Derrick Ryder
† † †
Nadat de getinte jongedame naast hem in het bed plaatsnam, sloot hij zijn arm iets om haar heen – hoewel zij eerder scheen te zijn. Met een redelijk verbaasde blik bemerkte hij namelijk dat de desbetreffende dame haar beide armen om hem heen had geslagen. Het was een handeling die hij – behalve het onverwachte – niet gewend was, niet omdat het niet eerder gebeurd zou zijn, want hij had vroeger wel met een meisje zo gelegen. Echter, het was meer het feit dat er een bepaalde warmte in haar warmte lag welke hij niet kon plaatsen. In gedachten verzonken slaakte hij een korte zucht vanwege de warme beroering, het waren haar lippen die een kus op zijn wang hadden gedrukt.
‘Dankjewel, Derrick,’ vermeldde ze zachtjes, wat voor hem meer aanklonk als een liefdevolle fluistering. Hij wilde net vragen waarvoor hij dit verdiend had, maar – net zoals haar handeling – was ze hem voor geweest. ‘Voor alles.’ Door dit alleen al wist hij niet precies hoe hij moest antwoorden, al voelde het voor hem dat een antwoord wel geëist was. Nee, het was iets waar hij zelf de keuze op had gelegd om te antwoorden. Nog tamelijk een beetje verward door de abrupte verandering in de situatie, wendde Derrick zich eerst dichter naar haar toe, om vervolgens haar zachte hand vast te pakken en hier lichtjes in te knijpen.
‘Geen flauw idee waar je het over hebt, maar. . .ik heb het voor je over.’ Een vaag doch gemeend glimlachje verscheen rondom zijn mondhoeken. Zijn gezicht lag op het ogenblik zo dat zijn mond op enkele millimeters afstand van haar voorhoofd lag, waardoor zijn warme ademhaling licht tegen haar voorhoofd kwam met het praten. De man hoorde haar woorden hierna nog aan over dat hij niet de hele nacht op haar hoefde te letten, maar het was niet iets waarop hij een antwoord vermeldde. Hij gaf nogmaals een zacht kneepje in haar hand, om uiteindelijk zacht te zuchten. ‘Welterusten, Chrissie.’ Hij wachtte geduldig tot ze haar schoonheidslaapje hield, waarna hij bemerkte dat zijn oogleden zwaar aanvoelden en de slaap het overnam van zijn lichaam.
Ochtend – hij begreep het doordat de lichtstralen door de gordijnen naar hem kropen, over het dekbed over de gezichten van de twee jonge slapers. Zijn ogen wilde hij echter niet openen, totdat hij doorhad dat het geen gewone ochtend was waarbij je kon blijven liggen en naar je broer te schreeuwen dat hij wat ontbijt voor je klaar moest maken. Hij was bij een dame. O – en laten we die lelijke zombies niet vergeten, natuurlijk. Ze waren hier tot nu toe veilig geweest, maar straks kwamen ze hier nogmaals en dan moesten ze maken dat ze wegkwamen. Zou Chrissie hier wapens hebben?
Nadat hij – volstrekt voorzichtig weliswaar – het bed uit was gegleden, de handdoek om had gewikkeld en kort zijn blik naar Chrissie had verplaatst om te controleren of ze nog lag te slapen, glipte hij de slaapruimte uit. Het was wel eens handig om zijn kleding weer aan te trekken, die nu vast en zeker wel droog zouden zijn. Haastig glipte hij dus door de hal en de keuken, waarna hij eenmaal in het hok kwam waar de wasmachine als zowel droger stonden. In de woonkamer lag zijn broer te pitten, waar hij een enkele blik op had geworpen en zich tegelijkertijd erg in had moeten houden om geen grappen uit te halen – wat hem met veel wilskracht lukte. Derek haalde zijn kleding eruit, trok de boxer en spijkerbroek op zijn kalme gemakje aan en liep zo al terug naar de hal. Plotseling vroeg hij zich af of Chrissie “last” had gehad van zijn geur, de vrouwelijke bloemengeur die afkwam van haar zeep. Ze zal vast in een deuk hebben gelegen, dat wist hij in feite wel zeker. Bij zo’n knapperd als hij – een goede portie zelfvertrouwen was niet kwalijk te nemen, vond hij – hoorde ook geen bloemengeur! Ze zouden nog het verkeerde idee krijgen, maar prima, hij was in elk geval schoon. In de woonkamer hoorde hij de laatste paar woorden van zijn broer aan, en dit keer was de roodharige chick er ook bij.
Jared Ryder
† † †
Een hoofdpijn was de volgende ochtend de kop opgestoken, het was er echter één die hij wel weg kon drukken. Dit was dan eveneens hetgeen wat hij deed, een medicijn ertegen hoefde hij niet. Hij wist dat het van de vorige dag moest komen, toen hij zijn hoofd gestoten had tegen de tafel, hoewel het ook kon komen door de koffie. Soms had het dit effect, maar verslaafd was hij alles behalve, het was eerder een soort reactie. Slaperig wreef de man in zijn ogen, tot hij een persoon de woonkamer in hoorde komen. Zijn eerste reactie was om diegene “goedemorgen” te schenken, alleen toen hij doorhad dat hij niet enkel halfnaakt op de bank lag, maar eveneens dat het niet zijn broertje hoefde te zijn, schoot hij overeind.
‘Ik had het koud vannacht zonder jou naast me,’ klonk een vrouwenstem door de ruimte heen, wat zijn vermoedens alleen al vaststelde – het was Montana. Door de slaap welke deels van hem bezit had genomen, kon hij niet helder zien en was ze enkel een wazig gestalte. Desalniettemin verdween dit na enkele keren in zijn ogen te wrijven. ‘Maar zo te zien had jij het vannacht niet koud.’ Het was geen positief moment om direct de ochtend stamelend te beginnen, dus hield hij zwijgzaam zijn mond en pakte zijn shirt – welke hij direct aantrok de seconde dat hij de stof onder zijn vingertoppen voelde. Zijn broek volgde terwijl hij zich de vraag stelde hoe hij dit op zou kunnen lossen, zodat ze een positieve nachtrust zou hebben de volgende keer.
‘Mijn volledige excuses, Montana, het was niet de bedoeling om je slaap te verstoren. Vanavond zal ik aan je zijde slapen, zodat het wellicht beter zal verlopen,’ besloot hij uiteindelijk te vermelden. Hij voelde zich deels opgelucht doordat hij nu simpelweg kleding aanhad, in plaats van enkel zijn boxer. ‘Een kennis vertelde me ooit dat hij beter kon slapen door de partner aan zijn zijde, hoewel het niet logisch in mijn oren klinkt,’ Hij begon door te hebben dat hij weer aan het afdwalen was van het onderwerp. ‘In elk geval is het prima, ik zal vanavond naast je liggen – en nogmaals mijn verontschuldigingen.’
Jared bestudeerde haar met een kalme blik; ze was van top tot teen aangekleed, had het wapen teruggepakt en een rugzak had ze eveneens bij zich. Daarbij zag ze eruit alsof ze daadwerkelijk niet zo’n goede nachtrust had beleefd. Alsof iemand haar had wakker gehouden eerder, waardoor een lichtelijk schuldgevoel begon te borrelen. Tegelijkertijd rolden er vragen zijn gedachtegang binnen – waar ging ze heen? Wat wilde ze precies? Kwam ze nog terug, en zo ja; hoe lang blijft ze weg? Allemaal dat soort vragen waar hij graag een antwoord op wilde hebben. Maar ze zou het vast niet appreciëren om een vragenlijst op zich afgevuurd te hebben.
‘Als Chrissie wakker wordt, wil je haar dan vertellen dat ik A –’ Zijn wenkbrauwen vliegen iets omhoog door de wijze waarop haar stem iets breekt, ze schraapt haar keel om verder te praten. ‘dat ik A-Amy aan het begraven ben?’
‘Dat zou ik graag willen doen, alleen dat is niet mogelijk,’ zei hij met een lichte frons, waarbij hij ondertussen opgestaan was om zich naar haar te begeven. Op een paar meter hield hij gepast afstand. ‘Montana, ik zou je graag willen vergezellen, zodat je niet alleen hoeft te gaan – mocht je dit goedkeuren natuurlijk.’
‘Wat goedkeuren?’ Jared fronste iets dieper, keerde zijn gezicht naar degene die de woonkamer binnen gekomen was. Derrick, met een nieuwsgierige blik in zijn ogen en een ontblote bovenbast – hoewel hij zijn shirt aan het aantrekken was. Er kwam geen woord over Jareds lippen, alsof zijn kleine broertje op deze wijze eerder weg zou gaan. Wat niet het geval was, gezien hij met een vreemde, verwarde blik jegens Montana keek en weer terug. ‘Gaan jullie samen vluchten en in een hutje op de weide wonen?’ grinnikte hij, terwijl hij een hand door zijn korte haren haalde. Nog voor de vrouwe iets kon vertellen erop, had Jared zijn mond al geopend.
‘Derrick, ik zou het fijn vinden als je dit keer het ontbijt zal maken voor ons vieren, aangezien ik er immers niet ben voor een kleine tijd.’ Zijn broertje gaf hem een vage blik, hij begreep er geen donder van, toch stemde hij in door een enkele knik.
Quiet the mind, and the soul will speak.
