Lonely road ll 1 - Speeltopics

Go on the lonely road.
Finding your way home.
Trying to remember the things,
You almost forgot.

Begin: Je neemt afscheid van je familie en gaat naar het huis van Jay toe. Als iedereen daar is vertrekken we.

[ bericht aangepast op 21 jan 2014 - 18:34 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Jay Matthey Underwood

'Love you too sweety,' Had er zwaar sarcastisch geklonken vanuit de woonkamer. Ik had met mijn ogen gerold en was de keuken uitgelopen. Waarna ik een slok van mijn cola had genomen en mijn middelvinger naar haar had opgestoken voordat ik op de plaats die het verst van haar was verwijdert was gaan zitten. Dit werd echt de beste vakantie ooit, kon niet beter. Een tijd met Blondie opgescheept zitten, wie wou dat nou niet?
'Melk en suiker erin?' Hoorde ik Milan vragen aan Avalee. Eigenlijk begreep ik niet dat mensen haar aardig konden vinden.
'Graag, anders is het zo bitter.' Had Blondie geantwoord. Zacht mompelde ik:
'Net als jij.' Ik dronk mijn cola op en zette het op de tafel neer op het moment dat er een klap te horen was. Ik keek fronsend op en keek in de richting van de keuken, waar Milan vanuit kwam lopen.
'Eh, Jay, ik hoop dat je niet al te gehecht was aan je suikerpot,' zei hij en liet me de scherven zien. 'Desnoods kan ik hem nog wel aan elkaar plakken met lijm of tape, maar dat gaat dan nog wel even duren. Au, fuck,' Milan liet de scherven op de grond vallen en stopte zijn bloedende duim in zijn mond.
'Uhm, heb je een pleister nodig?' besloot Blondie te vragen na een schattende blik naar mij en Milan en liep naar de gang zonder antwoord van ons. Ik stond ook op en liep naar Milan toe.
"Je begint de vakantie lekker hè?" Grinnikte ik en trok hem zacht weer mee naar de keuken waar ik hem zijn duim onder de kraan liet houden. Toen liep ik weer terug naar de woonkamer en begon voorzichtig de scherven op te ruimen voordat ik mezelf ook in mijn duim zou snijden. Zodra ik klaar was stond ik op een gooide de scherven weg. Met grote passen liep ik vervolgens weer naar Milan toe. Soms was hij nogal onhandig.
"Doet je duim nog pijn?" Vroeg ik aan hem en wierp een blik op zijn duim.

[ bericht aangepast op 8 dec 2013 - 20:43 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Sean Lockwood

Toen ik er was, zag ik dat Jay gelijk naar de keuken liep. Evenals Milan. Ook ik ging naar de keuken, omdat ik best wel dorst had. 'Mag ik ook wat drinken?' vroeg ik vriendelijk. Ik zag dat Milan wat met het koffieapparaat aan het prutsen was. 'En Jay, hoe werkt dit ding?' vroeg hij dan ook. Even later hoorde ik de stem van Avalee en zeg haar poeslieve gezicht die eigenlijk niet poeslief gemeend was, volgens mij. Jay reageerde er een beetje arrogant op, iets wat ik wel grappig vond. Volgens mij mochten die twee elkaar totaal niet. Ineens hoorde een 'Au fuck!' naast me. Ik zag een Milan die zijn bloedende vinger in zijn mond stopte. Zonder verder iets te zeggen pakte ik de cola uit de koelkast en schonk mezelf een glas in. Daarna ging ik op de bank zitten naast Emily die inmiddels ook binnen was gekomen en iedereen uitgebreid had begroet. Ik mocht haar wel, ze was lekker optimistisch en vrolijk. Dat kon je van anderen hier af en toe niet zeggen.

26 - 02 - '16

Milan Counter

Avalee is de eerste die in actie komt.
'Uhm, heb je een pleister nodig?' vraagt ze en loopt meteen naar haar tas toe. Ik schud mijn hoofd, iets wat nogal overbodig is omdat ze het toch niet kan zien.
'Je begint de vakantie lekker hè?' grinnikt Jay en loodst me naar de keuken, waar hij de kraan open draait. Ik houd mijn vinger eronder en spoel het bloed van mijn hand af. Jay liep de keuken uit, maar kwam een minuut later weer terug met de restanten van de suikerpot in zijn handen.
'Doet je duim nog pijn?' vraagt hij en kijkt naar mijn handen. Ik schud mijn hoofd en draai de kraan dicht. Naast me haalt Sean een fles cola uit de koelkast. Ik had hem nog helemaal niet opgemerkt. Hij schenkt zichzelf een glas in en loopt dan terug naar de woonkamer. Ik merk dat ik naar de lege deurpost sta te staren en wendt me weer tot Jay. 'Het gaat weer. Zullen we teruggaan naar de woonkamer?'
Zonder op een antwoord te wachten loop ik naar de woonkamer in de veronderstelling dat Jay achter me aan loopt. Ik plof naast Sean neer op de bank en begin de woonkamer weer te bestuderen.

-

Avalee “Avah” Blue Cheshire

Er kwam geen antwoord, waarop ik mij toch maar weer omdraaide en keek. Milan was weg, zonder ook maar op mij te reageren. En ik maar denken dat hij de hulp wel waardig was, maar daar leek het dus nu niet op. Nou ja, dan niet hè. Dan hielp ik toch lekker niemand, dan zocht iedereen het toch maar lekker uit op die kampeertrip. Niet dat ik ervan opkeek. Ik was toen ik klein was altijd behulpzaam, maar als je langere tijd leeft, kom je achter dat de meeste mensen die hulp pas waarderen, als je het ze niet geeft. Dan worden ze boos op je. Als je wel helpt, valt het hen niet eens op. Vandaar dat ik het over het algemeen niet meer deed, maar ik dacht dat mijn "vriendengroep" wel wat hulp verdiende. Verkeerd gedacht.
Ik plofte weer neer op de stoel en haalde mijn mobiel tevoorschijn, om vervolgens met mijn zus te gaan kletsen, die op het moment in het buitenland zat voor haar werk. Ze had nu echter koffiepauze en kon mijn gezanik aanhoren over hoe erg ik nu wel niet opzag tegen de kampeertrip en hoe erg het gedrag van Milan mij tegenviel. Zeker aangestoken door mijn grote vriend Jay. Ze zouden allebei nog flink wat commentaar te horen krijgen, op alles waar het maar mogelijk was. Kon ik tenminste nog om iets lachen met die twee. Was ik verbitterd op dit gebied? Ja, misschien wel, maar aangezien ik wel gewoon vrolijk en gezellig deed als mensen dat ook tegen mij deden, vond ik het niet echt mijn eigen fout.

Happy Birthday my Potter!

Nathaniel (Nathe) Christopher Brooks - Colt
ik zuchtte diep en maakte nog wat goedkeurende geluidjes. "Ik heb alles," zei ik kortaf en gooide mijn tas op de achterbank van de auto. Ik gaf me stiefzusje een knuffel en tilde haar even op. "Je gaat wel luisteren hea? belooft?" Ze knikte van ja en gaf me nog een knuffel. Die kleine ging ik waarschijnlijk nog het meest missen. Ik schudde mijn hoofd licht en zette haar weer neer. Ik ging rechtte mijn rug en stapte in mijn auto Ik zette de motor aan en reed weg. Het duurde niet al te lang voordat ik bij Jay aankwam. Ik keek even naar mijn mobiel voor de tijd, ik was misschien een klein beetje aan de late kant. Ik parkeerde mijn auto, misschien een klein beetje scheef, zo dichtbij mogelijk en stapte uit. Mijn spullen gooide ik over mijn schouder en met een snelle pas liep ik naar binnen. De open deur gaf mij het gevoel dat ik naar binnen mocht lopen en dat deed ik dan ook. "Goedemorgen!" riep ik vrolijk terwijl ik nog in de gang stond. Mijn tas liet ik in de gang vallen en mijn jas gooide ik eroverheen. Ik liep de woonkamer in en liet me op de bank vallen. "Mensen die een knuffel willen mogen er één komen halen. Ik ben met Basketbal goed onderuit gaan, of geduwd, laten we het zo zeggen," zei ik terwijl ik iets meer onderuit gezakt ging zitten. Ik haalde mijn beanie van mijn hoofd en gooide hem net op de tafel. Mooi, anders had ik die ook weer mogen oppakken en daar had ik al helemaal ging zin in gehad.

We've lived in the shadows for far too long.

[Mijn topics]

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Jay Matthew Underwood

Toen Blondie aangeboden had om een pleister te hallen, had Milan zijn hoofd geschud wat ze niet had gezien. Nou ja, het was haar eigen schuld. Na mijn vraag had Milan zijn hoofd geschud en de kraai dicht gedraaid. Ik had gezien hoe Sean een fles cola uit de koelkast haalde. Waarna ik had gezegd:
"Sean, neem gelijk die fles mee naar de woonkamer."
'Het gaat weer. Zullen we teruggaan naar de woonkamer?' Hoorde ik Milan toen vragen. Ik keek hem aan en knikte waarna ik hem achterna liep.
Blondie zat met haar mobiel in haar handen en Nathaniel kwam net de kamer binnen gelopen met een vrolijke:
"Goedemorgen!" Waarna hij op de bank plofte. "Mensen die een knuffel willen mogen er één komen halen. Ik ben met Basketbal goed onderuit gaan, of geduwd, laten we het zo zeggen," zei hij terwijl hij nog meer onderuit gezakt ging zitten. Even grinnikte ik.
"Mogge Nathe." Zei ik met een glimlach naar hem en ging weer zitten. Toen maakte ik van een papiertje een propje en gooide die naar het hoofd van Blondje toe.
"Hé, Blondie. Niet zo chagrijnig kijken," riep ik naar haar. "Trouwens, Milan gaf je wel antwoord. Je zag het alleen niet." Zei ik er vrolijk achteraan terwijl ik nog een papiertje pakte, die weer tot een prop maakte en weer naar haar hoofd toe gooide.

Raven Isabel Moore

Ik lette niet echt op de gebeurtenissen. Maar merkte wel dat Milan een suikerpot had laten vallen. Even had ik gegrinnikt en was ik weer in gedachten gezonken geweest. Tot ik Sean zag binnen komen. De enigste persoon die ik niet mag. Maar waarom zou ik hem wel mogen? Even later kwam ook Nathaniel binnen lopen.
"Goedemorgen!" riep hij vrolijk en liet zich op de bank vallen. "Mensen die een knuffel willen mogen er één komen halen. Ik ben met Basketbal goed onderuit gaan, of geduwd, laten we het zo zeggen," zei hij terwijl hij iets meer onderuit gezakt ging zitten. Nadat Nathe zijn beanie van zijn hoofd had gehaald en op de tafel had gegooid sprong ik vrolijk op zijn schoot en gaf hem een knuffel en zei:
"Hi Nathe." Ik legde mijn benen over de rest van de bank heen en bleef op zijn schoot zitten. "Nathaniel. Ik moet je iets bekennen." Zei ik toen uiterst serieus. Even schraapte ik mijn keel waarna ik zei: "Je zit echt lekker weet je dat?" Ik nestelde me wat beter op zijn schoot zodat ik met mijn hoofd op zijn borstkas lag. Niet dat ik meer voor hem voelde dan vriendschap. Hij was een vriend van me, meer niet. En dat zou ook wel zo blijven. Toen bedacht ik me dat hij zei dat hij was geduwd bij basketbal. Nou ja, hij zou het vast wel zeggen als het pijn deed.

[ bericht aangepast op 9 dec 2013 - 17:58 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Nathaniel (Nathe) Christopher Brooks - Colt
Na een kleine observatie had ik door dat Milan een suikerpot had laten vallen, Avalee niet heel vrolijk was en we nog een paar mensen miste. Ach ja, ze zouden er vast wel snel zijn. Raven kwam vrolijk bij me op schoot zitten. "Hi Nathe," zei ze vrolijk. Ik knuffelde stevig terug. Raven voelde eigenlijk wel een beetje als me kleine zusje. Ze keek me even heel serieus aan. "Nathaniel, ik moet je iets bekennen," zei ze nog steeds serieus en ik fronste even. Ik vroeg me af of ik iets gemist had, maar wist zo snel niks wat ik had kunnen missen. "Je zit echt lekker weet je dat?" Ik kon het niet laten om te lachen. Ik had zoiets kunnen verwachten. Ik zuchtte zacht en sloeg me armen losjes om haar heen nadat ze haar hoofd op mijn borstkas had gelegd. "Ja, dat heb ik ergens vaag eerder gehoord," zei ik zacht lachend. Ik keek even naar de rest en vroeg toen; "Mag ik rijden? Alsjeblieft? Ik zal voorzichtiger rijden dan normaal." Ik reed niet heel onvoorzichtig ofzo, maar het was altijd slim om te zeggen dacht ik zo. Ik bewoog me enkel even pijnlijk, om te kijken of ik wel normaal zou kunnen lopen in de Ardennen of niet beter eerst even ernaar kon laten kijken. Nee, het voelde niet al te pijnlijk. Ik keek nog even opzij naar Avalee. "Avalee, hoe gaat het met jou?" Vroeg ik met een halve glimlach. Het was echter wel heel serieus bedoeld. Ik maakte me altijd vrij veel zorgen over iedereen. Misschien omdat ik een van de oudste was, nog beter, ik was de oudste. Onze vriendengroep verspreidde zich over vier jaar. Van 17 tot mijn leeftijd, 21. Wat mij iets te vaak het grote broer gevoel gaf.

We've lived in the shadows for far too long.

Milan Counter

Ik schrok weer op toen er nog iemand binnen kwam Nathe kwam binnen en ging naast Raven op de bank zitten.
'Mensen die een knuffel willen mogen er één komen halen. Ik ben met Basketbal goed onderuit gaan, of geduwd, laten we het zo zeggen,' zei hij, waarop Raven vrolijk op zijn schoot ging zitten
'Nathaniel. Ik moet je iets bekennen,' zei ze bloedserieus. Mijn wenkbrauwen schoten een halve decimeter omhoog en ik liet bijna mijn koffie uit mijn handen vallen.
'Je zit echt lekker weet je dat?'
Ik lachte en moest opnieuw moeite doen om de mok niet uit mijn handen te laten glippen.
'Ja, dat heb ik ergens vaag eerder gehoord,' zei Nathe lachend. 'Mag ik rijden? Alsjeblieft? Ik zal voorzichtiger rijden dan normaal,' zei hij er achteraan. Ik haalde mijn schouders op.
'Mij maakt het niet uit. ík rijd in ieder geval niet,' zei ik. Ik had nog geen enkele rijles gehad, dus laat staan zelf gereden. Met mij achter het stuur zouden we het einde van de straat niet eens halen.

-

Avalee “Avah” Blue Cheshire

Ik keek weer op van mijn scherm, toen Nathe binnenkwam, blijkbaar flink beschadigd tijdens basketbal. Gezien hij niet echt dood leek te gaan van de pijn, grinnikte er zachtjes om. 'Twee gewonden en we zijn nog niet eens op weg,' verliet zachtjes mijn mond en ik richtte mij weer op het gesprek van mijn zus. Toch was ik nog oplettend genoeg om een propje dat richting mijn hoofd ging te ontwijken. Blijkbaar verveelde Jay zich of zo en had zin om dingen naar mijn hoofd te gooien.
'Dude, hoezo zou ik chagrijnig kijken om Milan zijn acties. Denk je niet dat dat gewoon komt, omdat ik tegen jouw hoofd aan moet kijken op deze vroege ochtend?' vroeg ik met dezelfde poeslieve uitdrukking die eerder ook op mijn gezicht had gestaan. Ik ving het volgende propje uit de lucht en grijnsde, voor ik het naast mij neerlegde. 'Misschien moet je de volgende keer een slachtoffer uitzoeken dat je daadwerkelijk kunt raken, arrogantje.' Het lokte natuurlijk een terugreactie uit, maar met een beetje geluk hield hij nu gewoon zijn mond weer en richtte zich op personen waarmee hij het gezellig kon maken. Dat deed ik ook, gezien Nathe was begonnen aan zijn smeekbede op te mogen rijden. Milan stemde ermee in en ik knikte ook. Dan hoefde ik niet zo op te letten en dus de gezelligheid van de rit niet te missen.
'Met mij gaat het goed hoor,' glimlachte ik oprecht, toen Nathe vroeg hoe het met mij ging. 'Ik... moest gewoon ergens aan denken net en had even een gesprek met mijn zus. Ze is weg voor haar baan en had pauze,' vertelde ik. 'En ik ben tenminste niet door een stel basketballers omver gegooid,' voegde ik er nog licht grijnzend aan toe. 'Je hebt ze wel een lesje geleerd toch?' Ik duidde meer op gewoon laten zien dat je er met goed basketbal eerder kwam dan fysiek geweld of zo.

Happy Birthday my Potter!

Nathaniel (Nathe) Christopher Brooks - Colt
Ik schudde mijn hoofd toen er een klein papieren propje door de kamer vloog. Avalee kon wel vangen, dat moest je toegeven. Jay en Avalee hadden het niet zo op elkaar, maar zo had iedereen wel is een meningsverschil met iemand anders. Zo dacht ik ten minste. We bleven een vriendengroep en als het even kon moest iedereen even normaal doen tegen elkaar. "Doe je zus de groeten, zeg maar van dat ze de groeten met hebben van die rare overbezorgde gozer die jij een vriend van je noemt," zei ik zacht en een beetje mompelend. "Twee seconde," zei ik en tilde Raven op. In plaats van haar neer te zetten tilde ik haar gewoon heen en weer naar de keuken en terug. Dat deed ik altijd als er iemand op me schoot zat, dan zette ik ze er niet zomaar vanaf. Ik ging weer met Raven zitten en schonk een glas cola in. "Ook drinken?" vroeg ik voor de zekerheid, aangezien ik niet wist of Avalee hier ook zelf drinken pakte. Ik lette op heel veel dingen, maar dat soort dingen had ik nooit helemaal door, vooral omdat ik niet al te vaak bij sommige mensen kwam, en ik nog nooit met Avalee bij Jay had gezeten. "Tuurlijk had ik ze een lesje geleerd. We hebben ze afgemaakt, ik, zelf met mijn verstuikte enkel, was nog steeds beter dan hun beste speler," zei ik spottend en ik schudde met mijn hoofd. Ik zuchtte even zacht en nam een slok cola. "Nee, maar ik rijd dus, en driver picks the music," zei ik met een glimlach. Ik hield van rijden, ik reed graag, ik speelde ook graag chauffeur voor mensen. Ik keek nog even naar Avalee, "Mooi dat het gaat, dat hoor ik graag," zei ik nog even als bevestiging dat ik geluisterd had nadat ik gevraagd had hoe het met haar ging. aandachtsspaan was soms een beetje kort, dus ik kon soms nog wel eens dingen missen. Daar probeerde ik natuurlijk wel een te werken.

We've lived in the shadows for far too long.

Jay Matthew Underwood

Ik zag hoe Raven op de schoot van Nathe sprong toen die zat. Even grinnikte ik om haar opmerking, maar keek toen weer naar Blondje die mijn propje wist te ontwijken. Jammer...
'Dude, hoezo zou ik chagrijnig kijken om Milan zijn acties. Denk je niet dat dat gewoon komt, omdat ik tegen jouw hoofd aan moet kijken op deze vroege ochtend?' vroeg ze met dezelfde poeslieve uitdrukking die eerder ook op haar gezicht had gestaan. Het volgende propje had ze gevangen en grijnsde voordat ze het naast zich neer had gelegd. 'Misschien moet je de volgende keer een slachtoffer uitzoeken dat je daadwerkelijk kunt raken, arrogantje.' Mijn wenkbrauw schoot de lucht in en ik keek haar spottend aan.
'Blondie, ik mag je misschien niet. Maar ik weet wel dat je boos was omdat Milan volgens jou geen antwoord gaf. Ja, ik weet het. Mijn gezicht is mooi. Maar je hoeft er niet per se naar te kijken. Dan doe je mij ook gelijk een plezier.' Zei ik met een fake glimlach. 'En geen zorgen, de volgende keer is die raak.' Ik glimlachte nog eens fake en zakte wat meer onderuit.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Raven Isabel Moore

Nathe had me stevig terug geknuffeld. Toen ik gezegd had dat ik wat moest bekennen had hij me fronsend aangekeken, maar toen hij hoorde wat ik zei kon hij het niet laten om te lachen. Zacht had ik hem horen zuchten voordat hij zijn armen losjes om me heen sloeg nadat ik mijn hoofd op zijn borstkas had gelegd.
"Ja, dat heb ik ergens vaag eerder gehoord," zei hij zacht lachend. Ik grinnikte even en keek hem toen met een wenkbrauwwiebel aan. Ik vroeg me af wat voor een vriendin hij later zou krijgen. Nathe keek even naar de rest en vroeg toen; "Mag ik rijden? Alsjeblieft? Ik zal voorzichtiger rijden dan normaal." Ik grinnikte even en knikte ongemerkt. Nathe bewoog zich even. Maar schijnbaar deed het niet zo'n pijn dat ik van zijn schoot af moest. Hij keek nog even opzij naar Avalee. "Avalee, hoe gaat het met jou?" Hoorde ik hem vragen terwijl ik mijn ogen dicht deed. Mijn handen legde ik tegen zijn borstkas en ik krulde me op. Slaperig gaapte ik even en genoot van de warmte die Nathaniel af gaf. Ik hoorde nog hoe Nathe iets mompelde en me optilde. Maar ik was al snel in dromenland.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Avalee “Avah” Blue Cheshire

'Blondie, ik mag je misschien niet. Maar ik weet wel dat je boos was omdat Milan volgens jou geen antwoord gaf. Ja, ik weet het. Mijn gezicht is mooi. Maar je hoeft er niet per se naar te kijken. Dan doe je mij ook gelijk een plezier. En geen zorgen, de volgende keer is die raak,' zei Jay op mijn woorden, waarop ik even zachtjes lachte.
'Ik ben goed opgevoed, dus ben ik gedwongen naar je te kijken als je tegen mij begint te praten. En verder hoef je niet te doen alsof je weet wat ik denk en welke emoties door mij heen gaan. Van alle mensen in deze ruimte ken je mij namelijk het minst goed en dat bevalt mij prima. En voor je zegt dat ik het ook niet ontken, ik heb geen boosheid gevoelt.' Vervolgens besloot ik geen aandacht meer aan deze jongen te besteden. Dit was genoeg uitleg en daarbij vond ik een gesprek met Nathe veel leuker. Hij mocht mij immers wel, voor zover ik kon vertellen.
'Ik zal haar de groeten doen,' grinnikte ik. Vervolgens keek ik even toe hoe Nathe de intussen slapende Raven optilde, meenam naar de keuken en ook weer met haar terugkwam, waarna hij drinken voor zichzelf inschonk. Hij vroeg of ik ook wilde, maar ik schudde mijn hoofd, mij intussen afvragend wat er nu met mijn koffie zou zijn gebeurd, gezien de suikerpot was omgedonderd... Ik haalde mijn schouders op. Het zou wel. Misschien nam ik zo nog een kijkje in de keuken, maar op het moment had ik niet echt zin om weer op te moeten staan.
'Oh jeetje,' kreunde ik, toen Nathe verkondigde dat hij de muziek zou kiezen. 'Dat wordt dus de hele rit alleen maar Justin Bieber en One Direction,' ging ik vervolgens dramatisch verder.

Happy Birthday my Potter!

Sean Lockwood

Terwijl ik mijn cola opdronk keek ik toe hoe kleffe Raven zich tegen Nathaniel aan nestelde. Ze viel in slaap en werd door Nathaniel naar de keuken gebracht. 'Ja zo kan 'ie wel weer, kleffie en beffie' mompelde ik. Stiekem was ik wel jaloers, ik had immers geen vriendin en ik had er wel graag een gehad. Maar oké, misschien was het gewoon mijn tijd nog niet, misschien moest ik nog gewoon even afwachten tot de ware op mij af kwam wandelen. Óf ik moest natuurlijk zelf op zoek gaan naar de ware. Niet dat dat zo makkelijk ging, want alle meisjes die ik een beetje leuk vond waren bezet. Avalee mocht ik bijvoorbeeld wel. Ze had wel humor, maar die was natuurlijk vast al bezet of verliefd op een ander. Ik hield het er maar op dat het gewoon mijn tijd nog niet was en ik vanzelf ooit wel iemand zou vinden. Ik had eigenlijk ook nog geen vriendin nodig, überhaupt was het niet zo handig want meisjes kosten handenvol geld. Je mag eerst alles voor ze gaan betalen en dan zoeken ze ruzie en ben je ze weer kwijt. Yep, ik hoefde echt nog geen vriendin te hebben, ook al wou ik er stiekem toch wel een.

26 - 02 - '16