Midden Aarde RPG - Speeltopic 1 - Speeltopics

Dit is het inschrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

Regels:


Personages

Personages

Elfen:
Thranduil Oropherion(m) – ThranduiI
Saralinde "Alesia" Elensar (v) – WenseKronik
Ithilwen Cûtalion (v) – LakeTown
Larduin Paarthunax (m) – DelanoDKM
Elrohir Elrondion (m) – Erebor
Ireth Sáralondë (v) – Pinkrock
Galahad (m) – Unox22

Mensen :
Angel Elthenin (v) – Niniel
Gawain Strongbow (m) – Stapper
Brennen Uquenyondo (m) – Erebor
Keyla (v) – FiIi
Sha’rin Gawahir (v) – Venomis
Caylith Maera (v) – MargotAnne

Hobbits:
Chase Hidden (m) – Stapper
Hobson Gamgee (m) – Theatre
Prisca Baggins (v) – Snowqeeun

Dwergen:
Lili Houtblad (v) – WenseKronik
Thorin Oakenshield (m) – Venomis
Fíli (m) – FiIi
Kíli (m) – Elvithien
Gengi (v) - Theatre


Verwante topics:
Brainstormtopic
Rollenstory
Praattopic
Inschrijftopic
Speeltopic 2

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 10:42 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Waarom zou ze zeggen wie haar broer is? Niemand kent Bilbo.

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 17:08 ]

---

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

(In dit verhaal zou Bilbo nooit een inbreker geweest zijn. :p)

unox22 schreef:
(In dit verhaal zou Bilbo nooit een inbreker geweest zijn. :p)

Heheh, misschien in de shire was hij dat gewoon wel. Alleen niet bij de dwergen.
@Theater: geen idee, ik wou dat gewoon zeggen xd

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 17:16 ]

---

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Galahad

Galahad sprong van zijn paard af en liet het los om te grazen in de vallei rond Isengard. Hij hielp Alesia van haar paard af en ze liepen toen samen naar de toren die die tot aan de hemel leek te reiken. Hij klopte driemaal vlug op de deur.

Thorin kreeg plotseling zijn nichtje in het oog. Hij liet zijn gesprek met de hobbit - voor zover het een gesprek te noemen was - voor wat het was en stond op.
'Lili!' Zijn stem galmde door het vertrek. 'Wat in Durins naam doe je hier?'
Hij staarde hoofdschuddend naar de jonge dwerg, die haar met onschuldige ogen aankeek. Ze moest hen achterna zijn gereisd en het was beschamend dat hij daar helemaal niets van gemerkt had.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Caylith's vermoedens werden bevestigd, toen Keyla zei dat ze uit Ethring kwam. Ze was inderdaad geen Rohirrim en ze kwam net als zijzelf uit Gondor. Dankbaar ving ze de appel die Keyla haar toegooide en zet haar tanden erin. De vraag die volgde was niet onverwacht en Caylith antwoordde: 'Ik ga naar Isengard om te helpen met de queeste van de Blauwe Tovenaar en ik vermoed dat jij dat ook van plan bent. Om welke reden zou een jong meisje anders alleen naar Isengard trekken? Al ben ik wel benieuwd, hoe je van deze queeste weet en wie jou heeft gezonden. Ikzelf reis Isengard als gezant van Stadhouder Turgon van Minas Tirith en Prins Angelimir van Dol Amroth en ik weet dat er nog een mannelijke gezant is. '

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Gengi had flink gewandeld. Ze had ongegeneerd rondgekeken en zich voor deze ochtend al flink in het zweet gewerkt. Er waren geen mijnen om in te werken, geen klusjes die ze moest doen, maar ze zag dit niet als vakantie.
Haar haren waren in een dikke vlecht bijeengebonden en ze stapte met haar knots in haar hand de eetzaal binnen waar ze al eerder had gegeten. Ze begroette Thorin met een 'goedemorgen', maar gunde de rest maar net een koet knikje.
Ze ver auwde haar ogen tot spleetjes toen ze de jonge dwerg zag en keek ondersoekend naar het kleine wesen aan de tafel.

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 17:57 ]

---

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Keyla knikte, aangezien Caylith het goed had. 'Ik ben door niemand ingezonden,' zei ze terwijl haar wangen lichtjes rood kleurde. Misschien was het best onbeschoft dat ze zonder toestemming of iets dergelijks naar Isengard vertrokken was. Ze had het tenslotte van Marcus gehoord, en wist niet eens zeker of het misschien slechts een roddel was. Ze was vertrokken uit enthousiasme, omdat ze de rest van de wereld wou zien. Maar wat als de andere elfen/dwergen/mensen of wie er allemaal ook mee zouden reizen, haar helemaal niet mee wouden hebben? Nu ze er zo over na dacht, was ze van mening dat ze eigenlijk best dom bezig geweest was.
'Het meereizen was geheel mijn eigen keuze.' zei Keyla zacht. Ze staarde naar de manen van Parva.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Lili keek haar oom met een bange blik aan.
'Ik wou mee,' piepte Lili terwijl ze tranen in haar ogen kreeg, 'en sorry meneer van het harnas,' daarna keek ze naar Gengi die haar met fijngeknepen ogen bekeek. Ze wist wie ze was maar betwijfelde of zij wist wie zij was. 'Wordt niet boos,' zei ze met een pruillipje.

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 18:50 ]

Caylith knikte en grijnsde. Ze had zich niet kunnen voorstellen dat het nieuws zich zo snel zou verspreiden. Dat meisje was waarschijnlijk nog eerder vertrokken dan zijzelf en zij kwam rechtstreeks van de ontvanger van de brief! Ze moest de volgende keer dat ze bij Turgon kwam, maar eens melden dat niet iedereen zo makkelijk te vertrouwen was. Dit kon in principe geen kwaad, maar als andere staatsgeheimen zo snel op de straat lagen zouden daar nog wel eens problemen van kunnen komen.
'Het scheelt dat we alsnog maar met zijn drieën uit Gondor komen,' zei ze vriendelijk tegen Keyla. 'Dat is best een prima aantal voor een gezantschap.'
Ze vroeg zich af of er nog meer van het menselijk ras zouden komen en waar vandaan zij kwamen, maar ze hoefde waarschijnlijk niet lang meer wachten, want Orthanc, de toren van Isengard rees voor hen op en zij zouden zich spoedig bij de rest voegen. Caylith bewonderde het aanzicht van de toren, gebouwd door de Dunedain, waar het prinselijk geslacht van Dol Amroth ook van afstamde. Ze reden de poort van Isengard door, die gelukkig zuidelijk lag, en vervolgden hun weg door het groene landschap tot ze aan de voet van de toren stonden. Ze lieten hun paarden daar staan en beklommen de trap die naar de deur leidde. Caylith klopte voorzichtig aan en wachtte tot de deur geopend zou worden.

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 19:01 ]

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Al snel snel waren Keyla en Caylith bij Isengard aangekomen. Keyla sprong van Parva en ging naast Caylith voor de deur staan. Ze was benieuwd wie ze daar binnen allemaal aan zou treffen. Keyla besefte plots dat ze haar kap nog op had. Ze wou er niet mysterieus uit zien, dus liet ze haar kap zakken.
Keyla keek naar de toren. 'Wauw.' mompelde ze. De toren was prachtig, en Keyla had nog maar weinig prachtige dingen gezien in haar leven.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

'Ja, het is mooi hè?' vroeg Galahad aan de mensen die zojuist gearriveerd waren.

‘Hoe kan ik níet boos op je worden,’ gromde Thorin. ‘Je bent een ongehoorzaam kind.’
Hij schoof zijn stoel naar achter en beende op haar af. Een paar meter voor haar kwam hij tot stilstand. Hij had geen flauw idee wat hij met de situatie aanmoest. Natuurlijk kon ze niet met hen mee, maar haar terugsturen was evenmin een oplossing. Straks overkwam haar iets. Dan kon ze beter met hen meereizen. Hij zou haar de bossen insturen wanneer ze de berg betraden en daar zouden de andere dwergen haar opvangen.
Een tijdje keek hij haar aan, maar toen sloeg hij zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Doe zoiets nooit meer,’ fluisterde hij. Het was een wonder dat ze zonder scheurkleren Isengard had bereikt en hij moest toegeven dat ze inventief was geweest.
Hij liet haar weer los en dacht even aan zijn zuster, die waarschijnlijk geen flauw idee had waar ze was. Hij moest haar laten weten dat ze veilig was – en zou blijven.

---

Every villain is a hero in his own mind.

[Awh, ik zie nu echt voor me hoe Thorin Lili knuffelt. Wat lief. (bloos)]

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

'Zeer zeker,' antwoordde Caylith de elf, die geruisloos was komen opdagen. Blijkbaar was het echt waar, dat deze wezens zo stil konden zijn dat je ze niet hoorde. 'Kun jij ons naar de tovenaar Ignatius brengen?' vroeg Caylith hem.

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.