Jared Ryder
† † †
Bij haar vraag of het bevalt, kon hij niets anders doen dan beschaamd knikken met een hoofd zo rood als een biet, terwijl ze alweer verder was gegaan met praten. Hij had eerst niet eens door dat hij zo’n genante vertoning had gemaakt, tot hij de zachtheid van haar borsten opmerkte en zo van haar af probeerde te gaan. Dit ging echter niet al te best, want het zag er eerder uit als een krabbelende val: proberend normaal op z’n benen te staan, maar uiteindelijk falend naar de grond gevallen. Wauw – als ze nu niet dacht dat hij een geboren sukkel was, verdiende hij een prijs als komedieacteur. Ze kreeg zelfs nog een bonus erbij, want hij stootte zijn hoofd hard tegen de tafel, wat in een paar scheldwoorden bij hem resulteerde. Het waren echter geen woorden zoals: kolere of verdomme, woorden die Derrick zou gebruiken. Nee, hij gebruikte nettere scheldwoorden, waarbij hij zichzelf redelijk neerhaalde.
‘Sufferdje,’ hoorde hij uit haar richting komen, waarbij hij had kunnen weten dat het er vermakelijk uitzag. Dat was nogmaals te bemerken met hoe ze hem noemde, hierdoor wendde hij zijn gezicht ook voor luttele seconden af terwijl hij over zijn achterhoofd wreef. Het was nu wel duidelijk dat ze hem een idioot vond, zo was hij immers geboren— elke keer, wat tot nu toe pas twee keer het geval was, begon hij te stotteren en fouten te maken in de buurt van een mooie dame. En welja, Montana was prachtig.
‘Als je niet oppast, breek je nog een keer je been en ik vrees dat ik niet sterk genoeg ben om je op mijn rug te dragen als we moeten vluchten voor de zombies,’ vervolgde ze.
‘Dat is ook niet nodig, ik kan mezelf immers prima redden,’ prevelde hij redelijk nors, terwijl hij omhoog krabbelde en zij al de kamer uitliep. Natuurlijk zal ze van hem weglopen na dit, misschien dat ze beter naar Derrick kon gaan. Hij kon namelijk beter met de vrouwen overweg, Jared eerder met weetjes en feiten. En het was een feit dat hij totaal niet overweg kon met alles wat ook maar op een vrouw leek.
‘Hophop, meekomen jij.’ Hij fronste en wreef nogmaals kort over de plek waar hij zijn hoofd had gestoten. Had ze het tegen hem? Zinloos blikte hij rond zich, waarop hij diep zuchtte. Voor een “genie” was hij niet bepaald slim bezig nu. Natuurlijk had ze het tegen hem, wie zag hij anders in de ruimte? Zodoende dat hij haar gedwee volgde tot ze in de logeerkamer kwamen.
‘Hier zullen wij moeten slapen, aangezien de tortelduifjes wel druk bezig zullen zijn met elkaar.’ Zijn donkere kijkers worden zo groot als UFO’s, waarbij hij enkel als versteend naar haar kon kijken om uiteindelijk toch wat, welteverstaan stamelend, over zijn lippen rolde.
‘Eh– ik eh, kan ook gewoon op de—’
‘En nee, je gaat niet op de bank slapen. Ik heb het ook een keer moeten doen en geloof me: die bank zit misschien lekker, maar het slaapt voor geen meter en je valt er zo vanaf, dus we slapen gewoon samen in dit bed.’ Montana had in één keer laten weten dat ze het er niet mee eens was, waardoor dat plan de grond in werd geboord en hij geen tegenspraak durfde te tonen. Laat staan met een gelaatsexpressie, hij had dus zijn lippen stevig opeengeklemd. Jared had een plan B nodig, of een C. Desnoods ging hij het gehele alfabet af, maar hij kon niet samen – met een vrouw van alle mensen – in één bed slapen. Daarstraks kon hij niet eens normaal aan haar borsten zitten. Een schaapachtige glimlach kwam er op zijn lippen door de idiote gedachte, welke wel heel pervers klonk. Eerder had ze een redelijk nijdige toon gehad, die hij bijna niet gehoord zou hebben.
Toch sloot hij zijn mond nogmaals toen ze de kleine afstand overbrugde, waarna Montana op haar tenen ging staan en zo zijn achterhoofd voelde. Denk na, sukkel, je hebt een plan nodig, dacht hij, denk niet aan het feit hoe dicht Montana bij je staat en hoe zacht haar … Plotseling voelde hij zich wel heel warm worden, waardoor hij met zijn wijsvinger de kraag van zijn trui wat meer naar beneden trok en een brok in zijn keel doorslikte. Jared had niet gehoord wat ze had vermeldt, hij bleef recht voor zich kijken en probeerde naar één punt te staren. Niet haar twee punten. Hij had echter niet goed gehoord wat ze had gezegd, aangezien hij dacht dat ze “De hitte voelt niet fijn, ik zal verkoeling voor je halen” zei. Jared had het idee dat zij nu dacht dat hij ziek of zoiets was.
‘D-dat zal niet werken,’ stamelde hij lichtelijk hees. Hij liet toe dat hij zijn ogen één keer over haar lichaam liet gaan, maar direct schoot hij zijn blik weer weg. ‘H-het komt door jou: jij b-bent heet.’ Gelijk toen hij dit had gezegd, kon hij zich wel voor zijn hoofd slaan, maar hij wilde naar waarheid antwoorden omdat ze dit had gezegd. Er moesten geen misverstanden komen, dus nu wist Montana dat hij niet ziek was, maar de hitte van zijn lijf door haar kwam. Hierdoor voelde hij zich al direct wat beter, de rode kleur verdween dan ook lichtelijk uit zijn gezicht, en hij was opgelucht dat hij niet op de zin “Je mag me ook betalen” afging, dat zou vast fout zijn geweest.
Derrick Ryder
† † †
Met een glimlach liet Chrissie weten dat hij gelijk had gehad, wat hem in feite nogal verbaasde – hij had dit soort zinnen meestal fout. Welja, dit zou hem in elk geval een betere kijk geven naar de lichtgetinte vrouw naast hem. Dan was hij toch niet geheel “nutteloos”, iets wat hij wel vaker voelde. Hij bestudeerde haar gezicht wanneer ze het plotseling in een frons veranderde, alsof ze diep over de vraag nadacht – wat vast ook het geval was. Dit was al een betere wending dan hij had gehoopt, hij had immers direct een “nee” verwacht, maar ze dacht erover na. Toch kon hij er niet teveel hoop op vestigen, gezien Chrissie niet iemand was die—
‘Dat zou wel zo eerlijk zijn, ja.’ Zijn mond viel bijna open van verbazing, terwijl zijn ogen de grootte hadden van kleine schoteltjes.
‘W-wat?’ Oh boy, dat zou er vast charmant uitzien, dacht hij, terwijl hij haastig zijn mond weer sloot om vervolgens naar haar woorden te luisteren. Ze was immers nog niet klaar met praten. Hij was opgelucht dat hij de koffiemok niet mee had genomen om eruit te drinken, dan zou het er nu allemaal uitlopen.
‘Op één voorwaarde. Niemand hoort hierover. Niemand. Nooit niet. Snappie?’ Haar bloedserieuze blik maakte het echter af, waardoor hij dan ook snel zijn hoofd op en neer liet knikken. Derrick was momenteel namelijk niet in staat om normaal antwoord te geven, laat staan woorden normaal op te dreunen in zijn hoofd, want daar ging hetzelfde gestamel aan toe. ‘Als je dat wel doet, heb ik recht op wraak.’ Oké, dat is duidelijk – en geheel rechtvaardig, bedacht hij zich. Al zou hij wel moeite hebben om niet op te scheppen tegenover zijn oudere broer— wat hij altijd al graag had gedaan, maar een belofte is een belofte en hij zou zich daar dan ook netjes aan houden. Vanwege het feit dat er geen enkel woordje over zijn lippen kon rollen op normale wijze, bleef hij heftig met zijn hoofd knikken. Hier stopte hij al echter snel mee, gezien Chrissie abrupt zijn hand wegsloeg van de kater, welke een ferme krab aan haar gaf. Had ze me nu zonet ook nog eens gered van een kat? Derrick’s wenkbrauw schoot verward omhoog, hij had het gevoel alsof hij in een andere wereld zat, wat enigszins ironisch was met het feit hoe de aarde er momenteel uitzag.
‘Hij vindt op zijn buik aaien leuk, maar hij bepaalt zelf wanneer hij er genoeg van heeft,’ verklaarde ze met een glimlach, waarbij hij niet begreep hoe ze die op haar lippen kon laten dwalen. Alhoewel ze er natuurlijk wel gewend aan was, het was immers haar kater.
‘Dat doet me denken aan John,’ murmelde hij, denkende aan zijn neef, terwijl Chrissie al bezig was de kat buiten de deur te zetten. “Over zijn buik aaien”, was dan een vreemde metafoor voor seks— hij had telkens de kans gehad, waar hij brutaal genoeg voor was, om naar de vrouwenkant te glippen en zich als een player voor te doen. Derrick daarentegen had zichzelf toch eerder voorgenomen om zich als een gentleman te gedragen, een mix van dat en een Don Juan dan, mocht hij kiezen. Woppie miauwde hevig, ze konden hem door de deur horen, maar voor de man had hij de kat al links laten liggen en al zijn aandacht op Chrissie gevestigd. Doordat hij echter nog redelijk in gedachten verzonken was, scheen het eerder staren te worden, wat als ongemakkelijk opgevangen kon worden. In een oogopslag had hij opgemerkt hoe op haar arm een wonde was welke bloedde, door de krab van de kater. Hierdoor nam hij wat dichter bij haar plaats en met een stuk van zijn handdoek, die hij nog wel om zijn middel hield, depte hij op haar arm. Vervolgens ging hij normaal zitten en grijnsde.
‘Dus … ik had niet verwacht dat je überhaupt “ja” zou zeggen,’ verbrak hij de stilte, waarbij hij met een schaapachtige glimlach op zijn lippen achter op zijn hoofd krabde, om vervolgens zijn hand door zijn donkere, warrige haren te woelen. ‘Al was dat vast wel te merken.’ Vermeldde hij tegelijkertijd dat hij dit deed. Redelijk ongemakkelijk door het antwoord, hoewel hij zijn ego wel voelde groeien, figuurlijk gesproken, liet hij zijn blik door de ruimte glijden. Derrick zag op een kleine wekkerradio-tje dat het al elf uur was geweest, waardoor hij kort over zijn lippen likte en langzaam richting Chrissie blikte. ‘Wil je nu het bed induiken of later?’ vroeg hij niet al te tactvol, al scheen er wel een lichte, halve grijns op zijn lippen.
Quiet the mind, and the soul will speak.
