• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




    Verhaallijn:

    De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
    Een paar hybriden weten te ontsnappen, maar zijn al snel teruggevonden. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

    Tijdsprong van 9 maanden

    Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
    Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

    Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

    Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

    Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

    De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weet uiteindelijk ook te ontsnappen.


    Ontsnapperds uitstapje (groen wel, rood niet): Elliott, Cloe, Myrcella.
    Alex, Raffaël, Blane, Lavina, Lucy, Maere, Galain, Nathan, Eres, Paisley, Lydia, Andrew, Stevie-Ann (eerst wel, maar werd toen meegenomen door Rosper).



    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geen Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
    De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion - Rollenstory
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning - Rollenstory
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Xionn - Rollenstory
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Xionn - Rollenstory
    Galain Herpïon - 19 - Weer beïnvloeden - LordoftheAir - Rollenstory
    Andrew Forrest - 18 - Alles in menselijk vermogen in een keer kunnen/maken - jasonreina - Rollenstory

    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - GreaterGood Rollenstory
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness - Rollenstory
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - annickemiek - Rollenstory - Stand-by
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness - Rollenstory
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning - Rollenstory - Zielsverwant
    Maere Rose Lostock - 16 - Telekinese - Traitor - Rollenstory
    Paisley Marybell Couvler - 17 - Mensen aanvallen met hun eigen onzekerheden door haar blik - Interaction - Rollenstory - Zielsverwant
    Lydia Herpïon - 16 - Mensen in slaap zingen - Susye - Rollenstory

    Onderzoekers:
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - GreaterGood - Rollenstory
    Emile William Jack Starlek - 30 - annickemiek - Rollenstory - Stand-by

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion - Rollenstory

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir - Rollenstory


    Mensen die niet meer reageren en dus overgenomen of gedood kunnen worden:
    Josephine Eve "Josy" Valo - Hybride - 19 - Hatsumomo - Rollenstory
    Caine Douglas Wayne - Onderzoeker - 32 - Miserere - Rollenstory
    Deana Collins - Onderzoeker - 24 - Cesaria - Rollenstory
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - Hybride - 20 - Incedunt - Rollenstory
    Nicole Lauraine Harvard - Bewaker - 31 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Hieronymos Yaromir Hertz - Onderzoeker - 78 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Guinevere Maeve "Gwynn" Warren - Hybride - 13 - Cesaria - Rollenstory
    Connor Marten McGary - Hybride - 21 - Creaturi - Rollenstory
    Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - Rollenstory
    Andrew Landon James - Hybride - 16 - Weet wat anderen van hem denken - xAlways - Rollenstory
    Hadley Maverie Pastor - Hybride - 17 - Nog geen gave ingevuld - Goldwing - Rollenstory



    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Speeltopic 2
    Story met alle posts
    Meedoen kan altijd. c:

    Speeltopic 4

    [ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 21:45 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {'k Weet dat mijn Rol in het Rollentopic zegt dat Lavina's hair brown is, but for some reason I always pictured her hair red, en stijl...}


    Tijd voor koffie.

    Tesserae schreef:
    Dean Edward Collin Rosper
    Als we de Hybriden hebben vrij gelaten, loopt vrijwel iedereen een andere kant uit, en ook Emile is snel verdwenen. Ik graai in de zakken van mijn bruine, leren jack, en na een tijdje wordt dat beloond. Ik voel iets hards en kouds, en ik pak het ongeduldig vast. Ik sta oog in oog met een behoorlijke zonnebril. Het stof op de randen poets ik eraf, en kijk tevreden naar het resultaat. De reflectie van de zon schijnt in mijn ogen, ik zet hem zonder pardon op. Zelfvoldaan grijns ik, en trek mijn jack uit. De zon verwarmt mijn armen als een lappendeken, een prettige ervaring. Ik drapeer de jas met de buitenkant naar buiten gekeerd op het gras, en trek de hoeken vaardig even recht. Ik ga met een tevreden zucht zitten, en kijk om me heen. Ik zie Valesca nog staan, en klop uitnodigend op de lege plek naast me op de jas. Voor ze ook maar eventueel kan protesteren, praat ik. "De Hybriden overleven het wel even in hun eentje. Ontspan ook een beetje." Zeg ik, terwijl ik naar haar op kijk. Ondanks dat ik een zonnebril op heb, bescherm ik mijn ogen. Valesca heb ik nooit echt uit haar strenge rol gezien. Altijd lijkt ze zich wanhopig aan de routine vast te kleven, en is er geen zachte kant te bekennen. Stilzwijgend ga ik de uitdaging aan om te proberen haar te ontdekken. Behalve de strenge kant, ken ik geen andere Valesca, en ik voel me opgewonden als ik bedenk dat ik een poging kan doen dit te ontdekken. Ik glimlach uitnodigend maar niet aandringerig naar Valesca. Ik heb niet dezelfde gevoelens van jager-prooi bij Valesca. Alle andere vrouwen waren een eitje. Ze wierpen zich gewillig aan mijn voeten. Ondanks mijn vroegere pogingen Valesca te verleiden, is ze er nooit op ingegaan. Jaren geleden ben ik daarmee gestopt, nu kijk ik anders tegen Valesca aan. Is dit hoe respect aanvoelt?


    [Umm... Val staat voor Eres' deur met een verdovingsgeweer. XD
    Whiiiiiiich I find extremely pity, since this would've been much more interesting. >.<
    Kun jij Annick bereiken?
    Ze reageert maar niet met Emile.
    Daarna zou dit alsnog kunnen.
    Anders zal ik morgen gewoon een Val-post schrijven, van...
    "He won't come. I'll do this aaaaalll by myself! C: "]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Tesserae schreef:
    (...)

    {Oh gerd, awesome doodles.
    Sorry again voor zoveel posts achter elkaar .-.}


    [Heb je wel eens op mijn frequentie posts gelet? XD
    No worries, dear. C: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Weet je...
    Maere is nog steeds niet af.
    En dat is op zich niet erg, maar nu kan ik haar niet in de rollenstory zetten.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Nathan James Gibson

    Bamf. Een klap in mijn rug, en ik word tegen een muur omhoog geduwd.
    Woede had ik al verwacht, gevreesd, maar dit? Koud staar ik terug in haar paarsige ogen. ‘You didn’t just said that!’ Ik wil iets grommen over haar gebrekkige Engelse werkwoordspelling, maar ik kan net goed genoeg adem halen om niet te stikken. Praten wordt hem niet. Ik pers mijn lippen weer op elkaar.
    ‘Ik hoef geen aandacht, ik wil ervan af. Ik wil van dit hier af. I’d rather kill myself now than stay here and watch everyone one by one die.’ Ze fluistert het.
    ‘Wat had ik nou gezegd?’ sis ik, wanneer ze me heeft laten zakken. ‘Stel je niet zo aan. Het lijkt er niet op dat je gaat doen wat ik van je vroeg, dus laat me met rust. Ik wil je depressieve gedoe niet.’
    Mijn gave gebruik ik om het besef beter tot haar door te laten dringen, om het begrip in haar hoofd te planten, en stamp dan boos weg. Waarheen weet ik niet. Ik wil niet naar buiten. Teveel mensen.
    Ook niet naar mijn kamer. Daar zijn er juist te weinig.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ik ga voor Valesca schrijven. Ik brei het wel aan elkaar. C: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {Nee, mijn tefeloontje is nu echt kwijt D: Ik stuur haar wel even snel een bericht op Facebook, maar ik zit op school. Laat Deans' post anders maar even staan tot Valesca uiteindelijk wél in het bos aankomt, dan kan ze er dan op reageren c: }


    Tijd voor koffie.

    | Hi. |

    Paisley Marybell Couvler.
    Tik, tik, tik. De douchestralen stonden niet voluit, wat resulteerde op een magere spoelbeurt. Ik vond het niet erg. Prettig, vond ik het zelfs om me voor te stellen dat ik buiten was, middenin een warme zomerregen. Maar dat duurde de laatste tijd korter, omdat ik mijn fantasie niet meer kon geloven. Ik wist dat ik nog niet helemaal klaar was om de anderen onder ogen te zien, maar toch - ik wilde zekerheid. Onwillekeurig gleden de tippen van mijn vingertoppen langs mijn keel: de plek waar de snijwond zich bevonden had. Voor het blote oog was hij bijna onzichtbaar - enkel voor zij die wisten dat hij er was, leek hij nog te bestaan. Zoals mij.
    Anderen had ik nog niet gezien sinds mijn verblijf op de linker vleugel. Hier leefden voornamelijk andere doktoren. Het was dan ook de bedoeling dat ik hier zou blijven, om genoeg rust te krijgen - op het juiste bed, met de juiste middelen. Zoals bijvoorbeeld de douche die aan mijn slaapkamer grensde en wat voorgeschreven voeding.
    Er trok een rilling door mijn ruggengraat omhoog toen ik de warme cabine verruilde voor de koude badkamertegels en zo snel mogelijk een handdoek van de wastafel griste. De zachte stof voelde warm, en absorbeerde goed genoeg om me in enkele seconden af te drogen.
    Gekleed in de voorgeschreven kleding doorliep ik mijn kamer. Ik wist dat de anderen buiten waren. Een uitje, een kleine trip. Ik wist ook dat mij nadrukkelijk verteld was dat ik nog niet mee kon doen aan dergelijke uitstapjes. Ik was nog niet stabiel genoeg, vertelden ze me. En ondanks dat mijn instinct aan me begon te knagen, glimlachte ik vriendelijk en bleef ik op mijn kamer. Maar ook wist ik dat vandaag de dag was dat ik eindelijk mijn kamer mocht verlaten voor de algemene ruimtes. Voorzichtig, had mijn mentor me verteld. Om niets te forceren dat zou kunnen uitlopen tot geestelijke façades.
    Het was hooggegrepen taal, en in de meeste gevallen begreep ik de helft niet - maar het voelde veilig om mensen te hebben die me beschermden.
    ''Paisley?'' Een vrouw op middelbare leeftijd rolde met een gladgestreken glimlach haar trolley naar binnen. Op het plateau stonden diverse doosjes, bakjes en instrumenten.
    ''Is het al twee uur?'' Vroeg ik haar toch wel enigszins bedachtzaam. De vrouw knikte enkel terwijl ze naar een stoel in de hoek van de kamer gebaarde.
    ''Je weet hoe het werkt, Paisley.'' Ik liet mezelf op de stoel zakken en legde mijn hand in de uitgestoken arm van de vrouw. Deze ontsmette de huid kortaf alvorens ze een naald in één van de aderen stak. Ik wist niet hoe of waarom, maar ik voelde nooit de steek. Het was alsof mijn lichaam er aan gewend was, en te zien aan alle littekens kon dat best wel eens kloppen.
    De dikkere substantie die krampachtig door mijn aderen bewoog zorgde er een tel voor dat ik wazig voor me uit staarde - maar ook dat gevoel had ik leren kennen en ik wist dat het setje pillen dat zou volgen, het slome gevoel iets zou laten afzwakken. Toch bleef het lome aanhouden.
    ''Kan ik ooit zonder?'' Vroeg ik de vrouw uiteindelijk zachtjes. Ze drukte en gaasje tegen de plek waarop ze had geprikt alvorens ze me hoofdschuddend aankeek. Eigenlijk, als ik heel eerlijk was, wist ik niet eens waarvoor al die medicatie was - maar ik nam aan dat ik ze nodig had.
    ''We zullen zien.'' De vrouw wuifde het onderwerp weg waarna ze me alleen liet met de mededeling dat ik vrij was om de recreatieruimte te gebruiken tot de anderen terug waren.
    Toch enigszins opgetogen met deze nieuwe wending verliet ik mijn slaapkamer waarna ik me naar de recreatieruime begaf. Ik wist de weg exact, zelfs al was ik er nog nooit écht binnen geweest. Ik kwam vaak op de gangen, als de anderen weg waren. Dit was iets nieuws.
    Mijn ogen gleden afwezig over de schaak- en damborden. Ik wist dat ik daar niet van hield: ik was niet geduldig genoeg. Mijn vingertoppen bleven hangen bij een stapeltje oude, aftanse boeken. De meesten vielen haast uit elkaar, en misten duidelijk wat pagina's. Sommigen waren gescheurd, of de letters waren te vervaagd om ze nog te kunnen lezen. Gedichten. Hield ik daarvan?
    Met een bedachtzame frons boven mijn ogen nam ik de bovenste van de stapel, waarna ik me liet neerzakken op een poef in de hoek. Het was een dichtbundel vaneen auteur die ik niet kon plaatsen, maar dat deed er niet toe. De illustratie op de voorkant had me allang nieuwsgierig gemaakt.


    • Life is hypocrite and you are just selfish.

    Tesserae schreef:
    {Nee, mijn tefeloontje is nu echt kwijt D: Ik stuur haar wel even snel een bericht op Facebook, maar ik zit op school. Laat Deans' post anders maar even staan tot Valesca uiteindelijk wél in het bos aankomt, dan kan ze er dan op reageren c: }


    [Ish goed.
    Ik kan het anders ook wel een beetje aan elkaar breien.
    Daar was ik al mee begonnen op school, maar die rotdingen weigeren documenten op te slaan, so yeah.
    Must start over again.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Haj Gabs. C: ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ik ga nu mijn haar verven. Terwijl het erin zit zal ik typen, en dan moet ik over een klein uur mijn vriendje ophalen van het station.]

    [ bericht aangepast op 1 nov 2013 - 16:18 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood

    Emile is er nog steeds niet, en langzaamaan dringt het tot me door dat hij waarschijnlijk ook niet meer gaat komen. Een overweldigend gevoel zwelt aan, meer en meer, tot het me lijkt te verstikken. Het voelt bijna alsof ik opzwel, zo vol van deze… Woede. Waarom moesten die emoties -als ik ze dan toch moest leren kennen- allemaal zo negatief zijn? Rotgevoelens. Ik had altijd al geweten dat ze alleen maar overlast zouden veroorzaken.
    Ik schop, sla, beuk de deur. Ik gooi mijn hele gewicht in de strijd, maar hij is niet open te krijgen. Misschien omdat dat “hele gewicht” niet zo veel is. Gefrustreerd gooi ik het verdovingsgeweer ertegenaan en storm dan weg. Dat wicht kon in haar sop gaar koken.
    Bij de deur naar buiten houd ik halt, kom ik even op adem, trek ik mijn gezicht weer in de plooi. Niemand hoefde te weten wat er in me omging.
    Wanneer ik verder loop zie ik Dean op zijn jas zitten genieten van de zon. Zijn ogen zijn verborgen onder een donkere zonnebril. Hij wenkt me, en klopt uitnodigend op de grond naast hem.
    Onzeker beweeg ik me in zijn richting en neem ongemakkelijk plaats. Benen opgetrokken tegen mijn borst, armen eromheen. Nog meer emoties. Nare.
    ‘De hybriden redden het wel even in hun eentje. Ontspan ook een beetje.’ Zo ken ik Dean niet. Het maakt het er niet gemakkelijker op.
    Ik zit daar enkel, stil, zonder te weten wat ik moet doen. Menselijk contact is niet iets waar ik ervaring mee heb. Het irriteert me. Normaal heb ik altijd en overal een antwoord paraat.
    Af en toe trek ik mijn mond een stukje open, om iets te zeggen, te vragen. Iets doodnormaals. Iets menselijks. Iets… persoonlijks? Het moment waarop ik dit daadwerkelijk doe laat op zich wachten, komt niet tot stand. Telkens sluit ik hem weer, niet wetende wat te zeggen.
    Uiteindelijk komt er niets meer uit dan: ‘Ik wil Seager’s vliegkunsten zien.’
    Iets beters dan me verschuilen achter onderzoek kan ik niet bedenken. Dit is hoe ik altijd heb geleefd. Waarom verwachten mensen nu opeens meer van me? Wetenschap is fijn. Kennis ook. Feiten, nummers. Logica, bovenal. Mensen zijn de moeilijkste dingen die er zijn.
    ‘Doe je mee?’ Was dat sociaal genoeg?


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Nathan komt misschien straks nog, anders waarschijnlijk pas zondag. Sorry. >.<
    Jason is er dus, like I said.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {de hybriden zijn buiten en doen nog niks, ik heb echt geen idee wat ik moet schrijven}


    welkome to my garden of fantasy

    Dean Edward Collin Rosper
    Ik voel de ongemakkelijkheid van Valesca naast me, maar trek me er bewust niets van aan- geen opdringerigheid. Er valt een stilte, en ik sluit ontspannen mijn ogen. Ik keer mijn gezicht naar de zon, en laat de warmte me overspoelen. De geluiden om ons heen zijn zacht, maar prettig aanwezig. Veel Hybriden durven nog niet compleet te ontdooien, en behalve de spectaculaire entree van Carré, is er niet bepaald veel opwindends gebeurt. Ik begin langzaam te knikkenbollen, en overscheid de grens tussen wakker en bewusteloos langzaam, nog steeds achteroversteunend op mijn handen. Als ik bijna dreig de kracht in mijn armen te verliezen, en zo achterover te vallen, onderbreekt Valesca's stem mijn vage gedachten. "Ik wil Seagers' vliegkunsten zien." Ik kan een glimlach niet onderdrukken, dus kijk geïnteresseert om me heen, om de geamuseerdheid te verbergen. Ondanks deze warme plek, de perfecte ontspanning, verlaat Valesca dit meteen voor werk. Ondanks mijn ontdooiingspogingen, verkiest Valesca werk- "Doe je mee?" Verrast kijk ik haar kant op, om deze verrassing meteen te laten varen. "Ja, prima." Ik sta op, en knak mijn nek en armen. De indoezeling vergt veel van mijn lichaam, en ik voel hoe mijn brein langzaam opstart. Ik steek een hand uit naar Valesca. {Pakt ze deze aan?} Ik pak mijn jas op, klop snel een paar vastzittende grasresten weg, en kijk spiedend om me heen. "Seager, Seager, waar ben je." Ik kijk naar Valesca- Heeft ze nog meer ideëen?


    Tijd voor koffie.