RPG - Het Epische Verhaal 2 - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 25 nov 2013 - 19:31 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius' mondhoeken krulden om tot een glimlach.
'Ik heb een druïde gevonden,' zei Ignatius.
'Ze heeft jullie hier allemaal heen gestuurd, en ik kan jullie hier toch niet in the middle of nowhere achterlaten?'

‘Wat nobel.’
Ze wist niet goed in hoeverre deze Ignatius overeen kwam met de jongen die een paar dagen terug was gestorven en tegen haar had gefluisterd dat hij van haar hield. Toch nam het haar verdriet wel weg.
Ze liet hem los en keek hem aan. ‘Je bent een paar dagen terug overleden.’

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik heb het gelezen. Het is mooi dat hij overleden is, dan hoef ik dat zelf niet meer te regelen. Dankzij dat ongeval heb ik alle ruimte om de puinhoop op te ruimen.'
Hij keek nogmaals naar haar hechtingen.
'Jij zat vast ook in de bus?'

Aenea knikte. ‘Ja ik zat naast – eh – je.’
Ze bleef hem onderzoekend aankijken, niet wetend hoe hij over haar dacht. Zag hij als een vijand die hij uit de weg moest ruimen of voelde hij iets van genegenheid voor haar?
Ze voelde zich nogal opgelaten omdat ze had gehuild om iemand die nu weer voor haar stond, al wist ze niet goed in welke mate ze hetzelfde waren.

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius glimlachte weer, bukte en pakte de pakken yoghurt van de grond om ze vervolgens terug in de koeling te zetten.
'Het is spijtig dat je dat hebt moeten meemaken,' zei Ignatius, 'het was veel beter geweest als dat leed je bespaard was gebleven.'

‘Niets aan toe te voegen,’ bromde Aenea met een zuur gezicht.
Zonder nog wat te zeggen draaide ze zich om en verliet ze verward de supermarkt.

-

Gaara keek met een chagrijnig gezicht uit het raam. Het had hem bijna twee dagen gekost om Claires adres te achterhalen en zodra hij had aangebeld, had hij in het gezicht van twee mannen in witte pakken gekeken, Claire en twee anderen naar een auto begeleiden. Zodra ze hem in het oog kregen, glimlachten ze en meende Gaara zelfs opluchting in hun ogen te bespeuren.
‘We waren je al kwijt,’ had een van hen gezegd en Gaara begreep dat ze ook al bij hem ‘thuis’ waren geweest, maar Gaara had – juist om deze reden – geweigerd daar naartoe te gaan.
Terwijl hij naar het langs flitsende trottoir staarde, vervloekte hij zichzelf. Hij had er tussenuit moeten knijpen toen hij de kans had. Het feit dat hij zich om een of andere belachelijke reden voor Claire verantwoordelijk voelde, had ervoor gezorgd dat hij nu opgesloten in een auto zat – en straks waarschijnlijk in een nog veel vreselijker oord met mensen die hij niet kon uitstaan, in plaats van zijn vertrouwde vuurtoren.
Zijn nukkige gezicht had hij van de rest afgedraaid, terwijl ze met zijn vieren op de achterbank geperst waren en hij Claire in zijn oor hoorde ademen, waardoor hij kippenvel kreeg. Hij had haar niet meer durven aankijken of willen verklaren waarom hij bij haar voor de deur had gestaan en voelde zich een falende held.
Hij was ook geen held en moest ophouden zich voor te doen als een. Claire was beter af zonder hem, of ze dat zelf nou inzag of niet.

Every villain is a hero in his own mind.

Noha at met Megan een broodje in het cafetaria van het hotel. Tafels waren tegen elkaar aan geschoven, zodat ze in twee lange rijen tegenover elkaar moesten zitten. Noha keek naar Moon die met een vreemde jongen een eindje verderop zat. Dus ze had toch iemand anders gevonden. Ha! Dat ging ze Li vertellen. Subtiel, natuurlijk, want hij was niet sterk genoeg om schokkend nieuws goed te kunnen verwerken. Hij was hier alleen nog niet binnengebracht. Dat wist ze, want ze had meteen naar hem gevraagd en gezocht sinds zij hier zelf naar binnen was gesleept.
Er ging een deur open, waar Noha niet eens van op keek. Iedereen werd geacht om op de zelfde tijd te eten, maar soms weigerde men en werden ze hardhandig naar binnen gebracht. Er werd nu alleen niet geschreeuwd en er kwamen maar twee mensen binnen. Een lange, magere man, die een rolstoel voortduwde. De jongen die erin zat leek zich nauwelijks bewust van zijn omgeving of hij geloofde niet dat het echt was wat hij zag. Er lag een deken op zijn schoot en zijn handen waren bleek. Hij keek niet op toen ze met zachte stem zijn naam zei en ook niet toen ze haar stoel per ongeluk liet vallen toen hij naar de tafel werd gereden.
Noha wierp een blik op Moon. Hopelijk zou hij haar zien. Hij zou dan vast zo teleurgesteld zijn dat Megan de enige voor hem zou zijn.
'Li,' zei ze zacht. Ze ging op de lege plaats naast hem zitten en keek naar het glas melk dat de verpleegster naast een diep bord zette. Ze keek Noha even aan, maar Noha beantwoordde haar blik door woest terug te kijken. Dat bleek niet te helpen, want de vrouw zette een pan soep neer en keek Noha streng aan.
'Als je soms denkt dat jij het beter weet, mag jij hem te eten geven.'
'Nou, graag,' bromde Noha en ze keek toe hoe de verpleegster een lepel in de pan stak en de soep in het bord schonk. Noha pakte de lepel die naast het bord had gelegen en wachtte tot de soep genoeg was afgekoeld om hem tussen Li's lippen te kunnen steken.
'Hoe lang ben je hier, denk je?' vroeg ze, terwijl ze zich naar hem toe boog.
'Niet lang,' wist Li zich te herinneren. Zijn ogen gleden van haar gezicht naar haar hand die de lepel vasthield. Ze blies erop om de soep te laten afkoelen. Hij wilde zeggen dat hij niet hoefde en dat hij geen honger had, maar dat lukte hem niet.
Zijn mond openen en zwijgen zodat zij hem kon voeren, was gemakkelijker.
'Ik heb geprobeerd je te vinden, maar je bent er eindelijk.' Noha wist niet of hij zich kon herinneren dat ze hem had bezocht, maar het bleek van niet.
'Dank je.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius riep haar na.
'Als je zin hebt, kan je vanavond naar de bar komen. Dan kunnen we een wijntje drinken, een gezellige avond beleven.'

Moon zag dat Li de zaal binnenkwam en schrok toen ze zag hoe ernstig hij er aan toe was. Hij oogde als een krachteloze bejaarde. Ze wisselde even een blik met Luuk, die zijn hand op de hare legde. Hij had haar al gewaarschuwd, maar toch deed het zeer hem zo te zien.
Ze zag dat Noha overeind kwam en naar hem toeliep en besloot dat Li meer dan genoeg had aan haar aanwezigheid. Ze zuchtte zachtjes en keerde zich weer tot haar eten, terwijl ze zich afvroeg hoe Li zo geworden was: door een lichamelijke oorzaak of door het verlies van zijn wederhelft.

Every villain is a hero in his own mind.

'Gaara. Het spijt me dat jij hier nu zit dankzij mij,' zei Claire. Ze had geeist dat Emmy ook mee mocht gaan, wat gelukkig in orde was geweest.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Wat is er met jou gebeurd, Li?' vroeg Megan met grote ogen, die Noha gevolgd was. Ze voelde zich direct schuldig dat ze niet meer naar hem had omgekeken. Kijk wat daar van terecht kwam!

[ bericht aangepast op 25 nov 2013 - 19:31 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Gaara mompelde iets wat nog het meeste weg had van ‘geeft niet’, hoewel hij niet wist waarom hij dat zei, want het gaf natuurlijk wel. Al kon hij Claire niet de schuld geven. Hij was zelf zo stom geweest om naar haar toe te gaan.

Every villain is a hero in his own mind.

Noha glimlachte en duwde het bord soep in Megans handen voor ze op stond en wegliep. Li zou haar wel gaan missen als hij straks niet meer zo afhankelijk van haar was.
Li volgde haar niet met zijn ogen en staarde naar zijn handen. Hij wist dat hij een hele hoop zou kunnen zeggen, maar de kracht en concentratie ontbraken om al die woorden te formuleren.
'Het busongeluk,' leek hem een passende omschrijving van wat er was gebeurd. Ze zou het verband om zijn hoofd, de infuusnaalden in zijn hand en zijn bleke huid zelf wel zien. Li had zichzelf al in geen dagen gezien, maar wist niet of hij dat nou zo erg moest vinden.
'Ben jij oké?'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ja, ik ben oke. Dat is helemaal niet belangrijk. Hoe voel jij je? Je - je ziet er echt vreselijk uit,' zei ze meelevend.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Hoe was het bij die Dreuzels?' vroeg Claire aan Gaara.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?