Countdown to love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie bijde tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favorite club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongens geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carriere plan? Al hun tellers vallen nammelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Soulmate - Speler]
- Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov - Alec - KiliOfDurin
- Keanu Sparrow Hammond - Mary-Ann - Mamo
- Edmund Elmsäter - Celia - Elwood
- Alec Brendan Pierson - Alik - JustLovegood
- Aqua Truth Smiths - Rose - AnnaxElsa
- Mary-Ann Carter - Keanu - Noctis
- Rose Black - Aqua - Patholoog
- Celia Eloisa Agnelli - Edmund - JustLovegood


Koppels:
- Alik & Alec
- Aqua & Rose
- Edmund & Celia
- Keanu & Mary-Ann


Kamerindeling:
- Alik & Keanu
- Edmund & Alec
- Aqua & Mary-Ann
- Rose & Celia


Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het begin:
Alle jongeren zijn net aangekomen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

---

Bowties were never Cooler

Rose Black
Toch voorstellen. Ach, ik vond het prima, als zij ook wilde. 'Rose Black,' antwoordde ik. Oké, Rose, nu is het aan jou om iets terug te zeggen. 'Ik zag dat je fotografeert,' merkte ik op. Mooi, voeg er nu nog iets aan toe, dan is je werk compleet. 'De omgeving is er hier geschikt voor,' zei ik. Ik meende het. De omgeving hier was fantastisch. In Duitsland hadden we mooie, grote bossen, maar daar was het meer kouder en droger. Hier in Glasgow regende het meer en was er dus een ander soort vegetatie, maar het was ook mooi. Zo erg verschilde de natuur niet van elkaar, maar het was ook niet precies hetzelfde te noemen. Het had zeker een andere ambiance. Mijn blik gleed weer naar Mary-Ann. Ik kreeg verschillende signalen door van haar gezicht. Van de ene kant waren er sporen van lachrimpeltjes te zien, maar haar ogen leken niet te lachen. Zou ze ook hier naar toe zijn gestuurd omdat zij bij een studie was uitgeloot? Ik had geen idee waarom dit kamp was eigenlijk. Mijn ouders hadden me een folder laten zien en ik had er mee ingestemd, maar het doel ervan was erg vaag. Ik was het in ieder geval weer vergeten vanaf het moment dat ik me had opgegeven en in de brieven stond het uiteraard ook niet.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Mary-Ann Carter
'Rose Black,' antwoordde ze. Het bleef eventjes stil tussen ons. Iets wat ik lichtelijk ongemakkelijk vond, ik hield gewoon niet van stiltes. Dat vond ik ongemakkelijk en vervelend. 'Ik zag dat je fotografeert,' zei ze, 'de omgeving is er hier geschikt voor' vervolgde ze. Ik knikte vriendelijk. 'Deze omgeving is net een sprookje, ik voel me hier heel erg op m'n gemak' zei ik een beetje zacht. Ik kuchte even omdat mijn stem een beetje wegviel. Ik keek even om me heen. Wat ik hier deed was mij eigenlijk niet helemaal duidelijk. Mijn ouders hadden me hier maar naartoe gestuurd onder het nom 'het zal je vast wel goed doen'. Ik had ze blind op hun woorden gelooft en ja, nu was ik hier. Ik moest zeggen dat het me eigenlijk best wel beviel hier. Het was geen vreselijke plek. Ik had gewoon de heerlijke natuur om me heen en de ontspanning die het teweegbracht. Ik voelde me hier best wel op m'n gemak. Het was wel een fijne plek, ja, dat was het zeker. Maar ik miste thuis daarentegen wel een beetje. Dat beetje werd ook alsmaar erger. Ik miste mijn bed, mijn huisdieren, de mogelijkheid om de hele dag achter de laptop te zitten zonder dat iemand daarover klaagde, de nintendo wii op mijn slaapkamer waar ik altijd spelletjes op deed en bovenal mijn verborgen voorraadje chocolade die ergens in mijn nachtkastje lag. 'Waarom ben jij eigenlijk hier, of is het te persoonlijk als ik dat vraag. Ik wil namelijk niet opdringerig overkomen,' ratelde ik achter elkaar op. Vervolgens staarde ik weer even naar de grond, lichtelijk beschaamd vanwege mijn best wel indringende vraag.

---

26 - 02 - '16

Rose Black
Door een plotseling briesje deed ik mijn jasje dicht. Ik had het dan niet gauw koud, maar warmte was ook niet verkeerd. 'Oh, maakt niets uit,' zei ik gauw om haar gerust te stellen. 'Het is niets schaamtelijks of iets. Ik wilde graag geneeskunde doen, maar ik ben uitgeloot geworden. Mijn punten waren niet toereikend genoeg om meteen toegelaten te worden en de rest is alleen maar pech. Misschien is het toch wel een beetje schaamtelijk. Ik zou goede punten moeten hebben. Maar ik heb geen goed alternatief, dus doe ik nu een tussenjaar. Mijn ouders duwden me de folder over dit kamp in mijn handen en toen leek het me wel leuk. Wat is eigenlijk het nut van dit kamp?' vroeg ik toen. Logisch zou zijn geweest om haar nu te vragen waarom zij hier zat. 'Ik ben het vergeten,' lachte ik. 'Maar waarom zit jij hier?' Een vogeltje fluitte in de verte, maar werd waarschijnlijk weggejaagd door de steeds luider wordende mensen achter ons. Het leek wel een gezellig boel te zijn. Tussen de bomen door zag ik al een paar huisjes, maar ik had geen idee hoe groot het park was en of dat dus onze huisjes waren. Ik zou zeker wel moeten wachten totdat we werden geroepen of iets.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Edmund Elmsäter

Zenuwachtig sta ik op en neer te wippen op de bal van mijn voet. Ik heb mijn rugzak af gedaan. Ik kijk het kamp rond. Ik zie een jongen met een hond die aan het praten is met een andere jongen. Ik besluit dat zenuwachtig blijven staan geen optie is en vis mijn telefoon uit mijn zak. Ik sms naar mijn moeder:
Ben veilig aangekomen. Was een hoop gedoe, maar ik leef nog. Alles oké.
mijn vinger razen over het touchscreen. Mijn moeder word nogal hysterisch soms. Als ik haar had verteld wat er met het vliegtuig was gebeurd was ze me direct achterna gevlogen. Ik denk terug aan Grebbestad. De straatjes, het café waar ze hele goede kaneelbroodjes verkopen, de winkeltjes, de aardige mensen, en zelf de niet te harden vislucht in de haven mis ik. Een keer had ik een patatje gehaald en terwijl ik via de haven naar huis liep had een enorme zeemeeuw mijn bakje patat uit mijn hand gerukt en was hij heel tevreden met mijn friet op een paal gaan zitten. Ik lach even. Mijn telefoon trilt in mijn hand.
Goed zo. Alles oké daar? Is iedereen aardig? X Mama
Ik rol met mijn ogen. Ik ben er 5 minuten en mijn moeder wil gelijk alles weten.

---

I dress to kill, but tastefully

Alec Brendan Pierson/outfit

Ik was al bijna 6 uur onderweg en dat betekende ook dat ik er bijna was. Ik had er eigenlijk best wel wat zin in. Ik bedoel alles is beter als thuis zitten ik ging zelfs liever naar school dan dat ik thuis zat bij mijn nietsnuttige moeder. Ik zuchten terwijl ik het liedje
lost in the echo van linkin park wat harder zetten en zachtjes mee zong. Linkin park was mijn favoriete band in dat gingen ze waarschijnlijk ook blijven. Alle pijn en frustratie die een hun muziek zit vind ik geweldig en hun teksten man ik wou dat ik ook zoon muziek kon maken maar jammer genoeg heb ik geen talenten. Na nog een 15 tal minuten stopten de bus. Ik pakten mijn koffer betaalden en stapten uit. Ik trok mijn pet wat rechter op mijn hoofd en liep richting het terien. Ik had thuis een kleine kaart afgeprint zodat ik het terein makkelijk kon vinden. Na een 10 tal minuten lopen kwam ik op het terein aan en keek ik rond om te kijken of er iemand was waar ik hallo tegen kon zeggen. Ik zag een jongen met een blindgeleide staan samen met nog een andere jongen en liep en hun richting om hallo te zeggen. ‘Hey ik ben alec.’ Zei ik toen ik eenmaal bij de jongens was aangekomen en probeerde een beetje stoer over te komen.

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov
Ik draaide mezelf nog iets bij, zodat het in elk geval leek of ik de nu duidelijk jongen aankeek. Ik glimlachte wat. Ik had in elk geval mijn kamergenoot gevonden. "Aangenaam. Fijn dat ik je heb gevonden." Ik stond zoals altijd erg rechtop. De mensen van het leger hadden wel gezegd dat ik een prima soldaat zou zijn als ik zou kunnen zien. Verdomde blindheid. Ik glimlachte wat breder toen de jongen over mijn vriend vroeg. "Ilari. Hij is echt mijn steun en toeverlaat. Ik hoop dat je van honden houd, want ik kan niet zonder hem en normaal slaapt hij naast of zelfs in m'n bed." biechtte ik op. Hij zou er anders toch zoizo wel achter komen. Pas bij zijn vraag zakte mijn gevoel weer in mijn schoenen. "Als ik zou kunnen zien was ik hier niet geweest." mompelde ik licht bitter. Toen hoorde ik een tweede stem. Ik hoorde er een beetje onzekerheid achter. "Hey. Alik, aangenaam." Zelf was ik ook niet altijd zeker, maar dat stopte ik zo diep weg dat het niet te horen of te zien was. Zijn stem klonk wel heel erg sexy. Dat was nogsteeds niet iets waar ik me helemaal goed door voelde. Ik wist dat ik op jongens viel en ik wist ook dat mijn ouders het heel lastig vonden. Daarbij zou ik met een vriendje zoizo niet terug kunnen naar Rusland om mijn zusjes te zien op de dansacademie.

[ bericht aangepast op 10 feb 2014 - 21:56 ]

---

Bowties were never Cooler

[Morgen post ik weer, ik ga zo slapen]

---

26 - 02 - '16

Alec Brendan Pierson

"Hey. Alik, aangenaam." Zei de jongen met de hond en ik merkten dat hij een heel zwaar accent had ik kon er alleen niet op komen welk accent het was. ‘Leuk accent trouwens.’ Zei ik met een grijns en zetten mijn pet iets schever op mijn hoofd dat was een klein tik van me. Als ik een pet op mijn hoofd had verplaatste ik hem meestal wel een paar keer van plaats. ‘Nou ik denk dat ik mijn kamer genoot maar eens ga zoeken want ik heb het gevoel dat jullie twee al samen slapen.’ Zei ik met een grijns en pakten mijn koffers. ‘Tot straks.’ Zei ik nog snel en liep ik in de richting van een alleen staande jongen. Ik schouwde mijn koffer met me mee en zetten mijn pet deze keer iets rechter op mijn hoofd. Eenmaal aangekomen bij de jongen zetten ik mijn koffer naar en keek hem even aan. ‘Hey ik ben Alec.’ Zei ik met een grijns en zetten mijn pet weer wat schuiner mens ik moest echt eens mijn best doen om van die tik af te raken. ‘Dus kan het zijn dat jij mijn kamer genoot bent?’ Zei ik met een grote grijns en zetten mijn pet weer rechter.

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Aqua Truth Smiths
Het meisje schudde mijn uitgestoken hand. "Rose Black." antwoordde ze. Daarna stond ook zij op om een praatje te gaan maken met een meisje wat bij het hek foto's stond te maken van het geweldige landschap. Het was ook prachtig hier. De zon scheen en de bomen die het gigantische bos vormden dat grensde aan het kamp wuifden zachtjes in de wind. Ik zuchtte en liep op één van de andere meisjes af. Ze zat, een beetje afgezonderd van de rest, op haar koffer terwijl ze zich boog over een schrift. Ik liep ernaartoe, hopend dat ze niet te druk bezig was. "Wat schrijf je?" flapte ik er uit. Stomme vraag. Ik ook altijd met mijn vervelende nieuwsgierige vragen. "Sorry." voegde ik er mompelend aan toe. Shit, lekker begin van de dag. Goedzo Aqua, je hebt het weer helemaal verpest. Nou ja, ik heb ook niet gevraagd om dit kamp. Als ik het verpest is het jammer voor mijn ouders. Aan de andere kant moest ik hier de hele zomer blijven en wilde ik eigenlijk wel vrienden of vriendinnen maken. Ik stak mijn hand opnieuw uit. "Aqua." zei ik. Ik was eigenlijk best een beetje bang voor haar antwoord nu.

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Keanu Sparrow Hammond
"Aangenaam. Fijn dat ik je heb gevonden," zei de jongen. Ik knikte, maar besefte me al snel dat hij dat natuurlijk niet kon zien. "Insgelijks," zei ik snel. "Ilari. Hij is echt mijn steun en toeverlaat. Ik hoop dat je van honden houd, want ik kan niet zonder hem en normaal slaapt hij naast of zelfs in m'n bed," vertelde hij over zijn hond. "Of ik van honden houd?" herhaalde ik vragend. "Natuurlijk houd ik van honden. Ik wou er vroeger ook altijd één, maar mijn moeder is allergisch, helaas," vertelde ik hem. "Mag ik hem aaien?" vroeg ik. Ik wist dat je blindengeleidehonden eigenlijk nooit mocht aaien als ze aan het werk waren, maar ik vroeg het toch maar voor de zekerheid. "Als ik zou kunnen zien was ik hier niet geweest," antwoordde hij op mijn vraag, het kwam niet erg aardig uit zijn mond. Ik besloot maar te zwijgen. Al snel was er een tweede jongen bij komen staan. ‘Hey, ik ben Alec," stelde hij zichzelf voor. Alik stelde zichzelf ook al voor. "Ik ben Keanu," stelde ook ik mezelf voor aan de jongen. De jongen ging al snel weer weg, op zoek naar mijn kamergenoot. "Ik ben erg benieuwd naar de komende tijd," mompelde ik, meer in mezelf dan voor Alik.

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov
Ik glimlachte breed toen hij zei dat hij van honden hield. Dat was fijn, want ik kon echt niet zonder mijn grote pluizige vriend hier naast me. Bij zijn vraag fronste ik was en schudde mijn hoofd. "Liever niet. Vanavond als hij van zijn tuigje is wel, maar ik heb hem echt nodig om nergens tegenop te lopen." Ik had wel een stok, maar die ging ik niet gebruiken als het niet 100% moest. Bij zijn vraag of ik het hier leuk vond antwoordde ik wat bitter. Ik kon neits aan mijn ogen doen en er was ook niets in mijn leven gebeurt waardoor ik blind was geworden. ik was zo geboren en het kon niet veranderd worden met welke operatie dan ook. Een andere jongen met een hele sexy stem kwam bij ons staan, maar niet veel later na het voorstellen verdween hij weer. Ik keek hem wat verbaasd na en draaide me weer naar Keanu toen hij weer begon te praten. "Ik ook. Want hoe kan je een blinde jongen in hemels naam aan een baan helpen?" ik wist dat ik emt twee benen op de grond zou moeten blijven, maar zelfs dan kon ik het meeste niet. Gewoon soldaat of politieagent kon ik ook niet worden. Eigenlijk alle beroepen om je land te dienen kon ik niet uitvoeren, en dat was nou net wat ik wilde.

---

Bowties were never Cooler

Keanu Sparrow Hammond
"Liever niet. Vanavond als hij van zijn tuigje is wel, maar ik heb hem echt nodig om nergens tegen op te lopen," zei hij. Ik opende mijn mond om te zeggen dat hij nergens tegen op kón lopen, aangezien hij stil stond, maar ik zweeg. Dat leek me verstandiger. Ik wou niet meteen op de eerste dag al vijanden maken en dan al helemaal niet met mijn kamergenoot. "Ik ook. Want hoe kan je een blinde jongen in hemels naam aan een baan helpen?" Ik fronste. Ik had geen idee waar hij het ineens over had. Het ene moment had ik het gewoon over een kamp en hij begon ineens over een baan. "Wat voor baan?" Na wat wikken en wegen besloot ik dit keer maar niet te zwijgen. "Denk je dat we zo meteen onze kamers aangewezen krijgen of dat we ze zelf moeten zoeken?" vroeg ik vervolgens. Ik had geen idee wat de bedoeling nou precies was. Ik keek om me heen en zag overal wel wat mensen staan. Ik besloot dus ook maar te blijven staan. Zij zouden het wel weten en anders was ik in ieder geval niet de enige die achter bleef.

[ bericht aangepast op 11 feb 2014 - 21:27 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

[Het is een kamp om een baan/toekomst te vinden die bij ze past. Staat in de intro]

---

Bowties were never Cooler

[Oh sorry]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Edmund Elmsäter

‘Hey ik ben Alec.’ zegt een jongen die opeens voor mijn neus staat. Hij draait zijn pet wat schuiner. Ik weet even niets te zeggen.
‘Dus kan het zijn dat jij mijn kamer genoot bent?’ vraagt hij met een grijns.
'Ja, ik ben Edmund. Hoi.' zeg ik in het Engels. Mijn Zweedse accent is nogal zwaar. Ik voel dat mijn wangen rood worden. Snel laat ik mijn telefoon weer in mijn zak glijden. De zenuwen gieren door mijn buik. Hij is zo'n cool type, ik ben echt een nerd vergeleken met hem. Ik zie dat hij tatoeages op zijn amen heeft. Snel vraag ik er achter aan: 'Uit welk land kom jij/ Dit is niet stalkerachtig bedoeld.' zeg ik met een flauwe grijns. Ik haal mijn hand door mijn haar, zonder noemenswaardig resultaat. Ondertussen bekijk ik hem beter. Hij heeft donkerbruin haar en is wat langer dan ik, zo rond de 1.90 schat ik. Ik wacht op zijn antwoord.

[Sorry, dit stukje is wat korter. Is dat heel erg? Dan pas ik het nog even aan.]

---

I dress to kill, but tastefully