Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 2. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

[ bericht aangepast op 10 jan 2014 - 22:51 ]

How far is far

Tauriel Wendy Smith
Ik glimlachte bij zijn woorden. "Dank je. En doorschieten kan ik zoizo niet, want het moet onzichtbaar blijven als ik in mijn badpak sta." Tja, ik verzon de regels ook niet en dit was er een van. We liepen rustig verder. Zo'n twintig meter voor de deur begon Harry opeens te trillen. Ik verwachtte van de kou en het bloedverlies. "Nog even volhouden." zei ik zacht terwijl we de laatste paar meters aflegden. Ik nam hem mee naar binnen. "Robb, dit is Harry. Hij moet direct Suzie zien." zei ik tegen de magere man met rode krullen achter de balie. Hij knikte en begon te bellen terwijl ik met Harry al richting Suzie's kamertje liep. "Alles komt goed, Harry. Suzie lapt je wel weer op. Dat kan ze als de beste." Het was waar. Zeker met wonden door pijlen of kogels deed ze wonderen, maar snijwonden en brandwonden die ik zeker in het begin had opgelopen door onhandigheden met de pijlen had ze ook altijd goed verzorgd. Nu hopen dat hij de hulp zou aannemen. Bij haar kantoortje zat Suzie al op ons te wachten. Ze was een vrouw van rond de veertig met haar blonde lokken netjes opgestoken. Bij het aanzicht van Harry zag ik haar ogen even groot worden en toen vragend naar mij kijken. Ik liep Harry zakken op een stoel. "Hij is in het park aangevallen. Met een heet mes is die snee gezet en zijn zijn tepels verbrand. Ook heeft hij een knietje in zijn kruis gekregen." vatte ik het kort en met zo min mogelijk details samen. Rustig deed ik ondertussen zijn jas uit en legde die om zijn schouders. "Moet ik blijven?" vroeg ik voorzichtig. Ik zou het doen, al wilde ik wel nog graag schieten.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik knikte, logisch ook. Anders zou ze zeker vermoord worden door haar ouders. Binnen keek ik nieuwsgierig rond, dit gebeurde ook niet elke dag. 'Het is minder groot dan ik had gedacht,' mompelde ik, om haar een beetje te kunnen plagen. Tauriel sprak de man achter de balie aan en leidde mij daarna ergens anders heen. Naar die Suzie waarover ze het had waarschijnlijk. In het kantoortje waar het dus was zat een blonde vrouw die me met grote ogen aankeek. Alsof ik een gevaarlijke bedreigde diersoort in de dierentuin was. Vol medelijden, maar ook een tikje van angst. Het meisje naast me zette me neer op een van de stoelen en legde kort uit wat er was gebeurt. 'Zacht gezegd,' voegde ik toe aan haar woorden en was dankbaar toen ze de jas weer rond mijn schouders legde. Ik keek op bij haar vraag. 'Ga jij nou maar gewoon je ding doen, ik red me echt wel.' Ik gaf haar een zacht duwtje als teken dat ze kon gaan. Nu pakte Suzie me voorzichtig vast en nam me mee naar een kamertje dat verdacht veel leek op een huisartsenpost. Ze maakt een gebaar dat ik op het brancard achtige ding moest gaan zitten wat ik braaf deed. Suzie legde uit dat ik een verdoving ging krijgen voor het hechten en dat ik daarna voor alle dingen verband om kreeg. Ik siste zacht toen de naald mijn huid binnendrongaar bleef rustig zitten. Van het gehecht voelde ik verder niet veel, het gevoel in mijn hele bovenlichaam was verdwenen. Later kreeg ik het verband om en mocht ik gaan liggen met het ijs natuurlijk. Het was verlichtend, en gelukkig was het enige dat ik nu echt moest doen op Tauriel wachten.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Suzie nam de zorg voor Harry van me over. Ik glimlachte bij zijn woorden en drukte een kusje op zijn krullen. Ik liep weg naar mijn kluisje. Daar haalde ik mijn andere schoenen uit en deed ze aan. Mijn normale schoenen gingen terug in het kluisje. Mijn normale schoenen vond ik namelijk helemaal niet prettig zitten tijdens het schieten. Ik deed mijn jas uit en schoof de beschermingen over mijn handen en armen. Ik wilde geen brandwonden van de veren of de pees. Toen hing ik mijn pijlenkoker om en pakte mijn boog voor ik het kluisje dicht deed en naar de baan liep. Hier stond ik veel zelfverzekerder dan normaal en in Harry's kleren nog net iets meer. Ik begroette wat mensen. Daarna zocht ik een plekje en ging even goed staan. Toen begon ik te schieten. Het begin ging zoals wel vaker wat stroef, maar al snel ging het goed. Ik koos steeds kleinere punten tot mijn koker leeg was. Ik haalde de pijlen op en schoot nog twee keer mijn pijlenkoker leeg. Toen vond ik het wel weer genoeg. Onder het schieten kwam Harry steeds op in mijn gedachten en werd ik afgeleid. Ik ruimde mijn spullen op en trok mijn normale schoenen en jas weer aan. Daarna liep ik snel naar Suzie's kantoortje. Ik zag Harry liggen, ingepakt in verband, met een zak ijs. Ik ging naast zijn hoofd zitten en aaide door zijn krullen. "Zal ik je zo naar huis brengen?" vroeg ik rustigterwijl Suzie nog even kwam controleren of alles goed zat. Ik bedankte haar, wat me een aai over mijn bol opleverde. Ik was hier echt het kleine zusje van iedereen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Terwijl ik letterlijk niks lag te doen schoof ik mijn armen weer door de mouwen van de jas en trok mijn benen iets op, maar niet zover dat het pijn ging doen. Ondanks het ijs deed het namelijk nog steeds pijn. Ik had even geleden gevraagd of de verwarming wat omhoog geschroefd kon worden, wat Suzie gelukkig deed zodat ik nu langzaam weer warm kon worden. Lichtelijk verveeld wachtte ik op Tauriel, en begon aan mijn mouwen te plukken. Ik trilde nog een beetje, maar dat was bijna over. Langzaam keek ik op toen ik iemand binnen hoorde komen, en die iemand was Tauriel. Ze kwam naast me zitten en aaide even door mijn haar. Ik knikte evwn bij haar woorden en legde mijn hoofd op haar schoot. Ik wou graag naar huis aangezien de vermoeidheid weer toesloeg, ook al had ik geen problemen mee als ik nog een tijdje zo mocht blijven liggen. Ondertussen ritste ik mijn jas weer dicht nadat Suzie weer was komen checken, en krulde me nog iets verser op. 'Was het leuk?' vroeg ik, de slaap te horen in mijn stem. Het was ook gedeeltelijk de schuld van de verdoving dat ik nu suffig was, verder was ik gewoon moe na alles wat er vandaag gebeurt was. Ik besloot dat ik best heel even mijn ogen kon sluiten, en dat deed ik dan ook.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Hij knikte wat loom op mijn vraag en legde toen zijn hoofd op mijn schoot. Ik aaide zacht door zijn krullen. Nu was hij echt net een hele grote pup. Suzie kwam nog even langs, maar al snel verdween ze weer omdat alles goed was en Harry ritste zijn jas dicht. Hij krulde zich nog iets meer op, waardoor ik een vertedert geluidje moest inhouden. Hij was nu echt heel schattig, hoe gemeen hij anders ook kon zijn. Een zacht gegrinnik rolde over mijn lippen toen hij met een stem dik van de slaap vroeg hoe het was. "Het was niet echt bijster interessant. Buiten is leuker, maar dat gaat niet in de winter." mompelde ik. Hij leek in slaap vallen. Voorzichtig duwde ik hem omhoog. Nu zag ik ook de pleister onder zijn oog. Daar had hij ook nog een wond. Ik snapte echt niet waarom hij nog vrienden was met Zayn. Ik sloeg een arm om hem heen en drukte een kus op zijn wang. "Kom. Ik breng je naar huis." zei ik met een klein glimlachje. Ik wilde hem nu gewoon veilig thuis krijgen en dan zou ik wel naar huis gaan. Ik had er eigenlijk geen zin in, maar ik kon moeilijk bij Harry blijven. Daarbij moest Sherlock nog eten hebben. Dan maar het geweld onder ogen komen. Morgen zou ik er waarschijnlijk net zo uitzien als Harry, al dan niet meer in een broek.

Bowties were never Cooler

Niall James Horan
Anna stond net als ik op, om te wachten tot ik wat meer gekalmeerd was. Ik schopte een van de stoelen om, waarna ze haar armen om mijn nek sloot en me in een knuffel trok. 'Huil maar. Dat is niet erg…' probeerde ze me sussen.
Ik schudde mijn hoofd en liet haar los. In mijn ogen veranderde iets, ze werden kil en gevoelloos. Mijn trieste gevoelens hadden plaats gemaakt voor woede en pure haat. En ik kon er niets aan doen.. maar ik moest het gaan af reageren.
elk andere dag in het verleden zou ik Anna hebben gekozen om mijn woede op te botvieren. Maar nu kon dat niet, mocht het niet meer van mezelf. Ik had spijt van alles wat we hadden gedaan, dus ik kon het niet op haar afreageren. Het mocht gewoon niet. Langzaam werd ik kalmer, ik spande en ontspande mijn vuisten en probeerde rustiger te gaan ademen. Plots begon Anna te krijsen: "Het is ook vreselijk kut!" riep ze uit terwijl ze op de tafel sloeg.
Meteen kwam het besef dat zij ook iemand was verloren, waardoor ik in één klap veranderde ik van kwaad naar medelijdend. "Shhht.." fluisterde ik toen ik haar in een knuffel trok, net zoals zij net bij mij had gedaan. Afwezig speelde ik wat met haar haar, terwijl ik met mijn andere hand zachtjes over haar rug wreef. "Wie was het?" vroeg ik na een tijdje met een zachte, rustige stem. Ik wilde niet dat ze verdrietig was, en ik wist zeker dat als ze haar verhaal bij me kwijt zou kunnen dat het haar zou helpen. Want ja, ik wilde haar helpen, al had ik nog geen halve dag geleden nog een gruwelijke hekel aan haar gehad. Wauw, wat kon alles snel veranderen..

Anna Jane "AJ" Valentine

'Shhht…' probeerde Niall me meteen te sussen, waarna hij me in een knuffel trok. Ik was erg geschrokken van mijn eigen woorden, ik had nog nooit zo hard gescholden. Enkel het woordje "shit" barstte er nog wel eens uit, maar dit soort dingen riep ik nooit. Het luchtte wel op. Niemand wist dat Sofie was vermoord, niemand wist überhaupt dat ik een tweelingzus had. Niemand, behalve Mackenzie, Tauriel, Lily en Nicoletta. Niall wreef met zijn hand over mijn rug, waarbij hij met mijn haar speelde. Het gaf een warm gevoel, het gevoel dat ik veilig was. Ik voelde warmte, iets wat ik nooit eerder had gevoeld. Alsof alles even stil stond en het alleen om de warmte die ik voelde ging. 'Wie was het?' vroeg Niall uiteindelijk. Hij wilde me helpen, heel lief. Ik wist alleen niet of ik hem wel moest vertellen over Sofie. Hoewel ik hem ook had verteld over mijn zelfmoordidee. Ik vertrouwde hem, ik wist niet hoe, maar ik vertrouwde hem.
Zachtjes begon ik te vertellen. 'Ik was twaalf jaar, toen opeens mijn tweelingzus Sofie verdween. Wekenlang zochten we haar, overal was het op het nieuws.' Niall had vast ook wel ergens een bericht over Sofie Valentine gezien. 'Maar we konden haar niet vinden. Totdat de politie haar lichaam vond, in een loods. Ze kwamen erachter dat Sofie was verkracht en daarna…' Ik wilde het niet zeggen. 'Ik was er kapot van, ik durfde niks te zeggen over Sofie. Mijn ouders waren haar al snel vergeten, maar Sofie was de enige die echt van mij hield. En toen was ze opeens…' Plotseling begon ik te huilen. Ik sloeg mijn armen om Niall's nek, legde mijn hoofd op zijn nek, en liet de tranen lopen.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niall James Horan
Ik vroeg haar wie het was, en ik schrok best van haar antwoord. Haar tweelingzus.. "Ik was twaalf jaar, toen opeens mijn tweelingzus Sofie verdween. Wekenlang zochten we haar, overal was het op het nieuws." Sofie Valentine dus? Ik had er vage herinneringen van van op het nieuws, besefte ik me nu. "Maar we konden haar niet vinden. Totdat de politie haar lichaam vond, in een loods. Ze kwamen erachter dat Sofie was verkracht en daarna…" ik zag dat ze het niet wilde zeggen. "Ik was er kapot van, ik durfde niks te zeggen over Sofie. Mijn ouders waren haar al snel vergeten, maar Sofie was de enige die echt van mij hield. En toen was ze opeens…" Ze maakte haar zin niet af, ze begon te huilen. Ze sloeg haar armen om me heen en legde haar hoofd in haar nek.
Ik trok haar nog iets dichter tegen me aan. "Verschrikkelijk.. Mis je haar nog elke dag?"

Anna Jane "AJ" Valentine

Het was gewoon gemeen heel gemeen. Ze hebben me mijn zus afgenomen, nu besefte ik het me pas. Tranen van woede, maar ook van verdriet, stroomden over mijn wangen. Niall trok me nog wat dichter tegen zich aan, weer dat warme gevoel. 'Verschrikkelijk.. Mis je haar nog elke dag?' zei Niall. Ik merkte dat hij medelijden had, dat hij gevoel toonde. Dé Niall Horan, die altijd zo stoer was, toonde gevoel en medelijden. Dat kende ik niet. Ik knikte. 'Elke dag. Ik denk er niet vaak aan, maar ik voel nog wel elke dag dat er iets mist.' Het deed gewoon zo veel pijn. Toen we tien werden, hield Sofie een hele speech. Over dat we eindelijk tiener werden, brutaal mochten zijn tegen onze ouders. Over het leven wat nog voor ons lag en wat we in de toekomst allemaal zouden leren. Ze schreef ellenlange verhalen over Anna en Sofie, die later samen in een huis gingen wonen. Ik maakte me los uit Niall's knuffel, waarna ik mijn tranen wegveegde. 'Laten we het over iets leuks hebben.' Ik had geen zin meer om over Sofie te praten, dat maakte me alleen maar verdrietig.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Harry Styles
Ik pruilde even toen ze begon te grinniken. 'Niet grappig,' mompelde ik verontwaardigd. Ik keek op terwijl ze antwoord op mijn vraag gaf, waarna ik een klaaglijk geluid maakte omdat ze me omhoog duwde. Ik lag net zo lekker. De beweging zorgde er ook voor dat de hechtingen aan mijn huid trokken, wat niet echt een prettig gevoel was. Bijna kreeg ik de neiging om gewoon weer te gaan liggen bij de arm die ze om me heen sloeg en het kusje op mijn wang. Uit gewoonte wilde ik protesteren om haar woorden, maar het was hetgene wat ik nu het liefst wilde. Misschien kon ik er een compromis uithalen. 'Alleen als je blijft,' sprak ik zacht. Het laatste dat ik wou zien was dat ik hulpeloss toe zou moeten kijken hoe Tauriel terug zou gaan naar die hel. Morgen konden we altijd nog naar haar huis gaan om de kat te halen als haar ouders aan het werk waren. En zij wist ook dat ik niet zou stoppen met zeuren tot ze toegaf. Daar was ik nogal goed in namelijk. Dan mocht ze ook zelf kiezen waar ze ging slapen, op de bank, logeerkamer of mijn kamer. Dat eerste en laatste was onwaarschijnlijk aangezien mijn moeder erop zou staan dat ze niet op de bank hoefde te liggen en het laatste wou ze denk ik zelf niet.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Hij morde wat toen ik hem omhoog duwde. Ik stelde hem voor dat ik hem naar huis zou brengen. Hier blijven was ook geen optie. Straks ging de baan dicht en hier hadden ze neits om avond mee te eten. Ja, wat snackrepen, maar dat hoefde ik echt niet, hoor. Ik zuchtte bij zijn woorden. "Dat kan niet. Dan worden mijn ouders nog bozer en zoizo dat ze dan naar jou huis komen. Dat wil ik echt niet." Mijn ouders zouden dan namelijk ook echt neit de beroertste zijn om zijn moeder te proberen om te praten om Harry harder aan te pakken. Ik dacht even diep na. Ik had toch echt geen zin om naar huis te gaan en zijn woorden klonken zo aanlokkelijk. "Weet je wat. Als het vanavond te erg wordt pak ik mijn boeltje en dan verhuis ik morgen naar jou huis... Maar alleen als je moeder het er mee eens is." Ik beet even op mijn lip. "En niet pas na een zielig verhaaltje. Gewoon als regulier iemand, een vriend. Geen meisje met vervelende ouders. ik wil geen medeleiden." Dat wilde ik echt niet. Ach, ik zou straks waarschijnlijk toch zijn moeder zien. ik had alleen geen idee hoe ik dat zou moeten vragen. Hallo mevrouw, ik zou hier graag bij uw zoon komen wonen. Dat was echt te belachelijk voor woorden. Alleen het feit dat ik daarmee al uit huis zou zijn en geen klappen meer zou krijgen trok me wel heel erg aan, hoe gespannen ik ook werd aan de gedachte van een gespek met Harry's moeder. En dat terwijl ik nog niet eens zijn vriendin was, of wilde zijn.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zodra ze antwoord gaf zuchtte ik diep, ik wist het wel. Ik begreep het ook, maar ik weigerde om het te accepteren. Mezelf had ik beloofd haar te beschermen vanaf nu, en dit zou de belofte breken. En als ik ooit iets niet deed was het wel een belofte breken. Toch fleurde ik op door de woorden die volgden en keek ik Tauriel aan met hoopvolle oogjes. 'Mijn moeder gaat je geweldig vinden, dat beloof ik. Ze zal misschien eerst wat wantrouwig zijn, dat is ze altijd als ik een meisje mee naar huis breng, maar daarna zal ze dol op je zijn,' ratelde ik. Ook al moest ik toch echt mijn verwondingen gaan uitleggen, waardoor ze natuurlijk weer overbezorgd zou raken. Als ze merkte dat Tauriel nerveus was om tegen haar te praten zou ze er gelijk alles aan doen om haar iets meer op haar gemak te stellen. Zo snel mogelijk hopte ik van het brancard ding af, niet heel erg slim want er ging weer een pijnscheut door me heen. 'Blijf je dan nog wel tot vanavond?' vroeg ik terwijl ik mijn puppyoogjes opzette. Ik hoopte van wel, anders zou ik me doodvervelen en een preek aanhoren van mijn ouders over het spijbelen en de wonden. Als ze bleef kon ik dat ontsnappen en konden we op mijn kamer nog een film kijken of zo.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik glimlachte bij zijn woorden, maar schudde ook lichtjes mijn hoofd. "We zullen zien." Tot nu toe had ik weinig accepterende ouders ontmoet, al was mijn contactenkring niet zo groot. Eigenlijk alleen familie en mijn ouders hun vrienden uit de kerk met hun kinderen. Bij het zwemmen zag ik al jaren geen ouders meer, behalve bij routine wedstrijden of andere shows. Bij het schieten behandelde iedereen me gewoon als klein zusje, maar wel een waarvoor je moest oppassen. Een groot referentiekader had ik dus niet. Harry sprong van de brancard af en ik zag zijn gezicht vertrekken. Snel stond ik ook op en sloeg een arm om zijn middel om hem te ondersteunen. Bij zijn vraag keek ik twijfelend omhoog. Dat had ik beter niet kunnen doen, want hij keek me aan met twee grote groene onweerstaanbare puppyogen. "Okay dan. Ik sms mijn ouders wel dat ik hier door blijf trainen om mijn rechter schoten preciezer te maken." Ik viste mijn mobiel uit de zak van de broek. Broeken waren wel erg handig. Snel tikte ik het berichtje en verstuurde het. "Kom." zei ik tegen Harry. Daarna bedankte ik Suzie nog eens voor het oplappen van Harry. Net toen ik wilde gaan lopen ging mijn mobiel af. Het waren mijn ouders die zeiden dat ik dan geen avondeten kreeg en voor 10 uur, wat bedtijd betekende, thuis moest zijn. Ik zuchtte en stopte het ding weer weg. "Kan ik ook blijven eten? Of is het misschien beter van niet?" vroeg ik voor ik hem voorzichtig meenam richting buiten. Ik wilde niet tot last zijn en ik wist niet of Harry's moeder al had gekookt of niet.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik keek haar even dankbaar aan toen ze er net zo snel vanaf sprong en een arm rond mijn middel sloeg. De twijfels waren in haar ogen te zien terwijl ik mijn vraag stelde, maar zoals gewoonlijk kreeg ik wel mijn zin. Tevreden keek ik toe hoe ze het berichtje verstuurde en het antwoord binnenkwam. Viel te verwachten. 'Natuurlijk kun je blijven eten, de rest komt ook zo vaak onaangekondigd over de vloer en tot nu toe heb ik niemand horen klagen. Daarbij eten we niet veel bijzonders, zalm en wokgroenten geloof ik.' Ik liet me gewoon door haar meevoeren naar buiten en daar staarde ik een beetje treurig naar de sneeuw. Er lag nu echt een heel dik pak en het idee dat ik er niks mee kon was deprimerend, hopelijk zou het de rest van de week blijven liggen. Dan zou het misschien nog wel eens kunnen. De gedachte van me afschuddend probeerde ik zo snel mogelijk vooruit te komen, met nadruk op probeerde. Het was moeilijker dan eerst door de dikke laag sneeuw, en het feit dat het heuvel op was hielp ook niet echt. Gelukkig was het niet gruwelijk ver weg, dan konden we er nog zijn voor mijn moeder thuis kwam. Wat me de kans gaf om ervoor te zorgen dat mijn verwondingen onopgemerkt bleven.

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Zijn woorden zorgden voor wat rust. Ook het feit dat er bij hem thuis geen extreem vette dingen op het menu stonden deed me goed. "Okay dan. Let's go." zei ik een stukje vrolijker. Buiten zag ik dat er een erg dik pak sneeuw lag. Harry pruilde wat. Die wilde er vast in de sneeuw spelen, maar dat ging niet met z'n hechtingen. We begonnen samen door de sneeuw te ploegen. Harry liep moeilijk en leunde best stevig op me. Heel erg vond ik het niet. Ik kon er wel tegen. Langzaam gingen we richting zijn huis. Het was dichterbij de mijne. De heuvel op was zeker niet makkelijk door de sneeuw. Rustig kwamen we dichterbij. Na een tijdje waren we dan toch bij zijn huis. Ik wachtte rustig bij de deur, zodat hij die kon openmaken. Ik zag een klein rood autotje naast Harry's auto op de stoep voor het huis staan. Zijn moeder zou dus wel thuis zijn. Ik beet op mijn onderlip en werd er lichtelijk nerveus van. Wat als ze me niet zou mogen? Wat als ze niet wilde dat ik met haar zoon omging? Wat als ze me naar huis zou sturen? Harry had er wel vertrouwen, maar ik moest het eerst maar eens ondergaan. Ik hoopte alleen niet dat het een kruisverhoor werd. Ik had niet zo'n zin om mijn hele leven weer uit te leggen. Haar zoon wist al meer van me dan wat ik normaal aan mensen zou vertellen.

Bowties were never Cooler