Mijn emmer zit nogal vol en het is alsof-ie constant aan het overlopen is - Liefde, Vriendschap & Familie

Hoezeer ik het mezelf ook wijs probeer te maken, ik trek het niet meer. Hoe veel ik ook zeg tegen mezelf dat het wel goed komt, er is een punt gekomen dat ik heel goed weet dat het niet goed komt. Ik ga hier geen hele autobiografie schrijven, want die hebben jullie de afgelopen jaren live kunnen volgen op Quizlet, maar ik weet gewoon niet meer wat ik aan moet met mezelf en mijn omgeving.

Mijn pa heeft, zoals sommigen hier wel weten, vorig jaar een hartinfarct gehad. Dat is ons allemaal zwaarder gevallen dan verwacht, maar daardoor zijn bij hem ook heel wat oude wonden opengereten. Mijn pa is als ik. Ergo: je houdt iets zo lang in tot het niet meer gaat en dan werk je het uit op al wie het niet verdient. Wij, onder andere. Begrijp me niet verkeerd - hij doet super, super veel voor ons en ik zou niet zonder hem kunnen en ik zie hem super, super graag, maar op dit moment gaat het gewoon echt niet meer.

M'n ma is een emotioneel wrak. Letterlijk. Mijn stiefpa toont bijna geen emoties. De enige die ik zie, zijn als hij weer eens kwaad wordt omdat hij niet kan communiceren. En ook hen zie ik super graag, maar het is niet het beste duo om mee in één huis te wonen, om het zo te stellen.

Twee weken geleden ben ik aan een nieuwe studie begonnen - arabistiek en islamkunde. Ik zit nu op kot (kamers) en dat betekent dus dat ik minder thuis ben, maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat heel dat universiteitsgebeuren niets voor mij is. Ik voel me gewoon zo ongelukkig, want ik doe helemaal niets meer waar ik me in kan ontplooien. Mijn toneel is weg, mijn piano is weg, ik schrijf niet meer - alles is weg. Er is ook gewoon het probleem dat met de studie die ik nu doe, ik absoluut, absoluut niets wil doen later. Ik wil acteren. Dat heb ik altijd al geroepen, maar met roepen alleen geraak ik natuurlijk nergens. En dat ik weet dat ik vijf jaar van mijn leven aan iets bezig ga zijn om later in een job te belanden die ik helemaal niet wil doen - het maakt het er allemaal niet beter op.

Ik weet het gewoon niet meer. Ik heb zin om te roepen en te tieren en te schreeuwen en de vorige keren dat ik zo'n gevoelens had, is het niet helemaal goed afgelopen, jammer genoeg. Ik heb geen zin om weer in die put te vallen, maar des te meer ik erover nadenk, lijkt het alsof ik nooit uit die put geraakt ben. Ik kan het gewoon niet meer. Ik trek het echt niet meer en ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet wat. ik. in. godsnaam. moet. doen. Met de historie die ik al heb en dit alles dat maar niet ophoudt - ik weet het oprecht niet meer. Ik verwacht ook niet dat jullie hier met kant-en-klaar advies aan komen, want dat is de opzet van dit topic niet, maar ... ik ... ik kan dit echt niet meer aan en ik weet gewoon niet hoe lang ik dit nog uithoud.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

heftig verhaal! Ik heb geen ervaring met situaties als de jouwe, maar ik wens je alle geluk en sterke toe. Ik hoop dat je een oplossing vindt!

---

-

En een auditie bij de Toneelacademie is niet mogelijk, Leah?
Want het klinkt alsof je daar meer thuis hoort dan bij welke andere school/opleiding dan ook.

---

"If you're gonna say that you've always been secretly gay for me, everyone always just kind of assumed it."

Hey wat heftig. Ik raad je een psycholoog aan. Ik ken niet je gehele situatie maar ik kan me wel in je vinden. Zelf heb ik gehad dat mn broer een auto ongeluk kreeg en hierdoor heb ik ACT en EMDR therapie gevolgd.

Als je meer wilt weten over mijn situatie, therapie enz mag je me berichten.

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Ten eerste, heel veel sterkte en succes! Het klinkt heel zwaar en naar.

Ten tweede, ik weet misschien wel beetje hoe je je voelt en dan praat ik met name over de laatste alinea, als je ooit de behoefte voelt om erover te praten, mijn pb staat altijd voor je open (:
Ten derde, ik zou inderdaad eens kijken naar een therapeut of psycholoog als boven genoemd. Het kan je echt helpen

Houd je taai, houd vol, alsjeblieft. Ooit wordt het het waard <3

---

i wanna die with you once or twice.

Heel veel knuffels en liefde voor jou, opdat je je snel weer beter voelt!(heart2)

---

Maar allemaal dragen we in ons hart een inwendig Ithaka.

Ah bah, Leah, dat klinkt enorm naar. (no_chears)

Het eerste wat ik je oprecht zou aanraden is kijken in hoeverre het een optie is om te stoppen met je huidige studie. Je zegt dat je je er niet thuis voelt, en het is best mogelijk dat dat mettertijd nog komt, maar als je al twee weken bezig bent en het is nog steeds allemaal niet wat je wilt, is dat misschien toch wel een teken. Als je bovendien er nu al tegenop kijkt om dit nog voor de rest van je studietijd te moeten doen en je niet verwacht dat je hiermee een baan zult vinden die je bevalt, waar doe je het dan eigenlijk voor? Ik weet niet hoe het bij jouw universiteit allemaal is geregeld, maar is er misschien een studieadviseur of andere vertrouwenspersoon waar je eens een gesprek mee kunt hebben? Dat kan erg nuttig zijn, want dat is iemand die al je opties zou moeten kennen en over het algemeen meer weet en wat objectiever kan zijn dan bijvoorbeeld je ouders, al kan een gesprek daarmee natuurlijk ook zinvol zijn (als dat mogelijk voelt, want zo klinkt het niet helemaal uit je verhaal over hoe gestresst je ouders zelf zijn). Ik denk dat, als je na twee weken al het gevoel hebt dat je hier totaal geen zin meer in hebt en dit mogelijk een fout was, dit het ideale moment is om aan de bel te trekken. Je bent nog maar net begonnen, dus het is echt nog niet te laat om dit soort dingen te heroverwegen. Beter nu dan wanneer je je al door de helft van je studie heen hebt geploeterd.

Verder, als je iets met toneel wilt doen, ga daar dan voor! Ik weet dat dat veel simpeler gezegd is dan gedaan, want het is een ding waar mensen over het algemeen een beetje op neerkijken en wat niet echt als een verstandig carrièrepad wordt gezien, maar je bent jong. Er zijn altijd opties, zelfs als je dit probeert en als het niet werkt. Het enige wat je echt fout kunt doen bij dit soort wensen is er niet eens een poging voor doen, want dat is iets waar mensen later vaak spijt van hebben, terwijl je een reële kans hebt als je het probeert. Er zijn altijd mensen die het wél halen, die wél iets met hun passie kunnen doen, en er is geen enkele reden om van tevoren al aan te nemen dat jij die persoon niet bent - de enige echte voorwaarde is dat je het moet proberen. Ik weet niet wat voor vorm dat voor jou zou aannemen, maar ook dat is iets waar iemand zoals een studieadviseur je iets over zou moeten kunnen vertellen, of op zijn minst wat informatie over zou moeten kunnen geven.

En zelfs als met je studie stoppen uiteindelijk geen goede optie lijkt, of als een toneelstudie niet haalbaar is, dan zou ik je op zijn allerminst op het hart willen drukken om die dingen waarbij je wel het gevoel hebt dat je je erin kunt ontplooien, zoals jij het zegt, érgens in je leven te verwerken. Een studie is belangrijke en je toekomst is belangrijk, maar je heden ook. Je hebt er niets aan als je uiteindelijk met een diploma zit, maar ook met de herinnering aan een paar nachtmerriejaren en een burn-out. Je mentale gezondheid is belangrijk en iets waar je tijd voor mag (en zelfs moet, eigenlijk) vrijmaken, en als dat voor jou betekent dat je een manier moet vinden om toneel, piano en/of schrijven in je leven te verwerken, doe dat dan alsjeblieft. Er zal vast een reden zijn dat je bent gestopt (de clubs zijn nu te ver weg, er is weinig tijd, er is geen geld), maar er is bijna zeker ook wel een manier om daar omheen te werken of een nieuwe oplossing te vinden. Schrijven kost geen geld, alleen tijd (en energie, dat wel), en misschien heeft je universiteit of de stad waar je op kot zit ergens een toneelclub of een relatief goedkope plek om pianolessen te nemen? Ik weet dat "doe dit" altijd een erg versimpelde versie is van dat soort dingen in de praktijk regelen en te zorgen dat het ook echt haalbaar is voor jou en jouw leven, maar het klinkt alsof het het erg waard zal zijn om daar moeite voor te doen. Geef dat soort dingen alsjeblieft niet zomaar op als dat is wat je gelukkig maakt, want je verdient het zulke dingen in je leven te houden.

En tot slot zou ik me voorzichtig willen aansluiten bij IrishNialler: als je nog geen psycholoog hebt, is dat dan een optie? Het zou het in ieder geval waard kunnen zijn een keer een gesprek te voeren met je huisarts over hoe je je voelt, want dit klinkt oprecht heel moeilijk en het hoeft niet iets te zijn waar je helemaal in je eentje uit moet komen. Je hebt het over niet meer weten hoelang je dit nog uithoudt, en dat klinkt in alle eerlijkheid een beetje eng, maar bovendien ook als een knipperend rood lichtje. Het kan heel lastig zijn om daar ook echt iets mee te doen als je gewend bent er een stukje plakband overheen te plakken en het te negeren, maar dat is geen haalbare of gezonde langetermijnoplossing. Ik weet dat je een enorm empathisch en lief mens bent en voor anderen in jouw situatie ook zou willen dat ze hulp kregen waar nodig, dus gun jezelf dat ook, want dat verdien jij net zoveel als ieder ander persoon.

Dit is onbedoeld een heel boekwerk geworden, maar de kern is eigenlijk dat ik je heel veel sterkte wens en hoop dat je een manier vindt om hiermee om te gaan die voor jou werkt. Je geeft al een tijdje aan dat dit allemaal niet houdbaar voelt, en dat is oké, dat kan gebeuren, maar er is altijd een manier om dat evenwicht dat je nodig hebt wel te vinden, zelfs al is dat niet altijd simpel of onmiddellijk duidelijk. Mijn pb (of Whatsapp, als je dat hebt?) staat open. Wees lief voor jezelf. <3

---

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan

Oh my god, dit is voor een deel zooooooooo f*cking herkenbaar. Toen ik de eerste alinea's las dacht ik: "Wacht, is dit topic van mij?"
Helaas kan ik je niet helpen, wil je wel veel sterkte wensen en hopen dat je een oplossing ervoor weet te vinden... Dat het weer goed komt.
En ondertussen lees ik dit topic mee, want ik kan ook wel een oplossing gebruiken 😅

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Dat klinkt echt enorm naar.
Ten eerste wil ik dus zeggen dat ik heel erg met je mee voel en hoop dat het snel beter gaat.

Mijn advies is: laat de stress niet met jou gaan lopen. Ga met een psycholoog praten. En anders, houd, per klad/online/via een app, een dagboek bij. Daarin kan je kwijt wat je kwijt wilt.
Ik ga nu zelf namelijk ook naar een psycholoog en dat was haar advies aan mij, dat wil ik graag delen aangezien ik het wel als prettig heb ervaren.

In elk geval: veel succes en in hoop voor je dat het snel weer beter gaat!

---

NETFLIXER 4 LIFE

Het spijt me te horen dat je in zo'n moeilijke situatie zit. Het is normaal dat je het soms helemaal niet meer aankan. Wat misschien helpt, probeer voor ogen te houden dat niets in het leven ooit blijft. Het is altijd slechts een fase en het is niet voor eeuwig. Soms kan je niet anders dan nare omstandigheden ondergaan en is er geen ontsnappen mogelijk. Dan is het een kwestie van overleven tot de storm is gaan liggen, maar de storm gaat altijd liggen en op een dag komt de zon weer op. Zie het als een zaak van je sterk trachtten te houden tot het gepasseerd is en onthou het is echt niet voor eeuwig. Alles in het leven komt altijd terug op zijn pootjes terecht.
Het is trouwens doodnormaal, echt doodnormaal dat je niet thuis voelt op kot en de unief in het begin. Heel wat mensen vinden dat eerste jaar verschrikkelijk. Aan de unief is alles heel kliekjesachtig en het is moeilijk om een thuis/sociaal leven op te bouwen in het begin. Je bent niet abnormaal dat je je aanvankelijk niet goed voelt op kot en aan de universiteit. Hoe dan ook, als je die studie niet wilt doen en je daardoor zo afziet in je leven dan zou ik TOCH kijken voor heroriëntatie. Universiteit is die - hard, als je echt gebeten bent door een vakgebied dan is dat geen enkel probleem maar je moet iets echt graag doen om dag in dag uit, 4 jaar aan een stuk zo zwaar met een vakgebied bezig te zijn. Als het nu al aan je oren uitkomt, dan zou ik er niet aan beginnen en voor iets kijken dat je meer interesseert. Als je echt wilt acteren moet je je droom najagen en het gewoon doen. Er zijn genoeg kunstopleidingen in België. Ik zou deelnemen aan een toegangsexamen en kijken of het wat wordt en als je er toch niet voor gaat om zelf te acteren zijn er genoeg theoretische studies die betrekking hebben tot het theater. Je hebt richtingen theaterwetenschappen en ook met studierichtingen die betrekking hebben tot de culturele sector kun je later terecht in het theater (theaterrecensies schrijven, zelf voorstellingen maken, kortom heel wat artistieke jobs met betrekking tot acteren). Als je zelf niet wilt acteren en toch voor een theoretische studie wilt gaan, dan kun je misschien eens kijken of de richtingen theaterwetenschappen, culturele studies, cultureel managment, er zijn vast nog richtingen in België, iets voor jou zijn. Dan kun je toch nog continu met acteren, film en theater bezig zijn.

[ bericht aangepast op 20 okt 2017 - 11:24 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Sterkte. Mijn emmer zit ook vol. Heb je eens een dag verlof moet je kuisen.
De kat weer haar behoefte gedaan. Nu doet eindelijk mijn zus het laatste.
Gaat ze beweren dat er geen product in zit. Kan ik zo kwaad om zijn.
Zal wel weten zeker hoe ik moet kuisen.
Als ze het beter weet dat ze het zelf doet.

---

I love Cameron Bright,Nick Jonas,Joe Jonas,Kevin Jonas,

Zoals vele anderen hierboven al voorstelden, is het misschien een goed idee om er eens met een psycholoog over te praten. Ze gaan jou ook geen kant en klare oplossing geven maar gaan wel samen naar een oplossing zoeken die voor je past. Bovendien kan gewoon praten over hoe je je voelt al enorm opluchten en misschien denk je dan weer helemaal anders over bijvoorbeeld je studies.
Wat betreft je studies, is het misschien ook verstandig eens te praten met iemand van studiebegeleiding, monitoraat (of hoe dat ook heet waar jij naar school gaat). Ze kunnen jou ook wegwijs maken in de praktisch kant van het al dan niet stopzetten van je studies (wat betreft studiepunten etc). Bovendien zullen ze wel vaker mensen over de vloer krijgen die niet zeker zijn of de studie wel echt iets is dat ze willen voortzetten. Ze zullen dus misschien verhalen kunnen vertellen (of gegevens geven van) over andere mensen die ook overwogen hebben te stoppen/gestopt zijn/een Job uitoefenen in de richting die jij wil.
Op kot gaan is in het begin ook sowieso even wennen. Misschien ligt het daar ook deels aan en niet direct aan je studie? Je kan ook steeds proberen een orkest/muziekvereniging/toneelgroep te zoeken in de stad waar je studeert (soms biedt de universiteit die zelfs aan).

Ik weet niet in hoeverre je hiermee geholpen bent want ik zal natuurlijk nooit weten hoe je je precies voelt, ik hoop alleszins dat dit een beetje helpt. Moest je gewoon hart eens willen luchten dan kan je altijd bij mij terecht. Hopelijk kom je hier snel uit.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind