Live and Let Die • One Direction [01] - Speeltopics

• Rollen •
• Meisjes • :
- Charlie Lea Montgomery HaIcyon
- Jacelyn Evelanté Deveraux Daddario
- Jenna Avery Fresno Heap *
- Gereserveerd door Kayal
(-)

Jongens :
- Harry E. Styles Tenacious
- Niall J. Horan SnowHeart
- Liam J. Payne Kendizzzzle
- Zayn J. Malik
- Louis W. Tomlinson HelloSweety
(-)

Lijstje:


Er zijn extra rollen beschikbaar, maar het moet wel even blijven - zes jongens en zes meisjes -.

[ bericht aangepast op 26 dec 2013 - 15:09 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

| Is die M van Moneypenny ofzo iets. *kuch* Skyfall AHAHA. |

---

That is a perfect copy of reality.

- Whoow. Not as late as I thought. -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

[Yeaahh, heb hier ziiinn in]

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[MT]

---

Bowties were never Cooler

Jenna Avery Fresno
Gehaast liep ik over de stoep, niet opkijkend naar voorbijgangers en diep weggedoken in mijn sjaal. Ik was opgeroepen door de MI6, vanwege een nieuwe opdracht. Mijn vingers speelden met de extra kogels van de revolver in een van mijn diepere jaszakken, en met een zuur gezicht was ik opweg naar het hoofdkantoor. Ik was nou niet bepaald in de stemming voor een opdracht, zeker niet toen de oproep op het moment kwam dat ik druk bezig was met een onderzoek. Om die reden liep ik nu met een norse blik de grote, glazen deur door het gebouw binnen, en was er niemand die mij een enthousiast goedemorgen wenste. En daar was ik maar al te gelukkig mee, aangezien diegene op zijn minst een rake klap kon ontvangen. Nee, ik was niet te genieten op het moment. Als eerste kwam ik het kantoor binnen, en ik keek M aan. Als deze opdracht slecht nieuws was, dan moesten ze uitkijken. Want ik had ook nog een mooi mesje op zak.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

(MT)

[ bericht aangepast op 23 dec 2013 - 18:43 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Jacelyn Evalanté Deveraux

Het was zoals gewoonlijk een saaie dag, maar op een gegeven moment riep mijn vader me naar beneden voor een belangrijke mededeling. Ik pakte mijn vertrouwde revolver en stak die in mijn broekband voor enige noodgevallen. Mijn vader keek me met een trotse glimlach aan, waarna ik hem met gefronste wenkbrauwen aan. Hij was zelden huis en meestal zat hij dan nors op de bank de krant te lezen, of gewoon wat onderzoek doen in zijn studiekamer. "M heeft me opgeroepen, je hebt een nieuwe missie!" Ik rolde met mijn ogen. "Oké, doei." Mompelde ik en liep naar de kapstok. Ik was dus niet in mijn beste stemming ooit, maar het was beter dan niks doen op mijn kamer. De zon was nergens te bekennen, mijn handen diep in mijn zakken gestopt liep ik naar MI6. De resterende kogels die in mijn binnenzak zaten rinkelden zacht toen ik naar binnen liep. Ik liep rechtstreeks naar het hoofdkantoor van M en ik liep naar binnen. Jenna stond daar en ik keek even verward naar de twee. Wat? Moest ik met haar samenwerken? Of nog erger, met een groep? Jenna was niet de slechtste, maar ja. Ik kon beter werken op mijn eigen houtje.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Charlie Lea Montgomery

Het eerste wat mijn ouders zeiden toen ik beneden kwam was dat ik een nieuwe missie had. Ik had alleen geknikt en de opmerkingen die mijn broers hadden volledig genegeerd. Ik had mijn pistool, waar ik niet mee kan richten in mijn zak gestopt en was richting het hoofdgebouw gaan lopen. Toen ik eenmaal binnenkwam zag ik Jacelyn en Jenna al staan. Ik rolde met mijn ogen. Waarom hun? 'Oh heerlijk. Zit ik opgescheept met Delakruis en Fresno' riep ik geïrriteerd. Nope, ik mog dat wijf van een Jacelyn echt niet. Ik had vaker samengewerkt met haar en elke keer wilde zij de leiding nemen en daar kon ik echt niet tegen. Ik negeerde de blik die M mij gaf en liep toen naar binnen. Wie kwamen er nog meer binnen? Met hoeveel mensen moesten we nu samenwerken? Tien? Ik ging naast Jacelyn staan en gunde haar geen blik waardig.

---

That is a perfect copy of reality.

[MT en Sorry, ik ben nu in het ziekenhuis, en ik ga nu naar huis dus ik reageer even niet.]

---

How far is far

Harry Styles
Ik haatte het, ik haatte het, ik haatte het echt heel erg. Elke keer opnieuw mijn beste vrienden verraadden, nou ja, ze wisten ervan dus verraadden was het niet echt. Ik gaf MI6 gewoon verkeerde informatie en vertelde het altijd aan de anderen als ze een inval ergens hadden gepland. Ik had nu ergens via via gehoord dat M een nieuwe opdracht had gegeven, wat waarschijnlijk te maken had met het uitmoorden van mijn vrienden. Niet dat ik mijn "mede-agenten" ook maar een blik of woord waardig zou gunnen, ik sprak sowieso al niet graag maar al helemaal niet bij hun in de buurt. Zuchtend stapte ik het hoofdkwartier van de MI6 in, waar ik gelijk M en drie meiden zag staan. Fijn, heel fijn. Mocht ik niet alleen een moordactie plannen tegen mijn vrienden, moest ik het nog met een meisje doen ook. Fan-tas-tisch. Ik ging niet al te dicht in de buurt staan, leunend tegen de muur met mijn armen over elkaar geslagen. Met een berekende blik scande ik de kamer en de opties die ik nu had. Ik besloot dat ik het zaakje nog maar even zou afwachten, en sloot zuchtend mijn ogen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Jenna Avery Fresno.
Toen M nog niet begon met het uitleggen van de missie begon ik achterdochtig te worden, en voor ik het wist stonden er nog drie andere agenten in het kantoor. Jacelynn, waarmee ik het wel kon vinden, Charlie, die ik niet kon uitstaan, en Harry, die ik altijd al een mysterieus type had gevonden. Plotseling zat er een mesje trillend in het exacte midden van een schilderij, en ik grimaste lichtjes. 'Sorry, ik heb mijn dag niet,' verklaarde ik stijfjes. Ik bestudeerde langzaam mijn mede-agenten nog wat beter, en kwam tot de conclusie dat ik het erger had kunnen treffen. Op Montgomery na dan, die nu al net zo veel enthousiasme toonde als mij. 'Oh heerlijk, zit ik opgescheept met Delakruis en Fresno.' Mijn wenkbrauwen gingen omhoog, en ik gunde haar een blik. 'Wauw, Montgomery, wat een enthousiasme. Gelukkig is mijn revolver leeg,' zei ik met een licht glimlachje.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Liam James Payne.

Ik was net lekker bezig met een of ander schoffie die dacht dat hij mij aan kon een pak rammel te geven, toen ik onverwachts gestoord werd door iemand, en daardoor perongeluk mis sloeg, en waardoor mijn knokkels keihard op de muur terecht kwamen. Met een pijnlijk gevoel in mijn vuist trok ik hem terug. Die schoft had de kans gelijk gegrepen om de ontsnappen, de gluiperd. 'Wacht maar, je bent nog niet van me af..' Mompelde ik, waarna ik me met een dodende blik in mijn ogen omdraaide naar degene die me gestoord had. 'Wat moet je?' Vroeg ik chagrijnig. Diegene kwam me even doodleuk vertellen dat de zogenaamde M, die moord-meiden van de MI6 op ons a had gestuurd. Wat boeit mij het, het zijn maar meiden, die kan ik vast wel aan. 'Hartelijk bedankt voor het melden, en voor het verstoren van mijn marteluurtje.' Zei ik geërgerd. Dankzij hem was ik dus wel mooi mijn slachtoffer kwijt. Ik draaide me om, en liep met mijn handen in mijn jaszakken weg, het steegje uit. En binnen een paar seconden werd ik meegesleept in het drukke zalenleven van de stad, heel irritant. Wat dachten ze wel niet, dat ik bang ben voor die meisjes? Alsjeblieft zeg, ik heb veel grotere vijanden gehad dan dat stelletje meiden.

---

How far is far

Jacelyn Evalanté Deveraux

M legde het plan uit terwijl ik net binnen kwam, Jenna was niet de ergste. Ik stak mijn handen in mijn jaszak en luisterde rustig naar M, die het plan aan ons vertelde. Montgomery kwam binnen, moest ik met haar samen gaan werken? Ik zuchtte geïrriteerd. 'Oh heerlijk, zit ik opgescheept met Delakruis en Fresno.' Mijn vingers gleden naar de plek waar mijn jas mijn revolver verstopte. "Die van mij niet, maar ik houd me in, zoals altijd." Siste ik en keek haar furieus aan. Ik had een haat aan Montgomery en die bleef voor altijd. "Houd op, Deveraux en Montgomery. We hebben jullie allen nodig, maar er moeten nog twee meiden komen. Ga maar." Ik knikte en keek toen naar Montgomery. "Je bent te erg, ik zie er nu al naar uit om met je samen te werken." Een neppe glimlach was op mijn gezicht en ik rolde met mijn ogen.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Louis Tomlinson
Ik huppelde vrolijk door het hoofdkwartier in mijn voetjespjama. Ik had gisteren zonder zelf te veel schade te krijgen weer iemand weten om te leggen. Ik had 7 hechting over mijn jukbeen en een aantal blauwe plekken over mijn ribbenkast, maar meer niet. Ik haalde uiteindelijk een pot koekjes uit een keukenkastje. Ik sprong ermee op de bank en ging in kleermakerszit tekenfilms zitten kijken. Ja, ik was echt een kleuter, maar goed. Door mijn jeugd was ik blijven steken op de leeftijd dat voor mijn neus mijn vader was geliquideerd. Vanmiddag moest ik wel weer de straat op waarschijnlijk, maar nu at ik koekjes en keek ik spongebob in een voetjespjama. Eigenlijk mocht ik dat helemaal niet, maar nu was er hier niemand om me te vertellen dat het niet mocht. Ik werd altijd veels te druk van alle suiker in de koekjes en dan was ik al helemaal onhandelbaar. Ik was levensgevaarlijk, maar had ook een gemiddelde concentratieboog van 3 seconden en de mentale leeftijd van 6. Daardoor was ik ook heel erg onvoorspelbaar en vergeetachtig. Ik was ook vaak te laat en stuntelig... Tot het op mijn werk aankwam. Dan werkten al die factoren vreemd genoeg in mijn voordeel.

---

Bowties were never Cooler

Niall James Horan

Zuchtend stond ik in de hal. De hal van het huid van mijn broer. Het was altijd wij met z'n tweeën. Greg en Niall, Niall en Greg, totdat die klootzak van een Deveraux mijn broer neerschoot, en daarbij mijn hart. Greg liet zijn huis aan mij achter, net zoals al zijn geld en andere bezittingen. En ik kan je vertellen, die jongen had wat op zak. Kan ook niet anders, als je dagelijks zwembaden aan geld steelt bij de maffia. Greg was graag bij zijn vriendengroep, ik mocht soms mee, keek heel erg tegen hem en de anderen op. Ik was een braaf jongetje, erg braaf. Totdat dat éne schot van Deveraux alles veranderde. Het kon me niks meer schelen. Mijn broer was dood, dus mijn leven ook. Daarom ging ik bij de maffia, om wraak te nemen. Het voelt zelfvoldaan, wanneer ik iemand van zijn geld heb beroofd, of ik mezelf weer eens in de krant zie staan. Iemand van de MI6 had me mijn broer afgenomen, de MI6! Ik dacht altijd dat die zo aardig waren, misdaden bestreden. Maar nee, zij waren zélf de misdadigers. En nu zou ik wraak nemen. Het liefst wilde ik zijn dochter Jacelynn de nek omdraaien, zijn opvolgster. En weet Deveraux ook hoe het is om iemand om wie je heel veel geeft kwijt te raken. Ik viste mijn mobieltje uit mijn broekzak, ik had zin om iemand het leven zuur te maken. Eigenlijk hield ik totaal niet van erge dingen, eigenlijk was ik geen slecht persoon, maar af en toe moest ik me laten gaan. Voor Greg.
Ik belde Liam op, in de hoop dat hij zou opnemen en we samen met de anderen weer eens iemand kennis met ons gingen laten maken.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa