[300] RPG: Cruel intentions | Speeltopic - Speeltopics

Het is het jaar 2039 en de maatschappij is vrijwel geheel vernietigd na vele oorlogen. Overal in de wereld heerst er een crisis en 'normaal werk' bestaat vrijwel niet meer zonder dat je overvallen en/of vermoord wordt voor geld. Men komt op allerlei manieren aan hun geld doordat ze in paniek raken om te overleven. De werelddelen worden niet langer geleid door de regeringen, maar door bedrijven.
      Er zijn geruchten dat het machtigste bedrijf, [Elektro Corporations], elk jaar een levensgroot spel organiseert: een gevechtstoernooi voor geld, een miljoen om precies te zijn.
      Het doel is dat je het geld van je tegenstander afpakt zonder dat je, je eigen geld kwijtraakt. Enkele mensen worden uitgenodigd om hieraan mee te doen en krijgen een koffer met een miljoen met een simpel briefje opgestuurd: “Alleen openmaken als je mee wilt doen”.
Ze worden in een groot huis gedropt waar ze het misleidende spel zullen spelen en duizenden mensen naar hun kunnen kijken. Overal in het huis zijn namelijk camera's geplaatst zonder dat hun het weten.
      Maar als iemand het geld kwijtraakt, zadel je diegene ook op met een gelijkwaardige schuld. Zou jij iemand voor een miljoen in de schulden steken, zodat jij je miljoen kunt krijgen? Zelfs als het een dierbare was?

Zie onder de spoiler de foto's van het huis.


Rollen:
Team 1.
– Rochelle Alesha Owens | Murdock
– Mikaela Hailey Hayes | Disaronno

Team 2.
– Xavier Roman Jones | Opalia
– Brianna Valeria Felicity Amoris | Magnus

Team 3.
– Callum Joshua Wakefield | Sigil - 4 t/m 15 Juli op vakantie.
– Roxana Jacey Wakefield | Makaveli

Team 4.
– Rogier Brooks | Arqueiro
– Forrest Rochester | Kassiopeia - 3 juli tot 13 juli op vakantie/16 juli tot 28 juli op kamp.

Team 5.
– Alex Michael Magini | Magnus
– Jayden Falks | Makaveli.

Regels.
• Je hebt 48 uur om je gereserveerde rol in te vullen. Red je het niet? Stuur mij (Chiroptera) en/of Sigil een berichtje met de reden.
• Er worden groepen gemaakt, maar deze zal ik maken om het eerlijk te houden.
• Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf.
• Vermoord geen andere personage zonder toestemming.
• 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven.
• Geen perfect personages! Er zijn ook negatieve eigenschappen.
• In deze RPG moeten de posts 300 woorden bevatten. Minder mag niet en ik(Chiroptera)/Sigil zal erop letten.
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Alleen Chiroptera/Sigil openen de nieuwe topics.
• Let op je spelling en grammatica.
• Er mogen banden gesloten worden, maar geen liefdesrelaties!

Regels spel.
• Elkaar niet vermoorden.
• Er worden 4/5 opdrachten gegeven, waar daartussen ook nog gevechten worden georganiseerd.
• Deze opdrachten moet je met je eigen team oplossen, dus niet die van de ander.
• Deze moeten uitgevoerd worden, zonder tegenstribbelen.
• Na elke opdracht en/of gevecht begeef je, je richting de hal waar de melding/vergadering word begeven wie er op de eerste plek staat.
• Je mag maar twee wapens mee brengen.

De volgende dag:
Het is een zonnige dag, 20 graden, maar er staat wel een zachte windbries.
      Als je personage zich naar beneden begeeft, word er eerst een vechtfilmpje afgespeeld ter begroeting en dan opent het met de teams die in beeld komen, waarna de spelregels er zich onderaan volgen. Of je de anderen waarschuwt of niet, het filmpje begint niet opnieuw – maar het beeldscherm blijft wel met de teams en regels staan als alle gevechten geweest zijn; dan verdwijnt het weer met een nieuwe melding, maar dat ziet je personage dan weer.

Gevechten.
Murdock – Opalia
Sigil – Makaveli
Kassiopeia – Arqueiro
Disaronno – Magnus
Jayden – Alex.

De gevechtsruimte - element: Water.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 17:57 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rochelle Alesha Owens • Sunshine • 24
•••

      Zowat de hele rit er naartoe, trommelde Rochelle op de binnenkant van de autodeuren, de stoelen en zong ze bij het deuntje dat het maakte. De chauffeur leek zich aan haar te ergeren, aangezien hij de radio harder aanzette. Dit zorgde er bij haar enkel voor dat ze nog harder zong, op de top van haar longen; "I told myself that I would make some changes, but the more I change there's one thing that remains the same. I can't seem to shake ya, you seem to really have a hold on me."
      Dit scheen haar echter geen ene moer te schelen, want de dame had haar vrolijke gezicht opgezet en zong het liedje keer op keer - keer op keer opnieuw, totdat ze er waren. Het is wel te begrijpen dat de chauffeur het lied ondertussen uit zijn hoofd geleerd had, hij had het opgegeven om zo chagrijnig te zijn en zat gezellig mee te zingen. Ondanks dat het een redelijk rustig nummer was, kwam het upbeat uit de monden van de gekleurde jongedame en de stevige taxichauffeur. Ze leken al wat meer aan elkaar gewend te zijn, hij meer aan haar dan andersom, want Rochelle was in eerste instantie al een dame geweest die enthousiast naar ieder was. "And everytime that we break up, we turn around and make up. This can't go on now - I gotta move on now. It's not the fact that I don't love you no more, but I gotta break this bad habit - Can't take his bad habit no more."

Ze probeerde, tevergeefs, de koffer uit de kofferbak te halen, maar ze stond er voor een aardig voor lul. Aangezien hoe hard ze ook bleef hannesen aan het ding, het geen ene steek verder kwam. De chauffeur stond erbij alsof dit hem allemaal wel vermaakte, maar besloot haar uiteindelijk wel te helpen. Zo haalde hij met een handige zwiep de koffer eruit en bracht haar naar de deur waar ze hoorde te zijn, hier stond echter ook nog een andere man. Haar slanke vingers verstrakten om het handvat van de koffer waarin het geld zat, deze zou ze niet moeten verliezen. Ze wilde zichzelf met een glimlach voorstellen, maar er was opeens weer zo'n vage hologram te zien.
      "Rochelle Owens en Forrest Rochester," begon de vreemde man, waar ze maar de creeps van kreeg. Dus zo heette de man naast haar? Ze blikte zonder pardon naar hem en bestudeerde hem van top tot teen met een glimlachje. "Ik wil jullie welkom heten en uitleggen wat jullie hier doen. Je bent hier voor het spel dat jullie hier gaan spelen. Ik zal dus ook meteen van slag gaan om het uit te leggen. Het is de bedoeling om je koffer te bewaken en die van een andere te stelen. Als je dit zowaar lukt heb je er een miljoen bij. Dit mag je overdag, maar ook in de avond doen. Je krijgt enkele opdrachten die je moet voldoen. Er zijn teams gemaakt hiervoor en moet met diegene de opdracht voldoen. Na elke opdracht word er een soort bijeenkomst gehouden die laat zien wie er het beste is en wie het slechtste. Tussendoor worden er één op één gevechten georganiseerd. Binnen op het grote scherm in de aankomsthal worden de mededelingen en andere dingen bekend gemaakt, waardoor je goed op de hoogte bent. Het huis kom je binnen door je pols voor de scanner, naast de deurpost, te plaatsen."
Hij wijst het apparaatje aan. "Veel plezier en mag de beste winnen."
      "Houd die man mij voor de gek?" kwam er haar mond uitrollen, waarop ze naar haar pols keek. Rochelle hield het voor de zogenaamde scanner en de deur ging nog echt open ook. Had één of andere freak stiekem een zender in haar pols gestopt, toen ze lag te slapen misschien? Creeps. Omdat dit nogal weird shit was, stond ze voor de scanner en tikte een paar keer erop met haar lange nagels. De koffer liet ze echter niet los. Het gaf echter nogal een vreemd geluidje, waardoor ze schrok en niet alleen haar koffer(s) meetrok, maar ook Forrest aan zijn pols. Precies hierna sloot de deur met een klap. "Holy crap, dit is echte business vanaf het moment dat die koffer openging. Worden we niet stiekem gefilmd?" Ze keek direct rond zich.

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 23:50 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

• Aurora " Ro " Nani Hermione

'Kalm blijven – Kalm blijven.'
      Alhoewel de twee simpele woorden als een mantra door mijn gedachten galmen – voel ik langzaam een zekere onmacht binnen in mijn lichaam de overhand nemen. Mijn conclusies over het gele stipje waren juist geweest – er was inderdaad een gele taxi de oprit op gekomen, maar de persoon welke er in zat had geen enkele moeite genomen om me ook maar te helpen of om zelfs maar een blik mijn richting op te werpen. De licht getinte jongedame welke er uit was gekomen was me straal voorbij gelopen, achter de chauffeur aan welke haar koffer tot de deur had gebracht en vervolgens weer was verdwenen – de jongedame was naar binnen gegaan.
Inmiddels voel ik een lichte, koude wind langs mijn blote benen waaien – waardoor ik mijn kaken ferm op elkaar klem en me in mijn gedachten streng toe begin te spreken. Ik zou me niet op de kop laten zitten door iemand die me geeneens een blik waardig gunde.
Echter, ik wist dat ik zonder hulp mijn koffer nooit of te nimmer binnen in het huis zou krijgen – waardoor het gevoel van onmacht in mijn binnenste steeds groter en groter begon te worden. Voor een kort moment dacht ik dat mijn " oude " ik de overhand zou gaan nemen en ervoor zou gaan zorgen dat ik de eerste beste taxi naar huis zou nemen ; terug naar Jace, terug naar mijn oude leven van oplichterij.
      'Sterf allemaal gewoon,' mompel ik alleen maar zacht – wetend dat niemand het zou horen en wetend dat ik nooit of te nimmer terug zou stappen in een taxi om met lege handen bij Jace aan te komen. Hij zou niet alleen ontzettend telerugesteld in me zijn wanneer ik geen enkele vorm van geld zou hebben gewonnen – ik zou ook een lafaard zijn omdat ik geeneens een voet had gezet in het huis. Iedereen in de gehele omgeving zou het te weten komen en ze zouden me uitlachen ; wetend dat ik nooit of te nimmer meer een kans zou hebben in de oplichterij, omdat ik " zwak " was.
Moedeloos laat ik me op de kiezelstenen zakken – met mijn rug tegen de koffer, starend naar de grote deur waar zojuist de bruine jongedame naar binnen was verdwenen. Ik mocht haar niet – Ik mocht hoogstwaarschijnlijk niemand in het huis ; aangezien het stuk voor stuk grote egoïsten waren. Plotseling leek de kou van de kiezelstenen aangenamer dan de warmte die het huis uit leek te stralen ...

---

•

Lucas 'Luke' Riley Cestan

      _2 armen zorgde voor de enige warmte die onder de te dunne deken -die vroeger voor tafelkleed was doorgegaan- te vinden was. De 2 armen hadden Luke's ontblote bovenlijf vast geklemd als of hij als ze hem loslieten zou verdwijnen en niet meer zou terugkeren. Luke draaide voorzichtig zijn lichaam om naar het gezicht dat bij de armen hoorde en zag de opgedroogde tranen over zijn 4 jaar jongere zusjes gezicht. Iets dat ze elke dag had. Ze was overwonnen door nachtmerries sinds de dag dat hun ouders waren vertrokken. Macia's bruine stijlen haren die te lang waren en geen volume meer hadden zoals ze vroeger hadden lag in een strak gemaakte vlecht.
      'Macia,' Luke fluisterde in haar oor en hij maakte haar handen los. Macia's bruine ogen gingen open en ze keken in die van haar broers. Luke perste een glimlachje er uit en stond op uit het bed en pakte van de grond een shirt en een broek. Hij zag uit zijn ooghoeken dat Macia haar hoofd schudde en hij reageerde er maar niet op. Ze wisten beide dat kleren wassen alleen gebeurde in 3 weken zodat ze geld bespaarde. Luke liep naar de badkamer en keek ik de spiegel en bekeek zijn blauwe oog en zijn beurse kaak die hij 2 dagen geleden was opgelopen toen hij eten moest halen. Hij pakte en fles en liet wat water over zijn hand gaan en haalde zijn hand over zijn gezicht vervolgens.
      'Luke kan je komen?' Macia's stem ging door het huis en Luke liep naar de keuken waar Macia een koffer vasthield. Luke's ogen werden groot en hij keek naar Macia en mompelde dat ze de koffer aan hem moest geven. Ze gaf de koffer samen en hij las het briefje dat er op was geplakt. Misschien was hij te nieuwschierig geweest maar hij mompelde tegen Macia dat ze tegen de muur aan moest staan. Hij klikte het koffertje open en wachte op iets dat op een bom moest lijken. Hij wist dat mensen maar al te graag tegenwoordig mensen omver blaasde op allemaal creatieve manieren. In tegenstelling van een bom kwam er een hologram van een meneer die Luke of Macia nog nooit van hun leven hadden gezien.
      'Welkom deelnemer! Je hebt zojuist de doos geopend en de uitdaging om aan Het Spel mee te doen. Voor een miljoen zit er in de koffer die je moet bewaken. De verdere instructies worden gegeven als je vanavond in het huis bent. Dus pak je spullen, om half 9 deze avond word je opgehaald door een taxi. Veel plezier!' De man verdween en Luke viel neer op een houten stoel die aan de tafel stond. Macia was in elkaar gezakt tegen de muur aan en Luke staarde aaar zijn handen. Waar je ze vele littekens zag en de 2 kortsjes op zijn polsen.
      'Luke? Hoe moet ik nou verder?' Macia's hopeloze stem schalde door Luke's gehoor gangen maar hij reageerde niet op de stem van zijn zusje maar pakte een oude vaas en gooide deze tegen de muur aan. Vervolgens schreeuwde hij kwaad en liep naar de gang. Trok zijn schoenen aan en pakte zijn jas op van de grond en luisterde niet naar zijn zusjes stem die schreeuwde dat hij terug moest komen. Hij liep de deur uit en wist niet waar hij naar toe liep. Hij wilde alleen weten wat hij moest doen.

      Toen Luke binnen kwam in het huis zag hij gelijk de koffer en keek naar de klok, toen voor half 9. Ze hadden nog 10 minuten. Macia liep gang binnen en keek naar haar oudere broer.
      'Ik heb in de tussentijd dat jij als een hopeloos hondje rond liep als of je opzoek was anar je baasje. Je koffer gepakt en nu wil ik al je geld. Ik val in op jou werk en hou mezelf in leven. En jij komt terug. Begrepen?' Macia keek naar Luke en die knikte. Ze hadden allebei de gerugten gehoord over het spel en wisten beide dat mensen daar vechten voor hun leven. En Luke wist nu al dat hij het zou verliezen zodra hij mensen kanten lieten zien die zwak waren. Geluid van een auto verstoorde hun afscheid. Luke pakte de koffer en keek naar Macia die hem omhelsde. Hij aaide haar over haar rug en gaf haar een kus op haar kruin. Ze liepen samen naar buiten en Macia stond stil voor de deur terwijl ze toekeek hoe Luke in de taxi stapte. Hij zag hoe Macia kleiner werdt en de reis leek maar een aantal minuten te duren. In plaats van een half uur. Toen hij bij het huis aankwam zat er een jonge vrouw nog voor het huis. Die maar al te sterk liever buiten zou blijven staan. Luke stapte uit en voelde hoe de kou tegen zijn ontblote bovenarmen aan viel. Hij was eerlijk gezegt niet iemand die snel mensen zou aanspreken maar om de jonge vrouw te zien in de blote benen moest ik het wel vragen.
      'Ga je vanacht op de stenen slapen of ga je naar binnen?' Ik liep langs de jonge dame en keek haar even aan terwijl ik de deur knop vastpakte en wachte op een antwoord.

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

[ bericht aangepast op 22 feb 2014 - 17:24 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Mikaela Hailey Hayes
Ik loop door de straten opweg naar huis na een lange en vermoeiende nacht op het werk. Ik werkte als ‘danseres’ bij een nachtclub en ook als hoer, om het maar even grof te zeggen, hoewel het de keiharde waarheid was. Als ik een keus had gehad, had ik dit liever niet gedaan natuurlijk, maar welk meisje doet dit voor lol? Ik denk niet dat iemand het voor de lol doet, maar het is iets en het brengt wat geld naar binnen. Sommige hadden helemaal niks, niet eens een dak boven het hoofd, dus wij hadden nog ‘geluk’. Ik deed veel liever dit werk dan dat ik mijn familie op straat zie zitten.

Als ik rond een uur 5 thuis kom, loop ik meteen door naar mijn slaapkamer om daar op mijn bed neer te ploffen. Ik deelde een kamer met mijn zusje. De kamer was niet heel groot en er was net genoeg ruimte voor twee bedden en wat loopruimte. Er was geen ruimte voor de kleren in deze kamer, die lagen in de kast die mijn broer op de kamer stond. We konden makkelijk een klerenkast delen met z’n drieën, niet dat we veel keus hadden mocht het niet passen. Ik viel redelijk snel in slaap toen ik eenmaal lag.

Als ik wakker word rek ik me even uit en sta dan op om richting de kamer van mijn broer te lopen. Ik loop zonder op de deur te kloppen naar binnen, maar doe wel eerst zachtjes de deur open. Als ik zie dat zijn bed leeg is, loop ik gewoon naar binnen om wat kleren uit de kast te pakken zodat ik onder de douche kon stappen. Grote kans dat ik koud water had, maar dat waren we inmiddels wel gewend. Ik stap onder de douche, die nog verassend lauw is aan het begin, en douche me snel.

Ik begeef me richting de woonkamer/keuken om wat te eten te pakken en zie een doos op het aanrecht staan. Ik frons even. Wat doet dat ding hier nou weer, wij kregen nooit post en zeker geen pakketjes. “Het is vanochtend voor jou binnengekomen.” Hoor ik een stem achter me. Ik kijk even om: mijn broer stond achter me in de woonkamer. Ik loop door en zie dat er een kaartje bij zit. Ik pak het en open het: Alleen openen als je mee wilt doen aan Het Spel. Ik grinnik even. Serieus? Mijn broer kijkt me vragend aan. “Het kaartje zegt dat je het alleen moet openen als je mee wil doen aan ‘Het Spel’. Welke grapjas bedenkt nou weer zoiets? Waarschijnlijk is het gewoon één of ander stom grapje om geld te pakken zien te krijgen ofzo.” Zeg ik. “Of niet.” Zegt mijn broer. “Wie zegt dat het niet echt iets is? Ik vertrouw het niet. Die doos ziet er veel te mooi uit voor een grapje.” Ik rol even met mijn ogen. “Ik weet zeker dat het niks voor stelt.” Zeg ik en zonder er verder over na te denken open ik de doos.

Ik heb de doos amper geopend of er verschijnt een hologram van een oudere man in pak. 'Welkom deelnemer! Je hebt zojuist de doos geopend en de uitdaging om aan Het Spel mee te doen aangenomen. Voor een miljoen zit er in de koffer die je moet bewaken. De verdere instructies worden gegeven als je vanavond in het huis bent. Dus pak je spullen, om half 9 deze avond word je opgehaald door een taxi. Veel plezier!' Ik staar er even naar, hoewel het hologram al verdwenen is. “Ik zei toch dat het niet goed was!” zegt hij boos. “Nu word je als marionet gebruikt in één van de spelletjes.” Gaat hij verder. “Ja, maar nu kan ik in ieder geval proberen ons een beter leven te geven” snauw ik terug. “Ten koste van wat? Hm? Je eigen leven misschien? Die van ons?” zegt hij nog altijd boos. Hij loopt boos weg. Pff. Ik kon toch ook niet weten wat het nou voor spel was. Dat weet ik nog steeds niet. Er stond niks over in en die man zei daar ook niks over. Hij zei alleen dat er voor een miljoen in de koffer zit en dat ik die moet bewaken. Hoewel ik dus niks weet over soort spel, denk ik dat het niet makkelijk zal worden. En wat als je verliest? Wat zou er dan gebeuren?

Stipt half 9 staat er een taxi voor mijn deur. Ik had nog bedacht ik misschien gewoon niet in moest stappen, maar ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is. Volgens dat hologram had ik de uitdaging al geaccepteerd en ik denk niet dat ze je er zomaar mee weg laten komen dan. Ik zeg iedereen nog een keer gedag en geef ze allemaal een knuffel voordat ik mijn tas in de kofferbak leg in instap.
Ik staar uit het raampje naar buiten terwijl we over de weg heen rijden. Mijn ouders waren zich dood geschrokken toen ze thuiskwamen. Allemaal waren ze bezorgt en allemaal uitte ze het anders. Mijn moeder had een paar tranen gelaten, mijn vader probeerde sterk te blijven door te zeggen dat het wel goed zou komen, mijn broer was boos geworden en mijn zusje, tja, die was stil zoals gewoonlijk. Mijn broer en vader hadden beiden nog gezegd dat ik mijn best moest doen en dat ik niet zo impulsief moet doen. Eerst nadenken voordat je iets doet.

Ik staar even naar het enorme gebouw waar ik voor sta. Het is enorm en ziet er luxe uit. Voor het huis zie ik dezelfde man van het hologram weer staan. ”Ik wil je welkom heten en uitleggen wat je hier doet. Je bent hier voor het spel dat jullie hier gaan spelen. Ik zal dus ook meteen van slag gaan om het uit te leggen. Het is de bedoeling om je koffer te bewaken en die van een andere te stelen. Als je dit zowaar lukt heb je er een miljoen bij. Dit mag je overdag, maar ook in de avond doen. Je krijgt enkele opdrachten die je moet voldoen. Er zijn teams gemaakt hiervoor en moet met diegene de opdracht voldoen. Na elke opdracht word er een soort bijeenkomst gehouden die laat zien wie er het beste is en wie het slechtste. Tussendoor worden er een op een gevechten georganiseerd. Binnen op het grote scherm in de aankomsthal worden de mededelingen en andere dingen bekend gemaakt, waardoor je goed op de hoogte bent. Het huis kom je binnen door je pols voor de scanner, naast de deurpost, te plaatsen.” zegt hij en als hij klaar is wijst hij naar de deur het plaatje waar ik me pols voor moet houden zodat ik naar binnen kan. Met mijn tas met daarin de koffer waar één miljoen in zou zitten, loop ik naar de deur. Ik houd mijn pols voor het plaatje/scannertje zodat de deur open gaat.

Als ik naar binnen loop, zie ik dat er al een aantal mensen in de enorme hal staan. Het was echt een enorm gebouw en zo te zien ook erg luxe. Ik kijk even om me heen. “Ze laten ons vechten in stijl. Hoe ironisch” mompel ik zacht. “Hallo” zeg ik vervolgens hardop tegen iedereen die in de hal staat.

Brianna Valeria Felicity Amoris

Nadat ik de koffer weg had gezet was ik met grote stappen naar de douche toegelopen. Na een korte douche kleedde ik me weer aan. Dat wijf kan stikken. Snel pakte ik wat spullen bij elkaar en propte die in een tas. Of het netjes was, maakte me niet uit. En dat was dan ook iets waar ik niet oplette.
Zodra ik een toeter hoorde legde ik de brief voor mijn broer en zusjes op de tafel neer en liep het huis uit. Mijn tas gooide ik in de kofferbak en voor even checkte ik of ik mijn sigaretten bij de hand was. Daarna stapte ik in de taxi, de chauffeur negerend. Het was een creep.
Zonder iets te zeggen stak ik een sigaret op en langzaam blies ik de rook uit. De reis was lang, in mijn ogen, maar dat was iets waar ik me geen zorgen over maakte. Zodra we waren aangekomen mompelde ik een bedankje en stapte uit.
Mijn tas pakte ik uit de kofferbak en hees die over mijn schouder heen. Met grote passen liep ik naar de deur toe. Ik zag een man, een hologram staan en toen ik er wat dichterbij was begon het te praten.
"Ik wil jullie/je welkom heten en uitleggen wat jullie/je hier doen. Je bent hier voor het spel dat jullie hier gaan spelen. Ik zal dus ook meteen van slag gaan om het uit te leggen. Het is de bedoeling om je koffer te bewaken en die van een andere te stelen. Als je dit zowaar lukt heb je er een miljoen bij. Dit mag je overdag, maar ook in de avond doen. Je krijgt enkele opdrachten die je moet voldoen. Er zijn teams gemaakt hiervoor en moet met diegene de opdracht voldoen. Na elke opdracht word er een soort bijeenkomst gehouden die laat zien wie er het beste is en wie het slechtste. Tussendoor worden er een op een gevechten georganiseerd. Binnen op het grote scherm in de aankomsthal worden de mededelingen en andere dingen bekend gemaakt, waardoor je goed op de hoogte bent. Het huis kom je binnen door je pols voor de scanner, naast de deurpost, te plaatsen." Zegt de hologram in het pak en wijst er netjes naar dat je verder mag lopen. "Veel plezier en mag de beste winnen." De man glimlachte heimelijk en verdween toen weer.
Mijn wenkbrauw schoot de lucht in en voor even bleef ik naar de plek kijken waar de hologram net was. En ik dacht dat de taxichauffeur al een creep was.
Ik zei wat de man deed en plaatste mijn pols voor de scanner. De deur ging open en ik stapte het huis binnen. Er stonden al mensen in de grote hal en even liet ik mijn ogen over hun heen glijden.
“Ze laten ons vechten in stijl. Hoe ironisch.” Hoorde ik iemand mompelen, iets waardoor er een halve glimlach op mijn gezicht kwam te staan. "Hallo." Zei dezelfde persoon toen hardop. Ik knikte haar toe en liep toen verder. Let's get the party started.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[ bericht aangepast op 24 feb 2014 - 22:33 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[Sorry, beetje een crappy post.]

Brianna Valeria Felicity Amoris

Mijn ogen vielen op een jongen die een sigaret opstak en met een meisje sprak, ik ben dus niet de enige die rookt. Mooi zo.
Al snel was mijn aandacht aan de jongen al weer weg en begon ik weer om me heen te kijken. Ik vroeg me af hoe iedereen hier was en met wie ik in een team zit. En of het een jongen of een meisje is. Eigenlijk maakt dat me niet zoveel uit.
"Pardon" hoorde ik opeens, iets waardoor ik opkeek. Voor even keek ik in felblauwe ogen die haast licht gaven, een seconde later was hij me gepasseerd. Even keek ik naar de jongen en zag dat hij zijn sigaret wegschoot.
De jongen was groter dan ik, al maakte dat niet heel veel uit omdat veel mensen groter waren dan ik. Dit maakte me echter niet uit.
Even rekte ik me uit en liep toen op de jongen van net af die weer bij het meisje was gaan staan. Aangezien ze iets hadden wat op elkaar leek dacht ik dat het familie was, maar dit was iets wat ik niet met zekerheid kon zeggen.
“Hi, ik ben Felicity,” een glimlach kwam op mijn gezicht te staan. Wat was ik toch weer sociaal. “En jullie?” Het was niet zo dat de twee mensen die voor me stonden er zo gezellig uitzagen om mee te praten, maar het was meer dat ik iets te doen moest hebben. And they’re my victims. Veel maakte het me niet uit met wie ik praatte, zolang ik diegene maar niet – niet kon uitstaan.
Met mijn hand ging ik door mijn haren heen terwijl ik de jongen even aankeek en toen het meisje. Een glimlach was nog steeds op mijn gezicht te zien en even liet ik mijn ogen gaan over het interieur van het huis.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Rogier Brooks

Ze draaiden zich beiden om en ik zag even een glimlachje op het gezicht van de vrouw. 'Goeienavond,' verbeterde ze me en ik rolde even met mijn ogen. Wat mij betreft kon je "goedendag" de hele dag door zeggen. Toen ik zag dat ze een paar stappen dichter naar haar koffer zette, moest ik meteen denken aan de woorden van de man uit het hologram. We moesten dat miljoen bewaken en niet laten stelen. Die opdracht zou waarschijnlijk voor een hoop paranoïteit onder ons zorgen. Ik was erg benieuwd naar wat voor effect dat op de omgang tussen ons zou hebben, maar waarschijnlijk niet een erg goed effect.
'Goedenavond,' zegt dan de man. 'Ik ben Callum Wakefield en dit is mijn zusje Roxana.' Ik bekeek het tweetal nog even goed en kon inderdaad wel zien dat ze broer en zus waren.
'Rogier Brooks,' stelde ik mezelf voor met een klein buiginkje. Niet gauw daarna kwam er een getint meisje het huis binnenlopen.
'Holy crap, dit is echte business vanaf het moment dat die koffer openging. Worden we niet stiekem gefilmd?' vroeg ze en ik hoopte maar dat ze fout zat. Gefilmd worden was eigenlijk het laatste dat ik wilde. Ik hield er niet van om in de spotlight te staan en gefilmd worden kwam daar naar mijn mening erg dicht bij in de buurt.
'Ook goedenavond' zei Callum. 'Over stiekem gefilmd worden is er niets bekend, maar veel zou het me niet verbazen, waarom zou je anders een stel mensen in een mansion proppen.' Ik zucht diep als ik hem dat hoor zeggen. True, waarom zou je dat anders inderdaad doen. De twijfel waarom ik in hemelsnaam die doos had geopend, sloeg weer toe. Tot nu toe leken hier meer dingen te gebeuren die ik niks vond, dan dingen die ik wel wat vond.
Het viel me wat later op dat er nog twee mannen binnen kwamen, eigenlijk waren het eerder jongens, ze leken beiden jonger dan mij te zijn. Iedereen tot nu toe trouwens, al was ik nou niet geweldig goed in het schatten van andermans leeftijd. Zou ik serieus nou de oudste hier zijn? Ik had er nu al geen zin in om in de positie van oudste te staan, dus ik hoopte maar dat er nog wat oudere mensen binnen zouden komen. Doordat ik even afgeleid was van wat er om me heen gebeurde, hoorde ik Callum pas halverwege zijn woorden praten.
'..het is net al gezegd, tegen deze man hierzo, dus voor degene die het interesseren, maar ook voor degene die het geen barst kan schelen; Ik ben Callum, en dit is mijn zusje Roxana.' Oh fijn, hij bedoelde mij. Ik keek nog even om me heen en besloot toen om me een beetje terug te trekken. Ik pakte mijn koffer op en deed een paar stappen naar achter, zodat ik bijna tegen de muur stond, genoeg aan de zijkant van het gebeuren. Expres zette ik mijn koffer achter me neer, zodat niet iemand hem zomaar mee kon grijpen. Voor het geval dat iemand zo fanatiek was meteen al aan dit spel te beginnen. Zelf was ik dat zeker niet van plan. Ik wilde afwachten tot ik wist wat die opdrachten inhielden en ik dit huis en de anderen wat beter kende. Dat had ik als vaste regel voor mezelf: Voordat ik mezelf in de strijd stort, probeer ik zoveel mogelijk over mijn vijand te weten te komen, omgeving ook zo nodig.
Toen kwam er nog iemand binnen gelopen, een vrouw deze keer. Ze begroet ons met een vrolijke hoi en ik geef een hoofdknikje terug. Zin om mijn stem te verheffen heb ik niet. Ik keek nog even om me heen. 4 mannen en 3 vrouwen. Ik moest weer even denken aan wat ik Callum nog vaag had horen zeggen, terwijl ik weer in mijn gedachten verzonken was geraakt. Ik vermoedde dat er nog wel wat mensen zouden komen. Bij dit soort dingen hielden ze over het algemeen van gelijke aantallen, dus ik verwachtte sowieso nog een vrouw. De vrouw die ik verwachtte kwam ook enkele seconden later binnengelopen. Callum liep haar kant op, waarna ze niet veel samen weer terugliepen.
'Hi, ik ben Felicity. En jullie?' hoorde ik haar zeggen, maar ik nam aan dat ze het enkel tegen de broer en zus had. Rustig had ik alles gadegeslagen en als het aan mij lag zou het nog wel even zo blijven. Ik stond wel goed daar met mijn rug tegen de muur aangeleund. Ik zou wel zien hoe dit alles zou lopen en of er nog mensen binnen zouden komen.

---

Stenenlikker

Xavier Roman Jones | Xanthe | 28
Nadat hij de omgeving zorgvuldig in zich had opgenomen, besloot hij dat het maar eens tijd werd om het huis zelf te betreden. Het zou hem vast nog gaan verbazen hoe het er allemaal uit zag, maar hij was nooit zoveel luxe gewend en zelfs het huis zag er van de buitenkant al uit alsof alleen iemand met fortuin er zou kunnen leven.
Het maakte hem wel nieuwsgierig. Maar hij wou er aan de andere kant zeker niets mee te maken hebben. Dit was niet zijn wereld. Hij wou zich bezig houden met mensen bestelen op de meest smerige manier die iemand zich maar kon indenken, maar hij wist dat hij het moest doen.
Nu was er al geen weg meer terug.
Hij liep op een rustig tempo de trap op, de deuren die toegang verschaften tot het huis waren nu nog gesloten, maar zodra hij had aangebeld, werd hem al snel duidelijk hoe het in zekere zin in zijn werk ging.
Zodra hij voor de deur stond, trok hij een wenkbrauw op. Blijkbaar ging dit met een hologram - iets wat hij de eerste keer had gemist omdat Marian de doos had geopend. Degene die sprak liet hem duidelijk weten hoe het er voor stond met de regels. Polsbandje even er langs halen en dan zou de deur open gaan. Zo moeilijk was dat niet, integendeel zelfs.
Het duurde dan ook niet lang voor hij de deuren door kwam. Het imponeerde hem wel dat alles op een elektronische manier ging, maar van mensen met geld zou je ook niet anders hoeven verwachten was het niet?
Op een rustig tempo liep hij de hal binnen. Zijn eigen koffer plaatste hij bij de trap neer zodat hij deze spoedig naar zijn kamer kon brengen. Het was voor hem eerst aan de orde dat hij een tel mee zou krijgen wie zijn 'tegenspelers' waren. De andere koffer liet hij nog geen minuut uit zijn zicht. Wie zei immers dat er nu al niet iets onverwacht kon gebeuren?
Zodra hij de deuren door was, zag hij een groepje mensen staan. Her en der werd er wat voorgesteld aan elkaar, maar erg veel zin om mee te doen had hij niet. Snel voelde hij zich de vreemde eend in de bijt, alsof mensen aan hem konden zien dat hij van slechte afkomst was. Altijd was hij bang dat hij daarop werd beoordeeld, terwijl het hem net zo hard niets kon schelen.
Hij nam plaats tegen de muur, zijn blik op de mensen voor hem. Hij keek graag eerst de kat uit de boom voor hij daadwerkelijk een gesprek aan zou knopen. Nu zou het voor hem geen moeite zijn als iemand hem zou komen plezieren met een paar woorden, maar het was iets wat hij zelf nu eenmaal niet snel deed.
Nieuwsgierig naar de uitkomst van dit project, schatte hij zijn kansen in. Natuurlijk kon schijn altijd bedriegen, maar het was de poging allicht waard.
Het gebabbel onderling irriteerde hem enigszins, hij merkte dat anderen er net zo min op zaten te wachten om te praten, terwijl anderen blijkbaar hun zenuwen weg moesten werken. Het was een uiteenlopende groep. Maar dat maakte het zeer zeker plezierig.
Hij streek zijn pak glad en schudde langzaam zijn hoofd. Hij had zorgen voor niets, niemand zou aan zijn uiterlijk kunnen zien waar hij weg kwam. En als het er op aan kwam, dan zou hij zich voor doen alsof hij tot de top behoorde.
De gezichten nam hij goed in zich op, maar verder derde het hem vrij weinig. Nadat hij had gedaan wat hij wou doen, liep hij net zo hard weer weg. De koffer die netjes op hem stond te wachten griste hij weg voor hij met ferme passen de trap op liep. Hij was hier niet om vrienden te maken, hij was hier om het spel uit te spelen en daarna weer terug te gaan naar huis, het huis wat hij - met tegenzin - nu al miste.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 17:26 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Als een soort vloed kwamen er allemaal mensen binnenwandelen, jongens maar ook meiden – tot mijn grootste ergernis. Konden ze niet wegblijven? Ik zuchtte. Het was ook niet anders. Ik kon niet verwachten dat ze alleen gozers zouden uitnodigen voor het Spel, dat zou egoïstisch van me zijn.
      De man had zijn ogen gerold waardoor ik een halve grijns op mijn gezicht kreeg. Iemand die niet graag verbeterd werd, kwam er op in mijn gedachten en bijna had ik er iets uitgefloept – wat te eerlijk zou zijn. Callum was alleen eerder met iets te zeggen, waardoor ik niet al te blij naar hem opkeek. Mijn wenkbrauwen waren naar beneden gedrukt en ik keek hem aan met het soort blik waar hij duidelijk uit op kon maken als een: 'Meen je dit nu serieus?' Ik wilde mezelf helemaal niet voorstellen, daar hield ik niet van. Hij had echter, een ander meisje die binnen kwam lopen, een antwoord gegeven. 'Over stiekem gefilmd worden is er niets bekend, maar veel zou het me niet verbazen. Waarom zou je anders een stel mensen in een mansion proppen.' Ze filmen maar een end weg, was mijn allereerste gedachte. Ik was heus wel groot genoeg dat ik mezelf kon voorstellen, al wilde ik dit niet.
      Het werd voor mij te druk waardoor ik enkele stappen naar achteren zette en mijn koffer naar achteren schoof. Ik kon er nog steeds niet tegen dat er zoveel meiden waren. Het was al goed als er geen van die meiden naar mij toe kwam lopen. Callum vertelde dat hij ging roken, wat meteen mij een opgelucht gevoel deed. Misschien voelde ik mij wat beter na een sigaretje. Ik douwde ook een sigaret in mijn mond die ik aanstak, maar ik zuchtte toen ik weer hoorde dat hij mij voorstelde. Kort gromde ik en ik ging brommerig op mijn koffer zitten. Ik had alleen geknikt toen ik Callums vraag hoorde of er meerdere mensen zouden komen. Ik had geen zin om te praten en waarschijnlijk zou mij dit later niet in dank af worden genomen, maar dat kon mij echter niet schelen. Callum ook altijd met zijn verdomde beleefdheid. Weer liet ik een korte grom, waarna ik een flinke hijs van mijn sigaret nam en het as aftikte in het meegebrachte asbakje – die ik eerder uit mijn tas had gehaald en op de grond had gezet.
      Vaagjes hoorde ik Callum zeggen dat hij een taxi ziet aankomen en dit nog niet alles was.
Mijn blik was alleen de ruimte nu echt goed doorgegaan. Er bevonden zich sierlijke stoelen, die met een print bewerkt waren, aan beide kanten bij de deuren. Een grote spiegel aan de ene kant en een creatief uitziende klok aan de andere kant. Het was niet zozeer hoe ik het zou indelen, maar het was ook niet bepaald lelijk.
Mijn ogen blikten de ruimte verder die boven mij, op een kroonluchter stopte. Interessant, dat was het. Meerdere woorden hiervoor had ik er nog niet klaar voor. Ik had mijn ogen weer naar beneden gericht en vielen op een beeldje dat vlak bij de spiegel stond. 'Jezus Rox, zie je dat?' Klonk Callums stem weer. “Nou, zeker. Hoe kun je zo'n afgrijselijk ding missen?” Zei ik tegelijkertijd met dat Callum wat zei – dit wist ik echter niet, want mijn stem kwam erboven uit. Ik trok mijn gezicht vol walging. Serieus, wat een lelijk ding was dat. Het liefst wilde ik dat ding nu al kapot gooien.
'Ik hoop dat het een beetje opschiet. Ik begin het wachten een beetje zat te worden, ik ben moe.' “En anders ik wel.” Antwoordde ik hem, waarna ik opstond. 'Heb afgelopen nacht ook al niet geslapen.' Bezorgd keek ik hem aan. “Waardoor komt dat?” Ik was alweer vergeten dat ik chagrijnig was door hem, omdat hij mij zomaar aan Jan en Alleman had voorgesteld. Hij was echter richting de deur gelopen om zijn sigaret weg te gooien. Waarom hij het niet uitdrukte in mijn asbak, die ik op de grond had gezet, was me een raadsel. Mijn ogen volgden hem, tot ze op de roodharige vrouw vielen. Het zou toch niet..? Was hij misschien aangetrokken tot de vuurtoren die daar in de opening stond? Ik zuchtte en besloot rustig af te wachten. Soms wilde ik gewoon dat mijn broer gay was. Dan had ik dat hele gezeik met meiden niet aan m'n kop, dacht ik.
      Hij had haar aangekeken en zij keek op. Ik moest bijna kotsen door dit schouwspel. Mijn broer verdiende liefde, dat zeker, maar ik was nog steeds niet blij van het hele feit dat het perse vrouwen moesten zijn. Leuk, hij had oogcontact gemaakt, dus het was vrijwel zeker dat ze contact met hem zocht. Ik sloeg mijn ogen geïrriteerd ten hemel.
      'Hi, ik ben Felicity.' Klonk er. Kan mij het schelen hoe je heet, dacht ik, terwijl ik verveeld moest gapen en mijn hand voor mijn mond hield. 'En jullie?'
Ik drukte een sigaret uit in de handige asbak die ik had meegebracht en keek doods naar de vrouw. “Gaat je niets aan.” Antwoordde ik simpel, waarbij ik mijn spullen bij elkaar pakte en mij naar Callum richtte. “Ik ga naar boven.” Ik had het gehad en het kon me helemaal niet meer schelen of ik zou moeten wachten of niet. Ik zou later wel aan iemand anders vragen wat er allemaal gebeurd was. Waarschijnlijk was Callum nog te boos om mij daar een antwoord op te geven.
      Maar voordat ik een enkele stap naar boven kon zetten was mijn aandacht echter door iets anders gegrepen. Het kwam door de deuropening lopen en liet voor een korte seconde mijn haren waaien door de wind die naar binnen kwam. Het gaf me alleen een gevoel dat het langer duurde dan dat.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 0:39 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 20:01 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Mikaela Hailey Hayes
Vlak na mij stapte er nog een dame naar binnen. Eentje met felrood haar. De jongen die naast een meisje stond, die wel wat van hem weg had, keek naar haar met open mond. Rood haar zag je niet zo vaak. Ik kijk weer even om me heen en besluit dan dat ik mijn spullen maar even weg ga leggen. Ik kan natuurlijk ook een gesprek beginner met iemand, maar ik weet niet of dat zo slim is. Ik wil eerst weten wat dit precies voor spel is en wat voor regels er verder aan gebonden zijn. Ik weet niet eens wat er gebeurd als je de koffer kwijtraakt. Ik pak mijn tas en de koffer en loop de enorme trap op. Hopelijk zijn de slaapkamers gewoon boven en niet ergens beneden. Je weet het maar nooit. Ik loop boven door een gang heen en open maar een deur om te kijken wat erachter zit.

Ik ben verbaasd om te zien dat het een slaapkamer is. Oké, dat ging makkelijk. Ik loop naar binnen en leg mijn tas en de koffer neer op het bed. Ik kijk even rond en loop naar een deur toe zich nog in de kamer bevindt. Ik open hem en kom uit in een enorme badkamer. Hier zullen ze vast wel warm water hebben. Ik loop weer terug naar de slaapkamer en kijk naar de koffer die op mijn bed ligt. Hoe ging ik dat ding nou ooit verstoppen? Het was niet bepaald klein en ik zat er ook niet op te wachten er 24/7 mee rond te lopen. Onder het bed kon niet. Dat zou ook veelte makkelijk zijn. Ik zucht weer als ik bedenk dat ik nog moet gaan vechten ook. Ik was geen vechter! En hoe kon in nou in hemelsnaam winnen van al die mannen?! Ik laat mezelf op het bed vallen, dat verrassend zacht is. Ik draai me op me op mijn rug en staar naar het plafond, hopend dat die op magische wijze een antwoord voor me heeft of iets.

Ik ga rechtop zitten en pak de koffer. Ik staar er even fronsend naar. Waar ging ik dat verdomde ding met 1 miljoen verstoppen? Misschien eerst maar eens douchen.. Ik stond op met de koffer in mijn hand en liep naar de deur om die op slot te doen. Vervolgens loop ik door naar de badkamer, doe die deur ook dicht en zet de douche aan. Als snel zijn de spiegels en de wanden van de douche beslagen van het warme water dat uit de douche komt. Ik kleed me uit en stap onder de heerlijk warme douche. Ik douche vrij snel, waarschijnlijk een gewoonte en sta al redelijk snel weer aangekleed in de slaapkamer.
Na nog een tijdje te hebben rondgekeken en te hebben gezocht naar een goede verstopplek, had ik er eindelijk eentje gevonden die ermee door kon. Het was hopelijk een plek waar niet snel gekeken zou worden.

Ik besloot dat ik opzoek ging naar wat te drinken en misschien ook wat te eten. Aangezien de luxe in dit huis, verwacht ik dat dat ook in overvloed aanwezig is. Ik ga de kamer weer uit en loop weer richting de trap en ga naar beneden. Ik ga opzoek naar de keuken, die ik uiteindelijk vind, en open de koelkast. Natuurlijk stond ie propvol met van alles en nog wat. “Wel geld overhebben voor dit soort poppenkasten, maar mensen helpen ho maar.” Mompel ik. Ik zucht en pak uiteindelijk maar een flesje water. Ik ging zo toch slapen. Het was nog niet zo heel laat, ten minste, voor mij niet, maar ik weet zeker dat we onze energie wel nodig zullen hebben. Ik ga op een van de krukken zitten om rustig mijn flesje leeg te drinken. Ik kijk weer eens om me heen en voel me ineens heel klein en alleen in dit grote huis. Ik zou er alles voor over hebben om zoiets aan mijn familie te kunnen geven, maar ik denk dat meerdere dat wel over hebben.

Forrest Rochester
"Rochelle Owens en Forrest Rochester,” sprak een luidde stem toen Forrest zich eindelijk een weg gebaand had richting het integrerende huis. In zijn ene hand bungelde versleten sporttas met riemen die het elk moment konden begeven, in zijn andere bungelde de stevig dichtgeriste rugzak die hij met een ferme zwier op zijn rug zwaaide. “Holy shit, weer zo’n pratend ding,” grinnikte hij terwijl hij zijn hand weer doorheen het lichaam liet glijden. Er verscheen even een waas door het beeld heen, maar verder leek de man er geen last van te hebben.
      Tijdens het entertainen van zichzelf viel het de jongeman niet op dat hij bestudeerd werd door de jonge vrouw naast hem, Rochelle heette ze. Ook haar lieve glimlach ontging hem.
      "Ik wil jullie welkom heten en uitleggen wat jullie hier doen. Je bent hier voor het spel dat jullie hier gaan spelen. Ik zal dus ook meteen van slag gaan om het uit te leggen. Het is de bedoeling om je koffer te bewaken en die van een andere te stelen. Als je dit zowaar lukt heb je er een miljoen bij. Dit mag je overdag, maar ook in de avond doen. Je krijgt enkele opdrachten die je moet voldoen. Er zijn teams gemaakt hiervoor en moet met diegene de opdracht voldoen. Na elke opdracht wordt er een soort bijeenkomst gehouden die laat zien wie er het beste is en wie het slechtste. Tussendoor worden er één op één gevechten georganiseerd. Binnen op het grote scherm in de aankomsthal worden de mededelingen en andere dingen bekend gemaakt, waardoor je goed op de hoogte bent. Het huis kom je binnen door je pols voor de scanner, naast de deurpost, te plaatsen." De man wees met zijn donkere vinger op het plaatje langs de deur. "Veel plezier en mag de beste winnen."
"Houd die man mij voor de gek?" vroeg Rochelle met een hulpeloze blik naar haar pols. Forrest was niet zeker of ze een antwoord verwachtte op haar vraag en haalde uiteindelijk maar zijn schouders op, bij wijze van antwoord maar ook om tegelijkertijd niet stom over te komen wanneer ze geen antwoord verwachtte.
      De jonge vrouw tikte met haar lange nagels op het scannertje en hield haar koffer bij zich alsof hij die elk moment uit haar handen kon gaan rukken, maar dat zou niet eerlijk zijn. Zijn blik bleef alweer een tijdje hangen op haar lange nagels. Vonden ze dat tegenwoordig mooi? Zouden zulke dingen wel handig zijn? De vraag of ze er wel mee zou kunnen schrijven schoot hem te binnen. Die dingen moesten vast in de weg zitten. Bah.
      Toen de getinte dame eindelijk de moed verzameld had om haar pols doorheen het machinetje te halen, piepte het ding als een muis die geplet werd onder een deur. Rochelle was er zodanig van geschrokken dat ze Forrest – die er maar voor pietsnot bijstond – bij zijn pols nam en hem meetrok. “Wooow,” mompelde hij toen ze hem voorbij dat ding had getrokken. ”Moet mijn pols er ook niet door?” Ach wat. Ze zouden wel weten dat hij er was en anders was hij maar lekker illegaal.
      "Holy crap, dit is echte business vanaf het moment dat die koffer openging. Worden we niet stiekem gefilmd?" Haar ogen flitsten rond als kleine pareltjes en namen elk detail goed in zich op.
      ”Het lijkt me logisch. Wat zou anders het nut van zo’n spel zijn als niemand het plezier heeft om ernaar te kijken?” vroeg hij zich luidop af en wrong zijn pols los uit haar greep, die hem een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Een korte opgeluchte zucht gleed over zijn lippen en toen kijk hij haar serieus aan. “Rochelle dus. Ehm. Alles goed?”
      Forrest was niet verlegen, maar gesprekken aanknopen was nu niet meteen zijn sterkste vak, maar hij deed zijn best. Tegelijkertijd nam hij ook de tijd om de dame in zich op te nemen. Ze was mooi, maar deed hem tegelijkertijd iets aan een Barbie denken. Een beetje aan de bruinharige Barbiepop waarmee zijn oudere zus ooit gespeeld had, maar dan de minder versleten versie en deze vrouw had geen kale plekken op haar hoofd. Ze lag zo dicht bij zijn beeld van perfectie dat hij het zelfs eng begon te vinden en zijn blik van haar losmaakte om weer met zijn beiden voetjes op aarde getrokken te worden. “Goed ehm, zullen we het huis maar een keer gaan bekijken?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Brianna Valeria Felicity Amoris

De jongen had verbaasd gekeken, en ik moest mezelf gewoon dwingen om er geen opmerking van te maken.
"Gaat je niks aan" had het meisje boos gezegd. Een glimlach was op mijn gezicht gekomen hierdoor.
"Fijn je te ontmoeten, gaat-je-niks-aan. Zal ik je dan maar gewoon Gaat noemen?" zei ik en een klein sarcastisch lachje was op mijn gezicht te zien.
"Ik ga naar boven." De jongen en ik keken haar aan. "Oké. Doei Gaat." zei ik tegen haar en keek toen weer de kamer rond. Als ze dacht dat ze me kon kwetsen of zo, door zich als een bitch te gedragen,kon ze nog wel lang wachten. I don't really care about it. "Doe dat Rox, Misschien leer je dan eens manieren" Ik zie een lipje uit haar shirt steken. "Moet ik je nou ook nog eens leren aankleden? Het word zo echt te gek met jou hoor! Zelf bij Selena zijn er geen lipjes meer te zien als ze zich aankleed" Hoorde ik de jongen toen zeggen en ik keek even naar het tweetal die er stond.
"Excuses voor mijn zusje" zei de jongen toen. "Ze vergeet nog wel eens dat ze manieren heeft" De jongen keek de kant op naar het meisje.
"Ik ben Callum" beantwoordde de jongen toen mijn vraag. "Callum Wakefield. En mijn botte zusje heet Roxana. Ze is nou eenmaal zo, dus vat het niet persoonlijk op"
Ik haalde mijn schouders op. "Het maakt me niet uit. Ze heeft pit. Iets wat je van de meeste meiden niet kan zeggen. Als zij zich zo wil gedragen, maakt het mij niet uit. Ik ken haar niet, dus waarom zou ik?"
Callum keek het meisje weer even aan. "Doe voorzichtig Oké? Val niet van de trap terwijl je naar die jongen kijkt" Hij grijnsde even breed. "Slaap zacht tot morgen" zei hij vervolgens. Na dat gezegd te hebben richtte Callum zich weer op mij en keek me even aan.
De jongen stopt zijn handen in zijn zakken en keek even langs de mensen. Een seconde later keek hij echter weer naar mij waardoor ik mijn hoofd schuin hield en naar hem glimlachte.
"Ik ben benieuwd.." begon Callum. "dit is slechts een begin van het huis, slechts de hal, En dat scherm ding daar is al geweldig.. Plus het is al groter dan mijn hele huis" zei hij vervolgens en ik knikte ten teken dat - dat bij mij ook zo was. "Hoe awesome moet de rest van het huis dan wel niet zijn. Het zal me niet verbazen als het bed vier keer zo groot is dan mijn eigen bed" Callum grijnsde verlangend, waardoor ik even moest grinniken. Al leek het mij ook lekker om zo'n bed te hebben. Al zou het feit dat iemand elk moment je miljoen kon stelen en je moest vechten, voor mij wel we laten. Ik wou het liever makkelijk, zonder er iets voor te hoeven doe. Easy as can. "al vraag ik me af hoe iemand rustig zou kunnen slapen met de wetenschap dat ieder moment een ander persoon 1 miljoen van je kan jatten" Precies mijn gedachten. Ik zag de jongen even fronsen waarna hij me recht aankeek. "Ook vraag ik me best wel af waarom ze de personen hebben gekozen die ze hebben gekozen. Waarom nou precies mijn zusje én ik bijvoorbeeld" De jongen houdt zijn hoofd iets schuin terwijl hij me vragend aankeek. Ik dacht even na en zei toen tegen hem:
"De gedachte dat iemand midden in de nacht je kamer insluipt terwijl je nokkie ligt, is lichtelijk verontrustend ja," even dacht ik na. "Behalve natuurlijk als hij sexy is" mompelde ik er zacht achteraan en een halve glimlach was op mijn gezicht te zien. "Random name picker? Waarschijnlijk trokken ze een random kaartje keken ze erop en dachten: 'Ja, dat zal vast een goede kandidaat zijn.' Het zou me niet verbazen als dat echt zo zou zijn, maar oké. De rest van het huis moet wel super zijn. Ik vraag me af hoe duur dit huis wel niet moet zijn geweest." Ik keek even de kamer rond, het wachten duurde me nu wel erg lang. Ik was niet zo'n geduldig type. Ik keek weer naar Callum en glimlachte. "Zou iedereen er al zijn?" Vroeg ik toen.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki