• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




    Verhaallijn:

    De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
    Een paar hybriden weten te ontsnappen, maar zijn al snel teruggevonden. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

    Tijdsprong van 9 maanden

    Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
    Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

    Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

    Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

    Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

    De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weet uiteindelijk ook te ontsnappen.


    Ontsnapperds uitstapje (groen wel, rood niet): Elliott, Cloe, Myrcella.
    Alex, Raffaël, Blane, Lavina, Lucy, Maere, Galain, Nathan, Eres, Paisley, Lydia, Andrew, Stevie-Ann (eerst wel, maar werd toen meegenomen door Rosper).



    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geen Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
    De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion - Rollenstory
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning - Rollenstory
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Xionn - Rollenstory
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Xionn - Rollenstory
    Galain Herpïon - 19 - Weer beïnvloeden - LordoftheAir - Rollenstory
    Andrew Forrest - 18 - Alles in menselijk vermogen in een keer kunnen/maken - jasonreina - Rollenstory

    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - GreaterGood Rollenstory
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness - Rollenstory
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - annickemiek - Rollenstory - Stand-by
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness - Rollenstory
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning - Rollenstory - Zielsverwant
    Maere Rose Lostock - 16 - Telekinese - Traitor - Rollenstory
    Paisley Marybell Couvler - 17 - Mensen aanvallen met hun eigen onzekerheden door haar blik - Interaction - Rollenstory - Zielsverwant
    Lydia Herpïon - 16 - Mensen in slaap zingen - Susye - Rollenstory

    Onderzoekers:
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - GreaterGood - Rollenstory
    Emile William Jack Starlek - 30 - annickemiek - Rollenstory - Stand-by

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion - Rollenstory

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir - Rollenstory


    Mensen die niet meer reageren en dus overgenomen of gedood kunnen worden:
    Josephine Eve "Josy" Valo - Hybride - 19 - Hatsumomo - Rollenstory
    Caine Douglas Wayne - Onderzoeker - 32 - Miserere - Rollenstory
    Deana Collins - Onderzoeker - 24 - Cesaria - Rollenstory
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - Hybride - 20 - Incedunt - Rollenstory
    Nicole Lauraine Harvard - Bewaker - 31 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Hieronymos Yaromir Hertz - Onderzoeker - 78 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Guinevere Maeve "Gwynn" Warren - Hybride - 13 - Cesaria - Rollenstory
    Connor Marten McGary - Hybride - 21 - Creaturi - Rollenstory
    Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - Rollenstory
    Andrew Landon James - Hybride - 16 - Weet wat anderen van hem denken - xAlways - Rollenstory
    Hadley Maverie Pastor - Hybride - 17 - Nog geen gave ingevuld - Goldwing - Rollenstory



    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Speeltopic 2
    Story met alle posts
    Meedoen kan altijd. c:

    Speeltopic 4

    [ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 21:45 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Mette! Je moet echt gaan posten, en dan even heel onegoïstisch, maar vooral voor Lucy. Je houdt nu Nicky op, en die heeft maar één rol.

    @Nicky: Je kunt ook gewoon een post typen waarin je Maere "losmaakt" van Lucy. Dat doe ik ook altijd wanneer het te lang duurt.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Driehoeksshit Driehoekshit. Driehoek-shit, LOL!
    Ik zal posten, ^^
    Ghihi, hoe ver is het bereik van die halsband en de schok die het kan geven? c,:]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Natsune schreef:
    [Driehoeksshit Driehoekshit. Driehoek-shit, LOL!
    Ik zal posten, ^^
    Ghihi, hoe ver is het bereik van die halsband en de schok die het kan geven? c,:]


    [Eindeloos! :'D
    Nee, idk. Maar ze kunnen niet echt ontsnappen, want dan raakt de storyline in de war. x.o
    Als ik het lijstje met wel- en niet-ontsnapperds verander kunnen ze wel haaalf ontsnappen, maar weer teruggevonden worden.
    Het is aan jou. :'D
    Ik zie wel of ik nog iets aan moet passen en zo ja hoe.]

    [ bericht aangepast op 14 nov 2013 - 15:54 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Nahw, komt wel goed.]

    Raffaël Seager-Hybride
    'Vlieg, kleintje, vlieg. Maar maak je geen illusies- We houden je in de gaten.' Meer dan die woorden heb ik niet nodig. Ik slik mijn tranen weg, ren op Alex af en til hem op. Mijn vleugels streken zich zo ver uit als mogelijk en beginnen te wapperen. Ik sla mijn armen onder Alex zijn oksels en ga door mijn knieën. Nadat ik me af heb gezet spring ik zo hoog mogelijk de lucht in en dan...
    De wind streelt de veren van mijn vleugels. Ik laat een geluidsloze zucht. Ja, dit is het gevoel wat ik zo gemist heb de laatste tijd. Dit is vrijheid.
    Alex is verwart. Natuurlijk, ik heb hem plotseling de lucht in genomen. Mijn schouders doen pijn. Hij is zwaar.
    Ik giechel zachtjes in zijn oor en ik voel zijn gespartel minder worden.
    'Even geduld, ik vlieg ons even ergens heen waar ik een betere houding aan kan nemen,' zeg ik hard genoeg in zijn oor zodat hij het nog net kan horen. Ik wacht niet op zijn antwoord en mijn vleugels beginnen te slaan. Zo snel mogelijk laat ik ze bewegen, na die dagen in het onderzoekscentrum zijn ze niet eens zo heel erg afgetakeld, yay! Maar ook door die snelheid en ook door het extra gewicht beginnen mijn schouders steeds meer pijn te doen.
    Onder het vliegen hou ik meestal mijn benen vrij recht met een klein beetje vering naar achteren, maar nu sla ik ze om Alex lichaam heen, om hem stil te houden. Het is alsof ik op zijn rug zit. Dit is beter, mijn schouders hoeven nu minder te verdragen. Met hernieuwde kracht vlieg ik verder.

    Ik weet niet of ik nu over een grens ga. Of ik te ver ga. Of ze me nu een schok gaan geven, maar ik zie daar een mooie rots. Hoog in de wind steekt hij boven de wuivende boomtoppen uit, bijna magisch. Mijn benen laten hun slachtoffer gaan en ik til Alexander wat hoger op, met het laatste beetje kracht wat zich in mijn schouders bevind. De bal van mijn linker voet raakt de aarde, een moment later raakt ook de rechter de grond. Een perfecte landing, al zeg ik het zelf. Komt het doordat ik nu Alex bij me heb dat alles vrij goed gaat?
    Ik zet Alex voor me neer en ga zitten, ik pak zijn benen vast zodat hij weet dat ik er nog steeds ben.
    'We gaan zo verder, ik moest even uitrusten,' roep ik boven de wind uit. Ik knuffel zijn benen. 'Hoe vond je het? Ben je bang? Ik zal je nooit laten vallen!' Met mijn neus streel ik zijn linker hand, die vlak naast mijn hoofd hing. Daarna pak ik hem vast en trek Alex langzaam naar beneden.
    'Even uitrusten herhaal ik,' terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leg en zijn benen los laat, ik sla ze nu om zijn hoofd. Maar voordat ik mijn ogen dicht kan doen merk ik een vreemd geratel op in Alex mond, wat.... hij knarsetand? Oh, shit, het is hier hartstikke koud, maar door mijn warme vleugels had ik het niet door! Mijn witte vleugels wikkelen zich om Alexander en mij heen en kleine groene dons veertjes kriebelen mijn, en waarschijnlijk ook zijn, gezicht.
    Nadat het geratel is weg gestorven zucht ik en leg ik mijn hoofd terug op zijn schouder, mijn ogen sluiten.
    'Alex, even uitrusten... '


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Sorry, het spijt me echt. Maar ... hier is het. Sorry]

    Lucy Mary King

    Ik hijg nog steeds als ik al even zit.
    De gedachten en geluiden blijven in mijn hoofdrondspoken.
    En die beelden ! Toch kan ik niet beslissen wat ik nou erger vind, de beelden of de gedachten.
    Maar ik wil er gewoon helemaal niet aan denken ! Dit klopt niet, dit hoort niet, hoe konden ze dit nou doen ?!

    Bij iedere ademhaling vullen mijn longen zich met lucht.
    Heerlijke frisse lucht. Ik ben al zo lang niet meer buiten geweest dat ik haast vergeten was hoe heerlijk het was.
    Al had ik dat vroeger niet gedacht. Eerst zo gewoon, nu zo bijzonder.
    Kon dit moment maar voor eeuwig duren.
    Ik probeer Elliott te zoeken. Wanneer mijn ogen hem en Stevie vinden, zie ik dat er ook een ander meisje bij staat.
    In mijn gedachten probeer ik me haar te herinneren, maar er schiet me geen naam of herinnering aan haar te binnen.
    Als ik zie dat Elliott en Stevie ergens anders heen lopen en uit mijn zicht verdwijnen word ik enigszins ongerust.
    Tot ik me realiseer dat dit de uitgelezen kans is om met het meisje te praten.
    Met een vleugje enthousiasme in mijn loopje ga ik naar haar toe.
    ‘Hey’ zeg ik, net iets te vrolijk.
    Ze lijkt er niet door afgeschrikt. Gelukkig.
    ‘Ik ben Lucy, die jongen met wie je net liep te praten, dat is mijn broer, Elliott.’
    Ze ziet er aardig uit, niet echt een type wat je hier zou verwachten.
    Maar ja, dat zijn de meeste niet echt, naar mijn mening.
    ‘Sinds wanneer ben je hier ? Ik wil niet te … nieuwsgierig zijn, maar ik heb je nog nooit eerder gezien.’
    Ik luister naar haar.
    Ze lijkt me aardig, maar ik ben nog steeds een beetje afwezig.
    Waarom gingen Elliott en Lucy nou weg.
    Uit het niets vult een bepaald gevoel mijn hoofd.
    Het is heerlijk, maar tegelijkertijd ook beangstigend.
    Waar komt dit in hemelsnaam vandaan.
    Ik hoor Elliott’s naam en met een schok realiseer ik me dat dit niet mijn eigen gedachten zijn.
    ‘S…sorry, ik moet gaan’ mompel ik tegen het meisje, Maere.
    Dit, dit moet een vergissing zijn, een of andere illusie.
    Ik loop met versnelde pas en als ik wat meer uit het zicht ben begin ik te rennen.
    Mijn gedachte, of nee, juist niet die van mij, leiden me naar waar ze vandaan komen.
    Geluiden en dat gevoel blijven door mijn hoofd zweven.
    Ik word er helemaal gek van.
    Als ik voel dat ik dichter bij de oorzaak kom begin ik te sluipen.
    Mijn voeten maken dat de kleine takjes onder mijn voeten breken.
    Gelukkig is het bijna niet te horen.
    Als ik een stel bosjes voorzichtig naar de zijkant duw, zie ik een ziekelijk iets voor mijn ogen plaatsvinden.
    Ik zie hoe Stevie op Elliott ligt. Naakt !
    En als ik beter kijk, o god waarom doe ik dat nou, zie ik dat hij ook echt “in haar zit”.
    De gedachten voelen nu meer als helse geluiden, krijsen die door mijn hoofd heen jagen.
    En ik hoor ze, ik hoor ze kreunen.
    Ik wil het uitgillen , maar er komt niks uit mijn keel.
    Ik kan dit niet langer meer aanzien, ik moet weg ! WEG !
    In het begin probeer ik zachtjes weg te gaan, maar als de beelden, geluiden en gedachten door mijn hoofd blijven spoken begin ik te rennen.
    Ik ren net zo lang tot ik zeker weet dat er niemand in mijn buurt is, maar de gedachten die Stevie heeft blijven in mijn hoofd rondspoken.
    Het is werkelijk een hel.


    Ik grijp met mijn handen naar mijn haar en weet ze er nog net niet uit te trekken.
    De verschrikkelijke beelden blijven als een soort verplichte diashow voor mijn ogen langskomen.
    Opeens verandert het. Stevie is geschokt, ik voel het.
    Iemand wordt geslagen, wie weet ik niet, maar ik hoop dat, bij wie het ook is, de klap goed aankomt.
    Ik gil het uit, van woede, frustratie maar vooral van verdriet, van een gevoel van hulpeloosheid.
    Verwoed begin ik de vogel die in mijn gedachte rondspookt op de grond te tekenen.

    Lydia Herpïon

    Ik wordt door de gang geduwd, een van de lange wijsvingers van de vrouw duwen me naar voren in mij rug. De andere wijsvinger ligt op de rug van Galain. Ze duwt ons een lange donkere gang in zonder ramen, zegt iets en is dan weg. Ik wrijf over mij rug: 'moest dat nou echt zo hard?!'
    Dan kijk ik naar mijn nieuwe kleren die ik net gekregen heb. 'Mag het korte rokje nu al' roep ik door de gang. Ik draai een rondje en zie dan dat aan het einde van de gang een deur open staat. Ik pak Galains arm en trek hem mee naar de deur. Als we bij de deur aan komen laat ik zijn arm los en kijk naar binnen.
    Het is een puinhoop binnen, overal liggen boeken op de grond en er zijn zelfs bladzijdes uit de boeken gescheurd. Ik pak een willekeurig boek van de grond en kijk of het interessant is. Het is super saai en ik snap er niks van. Ik gooi het boek weer op de grond, nu begrijpend waarom iemand ze zou verscheuren.

    [Nou, Jaran. Reageeeer, en dan zijn jullie basically wel ingesprongen. Je komt vanzelf wel iemand tegen.]

    [ bericht aangepast op 14 nov 2013 - 21:22 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ Oke, hier is het ! Je was me net voor Reina !]

    Galain Herpïon - Hybride

    'Mag het korte rokje nu al' roept mijn zus de onderzoekster achterna. Ik kijk haar aan. Eigenlijk interesseert het me niet zo veel, die kleding. Vandaar laat ik het ook uit mijn handen vallen en met een zachte ''vlaag'' beland het stapeltje op de vloer. Ik kan ze altijd later nog ophalen, eerst maar kijken waar we zijn. Lydia pakt mijn arm en trekt me naar een grote openstaande deur. Er staat ''recreatiezaal'' op, en we kijken de ruimte in. We lopen naar binnen. Het is een totale chaos met overal papier, kussens en een omgegooid schaakbord. Kapotte boeken en gescheurde bladzijdes geven een leuk knisperend geluid als we er overheen lopen.
    Ik zie verschillende bekende titels en een hele hoop dichtbundels. Mijn zus pakt een dun boek van de grond. Op de kaft staat met grote letters ''De Storm, 105 vertaling van ''The Tempest, William Shakespeare''. Lydia bladert er wat in en aan haar gezicht te zien is het oersaai en waarschijnlijk in oud Nederlands of zo. Ze gooit het achteloos weer op de grond en kijkt me aan. 'Echt oersaai !' bevestigd ze druk gebarend.
    Ik kijk de rest van de kamer rond. Schaken heeft me nooit geboeid, dus het bord laten we voor wat het is. In de hoek staat een oude en afgesleten bank en ik loop er naar toe en laat me er op ploffen. Mijn zus komt naast me zitten en begint te zeuren over dat het echt balen is van die camera's in dat steegje en dat ik geen mist had gemaakt of zo. Ik kaats terug dat ik onmogelijk ons 24 per dag in mist kan hullen, onder andere omdat we dan niks meer zouden zien ! Zo praten, o.a. in gebaren en door middel van liplezen, we een tijd door tot er iemand in een witte jas in de deuropening verschijnt.

    [ bericht aangepast op 14 nov 2013 - 21:48 ]

    [Een paar tips:

    - Ik weet niet of jullie dit samen afgesproken hadden, maar probeer niet voor Lydia te spelen. In principe zou zij daarmee begonnen moeten zijn voordat jij het kunt hebben over wat zij zegt.
    - Je schreef Lidia met een "i".
    - Het lijkt me dat de onderzoekers je die kleding gelijk aan hebben laten trekken. Het is er voor een aantal redenen, weet je. Een hiervan is dat je zo dus geen eigen bezittingen meer hebt waar je iets mee uit zou kunnen spoken. Wie weet wat er in zo'n kledingstuk verborgen zit?

    Verder leuke post, en welkom aan jullie nieuwe karakters. ^-^]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ja,maar ik neem aan dat met de kleding die we mee kregen, kleding werd bedoeld voor in onze kamer en zo. Ik ga niet in mijn blootje rond lopen ; ) Voor de rest, ik kan toch mensen laten reageren ? Of moet ik dan wachten tot Faidra reageert en haar personage op de bank laat zitten ? ]

    LordoftheAir schreef:
    [ja,maar ik neem aan dat met de kleding die we mee kregen, kleding werd bedoeld voor in onze kamer en zo. Ik ga niet in mijn blootje rond lopen ; ) Voor de rest, ik kan toch mensen laten reageren ? Of moet ik dan wachten tot Faidra reageert en haar personage op de bank laat zitten ? ]


    [Nope, dat kun je niet. Je moet inderdaad wachten. In het echte leven bepaal je toch ook niet wat iemand anders zegt? Dit is nogal hinderlijk voor je tegenspeler.
    En je bedoelt met die kledingkwestie dus dat hij al zo'n zelfde outfit aan had?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {YUSH I'VE GOtT INSPIRATION FOR LAVINA. Tekening et scribe c: Het wordt wel een beetje triest, just so you know (het schrijfstukje- niet de tekening :p}


    Tijd voor koffie.

    [No problemo! :'D
    Ik ben superbenieuwd. ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {Dilemma: Alex of Rafael?}

    Lavina Tara Carré
    Ik loop zachtjes over de zachte bosgrond. Ik hoor twijgjes breken onder mijn blote voeten. Mijn triomfantelijke bui gaat over in een beetje een gepikeerde bui, maar ik blijf doorlopen. Ik zit onder de kleines schrammetjes en sneetjes; de rok biedt geen bescherming tegen bos-ecosystemen. Langzaam rek ik mijn armen uit, en beweeg ik mijn schouders. Nog steeds zijn mijn longen niet gewend aan de boslucht, en ik geniet van iedere teug verse lucht die ik inadem. Ik loop verder, tot ik ineens een hard, ruisend geluid boven me hoor. Ik kijk verschrikt op en zie hoe Alex, gewillig omhelst door Raffaël door de lucht scheert. De vleugels van Raffal ëvullen een groot deel van de lucht, en ik blijf kijken tot ze kleiner worden- tot ik besef dat ze vrij lijken te zijn. "Alex! Raffaël!" Schreeuw ik, en ik ren ik stukje achter ze aan, maar ze vliegen te hoog, en ik blijf ongehoord achter. Een paar enkele, verdwaalde seconden sluit ik mijn ogen, en stel me voor hoe het zou zijn als Alex mij zo vast zou houden. Mijn ogen vliegen open, ik wankel geschokt achteruit. Wat is dat nou?
    Ik denk even aan Alex, en voel een diepe genegenheid, plots, uit het niets. Is dit liefde? Gefrustreerd plof ik neer, onder een boom. Ik voel er niets voor om over diepe levensvragen na te denken, en ontwijk mijn eigen vraag. Peinzend bedenk ik aan alle connecties die ik met Alex heb gehad. Het enige wat ik kan herinneren is het feit dat hij en ik rond dezelfde tijd in het centrum kwamen. Allebei nieuw: dezelfde beginnersvragen. Naderhand heb ik nooit echt veel met hem opgeschoten, behalve korte gesprekjes tussendoor. Gefrustreerd bijt ik op een velletje aan mijn linkerduim. Dan laat ik me gestrekt achterover vallen op de mossige grond. Alex en Raffaël zijn een feit. Waar komt dit zo plotseling vandaan? Ik sla mijn handen in mijn gezicht, en kreun gefrustreerd.
    Ik rol op mijn zij met een hand gestrekt onder mijn oor, de ander bij mijn gezicht. Er rolt een traan uit mijn ooghoek. Geluk lijkt nooit aan mijn zijde te staan.

    [ bericht aangepast op 14 nov 2013 - 22:32 ]


    Tijd voor koffie.

    [Alex is fine. :3
    Ik like drama.
    Ik zal zo snel mogelijk voor hem schrijven.

    Oh, en kleine note:
    Raffaël is met dubbel "f". XD
    Maar dat is niet echt dramatisch ofzo.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.