Claire voelde zich herboren op Zweinstein. Ze had haar toverkracht terug en het was fijn dat ze Emmy en Gaara bij zich had. Tomas kwam zo nu en dan ook bij hen zitten. Het enige dat Claire niet helemaal lekker zat, was dat ze die ketting nog steeds niet gevonden hadden. Ze had uren in de bibliotheek gespendeerd, om te zoeken naar informatie over de ketting die Epialthes bedoelde. Ze had echter niets kunnen vinden. De boeken wisten niets van het bestaan van de ketting af. Ook op de Verboden Afdeling had ze niets kunnen vinden.
'Claire, hou nou op met zoeken. Laat die vent het zelf uitzoeken!' zei Emmy. Haar voeten rustten op een zachte poef en ze had een zak met Smekkies in alle Smaken in haar hand. Ze trok een vies gezicht toen ze er een naar haar mond bracht en spuugde hem uit in de vuilnisbak, die ze naast zich neer had gezet.
'Nee. Hij heeft ons terug gebracht, onder voorwaarden! Ik wil me daar graag aan houden,' zei ze stellig.
Emmy rolde met haar ogen en wisselde een blik met Gaara. Ze vond dat hij er iets van moest zeggen! Dit was onzin. Ze wilde niet steeds zoeken naar een oude ketting. Ze wilde genieten van het leven, nu ze daar een tweede kans voor had gekregen.
'Ik hoop dat Sneep snel terug komt,' zei ze, terwijl haar ogen snel over de regels gleden.
'Hoe kan hij eigenlijk nog in leven zijn?' vroeg Emmy zich af. 'Ik dacht dat hij ook dood hoorde te zijn. Zouden ze hem ook terug hebben gebracht? Misschien zit hij wel in het complot! Typisch Sneep,' snoof Emmy. Ze mocht Sneep, maar ze wist dat hij ook een duistere kant had gehad. Misschien wel nog steeds.
'Zou je misschien heel even je mond kunnen houden, Emmy?' zuchtte Claire. 'Ik probeer me te concentreren.'
Emmy rolde nogmaals met haar ogen en pakte nog een Smekkie. Ze glimlachte toen deze wel lekker was en slaakte een verontwaardigde kreet toen iemand hem uit haar handen trok.
'Volgens mij heb je wel genoeg gehad,' zei een zachte stem. 'Ga je zus helpen.'
Emmy keek verbijsterd naar Severus Sneep en sprong overeind. 'Hoe kom jij hier ineens? We hadden het net over je! Heb je ons afgeluisterd?' vroeg ze argwanend.
Sneep legde haar het zwijgen op met een simpele spreuk en glimlachte voldaan toen hij Emmy's gezicht zag, dat rood aan liep. 'Nog altijd even verwaand en koppig, zie ik. Had een dochter van mij kunnen zijn.' Emmy sloeg haar armen boos over elkaar en ging weer zitten.
'Zo. Claire. Je bent hard aan het werk, zie ik?' Claire grijnsde en omhelsde Sneep.
'Fijn om je te zien.'
Sneeps mondhoeken schoten even omhoog, maar zijn blik werd al gauw serieus. 'Hoe kom je hier? Ik heb van het Schoolhoofd begrepen dat iemand jullie hier gebracht heeft.' Claire knikte en vertelde hem het hele verhaal. Hoe ze ineens in een Dreuzel gezin wakker waren geworden, en hun toverkracht kwijt waren. Hoe iedereen dood was gegaan, hoe ze Emmy had gevonden in het kamp. Hoe ze Gaara had ontmoet. Sneep luisterde zwijgend en draaide zijn toverstok behoedzaam rond in zijn vingers.
'Mm, goed,' zei hij uiteindelijk. Hij keek even kort naar Gaara, voor hij zich tot Claire wendde. 'En die Epialthes, waar is die nu?'
'Ik weet het niet,' gaf Claire toe. 'We hebben hem al een tijdje niet gezien. Ik ben alleen bang dat hij onze toverkracht af neemt als we die ketting niet vinden.'
Emmy sloeg gefrustreerd met haar vuist op de bank leuning en Sneep gnuifde zacht. 'O ja.' Hij gaf een klein zwiepje met zijn toverstok. Emmy's hand schoot naar haar keel en ze hoestte even.
'Doe dat niet nog eens!' bromde ze. 'Ook fijn om jou te zien, Sneep.' Ze maakte een handgebaar, dat Sneep negeerde.
'Ik zal mijn best doen om jullie te beschermen,' zei Sneep, 'en ik zal de nodige research doen naar die ketting.' Claire knikte dankbaar. 'En hoe zit het met jou? Gaara?' Sneep sprak zijn naam zacht uit, waar Claire kippenvel van kreeg. 'Help je mijn dochters?'
You were born with wings. Why prefer to crawl through life?
