RPG - Het Epische Verhaal 2 - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 25 nov 2013 - 19:31 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hermes pakte haar hand vast en ging naast haar op bed zitten.
'Ik ben er wel,' zei hij toen.
'Ik heb toch beloofd je nooit achter te laten?'

'Maar dat wist ik niet in mijn droom.' Ze zuchtte, haar maag rammelde, maar ze at liever geen Dreuzelvoer.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Maar je weet het nu.'

Ignatius pakte de boodschappentas en het geld aan en gaf Debbie een kus op haar wang. Hij woonde nu al enkele dagen bij haar in, en het beviel hem wel. Hij werd goed verzorgd en het meisje was goedgelovig.
Hij deed de voordeur open en liep de straat uit, op weg naar de supermarkt.

Aenea spoelde en paar pijnstillers weg met een glas water en steunde tegen het aanrechtblad. Ze miste haar toverstaf als nooit tevoren. De pijn in haar borstkas was ongelooflijk, al wist ze niet of het alleen de fysieke pijn was die haar ’s nachts wakker hield. Ze zag Ignatius’ gezicht steeds voor zich en zijn laatste woorden galmden door haar hoofd. Ze staarde naar haar reflectie in de oven en vond dat ze er slecht uitzag. Ze had kringen rondom haar ogen en haar huid leek bleker dan normaal. Zou dat zo blijven? Haar gebroken ribben zouden herstellen, maar ging dat doffe gevoel daaronder ook weg? Ze wist het niet en werd er een beetje misselijk van.
Omdat ze behoefte had aan frisse lucht, besloot ze een blokje om te gaan. Ze had al opgevangen dat verschillende klasgenoten uit hun gezinnen waren gehaald en naar een hotel waren gebracht voor quarantaine. Aenea gaven ze wat respijt omdat ze net uit het ziekenhuis kwam, maar ze verwachtte ieder moment mensen te zien die hij kwamen ophalen. Het kon haar niet zoveel schelen.
Ze trok haar jas aan en verliet het huis, dat nog steeds vreemd aanvoelde. Ze kroop wat dieper in haar kraag en slenterde over de straat, terwijl ze haar voeten liet leiden. Ze zag wel waar ze uit kwam.

Diep in gedachten verzonken passeerde ze de supermarkt. Ze bleef echter stokstijf staan toen ze Ignatius dacht te zien staan, die net een muntje in een karretje deed. Ze knipperde even met haar oogleden. Begon ze nu ook te hallucineren? Zóveel had hij toch ook niet voor haar betekend?

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius trok het karretje uit de rij en draaide zich en zag Aenea staan, maar omdat ze wazig uit haar ogen keek had ze hem misschien niet gezien. Hij draaide zich verder en besloot om zo snel mogelijk de winkel in te lopen, voordat hij ontdekt werd.

Li slaakte een zucht zodra hij in een rolstoel zat. Lopen kon hij wel, zei hij kleine stukjes, maar het leek de verpleging beter om hem in een rolstoel het ziekenhuis uit te helpen. Hij mocht niet naar huis, had zijn moeder verteld. Ze zouden in quarantaine worden gehouden, hoewel Li geen idee had wat dat precies zou inhouden, behalve dat hij en zijn medeklasgenoten voor de buitenwereld verborgen zouden worden gehouden.
De verpleegster, die nu al drie dagen voor hem zorgde, legde een deken om hem heen. Li kon haar naam maar niet onthouden en telkens als hij hem probeerde te achterhalen door op haar naamplaatje te kijken, werd hij duizelig en kon hij niet lezen wat er op stond.
'Je zult daar verdere verpleging krijgen,' zei ze. Ze had handschoenen aan en haar mondkapje hing om haar hals. Sinds een dag was dat de procedure geweest en werden al Li's lichaamsfuncties goed in de gaten gehouden. Zijn ouders, artsen en de verpleging mochten niet meer nar binnen zonder zich te voorzien van een mondkapje en handschoenen, zodat Li al vierentwintig uur geen contact meer met de blote huid had gehad, behalve die van zichzelf. Na afloop werd men verzocht de handen goed te reinigen.
Li keek met een trieste blik naar zijn bezorgde ouders. Als het klopte wat hij zich herinnerde, zouden ook Nick en Daisy op dezelfde plek worden ondergebracht.
De verpleegster duwde hem zijn kamer uit en nam de infuuspaal met zich mee. Li wist niet hoe ze dat deed, zijn rolstoel vasthouden met twee handen en tegelijkertijd de paal op wieltjes meetrekken. Hij had niet de kracht om zijn nek zo ver om te draaien en leunde achterover, terwijl hij niet duizelig probeerde te worden van de snelheid waarmee hij door de gangen werd gerold.
Buiten was het koud. De haartjes op zijn gezicht gingen overeind staan door het weer en hij was blij dat hij niet veel later met een liftje in de ziekenauto werd geholpen. Hij liet het maar gebeuren. Li wist dat deze mensen hem als enigen in leven zouden kunnen houden en zolang hij geen idee had hoe het Moon en Megan precies verging, zou hij in leven willen blijven.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Omdat Aenea zich ervan wilde overtuigen dat ze niet gek wist, ging ze toch achter Ignatius aan. Je wist het hier immers maar nooit. Misschien zou iedereen weer op magische wijze terugkeren.
Ze wist niet wat er met zijn geheugen was gebeurd of waarom hij zich zo snel uit de voeten maakte en daarom volgde ze hem met gepaste voorzichtigheid. In de koeling duwde ze hem tegen de muur aan en keek hem strak aan.
‘Wat doe jij hier,’ siste ze, terwijl ze hem met zo’n kracht duwde dat de pakken yoghurt op de grond vielen.

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius hield zijn gezicht strak, maar trok wel zijn wenkbrauw op.
'Ik doe boodschappen,' beantwoordde hij haar vraag, en hij bekeek haar even van top tot teen. Ze was bleek, nog bleker dan normaal en hij meende hechtingen te zien zitten, net boven haar blouse.
'En wat doe jíj hier? Mensen lastigvallen?'

Aenea keek hem doordringend aan. Nergens was er een spoor van verwondingen te bekennen.
'Wat weet je nog?'

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius fronste.
'Wat weet ik nog?' Hij streek voorzichtig met zijn hand over haar hechtingen.

[ bericht aangepast op 24 nov 2013 - 19:31 ]

Aenea voelde zich zeer ongemakkelijk onder zijn aanraking. Voordat ze voor het eerst in een andere wereld wakker werden, zou hij dat nooit hebben gedaan.
Maar hij kon toch niet de Ignatius zijn die een paar dagen geleden was overleden?
‘Wat weet je nog van het schoolkamp?’

Every villain is a hero in his own mind.

Moon en Luuk hadden samen veel tijd gespendeerd. Ze was vreselijk blij dat hij terug was, want ze had nu eindelijk weer iemand waar ze op terug kon vallen. Samen waren ze nog naar het café geweest om Ignatius te zoeken, maar hij had zich niet laten zien. Moon vertrouwde Luuk echter volledig en wist zeker dat hij de waarheid sprak.
Sinds gisteren was ze naar een ander onderkomen gebracht en omdat Luuk niet van haar zijde wilde wijken, had hij gedaan alsof hij aan geheugenverlies leed – wat niet zo moeilijk was omdat hij geen familie waartoe hij behoorde kon noemen.
Nu zaten ze beiden in de ontbijtzaal, terwijl ze lustloos brood naar binnen werkten terwijl ze op de vingers werden gekeken door allerlei medici.
‘Je bent gek dat je hier vrijwillig naartoe gaat,’ vond Moon.
Luuk haalde zijn schouders op. ‘Hier heb ik voedsel en een dak boven mijn hoofd. Waar zou ik anders naartoe moeten gaan?’
Moon antwoordde niet besmeerde haar brood met chocopasta, terwijl ze aan Li dacht. Hij was hier nog niet.
Ze had hem graag willen bezoeken, maar ze had niet gemogen. Voor hun beider veiligheid. Luuk had –voordat hij zichzelf van symptomen had beschuldigd- hem nog wel opgezocht, maar vertelde dat hij maar gering vooruitging en dat hij erg vermoeid en verward was.

Every villain is a hero in his own mind.

'Het schoolkamp?' vroeg Ignatius, oprecht nieuwsgierig.
'Vertel me meer.'

Quinn slaakte een kreet toen er ineens mensen in haar kamer stonden die ze niet kende. Ze haatte de Dreuzels en dit Dreuzelhuis, maar het was de enige plek waar ze zich een beetje vertrouwd was gaan voelen, zolang Hermes er maar was.
De mannen droegen witte pakken en hadden handschoenen aan van een materiaal dat Quinn alleen in deze wereld was tegengekomen.
'Jullie mogen een paar bezittingen meenemen,' zei een van de mannen met een zware stem. 'Over tien minuten moeten jullie in de auto zitten.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes