[200] Teen mom || Speeltopic - Speeltopics

Teen mom, je kent het vast wel. Een tiener die moeder wordt. Meestal wordt het één groot drama, of misschien ook niet. Ook op MTV is er een programma genaamd Teen Mom. Dit keer begint het weer. Het gaat over vijf meiden en hun vriendjes (of misschien wel niet...), die al als tiener ouders geworden zijn. Zal er erge ruzie ontstaan? Of gaat alles gewoon soepel?


Rollen:
Teen moms (5):
- Jacelyn "Jace" Athene Woodley || Vriendin Harry Styles || Woodley
- Valeria "Val" Elle Shayk || Vriendin Zayn Malik || RonaIdo
- Nessa Jane Horan || Vriendin Louis Tomlinson || KiliOfDurin
- Elanore Elijah Woodward || Vriendin Niall Horan || Pwettyness
- Victoria Aurora Dannielynn West || Vriendin Liam Payne || Whisperings

De vriendjes:
Harry Styles: Tomles
Niall Horan: LegoIas
Zayn Malik: KiliOfDurin
Louis Tomlinson: KhaIeesi
Liam Payne: PresIey

Familie/vrienden:
Katherina "Kath" Juliana Cortezon || Harry's beste vriendin || Pwettyness
Alexandra "Alex" Maria Jase || Harry's beste vriendin || LegoIas


Regels:
- Een post van minstens 200 woorden
- Niet andermans personage besturen
- Maximaal 2 rollen per persoon. 1 vriendje/teenmom en 1 familie/vriend
- Ruzie IC mag natuurlijk gewoon, OOC niet, dat vecht je maar ergens anders uit.
- Nobody's perfect, dus je personages ook niet.
- 16+ mag, maar hou het wel netjes
- Niemand buitensluiten
- Hou je aan deze regels. Zo niet, dan krijg je een waarschuwing. Ga je hier toch mee door, kan ik je uit de RPG zetten
- Have fun!


Begin:
Alle mensen zijn verzameld in een studio waar de meiden aan hun vriendjes/de mensen die zij of hun vriendjes mee hebben gebracht het hele verhaal moeten vertellen. Diegenen die het nog niet weten hebben dus ook geen idee waarom ze er zijn, maar degenen die dat wel al weten hebben gewoon even tijd om met elkaar te praten en de anderen te ontmoeten.
Soms moeten ze naar de studio om met de presentator te praten. Dit slaan we over maar dat betekend wel dat ze dus weer met zijn allen zijn.

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 20:02 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Louis William Tomlinson
Het was rustig op de weg. Iets wat alleen maar gunstig voor ons was. En eigenlijk ook voor de test van de weggebruikers, voordat ik nog meer mensen mee de dood introk. Mijn voet duwde hard op het gaspedaal, alsof die er doorheen wilde. Mijn handen omklemde strak het stuur, terwijl ik mijn kaken op elkaar klemde om de tranen tegen te houden. De stilte was snijdend en de muziek hielp niet echt. Ik voelde me zo'n mislukkeling. Al die tijd had ik niets doorgehad. Wat voor slechte vriend moest ik dan wel niet zijn. Wat voor een slechte vader zou ik dan wel niet worden. Ik kon niet eens mijn vriendin beschermen van mijn eigen sommiteit door haar zwanger te maken. Laat staan twee kleine babymensjes van de boze wereld.
Ik proefde het bloed van mijn opengebeten onderlip en probeerde deze gefrustreerd schoon te likken. Gelukkig leken we in een oogwenk voor mijn apartement te staan en kon ik concluderen dat ik geen doden op mijn geweten had. Al voelde ik me op het moment alles behalve echt levendig. Ik sloot de auto af en zwijgend stapte ik uit. Ik wist gewoon even niet meer zo goed wat ik moest zeggen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nessa Jane Horan
Ik klemde Luke stevig tegen me aan tijdens de rit. Het was de dodemansrit waar ik zo bang voor was geweest. In elke bocht dacht ik dat hij ons de dood in zou jagen. Alsof er een engeltje op onze schouder rustte kwamen we bij zijn huis aan. Pas toen de motor afsloeg durfte ik naar hem te kijken. Hij zag er niet goed uit. Oud misschien zelfs. Niet het kleine jochie wat hij normaal leek te zijn. Ik stapte uit en pakte mijn tas. Daarna liep ik naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn middel. "Ik hou van je, Boo. Zeg alsjeblieft toch iets." mompelde ik in zijn flank. Het liefst zou ik hebben dat hij nu een arm om me heen zou leggen en zou vertellen wat hij dacht, maar ik berreidde mezelf voor op wegduwen en stilte. De stilte was nog wel het ergst. Als hij zou gillen, boos worden, huilen, zeggen wat hij dacht, dan wist ik ook wat er in dat krat katten van hem omging, maar in tegenstelling tot normaal was hij doodstil. Normaal was hij maar al te blij om zijn krat katten met me te delen, en ik die van mij met hem, maar na de eerste woorden van woede en shock leek het wel of hij hoge muren had opgeworden en me met geen mogelijkheid binnen zou laten. Iets waar ik erg bang van werd, al had ik ook een klein vlaagje van opluchting in mijn lijf omdat hij me niet naar huis had gebracht.

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 18:50 ]

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan

'Nog vijf maanden..' Opeens lijkt het allemaal nog dichterbij. 'Vijf... Maar dan heb je het al vier maanden geheim gehouden!' zeg ik. Ik probeer het te verbergen, maar de pijn is toch wel te horen in mijn stem. Een glimlach kan ik niet op mijn gezicht toveren alhoewel ik haar gerust wil zeggen. 'Soms, en soms heel erg, maar het hoort erbij.' Ik knik en start de auto. Een brok heeft zich in mijn keel vast gezet. Vier maanden, bijna de helft. Ik veeg een traan woedend weg van mijn gezicht. Ik wil niet huilen. 'Nu soms, het word veel, veel meer als wat ik nu heb." Ze pakt mijn hand vast. Ik laat die weer los. 'Ik moet rijden,' mompel ik. 'Maar dat maakt me niet minder gelukkig.' Ik kijk naar het stuur, maar let snel weer op de weg. Ik wil haar niet haar geluk afnemen en ik hou heel erg veel van haar. Ik heb haar net ten huwelijk gevraagd en dus zal ik me dan ook echt aan mijn plicht moeten houden. Ook weet ik gewoon dat zij de ware is. Misschien is het gewoon dit moment. Om een stilte te vermijden zet ik de radio hard aan.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Louis William Tomlinson
Ik had altijd een hekel aan slaan met deuren, maar de autodeur raakte toch met een klap het slot. Het regende nog steeds en ik zocht snel de goede sleutel aan de bos in mijn handen. Met trilde handen zocht ik de goede uit en geschonken keek ik op toen Nessa plots voor me stond. Gewoon omdat ik het niet verwacht had. Ik slikte moeizaam toen ze haar armen om mijn middel sloeg. In mijn hoofd smeekte ik het haar niet te doen. Het maakte me nog erger in de war dan ik al was. Ik kneep mijn ogen dicht en beet hard op mijn lip. 'Wat moet ik dan zeggen? Dat alles wel goed komt? Ik weet niet of alles goed komt Nes. Maar we moeten wel. We moeten er wel voor zorgen dat het goed komt. We worden godverdomme ouders. En alsof een kind nog niet moeilijk genoeg is op onze leeftijd, krijgen we er ook nog eens twee. Hoe willen we dat in godsnaam gaan doen?' Hopeloos, zo voelde ik. De tranen branden in mijn ogen, terwijl ik uiteindelijk toch moeilijk mijn armen om haar schouders sloeg. 'Ik weet gewoon niet hoe we het moeten gaan doen.' Gaf ik toe. Ik zag er op het moment namelijk totaal geen toekomst in.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nessa Jane Horan
Zijn woorden kwamen hard aan, vooral omdat ze de waarheid waren en ik kon dat niet ontkennen, maar ik was opgelucht dat ik nu wel wist waaraan hij dacht. Zijn arm om me heen deed me heel erg goed. Ik kroop nog net iets dichter tegen hem aan en keek ondanks de regen omhoog. Ik kreeg het water recht in mijn ogen, maar kon hem zo wel min of meer aankijken. "Ik weet het, maar we verzinnen wel iets. Ik heb nog een reserve staan van het geld wat ik van de dansvoorstelling heb gekregen en daar komt dan nog eens 20 keer het zwanenmeer bij. Dat moet genoeg zijn tot ik een baan heb gevonden na de bevalling. Jij kan blijven studeren en als je je studie hebt afgerond zien we wel verder." Ik had geen idee waar dit plan opeens vandaan kwam. Blijkbaar hielp zijn hopeloosheid mijn hersens denken. Alles om hem hier niet onder te laten leiden. Hij had hier namelijk te weinig inbreng in gehad toen het echt belangrijk was... Al wist ik het toen het grootste deel van de tijd ook niet. Ik slikte even bij mijn volgende idee, maar besloot het wel te zeggen. "Of we schrijven ze in bij het adoptieburo." Het kwam maar moeilijk uit mijn strot en ik wilde het echt niet, dan maar serveerster met twee kinderen op mijn 17e voor de rest van mijn leven. Toch zou het een optie zijn als het niet anders kon. Als het echt niet anders kon...

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Er spongen tranen in haar ogen, waarschijnlijk van blijdschap. 'Awh, ik ga niet huilen hoor.' grinnikte ze. Ik grinnikte ook. 'Dat mag best hoor' zei ik, en ik knuffelde haar even. 'Dit moeten we vieren! Limonade?' zei ze. Ik knikte. 'Maar blijf jij maar zitten, ik haal het wel' zei ik, en liep naar de keuken. Ik was hier bijna elke dag te vinden, dus ik weet wel waar alles staat. Ik pakte drie glazen uit een kastje, en zette die op een dienblad, waarna ik er limonade in schonk. Ik zette de limonade terug in de koelkast, en liep met het dienblad terug naar de woonkamer, waarna ik weer naast Victoria ging zitten, en een hand op haar knie legde. 'En, wat vind jij de leukste namen?' vroeg ik met een glimlach. Ik had er zelf nog niet eens bij nagedacht aangezien ik het ook pas een uurtje of zo weet. Het is nog steeds moeilijk te bevatten dat we over een paar maanden vader en moeder worden. Ik heb geen idee hoe je goed voor een kind kan zorgen, maar we komen er samen wel uit, en Alex zou ons ook altijd helpen, waar ik haar heel dankbaar voor ben.

---

How far is far

Louis William Tomlinson
Dat ik hier nu heel even aan toe gaf, maakte noet dat ik niet meer boos was. Ik wist namelijk nog steeds niet wat ik er allemaal van moest denken en hoe ik nu naar Nessa keek. Ik zuchten bij Nessa haar hopeloze oplossing. 'Dat is toch lang niet genoeg. Al tellen we mijn 30 keer Peter pan bij. Ja misschien voor het eerste jaar. Daarbij, als je hoogzwanger ben, kan je ect het zwanenmeer niet meer dansen.' Laat staan dat ze wilde dat ze deze dansten, aangezien een bolle buik in zo'n strak pakje nu niet echt heel aantrekkelijk was. Toen pas besefte ik dat ik Peter pan aan bod had gebracht. Zo had ik het niet echt geplant om te vertellen.
Heel mijn lichaam verstrakten bij de andere oplossing. Nee, het was eigenlijk helemaal geen oplossing. Ik liet Nessa los en schudden kwaad mijn hoofd. 'Denk er niet aan. Wij hebben ze gemaakt, dus ze zijn van ons.' Het kon me niets schelen wat iedereen er van zou vinden en hoe moeilijk het ging worden. Adoptie was heel mooi voor de mensen die zelf geen kinderen konden krijgen, maar ik vond het idee van
Je eigen vlees en bloed weggeven echt verschrikkelijk. Het was dan ook totaal niet in me opgekomen en ik wilde dan ook niet dat Nessa er nog een seconde over nadacht. En nu wilde ik naar binnen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

ben zelf een teen mommy

Victoria Aurora Dannielynn West

Liam knikte toen ik vroeg of er iemand limonade wilde. 'Maar blijf jij maar zitten, ik haal het wel.' zei hij, waarna hij opstond en naar de keukenkastjes liep, om glazen te pakken en er drinken in te schenken. 'Je bent ook net gek, hè?' glimlachte ik. 'Je hoeft de aankomende vijf maanden niet alles voor me te doen, hoor.' Ik bedoelde het niet slecht, maar het was niet zo dat ik niet meer kon opstaan of lopen. Liam schonk limonade in, zette de drie glazen op een dienblad, en bracht deze naar de woonkamer. Het was ook heel lief dat hij dit voor mij deed. Hij was sowieso heel lief. En ik wist zeker dat we allebei goede ouders voor het kleintje in mijn buik zouden zijn, al hadden we volgens mij beiden geen verstand van het opvoeden. Ach ja, wanneer ging je — je dochter alles uitleggen over opvoeden? Als ze zestien is? Voor het geval dat ze zwanger wordt? Nou ja, ik ben het bewijs dat alles mogelijk is. Liam ging naast me zitten, en legde een hand op mijn knie. 'En, wat vind jij de leukste namen?' vroeg hij. Hoe moest ik nou kiezen tussen die duizenden namen die ik had opgeschreven? 'Géén idéé.' sprak ik luid en duidelijk. 'Of we noemen het kind Viam, haha.' grinnikte ik. 'Snap je? Victoria, plus Liam, is Viam?' Het klonk heel dom, en persoonlijk vond ik namen die ik op de lijstjes had geschreven leuker.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Nessa Jane Horan
Bij zijn woorden werden mijn ogen heel groot. Had hij een nieuwe rol gekregen? De rol waar hij al jaren van droomde? Dat kon niet waar zijn. Ik was zo blij voor hem. Maar zijn tweede zinsdeel maakte me vrij geirriteerd. "En bedankt, Louis. Tot nu toe is het jou trouwens ook niet opgevallen en de premiere is overmorgen en dan voor 10 dagen elke dag 2 shows, dus ik denk dat ik dat nog wel red." kaatste ik bitchier dan bedoelt terug. Ze zeiden altijd dat hormonen erg waren als je zwanger was, maar dat was echt zo. Iets genuanceerds zeggen ging eigenlijk niet meer en het werd met de week erger. Ik wilde echt niemand kwetsen, maar het flapte er gewoon uit in de hitte van het moment. Bij mijn andere oplossing, waar ik zelf al in stikte omdat ik het absoluut niet wilde, verstarde Louis direct. Toen hij me losliet keek ik hem aan en ik kreeg een brede glimlach op mijn gezicht toen hij zei dat hij dat ook niet wilde. "Dan denken we daar gelukkig wel hetzelfde over." zei ik toch wel erg opgelucht. als hij het wel had gewilt had ik geen idee meer gehad wat ik zou moeten doen. Ze waren namelijk inderdaad van ons en dat wilde ik graag zo houden. Adoptie was geweldig voor stellen die geen kinderen konden krijgen, maar deze twee kotertjes waren van ons. Bij die vreemd blije gedachte kreeg ik weer een rilling over mijn lichaam van de kou al voelde ik me vreemd warm van binnen. Louis en ik waren het gelukkig nog over een ding eens in deze situatie. Inmiddels over meer, dat ik een enorme idioot was geweest bijvoorbeeld, maar goed. Ik wachtte nu dus maar geduldig tot hij de deur open zou doen, zodat we in elk geval uit de regen konden stappen, de warmte van zijn huis in.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson
Mijn blik werd hard toen Nessa degen was die begon te bitche. Helemaal toen ze het feit erbij haalde dat het mij ook niet opgevallen was. Het kon me dan ook een ruk schelen dat ze blij was dat ik niet wilde dat we de baby's voor adoptie op wilde geven. Het feit dat ze mij de schuld gaf van het feit dat het haar vijf maande geduurd had om het te zeggen, was namelijk als een klap in mijn gezicht. Het bewees nog maar eens dat zei net zo goed wist wat voor slechte vriend ik was. En wat voor slechte vader ik zou zijn. Zwijgend wende ik me van haar af op de voordeur van het appartementencomplex te open en haar totaal negerend pakte ik de trap in plaats van de lift. Kwaad liep ik naar boven en had ik de neiging Nessa alsnog buiten te laten staan en het haar maar even uit te laten zoeken. Hallo, het was toch niet zo gek dat ik dat dacht. Ik gooide de deur van mijn appartement open en na heel even twijfelen liet ik hem toch een klein stukje voor Nessa open staan. Kwaad gooide ik de bijzettafeltje in de gang omver omdat deze me nu gewoon even in de weg stond en trapte ik mijn schoenen uit om meteen door te lopen naar de badkamer om de douche aan te zetten en me uit te kleden. Ik was er nu echt meer dan klaar mee.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nessa Jane Horan
Ik zag Louis boos wegstormen naar binnen. Mijn eerste reactie was om achter hem aan te stuiven, maar ten eerste was die jongen normaal al te snel voor me geweest en ten tweede was het misschien maar goed dat hij even uitraasde en ik ook langzaam wat rust in mijn emoties en hormonen vond. Ik pakte alle spullen die we nodig zouden hebben uit het autotje en stapte uit. Daarna liep ik langzaam naar binnen en drukte op het knopje van de lift. Ik had echt even geen zin in trappen. Toen ik eindelijk op de juiste verdieping was liep ik naar Louis' appartement en duwde de deur open. Direct zag ik al dat zijn meubels het hadden moeten ontgelden. Ik zette het tafeltje weer op z'n plek, zette het plastic schaaltje voor de sleutels er weer op en legde alle sleutels terug erin, gevolgd door mijn eigen. Ik sloot de deur achter me, liet Luke vrij en zette mijn tas onder de kapstok. Daar zette ik ook mijn schoenen onder en Lou's schoenen die ik midden in de kamer vond. Ik zuchtte en liep naar de keuken om water op te zetten voor thee. Onze kat lag inmiddels op een kussen op de verwarming. Stilletjes liep ik naar Louis's slaapkamer. Daar trok ik mijn natte kleren uit, wat betekende alles, en trok een van zijn boxers aan en een slobbertrui. Daarna trippelde ik terug naar de keuken en schonk het inmiddels hete water in een theepot en deed er zakjes in voor ik die en twee mokken naar de woonkamer bracht. Aan het kletterende water te horen stond hij onder de douche. Op dit moment leek het niet eens aanlokkelijk om erbij te gaan staan, hoe koud ik het ook had. Ik voelde me zo schuldig. Over alles. En een deel van wat ik had gezegd had ik ook niet moeten zeggen. Zeker die opmerking van daarnet was heel erg laag geweest. Veels te laag. Toen de thee dus eenmaal op de salontafel stond schuifelde ik naar de badkamerdeur toe. Daar liet ik me tegenaan zakken. Ik was erg bang het verkeerde te zeggen, maar ik moest me toch wel verontschuldigen. "Het spijt me, Lou. Van daarnet. Ik kan allemaal wel excuses gaan opbrengen over hormonen en alles, maar dat zet het niet recht. Ik ben gewoon een enorme egoïstische bitch geweest en dat is niet gerechtvaardigd tegenover jou. Jij bent namelijk het beste vriendje die iemand zich ooit kan wensen en je zal zeker ook de beste papa van de wereld worden. Daar ben ik zeker van." Dit kwam echt uit de grond van mijn hart en ik hoopte maar dat hij me had gehoord en nu niet over de realisatie dat ik inderdaad een egoïstische bitch was me zou dumpen. Ik weet namelijk niet of ik dat aan zou kunnen, zeker op dit moment.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Douche kon me altijd zo goed doen, alleen nu hielp het voor geen meter. Ik liet me langs de muur naar beneden glijden en trok mijn benen op, om mijn armen er omheen te wikkelen. Doelloos keek ik voor me uit, me afvragend hoe ik me op dit moment moest voelen. Het was raar, want ik voelde helemaal niets. Alsof alles uitgeschakeld was. Nee, ik was gewoon te kwaad om nog maar iets te voelen. Misschien was het maar beter ook, want wie weet wat ik anders allemaal had gedaan. Al wist ik ook wel dat ik elk moment kon ontploffen als er ook nog maar iets gebeurde. Ik hoorde Nessa aan de andere kant van de deur en had de neiging mijn handen voor mijn oren te vouwen. Maar in plaats daarvan klemde ik ze machteloos in mijn haar. Tijdens haar worden begonnen dan eindelijk de tranen over mijn wangen te lopen. Niet dat ik ze echt voelde door het water dat al over mijn gezicht liep, maar zoiets wist je gewoon. Mijn handen klede zich harder in mijn haar, terwijl ik zachtjes begon te snikken. Ik had het allemaal zo verpest. Ik wilde helemaal nog geen vader worden, dat kon niet. Ik moest nog zoveel doen, nog zoveel leren. Nessa loog. Ik was geen goede vriend. Als ik een goede vriend was, had ik dit niet laten gebeuren.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

// ik reageer zo zsm

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Nessa Jane Horan
Ik hoorde niets van de andere kant van de deur komen behalve het gekletter van de douche. Naarmate er tijd verstreek begon ik me steeds meer zorgen te maken. Het probleem was alleen dat ik vrij bang was geworden om te vragen of het wel goed met hem ging. Natuurlijk ging het dat niet. Ik had verdomme maanden lang voor hem verzwegen dat hij vader zou worden. Het was een wonder dat ik nog leefde en niet onder de honderden blauwe plekken zat. Daar zag ik de jongen zeker niet voor aan, maar ik had duidelijk de woede in zijn ogen gezien. "Ik weet dat het veel is en dat je me de komende tijd niet wil horen of zien, maar als het wel weer gaat, kom je dan alsjeblieft thee drinken beneden. Ik heb je lievelings gezet." zei ik tegen de deur voor ik langzaam met een slecht gevoel in mijn buik terug liep naar de woonkamer. Daar krulde ik me op op zijn bankstel en luisterde in stilte naar het kletterende water van de douche. Ik werd er absoluut niet rustig van. Eigenlijk werd ik er alleen maar banger van. Met elke seconde dat het neer kletterde, merkte ik pas goed wat voor een enorme fouten ik had gemaakt. Hoe kon ik ooit een goede moeder zijn als ik dit niet eens kon? Inderdaad, niet. Dat Louis een goede vader zou zijn twijfelde ik niet aan. Hij was altijd al zo lief en zorgzaam voor mij en ik wist ook hoe hij met kinderen was. Dat was echt ronduit vertederend en het waren niet eens zijn eigen kinderen geweest. Ik was hier de kink in de kabel, ik had alles fout gedaan, zoals altijd. Waarom kon ik nou nooit iets goed doen? Ik verdiende Louis niet. Hij verdiende zo veel beter. Geen dom wicht wat zwanger van hem raakt, het te laat merkt voor een aborts en dan het alsnog een aantal maanden voor hem verzwijgt en het dan door een tv programma probeert duidelijk te maken. Nee, hij verdiende een lief en leuk iemand. Iemand die eerlijk tegen hem was, die hem alle liefde terug zou geven die hij gaf, en meer. iemand op wie hij kon vertrouwen. Iemand zo totaal anders dan ik. Bij die realisatie stond ik op en liep naar de gang. Het katje kwam mee, maar ik schudde mijn hoofd. "Nee, Luke. Jij bijft niet." zei ik voor ik mijn tas, jas en schoenen pakte en met een brok in mijn keel het appartement uit stapte om de deur achter me in het slot te laten vallen. Ik hoorde niet bij hem en dat had ik me veel eerder moeten realiseren. Dat had hem veel woede en problemen kunnen besparen.

---

Bowties were never Cooler