[RPG] De Groene Magiërs | 1 - Speeltopics

Diep verscholen in de ijsbergen van Groenland ligt het Hemmeligetræ Instituut voor Jonge Magiërs. Hier komen al generaties van jonge Magiërs, waar ze vrij de kunsten van het toveren kunnen leren zonder enige weet van de Dreuzels. Al sinds dag en dauw staan de derdejaars in voor het vervaardigen van de staf van de eerstejaars, ook dit jaar is dat weer het geval.
Dit RPG volgt enkelen van hen. Sommigen zullen goed met elkaar kunnen opschieten, anderen iets minder. Maar toch hebben beiden elkaar nodig. De eerstejaars krijgen geen staf zonder dat een laatstejaars deze voor hen vervaardigt, en de derdejaars studenten kunnen niet afstuderen zonder een staf gemaakt te hebben. Balans is wat centraal staat in deze school.
Kom binnen, en laat de magie je in vervoering brengen.



Eerstejaars studenten:
-James Oliver Olssen - Vlahos | Dennendal
- Jade Filza Berrytrees - Levicorpus12 | Beukenberg
- Celeste Amarante O’Connell - BananaXCooki | Dennendal
- Ardemmis Thomas Sunfox - Ninuturu | Wilgenwoud
- Melody Rose Amber Heard - Nici | Wilgenwoud
- Mattaaq Avvá - Praesidium | Wilgenwoud
- Steffani Demi Wilson - Roww | Beukenberg

Laatstejaars studenten:
- Jacob Oscar Olssen - Theodora | Wilgenwoud
- Jonathan Sebastian Larsen - Aurae | Dennendal
- Nathanael Ganya Diamante - NightVale | Wilgenwoud
-Lucy Daniëlle Mackenzie - VladiFerr | Beukenberg
- Aurora Amárys Grey Gimlas | Dennendal
- Thomas Betoto Bjelland - Mebarak | Wilgenwoud
- Jeremy Picadelli - Roww | Beukenberg


Regels


Regels ivm de school:




Het is de eerste schooldag. De studenten worden één voor één met de Arkenslee opgehaald. Na een lange rit zullen ze toekomen op school, waar de eerstejaars naar de binnenplaats geleid zullen worden voor de indelingsceremonie. De derdejaars zullen de toekijken, terwijl ze de lijnen van de driehoek waarin de bomen staan vervolledigen.

[ bericht aangepast op 15 okt 2013 - 13:37 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Jeremy Picadelly
Lucy lacht vrolijk waarna ze antwoord geeft op mijn vraag:
''Ik heb er best zin in. Zeker omdat ik jou weer zie.'' vertelt ze me waarna ik een zachte por tegen mijn arm voel. Ik grinnik zacht om haar reactie en knik vervolgens in stemmend dat ik ook blij ben haar weer te zien. Lucy en ik zijn al beste vrienden sins ons eerste jaar, we hebben elkaar altijd al gemogen. Ze is een meisje met een geweldige uitstraling en een super leuk karakter.. Ze haalt me uit mijngedachte als ze plots weer begint te praten.
''En ook omdat het ons derde jaar is,'' gaat ze verder, ''Want tja we krijgen wel onze examens en we worden mentoren. Ik hoop echt dat mijn student leuk is zodat ik er een goede band mee kan opbouwen. Maar ik ga mijn broers en tante ook missen hoor. Mijn broers hebben trouwens een winkel in Engeland geopend. Voor tovenaars boeken en van hun eerste geld hebben ze dit voor me gekocht.'' verteld ze me waarop ik knik.
"Leuk, ik houd wel van boeken" zeg ik met een glimlach. Als ze me dan een kettinkje laat zien glimlach ik wat breder, het is een hartje met wijzers. Zoiets heb ik ook altijd wel gewild, maar dan heb ik veel wijzers nodig dus dat word hem niet..
"Mooie ketting" geef ik mijn mening met een brede glimlach.
''Maar genoeg over mij. Vertel eens hoe de zusjes het vreselijke verlies van hun broer aanpakte?'' vraagt ze me dan plots. Ik grinnik zacht, mijn zusjes. De geweldige tweeling Marylinn en Meredith. De twee grappenmakers die zich altijd wel als de ander voor doen. En dan hebben ze nog niet eens iets waar je ze mee uitelkaar kan houden, vreselijk lastig dat.. en die twee vinden het altijd zo geweldig echt precies op elkaar de lijken.
"Eerst kwamen ze me wakker maken, en toen ik uit bed stapte gingen de handen voor de ogen" begin ik vrolijk lachend "En toen riepen ze dat ik wat aan moest trekken, en ze vertelden me dat ik na dit jaar áltijd thuis zou zijn, wat ik betwijfel maar goed" vervolg ik met een glimlach "En volgend jaar moet Jason naar school, dus ja dan zullen ze hem lastig vallen zijn eerste schooldagen" ik lach zachtjes en schud mijn hoofd tegelijkertijd "Die arme Jason weet niet wat zich overkomt als hij naar school moet.. Oh ja, en Mary, de kleine" ja, ik zeg altijd 'de kleine' bij Mary aangezien de afkorting van Marylinn ook Mary is, iets waar mijn ouders niet echt bij nagedacht hebben.. een beetje dom eigenlijk "vond dat mijn haar er niet uit ziet" vertel ik lachend "Ze vind dat het warrig mooier is dus ging ze er met haar handen door heen woelen terwijl ze zelf op haar stoel stond" Ja, mijn kleine zusjes zijn enorm gezellig en grappig. Altijd is er wel iets leuks met die meiden.

---

Little do you know

Thomas Betoto Bjelland

Zodra ik een plekje in de arkenslee heb weten te bemachtigen, tover ik uit mijn tas mijn Ipod naar voren. De muziekspeler, dat van origine een dreuzelproduct is, was een cadeau van mijn oudste broer omdat ik achttien was geworden. Geen alledaags magiërcadeau, maar ik – met mijn grote liefde voor dreuzels en dreuzelproducten – kon mijn hart niet op bij deze gift. Inmiddels heb ik het zwarte doosje al bijna een jaar in mijn bezit en ik ben er nog net zo blij mee als toen ik hem kreeg. Nog nooit ben ik zo zuinig geweest op een bezit, vooral omdat ik niet zo materieel ben ingesteld. Voorzichtig stop ik de oortjes – twee dingetjes die je in je oren moet stoppen om de muziek te horen – in mijn oren en druk ik op de playknop. Het duurt nog geen honderdste van een seconde voordat ik de eerste klanken van een Amerikaanse hit in mijn hoofd hoor dreunen. Zachtjes neurie ik met de muziek mee. Het nummer heeft makkelijke ‘lyrics’ – om in de Engelse sferen te blijven. Het afgelopen jaar heb ik dan ook zoveel mogelijk buitenlandse muziek gedownload, zoals men dat noemt, en heb ik zoveel mogelijk teksten proberen te vertalen in het Noors. Omdat mijn taalontwikkeling – mijn volledige ontwikkeling – niet heel snel gaat omdat ik het deels niet in me heb, maar ook deels niet wil ontwikkelen werkt het op deze manier wel uitstekend en op deze manier kan ik mezelf motiveren om iets leuks te leren.
I’ve had the highest mountains
I’ve had the deepest rivers
You can have it all but life keeps moving
Een klein trots gevoel vloeit er door me heen als ik de tekst volledig zacht mee kan zingen. Dit is ook een van de weinige manieren hoe ik me van iedereen kan afsluiten. Veel van mijn afdelingsgenoten doen dat door middel van schoolwerk, maar als ik me daar langer dan een kwartier op kan concentreren mag je van een Godswonder spreken.
Volledig in mezelf en de muziek gekeerd, voel ik niet hoe de arkenslee weer stopt en er twee jongens binnenkomen. Één van hen komt bij me zitten, maar als hij begint te praten heb ik hem pas door.
“Thomas,” glimlacht de blonde keurig gekapte jongen. Ik wil net mijn mond opendoen om de jongen, Jacob, terug te groeten, als ik bijna bruut wordt gestopt door hoogstwaarschijnlijk zijn kleine broertje.
“Thomas hoor ik? Mijn naam is James,” zegt de eerstejaars, die een kleine blik op zijn broer gooit.
Even glimlach ik bij de aanwezigheid van dit voor mij vreemde familietafereel. Uitbeleefdheid doe ik mijn oortjes uit en haak ik ze in de kraag van mijn trui. Vriendelijk neem ik de hand van de jongen aan, maar voordat ik hem groet, groet ik eerst zijn oudere broer.
“Goed om je weer te zien Jacob,” lach ik hartelijk naar de nette blonde jongen, waarna ik me op zijn kleine broertje richt. “James,” herhaal ik zijn naam. “Ik heb wel eens wat over je gehoord,” grinnik ik terwijl ik even een blik op Jacob gooi – niet alle verhalen over het broertje waren even goed. “Het is me een eer om je als een van de eersten welkom te heten hier op school. Ik hoop dat je het naar je zin gaat krijgen.” Ondertussen heb ik de hand van de bruinharige jongen losgelaten en richt ik me weer op beiden. “Hoe was jullie vakantie?”

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Jonathan Sebastian Larsen
Jace duwde de deur van het houthakkershutje open met de top van zijn toen. Uit zijn broekzak haalde hij een pakje sigaretten en een aansteker. Hij slenterde naar de houten treden en nam plaats op de bovenste. Hij veegde de pluk haar uit zijn gezicht, die steeds uit de kleine paardenstaart ontsnapte. Zijn blauwe ogen schoten omhoog toen hij een takje hoorde kraken. Met fronsende wenkbrauwen speurde hij de omgeving af en kwam tot de conclusie dat er, zoals gewoonlijk niemand was. Frederik Verona, zoals hij zich deze dagen noemt, kreeg het hutje aan de rand van het grote bos nadat hij zijn houthakkerswerk moest opgeven door een ongeluk, welke de man kreupel maakte. Jace had de locatie van hun woning altijd prachtig gevonden, ook al liet hij dat meestal niet merken. Hij hield niet van drukke steden en dorpen waar iedereen elkaar kende. Dit was ideaal.
Jace stak zijn sigaret aan en plaatste die tussen zijn lippen. Hij inhaleerde en blies de rook even later in een lange sliert uit. Achter hem opende de deur van het huisje zich en Jace hoorde de onregelmatige voetstappen van zijn oom, die over het parket liep.
"Ha, Jace!" zei hij en plaatste zich moeizaam naast zijn neef op de trede. "Geef me er ook eens één, jongen." Jace keek vanuit zijn ooghoeken zijn oom aan en zag dat hij er vreselijk uitzag. Zoals gewoonlijk had de oude man wallen onder zijn ogen, en een bijna kaal hoofd. Maar hij zag er uitgeput uit, meer dan anders. De jonge man vreesde voor het leven van zijn oom en de staat waarin die zou verkeren wanneer hij terug kwam van Hemmeligetræ.
Hij stak het pakje sigaretten uit naar zijn oom en gaf hem vervolgens ook de aansteker. Dankbaar knikte Frederik en begon hem vragen te stellen. "Heb je kleren genoeg mee?" Jace knikte. "En je toverstok?" Alweer knikte hij. Het leek alsof Frederik een lijstje had gemaakt met de dingen die hij Jace nog moest vragen. Eén voor een vinkte hij de zaken af op zijn denkbeeldig lijstje. Daarna dreunde Frederik de schoolregels op, zoals hij elk jaar deed. 'Niet vechten, niet roken, geen drugs, geen magiegebruik zonder toestemming' en zo voort.
Vervolgens zaten de twee mannen nog even samen en genoten van de omgeving, waarna het tijd werd voor het ontbijt en daarna het vertrek.

[ bericht aangepast op 3 okt 2013 - 19:21 ]

---

kindness is never a burden.

Jacob Oscar Olssen

Ik klem mijn kaken op elkaar als James bijna meteen het roer probeert over te nemen.
“Thomas hoor ik? Mijn naam is James." Het is dat ik niet agressief ben, anders had ik graag even die grijns van zijn gezicht gemept. Hij doet het gewoon om me op te fokken, dat weet ik zeker. En tegen moeder en vader maar de onschuld uithangen. Ik begrijp gewoon niet dat ze daar nog niet doorheen gekeken hebben. Ben ik dan zo'n slechte zoon dat ik volledig uit het centrum van de aandacht geweerd moet worden? Zelfs in de periferie van het spotlight ben ik de laatste tijd niet meer toegelaten. Het zou me zelfs niet verbazen dat ze mijn volgende verjaardag compleet vergeten. James is nog het enige dat de klok slaat. James, James, James. Perfecte James. Jacob, ho maar.
"Ga je nou al gelijk achter mijn vrienden aan?" flap ik met een kwade blik aan mijn broer uit. "Wat is het probleem, hm? Heeft mam je die tweede afscheidskus die ze jou normaal geeft in plaats van mij niet gegeven dit keer?!"
“Goed om je weer te zien Jacob,” lacht Thomas ondertussen. Ik lach schamper naar hem terug, waarop ik me te hard schaam vanwege mijn uitbarsting om er een behoorlijk antwoord op te geven.
“James. Ik heb wel eens wat over je gehoord. Het is me een eer om je als een van de eersten welkom te heten hier op school. Ik hoop dat je het naar je zin gaat krijgen. Hoe was jullie vakantie?”
Ik haal mijn schouders even op en laat een ietwat teleurgestelde blik in mijn ogen verschijnen. Veel is er helaas niet gebeurd voor mij. Normaal zouden we naar oma en opa toe, maar omdat die eerste haar heup gebroken had ging dat niet door en sleet ik mijn dagen voornamelijk ik de vergetelheid. Mijn blik dwaalt af naar de Beukenberger die instapt, Jeremy als ik me niet vergis. Bijna meteen raak ik afgeleid door een zoet stemgeluid dat hem begroet. Lucy. Ik weet niet precies wat het is, maar ze lijkt veranderd. Misschien ziet ze er volwassener uit dan vorig jaar, ja zeker. Haar wangen zijn zo bol niet meer en haar ogen lijken meer te stralen. Niet dat ik vroeger zoveel naar Lucy keek...
Wanneer mijn gedachten afdwalen naar Frisine, voel ik de tranen opkomen. Zelfs mijn gezin weet niet dat ze het uitmaakte, ze waren te druk met elkaar om te zien hoe kapot ik ervan was. Ik veeg met de rug van mijn hand over mijn wang in de hoop het nog te kunnen verbergen. Treuren heeft geen nut meer, er zitten zeeën tussen ons in nu. Ze wordt vast gelukkiger daar.

[ bericht aangepast op 3 okt 2013 - 22:17 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

James Oliver Olssen

Nadat ik de blik naar Jacob had gegeven kijk ik naar Thomas die zijn hand uitsteekt naar de mijne, ik neem hem met een glimlach noch grijns aan.
"Ga je nou al gelijk achter mijn vrienden aan? Wat is het probleem, hm? Heeft mam je die tweede afscheidskus die ze jou normaal geeft in plaats van mij niet gegeven dit keer?!" Ik trek mijn wenkbrauw even op naar Jacob en richt mij dan op Thomas.
“Goed om je weer te zien Jacob,” hierbij rol ik even met mijn ogen en kijk vriendelijk naar Thomas wanneer hij weer naar mij kijkt.
"James," herhaalt hij dan en ik knik even. James, ja, zoiets zei ik net denk ik sarcastisch.
“Ik heb wel eens wat over je gehoord,” grinnikt Thomas terwijl hij even een blik naar Jacob werpt. Die zal vast wel iets over mij gezegd hebben tegen hem. Ach, wat maakt mij dat uit. Dat hij dat nou leuk vind om te doen, best. Het doet mij niets, al vraag ik me wel af wat Jacob zoal over mij verteld aan zijn vrienden.
“Het is me een eer om je als een van de eersten welkom te heten hier op school. Ik hoop dat je het naar je zin gaat krijgen.” Ik neem mijn hand terug als Thomas hem loslaat en leg hem op mijn schoot.
"Nou, heel erg bedankt," zeg ik dan met een knikje. Ik kijk even rond en richt mij dan weet op Thomas. Er zitten hier best wel al wat mensen in de koets, ik vraag me af welke mensen een beetje bij mij schikken. Niet dat ik ze heel erg nodig heb, ik red mezelf goed genoeg. Maar een paar mensen in mijn buurt zal wel fijn zijn.
“Hoe was jullie vakantie?” hoor ik Thomas vragen en ik kijk even kort naar Jacob die zijn schouders ophaalt en een wat teleurgestelde blik toont. hij zal wel weer zitten jennen over onze oma en opa. Wanneer Jacob geen aanstalten lijkt te gaan maken om te gaan praten denk ik even na over wat er in de vakantie gebeurt is.
"De vakantie was super, we hebben veel leuke dingen gedaan. Nou ja, onze ouders en ik meer," zeg ik met een voldane glimlach. "We hebben een aantal uitjes gemaakt naar magische plekken, dat was echt te vet," zeg ik met een brede glimlach waardoor mijn tanden bloot komen te liggen. Wanneer ik een blik op mijn broer werp zie ik nog net dat hij iets van zijn wang veegt, een traan?
"Serieus Jacob, ga je nou zitten janken omdat ik tegen je vriend praat? Of jank je soms omdat je geen leuke vakantie had? Dat doe je toch wel een beetje zelf. Kijk ik onderneem tenminste nog actie, maar jij zit alleen maar stil de kat uit de boom te kijken," zeg ik dan. Hierbij kijk ik mijn broer recht aan.
"Oh wacht, natuurlijk. Je kon je dagen niet naar oma en opa toe, dat is het hé?" ik vernauw mijn ogen iets waardoor mijn blik wat arrogant wordt. Ik lik even langs mijn lippen en kijk naar mijn broer.

[ bericht aangepast op 3 okt 2013 - 22:36 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lucy Daniëlle Mackenzie - BB - 3de jaars

Jeremy begint een heel verhaal over zijn zusjes en ik barst in lachen uit als hij verteld dat de tweeling hun ogen dicht deed omdat grote broer in zijn onderbroek liep. En hoe kleine Mary door zijn haar woelde. Mijn ogen gleden met een gemene grijns naar zijn haar.
'Tja het kan misschien wel wat warriger' zeg ik. En dan schiet ik naar voren om met mijn handen wild door zijn haren te woelen waardoor het er heel raar uitziet. Het nette kapsel is nu een echte mengelmoes geworden.
'Sorry' zeg ik giechelend en ik strijk zijn haar weer glad.
Plots heb ik het gevoel dat twee ogen me aankijken. Het was niet Jeremy dus mijn ogen speuren de Arkenslee af. Dan zie ik hem. Het was Jacob. Naast hem zat nog iemand. En tegenover ook, maar die zag ik niet.
Ik zwaai vriendelijk naar Jacob.
'Hey Jacob!' roep ik. Ik glimlach, maar frons dan. Moest hij nou huilen?
'Gaat het?' vraag ik. Ik kijk even verbaasd naar Jeremy.
'Volgens mij huilt Jacob,' zeg ik. 'Je weet wel, uit Wilgenwoud.'
Ik kijk weer naar Jacob en zie dan de jongen naast hem. Een gemene grijns is op Jacob gericht en daardoor frons ik mijn wenkbrauwen. Wat zouden we nou krijgen. Toen begon ik me te realiseren dat die jongen wel eens zijn broertje zou zijn. Wat een gemeen kind leek me dat. Ik zou medelijden krijgen met degene die hem zou krijgen. Ik kijk weer maar Jacob en glimlach. Hij zou het wel overleven.
'Die jongen naast Jacob is volgens mij zijn broertje,' zeg ik tegen Jeremy. 'Het lijkt me echt een gemeen kind. Lak aan de regels en zo.'
Ik snoof een beetje geïrriteerd. Dit zou nog leuk gaan worden. Als ik nu al vermoeid werd om naar Jacobs broertje te kijken vroeg ik het me af hoe het de rest van het jaar zou gaan. Dan zou ik hem op school zien.
Vlug kijk ik weer naar Jacob en wenk.
'Je kan ook hier komen zitten!' zeg ik met een glimlach. Ik zou met liefde weg willen van dat broertje als ik hem was. Met liefde.

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 7:26 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Jeremy Picadelly
Lucy ligt bijna dubbel van het lachen als ik mijn verhaal doe over wat mijn zusjes allemaal gedaan hebben en als ik begin over hoe Mary mijn haar warrig maakte met haar handen kijkt ze me met een gemene grijns aan.
''Tja het kan misschien wel wat warriger'' verteld ze me.
"Oh, nee! Lucy, Nee dat doe je..-" voor ik mijn zin kan afmaken gaan haar handen door mijn haren.. "Dat doe je dus wel.." mompel ik zuchtend. Ik krimp ineen als haar handen door mijn haren woelen. Als ze stopt zegt ze giechelend 'Sorry' waardoor een zucht over mijn lippen rolt. Droog kijk ik haar aan "Als het je spijt doe het dan niet" vertel ik haar mompelent. Tja, ik ben nogal een perfectionist als het om mijn uiterlijk gaat, en als iemand aan mijn haar zit kan ik best wel boos worden.. Ze strijkt mijn haar weer glad maar ik weet zeker dat het niet zo netjes zit als hoe het zat voor ze er met haar handen door ging.
Dan kijkt ze weg, naar een blonde jongen ergens voor in de slee. Lucy begint vrolijk naar hem te zwaaien en roept vrolijk naar hem.
''Volgens mij huilt Jacob,'' zegt ze plots tegen me, ''Je weet wel, uit Wilgenwoud" vervolgt ze dan.
Ik knik "Ja, ik heb hem vaker gezien.. knappe gozer" zeg ik nonchalant, zonder schaamte. Achja, ik mag niet liegen van mijn moeder dus ja.. en daarbij, hij is ook knap. Ik heb wel gezien hoe sommige meiden naar hem kijken en alles, en dat voor iemand uit Wilgenwoud..
Dan vertelt Lucy me dat de jongen naast Jacob volgens haar zijn broertje is, en het volgende moment zegt ze dat hij haar een gemeen jongentje leek. Ik knik instemmend.
"Wie weet worden we zijn mentor wel" zeg ik grinnikend, om Lucy te plagen.
Als ze dan naar Jacob kijkt en roept dat hij bij ons kan komen zitten knik ik instemmend naar hem, niet zo van: 'O mijn god ja! Kom bij ons zitten, Jacob!' zoals sommige meiden zouden doen, maar een gewoon knikje van: 'ja, als je wil kan je er bij komen zitten'. Want nee, ik ben niet Homo zoals de meesten van me denken. Ik ben hetero, voor zover ik weet. Het probleem is, ik kan pas weten dat ik homo of bi ben als ik met een jongen gezoend heb.. and that's not gonna happen.

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 14:23 ]

---

Little do you know

Steffani Demi Wilson
Met een zuchtje kijk ik de koets rond, er komen steeds meer leerlingen bij zitten en ook steeds meer gesprekken ontstaan rondom mij. Als ik een meisje een naam vrolijk hoor roepen en de jongen net zo vrolijk hoor reageren kijk ik op, ze lijken zo hecht.. zou het een stel zijn?
Na een tijdje het 'stel' geobserveerd te hebben begint het meisje over een andere jongen uit hun jaar, een blonde jongen die verder op zit. Hij lijkt niet bepaald vrolijk.. Arme jongen.. De jongen die volgens mij 'Jeremy' heet zegt dat de jongen voor in best knap is waardoor een grinnik over mijn lippen rolt, geen stel dus.
Het meisje lijkt hem best leuk te vinden, of dat is gewoon hun o zo hechte vriendschap, dat kan ook. Dan gaan mijn ogen af naar de blonde jongen, die Jeremy heeft gelijk, het is echt een knappe jongen. Hij kijkt niet vrolijk nee, zo net werd ie ook al boos op zijn .. broertje? volgens mij is het zijn broertje ja. Al heeft de oudere knul het uiterlijk beter gekregen dan de jongen die hoogstwaarschijnlijk in mijn jaar zit. Terwijl ik de jongens voorin de slee bekijk maak ik twee vlechtjes in mijn haar om vervolgens mijn haar over één schouder te doen om het in een visgraat vlecht te knopen, ik vind het altijd leuk om iets met mijn haar te doen. Daarom heb ik áltijd haarspeldjes en elastiekjes bij me.
Als ik mijn haar gedaan heb kijk ik naar de jongen naast de twee die waarschijnlijk broers zijn, hij is een vriend van de oudste voor zover ik hoorde net. Een donkere jongen, voor zover ik kan zien is hij de enige hier die donker is van huidskleur.. lijkt me moeilijk, de enige zijn.. Gelukkig lijkt het er op dat hij veel vrienden heeft en zo, maar het lijkt mij echt vreselijk om de enige blondine te zijn of zo.. dan ga ik me automatisch dom voelen, net zoals thuis. Thuis ben ik ook de énige blondine, alsof mijn moeder is vreemd gegaan bij mij of zo. Mijn vader heeft namenlijk een getinte huidskleur en zwarte haren, mijn moeder heeft bruin haar en mijn broers zijn allemaal lichter gettint dan mijn vader en hebben donker bruine haren, en dan kom ik.. mijn bijna spierwitte huidje waarvoor ik enorm veel pijn en moeite moet door staan het een beetje donkerder te krijgen, want ik ga geen bruinings troep gebruiken.. dan voel ik me helemaal zo goedkoop als mijn vader en oudste broers me noemen. Maar door mijn blonde haren en bleke huid is het net alsof ik geadopteerd ben. Als ik dat ben dan ben ik meteen weg bij mijn 'familie'. Ik ga niet voor mijn lol bij verkrachters wonen en een 'vader' die me vertelt dat ik maar beter hoer kan worden is bij mij ook niet bepaald welkom.
Als ik zo'n beetje iedereen heb 'geobserveerd' en in me op genomen heb kijk ik naar het landschap waar die rare Pinguin-zeehond ons heen brengt. Dat-dat dier deze zware slede kan trekken met al die leerlingen er in..
Een onbeheersde glimlach siert langzaam mijn lippen "Eindelijk vrij.." vormen mijn lippen vervolgens bijna onverstaanbaar, iemand die kan liplezen weet wat ik net zei.. ieder ander zou niet snappen wat ik zei.
Eindelijk heb ik een jaar zonder mijn familie, dan een paar maanden en dat drie keer herhaalt.. en dan kan ik eindelijk op mezelf wonen.. De onbeheersde glimlach rond mijn lippen word enkel maar groter bij de gedachte hierheen en langzaam lach ik mijn tanden bloot.
"Eindelijk vrij" herhaal ik zekerder dan de vorige keer dat ik het zei, dit keer ook verstaanbaarder.. Terwijl ik met een glimlach de wereld om me heen bekijk heb ik niks meer door van wat er in de slee gebeurt, ik sluit me langzaam af van iedereen om me heen..

[Zow, ook maar weer een stukje met Steffani schrijven aangezien ik haar een béetje verwaarloosd heb :')]

[ bericht aangepast op 5 okt 2013 - 14:35 ]

---

Little do you know

Il wil graag even mededelen dat ik vanaf a.s. vrijdag op studiereis ben in Italië, voor één week. Ik zal morgen nog proberen te posten zodat jullie door kunnen gaan.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Jacob Oscar Olssen

"Hey Jacob! Gaat het?" zegt Lucy, haar blik op mij gericht. Had ze het tegen mij? Dat kan haast niet anders, ik ben volgens mij de enige Jacob in deze slee. Met een blos op mijn wangen wend ik mijn blik af en knik zachtjes. Het was niet mijn intentie geweest te staren, ik was gewoon zo in gedachten verzonken. Hopelijk neemt ze het me niet kwalijk. Ik zie er namelijk niet naar uit op de de eerste dag al mensen tegen de schenen te schoppen. Ik ben sowieso niet echt het type dat houdt van ruzie maken, al doet James ondertussen weer heel erg zijn best om het slechtste in me naar boven te halen.
"Serieus Jacob, ga je nou zitten janken omdat ik tegen je vriend praat? Of jank je soms omdat je geen leuke vakantie had? Dat doe je toch wel een beetje zelf. Kijk ik onderneem tenminste nog actie, maar jij zit alleen maar stil de kat uit de boom te kijken. Oh wacht, natuurlijk. Je kon je dagen niet naar oma en opa toe, dat is het hé?" bijt mijn kleine broertje me toe. Ik schud mijn hoofd en wrijf over mijn slapen terwijl er me een klein lachje van pure miserie ontsnapt. Dit is gewoon mijn eigen schuld. Ik moet hem vast een keer op zijn hoofd laten vallen hebben toen hij nog een baby was, dat moet het zijn. Anders is er geen enkele manier mogelijk waarom we zo verschillen. Ja, dat is het. Die kleine heeft ze niet allemaal op een rij zitten in zijn bovenkamer, dat kan niet anders.
"Als je dat denkt, dan bewijst het maar weer eens dat je me helemaal niet kent, James Oliver," zeg ik op een rustige, misschien zelfs ietwat apatische toon. Ergens zou ik hem willen toebijten dat de enige reden waarom hij nog niet doorheeft dat Frisine en ik geen koppel meer zijn, is omdat hij niet degene is die het voor me kunnen verpesten heeft, dat hij haar niet van me af heeft kunnen nemen, maar ik slik de woorden weer in. Ik val nog liever dood dan dat ik hem nog meer redenen geef om me uit te lachen. Net wanneer ik met de gedachte speel om van de slee af te springen en gewoon te gaan lopen, alles om uit de buurt van James te zijn, krijg ik de indruk dat Lucy het weer tegen mij heeft.
"Je kan ook hier komen zitten!" Als ik opkijk en haar in mijn richting zie kijken, ben ik er vrij zeker van dat het wel degelijk tegen mij is.
Heel even twijfel ik. Het zou verschrikkelijk laf van me zijn om Thomas met James op te schepen. Daarbij wil ik mijn broer ook helemaal niet alleen laten met mijn huisgenoten. Maar na twee maanden ben ik dat kereltje zo vreselijk zat, ik kan hem gewoon niet meer horen of zien, en ruiken. Daarbij kan ik altijd later mijn excuses aanbieden aan Thomas, maar als ik nu niet weg kom van James dan is de kans dat ik hem uit de slee gooi zeer groot, ondanks dat ik tegen elke vorm van agressie ben. Als ik Jeremy zie knikken, neem ik mijn beslissing. Ik sta op en hou me vast aan de slee zodat ik niet kan vallen. Zonder nog enig woord tegen mijn broer te zeggen, ga ik bij de Beukenbergers zitten. Ik richt mijn blik op de grond en mompel een stille 'bedankt'. Ik haal adem en laat deze vervolgens met een diepe zucht weer weglopen. Ik sluit mijn ogen en geniet van de stilte. Geen bazelend broertje, geen geruzie, zalige stilte. Hoe vreselijk het ook klinkt, soms wou ik dat James nooit geboren was.
"Eindelijk vrij," hoor ik plots zachtjes van achter me. Ik open mijn ogen, trek een wenkbrauw op en kijk over mijn schouder. Ik zie een hoofd met blond haar en krab even in mijn haren terwijl er op mijn gezicht een melancholische glimlach verschijnt. Twee jaar lang betekende de school dat ook voor mij, vrijheid, weg van alles, mijn eigen ding kunnen doen. Maar nu James ook naar Hemmeligetræ komt zal dat wel veranderen.
"Geniet er van, voor zolang het duurt," fluister ik het meisje toe, alvorens me weer om te draaien en terug de bodem van de slee bestudeer.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ik ben dit weekend weg. Mijn excuses.]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Lucy Daniëlle Mackenzie - BB - 3de jaars.

'Wie weet worden we zijn mentor wel' zegt Jeremy over Jacobs broertje. Ik ril en schud de verschrikkelijke gedachten van me af.
Dan zie ik Jacob opstaan en ploft hij tegenover ons neer.
Hij mompelt wat naar een meisje dat achter hem zit en kijkt dan naar de grond. Ik trek een wenkbrauw op en kijk naar Jeremy.
Ik maak de blik van: "Snap-jij-dit-nou?"
Ik kijk naar de neerslachtig ogende Jacob.
'Was dat je broertje?' vraag ik. 'Wees gerust. Ik vind jou toch al veel aardiger dan hem.'
Ik tover een brede glimlach op mijn gezicht en probeer hem wat blijer te laten worden. Het was nooit fijn om mensen zo te zien. Zeker niet tijdens het begin van het jaar. Hij moest blij zijn om zijn vrienden weer te zien. Om mentor te worden en nog veel meer dingen. Ik wou best Jacob een knuffel geven. Niet alleen om hem hallo te zeggen, maar ook om hem een beetje op te beuren. Ik tuur even naar buiten en zie het sneeuwachtige landschap. Ik bibber even van de kou en bromde.
'Het is koud' snauw ik. Ondanks dat ik hier woonde was ik nooit echt aan het klimaat gewend geweest. Altijd zat ik met een warme drank voor de open haard. Luisterend hoe mijn broers allemaal vreemde verhalen vertelde. Ik miste mijn broers eigenlijk best wel. Ik moet zacht glimlachen als ik er over nadenk hoe mijn broers zouden reageren als ik dit jaar met een vriendje thuis zou komen. Ik zucht zacht en keek even naar Jeremy. Die kon het waarschijnlijk niet worden omdat hij Gay was. Dan kijk ik even nog naar Jacob en voel ik een klein kleurtje in mijn wangen komen. Jacob was gewoon een vriend. Daarbij had hij een vriendin, althans dat had ik gehoord.

---

"Rebellion's are build on hope"

[ Nici wents xxxRoses ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded