The Perfect Wedding? || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het Begin:
Harry en Louis zijn thuis in Manchester hun trouwdag, vrijgezellenfeestjes en huwelijksreis aan het plannen. Ondertussen zijn de anderen ook bezig met dingetjes voor de trouwdag of drama's in hun eigen leven. De trouwerij is over 1 maand en de spanningen beginnen nu zeker langzaam aan hoog op te lopen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 12:39 ]

Bowties were never Cooler

Sarah Felicia Tomlinson.

Jeremy zegt resoluut dat ik mee moet komen en ik negeer hem compleet. Liam trekt zijn boxer aan en vraagt zich hardop af hoe Jeremy binnen is gekomen, waarna hij de deur dichtgooit. Ikzelf schiet eerst in mijn boxer, waarna mijn beha volgt. Bij gebrek aan zin meer aan te doen, Jeremy zou koste wat kost zodadelijk verdwijnt, al moet ikhem eeigenhandig nasr huis duwen. In mijn lingerie nog wel. "Hier zijn je sleutels, doei," sis ik, ik zou toch iets moeten zeggen. Ik gooi de autosleutels naar hem toe en doe verder alsof hij er niet is. Al is mijn humeur wel enigszins -wel iwts mesr - verpest. Op blite voeten trippel ik naar een ahiet van Liam, wat ik over minn hoofd trek, gelukkig is hij niet pietje precies wat opruimen, al zou hwt best kunnen zijn dat ik de vorige kwer zijn shiet in deze hoek hwb gwgooud. Ik grijp het elastiekje om mijn pols weer vast en doe een knot in mijn haar, als ik me daar ook alleen maar meer aan ga zitten irroteren ben ik straks al helemaal chagrijnig. Nors, omdat ik Jeremy perse weg wil hebben, duw ik de gordijnwn iets uit eljaar en kijk naar buiten. Jemig, zelfs de gordijnwn zaten dicht, is hij nou echt zo dom?

Reality's overrated.

Jeremy Darren Tomlinson
Payne trekt zijn boxer aan, waarna hij zich hardop afvraagt hoe ik hier binnen ben gekomen. Hij gooit de deur dicht. Sarah begint zich ook aan te kleden. 'Hier zijn je sleutels, doei,' sist ze daarna en werpt de autosleutels in mijn richting, die ik behendig vang. Ze loopt op haar blote voeten naar Liam's shirt, die ze dan aantrekt. Ze doet haar - haar in een knot, waarna ze de gordijnen opent.
'Nou... dan is het maar tijd om te gaan, denk ik,' mompel ik, maar in plaats van regelrecht naar de deur te lopen, ga ik eerst nog richting Sarah, die ik bij haar arm vastpak. 'Dag, Payne, tot snel. Of niet, eigenlijk,' zeg ik en probeer Sarah mee de deur uit te trekken.

"Family don’t end in blood”

Sarah Felicia Tomlinson.

"Nou... dan is het maar tijd om te gaan, denk ik," mompelt Jeremy. Ik hoor zijn voetstappen en deze lijken richting mijn kant te komen, al voor ik me om kan daaien sluit zich een hand om mijn arm en Jeremy probeerd me mee te trekken. "Dag, Payne, tot snel. Of niet, eigenlijk."
      Nu word ik al helemaal boos, ten eerste, hij hoeft niet zo over me te bazen, en al helemaal, hoe durft hij zo over Liam te praten. Liam is een goed persoon, dat weet ik zeker, dat is zo'n beetje het enige waar ik zeker van ben. Snel grijp ik naar zijn pols, draai deze pijnlijk om en duw hem van me af. Ik doe een paar stappen achteruit. "Blijf van me af, ik blijf hier. Punt. En als Liam liever niet heeft dat ik hier blijf slapen, dan zoek ik wel ergens een plek om te slapen. Want voorlopig ben ik even helemaal klaar met je. En het kan me niet schelen wat jij er van vind."

Reality's overrated.

Jeremy Darren Tomlinson.
Nu wordt Sarah nog bozer. Ze grijpt snel mijn pols, draait deze om en duwt mij van zich af, waarna ze een paar stappen achteruit doet. 'Blijf van me af, ik blijf hier. Punt. En als Liam liever niet heeft dat ik hier blijf slapen dan zoek ik wel ergens een andere plek om te slapen. Want voorlopig ben ik even helemaal klaar met je. En het kan me niet schelen wat jij ervan vindt.'
Ik kijk woedend van de één naar de ander. Naar Sarah, mijn zusje, die ik nu bij wijs van spreken wel zou kunnen wurgen, die nooit naar mij luistert, maar toch mijn zusje blijft. En naar Liam, de persoon die ik inmiddels intens haat. Degene die aan mijn zusje zit. Ik durf te wedden dat hij haar gebruikt. Hij is een arrogante eikel, die zichzelf heel wat vind. Eentje die van mijn zusje af moet blijven, want ik ben er vrijwel zeker van dat hij haar gebruikt. Dat zie ik gewoon, aan zijn blik, zijn houding... Maar liefde maakt blind, een spreekwoord dat hier wel op zijn plaats is. En daarom moet ik Sarah beschermen, of ze dat nu wil of niet. Het is voor haar eigen bestwil, ik moet haar helpen met de dingen die ze zelf niet ziet.
Ineens wordt het kijken naar Liam mij teveel en kan ik mij niet meer inhouden. Een schreeuw verlaat mijn mond, eentje die uit het diepst vanbinnen komt, een soort oerkreet, en dan storm ik op hem af. Voor hij kan reageren heeft mijn vuist de eerste stoot al gegeven, eentje tegen zijn wang. Er volgt een stomp tegen zijn oog, een knietje in zijn buik. Dan een harde duw, waardoor hij op de grond valt. Meerdere trappen. In zijn buik, zijn maag, tegen zijn benen, zijn enkels en scheenbenen, en tegen zijn bovenlichaam, zijn ribben en zijn borstkas. Daarna vlieg ik boven op hem en ga weer verder met mijn handen in het gezicht van de jongen, die inmiddels al hevig bloedt.

[Badass Jeremy.]

"Family don’t end in blood”

Sarah.

Als Jeremy Liam ineens aanvalt zit ik even in een dilemma,ik mag dan ni al te aardig zijn, en weeweet dadat ook, maar als ik dan geweld gebruik blijft hwt meestal bij een duw. Echt lichamelijk letsel gaat zelfs mij te ver. Jammer genoeg denkt Jeremy hier blijkbaar anders over, en zal ok ik geweld moeten gebruiken. In kalmerende woorden ben ik niet belaald goed, mensrn tot het kookpunt brengwn gaat me een atuk beter af. Toch, Jeremy is mijn broer, mijn familie, Liam is mijn vriend. Of ik van Liam houd? Ik heb werkelijk waar gaan idee, ik zou je niet edns kunnen vertellen of ik van Jeremy hou, en die is al zeker zeventien jaar mijn broer. Wat is houden van eigenlijk? Allemaal kleffe shit. Langzaamaan begint mijn bleoed te koken en bal ik mijn vuisten. De twijfwl zal niet langer hebben geduuuedn dan een paar seconden, maar toch lijkt het veel langer. Woedend grijp ik Jeremy bij de achouders en duw hem, enigzins bij Liam vandaan, op de grond. Daar geef ik hem een harde klap in zijn gezicht. "Wát denk je dat je aan het doen bent, bdn je helemaal gek geworden? Liam heeft hier helemaal niks mee te maken, dit is ieta tussen ons en nog, het is alleen maar laf om je fysirkr kracht boven je geest te gebruiken. Dom. Hypocriet." Ik bries als een wild stier. Ik mag dan wel een vrijn klein, fragiel meisje zijn, op sommige momenten ben ik net een bpdybuilder.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 22:57 ]

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Het kostte nog best wat moeite om kleren te vinden en Scott bezig te houden. Uiteindelijk had hij mijn kussen uit het sloop getrokken en was het kussen aan het mollesteren. Ik liet het maar even zo. Dan hoefde ik alleen straks veren te ruimen en niets anders. Ik pakte een boxer van mij en een van Harry. Ook Harry's joggingbroek, maar die van mij kon ik niet vinden. Ik droogde me maar af en trok mijn roze hartjes boxer aan. Daarna ging ik verder opzoek naar mijn broek. Uiteindelijk vond ik Scott met z'n tanden erin onder het bed. Ik zuchtte en pakte toen maar Harry's kleren. Ik liep terug naar beneden en Scott trippelde vrolijk achter me aan met m'n verscheurde joggingbroek in zijn bek. Gek beest, net als z'n baasje. Toen ik beneden aankwam drukte ik Harry zijn kleren in zijn handen. "Sorry, m'n broek is bezet." mompelde ik voor ik nog even ongemakkelijk een hand door mijn warrige haren haalde. "Euhm... Ik ga thee maken." mompelde ik voor ik naar de keuken liep. Nog even liet ik mijn ogen over Marcel glijden. Waarom werd ik elke keer onzeker over de relatie van Harry en ik als Marcel in de buurt was? Harry was mijn beste maat en we hadden zoveel geweldige dingen samen, waarom werd ik er dan zo onzeker over? Ik zette water op in de ketel en gooide toen wat koud water in mijn gezicht. Doe normaal Louis. Denk aan het gevoel wat Harry je altijd geeft als jullie alleen zijn. Hoe kan je dan nog aan de relatie twijfelen? En nog wel door z'n verdomme broer. Ik was hier echt geschift aan het woorden. Marcel was mysterieus, schattig, knap en heel lief, maar dat was Harry ook... Toch? Waarom twijfelde ik in godsnaam zo?! Ik viste uiteindelijk maar mijn eigen mobiel uit mijn boxer, waar ik hem in had gestopt, en belde mijn broer. Misschien zou eht dan in elk geval een klein beetje minder awkward worden. Het ergste van deze verwarrende situatie was misschien nog wel dat ik hier nu stond met een deels stijve terwijl ik nog geen kwartiertje geleden geweldige sex met mijn verloofde had gehad.

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 0:50 ]

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Sarah en Jeremy waren nog steeds aan het bekvechten, en ik keek van de een naar de andere. Ineens verliet een schreeuw Jeremy zijn mond, en hij stormde op me af. Voordat ik ook maar iets kon doen voelde ik zijn vuist al op mijn wang, en toen volgde een stomp op mijn oog, en een knietje in mijn buik. Daarna volgde een harde duw, waardoor ik op de grond viel. Daar kreeg ik meerdere trappen, en hij ging vervolgens weer verder in mijn gezicht. Hij was zo snel dat ik er niks tegen in kon brengen. 'Laat me met rust!' schreeuwde ik in de hoop dat hij zou kappen. Gelukkig duwde Sarah de doorgedraaide jongen bij me weg, en stond ik gauw op. "Wát denk je dat je aan het doen bent, bdn je helemaal gek geworden? Liam heeft hier helemaal niks mee te maken, dit is ieta tussen ons en nog, het is alleen maar laf om je fysirkr kracht boven je geest te gebruiken. Dom. Hypocriet." zei Sarah tegen hem. 'Jemig, wat is er mis met jou?' vroeg ik aardig boos aan hem.

How far is far

Jeremy Darren Tomlinson.
'Laat me met rust,' schreeuwde de jongen onder mij, maar ik negeerde hem compleet en sloeg gewoon door. Tot Sarah mij bij hem wegtrok. Ze geeft mij een harde klap in mijn gezicht. 'Wát denk je dat je aan het doen bent, ben je helemaal gek geworden? Liam heeft hier helemaal niks mee te maken, dit is iets tussen ons en nog, het is alleen maar laf om je fysieke kracht boven je geest te gebruiken. Dom. Hypocriet,' zei ze woedend.
'Jemig wat is er mis met jou?' vroeg Liam aan mij, ook redelijk boos. Deze woorden zorgden er bijna voor dat ik hem opnieuw zou aanvallen, maar dit deed ik niet. Ik kon mij nog net inhouden, al was dat niet voor hem, maar voor Sarah. Ik wilde haar tegen Payne beschermen, maar ik wilde haar ook niet nog meer verdriet doen dan ik nu al had gedaan.
'Ooit zul je me dankbaar zijn, dankbaar dat ik je tegen deze loser heb proberen te beschermen, en dan zul je spijt hebben, spijt dat je niet naar mij geluisterd hebt,' zeg ik boos, maar kalm, tegen Sarah.

"Family don’t end in blood”

[Louis saved the day in mijn vorige aangepaste post. Jullie kunnen hem nu of wanneer jullie willen gebruiken. Aanpassen hoeft voor mij niet.]

Bowties were never Cooler

Sarah.

Als Liam Jeremy toewerpy of hij helemaal gek is gewordebn werp ik hrm een veelbetekenende blik toe, aan de ene kant begrijp ik het conpleet, aan de andere kant gooit hij alleen maar extra olie op Jeremy's vuur. Ik weet precies hoe je mensen boos kan makeb, als grote ruzieschopper zijnde. Mijn broer houd zich in, gelukkig, natuurlijk is hij nog altijd een stuk sterker als ik en hij zou me zo omver kunnen werpen. Ik had daarnet het voordeel van verassing en een woede die mijn spieren op liet ponpen, maar hoewel die kwade emoties nog lang niet weg zijn gedreven ben en blijf ikl fragiele Sarah, die ook nnog eens de lengte mist intimiderend te zijn.
Jeremy begint te zeiken dat hij me alleen maar wilt helpen eb een schamper lachje verlaat mijn keel. "Ben je aan het ijlen of zo? Sorry hoor, maar die paar keren dat ik met iemand thuis kwam vobd je ze harstijke gaaf, xeker als bleek wat voor achtergrond ze hadden en me alleen maar gebruikten. Dat had ik aan moeten zien komen, natuurlijk, eie is er zo gek mij oprecht leuk te vinden, maar toen had je mw moeten beschermen,als je dat toch zo nodig moet. Ik kan prima vokr mezelf xorgen. En. Nu. Rot. Je. Op."
Ineens klinkt het geluid van ern telefoon, die van Jeremy, die op de grond is gevallen tijdens zijn aanval. De naam van mijn oudste broer staatr op het scherm. Maar natuurlijk, Louid belt Jeremy alweer, wanneer is de laatste keer dat hij mij überhaupt hreft gesproken? Het maakt me alleen maar chagrihniger en ik pak zijn telefoon op, gooi deze naar hem toe en loop dan naar de deur, deze open ik voor minn broer, on Jeremy dan ket een kille blik aan te kijken.

Reality's overrated.

[Iemand voor Shaney?]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[LuciIle went Oceanus.]

"Family don’t end in blood”

[LucilIe went Malcolm.]

Reality's overrated.

[Gaat hier nog wat gebeuren? Willen jullie tijd skippen? Of laten we t doodlopen?]

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
Ik had nog steeds geen idee wat er nu van me verwacht werd, maar ik wil wel dat ik nog steeds naar huis wilde. Ik keek even hulpeloos naar de twee hondjes, die ondertussen weer rondliepen door het huis en blijkbaar nog niet wilde gaan, om naar mijn broer te kijken. Volgens mij was het ondertussen wel duidelijk dat, ondanks de woorden die mijn mond verlieten en ook gemeend waren, ik me nog steeds aardig ongemakkelijk voelde. Dat voelde ik me toch al snel, dus op zich was het niet vreemd en al helemaal in deze situatie niet, want als je -je dat niet voelde, was er toch echt iets mis. Een zachte zucht rolde over mijn lippen, om mijn blik naar Louis te laten glijden, die zich ondertussen weer bij ons had gevoegd en al snel een uitvlucht maakte door thee te gaan maken. Het bleef me niet onopgemerkt dat mijn blik over me heen gleed waardoor de mijne weer naar mijn schoenen werden getrokken. Het maakte me alleen maar onzekerder en bezorgde me toch wel een kriebel. Ik schudde mijn hoofd, om weer terug te kijken naar Harry en de kleding in zijn handen, om een klein, zwak glimlachje te laten zien en toch naar de kamer te lopen, zodat de jongen zich eerst normaal aan kon gaan kleden. Ik liep langzaam naar de keuken waar ik Louis aantrof, die nog steeds bezig zou zijn met de thee, of aan de telefoon inmiddels zat. Toch besloot ik hem heel eventjes te storen. 'Sorry Lou, het was niet mijn bedoeling, maar..' De rest van mijn zin liet ik open, zodat hij deze verder zelf in kon vullen. Mijn hand legde ik op zijn schouder, om zoals altijd een zacht kusje op zijn wang te drukken, wat normaal was geworden van mijn kant bij mijn familie, of aanstaande, bij afscheid. 'Ik ben alweer weg en kom een andere keer wel terug,' verliet mijn mond terwijl ik even rondkeek naar de twee, die met me mee zouden moeten naar huis.

( Sorry, late reactie.)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer