RPG - Het Epische Verhaal 4 - Speeltopics

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1, 2
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 13:28 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ken je Zweinstein niet?' vroeg Jurgen ongelovig.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Nee, ik heb er nog nooit van gehoord.'

'Dat is de tovenaarsschool van Engeland,' legde Jurgen, nog steeds een tikje verbaasd, uit.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Van Engeland? Dat is waar we nu zijn, toch?'

'Ja.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Nou,' begon Alaine, 'ik vind het helemaal niets. De mensen zijn zo arm en alles ziet er oud uit! Alsof het nooit onderhouden is! Thuis is het veel beter.'

'Je bent nu ook niet op de meest fantastische plek,' zei Jurgen, al vond hij het thuis ook beter. Maar daar was Daisy niet.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Alaine zuchtte.
'Nee. Door deze plek ben ik mama kwijt. En ik weet ook niet waar papa is, maar hij deed zo raar.'

Jurgen keek even hulpzoekend naar Daisy en Nick, in de hoop dat zij haar situatie wel zouden kennen en beter begrepen wat ze bedoelde.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Daisy trok haar wenkbrauw op. Hoewel ze vroeger, normaal, medelijden zou hebben had ze het nu niet. Het meisje was een dochter van haar broer en alleen daarom al een groot gevaar. Als ze ooit nog thuiskwamen zouden ze haar op moeten sluiten.
'Sam is dood,' zei Daisy, en ze slikte. Sam was altijd aardig, altijd vriendelijk geweest.

'Dat begrijp ik,' zei Ignatius en hij streek zijn kleren glad, maar trok daarbij een pijnlijk gezicht.
'Maar ik denk dat ik eerst maar even op pad ga. Ik zie je later nog wel, Deb.'
Ignatius draaide zich om en verliet het café, om een wijl later bij het hotel te arriveren. Na een glad praatje aan de receptie mocht hij naar binnen.

Li keek verschrikt op. Hij had een glas sinaasappelsap in zijn hand gehad, maar zette dat weg, omdat hij bang was dat hij het zou laten vallen. Moons ogen waren groot van schrik, maar onwillekeurig was hij blij dat ze weer naar hem toe gekomen was. Ze verachtte hem niet helemaal.
'Wat bedoel je?' vroeg hij in een poging rustig te blijven. In situaties als deze zou hij kalm gereageerd hebben, Moon verzocht hebben te gaan zitten en rustig wachten tot ze uitgesproken was.
Nu klopte zijn hart echter luid in zijn keel en oren en er ging een naar gevoel door hem heen. Hij haalde diep adem en probeerde iets van die oude kalmte in zichzelf terug te vinden en leunde weer in de kussens.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Moon sloeg het deken van zijn bed terug. ‘We moeten hier weg, Li. Iedereen gaat hier alleen maar dood en wij zijn nog als een van de weinigen over. Straks zijn wij aan de beurt.’
Ze wist niet of ze dit lot konden ontlopen, maar ze moesten het ten minste proberen.

Every villain is a hero in his own mind.

'Wie is er dood?' Na Luuk kon het haast geen dierbare meer zijn. 'Waar wil je dan naartoe? Ik denk niet dat het uitmaakt, het kamp heeft net zo veel ellende veroorzaakt. We zijn nergens veilig.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ignatius wandelde fluitend door de lange lege gangen, de trappen op, en kwam toen op de verdieping met de "patiënten".