• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




    Verhaallijn:

    De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
    Een paar hybriden weten te ontsnappen, maar zijn al snel teruggevonden. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

    Tijdsprong van 9 maanden

    Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
    Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

    Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

    Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

    Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

    De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weet uiteindelijk ook te ontsnappen.


    Ontsnapperds uitstapje (groen wel, rood niet): Elliott, Cloe, Myrcella.
    Alex, Raffaël, Blane, Lavina, Lucy, Maere, Galain, Nathan, Eres, Paisley, Lydia, Andrew, Stevie-Ann (eerst wel, maar werd toen meegenomen door Rosper).



    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geen Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
    De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion - Rollenstory
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning - Rollenstory
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Xionn - Rollenstory
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Xionn - Rollenstory
    Galain Herpïon - 19 - Weer beïnvloeden - LordoftheAir - Rollenstory
    Andrew Forrest - 18 - Alles in menselijk vermogen in een keer kunnen/maken - jasonreina - Rollenstory

    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - GreaterGood Rollenstory
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness - Rollenstory
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - annickemiek - Rollenstory - Stand-by
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness - Rollenstory
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning - Rollenstory - Zielsverwant
    Maere Rose Lostock - 16 - Telekinese - Traitor - Rollenstory
    Paisley Marybell Couvler - 17 - Mensen aanvallen met hun eigen onzekerheden door haar blik - Interaction - Rollenstory - Zielsverwant
    Lydia Herpïon - 16 - Mensen in slaap zingen - Susye - Rollenstory

    Onderzoekers:
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - GreaterGood - Rollenstory
    Emile William Jack Starlek - 30 - annickemiek - Rollenstory - Stand-by

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion - Rollenstory

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir - Rollenstory


    Mensen die niet meer reageren en dus overgenomen of gedood kunnen worden:
    Josephine Eve "Josy" Valo - Hybride - 19 - Hatsumomo - Rollenstory
    Caine Douglas Wayne - Onderzoeker - 32 - Miserere - Rollenstory
    Deana Collins - Onderzoeker - 24 - Cesaria - Rollenstory
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - Hybride - 20 - Incedunt - Rollenstory
    Nicole Lauraine Harvard - Bewaker - 31 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Hieronymos Yaromir Hertz - Onderzoeker - 78 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Guinevere Maeve "Gwynn" Warren - Hybride - 13 - Cesaria - Rollenstory
    Connor Marten McGary - Hybride - 21 - Creaturi - Rollenstory
    Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - Rollenstory
    Andrew Landon James - Hybride - 16 - Weet wat anderen van hem denken - xAlways - Rollenstory
    Hadley Maverie Pastor - Hybride - 17 - Nog geen gave ingevuld - Goldwing - Rollenstory



    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Speeltopic 2
    Story met alle posts
    Meedoen kan altijd. c:

    Speeltopic 4

    [ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 21:45 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Mycrella Rhaella Baratheon.

    ‘Wat had ik nou gezegd?’ hoor ik hem sissen, als ik hem heb los gelaten. ‘Stel je niet zo aan. Het lijkt er niet op dat je gaat doen wat ik van je vroeg, dus laat me met rust. Ik wil je depressieve gedoe niet.’ Een lage grom komt uit mijn mond en mijn vuist raakt hard zijn gezicht. " Misschien moet jij maar eens uitkijken met wat je zegt 'darlin'." Een haast duivelse grijns, de grijns die ik had toen hij me in de gang zag verscheen weer op mijn gezicht. " Zoiets heet realiteit, maar dat heb jij al opgegeven toen dat meisje haar keel doorsneed, niet?" Ik had die herinnering gezien van dat meisje.
    En op dit moment was dat het eerste wat ik dacht om hem mee te pakken. Ik draaide me weg van hem en liep mee naar buiten. De zon voelde warm op mijn huid toen ik erin stapte. Het gaf een brandend gevoel, alsof ik haast niet anders kon liep ik snel de schaduw in en ging zitten. Mijn ogen gericht op de bloemen die aan de rand van de boom in volle bloei staan en voorzichtig pluk ik er enkele en vlecht ik ze in elkaar. Vervolgens vlecht ik mijn lange blonde lokken en steek ze daar in.

    Haar + bloemen




    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [hoi allemaal, jullie kennen mij niet maar ik heb jullie hele verhaal gelezen en ik vind het supper leuk. Ik houw van Raffael, hij is so lief!!!!!
    En zijn vleugels zijn zo leuk!! De andere figuren vindt ik ook heel leuk om te lezen. ]

    Susye schreef:
    [hoi allemaal, jullie kennen mij niet maar ik heb jullie hele verhaal gelezen en ik vind het supper leuk. Ik houw van Raffael, hij is so lief!!!!!
    En zijn vleugels zijn zo leuk!! De andere figuren vindt ik ook heel leuk om te lezen. ]


    - Het is leuk dat je het leest! -


    The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.

    Susye schreef:
    [hoi allemaal, jullie kennen mij niet maar ik heb jullie hele verhaal gelezen en ik vind het supper leuk. Ik houw van Raffael, hij is so lief!!!!!
    En zijn vleugels zijn zo leuk!! De andere figuren vindt ik ook heel leuk om te lezen. ]


    [Aawh! Dat vind ik leuk om te horen. ^-^
    Wil je misschien meedoen, of blijf je gewoon lezen? c: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Meedoen !!! ]

    - Ja laat haar meedoen! C: -


    The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.

    Susye schreef:
    [hoi allemaal, jullie kennen mij niet maar ik heb jullie hele verhaal gelezen en ik vind het supper leuk. Ik houw van Raffael, hij is so lief!!!!!
    En zijn vleugels zijn zo leuk!! De andere figuren vindt ik ook heel leuk om te lezen. ]


    [Dankje! *V* Oeeeh Amnesia (je profiel foto)!]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Raffaël Seager-Hybride
    ‘Mijn vrienden noemen me Alex,' fluistert Alex in mijn oor, heel zachtjes en lief. Mijn hart slaat een slag over.
    ‘Maak je nou niet zo druk. We zijn buiten!' Zegt Alex die mijn reactie verkeerd opvat. Mijn zorgen zijn al weg. Hij heeft me een vriend genoemd! Ik ben een vriend! 'Wil je me alsjeblieft vertellen over je leven voor het centrum? Nog liever zou ik weten wie je nu bent en zo, maar daar lijk ik niet veel over los te kunnen krijgen.’
    Ik knik, maar bedenk me dan dat Alex dat niet kan zien. 'Ja, ja,' natuurlijk grijns ik blij en ik geef hem een knuffel. 'Sorry dat ik nog niet zo veel heb los gelaten, ik wil ook meer van jouw weten, maar... telkens als ik wou beginnen... het is jouw schuld! Je kijkt te lief en dan wil ik je een knuffel geven en en en...' Ik bloos een beetje. Volgens mij herinnert hij mijn bestorming van vanochtend nog wel.
    'Als we weer binnen zijn, zal ik je alles vertellen oké?' Ik druk hem nog wat dichter tegen me aan.
    ‘Ik zou je heel graag zien vliegen, maar geen van die twee acties lijkt nu echt mogelijk te zijn… Vliegen of zien,' verzucht Alex terwijl ik zijn hoofd in mijn nek druk. Die opmerking maakt me weer wat verdrietiger. Ja. Ik zou ook graag vliegen. Het tuigje doet pijn, het knelt mijn vleugels zo pijnlijk tegen mijn rug aan.
    Ben ik eindelijk buiten... mag ik ze niet eens strekken en vliegen.
    'Dat spijt mij ook,' fluister ik zwakjes.
    'Seager, Seager, waar ben je.' Klinkt het dan. Een van de onderzoekers zei mijn naam. Ik weet niet zeker of het de bedoeling is dat ik het hoorde, maar we staan vrij dicht in de buurt dus ik kon het horen. Ik verstijf. En dan pak ik dapper Alex zijn hand en loop ik naar de onderzoeker. Het zijn er twee, een man en een vrouw.
    'Zochten jullie mij?' Vraag ik. Ik hoop dat mijn stem niet te angstig klinkt. Ik stotterde tenminste niet deze keer, maar misschien is dat omdat Alex bij me is. Alex, Alex, mijn Alex! Ik knijp in zijn hand.

    Blane-Hybride
    Met moeite ploeter ik op blote voeten door de open lucht. Ja het ruikt fris en gezond maar ik zou toch liever weer binnen zijn, daar is het warmer en vertrouwder. Ik heb het gevoel dat ik elk moment kan vallen. Ik knipper met mijn ogen tegen het felle licht, dat maakt het ook al niet beter. Hoe kunnen die andere hybriden hier zo snel gewend aan zijn geraakt? En ik kan mijn ogen niet sluiten omdat ik dan echt niets meer zie, en mijn handen voor me uit steken is ook geen optie want dan is het nog altijd mogelijk dat ik tegen een knie hoog boompje aan loop.
    Ik wil gaan zitten en huilen maar dat is niet zo'n goed idee omdat iedereen nu al een stuk of 50 meter voor me loopt. Ik slik mijn tranen weg en probeer wat sneller te lopen, wat met grote moeite lukt zonder te struikelen.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Elliott Layton King

    De manier waarop Stevie sorry zegt, klinkt als de uitroep van een bang dier.
    Ik zie hoe erg het haar spijt dat ze zo tegen me uitviel. Het spijt mij ook. Hoe ik tegen haar deed
    In haar ogen wellen de tranen op en ze slaat haar armen om me heen en houd me stevig vast.
    ‘Het spijt mij ook.’
    Ze weet niet hoe veel dat voor me betekend.
    ‘Maar wat is dan wel je gave? Wil je alsjeblieft gewoon een beetje over jezelf vertellen en zo? Dan…. dan… weet ik waar ik aan toe ben. En voel ik me misschien minder…. schuldig?’
    Haar ogen betoveren me en even lijkt het alsof alles om ons heen verdwijnt. Ik val bijna om door de gloed die van haar afkomt, als ik plotseling weer met beide benen op de grond sta.
    Een scheut van pijn gaat door me heen.
    Ze moet de waarheid weten.

    ‘Mijn gave openbaarde zich toen ik twaalf was, Lucy was negen’ zucht ik.
    Ik dacht dat ik er wel overheen zou zijn, maar de waarheid blijkt toch iets meer littekens achtergelaten te hebben dan gedacht.
    ‘Alles was eerst heel normaal. Gewoon zo’n standaard gezin, de ouders hebben een standaard baan en er is standaard geluk, die onzin.’
    Ik durf haar nauwelijks aan te kijken.
    ‘Maar toen, uit het niets, werd het allemaal anders. Mijn vader werd ziek en stierf. We waren er helemaal kapot van, maar er was in principe niks ernstigs. Totdat mijn moeder doordraaide.
    Ze ging ons bedreigen en zei dat het allemaal onze schuld was dat mijn vader er niet meer was. Het werd steeds erger. Ik pakte de meeste fysieke schade, ik werd dikwijls geslagen en soms ging het nog wel iets verder.’ Ik laat haar de littekens van de steekwonden in mijn zij zien.
    ‘Lucy werd vaak uitgescholden, maar mijn moeder liet haar wat meer links liggen. Lucy vond het verschrikkelijk om mij zo te zien, maar ik was blij dat het mij overkwam, niet haar.’
    Ik zie hoe Stevie naar me kijkt.
    Geschokt.
    Niet gek, zelfs ik schrik er nog van als ik alles weer voor me zie.
    ‘Ik weet nog dat ik binnenkwam, na een bezoek aan mijn vaders graf. Ineens zag ik hoe Lucy in een hoekje gedrukt stond, terwijl mijn moeder met een mes op haar borst prikte.’

    ‘Het is jou schuld ! Het is allemaal jou schuld !’

    Ik heb het gevoel alsof ik op instorten sta.
    ‘Ik sprong voor mijn zusje en zei dat mijn moeder haar met rust moest laten. De woede in haar ogen laaide op als een vuur en ze begon ons nu allebei te bedreigen.
    In mijn hoofd wenste ik dat ze neerviel en nooit meer op zou staan. Nee ik wenste het niet, ik zette een soort van schakel om. Opeens viel mijn moeder neer. Lucy begon te schreeuwen. Ze dacht dat het een hartaanval was. Iedereen dacht dat het een hartaanval was.’
    Ik voel hoe mijn herinneringen mij weer me terug nemen naar toen.
    Lucy die ter aarde stort. Mijn moeders bewegingsloze lichaam op de grond. Het besef.
    ‘Maar ik wist wel beter. Ik wist dat het niet zomaar een hartaanval was, maar dat het mijn schuld was.’
    Uit pure frustratie grijpen mijn handen naar mijn haren en ik schreeuw.
    Als ik weer gekalmeerd ben heb ik de kracht om het verder te vertellen.

    ‘We werden bij mijn tante in huis geplaatst. Maar daar was het niet veel beter. Ze had een zoontje niet ouder dan mij, niet jonger dan Lucy. Het was een verschrikkelijk rotjoch en hij kwam overal mee weg.
    Op een dag kwam hij “mijn kamer” binnen en begon alles wat ik nog had te slopen terwijl hij me uitschold.

    ‘Rotwees, jij bent echt zo dieptriest, hoe kan jij met jezelf leven.’

    ‘Uiteindelijk kwam hij bij iets wat me ontzettend dierbaar was. Mijn vader had me ooit meegenomen naar New York. We kochten een metrokaartje en gingen naar Brooklyn enzo. Ik heb dat kaartje altijd bewaard.
    Mijn neefje zag hoe mijn pupillen groter werden toen zijn hand langs het kaartje streek. Hij pakte het papiertje op en verscheurde het in honderden kleine stukjes, die hij vervolgens als sneeuw door de kamer liet zweven.
    Mijn woede nam de overhand en even later lag ook mijn neefje op de grond.
    Ik keek naar de deuropening en zag mijn tante staan. Woede en verdriet waren te lezen in haar blik van verbazing waarmee ze naar het jongentje keek.’

    ‘Jij, jij monster ! Jij monster, jij hebt dit gedaan ! Ik laat je opsluiten ! Jij monster !’

    ‘Ik weet niet hoe, maar ze waren ook achter Lucy’s gave gekomen.
    Even later kwam er een bus met een stel bewakers. Ze kwamen ons halen.’

    ‘Uiteindelijk kwamen we bij het onderzoekscentrum aan. Ik zag een kans. Ik voelde gewoon dat ik meer kon dan alleen doden. Een paar verlamde bewakers waren het bewijs. Toen ze ontdekte wat er was gebeurd zag ik mijn kans schoon. Ik greep Lucy bij de hand en probeerde te vluchten. Maar ik verloor haar. Ze schreeuwde dat ik moest gaan, dat het wel goed zou komen met haar.’

    ‘Ren Elliott, maak dat je wegkomt !’

    ‘Ik leefde daarna in de veronderstelling dat ze er niet meer was.
    Dat ze haar hadden ondervraagd en haar vervolgens hadden vermoord. Ik leefde verder. Ik had mooie dingen beleefd, leuke herinneringen gekregen. Maar het was gewoon leeg.’
    Ik voel hoe een traan over mijn wang heen glijd.
    ‘Toen hoorde ik een tijdje geleden ineens een stem. Het klonk niet vreemd, eerder vertrouwd. Het gaf me een richting. En toen, toen … was ze er weer. Ik vond haar weer.’
    Ik zak in elkaar en verlies mijn laatste beetje trots en zelfbeheersing.
    Ik begin te huilen en kan niet stoppen.

    Langzaam voel ik hoe een warme hand langs mij strijkt.

    ‘En ik vond jou…’

    [ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 20:46 ]

    [Ugh. Ik ben koortsig en ziekjes enzo, en ik moet nog wiskunde en maatschappijleer doen.
    I promised to post for Nathan, though, dus dat zal ik nu doen.
    De rest komt ook snel, maar niet vandaag.]

    [ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 21:26 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Nathan James Gibson

    Nog voor ik Myrcella goed en wel mijn rug toegedraaid heb, zie ik hoe ze haar bovenlip optrekt en gromt. Haar vuist raakt mijn gezicht, en ik voel iets knappen. Warm, glibberig bloed stroomt via mijn slaap over mijn wang naar beneden, mijn kraag in. Ik sla er geen acht op. Om het nog erger te maken begint ze te spreken. ‘Misschien moet jij eens uitkijken met wat je zegt, darlin’.’ Ze grijnst. ‘Zoiets heet realiteit, maar dat heb jij al opgegeven toen dat meisje haar keel doorsneed, niet?’
    In plaats van mijn eerste reflex -terugvechten, alweer-, stap ik wankelend achteruit. Boem. Bóém. BOEM. Alle deuren dicht. In mijn hoofd dan. Misschien ben ik de realiteit echt wel kwijt. Alles wat ik op dit moment nog weet is dat dit kreng mijn stem voorlopig niet te horen krijgt.
    Ze draait zich om en beent naar buiten. Ook ik vervolg mijn weg, als in trance. Zonder dit expliciet gepland te hebben, vind ik mezelf terug voor de deur van de recreatiezaal. Het lijkt niet echt. De randen van mijn zicht zijn vaag, en het voelt alsof mijn oren en mijn brein vol zitten met watten. Niets is echt meer te bevatten. Ik ben als een zombie, en zo zie ik er ongetwijfeld ook uit, met mijn wallen, het bloed dat langs mijn gezicht loopt en de bleke huid die al zo lang geen zon meer heeft gezien. Ik zou naar buiten kunnen gaan, maar ik wil niet. Ik wil niet ik wil niet ik wil niet.
    Het enige wat ik wil is stilte, en die armen die armen die armen om me heen. Ik mis haar zo. Leeg.
    Verslagen duw ik de deuren open en slof richting de planken, om daar het boek te pakken, háár favoriete gedichtenbundel, maar hij is weg. Langzaam, heel langzaam, draai ik me om mijn as. Ik schrik niet eens als ik haar daar zie zitten, rustig lezend in het boek, dát boek. Eigenlijk had ik wel verwacht dat ik zou beginnen te hallucineren. Had ik dat laatst niet ook al gedaan, met die jongen, hier, op deze plaats? Ik had zijn stem gehoord, in mijn hoofd. Dat hoort niet.
    Zachtjes jammer ik haar naam, en zak dan door mijn knieën, op de grond. Duizelig. De realiteit kwijt, en zo moe zo moe zo moe.
    In mijn hoofd weergalmt mijn eigen stem. Paisley. Paisley.. Pais…ley….
    Zwart.

    [Guys? In onze PB-RPG waren Paisley en Nathan zielsverwanten, maar in deze topics is dat voor Nathan die Daniel. However… Deze reageert niet meer. Zouden jullie het erg vinden als ik daarvan maak dat Nathan dat écht gehallucineerd heeft, en dat Pais’ alsnog de zijne is? Let me know.
    Ik zal nu ook even de story bijwerken -Myrthe attendeerde me erop dat ik Alex per ongeluk toch naar Blane heb laten kijken, en er moeten weer wat posts toegevoegd worden-, en ik zal binnenkort een speciaal symbooltje in het begintopic zetten dat aangeeft wie wiens zielsverwant is, maar opnieuw… Niet nu.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Beterschap Reinsu-tan! *knuffelt*]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Dankjewel, Myrthe-chan! ^-^]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Alexander Evan “Alex” Anderson

    ‘Ja, ja.’ Ik hoor de lach in zijn stem die ook mijn mondhoeken omhoog doet krullen. Raffaël knuffelt me, en ik woel met mijn vingertoppen zijn haar door de war. ‘Sorry dat ik nog niet zo veel heb losgelaten, ik wil ook meer van jou weten, maar… Telkens als ik wou beginnen… Het is niet jouw schuld! Je kijkt te lief en dan wil ik je ene knuffel geven, en, en, en… Als we binnen zijn, zal ik je alles vertellen, oké?’ Ik zucht kort, en sla mijn armen om zijn middel. ‘Niet vergeten, alsjeblieft.
    Ik zou je heel graag zien vliegen, maar geen van die twee acties lijkt nu echt mogelijk te zijn… Vliegen of zien.’
    ‘Dat spijt mij ook.’ fluistert Raffaël. Hij klinkt heel, heel verdrietig. Ik schrik er een beetje van, en sus rustgevend in zijn oor.
    Zacht begin ik te zingen. Het is het eerste liedje dat in me opkomt.

    Attached to the soil
    I'm dyed in the wool
    There's iron in my blood
    Yet so vulnerable
    But after I'm gone
    Once I finally leave
    You will be left alone
    To the wolves and the thieves.

    In the midst of a storm searching for shelter
    I came upon one single feather
    A half-hearted wish for something better
    Gracefully cursed
    I thirst


    ‘Seager, Seager, waar ben je?’
    Mijn hoofd schiet omhoog. Waar komt dat vandaan? Een hand die in de mijne glijdt, en ik word meegetrokken in de richting van het geluid. Raff’s stem. In mijn hoofd noem ik hem zo.
    ‘Zochten jullie mij?’ De druk op mijn hand wordt versterkt. Ik houd vragend mijn hoofd schuin.
    Onderzoekers?


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood

    Bijna verbijsterd kijkt Dean me aan. Ik moet lachen om zijn gezichtsuitdrukking. Een soort van. Geloof ik. Ik denk niet dat ik weet hoe je moet lachen. Het voelt heel onhandig, maar ik merk wel hoe iets een heel klein beetje in me ontwaakt, voor iemand die al zijn hele leven aan “voelen” gedaan heeft waarschijnlijk onmerkbaar, maar ik heb het door. Plezier?
    ‘Ja, prima.’ gooit hij er ongemakkelijk uit wanneer hij zich hersteld lijkt te hebben. Hij staat op, knakt zijn lichaam en steekt een hand naar me uit. Deze neem ik aan, en gebruik hem om mezelf aan omhoog te trekken. Snel doe ik een stap achteruit wanneer ik sta. Dat was opeens wel heel dichtbij.
    Dean pakt zijn jas op, veegt het gras eraf en kijkt om zich heen. Als een roofdier.
    Wat is die man toch beweeglijk.
    ‘Seager, Seager, waar ben je?’ Vragend kijkt hij me aan, maar er is verder niets nodig. Het object staat al voor onze neus. ‘Zochten jullie mij?’
    Geïnteresseerd neem ik hem in me op. Hij lijkt pijn te leiden door het tuigje om zijn romp, en hij heeft die jongen aan de hand. Die met de superblinddoek. Zou dat zijn vriendje zijn? Zouden ze verliefd zijn? Dat was toch wat tieners deden? Niet dat dit normale tieners waren… Ze waren vreemd, raar, en bovendien al meer adolescenten.
    ‘Ik ga eens kijken hoe je vliegt. Eerst even een paar testjes.’ Om zijn hoop maar gelijk de grond in te boren (dat is tenminste de bedoeling) voeg ik eraan toe: ‘Denk overigens maar niet dat je kunt ontsnappen. Daar is die halsband voor. Om de werking van het voorwerp te demonstreren druk ik op de knop van het apparaatje in mijn zak, de afstandsbediening.
    Ik buig me wat voorover om te zien welk effect de schok op zijn lichaam heeft. Ik giechel wanneer ik zie dat hij hem aan de andere jongen doorgegeven heeft door zijn huid. Nou ja, dan is die ook vast gewaarschuwd.
    Het ziet er intrigerend uit. Nog maar een schokje, deze iets sterker. ‘Goed. Dan weet je dat vast.’
    Hardhandig maak ik zijn tuigje los, en trek een veer uit zijn vleugel. Deze stop ik in een plastic zakje dat ik bij me had. Ik heb er bergen van in mijn binnenzak zitten.
    Dat zal ik in het lab nog eens onderzoeken. Natuurlijk hebben we dit al eerder gedaan, maar toch wil ik het nog eens doen. Een goede wetenschapper onderzoekt alles meermaals. Dat is de levensstandaard die ik altijd gevolg heb, mijn motto.
    Vervolgens tover ik een injectienaald met reservoir tevoorschijn, en prik deze, na het object met zijn rug naar me toegedraaid te hebben, in de huid tussen zijn schouderbladen en trek hier wat bloed uit. Hetzelfde doe ik met een andere spuit in zijn bovenbeen. Eens zien of het bloed verschilt.
    Tot slot knip ik nog twee stukjes huid van dezelfde plekken, net na de gaatjes van het prikken. Ook deze wil ik vergelijken. Niet al te zorgzaam plak ik er stukjes verband, gedrenkt in ontsmettend middel, tegenaan. Niet omdat ik zijn pijn wil verminderen (hoewel ik het ook niet erg zou vinden als hij het niet had. Het kan me gewoon niet schelen.), maar gewoon omdat het zo onpraktisch zou zijn als het zou infecteren en iedereen ziek zou worden. Zelf zou ik ook niet graag besmet raken, in dat geval.
    Vragend kijk ik Dean in zijn ogen. ‘Wil jij nog iets onderzoeken, of zullen we hem “vrijlaten”?’
    Bij dit laatste woord maak ik giechelend aanhalingstekens in de lucht.
    Vrij. Haha.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.