RPG - Het Epische Verhaal 5 - Speeltopics

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1, 2
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 12:44 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ze slaakte een zucht. 'Mis jij je ouders niet?' vroeg ze, terwijl ze weer verder liep. 'Of je broers en zussen?' Ze wist niet of hij die had.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik kan niet zeggen dat ik ze écht mis, want mijn familie is altijd bij mij, bovendien maakten ze vaak ruzie over van alles en nog wat. '

-

Ignatius lag languit op de bank en keek televisie. Er was een film op over een wezen waar hij nog nooit van had gehoord, een zogenaamde hobbit, die op reis moest om een draak uit een berg te verjagen. Alhoewel hij het gevoel had dat hij iets soortgelijks al eens gezien had, kon hij zich niet herinneren dat hij ooit een dreuzelfilm had gezien.

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 20:04 ]

Moon staarde verveeld uit het raam. Ze had nu voor de vijfde keer in een week het huis schoon gemaakt, terwijl ze nauwelijjks rommel maakte. Ze wenste dat ze een baantje kon vinden om wat geld te verdienen, maar ze werden vast nog steeds gezocht.
‘Denk je dat ik het risico moet nemen?’ vroeg Moon, zonder haar over schouder te kijken. ‘Misschien kan ik kranten rond brengen. Daarvoor zullen ze me toch niet natrekken?’

Every villain is a hero in his own mind.

Aenea woonde weer thuis bij haar zogenaamde ouders. Ze waren drie dagen geleden weer teruggestuurd nadat zich nog een paar sterfgevallen hadden voorgedaan. Eigenlijk waren alleen Sykes en zij nog overgebleven en ze had haar man met zich mee naar huis genomen, hoewel ze behoorlijk van elkaar vervreemd waren en hij er alleen maar op gebrand was om Brian en Ardaneus te vinden.
Het gerucht ging dat Brian was vermoord, met een schotwond in het bos gevonden, maar er waren geen bronnen die een identiteit weergaven, wat alles voor Aenea alleen maar zekerder maakte. Sykes wilde er zelf niet aan geloven.
Ze had de afgelopen weken een poging gedaan om internet te begrijpen, want dat was een belangrijke informatiebron. Tot haar verbazing was er best wel veel te vinden over Zweinstein, terwijl ze altijd had gedacht dat het onbekend was voor Dreuzels. Niet op internet dus.
Toen ze voor de grap haar naam in typte, werden haar ogen groot van schrik.
Aenea plofte in een coupé neer en zette haar spullen in de opbergruimte. Met haar voeten op de bank keek ze toe hoe eerstejaars schuw naar de rode trein keken, terwijl moeders met tranen in hun ogen door de lucht wuifden. Aenea snoof en keek op toen er iemand de coupe binnenkwam. Het was Brian. Aenea schoot overeind en omhelsde hem langdurig. Toen plofte hij naast haar neer.
‘Hoe was je vakantie?’
Aenea haalde haar schouders op. ‘Ik heb een beetje door de bergen getrokken en zo.’
‘Nog thuis geweest?’
Aenea schudde haar hoofd. Nee, dat was al zo lang geleden. Ze dacht aan haar broertje, die dit jaar voor het eerst naar Zweinstein zou gaan. Als hij tenminste geen snul was. Ze had hem al in geen vijf jaar gezien.
‘Hoe was jouw vakantie?’
Hij grijnsde kortstondig. ‘Ik ben blij dat hij over is. Zeurende ouders, om gek van te worden.’
‘Wat the fuck,’ mompelde ze.
Toen ze overeind kwam, merkte ze dat haar benen trilden.
‘Sykes!’ riep ze door het huis heen.

Every villain is a hero in his own mind.

Nick schudde zijn hoofd. ‘Nee. Misschien is ie de koeien aan het melken. Volgens mij zit ie graag aan tepels.’
Hij bewoog veelbetekenend zijn wenkbrauwen op en neer.

-

Een maand was verstreken sinds ze in het bos terecht waren gekomen. Een tijdje hadden ze rond gezworven, maar uiteindelijk waren ze teruggegaan naar het huisje van Victor, dat verlaten was sinds hij er wakker was geworden. Ze kon wel aardig opschieten met de jongens, hoewel Zet niet de meest vrolijke noot was.
Sloane vond het wel fijn om in het bos te wonen en had altijd al van de natuur kunnen genieten. Het maakte haar echter onrustig dat ze niet wist wat haar hier te doen stond. Ze wist niet hoe ze hier terecht was gekomen, noch hoe ze weer terug zou kunnen naar de plaats waar ze vandaan kwam. Toch probeerde ze er niet teveel bij stil te staan. Ze had een tweede kans gekregen om te leven en daar was ze dankbaar voor. Ze wilde alles eruit halen wat erin zat, de reden dat ze nu nieuwsgierig toekeek hoe Victor een hert fileerde.

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:15 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Alice glimlachte waterig. 'Ruzie hoort er nu eenmaal bij, zegt mijn moeder altijd.' Ze trok haar wenkbrauwen even verbaasd op. 'Hoezo zijn ze altijd bij je?' Misschien bedoelde hij dat ze in zijn hart altijd bij hem waren, maar dat vond ze een wel heel diepliggende gedachte.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ze kijken altijd op ons neer, vanuit hun berg, bewonderen ons spel.'

-

Daisy besloot Nick's opmerking te negeren en liep de keuken in, waar ze de waterkoker aanzette.

-

Viktor zette een pan met heet water op het haardvuur en deed er enkele stukken hertenvlees in. Hij roerde een paar keer door de pan en liet het opstaan.
'Heb je al eens hert op?' vroeg hij vriendelijk aan de jonge vrouw.
'Het is werkelijk heerlijk.'

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:47 ]

Li haalde zijn schouders op. Hij staarde naar het tafelblad en stopte het getelde geld dat hij in zijn handen had weer goed weg.
'Ik weet het niet,' antwoordde hij zonder haar in de ogen te kijken. 'Ik denk het niet, maar misschien moeten we vast uitkijken naar een andere plaats om te blijven als ze er wel achter komen...'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Alassëa keek met een leeg gevoel naar haar spiegelbeeld. Hoewel ze haar magie terug had, zat ze nog steeds vast in het vreselijke mensenlichaam.

‘Doe mij maar een koffie!’ riep Nick naar achteren.

-
Sloane schudde haar hoofd. ‘Nee, volgens mij waren die al uitgestorven in mijn tijd. Bij ons in ieder geval.’

-
Moon knikte. ‘Eigenlijk moeten we gewoon in Frankrijk zien te komen.’
Dat was aanvankelijk hun plan geweest, maar het reizen had hen opgebroken. Beiden zaten ze nog in een rouwproces en ze hadden hun rust nodig, Li nog meer dan zij.

-
Sykes keek verbaasd naar letters op het scherm, die voor zijn ogen leken te dansen. Er stonden stukjes over Aenea’s leven, over dat van Ignatius, Círdan, Daisy, Claire, Zoë, Gaja en Loïs, maar over het zijne was niets te vinden.
‘Hoorde jij mensen gillen in je hoofd?’ grinnikte Sykes toen hij de stukken las.
Aenea fronste. ‘Dit is eeuwen geleden. Weet ik veel.’
Hij klikte op het profiel van degene wier naam naast Aenea’s stukjes tekst stond, maar kon de inhoud niet bekijken omdat het op privé stond en ze snapten niet hoe ze dat konden veranderen.
‘Dit is echt vaag,’ mompelde Aenea. ‘Hoe kunnen ze ooit weten wat ik dacht?’
Sykes haalde zijn schouders op. ‘Misschien kunnen we zo ook ontdekken hoe we weer terug kunnen komen.’

Every villain is a hero in his own mind.

Epialthes had even een pauze genomen van zijn zoektocht en lag op een ligbed op het strand van de Bahama's. De nieuwe Zweinstein leerlingen zouden de klus wel klaren en er was geen haast bij geboden, want het was toch mooi weer. Hij nam een slokje uit zijn cocktail en keek op zich heen op zoek naar interessant gezelschap, maar hij zag alleen maar half naakte wijven die hem niet konden bekoren. Niemand leek hier ook maar enige intelligentie te hebben en dus had hij alleen zijn eigen gedachten waarmee hij verbluffende converstaties kon houden.

-
Gaara moest toegeven dat hij het best wel naar zijn zin had op Zweinstein, ook al had hij die plaats jarenlang verafschuwd. Hij kreeg beter te eten dan hij ooit had gehad, sliep in een heerlijk zacht bed en hij kon inmiddels met behulp van Claire zijn weg vinden in de boeken. Het enige dat hij verelend vond, waren de kamergenootjes die hij had, maar toch waren dit zwijgzame types en kon hij het ook daarin minder goed treffen.
Van de ketting die ze hadden, was geen spoor te bekennen, al moets hij toegeven dat hij er niet heel erg hard naar op zoek was. Claire wilde het haar vader vragen zodra hij terug was van een reis, want ze had hem nog niet gezien hier en hij scheen ook les te geven. Tot die tijd zongen ze hun tijd uit, maakten ze wat huiswerk en waren ze blij met hun wedergekeerde toverkracht.

-
Het had Brian niet veel tijd gekost om te beseffen dat hij alles behalve dood was. Hij bevond zich in een of ander absurd experiment van een gestoorde druïde. Hij kende Morgan wel en ze leek als twee druppels water op haar geschifte zus.
Hij blikte even op de jongen die tegenover hem zat. Het was een dreuzel, die hem scheen te kennen. Hij had inmiddels al ondervonden dat hij Abel-Cain heette, maar voor de rest wist hij niets van hem. Hij zat hier al veel langer vast dan Brian en was ook een stuk moedelozer, hoewel Brian vermoedde dat hij niet veel te vrezen had. Hij had niets meer te verliezen, terwijl Brian het vermoeden had dat hij hier definitief zijn toverkracht zou kwijtraken. Voor altijd.

-
Mae had geen flauw benul wat ze hier deed, maar ze zat midden in een soort vierkant lokaal en las dingen die niet echt begreep, maar wel onthield. Ze was al dagenlang verward, niet goed wetend wat ze hier deed en ze handelde veelal uit impulsen. Het was alsof iemand anders haar bestuurde, alsof iemand haar ertoe aanzette om dingen te verrichten zonder dat ze daar zelf iets over te zeggen had. Haar herinneringen waren een warboel. Soms dacht ze dingen te weten die ze zelf onmogelijk kon hebben meegemaakt, maar daar over nadenken maakte alles alleen nog maar gecompliceerder en daardoor koos ze ervoor om zoveel mogelijk haar gedachten uit te schakelen.

-
Adrienne en Quinn keken afwachtend naar de deur. Twee dagen geleden waren ze een jongen tegen gekomen die hen beloofd had hen terug te brengen naar Tomas en Hermes. Onmidddellijk waren ze op zijn aanbod in gegaan, er heilig van overtuigd dat hij hen geen kwaad wilde doen. Inmiddels zaten ze al ruim een dag opgesloten in een schemerachtige kamer en begon Adrienne zich steeds onzekerder te voelen.
‘Ze zullen nu toch wel bijna komen?’ fluisterde ze mismoedig.

Every villain is a hero in his own mind.

'Dus je wilt zeggen dat we niet dood zijn? ' vroeg Abel hardop.

Jurgen liep enthousiast naar binnen. Hij drukte eerst een kus op Daisy's wang voordat hij zei: 'Ik denk dat ik vandaag een tovenaar heb gezien!'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Quinn had werkelijk geen idee. Misschien waren ze hier zodat de Dreuzels hen niet zouden vinden, maar dat kon net zo goed een leugen zijn.
Ze sloeg haar armen om haar knieën en keek hoopvol naar de deur.

~ ~

'Ja... ' Li had geen idee of hij de taal nog zou spreken. Sinds hij hier was, kwamen steeds meer herinneringen naar boven die hij eeuwen lang had onderdrukt met magie. Dat was nu natuurlijk opgeheven en het bleek dat het meeste er nog zat. Hij wist meer van magie dan toen hij op Zweinstein wakker was geworden, maar hij had er nu net zo veel aan als daar.
'Misschien moeten we daar ons laatste geld voor gebruiken. Als we je vader vinden, zijn we vast veilig.'
Li probeerde naar Moon te kijken zoals hij dat vroeger had gedaan, als kat op de rand van haar bed of vanuit de vensterbank. Hij had haar zich zien omkleden zonder daar meer bij te voelen dan wanneer ze zich in haar Dreuzelkleren aan hem vertoonde. Hij had in haar armen gelegen en dat gewoon heerlijk gevonden, omdat hij dan het kloppen van haar hart had kunnen horen, maar verder was dat nooit gegaan.
Nu, wist hij, zou hij van veel meer genieten, maar dat durfde hij niet te laten zien. Het was absurd en hij begreep niet waar die plotselinge gedachten vandaan kwamen. Misschien had hij die al die tijd ook wel onderdrukt of het was zijn Dreuzellichaam dat hem pas deed beseffen wat hij allemaal kon voelen.
Hij zuchtte. Soms wenste hij dat hij alleen de mogelijkheid had om zijn herinneringen opnieuw te verzegelen, want hij was onderhand bijna bang geworden dat Moon zijn gedachten zo van zijn gezicht af kon lezen.
'Ik ga even... even een rondje lopen,' zei hij, omdat de kleine woonkamer dat gevoel nog eens extra benadrukte. 'Misschien kan ik ergens nog kranten vinden...'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ablaze staarde door de tralies naar de enige man in de kamer. Ik bekeek hem zo af en toe, want hij was best een interessant object. Ablaze had al vele mensen gegeten, maar toch was hij benieuwd naar hoe deze Dreuzel zou smaken. Hij was in zijn leven al zo vaak in contact gekomen met magie dat hij eerder een verpeste Snul was.
Ablaze vroeg zich af hoeveel hij gezien had en hoeveel hij nog aan zou kunnen zien. Misschien... Misschien moest hij eens aan Nimue vragen of hij een van zijn kleine vriendjes hier naartoe mocht halen. Eens moesten ze toch allemaal en Ablaze wilde graag weten hoe hij op hun komst - en later hun pijnlijke vertrek - zou reageren.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes