Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 2. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

[ bericht aangepast op 10 jan 2014 - 22:51 ]

How far is far

Harry Styles
Ik deed een zwakke poging tot grinniken bij haar woorden, maar het klonk eerder als een gewurgde kat. 'Hoeft niet, ik overleeft het wel. Onkruid vergaat niet hè?' Toch ging ik langzaam overeind zitten en schudde eerst mijn jas uit, zodat ik de gescheurde stof dat ooit mijn shirt was van mijn schouders af kon halen. Daardoor zat ik nu half ontbloot in de sneeuw, de kou was alleen fijn op de brandende plekken. Voorzichtig scheurde ik eerst de tape bij mijn enkels kapot om hetzelfde bij de hare te doen, en ook haar polsen. Ik zuchtte even toen ze haar hoofd tegen mijn schouder legde, dat was de enige warmte die ik nu van boven kon tolereren. 'Ik hou ook van jou hoor,' begon ik sarcastisch, waarna ik mijn hoofd schudde. 'Als ik dat had gedaan was hij door gaan vragen en dan waren we nog in deze situatie gekomen, dit bespaarde wat tijd.' Ik keek toe hoe het bloed niet wou ophouden met uit de wond stromen, en hoe het op de sneeuw drupte, wat een nogal scherp contrast gaf. Zayn was gelukkig al verdwenen met de hond. Waarschijnlijk zou ik de rest van de week niet meer normaal kunnen lopen, het was een best harde trap geweest. Ik bedacht me hoe Louis mijn mankheid natuurlijk weer verkeerd zou opvatten en me daarmee zou gaan irriteren. Straks zou ik mijn jas wel weer aandoen aangezien ik anders zou doodvriezen, nu was de snijdende kou veel te fijn om op te geven.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik glimlachte zwakjes bij zijn woorden. Hij was geen onkruid in mijn ogen. Niet meer in elk geval. Al zagen mijn ouders mij ook als onkruid. Dit was waarschijnlijk een momentje van onkruid vind onkuid. Hij deed eerst zijn jas en toen zijn shirt uit. In eerste instantie wilde ik zeggen dat hij dood zou vriezen, maar die kou voelde vast fijn tegen zijn brandwonden. Ik legde dus maar mijn hoofd tegen zijn schouder en hield me rustig. Hij maakte me intussen los. Ik durfde hem eigenlijk niet zo goed aan te raken, al nodigden de prachtige figuren op zijn borstkas daar wel toe uit. Alleen de enorme jaap emt verbrandde randen die erover heen was getrokken maakte het een heel stuk minder aantrekkelijk. Ik keek hem even aan toen hij sarcastisch zei dat hij van me hield. Dat had hij vaker gedaan, maar dit was toch een stuk minder grof. Ik luisterde naar zijn woorden en aaide even door zijn haar. Ik zag dat Zayn al weg was, maar ik zag wel twee zwarte rechthoekjes in de sneeuw liggen. "Een momentje." zei ik voor ik uit de sneeuw sprong en er naartoe liep. Daar lagen onze mobieltjes. Ik pakte ze op en nam ze mee terug naar Harry. "Moet ik de ambulance nog bellen? Of lopen we heel rustig naar de schietbaan of jou huis? Ik weet zeker dat daar ergens wel een verband doos is om de wonden in elk geval te ontsmetten." Zo'n haal wilde je zeker neit dat die ging ontsteken. Ik wist alleen niet wat hij liever wilde. Daarbij zou hij vast ook niet gemakkelijk lopen door dat knietje van Zayn. Als meisje had dat al pijn gedaan, en ik had daar helemaal niets zitten. "Je mag op me steunen als je wil." zei ik er zacht achteraan. Als hij het niet wilde was het aan hem. Ik was namelijk wel een stuk kleiner, maar als je echt mank liep was een beetje steun altijd fijner dan helemaal geen.

Bowties were never Cooler

Niall James Horan
Ze vroeg me wie de aardigste persoon in mijn familie was. Zonder erbij na te denken zei ik: "Jared, hij is-" Meteen sprongen de tranen in mijn ogen. Ruw veegde ik ze weg, nog voor Anna ze had kunnen zien. Tenminste, dat dacht ik. Ik ontweek haar blik toen ik mijn zin vervolgde. "-hij was mijn neef." Ik slikte moeizaam, toen keek ik weer naar Anna. "Hij is vorig jaar overleden in een auto-ongeluk. Hij was toen net achttien." Mijn stem klonk zachtjes, maar toen ik mijn zinnen vervolgde praatte ik harder. "Er vielen nog twee doden, en dat allemaal door die alcoholist die door rood was gereden. Als hij niet.. Als.." Ik kon mijn zinnen niet afmaken en vestigde mijn blik weer op de grond. Jared was mijn beste vriend geweest, ik had zelfs een betere band met hem dan met Harry of Zayn. En nu was hij dood.. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen, en deze keer liet ik het toe. Anna kon dit tegen me gaan gebruiken, maar daar stond ik nu niet echt bij stil. Het enige wat ik wist was dat ik gewoon zo verdrietig en kwaad was..
Ik kneep de -nu lege- McFlurry beker fijn tussen mijn handen. Ik sloeg woedend met mijn vuist op tafel en stond kwaad op. "En die gast zelf had verder nergens last van! Hij heeft drie mensen vermoord en hoeft maar vier jaar in de cel! Daarna is hij vrij en kan hij doorgaan met leven, terwijl die andere drie mensen gewoon dood zijn! Door hem!" Ik gaf woedend een schop tegen mijn stoel, die met een klap achterover op de grond viel. Ik ademde zwaar in en uit, deed alle moeite om nu niets kapot te gaan maken, en vooral om Anna niets aan te doen. Ik was zó kwaad..

-sorry voor het lange niet reageren

Anna Jane "AJ" Valentine

Niall antwoordde snel. 'Jared hij is-' Ruw veegde hij over zijn gezicht, maar toch dacht ik een traan gezien te hebben. Deze jongen had wel een zwakke kant, alleen liet hij deze niet veel zien. 'Hij was mijn neef.' Hij slikte even. 'Het spijt me…' fluisterde ik, bang dat ik hem nu verdrietig had gemaakt. Niall keek me aan, even voelde ik iets kriebelen in mijn onderbuik, maar ik negeerde het. Dat mocht niet. 'Hij is vorig jaar overleden in een auto-ongeluk. Hij was toen net achttien.' De tranen stonden nu ook in mijn ogen, ik liet ze alleen makkelijk over mijn wangen glijden, wat Niall niet deed. 'Wat vreselijk.' antwoordde ik. 'Er vielen nog twee doden, en dat allemaal door die alcoholist die door rood was gereden. Als hij niet.. Als…' Lang staarde de jongen naar de grond, ik kon de intense verdrietigheid uit hem opmaken, en toen de tranen over zijn wangen liepen, sloeg ik mijn armen om hem heen. Niall kneep in zijn lege McFlurry-beker en stompte met zijn vuist op de tafel, waarna hij opstond en ik hem verschrikt losliet. 'En die gast zelf had verder nergens last van! Hij heeft drie mensen vermoord en hoeft maar vier jaar in de cel! Daarna is hij vrij en kan hij doorgaan met leven, terwijl die andere drie mensen gewoon dood zijn! Door hem!' Ik stond net als de jongen op, om te wachten totdat hij wat meer gekalmeerd was. Hij schopte een van de stoelen om, waarna ik mijn armen om zijn nek sloot en ik hem in een knuffel trok. 'Huil maar. Dat is niet erg…' probeerde ik hem te sussen. Ik wist hoe het was als iemand die je dierbaar was — was vermoord.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
'Jared hij is-' ik veegde ruw over mijn gezicht. 'Hij was mijn neef.' Ik slikte even.
'Het spijt me…' fluisterde ze, waarschijnlijk bang dat ze me nu verdrietig had gemaakt.
'Hij is vorig jaar overleden in een auto-ongeluk. Hij was toen net achttien.'
De tranen ston nu ook in haar ogen. 'Wat vreselijk.' antwoordde ze.
'Er vielen nog twee doden, en dat allemaal door die alcoholist die door rood was gereden. Als hij niet.. Als…' Lang staarde ik naar de grond, ze sloeg haar arm om me heen toen de tranen in mijn ogen stonden ik kneep in mijn lege McFlurry-beker en stompte met zijn vuist op de tafel, waarna ik opstond en ze me verschrikt losliet. 'En die gast zelf had verder nergens last van! Hij heeft drie mensen vermoord en hoeft maar vier jaar in de cel! Daarna is hij vrij en kan hij doorgaan met leven, terwijl die andere drie mensen gewoon dood zijn! Door hem!'
Ze stond net als ik op, om te wachten tot ik wat meer gekalmeerd was. Ik schopte een van de stoelen om, waarna ze haarmijn armen om mijn nek sloot en me in een knuffel trok. 'Huil maar. Dat is niet erg…' probeerde ze me sussen.
Ik schudde mijn hoofd en liet haar los. In mijn ogen ver ander de iets, ze werden kil en gevoelloos. Mijn trieste gevoelens hadden plaats gemaakt voor woede en pure haat. En ik kon er niets aan doen.. maar ik moest het gaan af reageren.

-zit op mobiel. Sorry voor typfouten

Harry Styles
Ik protesteerde even toen ze opstond en bij me weg liep, zij was nou net de enige warmtebron die niet pijnlijk was. Al begreep ik het wel toen ze terugkwam met onze mobieltjes. Licht knikte ik even en ging overdreven langzaam opstaan, maar zelfs met mijn voorzichtigheid vertrok ik nog even van de pijn. 'Ik neem aan dat je nog naar de schietbaan wilt? Mij maakt het niet zoveel uit,' zei ik, de vraag over de ambulance negerend. Ik wist niet zeker of mijn moeder al thuis was en die zou gelijk een rolberoerte krijgen als ze me zo zag, en die zorgen om mij wou ik haar niet aandoen. 'Graag,' zei ik zacht, en sloeg eerst mijn jas weer om haar schouders en gooide de resten van mijn shirt in de dichtstbijzijnde prullenbak. Zij was degene die half was doodgevroren en ik vond de kou nog steeds verlichtend. Lichtjes leunde ik nu met een arm op haar schouder, maar niet teveel omdat ik haar anders zou breken. 'Je bent veel te lief,' zuchtte ik weer en plaatste een kus op haar kruin. Mensen zouden ons straks, of vooral mij, aanstaren. Want wie liep er nou in godsnaam zonder shirt rond als het sneeuwde? Het is dat ik anders echt zou vergaan van de pijn, want normaal zou ik dit dus echt nooit doen. 'Dus, jij mag kiezen waar we heengaan,' verduidelijkte ik nog even, en deed een poging tot een glimlachje waar je mijn pijn niet doorheen kon zien schijnen. Wat uiteraard mislukte.

Because I love him, do I need another reason?

Anna Jane Valentine

Niall schudde zijn hoofd en liet me los, hoewel ik zeker wist dat hij even zou willen huilen. Toen mijn tweelingzus overleed, was ik ook ontroostbaar. Ik zat in het laatste jaar van de middelbare school, en het was altijd Anna en Sofie. Sofie en Anna. We vulden elkaar perfect aan en deden alles samen. Totdat ze werd vermoord. Ik wilde er niet aan denken, omdat het nu over Niall ging en niet over mij. Maar nog steeds was ik vreselijk kwaad, vooral op de moordenaar, die Sofie op haar twaalfde had ontvoerd, verkracht en vermoord. De hele klas, mijn familie en ik, waren er ondersteboven van. Vooral ik. Mijn zus, beste vriendin, stein en toeverlaat… was er ineens niet meer. Maar nogmaals het ging over Niall. Ik keek even recht in zijn ogen. Ze stonden koud en kil. Verder kon ik het niet goed plaatsen, ik wist alleen dat hij vreselijk boos was. Net zoals ik bij Sofie…
'Het is ook vreselijk kut!' krijste ik uit, waarbij ik op de tafel mepte. Dat was het gewoon. Vreselijk kut.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Tauriel Wendy Smith
Harry stond uiteindelijk toch op, maar het was me al te duidelijk dat het hem verschrikkelijk veel pijn deed. Zijn hele gezicht vertrok van de pijn. Zijn woorden deden me nadenken. Het was nu even ver bijde kanten op en blijkbaar wilde hij niet naar huis. Anders had hij dat vast wel gezegd. Ik kende de reden niet en vroeg er ook niet naar. Gelukkig nam hij wel mijn aanbod aan van steun. Anders had ik toch echt wel de ambulance gebelt. Toch legde hij eerst zijn jas over mijn schouders en gooide zijn shirt weg. Ik stak mijn armen weer door de mouwen en glimlachte dankbaar. Ik wilde hem zeker niet zien doodvriezen, maar ik kon me ook voorstellen dat de koude sneeuw verlichting gaf aan zijn brandwonden. Ik voelde uiteindelijk toch een klein beetje gewicht op mijn schouder. Ik sloeg een arm om Harry's middel en keek op naar hem. "Ik zorg alleen voor een gewonde. Wat jij hebt gedaan was pas veels te lief." Dit meende ik echt. Ik had mijn mond ook wel gehouden als Zayn me had gemarteld en dat had Harry veel leed bespaard. Ook was hij daarnet echt heel beschermend geweest. Ik glimlachte zwakjes bij zijn woorden en poging tot glimlachen. Ik aaide even over zijn wang. "We gaan naar de baan. Daar kan de verpleegkundige je wonden verzorgen, ik schiet ondertussen wat pijlen en daarna breng ik je naar huis. Die les krijg je echt nog wel, maar je bent nu geensinds in staat om die te krijgen." zei ik zakelijk. Het was zeker niet grof bedoelt maar zodra ik weer iets traumatisch meemaakte werd ik vaak eerst heel zakelijk voor ik s nachts instortte. Nu zou het waarschijnlijk minder zijn... Als ik mijn ouders vanavond overleefde.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik zuchtte even toen ze haar arm weer rond mijn middel sloeg. Die warmte was stiekem toch wel erg fijn. 'Ik kan wel lief zijn, als ik wil,' grijnsde ik zelfvoldaan. Tegen haar en mijn familie dan, de rest boeide me nog steeds niet veel. Voor mijn gevoel hadden zij niet bewezen dat ze het verdienden dat ik om ze gaf. Ik.glimlachte weer zwakjes toen ze even over mijn wang aaide. Het was een fijn idee dat een vrouw om me gaf zonder mijn familie te zijn of zonder neer te willen. Door haar overdreven zakelijke toon begon ik zacht te lachen. 'Ontspan toch, het is niet zo dat ik zo opeens dood kan neervallen.' Eigenlijk had ik een er een hekel aan om me zwak op te stellen of pijn te tonen, maar zij wist zoveel dingen die mijn zwakke kant konden tonen dat het niet erg was. Nu wou ik wel snel vertrekken, op de schietbaan kon ik tenminste zitten en hoefde ik me verder niet te bewegen. Al moest ik toch erheen lopen, wat me nu al niet aanstond omdat ik wist hoeveel pijn opstaan alleen al had gedaan. 'Kom, we hebben niet de hele dag en anders kom je te laat.' Vraag me alsjeblieft niet waarom, maar zelfs in deze staat was ik meer bezorgd om het feit dat Tauriel te laat kon komen dan om mezelf.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik keek naar hem en relaxte toch een beetje. Ik vond het verschrikkelijk om hem te zien lijden. Lijden in het algemeen, maar het was erger omdat het door mij kwam. Dit kwam alleen omdat hij lief tegen me deed in het openbaar. Ik vond het fijn dat hij zo aardig deed, maar het was niet de bedoeling dat hij ervoor zou lijden. Ik glimlachte toen hij alsnog bezorgd deed ondanks de situatie. Ik knikte en begon langzaam te lopen. Sneller dan dit durfde ik niet. Hij zou namelijk niet lekker lopen en had vast veel pijn. Nu zagen we er vast uit als vriendje en vriendinnetje. Ik vond het niet helemaal prettig, maar het was beter dan dat hij me zou mishandelen de hele dag en de rest van mijn middelbare schooltijd. Ik wist nu meer van hem dan dat ik ooit had kunnen geloven. Ik snapte nogsteeds niet goed waarom hij dit had gedaan, maar erg was het niet. De sneeuwstorm trok nogsteeds aan terwijl we over de straat liepen. Zijn huid werd steeds koeler onder mijn aanraking, wat logisch was. Onder het lopen bleef ik wel naar hem kijken. Niet alleen om hem in de gaten te houden, maar ook omdat ik stiekem best geïntrigeerd was door al zijn tatoeages. Ze waren niet allemaal even mooi, maar er zaten vast genoeg verhalen achter de tatoeages die zijn hele lichaam bedekten.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ze stemde in en begon op een langzaam tempo te lopen, zelfs dat deed nog pijn. Volgens mij had ik nog nooit zo mank gelopen in mijn leven, wat me zei dat ik op zijn minst de rest van de week niet normaal zou kunnen lopen. Daar zou ik morgen op school natuurlijk weer vragen op krijgen die ik dan weer moest negeren. Ondertussen had ik het gevoel dat de temperatuur nog met twintig graden was gezakt, onmogelijk, maar zo voelde het wel. Toch had ik dit liever dan een jas aan doen en dubbel zoveel hitte moeten verdragen. Als ik morgen niet doodziek op bed lag wist ik het ook niet meer, of ik als ik niet onderkoeld aankwam. Ik grinnikte zacht toen ik merkte dat Tauriel aan het staren was. 'Ik weet het, het zijn er veel. Ik ben de tel kwijt geraakt bij vierenzeventig.' Zeer triest, maar ik kon er ook niks aan doen omdat ik sommige onder invloed had gezet en wist het dus niet precies. Toch was er geen enkele zonder betekenis, zelfs degene waar het eigen niet de bedoeling van was dat ze op mijn huid stonden. Zodra ik nuchter was kwam ik er altijd wel achter, soms had ik spijt, soms niet. Lag er maar net aan wat er de dagen ervoor was gebeur. Daar had het nogal vaak mee te maken, met verschillende dingen die dan speelden. 'Als je er iets over wilt weten mag je het best vragen.'

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik begon licht te blozen toen hij grinnikte. Ik was dus gesnapt.Het was nou neit dat hij hier zomaar zonder shirt liep, al had dat nu wel een andere reden. Ik mocht het toch wel waarderen? Zijn woorden zorgden ervoor dat mijn ogen groot werden. Dat waren er echt heel erg veel. Voorzichtig ging ik onder het lopen met een vinger van mijn vrije hand over de patroontjes op de zijn flank. Sommigen waren echt heel mooi terwijl anderen een stuk minder van qualiteit en detail waren. Zelfs een leek als ik kon dat zien. Zijn woorden deden me even nadenken, maar er kwam eigenlijk maar 1 vraag echt in me op. "Deed het pijn? Het zetten bedoel ik..." Misschien wilde ik er ook wel een... Een kleintje op een plek waar mijn ouders het niet zouden zien, maar die ik zelf wel kon showen als ik wilde. Maar weer niet zichtbaar in een badpak, voor het zwemmen. Want dat mocht niet. Op mijn onderrug misschien... of op mijn ribben. Ik sloeg de hoek om en zag onderaan de heuvel het complex al liggen. Daar zou ik hem eerst bij de zuster afleveren en dan mijn spullen uit mijn kluisje gaan halen. Mijn boog, pijlenkoker en pijlen gingen echt nooit mee naar huis, net als de bescherming voor mijn armen en vingers. Dat durfte ik neit aan, aangezien ik bang was dat er dan iets mee zou gebeuren. In mijn kluisje lagen ze veel veiliger.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was vrij amuserend om te zien hoe erg ze van dat getal schrok. Ik was gewend, ik zag mezelf immers elke dag in de spiegel. De dag dat mijn huid nog inkt vrij was -was al een hele lange tijd geleden. Toen was ik zestien of zo. Terwijl we verder liepen, ik hinkte maar oké, streek ze even over mijn zij, wat een prettig gevoel gaf. Over haar vraag moest ik even nadenken hoe ik het zou gaan formuleren, het verschilde nogal. 'De meesten niet, maar die zitten ook op mijn armen en borst, wat de minst pijnlijke plekken zijn. Degenen waar bot heel dichtbij zit deden wel pijn. Zoals op mijn enkels, polsen, schouderbladen en ribben. Bij die moest ik toch echt even doorbijten.' Ergens was ik wel benieuwd of ze dit vroeg omdat ze er zelf een wilde, wat had ik toch een slechte invloed. 'Als jij een tattoo zou nemen, wat voor een zou je willen en waar wil je hem zetten?' Ik dacht niet dat ze voor zo'n typische meiden ding zou gaan, zoals het infinity teken en dergelijke. Juist daarom wou ik het weten. Opgelucht liet ik een zucht horen toen het gebouw dat zover ik wist de goede plek was, steeds dichterbij kwam ondanks ons tempo. Daar hoefde ik me niet te bewegen en dat ging ik dan ook absoluut niet doen.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik luisterde in stilte naar zijn woorden. Aan de ene kant zat ik echt neit te wachten op nog meer pijn. Aan de andere kant kon ik niet echt geloven dat het erger zou zijn dan iets waat ik al doorheen was gegaan. Ook maakte het weinig uit qua hoeveelheid littekens die er al stonden, al waren dat er op mijn rug een stuk meer. Ik keek hem weer aan bij zijn vraag terwijl ik nogsteeds met mijn vingers zacht over zijn tatoes ging. "Een paar regels songtekst of een zwarte lotus met blauwe kersebloesem eromheen. Waarschijnlijk op mijn onderrug of ribben omdat ze dan niet zichtbaar zijn buiten mijn zwempak." zei ik rustig. We waren inmiddels al halverwege de heuvel naar beneden. Het schoot dus verrassend goed op. In het complex zou hij ijs krijgen voor zijn kruis en waarschijnlijk gehecht worden voor de wond op zijn romp. Ik wist het niet zeker, maar het leek me van wel. Ik liep gewoon met Harry naast me rustig verder naar beneden. Stukje bij beetje kwamen we dichterbij. Ik geloofde er nu langzaam weer in dat het goed ging komen. Met hem, met mij, met iedereen.... Ik zou nogsteeds erge problemen hebben thuis en hij zou vast ook wat uit te leggen hebben als hij in deze staat thuis zou komen, maar we overleefden het vast wel.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Aandachtig hoorde ik haar verhaal aan en werd constant heel even afgeleid door haar vingers die nog steeds over de inkt op mijn zij gleden. Zoals ik al verwachtte was haar idee niet het standaard antwoord als je iemand vroeg wat voor tattoo ze wouden. 'Ik denk dat het je prachtig zal staan, als je het ooit zou laten zetten natuurlijk. Zolang je -je maar niet zo laat meeslepen als ik,' lachte ik zacht, want er was nog een reden dat ik ze had. De pijn van die naald in je huid gaf een kick, geen idee waarom, maar dat was ook een reden waarom ik er juist zo veel had. Ik keek even naar beneden naar de lange snee, en merkte dat het gelukkig was gestopt met bloeden. Niet dat het opeens geen pijn meer deed, want dat deed het wel, en veel. Godzijdank dat we nu nog maar een meter of twintig moesten afleggen tot we bij het gebouw waren. Nu begon ik echt te voelen hoe koud ik eigenlijk was geworden en begon onbewust trillen. Ook al was het fijn voor de brandwonden, dit kon niet goed komen. Waarschijnlijk zou ik thuis mezelf in een deken of zes wikkelen bij de verwarming met hete thee. En Tauriel aan mijn zijde natuurlijk. Die liet ik niet meer naar huis gaan omdat ik wist wat er werkelijk gebeurde. Daarbij had ik nog geen zin om haar te laten gaan.

Because I love him, do I need another reason?