Het gekkenhuis. ~Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

27 dec 2013 - 5:21

Bougeotte 909

Het huis

Kennelijk vind iedereen dat er bij jou een schroefje los zit. Je woord in een kliniek gestopt, puur omdat andere mensen vinden dat je anders bent. Dat is toch geen goede reden om iemand op te sluiten tussen 9 andere gestoorde mensen? Wie weet wat er wel niet mis is met al die mensen. Helaas zal je daar snel genoeg achter komen, aangezien je ouders je toch wel naar dat gekkenhuis zullen sturen. Je hebt geen idee hoe lang je daar vast zal blijven zitten, maar je weet nu al dat het de vervelendste periode van je leven zal worden.

Het gekkenhuis.
Deze kliniek is in Nederland en voor iedereen jong en oud. 10 gestoorde mensen zullen worden opgesloten in een huis samen met twee begeleiders. De 10 gekken kunnen alle leeftijden hebben en door wat voor reden dan ook hier terecht zijn gekomen. Misschien heb je iemand vermoord, heb je anorexia of een dubbele persoonlijkheid. Het maakt niet uit je bent van harte welkom. Niet dat de meeste mensen die hier zijn hier vrijwillig zijn. Sommige worden door hun ouders geforceerd of door een vriend of misschien door de politie. Of gewoon door jezelf, dat kan ook. Hoe dan ook als je eenmaal binnen bent, kom je niet zo maar meer buiten. Het is zomer als de patiënten aankomen.

De rest van het huis
Slaapkamers (denk bij de 2persoons slaapkamers 1 bed weg)
De lounge
De dineer kamer
Het meer (beeld je in dat de omgeving het zelfde is als bij de andere foto van het huis, dit is de achterkant)

Rollen
Grijs, kamer 1 | ~ | Blauw, kamer 2
Jongens
ImaCreep - Miguel Apollo | Alcoholisch, traumatische ervaringen en veel angsten
Noticed - Lukas Strümer | Stalker en moordenaar
Enface - Luke Owens | Agressief en een perfectionist waardoor hij moeite heeft met sommige dingen los te laten
OPEN
Noticed - Christian Lenuta | Voorspellende beelden in zijn hooft en gevoelig voor extreem felle lichten en extreem schelle en luide geluiden

Meisjes
Pebble - Annabeth Isabelle Brandon | Dubbele persoonlijkheid
Thirlwall - AbbeyGail Elizabeth Dragomir | Sociale angststoornis, automutilatie
Imacreep - Sarah Macey | Denkt dat ze iemand anders is, haar eigen ik is depressief
Noticed - Mirela Razvan | Agressie stoornis
Magicales - Santana Fedelia Martinez | Gemarteld in het verleden waardoor ze nu andere martelt

Begeleiders
Enface - David Crowley

Regels

Uiteraard de standaard huisregels van Quizlet
Altijd je naam boven je stukje!
16+ mag, maar geef het aan
Minimaal 200 woorden
Of topic in een spoiler of tussen haakjes
Maximaal 2 rollen
Geen minimum of maximum leeftijd voor "gekken"
Omdat het soms lastig is als je niet zeker weet of ... het tegen jou heeft kan je voortaan bovenaan jou berichtje zetten tegen wie je het hebt!

Begin
Iedereen komt aan in de lounge van de kliniek. De bedoeling is dat iedereen er tussen 15.30 en 16.00 is. Dan zal een van de begeleiders de kamers aangeven.
Veel plezier!

Kamer verwijzing
De begeleiders komen binnen eerst Daniel en dan Chanel. Daniel en Chanel zien er allebei uit als eind 20! Vervolgens geeft Daniel deze toespraak en daarna vertrekken ze allebei weer.
Mag ik even jullie aandacht allemaal? Ik ben Daniel en dit is mijn medewerkster Chanel. Jullie weten allemaal vast wel waarom jullie hier zijn en niet iedereen zal een vergelijkbare reden hebben. Wat die rede ook is, wij zijn er om jullie van de reden af te helpen. Om te beginnen zal ik jullie naar jullie kamers verwijzen. Als er vragen zijn kan je die altijd aan een van ons stellen. Gaan jullie nu maar naar de kamers om jullie spullen uit te pakken en dan zien we jullie vanavond stipt 6 uur bij het avondeten terug.
Let goed op, lees de stukjes van andere goed door zodat het verhaal goed samenvalt!
Succes!

Eten
Het is nu 6 uur en alle patiënten/begeleiders gaan naar de eetkamer. Het is de bedoeling dat de begeleid aangeeft van we gaan nu een rondje doen en dan kan iedereen wat over zichzelf vertellen en vertellen waarom je hier zit. We eten spaghetti.
Have fun

Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 21:36 ]
It's very important for you to believe that you are the one

27 dec 2013 - 11:04

Vanth 23147

MT

El Diablo.

27 dec 2013 - 11:32

Enface 493

mt

27 dec 2013 - 11:52

Schweetz 21318

Mijn Topics

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

27 dec 2013 - 11:57

Alleidis 549

Wat houd 'mijn topics' in?

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 14:01

Pebble 2172

MT (:
@ Noticed, dat betekend dat door je reactie het topic onder 'Mijn Topics' komt te staan, zonder dat je al meteen met je personage een post hoeft te schrijven.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

27 dec 2013 - 14:04

Alleidis 549

Pebble schreef:
MT (:
@ Noticed, dat betekend dat door je reactie het topic onder 'Mijn Topics' komt te staan, zonder dat je al meteen met je personage een post hoeft te schrijven.

Ik begrijp het nog steeds niet. x'D
Mag je trouwens al posten? Want ik heb mijn beginposts al een hele tijd klaar haha.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 14:06

Schweetz 21318

Noticed schreef:
(...)
Ik begrijp het nog steeds niet. x'D
Mag je trouwens al posten? Want ik heb mijn beginposts al een hele tijd klaar haha.

Het betekend dat dit topic onder je historie komt te staan, zodat je hem bij de actieve topics terug hoeft te zoeken. Zo hoef je niet gelijk met je personage te posten, maar kan dat ook op een later moment. Het is eigenlijk gewoon om het gemakkelijk te maken.
En dat mag al. (;

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 14:07 ]
If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

27 dec 2013 - 14:10

Alleidis 549

Oh zo! Super, dankjewel. (:

Mirela Razvan
“Hopelijk voel je je hier thuis, Mirela.”, waren de laatste woorden van de aardige vrouw van justitie. Het meisje was totaal van de wereld. Ze oogde dan wel rustig, maar in haar hoofd was het een chaos. De mevrouw van justitie, Adelinde, nam het meisje mee naar de voordeur. “Tot hier, Mirela. Nu zul je zelf verder moeten.”, vertelde ze. Het meisje sloeg nog net niet achterover van verbazing. Vijftien jaar, en dan moest ze alles zelf maar doen? Adelinde liep weg, en keek zelfs niet meer achterom. Als ze dat nou deed omdat het haar werk was, of omdat ze het moeilijk vond om Mirela achter te laten, was voor Adelinde een weet. Maar voor het meisje zou het voor altijd een vraag blijven. Met lood in haar schoenen liep ze de gang van het huis in. Er hing een gemoedelijke sfeer, nog wel in ieder geval. Mirela nam haar koffer en haar handtas mee naar de lounge, daar zou ze instructie krijgen over op welke kamer ze sliep. Haar handen waren ijskoud door de spanning. Ze keek vlug de lounge rond en bleef bij haar koffer staan. Het huilen stond haar nader dan het lachen.

Christian Lenuta
De kleine man stapte uit de grote auto van zijn vader. De gehele rit was er geen woord uitgewisseld, maar Christian kon goed relativeren. Hij sleurde de grote koffer uit de auto, en de bruine rugzak waar zijn beste vriendje in zat. Zijn vader bleef in de auto zitten. Zodra de jongen alles uit de auto had gehaald, en het portier dicht had gedaan, zette zijn vader een flinke straal gas en verdween hij om de hoek. Christian wist dat dit de laatste keer was dat zijn hartje door zijn vader in duizend stukjes brak. De jongen slikte even, en zette vervolgens zijn bruine rugzak op de grond. Hij haalde het kleine bruine beestje eruit, en glimlachte naar hem. “Kom Do.”, legde hij op. Nandeau krabbelde uit de rugtas via Christian’s arm omhoog en ging geduldig op het kleine schoudertje van de jongen zitten. Christian pakte zijn spulletjes en liep richting de voordeur. Hij wist precies wat te doen; op naar de lounge. Hij keek zijn ogen uit, het was prachtig. Dit huis kwam zeer dicht in de buurt van zijn droomhuis. Christian liep breed grijnzend af op de zwarte ligstoel. Hij plofte neer en strekte zijn beentjes. Zijn iele enkeltjes kwamen net halverwege de stoel, hij kriebelde het ratje onder zijn kinnetje. Vol trots en vreugde zat hij als een echte man op de stoel. Geduldig wachtte hij op de instructies van de begeleiding. Hij kon niet wáchten om zijn kamertje te zien, om opnieuw te beginnen.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 14:33

Schweetz 21318

Santana Martinez
'Het is voor je eigen bestwil, Santana,' zei de vrouw in het politie uniform, die ik herkende als mijn oude buurvrouw. De vrouw die altijd het beste met me voorhad, die me kon laten praten en die ik in vertrouwen had genomen over alles wat er was gebeurd. Dat was ook de reden dat zij me hier naartoe bracht, me onder haar hoede had genomen tot het allerlaatste moment dat er iemand van de buitenwereld bij me in de buurt kon komen. De reden dat ik hier naartoe moest, was omdat het zowel geestelijk als lichamelijk niet al te best met me ging. Je zag het ook, want ik zat als een bolletje op de achterbank van de auto met mijn armen beschermd voor mijn gezicht geslagen, tranen die over mijn wangen stroomde en de neiging tot het gillen. Het was een flashback waar ik net uit terug was gekeerd door de juiste daden en woorden, maar het duurde een langere tijd voor ik er weer voor de volle honderd procent boven op was, dat 'ikzelf' weer terugkeerde. De vrouw had in de tussentijd de auto al tot stilstand gebracht van het huis en stalde mijn koffer en tas net ernaast, om erna mijn deur open te gooien en haar handen naar me uit te steken. Ik keek heel langzaam op, glimlachte zwakjes, om vervolgens de handen vast te pakken en uit te stappen. Op dit soort moment kon je beter met een klein kind op stap zijn, want deze durfde, en kon, veel meer dan dat ik kon. Toch liep ik mee naar de voordeur, om daar mijn spullen, met trillende handjes, aan te pakken. 'Het is voor je eigen bestwil, Santana,' klonk de stem van mijn buurvrouw opnieuw, om mijn tranen zonder succes weg te vegen, en me in een knuffel te trekken. Ik daarin tegen bleef versteend staan, om de woorden in mijn hoofd te herhalen. 'Je kan zo misschien weer terugkeren naar het meisje dat je ooit was,' zei ze terwijl ze mij losliet, om mij in de richting van de gang te duwen en daarna zelf terug te lopen naar de politieauto. Ik had de tranen in haar ogen wel gezien en dat was het gene wat ik niet snapte. Waarom maakte ze zich zoveel zorgen om mij? Waarom had ze de zorg op me genomen tot ik hier was? Met deze woorden veegde ik opnieuw mijn tranen weg, die bleven stromen, en ik de richting van de lounge te lopen. De plek waar we moesten zijn.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

27 dec 2013 - 14:57

Alleidis 549

Christian Lenuta
De piepende voordeur sneed door zijn oren heen. Hij sloeg zijn handen tegen zijn oren en kneep kort zijn ogen dicht. Gelukkig was het al gauw voorbij. Terwijl Do aan het oorlelletje van de kleine Christian likte, bleef de kleine man strak naar de deur kijken. Plotseling zag hij een doodongelukkig meisje de lounge binnenlopen, althans, zo leek het toch. Christian glimlachte, hij vond het verschrikkelijk als mensen om hem heen ongelukkig waren. Hij krabbelde uit de stoel en liep naar het meisje toe. Hij moest flink omhoog kijken door zijn lengte. Hij glimlachte naar het meisje, maar hield zich nog even stil. Hij vroeg zich af wat ze dacht. Het sociale mannetje wees naar de grote stoel waar hij zo pas in had gezeten. "Als je wilt... dan mag je daar wel gaan zitten hoor.", zei hij zacht terwijl hij als een echte jonge heer glimlachte. Hij aaide het ratje over zijn ruggetje en bleef voor het meisje staan.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 15:09

Pebble 2172

Annabeth Isabelle Brandon II Twee persoonlijkheden.
Mijn hart klopte in mijn keel en mijn ademhaling ratelde door mijn borstkas alsof alles verstopt zat. Tranen prikten in mijn ogen en ik moest mezelf dwingen om niet over te geven aan het zware gevoel in mijn hoofd. Het zware gevoel dat ik de naam 'Alex' had gegeven. De Citroën van mijn ouders draaide een kale parkeerplaats op en ik sloot mijn groene ogen voor een seconde. Ik was officieel een mislukkeling. Een fout. Normale mensen hoefden niet naar een inrichting, ik had er volgens velen al lang moeten zitten.
Ik opende mijn ogen weer toen ik de portieren open hoorde gaan en liet mijn voeten het asfalt raken. Voor me liep mijn vader met mijn koffer, mijn moeder had mijn weekendtas over haar schouder geslagen en sloeg haar andere arm om me heen. 'Kom, schat, dan gaan we naar binnen,' weerklonk haar warme stem in mijn oor. Het zware gevoel in mijn hoofd drukte tegen mijn bewustzijn aan en ik klemde mijn kaken op elkaar om het tegen te houden. Adem in, linkervoet vooruit, rechtervoet vooruit, adem uit en opnieuw. Voor ik het wist stond ik binnen, waar mijn vader al bij de informatiebalie stond en me aankeek. Vanaf hier zou ik alleen verder moeten. Mijn tas viel op de grond en ik voelde de armen van mijn vader om mijn lichaam glijden.
'Annabeth, wees sterk. Hier kunnen ze je van Alex afhelpen,' mompelde hij me toe. Hoewel ik er niet echt zeker van was dat ik ooit van Alex af zou komen, hadden mijn ouders daar alle vertrouwen in. 'Het komt goed prinses,' vervolgde mijn vader, die me na een kus op mijn kruin gedrukt te hebben los liet. Zijn armen werden vervangen door die van mijn moeder. In haar groene ogen, precies dezelfde als die van mij, stonden tranen en ze trok me dicht tegen zich aan. Opnieuw prikten mijn ogen, maar ik weigerde te huilen. Als ik nu niet sterk zou blijven, zou ik dat nooit zijn. 'Annabeth, Annabeth, Annabeth,' fluisterde mijn moeder in mijn oor. Ze neuriede een liedje dat ze al vanaf dat ik baby was voor me zong, waarna ze mijn gezicht bedolf onder de kussen. 'Je kunt het lieverd,' moedigde ook zij me toe, waarna het tijd was om te gaan. Beiden zwaaide ze naar me voor ze de kliniek uit stapten en ik mijn weg naar de lounge vond. Er zaten al meerdere mensen, zelfs een klein jongetje, maar woorden vonden mijn mond niet en ik zakte in een hoekje van de bank neer, mijn ogen op de houten vloer voor me gericht. Ik had het gevoel dat ik hier de rest van mijn leven zou zitten.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

27 dec 2013 - 15:21

Alleidis 549

Mirela Razvan
Het begon steeds voller te worden, ik kreeg het niet op een rijtje in mijn hoofd. Onopgemerkt zette ik mijn koffer op de gang neer, en ging ik op de trap zitten. Als ze me nodig hadden, kwamen ze me maar halen. Nerveus bewoog ik met mijn voet, beet ik op mijn nagels en ademde ik zwaar. Ik ergerde me kapot aan mezelf. Ik besefte dat ik immers een pakje sigaretten had gescoord. Heel even voelde ik wat opluchting, en ik griste het pakje sigaretten uit mijn handtas. Ik opende de voordeur en stak de peuk aan nog voor ik buiten stond. Ik inhaleerde de rook diep, heerlijk. Een oase van rust keerde terug. Pas toen de deur in het slot viel schrok ik. Ik besefte me dat ik moest gaan aanbellen zodra ik weer naar binnen wilde. Shit.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 15:35

Schweetz 21318

Santana Martinez
Heel even stond ik stil in de gang, om mijn moed bijeen te rapen, wetende dat ik er hoogstwaarschijnlijk uit zou zien als een wrak. Het was niets nieuws na een terugval, waardoor ik ook mijn handen fijnkneep van angst, dus ik deed ook de moeite niet, om het te verbergen. Natuurlijk was het niet leuk om zo binnen te stappen voor de eerste keer, maar er waren zoveel dingen niet leuk. Daarbij zou het nog wel vaker voorkomen, net als de terugvallen zelf.
Eenmaal mijn adem weer regelmatig liep ik wel door naar de lounge waar een klein jongetje, wat al binnen was, me verwelkomde. Een lichte glimlach verscheen, met wat moeite, op mijn gezicht terwijl ik, voor mijn doen een grote stap nam, om mijn mond te openen, nadat hij naar de grote stoel wees waar hij zo pas zelf in had gezeten. 'Dankjewel, dat is lief van je,' zei ik zachtjes, zo de schor-en gebrokenheid in mijn stem te doen verbergen. Mijn tranen veegde ik weg, om mijn koffer tegen de muur achter me te zetten en mijn rugzak over mijn schouder te hangen. Ik moest mijn gedachten verzetten, de terugval proberen te vergeten, ook al was dat soms moeilijk dan de flashback zelf. Ik wilde niet als zwak overkomen, want dat was ik in de verste verte niet. Mijn blik viel op een meisje wat naar binnenkwam en in een hoekje van de bank neerzakte. Ik deed precies hetzelfde, na een laatste blik op het jongetje, alleen in de grote stoel, die hij me net had aangewezen, om naast me neer te kloppen als teken dat hij gerust naast me mocht komen zitten. Misschien moest ik me anders opstellen dan dat ik normaal deed, ik zat hier voorlopig nog wel en dan wilde je niet iedereen tegen je hebben. Anders dus, maar wel net zo oplettend, bedacht ik me ondertussen. Al was het nu lastig te verzinnen, want ik kwam heel anders over zodra ik mezelf weer was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

27 dec 2013 - 15:45

Vanth 23147

Jayden Emilio Lockwood

'Hier is het.' klinkt de zware stem van de commissaris door de auto en ik kijk kort naar buiten. Ik moet toegeven dat ik het me anders had voorgesteld, maar oké. Mijn blik glijd even naar voren maar ik kijk al snel weer weg als ik recht in de ogen van die man kijk. Ik knik even en stap zacht uit en draai me om om mijn rugzak te pakken. 'Dit is het beste voor ons allemaal.. Ook voor jou, Jayden.' zegt hij en ik knik weer. Ik sla de deur van de auto dicht en laat mijn rugzak op een schouder hangen. Met mijn blik op de grond gericht loop ik naar de deur en vervolgens naar binnen. Ik loop door naar de lounge waar al een aantal mensen zitten. Ik slik even en met mijn blik nog steeds naar de grond gericht loop ik naar een van de grote stoelen. Ik neem snel plaats op de stoel, blij dat er in elk geval een plek was waar mensen niet direct naast je gingen zitten. Ik sluit mijn ogen even, en al snel flitsen de beelden van mijn verleden in mijn gedachten.
Het geluid van gegil en gehuil vult mijn oren en mijn tanden boren zich diep in mijn lip. Mijn blik glijdt voorzichtig naar mijn pleegbroer, Ethan, die bezig is met de ouders vermoorden. Ik wil het niet meer, echt niet. Telkens maar zien hoe de kinderen hun laatste uur gebroken doorbrengen, voordat ik ze voor altijd laat slapen. Ik ben er niet trots op, zeker niet. Maar het moet. Ik wil niet dat ze zoals mij en Ethan in een mishandelend pleeggezin kwamen. Eigenlijk hoefde dat niet, als wij dit niet deden was er niks aan de hand.. Maar ik kan Ethan toch niet stoppen, ik kan er niet eens over beginnen.. Moet je voorstellen wat hij allemaal bij mij kan doen.. 'En... Genieten jullie een beetje van de show.' grijnst Ethan zonder zijn blik los te maken van de bloedende ouders. Ik sluit mijn ogen even en schud mijn hoofd. 'Jay.. Het is jouw beurt..' mompelt Ethan en ik zucht. Ik trek de twee meisjes omhoog en neem ze mee naar boven. Naar hun slaapkamer. 'Het is beter zo.' zeg ik en kijk ze kort aan voor ik de eerste spuit tevoorschijn haal. Het middel dat ze voor altijd laat slapen....
Ik schrik op als ik nog iemand binnen hoor komen, nog een jongen (Tyler). Ik kijk kort op maar gelijk weg als hij naar mij kijkt, ik zie vanaf mijn ooghoeken hoe hij verder loopt en dan plaats neemt op de bank een paar meter verderop.. Ik zucht even, het is hier stil. Niet dat het heel raar is ofzo...

El Diablo.

27 dec 2013 - 15:59

Alleidis 549

Christian Lenuta
Ik was blij dat het meisje mijn aanbod aannam. Kort bleef ik staan, ik zag de jongeren langzaam één voor één binnen druppelen. Ik keek weer kort naar het meisje, en toen ze gebaarde dat ik ook weer op de stoel mocht komen zitten, twijfelde ik even. Zou ze dat doen uit fatsoen? Of zou ze het echt niet erg vinden? Ach, bang was ik eigenlijk niet meer voor mensen, dus ik glimlachte en liep samen met Do richting de stoel. Ik nam voorzichtig plaats, en keek het meisje zo nu en dan voorzichtig aan. Gelukkig had ik Do waar ik me op kon concentreren als ik mezelf geen houding wist te geven. Ik pakte het diertje van mijn schouder af en zette hem op mijn hand. Do begon zichzelf te poetsen, hij had duidelijk geen last van de hoeveelheid mensen. Ik glimlachte en kriebelde het beestje over zijn kleine lichaampje.

Mirela Razvan
Ik had de sigaret ondertussen op, en ik deed er nogal lang over om het ding uit te stampen. Uiteindelijk belde ik aan, het moest er toch maar een keer van komen. Ik wachtte geduldig op degene die de deur open zou doen. Ik had al verschillende mensen naar binnen zien gaan, vaak emotioneel helemaal gebroken. Ik vouwde mijn armen over elkaar, het was zonder jas toch echt wel te koud.

- Sorry, even niet zoveel inspiratie voor Mirela .. -

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

Index RPG Actieve Topics Zoek