The Perfect Wedding? || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het Begin:
Harry en Louis zijn thuis in Manchester hun trouwdag, vrijgezellenfeestjes en huwelijksreis aan het plannen. Ondertussen zijn de anderen ook bezig met dingetjes voor de trouwdag of drama's in hun eigen leven. De trouwerij is over 1 maand en de spanningen beginnen nu zeker langzaam aan hoog op te lopen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:39 ]

Bowties were never Cooler

[Lou of Haz eerst?]

Bowties were never Cooler

( Kies maar, er moet gewoon weer wat leven in komen ^-^)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Mij maakt het niet uit. We laten Lisa kiezen(Lisa toch?)]

Bowties were never Cooler

( Als ze het topic nog kan vinden ;p En jup)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(De naam is inderdaad Lisa, al word ik ook aangesproken met Baksteen, Vlierbes. En ik reageer zo, moet even wat formulieren invullen voor mijn stage.)

Because I love him, do I need another reason?

[Sterkte!]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zoals wel logisch was in deze situatie keek ik wat beschaamd naar de vloer, die belegd was met lichtkleurig laminaat. Ik haalde mijn schouders op bij de vraag van mijn broer, niet wetende hoe te antwoorden. Het tweede wat over zijn lippen rolde kon ik maar al te goed begrijpen en ik knikte langzaam, hem nog steeds niet aankijkend. Ik was niet echt van plan nog iets te gaan zeggen, dus was ik blij dat Louis al naar beneden kwam en het korte, ongemakkelijke moment verbrak. Toch zou die ongemakkelijkheid nog wel even in de lucht hangen, dat was duidelijk. Dankbaar pakte ik de kleren van hem over en trok de boxer alvast aan, zorgvuldig ervoor zorgend dat ik de handdoek niet weg of omhoog schoof. Daarna haalde ik het ding van mijn middel, nu het veilig was, en hing het rond mijn schouders. Vervolgens hees ik de joggingbroek over die mijn benen, het ding hing voor mijn smaak te los om mijn heupen, wat me normaal gesproken eigenlijk niet boeide aangezien ik het meestal aanhad als ik zeker wist dat er niemand kwam. Ik keek Louis nog even na toen hij naar de keuken liep, en mijn broer die volgde. Ik wist wel waarom, maar het leek me niet echt nodig meer. Zuchtend kwam ik in beweging en ging maar naar de bank, waar ik ging zitten en een been over de ander sloeg. Een beetje dom misschien, ach ja. Ik sloeg de stof die rond mijn schouders hing wat beter over mijn borst, zo onzeker en ongemakkelijk als ik me nu voelde kon ik niet anders. Rustig wachtte ik af tot de twee in de keuken terug naar de woonkamer zouden komen, ik haakte mijn vingers in elkaar en draaide ze wat rond om maar iets te doen te hebben.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik stond tegen het aanrecht aan geleund terwijl ik Jem aan de lijn probeerde te krijgen terwijl het theewater warm werd. Toen ik de piep hoorde dat hij niet opnam gooide ik met een lichte grom mijn mobiel door de keuken. Ik schrok op toen ik Marcel's stem hoorde. Mijn wangen werden licht rood van schaamte. Zijn woorden liet mijn hoofd schudden. "Het ligt niet aan jou, Marcel. We hadden moeten opletten. Het is zeker niet jou schuld." zei ik rustig. Mijn huid begon te tintelen onder zijn hand toen hij die op mijn schouder legde. Ik was zo enorm verward. Dit hoorde allemaal niet, maar het gebeurde wel. Mijn wangen werden langzaam rood door het afscheidskusje op mijn wang, wat een withete afdruk op mijn wang achterliet. Toen zijn woorden tot me door drongen pakte ik zijn pols vast en trok hem terug naar me toe, waardoor ik omhoog moest kijken. "Jij gaat niet wel, Marcellus. Het is mijn schuld dat je je zo voelt en ik wil het goed maken." zei ik terwijl ik de klik hoorde van het theewater. Zonder zijn pols los te laten schonk ik het water in de theepot en deed de theezakjes erin. Daarna draaide ik me weer naar de lange jongen met de jampotbril toe. "Blijf alsjeblieft." zei ik tegen hem met grote smekende puppyogen. Ondertussen kwamen zijn twee hondjes en mijn doerak de keuken in gerend, waar mijn hond natuurlijk over de kop ging om de pups hun plotse gedraai bij te houden. Mafketel. Hij donderde natuurlijk zijn waterbak om, waardoor we een waterballet hadden. Ik zuchtte en liet Marcel even los. Ik pakte een doekje en zakte op mijn knieen in de hoop het snel droog te maken. Ondertussen luisterde ik of ik Marcel hoorde. "Kan je drie mokken pakken, alsjeblieft?" vroeg ik terwijl ik zo goed als ik kon het water probeerde te doen. Ondertussen crossten de honden nogsteeds door het huis. Ik kon dat wel proberen te stoppen, maar dat lukte toch niet en ik was zoizo te erg afgeleid door het water en Marcel die achter me stond terwijl ik hier alleen in mijn boxer op mijn knieen op de grond voorover gebukt zat.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
Louis schrok duidelijk van mijn actie, om vervolgens een lichtrode kleur op zijn wangen te zien verschijnen, die mij toch lichtelijk lieten grijnzen. Deze verdween al ietwat toen hij zijn hoofd schudde, wat ook zorgde voor een protesterend geluid uit mijn mond. Hij kon van alles zeggen, maar ik wist wel dat het mijn schuld was, ondanks ergens in mijn achterhoofd ook rondspookte dat het niet helemaal mijn schuld was. 'Ik ben toch degene die hier zit op een moment dat het niet hoort?' mompelde ik zachtjes terwijl ik opzij keek, zodat ik de jongen aan kon kijken. Ik drukte daarna een zacht kusje op zijn wang, als teken van afscheid, om weer een stap naar achteren te zetten, zodat mijn arm ook weer slap langs mijn lichaam viel. Tenminste voor een kleine seconde, want al snel werd mijn pols weer vastgepakt, zodat Louis me weer naar zich toe kon trekken. 'Je hoeft het niet goed te maken, het is jouw schuld niet en ik ga wel,' mompelde ik zachtjes, om me uit zijn greep te wurmen. Iets wat een hopeloze poging leek waardoor een zucht mijn mond verliet en rustig naar zijn bewegingen keek. Tot ik vanuit mijn ooghoeken een paar puppy ogen zag en de fout maakte, om hem aan te kijken. 'Lou, je weet dat ik niet tegen die ogen kan,' mompelde ik zachtjes terwijl ik toch nog steeds een poging probeerde, om te vluchten. Al was ik blijkbaar de enige die weg wilde, want de puppy's hadden het te druk met een waterballet maken en de hond van onze Louis. 'Mijn excuus voor de twee beesten,' verliet mijn mond bij zijn zucht, om toch ondertussen drie mokken, zoals gevraagd, te pakken. Ik wist niet zo goed welke houding ik mezelf aan moest geven, zeker niet nu die twee ook niet mee leken te helpen, of Louis zelf. Het was allemaal een klein deel al wat speelde. Mijn blik gleed naar de jongen die de grond droog maakte, om op mijn lip te bijten.. Een mislukte poging om nog een zucht binnen te houden. 'Weet je het zeker, Lou?' probeerde ik mezelf nog een houding te geven, want ik kon ook vrij weinig met de thee.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Liam had al snel weer opgehangen, waardoor ik zuchtte en mijn mobiel weer op de tafel legde. "Die is bezig met amdere dingen. Ik denk dat het meer zin heeft om hem later weer te bellen," zei Niall met een grijns. Ik knikte afwezig. Toen hij zich tegen me aan nestelde en een kusje op mijn wang drukte reageerde ik niet echt. "Hoe denk jij dat we het beste aan mensen kunnen vertellen dat we een relatie hebben?" vroeg de jongen naast me ineens. Hij keek me aan met zijn heldere blauwe ogen en kon het niet laten opnieuw een kus op mijn wang te drukken. Nu verscheen er een klein glimlachje op mijn gezicht, "Het liefst zou ik nu gewoon naar buiten rennen en schreeuwen dat ik van je hou, maar ik denk niet dat het de beste manier is," grijnsde Niall. Hij legde zijn hoofd op mijn borstkas en ik begon afwezig door zijn haar te woelen. "Hoe denk je dat mensen erop gaan reageren?" Ik staarde een tijdje zwijgend voor me uit. "Ik weet niet, Niall." Ik dacht aan mijn familie. Ze waren absoluut tegen homo's. Ik zuchtte en keek met een moeilijke blik naar mijn vriendje. "Misschien gaat het niet werken, jij en ik samen," zei ik toen zachtjes. Nog één misstap en ik was mijn familie voorgoed kwijt, iets dat ik niet wilde. Maar ik wilde Niall ook niet kwijt. Ik wist het niet.

Niall Horan

Opeens is Zayn heel stil en ik ben bang dat er iets mis is. 'Ik weet niet, Niall.' Aan zijn stem, aan hoe hij doet, er is iets mis. En dat ligt aan mij.'Misschien gaat het niet werken, jij en ik samen.' Boem. Au. Meteen rollen er tranen over mijn wangen. Ik wil hem niet kwijt. Ik wil niet dat hij denkt dat het niet gaat werken. Ik rol me op tot een bolletje en huil zachtjes. Zayn raak ik niet meer aan. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, maar ik wil niet meer dat hij hier is. Ik zeg niks en lig hier alleen maar zo. Na een tijdje ben ik weer uitgehuild en kijk ik hem met een betraand gezicht aan. 'Zayn ik hou van jou. Ik wil niet dat je zo denkt,' zeg ik en ik doe moeite de tranen tegen te houden. Gewoon het feit dat hij denkt dat het misschien niet gaat werken. Ik kan er niet goed meer tegen. Ik ben sowieso al onzeker en ik dacht dat ik nu eindelijk de persoon had gevonden waarmee ik altijd samen kon zijn. Dat we zonder twijfels samen zouden kunnen zijn. Maar natuurlijk kan dat niet. Het was dan ook te mooi om waar te zijn.

Spoiler alert: you will save yourself

Zayn Malik
"Niall! Sorry, nee, niet huilen aljeblieft.." Fijn, zie je wel dat ik iedereen kwets. "Zayn ik hou van jou. Ik wil niet dat je zo denkt," zei Niall terwijl hij moeite deed om niet opnieuw in tranen uit te barsten. Ik trok de jongen stevig tegen me aan en drukte een kus op zijn kruin. "Alsjeblieft niet huilen, Niall. Ik hou nog steeds van je." Ik wilde hem geen pijn doen. "Het ligt niet aan jou Ni, je bent echt perfect zoals je bent. Ik wil alleen geen problemen met mijn familie. Je weet hoe ze denken over Louis en Harry." Ze hadden openlijk hun mening gegeven, ze waren één van de weinigen die hen nog niet hadden geaccepteerd. "Ik wil dat echt niet." Opnieuw drukte ik een kus op zijn hoofd en woelde met mijn hand door zijn haar. "Ik hou echt van je, maar ik wil mijn familie niet kwijt.. Sorry, Niall. En om het de rest van ons leven voor ze te verbergen.." Ik wist het echt niet. Natuurlijk wilde ik mijn vriendje niet kwijt. Maar ik wilde ook mijn familie niet missen. Ze betekenden zo veel voor me.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 19:41 ]

Louis Tomlinson
Marcel bleef proberen weg te gaan, waardoor mijn grip om zijn pols zich nog iets versterkte. "Het is wel mijn schuld. Ik had naar Hazza moeten luisteren en in elk geval een boxer aan moeten doen." Zonder hem los te laten schonk ik intussen het water in de theepot en deed de theezakjes erin. Toen ik daarmee klaar was draaide ik me weer naar Marcel toe en smeekte hem te blijven. Ik glimlachte een beetje toen hij zei dat hij niet tegen mijn grote puppyogen kon, al bleef hij wel vechten tegen mijn grip om zijn pols, die daardoor zeker neit minder werd. Hij was bijna mijn zwager en ik vond het veels te genant om hem nu zomaar te laten gaan voor ik zeker wist dat alles goed was. Net toen ik hem wat wilde zeggen kwamen onze honden zo de keuken ingecrosst en gooide Scott zijn waterbak om waardoor de keuken veranderde in een zwembad. De honden renden weer verder. Hierdoor bleef ik met de zooi achter. Nu moest ik de jongen wel loslaten. Ik pakte een doek en liet me op mijn knieen zakken om het water zo goed mogelijk te proberen op te doen. Ik vroeg hem wel mokken te pakken om hem bezig te houden, maar dat was natuurlijk maar voor even. Toen hij zijn excuses aanbood voor zijn honden wuifde ik eht weg. "Het was die sukkel van mij die geen bochten kan maken. Daar kunnen jou twee pups niets aan doen. Hazza's hond gedraagt zich nu voorbeeldig, maar die van mij moet er zoals altijd weer een zooitje van maken." zei ik terwijl ik verder ging met het droog maken van de keuken. Ik was me wel erg bewust van ze situatie nu. Marcel zijn ogen die op me branden terwijl ik in alleen mijn boxers op mijn knieen zat. Als het Harry was geweest had hij waarschijnlijk niet van me af gebleven, maar Marce; kon dat blijkbaar wel, al hoorde ik wel een zucht van hem vandaan komen. Bij zijn vraag dwijlde ik net het laatste beetje op en ik stond op om de doek uit te wringen. "Natuurlijk meen ik dat. Ik wil niet dat we zo elkaar niet meer zien tot je weer langs komt en anders tot het vrijgezellenfeest. Dat is gewoon niet goed." zei ik voor ik naar hem toe liep en een kus op zijn wang, dicht bij zijn mondhoek, plaatste als vredensgebaar. Een kus van afscheid drukte ik namelijk op iemand's slaap, niet op z'n wang.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
Ik wist dat het één hopeloze poging was, om me uit Louis zijn greep te wurmen en zeker toen deze verstrakte. 'Het is jouw schuld niet, want ik had aan Hazza zijn reacties al moeten weten dat ik beter thuis had kunnen blijven.' Onbewust probeerde ik me nog steeds uit Louis zijn greep te wurmen, maar met het feit dat mijn huid op dit plek alleen maar meer begon te branden. Niet alleen omdat Louis deze vast had, maar ook deze keer door de pijn. Dat was de reden dat alleen een zucht mijn mond verliet, om vervolgens gewoon zijn bewegingen te volgen met mijn ogen. 'Al ben ik nog wel steeds blij dat mijn broertje nog steeds voor jou is gevallen,' voegde ik er na een korte stilte aan toe, omdat ik sowieso wel goed met de jongen op kon schieten. Het was ergens ook wel bedoeld als teken dat het goed zat. Ondertussen had ik de hoop al opgegeven om los te komen, iets wat ik eerder had moeten doen, want de hond van Louis leek wel te hulp te schieten, met de waterbak omgooien, waardoor ik al snel weer los was. Niet dat ik het op een vluchten zette, wat eerst wel in mijn gedachten opkwam. Nee, ik pakte drie mokken, zoals me gevraagd werd, om me daarna terug naar Louis te draaien, die bezig was met de vloer. Iets waardoor ik me alleen maar ongemakkelijker begon te voelen, op een of andere manier. 'Het zijn die lompe beesten van mij, die te druk zijn, waardoor jou hond er ook weer een houtje van kan,' verliet mijn mond waarna Louis gelukkig snel klaar was. Mijn blik langzaam terug gewend naar de mokken, luisterend naar zijn woorden. 'Wie zegt dat we elkaar dan pas weer zien? Ik had het over een andere keer terug komen en het is echt al goed hoor, Lou,' mompelde ik zachtjes, om terug te willen kijken naar de jongen. Alleen met mijn stomme kop natuurlijk weer op het verkeerde moment waardoor Lou zijn kusje op lippen belandde, in plaats van mijn mondhoek, wat Louis zijn gebaar altijd was. Ik schoot achteruit met grote ogen, knalrode wangen tot ik het aanrechtblad tegen mijn rug voelde. 'I-i-ik..' Ik viel stil, om mijn blik naar de neuzen van mijn schoenen te richten aangezien ik vrij weinig had te zeggen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Marcel zijn vlijende woorden deden me licht blozen, al was dit van korte duur want al snel maakte mijn hond er een waterballet van in de keuken omdat hij achter de twee pups van de gebrilde jongen aanrende. Ik zuchtte en begon het op te ruimen met een doek terwijl Marcel hopelijk de mokken pakte. Hij bleef zich maar verontschuldigen voor zijn hondjes, terwijl het toch echt Scott's stomme schuld was. "Die van jou pleuren niet eens in de zoveel dagen over hun eigen waterbak omdat ze weer eens niet stil kunnen zitten, Scott wel. Ik zit hier wel vaker op mijn knieën, dus maak je geen zorgen." zei ik met een klein glimlachje voor ik opstond en de doek uitwrong. Normaal was Harry er eigenlijk altijd wel om dan het beste te maken uit de situatie en me gelijk te nemen op de keukenvloer, maar nu was dat eigenlijk voor de eerste keer niet het geval. Toen Marcel begon te mompelen over een andere keer terug komen, schudde ik resoluut mijn hoofd. "Het is niet goed, anders zou je niet zo goed. Ga lekker zitten in de kamer en geniet van je thee." zei ik voor ik hem een kus in zijn mondhoek wilde drukken. Dit ging alleen vrij goed mis waardoor ik hem midden op zijn zachte smalle lippen kuste. Mijn hart maakte voor een milliseconde een sprongetje voor de jongen vliegensvlug naar achter schoof en met knal rode wangen ongemakkelijk bleef staan. Bij mij werden mijn wangen ook extreem rood en ik keek naar de net gedweilde grond terwijl ik probeerde uit te vogelen wat er net in hemelsnaam was gebeurt en hoe ik me erbij voelde. De jongen begon te stotteren. Heel voorzichtig legde ik mijn hand op zijn borst en ik keek hem recht in zijn felgroene ogen aan, die hij verstopte achter zijn bril. "Het geeft niets, Marcel. Gewoon een ongelukje. Laten we het gewoon vergeten en thee gaan drinken, goed?" vroeg ik terwijl ik goed hoorde dat mijn stem vreemd trilde. Ook voelde ik dat ik deze kus toch echt niet zo snel kon vergeten. het was maar een ongelukje geweest, maar een paar milliseconden en extreem fout, het voelde zo anders dan welke zoen ik ooit had gehad, zowel voor Harry als met Harry.

Bowties were never Cooler