooit meer hetzelfde zou zijn.
