[RPG] The Demons Port 01 - Speeltopics

Uit het niets zijn de mannen en vrouwen, al voor jaren, opgesplitst in twee delen. Niemand heeft een idee hoe het komt en doen er ook geen moeite voor om het te veranderen.
Doordat er nu moeilijk kinderen kunnen komen, zijn er nu niet zoveel mensen meer over. Liefde is dan ook niet veel te vinden in de wereld of ze zijn homoseksueel of gaan toch stiekem naar het andere deel toe waar de andere sekse woont – waarvoor ze wel eerst de enorme muur over moeten klimmen die de seksen scheidden van elkaar. Wat onmogelijk is, want er zijn bewakers die de muren beschermen. Men heeft een illegale manier gevonden om er onderdoor te gaan in een geheime tunnel, waar vrouw en man elkaar ontmoeten of zelfs naar de andere kant van de muur kunnen komen.
      Maar als de wereld word aangevallen door ontelbare zombies, dan moeten ze hun handen in elkaar slaan om de invasie tegen te houden en de zombies terug te dringen naar hun eigen wereld. Ze moeten de poort sluiten van de demonenwereld waar de zombies doorheen komen, maar dit kunnen ze pas doen als de bewaker van de poort dood is.
Redden ze dit wel? En wilt iedereen wel samenwerken of zijn ze zo erg uit elkaar gegroeid dat ze toch liever bij hun eigen sekse willen blijven?

Foto's:


Regels:
- 16+ is toegestaan.
- Als je iemand wilt vermoorden moet je eerst toestemming hebben van die user zelf.
- Alleen je eigen personage besturen en niet die van een ander.
- Ik wil dat je post minstens 7 zinnen lang is (meer is altijd beter natuurlijk).
- Er bestaan geen perfecte mensen in het echte leven, dus ook niet in deze RPG. Let daar op.
- Als er een nieuw topic aangemaakt moet worden, vraag dan eerst toestemming aan mij [Osaki of Don]. En als ik niet online ben wacht dan gewoon rustig af op mijn antwoord.
- Naamveranderingen doorgeven aub.

Vrouwen:
- Montana Kenley Fonteyn; Astris - 11 juli tot 22 juli op vakantie.
- Jacky Kendra Smith; Makaveli
- Chrissie Annabeth Jenkins; Kassiopeia - 3 juli tot 13 juli op vakantie ben/16 juli tot 28 juli op kamp.
- Valysa Vulturmir; Inanis - 16 tm 28 Juli op vakantie.

Mannen:
- Dimitri Ardakyi Ivashkov; Makaveli (Bewaker van de poort, demon)
- Derrick Nathaniel Ryder; Murdock
- Jared Ryder; Murdock
- Matthew Blythe; Kassiopeia.
- Dante Gunner; Makaveli.
- Cameron Micah O'Connor; Sigil - 4 t/m 15 juli op vakantie.

Weer in de ochtend (8 a 9 uur):
Het is een heel stuk opgeklaard, droog, maar dauw bevindt zich op het gras en de planten. Langzaamaan wordt het weer wat warmer en wordt het zo'n 18 graden.

Rollentopic. & Off-topic.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 18:05 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jared Ryder.

Nadat hij haar stamelend een compliment had gegeven, stond ze er giechelend met rode wangen bij. Ik snap niet helemaal wat er aan de hand is of waarom zij rode wangen ervan krijgt, maar er is vast één of ander wetenschappelijk feitje dat dit logisch maakt. Na haar vraag, besloot ik ons maar voor te stellen. Jared en Derrick Ryder, broertjes, hoe raar dat ook is als je naar onze verschillende karakters kijkt. Die botsen nogal vaak.
Hij vroeg om haar naam en haar wangen werden weer warm, waarna hij haar hand vastpakte. Haar blik schoot naar ons beiden toen ze zichzelf voorstelde.
"Aangenaam. Ik ben Chrissie Jenkins." Ze glimlachte. Mijn broertje liet haar naam eens zachtjes over zijn lippen rollen en glimlachte toen. "Ik neem aan dat het bij jullie dus niet anders is dan hier…" Haar stem klonk lichtelijk teleurgesteld. Derrick schudde zijn hoofd een beetje terneergeslagen, aangezien we ook vrienden van ons dood zagen gaan. Of in elk geval hoorden we dat. Het was ijselijk om hun schreeuwen zo te horen. "Dus wat nu? Misschien is mijn appartement nog heel."
Direct toen ze dit voorstelde, keek hij alweer op. Vanzelfsprekend, er moet vast één of ander vreemd zinnetje uitkomen, wat bij hem altijd het geval was. Hij kreeg er echter niet de kans toe, want er was geschuifel te horen achter ons. Hierdoor draaide ik me langzaam om en zuchtte wat op het kleine groepje dat eraan kwam lopen. Met mijn hand sloeg ik Derrick op zijn borstkas, zodat hij wel om moest kijken. Gelijk wanneer hij dat gedaan had, schudde hij zijn hoofd weer en keerde zich met een halve grijns naar Chrissie.
"Dan zou ik ons maar snel de weg wijzen; er komen een paar engerds aan en die willen ons vast niet voor de weg vragen." Ik begon alvast te lopen en keek een andere hoek om, waarna ik gebaarde dat het veilig was. Ik snap niet waarom hij zo moet treuzelen, maar hij pakt haar hand - alweer - vast en trekt haar mee. Die knul had echt een slag gehad, laat haar hand eens met rust joh.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Chrissie Annabeth Jenkins

De jongste van de twee herhaalde mijn naam zachtjes, alsof hij het voor eeuwig in zijn hersenpan zou willen graveren en glimlachte toen zijn lieve glimlach weer. "Ik neem aan dat het bij jullie dus niet anders is dan hier…" ging ik uiteindelijk alleen maar verder, zodat ik een stille, ongemakkelijke situatie kon voorkomen. En van onderwerp kon veranderen.
Mistroostig schudde Derrick zijn hoofd en toen ik mijn blik op zijn kompaan richtte zag die er ook niet al te vrolijk uit. "Dus wat nu? Misschien is mijn appartement nog heel."
Derrick keek op alsof hij het hoorde donderen in Keulen, wat ergens grappig geweest zou zijn moesten we nu niet in deze situatie verkeren. Het leek alsof hij iets wilde zeggen, maar ik besteedde er geen aandacht meer aan toen zijn broer zich zuchtend omdraaide en mijn aandacht werd getrokken door het groepje. Toen Jared nogal hardhandig met zijn hand op Derricks borstkas sloeg, weerklonk er een doffe bonk. De jongeman keek op en draaide zich toen met een grijns weer naar me toe. "Dan zou ik ons maar snel de weg wijzen; er komen een paar engerds aan en die willen ons vast niet voor de weg vragen."
Jared was alvast verderop gaan kijken en gebaarde ons dat de kust veilig was en we hem met gemak konden volgen. Ik schrok toen mijn hand weer beetgenomen werd en ik meegetrokken werd, maar hield mezelf maar voor dat het was zodat we elkaar niet zouden verliezen en niets anders. Ik volgde tot we uit de buurt waren en ik moe begon te worden. “Het is deze kant op,” zuchtte ik tussen een paar ademhalingen door en trok nogal hard aan Derricks arm naar rechts. Toch bleef ik even staan om te zien of Jared nog volgde zodat we hem ook niet kwijt zouden raken. Het was relatief rustig op straat, op de zombies die onregelmatig de straatten bewaakten na dan. Af en toe stuurde ik ons een blokje om omdat er zo’n eng ding de wacht leek te houden. Het was dan ook erg opluchtend toen we eindelijk in de juiste straat waren. “Shit,” mompelde ik zacht, maar keek betrapt op door mijn eigen gevloek. “Er staat hier ook zo’n ding de wacht te houden.” Toeval dat hij ook nog op zo’n tien meter afstand stond van het appartementsgebouw waar we zouden moeten zijn. “En het probleem is dat aan de achterkant van het gebouw – de straat waar we zonet voorbij liepen – ook zo één staat.”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Montana Kenley Fonteyn
Chris grijnst en ik trek mijn wenkbrauwen iets op. 'Soms,' zegt hij mysterieus. Een frons verschijnt op mijn gezicht. Hoe... Heeft hij dat soms gedaan met vrouwen? Maar... Er gaat een lichtje branden. Daarom wist hij de weg in mijn appartement zo goed, hij is vaker in zo'n soort appartement geweest, in mijn gebouw zelfs. Nu wil ik eigenlijk ook weten met wie hij het gedaan heeft en of het ook raar voelt maar ik durf het niet. Direct vraag ik me ook af of hij het gedaan heeft met mannen, als dat al mogelijk is. Ik schud lichtjes mijn hoofd. Ik dacht dat ik er veel over wist, maar het is best ingewikkeld.
Hij laat zijn handdoek vallen en om mijn opmerking lacht hij zachtjes. Goedzo Monti, je hebt jezelf weer eens voor schut gezet. 'Ik dacht dat je iets had gelezen over voortplanting,' zegt hij nonchalant. 'Er zitten rimpels op omdat hij kan groeien, dat gebeurd als ik opgewonden raak en klaar ben voor de euh, voorplanting.' Ik knik, dat klinkt wel logisch ja. Maar het is maar onhandig dat hij er opgewonden voor moet zijn. Het zou veel handiger zijn als het gewoon een knopje zou hebben, of dat ze gewoon kunnen denken "omhoog" en het gaat omhoog. 'Maar hoe worden jullie opgewonden dan?' vraag ik nieuwsgierig. Nu wil het weten ook. 'Bijvoorbeeld als je hem aanraakt met je hand of eh, je mond! je mag het wel proberen als je wilt, dan kan je het gelijk zien. Het is echt heel gevoelig,' zegt hij en zijn mondhoeken krullen omhoog. Ik trek een vies gezicht. 'Jullie mannen stoppen elkaars dingen in je mond terwijl jullie daar ook mee plassen?' Eigenlijk mag ik hier niks van zeggen, want vrouwen raken ook de gebieden aan waar ze mee plassen en mijn wangen worden ietsjes rood. Maar vrouwen maken het tenminste schoon. Misschien maken zij het wel niet schoon. 'En hoe past het ooit in iemand mond?' vraag ik vervolgens, op een nadenkende toon. 'Zoiets groots past er toch nooit in en dan worden ze ook nog groter!' Verward schud ik mijn hoofd. 'Jullie mannen zijn maar raar.' Ik blijf er wel nieuwsgierig naar hoe het er uitziet als het groot is, maar ik wil hem ook weer niet opgewonden hebben. 'Hoe komt het eigenlijk weer naar beneden? Moet je er dan ook in prikken?'

[ bericht aangepast op 15 nov 2013 - 0:39 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ashley
De jonge vrouw was verbazingwekkend stil, wat ik opmaakte uit de ervaring die ik zojuist met haar heb gehad. Ze leek in gedachten verzonken en ik hield het daar maar bij. Mijn moeder was nu mijn prioriteit en ik had geen zin in gezeik.
''Dank je wel,'' had ze geantwoord, waarop ik enkel even had gefronst maar niet op had geantwoord. Nadat ik haar een korte schets van mijn plan had uitgelegd, was haar korte antwoord een 'succes', waarop ik haar even aankeek. Net toen ik me omdraaide en verder wilde lopen, werd ik weer tegengehouden. ''Hey! Blondie!'' riep ze. Ik draaide me om met een geërgerde blik; de 'blondie' beviel me niet. ''Vangen!'' zei ze toen, nadat ze een rookbom uit haar tas had gehaald. Terwijl ik dankbaar was voor mijn snelle reflexen, ving ik de bom op. ''Ik heb er nog één, dus houd de rookbom maar. Ik heb het niet nodig,'' legde ze uit. De frons op mijn voorhoofd werd wat dieper.
''Eh- bedankt, denk ik,'' zei ik, enigszins verbaasd. ''En de naam is Ashley - geen Blondie,'' had ik er mompelend aan toegevoegd. Ik deed de rookbom in mijn tas. Ze reikte de handgranaat naar me uit. ''Alsjeblieft. Ik hoop dat het goed gaat met je moeder.'' Na enkele seconden pakte ik de granaat aan.
''Eh- ja, ik ook,'' mompelde ik, duidelijk verward door haar plotselinge vriendelijkheid. Ik keek haar aan. ''Waar heb ik dit ook al weer aan verdient?'' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.

[Kort, sorry.]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Christian Hyde

Monti trekt een vies gezicht waar ik zacht om moet grinniken. "Jullie mannen stoppen elkaars dingen in je mond terwijl jullie daar ook mee plassen?" vraagt ze, waarop haar wangen rood worden. Ik haal lichtjes mijn schouders op. "Zo gaat het nou eenmaal, maar bij jullie ook," antwoord ik simpelweg. "En hoe past het ooit in iemand mond? Zoiets groots past er toch nooit in en dan worden ze ook nog groter!" gaat ze verder, al denkend, waarna ze verward met haar hoofd schud. "Jullie mannen zijn maar raar." deelt ze me dan mede, waardoor ik weer moet grinniken. "Misschien voor jou, maar het is allemaal heel normaal. Op zich kan je vrouwen ook als raar beschouwen, want als die opgewonden raken, worden ze nat. Heb je eigenlijk wel ooit iets met een vrouw gedaan? Zeker niet met een man." vraag ik brutaal. "Maar het past ook niet altijd helemaal. Dat ligt eraan hoe groot je mond is, of deze." antwoord ik maar als ik erop wijs.
"Hoe komt het eigenlijk weer naar beneden? Moet je er dan ook in prikken?" vraagt ze nieuwsgierig, waarop ik met mijn hoofd schud. "Nee, als je klaarkomt gaat hij gewoon weer naar beneden, of als je uit de mood raakt. Dus als je niet meer opgewonden bent. Als je het niet erg vind trek ik mijn boxer weer aan want ik heb lang genoeg voor circusaap gespeeld zo." Ik draai me weer snel om, het is best gênant om zo bekeken te worden en ondertussen al die vragen te beantwoorden vind ik. In mijn nakie loop ik naar de balk waar mijn kleding aanhangt en voel ik even of er al iets droog is. Mijn shirt en broek zijn nog echt nat, maar mijn boxer niet. Helaas voelt hij wel nog vochtig aan en ik zucht. "Of zo meteen pas..." mompel ik.

---

Your make-up is terrible

Derrick Ryder.

Ze schrok wanneer ik haar hand beetpakte, maar dat was het enige. Gelukkig was ze wel zo slim om me te volgen en niet opstandig te reageren, dat zou alles behalve slim zijn nu in deze situatie. Tenzij ze per sé een drama Queen wilde spelen, maar ergens had ik het idee dat zij niet zo zou zijn. Wat haar nog leuker maakte. Ze dachten vast en zeker dat ik een grapje maakte de gehele tijd dat ik dingen over Chrissie vermelde, maar ik meende het werkelijk. Ondanks dat ik maar één blik op haar geworpen had voor het eerst, wat het dus vrij onrealistisch maakte, maar ik was niet iemand die bij de realiteit bleef. Dat was eerder het werk voor mijn broer, die met allerlei feitjes de dag wel door kwam. Ik daarentegen, wilde daar absoluut niets van afweten en wilde me liever storten op de plezierige dingen in het leven. Zoals vrouwen, ook al had ik er in mijn leven weinig gezien, en waar ik over loog tegen mijn broer. Ik zei namelijk dat ik er al best wat gezien had en regelmatig de muur over klim of een doorgangetje neem.
      ‘Het is deze kant op,’ verzuchtte de vrouw opeens, het klonk nogal moe eigenlijk. Abrupt werd ik meegetrokken naar rechts en aangezien ik niet oplette, viel ik zowat op mijn bakkes, maar ik was blij toe dat ik me nog net staande kon houden. Ik stond nu wel heel vlakbij Chrissie en nam, ietwat twijfelachtig, wat afstand van haar. Hoewel ik haar hand niet losliet, en daarbij probeerde ik mijn karakter ommekeer voor haar onopvallend te houden, waarvan ik niet eens zeker wist of het wel zou lukken. Vervolgens draaide ik naar Jared om, die al snel volgde en we daardoor verder liepen. Er waren wel zombies, maar als we die zouden kunnen vermijden, zou er niets gebeuren met ons. Nu nog hopen dat ze niet allemaal een groep vormen en ons achterna rennen, wellicht was dat de allereerste keer spannend, maar nu begon ik toch wel lichtelijk huiverig te worden ervan.
      Toen we eenmaal in de juiste straat waren, stonden we stil en het eerste wat ik deed was naar Chrissie kijken. ‘Shit,’ mompelde ze zacht. ‘Er staat hier ook zo’n ding de wacht te houden.’ Hierdoor keek ik direct op en ja hoor, op niet meer dan zo’n tien meter afstand van het appartementsgebouw stond het vreselijke gedrocht. ‘En het probleem is dat aan de achterkant van het gebouw – de straat waar we zonet voorbij liepen – ook zo één staat.’ Een snelle blik richting mijn broer vertelde me dat we er wat aan moesten doen. No shit, Sherlock, alsof ik dat niet wist! Ik ben stomme Henkie niet, er zijn heus wel dingen die ik zelf kan ondervinden en dit was er één van. Dingen in elkaar slaan kan ik toevallig als de beste, dacht ik ietwat arrogant, al was het meer verdedigend.
      ‘Goed, dan moeten we hier iets aan doen,’ sprak ik zachtjes, zodat we niet de aandacht trokken voor het daadwerkelijk nodig was. Ik liet mijn poelen naar Chrissie schieten, maar daarna naar Jared en weer terug naar de mooie vrouw. ‘Als we nu een wapen hadden en een plan. Ik heb niet meer dan het hele gedrocht in elkaar meppen, maar als hij mij te pakken krijgt, loop ik er straks op dezelfde manier bij en daar pas ik voor,’ vervolgde ik nogal droog, aan de nonchalante kant. Er kwam een diepe zucht over mijn lippen, terwijl ik langzaam – tegen het trage aan zelfs – Chrissie haar hand losliet. Direct voelde het koud aan, maar ik negeerde het. Mijn blik gleed rondom me, op zoek naar iets dat ik überhaupt kon gebruiken als wapen. Het duurde even, ik begon ondertussen erg ongeduldig te raken, maar uiteindelijk dacht ik een losse regenpijn te zien. Even wrikken en dat ding zou loskomen, zodat ik dat als wapen kon gebruiken. Het enige probleem was natuurlijk dat het precies in het zicht was van de lelijkerd en nog vrij dichtbij ook. Dit deelde ik zacht met de andere twee, waarna ik afsloot met de zin: ‘Ik zou het dus erg fijn vinden mocht iemand me kunnen dekken tegen die lelijkerd.’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Chrissie Annabeth Jenkins
Ik wierp Derrick een lichtelijk verontschuldigende blik toe, toen ik hem bijna tegen de vlakte aantrok. Wat aarzelend zette hij een stap achteruit, al kon ik niet juist plaatsen waarom. Straks dacht hij dat ik agressief was, wat helemaal niet mijn bedoeling geweest was. Ik was helemaal niet agressief. Ik was eerder degene die over zich heen liet walsen omdat ik andere mensen liever niet wilde kwetsen.
‘Shit,’ mompelde ik toen we ons eindelijk in de juiste straat bevonden. Er stond zo’n vieze stinkerd recht voor het gebouw, wat geen goed vooruitzicht voor ons was. ‘Er staat hier ook zo’n ding de wacht te houden. En het probleem is dat aan de achterkant van het gebouw – de straat waar we zonet voorbij liepen – ook zo één staat.’
Derrick wierp snel een blik naar Jared, wiens blik genoeg zei. We moesten er wat aan doen – waar ik het al volledig mee eens was. Derrick gezicht trok ietwat zuur weg bij het zien van Jared’s veel betekende blik. Fronsend schoot mijn blik tussen de twee door. Wat was dit nu weer?
‘Goed, dan moeten we hier iets aan doen,’ vertaalde Derrick de gezichtsuitdrukking van zijn kompaan stilletjes. ‘Als we nu een wapen hadden en een plan. Ik heb niet meer dan het hele gedrocht in elkaar meppen, maar als hij mij te pakken krijgt, loop ik er straks op dezelfde manier bij en daar pas ik voor.’
Mijn gezicht trok langzaam helemaal wit weg. Dat vond ik geen goed idee. Ik ging liever voor en plan waarbij we beiden zeker wisten dat we het allemaal zouden overleven. Zoiets als hem afleiden door er dingen naar te gooien of wist ik veel wat. Niet erop af lopen met de kans dat iemand gebeten werd. Er gleed een zucht over Derricks lippen toen hij langzaam zijn warme hand losmaakte uit de mijne en een koude plek achterliet. Opeens voelde ik me weer helemaal alleen, zoals in het begin. Ik volgde langzaam zijn blik, die over het landschap gleed en plots bleef hangen bij een regenpijp die er niet al te stevig uitzag. Hij probeerde zijn plan uit te leggen, maar naarmate zijn plan vorderde, begon ik het steeds minder leuk te vinden. Uiteindelijk zei hij: ‘Ik zou het dus erg fijn vinden mocht iemand me kunnen dekken tegen die lelijkerd.’
Ik aarzelde. Het lag in de knoop met mezelf, aangezien ik niet wilde toekijken hoe iemand zijn leven riskeerde voor mij, terwijl ik stond toe te kijken. Maar anderzijds zou ik het vast weer verknallen of zo. Daar was is namelijk heel erg goed in, vond ik. Misschien was het zelfs geen goed plan om mij verantwoordelijkheid te geven, maar ik ging ook niet staan kijken. ‘Ik doe het wel,’ gooide ik er uiteindelijk uit voor ik me weer kon bedenken. Ik ging niet staan kijken. ‘Wat moet ik precies doen?’

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Dubbelpost.

[ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 18:06 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Montana Kenley Fonteyn
Chris haalt zijn schouders op. 'Zo gaat het nou eenmaal, maar bij jullie ook.' Ik wil hier op protesteren, dat vrouwen niet zo vies zijn, maar hij zou het toch wel winnen en ik ga er maar niet op in. 'En hoe past het ooit in iemand mond? Zoiets groots past er toch nooit in en dan worden ze ook nog groter! Jullie mannen zijn maar raar.' Chris begint te grinniken en iets beledigd kijk ik hem aan. 'Misschien voor jou, maar het is allemaal heel normaal. Op zich kan je vrouwen ook als raar beschouwen, want als die opgewonden raken, worden ze nat. Heb je eigenlijk wel ooit iets met een vrouw gedaan? Zeker niet met een man. Maar het past ook niet altijd helemaal. Dat ligt eraan hoe groot je mond is, of deze.' Mijn mond valt iets open van zijn brutale vraag. 'Nou, op dat eerste weet je vast wel het antwoord, want iedereen heeft zijn of haar behoeftes,' zeg ik zo luchtig mogelijk. 'En met een man hoef ik het ook niet te doen. Ik wil toch nog geen kind en jullie dingen zijn eng,' beslis daarna, al ben ik er stiekem wel nieuwsgierig naar, naar hoe het voelt... Zachtjes bijt ik op mijn lip en schud ik mijn hoofd. Niet aandenken, niet aandenken! Straks ben jij nog degene die opgewonden wordt en dat zou gênant zijn, spreek ik mezelf in gedachten toe.
Vervolgens vraag ik hoe het weer naar beneden komt, misschien helpt dat wat, hopelijk. Hij schudt zijn hoofd als ik vraag of je er dan weer in moet prikken. 'Nee, als je klaarkomt gaat hij gewoon weer naar beneden, of als je uit de mood raakt. Dus als je niet meer opgewonden bent. Als je het niet erg vind trek ik mijn boxer weer aan want ik heb lang genoeg voor circusaap gespeeld zo.' Oh, ik vraag me af of ik iets verkeerds heb gezegd. Net leek hij het nog niet erg te vinden...
Chris is inmiddels naar zijn balk gelopen en aan zijn reactie te zien is zijn kleding nog niet droog. 'Je kan je handdoek weer omslaan?' opper ik. 'Of ik kan met mijn rug naar je toe zitten, als je dat prettiger vindt.' Een bedenkelijk frons verschijnt op mijn gezicht. 'Misschien pas je ook wel één van Beth's jogging broeken...' Ik word afgeleid door mijn maag die zachtjes rammelt, loop naar het kastje en pak een appel. Die kunnen het beste als eerste op.
Ondanks dat ik er niet aan wil denken, komt er een vraag in mij op waar ik het antwoord op wil weten. Langzaam draai ik me om naar Chris. 'Heb jij het eigenlijk ooit met een vrouw gedaan?'

[ bericht aangepast op 20 nov 2013 - 23:29 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Christian Hyde

Haar mond valt een stukje open door mijn vraag. "Nou, op dat eerste weet je vast wel het antwoord, want iedereen heeft zijn of haar behoeftes," zegt ze luchtig, maar ik kan een andere, bedrukte klank in haar stem terug horen. "En met een man hoef ik het ook niet te doen. Ik wil toch nog geen kind en jullie dingen zijn eng." zegt ze daarna koppig waardoor ik opnieuw zacht moet grinniken en mijn schouders ophaal. Dat moet zij maar weten, ik geniet graag van beide kanten. Volgens mij heb ik ook nog nooit een vrouw zwanger gemaakt, maar helemaal zeker weten doe ik dat natuurlijk niet. Het is niet zo dat ik de gelegenheid krijg om te vaak op te zoeken, of soms zelfs opnieuw.
Ik beantwoord nog wat, waarna ik me omdraai en aan mijn kleding voel. Het is helaas nog niet helemaal droog. "Je kan je handdoek weer omslaan?" stelt Monti voor als ze het merkt. "Of ik kan met mijn rug naar je toe zitten, als je dat prettiger vindt. Misschien pas je ook wel één van Beth's jogging broeken..." Ik kan haar voetstappen achter me horen. "Nee, dat hoeft niet. Hij is toch bijna droog, ik trek hem vast aan." antwoord ik, waarna ik hem toch van de balk afpak en hem aantrek. Het voelt koud tegen mijn huid aan, maar volgens mij zal het niet lang duren voordat hij helemaal droog is. Ik draai me weer om, zo voel ik me al iets beter, net als Monti zich ook langzaam naar mij toe draait.
"Heb jij het eigenlijk ooit met een vrouw gedaan?" vraagt ze aan me. "Wel eens," geef ik toe, waarna ik langs het kastje loop om nog iets te eten te pakken en daarna weer op het bed ga zitten. Ik ben het meer dan gewend om constant bij andere mensen te slapen omdat ik zelfs nog geen eens een plek heb, dus voor mij is dit ook niet raar of extra ongemakkelijk, behalve dan dat het bij een vrouw is. "Maar ze zijn nooit zwanger geraakt hoor." grijns ik er vervolgens plagerig achteraan. Ik stop een stukje fruit in mijn mond en begin er bedenkelijk op te kauwen. "Denk je dat we hier kunnen blijven?" vraag ik aan haar.

---

Your make-up is terrible

Montana Kenley Fonteyn
Ik doe Christian wat suggesties omdat hij het blijkbaar niet prettig meer vindt zo naakt voor mij te staan. 'Nee, dat hoeft niet. Hij is toch bijna droog, ik trek hem vast aan,' antwoordt hij. Ik haal mijn schouders op en neem een hap van mijn appel. Als hij iets halfnats wil dragen, dan moet hij het zelf weten. Hopelijk wordt hij er niet ziek van.
Dan bedenk ik me iets en word ik er nieuwsgierig naar, waardoor ik me niet in kan houden om te vragen of hij het al eens met een vrouw gedaan heeft. 'Wel eens,' geeft hij toe, wat ik eigenlijk al wel verwacht had, hoe had hij er anders zoveel van kunnen weten? Hij loopt ook naar het kastje toe, pakt wat te eten en gaat op het bed zitten. 'Maar ze zijn nooit zwanger geraakt hoor,' grijnst hij plagerig. Ik steek mijn tong naar hem uit. 'Nou, je kan maar nooit zeker weten. Heb je ze daarna nog gezien dan?' Het lijkt me eigenlijk nogal raar om een zwanger persoon te zien. Ik heb wel vrouwen met een buik gezien, maar dat was omdat ze dik waren, niet met een baby er in...
'Denk je dat we hier kunnen blijven?' vraagt Chris dan. 'Hmmm.' Ik trek een bedenkelijk gezicht. 'Wel voor een tijdje ja, denk ik,' antwoord ik. 'Maar die zombies gaan vast nog wel een keer alle huizen door zoeken, dus voor eeuwig blijven gaat niet lukken en het eten gaat ook een keer opraken...' Door het eten bedenk ik me weer iets. 'Misschien kunnen we warm eten maken nu het nog kan?' stel ik voor. 'Tenminste, ik geen enkel boek dat ik over zombies gelezen hebben kunnen ze eten ruiken, alleen eten als in mensen.'
Ondanks dat hij zijn onderbroek aan heeft heb ik moeite niet meer naar zijn kruis te kijken. 'Je kan alsnog wel een joggingbroek krijgen als je wilt?' vraag ik daarom. 'Of een vest.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Derrick Ryder.

Ik had niet door dat het gezicht van de vrouwe naast me nogal wit weg trok toen ik het had over “niet redden”. Dat zag ik pas wanneer ik weer terugkeek van de zombie die de wacht leek te houden voor het complex. Er kwam een klein, half grijnsje op mijn lippen terecht omdat ik dacht dat ze het vanwege mij deed. Ze wilde mij niet verliezen, wat eigenlijk ook logisch was; ik ben nu eenmaal een top-gozer! Aangezien ik haar hand al losgelaten had, besloot ik maar om mijn beide handen in de broekzakken te stoppen, waarna ik mijn plan vertelde. In feite had ik verwacht dat Jared, als de man die hij was, zou reageren en voor zou stellen om dit klusje zelf maar op te lossen. Maar natuurlijk was dat teveel voor hem, aangezien Chrissie al reageerde.
‘Ik doe het wel,’ kwam er dan ook bij haar eruit. ‘Wat moet ik precies doen?’ Hoewel ik het niet verwacht had en vond dat Jared me moest helpen, verder niet met bijbedoelingen of iets dergelijks, accepteerde ik haar instemming. Ten minste, nu nog niet.
‘Eh, Chrissie,’ begon ik dan ook, ietwat twijfelend over hoe ik het op een goede manier kon brengen. ‘Misschien is het handiger als mijn broer me helpt, hij is namelijk de man,’ probeerde ik zo gepast mogelijk te vervolgen. Niet zodat ze een verkeerd beeld van mij zou krijgen, want vrouwen waren wel degelijk belangrijk. En haar… figuur deert mij ook werkelijk niets, het is simpelweg dat ik niet wil dat haar iets overkomt. Vanzelfsprekend wil ik dat ook bij mijn broer niet, maar hij is nu eenmaal de persoon die me zou moeten helpen.
‘Desalniettemin heeft de dame al ingestemd met het idee, en daarbij eveneens om jou te helpen,’ klonk zijn stem abrupt, met zijn wijsneuzerige toon er doorheen. Ik schoot hem een dodelijke blik toe, wat betekende dat hij maar beter zijn mond kon houden. Hij trok zich er allicht niets van aan, waardoor ik geërgerd zuchtte. Volgens mij is het hinderlijke gedrag van hem aangeboren.
‘Het zou enkel logisch zijn dat je haar hulp erkent, Derrick. Zo niet is dat tamelijk ongemanierd.’
Mijn ogen sloot ik door het onuitstaanbare gedrag van mijn broer, en zijn betweterige toon, om vervolgens met mijn duim als zowel wijsvinger mijn neus te knijpen. Dat duurde luttele secondes voor ik ze alweer opendeed en kort mijn tong te klakken om na te denken. Abrupt draaide ik me richting de enige vrouw in ons midden, Chrissie.
‘Prima, help me maar, aangezien mijn broer de luie Huib wil spelen,’ vermeldde ik haar, eerder geërgerd door Jared dan door haar. Ik vond haar nog altijd een leuke vrouw, ook zeker om te zien. Wel degelijk als ik de andere vrouwen, wat er maar twee zijn, in mijn gedachten naast elkaar zat met haar erbij. Die anderen waren fel over been, maar dan nog, wel mooi om te zien. ‘Als jij dat monster afleidt door zoveel mogelijk herrie te maken, dan komt ‘ie vast achter je aan. Wanneer dat zo is, kan ik snel de regenpijp lostrekken,’ vervolgde ik, waarna ik toch besloot even naar mijn broer en terug te kijken.
‘Geen zorgen, Jared helpt je wel.’ Voor mijn part konden we nu wel beginnen, des te eerder was het voorbij!

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Christian Hyde

Monti steekt haar tong naar me uit. "Nou, je kan maar nooit zeker weten. Heb je ze daarna nog gezien dan?" vraagt ze aan mij. Ik haal mijn schouders iets op. "Soms. Heb jij kleine Christians gezien dan?" vraag ik grijnzend terug. Ik heb maar eens in mijn leven een zwangere vrouw gezien en dat was een raar gezicht. Ze groeien werkelijk overal spontaan. Als het nou alleen hun borsten en kont was, was het eigenlijk wel leuk. Maar die enorme buik... Dat ze niet voorover vallen zeg. Ik zou constant alles omstoten ermee, dat weet ik wel.
Dan vraag ik of we hier kunnen blijven. "Hmmm." begint ze, met een bedenkelijk gezicht terwijl ze na lijkt te denken. "Wel voor een tijdje ja, denk ik. Maar die zombies gaan vast nog wel een keer alle huizen door zoeken, dus voor eeuwig blijven gaat niet lukken en het eten gaat ook een keer opraken..." antwoord ze op dezelfde bedenkelijke toon. "Misschien kunnen we warm eten maken nu het nog kan? Tenminste, ik geen enkel boek dat ik over zombies gelezen hebben kunnen ze eten ruiken, alleen eten als in mensen." Ik moet zachtjes grinniken, maar eigenlijk ben ik bang. "Ik weet niet of het wel zo'n goed idee is. Hier zitten we beschut, beneden niet... Ze zien het vast als we ook maar iets licht maken," mompel ik als antwoord. "Misschien morgen ochtend!" voeg ik er snel aan toe.
Ik kan zien hoe haar blik telkens naar mijn boxer gaat. "Je kan alsnog wel een joggingbroek krijgen als je wilt?" vraagt ze. "Of een vest." stelt ze erna voor. Nu moet ik opnieuw grinniken, iets spottend. "Ik kan hem ook wel weer uittrekken als je dat liever hebt," plaag ik haar. "Ik zit er wel prima bij, maar als het ervoor zorgt dat jij je minder ongemakkelijk voelt vind ik het best." zeg ik dan wat serieuzer. Het is gemeen om haar te plagen, dat weet ik ook wel.

---

Your make-up is terrible

[Mir -> Hector]

Chrissie Annabeth Jenkins
‘Eh, Chrissie…’ Derrick startte zijn zin met een lichte twijfeling. ‘Misschien is het handiger als mijn broer me helpt, hij is namelijk de man.’
Ergens vond ik het een beetje een vreemde gedachte dat hij liever had dat zijn broer zich opofferde. Ergens was het wel lief, maar anderzijds vond ik het onlogisch.
Onzekerheid viel af te lezen in mijn donkere, blinkende ogen toen mijn ogen voor een kort moment tussen de twee schoten.
‘Desalniettemin heeft de dame al ingestemd met het idee, en daarbij eveneens om jou te helpen.’ De manier waarop Jared zich in de discussie mengde, was nogal betweterig. Ik had niets tegen één van de twee, maar ik vond zijn manier van dingen duidelijk maken beledigender overkomen dan die van Derrick. Het leek net alsof hij probeerde te zeggen dat hij liever mij dood zag dan zichzelf. Maar ook daar begreep ik zijn insinuering. Hij kende me niet eens, wat zou hij geven om één of andere random trien.
Meteen zond Derrick hem een dodelijke blik die zijn broer mijlen leek te missen. Niet veel later volgde een diepe zicht van Derricks kant.
‘Het zou enkel logisch zijn dat je haar hulp erkent, Derrick. Zo niet is dat tamelijk ongemanierd.’
Wat Derrick nu deed, begreep ik niet helemaal. Voor enkele seconden sloot hij zijn ogen en kneep hij met duim en wijsvinger zijn neus dicht, om ze daarna weer te openen en bedenkelijk met zijn tong te klakken. Daarna draaide hij zich naar mij. ‘Prima, help me maar, aangezien mijn broer de luie Huib wil spelen.’ In zijn stem klonk duidelijk irritatie door en ik was niet zeker of ik me wel wilde mengen in hun meningsverschil. Al dan nog bleef ik gewoon staan en luisterde ik naar wat hij te zeggen had. ‘Als jij dat monster afleidt door zoveel mogelijk herrie te maken, dan komt ‘ie vast achter je aan. Wanneer dat zo is, kan ik snel de regenpijp lostrekken.’ Zijn strenge blik gleed naar Jared. ‘Geen zorgen, Jared helpt je wel.’
Ik beantwoordde zijn uitleg door kort met mijn hoofd te knikken en met toen tot Jared te richten. ‘Ik ga je niet dwingen,’ sprak ik in zijn richting, waarna ik mijn schouders kraakte door ze naar achteren duwde en de deksels verwijderde van de vuilnisbakken tegen de muur en me dan tot Derrick richtte. ‘Ik ben klaar,’ deelde ik koel mede. Op zijn teken rende ik richting de steeg en begon ik luide met de ijzeren deksels tegen elkaar te slaan. Het luide gekling van metaal op metaal klonk scherp door de straten heen en trok meteen de aandacht van de zombie. ‘Hé lelijkerd!’ schreeuwde ik in zijn richting. Het gekling hield een korte tijd op. ‘Kom dan!’
Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Met het gebries van een woedende mustang kwam hij mijn richting uit, met grote, dreigende passen en een gezicht op onweer. Hij kwam sneller dichterbij dan ik verwacht had, maar ik was erin geslaagd hem achter me aan te sturen en nu rende ik wat doelloos door de straat heen tot Derrick hem zou neerhalen, wat hopelijk snel zou zijn want ik had het gevoel dat mijn uithoudingsvermogen het binnenkort op zou geven.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Montana Kenley Fonteyn
Christian grinnikt zachtjes. 'Ik weet niet of het wel zo'n goed idee is. Hier zitten we beschut, beneden niet... Ze zien het vast als we ook maar iets licht maken,' mompelt hij. Ik had best wel zin in iets warms te eten, of gewoon thee, maar nu betrekt mijn gezicht een beetje en moet ik moeite doen mijn teleurstelling te verbergen. 'Oh, ja, je hebt vast gelijk,' zucht ik. 'Misschien morgen ochtend!' zegt hij dan. Ik haal mijn schouders op. 'Dat kan ja, maar 's ochtends warm eten is wel een beetje raar...'
Ik kan er niks aan doen, maar mijn blik glijdt steeds weer naar zijn boxer. De bobbel is nogal afleidend en daarom vraag ik maar of hij alsnog een joggingbroek wilt of een vest. Chris grinnikt opnieuw, maar nu is het meer spottend. Hij heeft vast door dat ik naar zijn kruis kijk. 'Ik kan hem ook wel weer uittrekken als je dat liever hebt,' plaagt hij. Yup, hij heeft het zeker door. Met een beschamende blik op mijn gezicht kijk ik zo onschuldig en nonchalant mogelijk de andere kant op. 'Ik zit er wel prima bij, maar als het ervoor zorgt dat jij je minder ongemakkelijk voelt vind ik het best,' zegt hij wat serieuzer. Nou, hij weet in ieder geval niet waarom ik kijk. Ik schud lichtjes mijn hoofd. 'Oh, ik voel me er niet ongemakkelijk bij hoor,' antwoord ik eerlijk. 'Het is meer gewoon...' bedenkelijk tuit ik mijn lippen terwijl ik op het goede woord probeer te komen. 'interessant,' besluit ik uiteindelijk. 'En daardoor is het nogal afleidend. Als ik hier alleen in mijn BH zou zitten zouden mijn borsten vast ook afleidend zijn voor jou.' Hoewel, aangezien hij al wel seks heeft gehad met vrouwen valt dat nog wel te betwijfelen. Achja.
'Ik ga in ieder geval wel een joggingbroek pakken,' zeg ik dan. Ik glimlach lichtjes naar hem en verdwijn dan naar beneden, naar Beth's kamer. Ik heb niet een van mijn eigen joggingbroeken hier liggen en moet daarom een joggingbroek van haar aan doen. Ik trek hem over mijn billen heen en hij blijft losjes om mijn heupen hangen, wat komt doordat Beth wat gezetter is als mij. Ze was ook wat langer en de pijpen zijn dan ook iets te lang. Ik loop weer terug naar de gang en klim weer naar de zolderkamer.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered