[300] RPG: Cruel intentions | Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

11 feb 2014 - 21:04

Vulgrim 37911

Het is het jaar 2039 en de maatschappij is vrijwel geheel vernietigd na vele oorlogen. Overal in de wereld heerst er een crisis en 'normaal werk' bestaat vrijwel niet meer zonder dat je overvallen en/of vermoord wordt voor geld. Men komt op allerlei manieren aan hun geld doordat ze in paniek raken om te overleven. De werelddelen worden niet langer geleid door de regeringen, maar door bedrijven.
Er zijn geruchten dat het machtigste bedrijf, [Elektro Corporations], elk jaar een levensgroot spel organiseert: een gevechtstoernooi voor geld, een miljoen om precies te zijn.
Het doel is dat je het geld van je tegenstander afpakt zonder dat je, je eigen geld kwijtraakt. Enkele mensen worden uitgenodigd om hieraan mee te doen en krijgen een koffer met een miljoen met een simpel briefje opgestuurd: “Alleen openmaken als je mee wilt doen”.
Ze worden in een groot huis gedropt waar ze het misleidende spel zullen spelen en duizenden mensen naar hun kunnen kijken. Overal in het huis zijn namelijk camera's geplaatst zonder dat hun het weten.
Maar als iemand het geld kwijtraakt, zadel je diegene ook op met een gelijkwaardige schuld. Zou jij iemand voor een miljoen in de schulden steken, zodat jij je miljoen kunt krijgen? Zelfs als het een dierbare was?

Story • Praattopic, 2, 3 • Rollentopic

Zie onder de spoiler de foto's van het huis.

Voorkant.
Achterkant.
Hal.
Hightech 3D televisie in de hal voor de aankondigingen en ander nieuws. Foto 2; deze is eigenlijk meer om te laten zien wat voor effect 3D het geeft.
Bij de woonkamer.
Keuken.
Bij de slaapkamer.
Badkamer.
Sport ruimte (inc. bokszakken.)
Sport ruimte 2 (waar de gevechten zich plaats vinden.) - Ik kon geen goede foto ervoor vinden, maar het is zo'n soort ruimte en zo zijn de muren. Je moet je indenken dat het reageert op je stem, dus je kan zeggen wat voor ruimte je wilt om in te vechten (behalve als de spelleiders al iets voor je bedacht hebben).
Recreatie.

Rollen:
Team 1.
– Rochelle Alesha Owens | Murdock
– Mikaela Hailey Hayes | Disaronno

Team 2.
– Xavier Roman Jones | Opalia
– Brianna Valeria Felicity Amoris | Magnus

Team 3.
– Callum Joshua Wakefield | Sigil - 4 t/m 15 Juli op vakantie.
– Roxana Jacey Wakefield | Makaveli

Team 4.
– Rogier Brooks | Arqueiro
– Forrest Rochester | Kassiopeia - 3 juli tot 13 juli op vakantie/16 juli tot 28 juli op kamp.

Team 5.
– Alex Michael Magini | Magnus
– Jayden Falks | Makaveli.

Regels.
• Je hebt 48 uur om je gereserveerde rol in te vullen. Red je het niet? Stuur mij (Chiroptera) en/of Sigil een berichtje met de reden.
• Er worden groepen gemaakt, maar deze zal ik maken om het eerlijk te houden.
• Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf.
• Vermoord geen andere personage zonder toestemming.
• 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven.
• Geen perfect personages! Er zijn ook negatieve eigenschappen.
• In deze RPG moeten de posts 300 woorden bevatten. Minder mag niet en ik(Chiroptera)/Sigil zal erop letten.
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Alleen Chiroptera/Sigil openen de nieuwe topics.
• Let op je spelling en grammatica.
• Er mogen banden gesloten worden, maar geen liefdesrelaties!

Regels spel.
• Elkaar niet vermoorden.
• Er worden 4/5 opdrachten gegeven, waar daartussen ook nog gevechten worden georganiseerd.
• Deze opdrachten moet je met je eigen team oplossen, dus niet die van de ander.
• Deze moeten uitgevoerd worden, zonder tegenstribbelen.
• Na elke opdracht en/of gevecht begeef je, je richting de hal waar de melding/vergadering word begeven wie er op de eerste plek staat.
• Je mag maar twee wapens mee brengen.

De volgende dag:
Het is een zonnige dag, 20 graden, maar er staat wel een zachte windbries.
Als je personage zich naar beneden begeeft, word er eerst een vechtfilmpje afgespeeld ter begroeting en dan opent het met de teams die in beeld komen, waarna de spelregels er zich onderaan volgen. Of je de anderen waarschuwt of niet, het filmpje begint niet opnieuw – maar het beeldscherm blijft wel met de teams en regels staan als alle gevechten geweest zijn; dan verdwijnt het weer met een nieuwe melding, maar dat ziet je personage dan weer.

Gevechten.
Murdock – Opalia
Sigil – Makaveli
Kassiopeia – Arqueiro
Disaronno – Magnus
Jayden – Alex.

De gevechtsruimte - element: Water.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 17:57 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.

21 april 2014 - 12:47

Mahoganaea 1551

Xavier Roman Jones | Xanthe
†††

Vol verleiding. Daar kon hij zichzelf wel bij aansluiten. Ze had er waarschijnlijk zelf niet op gedoeld dat dit de invulling van de ochtend zou moeten gaan worden, maar het kwam zoals het kwam. Hij had zichzelf er al bij neergelegd. Het lag voor de hand dat hij dit niet zou gaan afslaan. Als hij dat wel had gedaan, dan zou hij zichzelf vast voor zijn hoofd hebben geslagen eenmaal ze de deur uit zijn gelopen.
Meestal was hij wel subtiel genoeg om een vrouw nieuwsgierig te maken naar meer, en als hem dat niet was gelukt bij haar, dan was ze allang weg. Maar ze stond hier nog.
Je moest erg gevat zijn als je ervoor wou zorgen dat hij knikkende knieën kreeg. Waarschijnlijk had hij er al te veel voor meegemaakt om daar nog vatbaar voor te zijn. Hij vond het echter wel een goede poging. Haar aanrakingen waren gevat, ze wist precies waar wel en waar niet met haar vingers langs te strelen.
Zijn stoppelbaardje was behoorlijk in trek bij haar. Het zat hem niet in de weg, het was meer uit beleefdheid en om te laten zien dat hij niet te lui was om zich te scheren – wat vaak genoeg wel het geval bleek te zijn.
Al die ideeën die ze wou uitwerken? Hij was benieuwd of ze het daadwerkelijk zou doen. Enkel onder zijn douche kruipen vond hij nog niet zo spectaculair, al ging hij dat niet weigeren.
Gisteravond had mevrouw zijn zonnebril gejat, en nu stond ze naakt op hem te wachten? snelle vorm van contact, maar zeker niet de minste.
Blijkbaar was ze iemand die graag een ander in een ‘benarde’ situatie wou plaatsen. Ze hield hem subtiel tegen de muur aan gedrukt. Er erg mee zitten deed hij echter niet. Het was goed genoeg dat hij kijk had op alles wat ze had te bieden. Omgedraaid zou hij haar helemaal gek kunnen maken met de zachtste aanrakingen en de diepste woorden. Maar hij wou dit spelletje uitspelen, kijken waar ze uiteindelijk met zijn tweeën zouden belanden.
Ze lachte kort voor ze naar hem opkeek. “Hier misschien niet, maar in de keuken wel. En een ontbijt is erg belangrijk om een dag mee te beginnen, niet waar?” de dubbelzinnige manier waarop ze het zei, maakte voor hem al meer dan genoeg duidelijk. Het was een van de redenen dat hij begon te lachen – iets wat hij niet vaak deed. Het was een warm en schor geluid wat haar oren vast en zeker zou strelen. ‘Natuurlijk is het belangrijk om de dag mee door te komen, als je dat voorop stelt, dan zal ik je persoonlijk naar de keuken begeleiden. Maar dan zal je niet de kans krijgen om hier weer terug te komen,’ bij het laatste keek hij haar enigszins duister aan. Dit was een kans uit een miljoen. Hij gaf ze niet graag weg. Het was te danken aan het speelse en uitdagende karakter dat hij dit spel uit wou spelen. Normaal was hij niet beleefd.
Nee zeg.
Hij pakte wat hij hebben wou, wanneer hij dat hebben wou. De dames die in zijn bed waren beland hoefden niet te rekenen op zoete woordjes en fijne knuffels na die tijd. Het ging om genot. Daar leefde hij voor.
Het lag voor de hand dat hij haar zonder pardon zou volgen. Had ze daadwerkelijk gedacht dat hij hierdoor achteruit zou gaan deinzen?
Ze stond in zijn badkamer.
Sterker nog, ze stond hier met hem onder de douche. Twee mensen die elkaar niet kenden en ze waren nog nuchter ook. Het kon alleen maar wat goeds beloven.
Het water kletterde over hem heen. De warmte ervan zorgde ervoor dat zijn spieren ontwaakten. Hij schraapte zijn keel en keek naar de vrouw voor zijn neus. Normaal nam hij ruim de tijd om te douchen. Daar zou hij nu geen verandering in brengen. Misschien zou het er zelf nog wel wat langer door worden. interessant was het in elk geval wel.
Nu de spanning tussen hen twee steeg, deerde het hem vrij weinig waarom ze hier ook alweer naar toe gekomen was. Heus niet om zijn zonnebril terug te brengen. Nee, ze was op zoek geweest naar zijn geld.
Iedereen wou winnen, maar dat betekende niet dat je geen ontspanning kon hebben tussen twee mensen. Deze vorm van ontspanning was enkel wat anders dan normaal.
Het verbaasde hem dat hijzelf nog redelijk rustig bleef onder deze omstandigheden. Hoe meer lichamelijk contact er was, hoe meer hij zelf ook door kreeg dat hij háár wou. Hij was een gezonde man. Het was logisch dat zijn hormonen opspeelden met een naakte vrouw in zijn douchecabine.
Bijna raakten zijn vingers de shampoofles, tot deze voor zijn neus werd weggekaapt. Hij trok in zijn wenkbrauwen op en keek toe hoe ze zichzelf omdraaide naar hem. Geplezierd door het uitzicht, keek hij haar aan.
‘Zal ik je misschien helpen, meneer? Dat is wel het minste wat ik kan doen.” Zei ze hem onschuldig. Hij grijnsde. Hij doorzag haar speelse uitdrukking.
Alsof het hem geen moeite kostte, liet hij zijn armen rond haar middel glijden. Heel geniepig zakten deze af naar haar billen, waar hij zijn vingers spreidde zodat hij alles goed kon voelen. Haar huid was zacht en het water versterkte dat alleen maar.
Haar gezicht had ze enorm dichtbij bij die van hem gebracht. De grijns was nauwelijks van zijn gezicht af te slaan, maar het was zijn gebruikelijke grijns : een mondhoek opgetrokken zodat het er uitdagend en geheimzinnig uitzag.

“Ben je nog steeds boos op me, vanwege dat ik je zonnebril gejat hebt? Is er misschien iets wat ik kan doen door dat te verlichten?” Vroeg ze zoetjes. Ze bracht de shampoo aan in zijn doorweekte haren. Hun blikken lieten elkaar niet los. Heerlijk zoals het vuur opvlamde tussen hen twee. Hier kon hij echt van genieten.
‘laat me daar over nadenken,’ zei hij kalm. Er waren zoveel dingen die ze wel voor hem kon doen.’ Natuurlijk ben ik boos, je hebt een deel van mij gestolen, en je weigerde om het terug te geven. En weetje wat er gebeurd als ik boos ben?’ Onheilspellend keek hij haar aan. ‘dan zal ik niet stoppen tot al mijn foute verlangens zijn bevredigd,’ gromde hij voor hij in haar billen kneep.
Vanwege het feit dat hij een kort lontje had reageerde hij dat vaak af op allerlei manieren. Dit was een van die dingen, want hij was behoorlijk gepikeerd geweest door haar. Als ze het niet zo had gebracht als ze nu had gedaan, dan had ze de wind van voren gekregen. Of erger.
Haar geluk was dat hij ervan hield om een vrouwenlichaam tegen dat van hem aan te voelen.
“Ben je al wakker genoeg of moet ik je helpen wakker te worden?” Ze had een vermakelijke glimlach op haar gezicht getoverd.“Zo ja, heb je daar enkele suggesties of ideeën voor?”
Zwijgend tilde hij haar op, zodat ze haar benen rond zijn heupen kon klemmen. ‘Je mag me altijd helpen, maar gezien dit jouw feestje is, mag je zelf met de suggesties komen. Jij moet immers boete doen voor het feit dat je zomaar zonder reden van mij gestolen hebt,’ zijn toon bleef zacht doch schor. Het paste perfect bij de sfeer die ze hadden gecreëerd.

[ bericht aangepast op 21 april 2014 - 12:47 ]
The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

22 april 2014 - 1:18

Vulgrim 37911

Roxana Jacey Wakefield. •
Als ze eenmaal iets van plan was dan deed ze dit ook en maakte ze het ook af. Dus zo ook het onder de douche stappen met hem en hetgeen wat daarna zou komen. Goed, ze had het niet helemaal gepland, maar ze kon nu moeilijk terugkrabbelen – wat overduidelijk niet in haar geaardheid zat en ze zou zichzelf voor gek verklaren als ze dit ook zou doen.
Hij had gelachen. 'Natuurlijk is het belangrijk om de dag mee door te komen, als je dat voorop stelt, dan zal ik je persoonlijk naar de keuken begeleiden. Maar dan zal je niet de kans krijgen om hier weer terug te komen,' hij had het met duistere ogen verteld – iets wat haar nu deed lachen.
“Hmm, ik heb liever wat anders als ontbijt,” begon ze lieflijk, waarna ze met een lach vervolgde “Dat is goed. Dan kunnen we verder in de keuken.”
Ze wist dat hij heus geen gevoelens voor haar had, dat hij nu zo deed. Hij deed het enkel en alleen omdat hij zijn genothalte op pijl moest houden en daar kon zij wel inkomen. Als iets je werd aangeboden was het onbeleefd om het te weigeren, nietwaar? En de kans om de spanning verder op te bouwen dat haar een genot zou bezorgen door deze man, de gozer die ze vanaf het allereerste moment al opmerkte, was een treffer. Eentje die ze niet weg liet lopen, want als ze ergens haar oog op had liet ze die niet zo gemakkelijk gaan. Een vermaak waarmee ze zeker met genoegen de tijd doorheen ging.
Hij had zijn handen rond haar middel laten glijden. Haar tedere, zachte huid tintelde onder zijn aanraking. Zijn handen vervolgden zijn weg naar haar billen, waardoor ze het soort glimlach op haar gezicht kreeg dat ze dit alleen maar goed vond – dit soort aanrakingen.
'Laat me daar over nadenken,' had hij met een kalme toon gezegd en zij had haar wenkbrauwen vermakelijk opgerezen. 'Natuurlijk ben ik boos. Je hebt een deel van mij gestolen en je weigerde om het terug te geven.' Bij deze woorden probeerde ze haar lachen in te houden. 'En weet je wat er gebeurd als ik boos ben?' “Billenkoek?” Ze lachte het nu helemaal uit. Ze bedoelde het meer als grapje, maar verdoemde zichzelf er wel weer voor dat ze iets had gezegd zonder eerst na te denken.
Het kwam niet door de spanning waardoor ze nerveus was, dat was het helemaal niet, want ze had het wel vaker gedaan. Het kwam door de manier hoe hij het gezegd had, de woorden die hij had gekozen. Het liet haar ook denken of hij dit serieus meende. Dat zal vast wel moeten, want hij leek enorm chagrijnig toen zijn zonnebril gekaapt was door haar en hij 'm niet terugkreeg. Waarom was die zonnebril dan zo speciaal voor hem? Liet haar nadien denken toen ze haar ogen oprichtte naar die van hem. Ze probeerde het antwoord te vinden in zijn ogen, maar werd er niet veel wijzer uit – alleen het seksuele verlangen, en nog iets; iets wat ze niet kon benoemen. 'Dan zal ik niet stoppen tot al mijn foute verlangens zijn bevredigd,' gromde hij voor hij in haar billen kneep.
“Ál je verlangens?” Ze liet haar wijsvinger over zijn wang, naar beneden glijden. “Neem vooral je tijd, meneer. Ik heb daar vooral geen problemen mee,” had ze met halve glimlach gezegd met dat ze hem uitdagend aankeek.
Maar al met al dat deze seksuele spanning haar erg goed deed en het ondeugende in haar nog meer naar boven haalde, moest ze steeds denken aan de betekenis van de zonnebril voor hem. Natuurlijk had zij zelf ook dingen die belangrijk voor haar waren en werd ze daar chagrijnig om als ze het niet terug kreeg, maar ze deed er niet zo geheimzinnig over of had het 't meest van de tijd bij zich. Nee, de man had iets te verbergen en daar wilde ze achter komen.
Waarvoor ze oorspronkelijk naar zijn kamer was gekomen was ze helemaal vergeten en dat kwam door die verdomde zonnebril, daar zou ze zichzelf laten door vervloeken.
Ze voelde de grond niet meer onder haar voeten. Hij had haar haar geruisloos opgetild en ze had weldra haar benen om zijn bekken gewikkeld. 'Je mag me altijd helpen, maar gezien dit jouw feestje is mag je zelf met de suggesties komen.' Ze liet een kort lachje. Haar feestje? 'Jij moet immers boete doen voor het feit dat je zomaar zonder reden van mij gestolen hebt.'
Zijn aanlokkende stem die rauw klonk, prikkelde in haar oren en ze wilde dan ook niets liever dan hierop in te gaan, maar haar nieuwsgierigheid vrat aan haar.
“Waarom –“ Ze hield meteen haar mond en perste haar lippen op elkaar voor ze er nog iets uit zou floepen.
Ze herstelde zichzelf snel en bracht haar gezicht dichter naar die van hem. “Ogen dicht,” lispelde ze zoetjes.
En ze had haar gezicht wat van hem vandaan gehaald en de vloeibare zeep uit zijn haar gewassen – dat over hen heen gleed.
“En nu ik.” Ze glimlachte. “Of is je lichaam nu aan de beurt?” De lieflijke glimlach werd een perverse. And she was back.
Al verwachtte ze natuurlijk niet dat hij dit niet zou vergeten of extra op zijn hoede zou zijn, maar dat was een geheel ander verhaal. De opgewonden sfeer hing er nog en zij had haar armen om zijn nek heengeslagen. Ze was er klaar voor.

Don't walk. Run, you sheep, run.

22 april 2014 - 19:01

Sigil 10158

Callum Joshua Wakefield
De man die we gister avond al hadden gesproken komt binnen gelopen, net als ik een hap neem van een stuk fruit. " Dit hele gedoe doet echt wat met je nachtrust, zeg." Rogier heette hij volgens mij. Hij rommelt wat in de kasten, maakt wat boterhammen en gaat dan naast me op een barkruk zitten. Ik knik. "Ik ben wel gewend aan weinig slapen maar ik kan je niet anders dan gelijk geven" antwoord ik.
"Wat ze hier allemaal wel niet hebben" Zegt Rogier met een zucht "Het zou eigenlijk beter zijn als ze dit zouden verdelen over de armen, maar helaas..." Ik haal mijn schouders. "Dat zal nooit gebeuren. De meeste, waaronder onze families zullen gewoon altijd moeten vechten voor ons eten. Het is nou eenmaal niet anders, en er is weinig wat wij er aan kunnen veranderen. Het is nou eenmaal een wereld geworden waarin je voor jezelf moet zorgen, en niemand anders. Het is het beste, al is dat niet altijd haalbaar" antwoord ik.
Ik sta op van de barkruk, loop naar de koelkast waar ik yoghurt vandaan pak en in een kommetje giet. Dan zet ik de yoghurt terug, pak een mesje en een lepeltje en een bordje. zet het kommetje op het bordje en ga weer op mijn plek zitten. Ik pak een appel, een peer en een mandarijn en begin het rustig aan te schillen, te snijden en in mijn yoghurt te doen.
Niet lang nadat ik daar mee bezig ben komt er een jonge vrouw de keuken in. "Goedemorgen" mompelt ze. De man als ik ben, kan ik het natuurlijk niet laten om haar, haar gezicht én figuur eens goed te bekijken. Ik kom tot de conclusie dat het een vrij knappe vrouw is. "Goedemorgen" antwoord ik. Dan kan ik een lichte grijns niet onderdrukken. "Hé kwam jij niet gister avond zomaar mijn kamer binnenwandelen?" vraag ik geamuseerd. "Je was ook wel weer meteen weer weg" voeg ik er grinnikend aan toe. Ik wacht tot ze me aankijkt. "Dat had niet gehoeven hoor" Ik knipoog speels en geamuseerd.
Vervolgens neem ik een hap van mijn yoghurt met fruit en richt me weer op Rogier. "Ik weet niet precies wat ik van dit alles moet denken. Het is prachtig maar het prijskaartje ook.. Ik vertrouw het ook niet helemaal dat ze mij en mijn zusje samen in het spel hebben gedaan, in hetzelfde team nota bene. Daar moet een addertje onder het gras zitten" Ik irriteer me al vrij snel aan het pakje sigaretten in mijn zak en haal ze er maar uit en leg ze naast mijn bord neer. Ik neem weer een hap. "Nee ik vertrouw dit spel voor geen cent. Al ziet het er nog zo prachtig uit....Ik bedoel... waarom ons...waarom ik? In mijn leven heb ik nooit iets bijzonders gedaan. Ik vraag me trouwens ook af of alles gefilmd word"
Ik kijk ook gelijk weer om me heen, en blijf natuurlijk weer even hangen bij het meisje dat net was binnen gekomen en inmiddels ook op een van de barkrukken is gaan zitten. "Eet smakelijk trouwens" zeg ik nog tegen Rogier. "jij ook" Zeg ik naar het meisje. Ik steun met mijn hoofd op mijn hand en neem weer een hap. "Wat denk jij?" vraag ik dan aan Rogier.

[Sorry dat t zo kort is ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

22 april 2014 - 22:52

Outlander 3574

Mikaela Hailey Hayes
“Goedemorgen” zegt degene waarbij ik gisteravond binnen kwam vallen. Ik had hem herkend want tja, hij had een goed lichaam en mocht er zeker wezen. Ik kan me herinneren dat ik hem redelijk uitgebreid heb bekeken. Ik loop door naar de koelkast en snuffel wat in de koelkast voor iets van een ontbijt. “Hé kwam jij niet gister avond zomaar mijn kamer binnenwandelen? Je was ook wel weer meteen weer weg.” Hoor ik achter me en ik haal mijn hoofd uit de koelkast en zie dat hij me grijnzend aankijkt. “Dat had niet gehoeven hoor” zegt hij speels en geamuseerd met een knipoog. Ik kan een grijns niet onderdrukken en pak wat jus d’orange uit de koelkast. “Ik doe het graag nog een keer hoor. Als ik het me goed herinner vond ik het een goed uitzicht.” Zeg ik met een grijs en schenk wat van de jus d’orange in een glas. Als ik de kan weer in de koelkast heb gezet, pak ik een appel en neem ik plaats aan de ontbijtbar naast het lekkere ding. Ik neem een hap van mijn appel en bekijk de andere jongeman die bezig is met zijn ontbijt. Hij mocht er ook wel wezen, hoewel ik zijn bovenlichaam niet had gezien.

Hij had zich inmiddels weer op de andere jongeman gericht en ik eet rustig mijn appel op tot ik tot de conclusie kom dat een appel niet genoeg is. Ik sta weer op terwijl ik met één oor meeluister naar wat mister sexy te vertellen heeft. Ik sta weer op om naar de koelkast te lopen om nog een keer te kijken. Ik besluit uiteindelijk ook voor de yoghurt te gaan en ga opzoek in de kastjes naar iets van muesli. Ik doe wat in een kom, zet alles weer terug en ga weer zitten. “Eet smakelijke trouwens. Jij ook” zegt hij nog tussendoor. “Dankje. Jullie ook.” Zeg ik terug.
Ik denk even na over wat ie net allemaal heeft gezegd. Ik denk dat niemand met een beetje verstand dit spel vertrouwd. Het slaat nergens op. Ik vraag me af wat ze zouden doen als niemand hier in dit huis aan die rare spelletjes mee zou doen? Al weet ik dat dat niet gaat gebeuren. We weten allemaal wat het is om arm te zijn en niemand van ons wil terug naar dat leven. Het slaat echt helemaal nergens op als je erover nadenkt. Aan de ene kant weet je hoe het is om arm te zijn en wil je dat niet nog erger maken voor andere, maar aan de andere kant is iedereen ook egoïstisch en denkt aan zichzelf en aan hun geld. Ze hebben niet voor niks arme mensen uitgekozen. Ze weten dat wij het geld hard nodig hebben en er zo nodig om zullen vechten. Niet dat we veel keus hebben hier, aangezien vechten erbij hoort. Ik denk dat tegen de tijd we het huis uit mogen, er niks meer van ons over is. Ik weet zeker dat er meer achter steekt, zoals de jongeman ook al zegt. Het zal niet alleen lichamelijk zwaar zijn, maar ook geestelijk.

Ik kijk naar mijn ontbijt, waar ik eigenlijk niet meer zo’n trek in heb. Dit spel is ziek. Nee, de mensen erachter zijn ziek. Ondanks dat het eten voor me - me eerder misselijk maakt, eet ik het toch op. Ik moest er maar het beste van maken zolang dat nog kon. Yep, let’s have some fun. Ik kijk naar de twee jongemannen naast me en eet mijn ontbijt op. Als mijn kom leeg is, sta ik op van mijn kruk. In plaats van op te staan aan de kant waar niemand naast me zit, sta ik op aan de kant waar mister sexy zit. Er zit wel wat ruimte tussen de krukken, maar als je er zo tussen ging staan, kon je net zo goed bij iemand op schoot kruipen. Ik raak mister sexy hier en daar lichtjes aan door de bewegingen die ik maak om mijn lege kommetje van de bar af te pakken. Ik draai me om met mijn gezicht naar hem toe om tussen de krukken uit te kunnen lopen, of schuiven, het is maar hoe je het bekijkt. Mijn borsten komen nog net niet tegen zijn armen aan en als ik tussen de krukken uit ben loop ik achter ze langs richting de vaatwasser om mijn kommetje er in te zetten. Natuurlijk moet ik deels bukken om het kommetje in de vaatwasser te zetten. Ik draai me weer om richting de bar om het glas er nog vanaf te pakken en het laatste beetje jus d’orange dat er nog in zit op te drinken. Eens kijken welke van de twee er wel in is voor een flirt.

23 april 2014 - 9:03

Basim 18646

Rogier Brooks

'Ik ben wel gewend aan weinig slapen maar ik kan je niet anders dan gelijk geven,' zegt Callum wanneer ik naast hem op een barkruk kom zitten met mijn ontbijt. Bij mijn volgende woorden, haalt hij zijn schouders op en begint zijn mening te vertellen. Ondertussen begin ik aan mijn boterhammen, terwijl ik geïnteresseerd luister.
'Dat zal nooit gebeuren. De meeste, waaronder onze families zullen gewoon altijd moeten vechten voor ons eten. Het is nou eenmaal niet anders, en er is weinig wat wij er aan kunnen veranderen. Het is nou eenmaal een wereld geworden waarin je voor jezelf moet zorgen, en niemand anders. Het is het beste, al is dat niet altijd haalbaar.'
'Ik weet het, al vraag ik me wel af hoe het ooit zo ver heeft kunnen komen. Toen ik nog een kind was, was de wereld er al niet heel goed aan toe, maar het leven was niet zo hard als nu. Tot het helemaal mis ging, heb ik een onbezorgde jeugd gehad.' Callum was ondertussen opgestaan om nog wat eten te pakken en ik leg mijn hoofd in mijn handen. 'Hoe heeft het zo ver kunnen komen,' mompelde ik. Ergens schaamde ik me om een mens te zijn, want het was zeker de mens die het zo ver had laten komen. Maar wat kon ik er nu aan doen? Niets, niemand kon er meer wat aan doen. De mensen, die zich naar mijn mening eigenlijk geen mensen mochten noemen, die nu de macht hadden, wilden het zou houden. Zelfs met een hele revolutie zou de kans op slagen minimaal zijn, hoe wilde je zoiets eigenlijk van de grond krijgen. En dan, stel dat het zou lukken, waar dan heen? Terwijl ik in gedachten ben verzonken, merk ik het nauwelijks dat Callum weer naast me komt zitten en dat er een jonge vrouw de keuken binnen komt gelopen.
Haar "goedemorgen" haalt me weer terug en automatisch begroet ik haar met hetzelfde. Ik kijk haar nog even na, maar daarna richt ik mijn blik weer op mijn eten en Callum, die haar nog wat langer blijft nastaren. Ze is aardig om te zien, maar ik ben niet iemand die echt naar vrouwen kijkt, niet nu ik mijn eigen vrouw heb om lief te hebben. Met een kleine steek ik mijn hart denk ik aan haar, mocht het haar goed gaan, nu ik niet bij haar kon zijn.
'Hé kwam jij niet gister avond zomaar mijn kamer binnenwandelen? Je was ook wel weer meteen weer weg. Dat had niet gehoeven hoor.' Door Callum's woorden tegen de vrouw, trek ik mijn wenkbrauwen wat verbaasd op. Serieus?
'Ik doe het graag nog een keer hoor. Als ik het me goed herinner vond ik het een goed uitzicht,' antwoord de vrouw daarop. Tussen wat voor mensen ben ik nu weer beland? Ik krijg echter niet lang de tijd om me er nog over te verbazen, gezien Callum zich weer tot mij richt.
'Ik weet niet precies wat ik van dit alles moet denken. Het is prachtig maar het prijskaartje ook.. Ik vertrouw het ook niet helemaal dat ze mij en mijn zusje samen in het spel hebben gedaan, in hetzelfde team nota bene. Daar moet een addertje onder het gras zitten.' Even stopt hij te praten om een pakje sigaretten uit zijn broekzak te vissen en hij zet ze naast hem op tafel. 'Nee ik vertrouw dit spel voor geen cent. Al ziet het er nog zo prachtig uit....Ik bedoel... waarom ons...waarom ik? In mijn leven heb ik nooit iets bijzonders gedaan. Ik vraag me trouwens ook af of alles gefilmd word.'
Dat was iets, wat me ook aardig dwarszat. Wat was de bedoeling van dit alles, inderdaad, waarom wij? Zelf zou ik ook echt niet weten, waarom ze mij zouden vragen hieraan mee te doen. Waarom doe ik eigenlijk mee? Hoe meer ik erover hoor, hoe minder het mij begint te bevallen. Niet dat ik het wel leuk vond, toen ik de koffer kreeg.
'Eet smakelijk trouwens,' zeg Callum dan tegen mij. "jij ook,' tegen de vrouw die nog bij het aanrecht staat.
'Dank je,' zeg ik, 'jij ook.'
'Dankje. Jullie ook,' zegt zij nog.
'Wat denk jij?' vraagt Callum dan weer aan mij en ik weet niet zeker of hij het heeft over wat hij me net vertelde of over het meisje. Ik ga maar uit van het eerste en begin maar aan mijn verhaal.
'Ik vraag me ook echt af wat hier allemaal achter zit. Maar dat van jij en je zusje is inderdaad wel apart, dat is vast niet random gebeurd, maar expres zo gedaan. Eigenlijk wil ik er liever niet over nadenken. Het maakt me zo onzeker en zenuwachtig over wat er ons te wachten staat en ik geloof niet dat ik dat kan gebruiken. Eigenlijk weet ik dat wel zeker.' Ik neem nog een hap en kijk Callum en daarbij ook het meisje dat naast hem zit aan. 'Het zal me eerlijk gezegd weinig verbazen als we uiteindelijk dat miljoen niet eens krijgen, ook al zouden we het wel verdiend hebben. Gewoon om mensen hoop voor niets te geven, om ons daarna diep de grond in te boren of iets dergelijks.' Even ben ik bang dat ik Marion niet eens meer terug ga zien, dat als wij hier klaar zijn er niets meer van ons vernomen zal worden.
Wanneer ik mijn brood op heb, zie ik het meisje van haar kruk afstappen, maar dan aan de kant waar Callum zit. Is het nodig om zo moeilijk te doen? Of zit er juist een bedoeling achter? Ik kijk naar haar, terwijl ze bezig is van haar kruk af te komen. Met haar lichaam komt ze wel erg vlak bij Callum. Terwijl ze naar het aanrecht toeloopt, heb ik ondertussen de conclusie getrokken dat haar moves wel expres moesten zijn. Ik maak een facepalm en zucht diep. Serieus, tussen wat voor mensen was ik terecht gekomen?

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 21:11 ]
Stenenlikker

24 april 2014 - 22:08

Mahoganaea 1551

Xavier Roman Jones | Xanthe
†††

Gepland of niet, dit was een uiterst fijn begin van de dag. Er waren voor hem niet vaak ochtenden geweest die zo begonnen. Deels doordat hij Marina had, deze kon hij gewoon niet een nacht alleen laten zonder helemaal gek te worden van zorgen, tevens wou hij het haar ook niet aandoen om wakker te liggen dankzij zijn praktijken. Dat was oneerlijk.
Het was maar goed dat Luca bij haar was. Anders had hij het huis niet eens verlaten – dat zou ook betekenen dat hij hier nu niet zou staan. Als hij dat van tevoren had geweten dan had hij er wellicht twee keer over nagedacht.
“Hmm, ik heb liever wat anders als ontbijt,” begon ze lieflijk, waarna er een lach in zijn oren klonk. Het was ook een en al uitdaging in haar stem. “Dat is goed. Dan kunnen we verder in de keuken.”
Voorzichtig spiekte hij tussen zijn wimpers door naar haar gezicht. Het was heerlijk zoals ze erbij stond. De tatoeages kon hij behoorlijk waarderen bij haar. Het sierde haar op de een of andere manier behoorlijk.
Voorzichtig dansten zijn vingertoppen over de vele kleuren die haar huid sierde. Hijzelf had het wel eens overwogen – een tatoeage laten zetten. Maar het was niet bepaald zijn manier om zichzelf te uiten.
Gevoelens? Er waren hier wel gevoelens, het was onmogelijk om iets te doen zonder enige vorm van gevoel maar het waren niet de gebruikelijke gevoelens die iemand voelde als je verliefd was. Nee, verliefdheid was ver te zoeken. Maar hij vond haar wel behoorlijk .. interessant. Uitdagend, speels, liefelijk, ze deinsde niet bepaald ergens voor terug.
Ze was alles wat hij zocht in een vrouw.
Hij zou het haar echter nooit vertellen.
Als er iets was waar hij geen tijd voor had, dan was het wel liefde. Relaties. Alles in die trant.
Nog maar net had hij zijn woorden uitgesproken of zij bracht er alweer wat tegenin. “Billenkoek?” Ze lachte behoorlijk hard daardoor.
‘Je vindt je eigen woorden grappig?’ vroeg hij haar vermaakt. Waarschijnlijk was het bedoeld als zo’n grappige suggestie, maar hierdoor begon hij juist ideeën te krijgen en hij wist niet bepaald of dat in haar voordeel zou gaan werken of niet.
Het enige wat ze niet over hem te weten zou komen was wáárom hij bepaalde dingen belangrijk vond. Een zonnebril? Er zat weinig waarde aan, tenzij je Xavier heette. Dan was het een van de belangrijkste dingen die je jezelf maar kon indenken. Nu hij er zo over nadacht, ze zou waarschijnlijk niet veel over hem te weten komen. Hij zou liever naar haar verleden vissen. Zo had hij het spelletje altijd gespeeld en tot dusver had hij altijd gewonnen.
“Ál je verlangens?”
Zijn blik volgde haar vinger die langzaam over de huid van zijn borst naar beneden gleed. Weer zo’n miniscule aanraking die ervoor zorgde dat de spanning in de kleine cabine steeg.
“Neem vooral je tijd, meneer. Ik heb daar vooral geen problemen mee,”
Een lach rolde over zijn lippen. Hij keek haar net zo uitdagend aan als zij bij hem deed. ‘Je weet niet waar je aan begint,’ waarschuwde hij bij voorbaat. De meeste vrouwen hadden grote woorden, maar eenmaal hij helemaal los wou gaan, krabbelden ze behoorlijk snel terug. in eerste instantie had hij bij haar niet het idee dat ze dat zou doen, toch bleef alles mogelijk.
Stevig hield hij haar in zijn armen geklemd. Blijkbaar protesteerden zijn armen nog steeds onder deze drukkende bewegingen. Hij snapte niet goed waar de lichte spierpijn vandaan kwam, maar op het moment was het ook niet handig om daar stil bij te staan. Hij had iets prachtigs in zijn armen en wou zich daar graag op richten.
Grijnzend keek hij toe hoe ze haar benen rond zijn heupen klemde. Soepel, lenig. As ze eens wist wat hij met haar zou kunnen doen. Ze moest het alleen zelf willen. Dan kon hij haar de zevende hemel laten zien. Niet altijd deed hij iets voor zichzelf, soms dacht hij ook wel eens aan anderen. Soms…
“Waarom –“
Nog voor ze haar zin goed begonnen was, kapte ze deze alweer af. Voor een moment leek hij een verandering in haar houding te kunnen ontdekken. Een fractie van een seconde. Daarna had ze zichzelf hersteld.
“Ogen dicht,” lispelde ze zoetjes.
Een moment vernauwde hij zijn ogen. Hij had haar stevig vast, dus ze zou nergens heen kunnen gaan, maar het vertrouwen van mensen lukte hem nog niet zo makkelijk.
Pas toen hij doorkreeg dat ze de shampoo uit zijn haren wilde wassen, sloot hij zijn ogen.
“En nu ik. Of is je lichaam nu aan de beurt?”
Net op tijd opende hij zijn ogen om te zien hoe haar liefelijke glimlach veranderde in een perverse. Heerlijk.
‘Wat denk je zelf? Eerst ik. Dan jij meisje. en als je het goed doet, dan zal ik je wellicht ook nog even laten genieten van alles,’ zei hij zo onschuldig mogelijk als maar kon.
Voorzichtig zette hij haar weer op de grond neer.
Er was een beest in hem ontwaakt. Al een tijdje had deze op de achtergrond gesluimerd. Maar zij had hem weer te leven gewekt.
Hij had zin. In haar.

~~Sorry als ie verneukt is, mijn pc viel uit en ik moest het laatste deel dus opnieuw typen - ik had hem al af maar dat had ie niet opgeslagen~~(

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

28 april 2014 - 15:34

Hyonyeo 24572

Rochelle Alesha Owens • Sunshine • 24
•••

‘Dan zorg ik volgende wel dat ik helemaal naakt ben. O, en dan verwacht ik je morgenvroeg weer,’ was dit keer niet Rochelle’s brutale opmerking, maar die van de man – Forrest. Er kwam een vermakelijk lachje bij haar vandaan, alsof ze niet kon geloven dat hij zoiets nu daadwerkelijk had vermeldt, alsof hij het niet aankon dit over zijn lippen te laten rollen. Daar had ze dus fout gezeten. Het liet haar afvragen wat er allemaal in hem omging, wat ze nog meer fout had gehad. Hierdoor begon ze in zichzelf vragen te stellen, welke ze van hem wilde weten. Hoe is je familie? Zijn ze net zo oprecht en warmhartig als die van mij? Hoeveel broers en / of zussen heb je? Er waren ook simpele vragen, zoals: Wat is je favoriete kleur? Heb je een favoriete muziekgenre? Zo ja: voorkeur voor bepaalde band of zanger(es)? En, ga zo maar door.
‘Waarom wachten tot morgenvroeg als het vanavond al kan?’ grijnsde ze, en ergens hoopte ze stiekem dat hij rode wangetjes zou krijgen. Of enig ander teken dat hij zich verlegen bij haar in de buurt voelde, omdat ze zo tactvol en rechtuit bezig was. Het deed haar op de een of andere wijze goed, hoewel ze dat niet snel zou toegeven. Daarom hoopte ze ook dat hij dit niet van haar door zal hebben, dat was een soort geheimpje.
Eenmaal in de keuken aangekomen, hadden ze gegeten en hij had haar duidelijk laten weten dat hij betwijfelde of ze hem iets bij kon leren. Rochelle liet een halve grijns zien, wat liet merken dat ze nog meer vragen door haar gedachten had dwalen. Wat zou hij voor sport doen, of hebben gedaan? Hij was namelijk best zeker van zichzelf, dan moet hij ergens op gezeten hebben. Ze was nieuwsgierig, nog meer dan anders als het op sport aankwam, dus trok ze het bord onder zijn neus vandaan en trok hem mee. Forrest leek niet bepaald op zijn gemak te zijn wanneer ze dit nogmaals deed, waar hij dan eveneens een uitspatting over maakte – waar ze in feite niet op antwoordde. Ze negeerde het met een brede, enthousiaste glimlach weliswaar.
Momenteel bevonden ze zich in de sportzaal, en ze had hem net uitgedaagd.
Het duurde enkele seconden voor de frons van zijn gezicht verdween, en Rochelle had zich ondertussen klaar proberen te maken voor zijn aanval. Desalniettemin vond ze zijn gelaatsexpressie hilarisch, ze moest dan ook redelijk haar best doen om niet in lachen uit te barsten. De jonge, getinte vrouw hoorde hem aan, waarna hij haar een flinke slag tegen de zij gaf – tussen haar heupbeen en ribben. De klap die hij haar had gegeven zorgde voor een zucht over haar lippen, wat meer iets weg had van een pijnlijke slaak. Toch deed het haar niet veel pijn, ze lette ondertussen meer op de adrenaline die al door haar aderen pompte – wat haar oren liet suizen en ze niet op de klappen van hem lette die haar lichaam tijdens het gevecht raakte. Rochelle struikelde iets naar links vanwege dit, maar ze bleef staan en draaide zich naar hem om.
Ze maakte een schijnbeweging naar links, terwijl ze op zoek ging naar een zwakke plek van hem. Op het eerste moment bemerkte ze het niet, pas na enkele minuten zag ze een opening waar ze gebruik van maakte. Wanneer zulke ogenblikken voor je lagen, moest je het met beide handen grijpen en deze kans benutten – zodoende was het precies wat ze deed. Ze stootte hem in zijn maag, en niet zacht – zoals hij had gedaan. Rochelle had wel gemerkt dat hij zich in had gehouden, waarvan ze niet precies wist wat te voelen. Misschien voelde ze zich wel belachelijk gemaakt doordat ze een meisje was, klein en daardoor niet echt een “bedreiging”. Het maakte haar naarmate het gevecht vorderde redelijk pissig, al was dat pas duidelijk op het moment dat ze hem op de grond gooide door zijn benen onder hem vandaan te halen. Gelijk zakte ze op zijn rug neer en streek haar lippen naast zijn oor, waardoor haar warme ademhaling zijn huid streelde.
‘Je hoeft je niet in te houden omdat ik een chick ben, ik ben alles behalve broos.’ Haar zij, waar hij haar gestompt had, stak – het voelde alsof ze mijlen gerend had, hoewel dit niet het geval was. Dit gold niet enkel voor haar zij, maar eveneens haar rug en schouder, die eveneens geraakt waren. Haar vingers krulden zich om zijn armen, welke ze strak tegen de grond hield geduwd, en langzaamaan streek ze naar beneden tot ze zijn polsen voelden.

[ bericht aangepast op 28 april 2014 - 15:42 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

28 april 2014 - 21:57

Sigil 10158

Callum Joshua Wakefield

Het meisje grijnst en pakt een pak sinaasappel sap “Ik doe het graag nog een keer hoor. Als ik het me goed herinner vond ik het een goed uitzicht.”. Ze pakt wat te eten en gaat dan naast me zitten. Ondertussen praat ik verder met Rogier. "Ik vraag me ook echt af wat hier allemaal achter zit. Maar dat van jij en je zusje is inderdaad wel apart, dat is vast niet random gebeurd, maar expres zo gedaan. Eigenlijk wil ik er liever niet over nadenken. Het maakt me zo onzeker en zenuwachtig over wat er ons te wachten staat en ik geloof niet dat ik dat kan gebruiken. Eigenlijk weet ik dat wel zeker." Rogier neemt nog een hap en kijkt mij e het meisje aan. "Het zal me eerlijk gezegd weinig verbazen als we uiteindelijk dat miljoen niet eens krijgen, ook al zouden we het wel verdiend hebben. Gewoon om mensen hoop voor niets te geven, om ons daarna diep de grond in te boren of iets dergelijks."
Ik knik grimmig. "Het zou me inderdaad niets verbazen. Je hebt gelijk. We zouden het er niet over moeten hebben. Het verpest alleen de sfeer en ik denk er liever ook niet over" Ik merk dat het meisje naast me opstaat, maar op zo'n manier dat ze me lichtelijk aanraakt, Zelfs haar borsten raken me bijna. Ik kan een geamuseerde glimlach niet onderdrukken. Als ze eindelijk van de kruk af is, loopt ze naar de keuken om haar spullen op te bergen. Naast me maakt Rogier een facepalm. Hierdoor kan ik het niet meer onderdrukken en grinnik.
Ik sta op, pak mijn bordje, kommetje, mesje en mijn sigaretten en loop de keuken in. Ik gooi de schilletjes weg en zet de rest in de vaatwasser. Vervolgens steek ik een sigaret op, nadat ik het raam een stukje open gedaan heb. Ik ga tegenover Rogier staan, aan de andere kant van de bar. "Jij hebt zeker een vrouw, of vriendin die thuis op je wacht nietwaar?" Mijn lippen vormen een lichtelijke grijns. Mijn fel, haast lichtgevende blauwe ogen schieten even naar zijn handen. "Ik denk een vrouw" ik knijp mijn ogen iets samen terwijl ik dat zeg en neem een haaltje van mijn sigaret. Ik ga wat meer overeind staan. "Je zou alles voo haar doen toch?" Ik blaas de rook uit. "Maar doet ze dat ook voor jou? Hoe weet je nou, dat een vrouw hetzelfde doet voor jou, als jij voor haar?" Nadat ik Rogier heb aangekeken, kijk ik het meisje aan met mijn felblauwe ogen. "Vertrouwen??" Ik zwijg even terwijl ik een heis van mijn sigaret neem. "Nou, dat heb ik dus niet" zeg ik droogjes. "Ik benijd je dat je het hebt, maar ik heb het niet" zeg ik.
Ik leun met billen tegen het aanrecht en neem weer een heis. "Niet meer althans" mompel ik en neem weer een heis en tik het as af in de gootsteen. "Daarom ben ik vrijgezel Rogier, en dat wil ik blijven. Ik kan geen vrouw vertrouwen, geen een. Dat wil ik ook niet" Ik laat een speelse en ondeugende grijns over mijn gezicht glijden. "maar dat betekend niet dat ik niet van een vrouw, en alles wat een vrouw heeft geniet?" Ik grinnik. "Komop, ik ben een man, en ook ik denk soms met mijn pik" ik kijk Rogier met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Mijn beste man, je kan niet ontkennen dat hier Beauty's rondlopen... Zelfs al heb je een prachtige en lieve vrouw thuis op je wachten, kun je niet ontkennen dat hier een paar overheerlijke vrouwen rondlopen" Ik grinnik en uit enthousiasme merkte ik al dat ik begon te hupsen. Ik neem de laatste heis en druk dan mijn sigaret uit in de asbak. "Ik ben een vrij man, ik mag doen wat ik wil. Maar ik zal gelijk iets uitleggen over mijzelf"
Mijn stem word strenger, mijn felblauwe ogen worden harder. "Ik ben Callum Joshua Wakefield. Ik kom uit de allerarmste straat van deze stad. Mijn vader heeft een sportschool dat niet loopt en ik heb twee jongere zusjes, en twee jongere broertjes, waarvan de jongste negen is." zeg ik. Ik ga weer overeind staan. "Ik doe alles, álles wat ik kan om haar te beschermen. Daarnaast heb ik een woede probleem" Een kleine sadistische grijns komt over mijn lippen. "Een héle erge woede probleem. Hell, ik heb gisteren mijn beste vriend dood gemept omdat hij in bed lag met mijn vriendin" Het komt er iets wat sadistisch uit en ik klink vast als een gestoorde. Maar ik schaam me er niet voor, ondanks de pijn, schaam ik me er niet voor. Dit omdat ik weet dat dit angst kan veroorzaken. "Ik deins niet terug voor moord... Nee dat niet" ik schud mijn hoofd terwijl ik dat zeg en steek weer een sigaret op terwijl ik hem net had uitgedrukt. "Wil je me afkeuren omdat ik een vrij man ben, en openlijk met een vrouw durf te flirten, omdat het kan? Prima Rogier, dat recht heb je. Maar je doet er goed aan dit voor je te houden, mijn beste man" zeg ik terwijl ik een heis neem. "Want als ik boos ben, wat je mij daar toch een beetje mee maakt, heb ik mijzelf niet onder controle. En ik zou het zonde vinden als jou iets zou overkomen, door mij. Door zoiets stoms als iets afkeuren"
Ik zwijg even na ik dat gezegd heb en neem een heis die ik langzaam uitblaas. Zodra ik weer begin te praten klinkt mijn stem een stuk zachter. "Maar zie dit vooral niet als dreigen, of een bedreiging" terwijl ik mijn wenkbrauwen optrek maak ik mijn ogen iets groter. "Het is een waarschuwing, Zoals ik al zei, ik heb mezelf niet onder controle als ik boos ben. En dat ben ik toch vrij snel. Je lijkt me een aardige vent Rogier, Ik kan aan je zien dat je een goede man bent, en je goed voor je meissie zorgt. Ik gun het je. Ik gun haar jou. Dus maak me alsjeblieft niet boos." Ik neem een heis. "Ik ga je er alleen niet om smeken" Ik grinnik. "Zo ver ga ik nou ook weer niet. " Ik blaas het rook uit.
Nadat ik mijn sigaret weer heb uitgedrukt pak ik een appel, die leg ik bij Rogier zijn bord. "Hier, deze zijn lekker. Je zou ze eens moeten proeven" Ik kan nog net een knipoog onderdrukken. Dan kijk ik het meisje aan. "Hoe heet jij eigenlijk, kamerbinnenloopster?"

[ bericht aangepast op 28 april 2014 - 22:02 ]
[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

28 april 2014 - 22:19

Magnus 4132

Brianna Valeria Felicity Amoris

Met een zucht kwam ik mijn bed uit. Die nacht was ik niet naar iemand toegegaan en ik was op dat moment heel blij met mijn beslissing. Anders had ik waarschijnlijk niet mijn bed uitgekomen. Het geld had ik goed veiliggesteld voordat ik ging slapen en het leek erop dat niemand in mijn kamer was geweest zonder dat ik het doorhad.
Terwijl ik de slaap nog uit mijn lichaam moest halen begon ik me om te kleden op een tempo waarop een slak het nog sneller ging. Tja, geen ochtendmens.
Een haarborstel ging door mijn haren heen en ik liet mijn haar los over mijn schouders hangen. Ik nam wel een strikje voor in mijn haar mee, gewoon voor als ik het nodig zou moeten hebben.
Langzaam begon ik naar de keuken toe te lopen en zodra ik ernaar binnen liep negeerde ik iedereen en liep eerst op de koffie op. Zwart. Zo had ik het - het liefst. Ik nam een kleine slok om mijn mond niet te verbranden en keek toen naar de anderen die er waren;
De jongen van gister, Callum geloof ik, een meisje die ik niet kende en nog een jongen die ik niet kende. Best wel sneu eigenlijk dat ik hier alleen die jongen kende.
"Hoe heet jij eigenlijk, kamerbinnenloopster?" Hoorde ik Callum toen zeggen. Ik keek even naar het meisje maar besloot dat het niet interessant was om naar het gesprek te luisteren en liep met in mijn ene hand mijn koffie naar de koelkast toe. Mijn oog viel op de melk die er stond en ik haalde het uit de koelkast. Precies wat ik nodig had.
Ik zette het op het aanrecht en ging de kastjes door op zoek naar een kom, zodra ik die ook had ging mijn zoektocht verder naar een pak ontbijtgranen. Als ze dat hebben ten minste.
Na nog een minuut gezocht te hebben vond ik eindelijk een pak en maakte die open. Al snel stond mijn ontbijt voor mijn neus. Met in mijn ene hand de kom en in mijn andere de kop koffie liep ik naar de keukentafel toe en ging random ergens zitten.
Met een zucht stond ik echter weer op toen ik merkte dat ik geen lepel had. Snuggerheid aan top, echt hoor. Zodra ik een lepel had liep ik weer terug en nam een hap van mijn eten terwijl ik mijn blik even over de twee mensen die ik niet kende liet glijden. Ongeïnteresseerd keek ik weer naar mijn koffie en nam een grote slok.

[ bericht aangepast op 28 april 2014 - 22:21 ]
It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

29 april 2014 - 1:29

Vulgrim 37911

Roxana Jacey Wakefield. •
Ze wist hoe ze dit klaar moest spelen, maar ze moest eerlijk nageven dat de man zelf er ook wel wat weet van had. Op sommige momenten had ze zelfs de neiging om de act te laten vallen en hem meteen te bespringen, maar de acties lieten de spanning juist opbouwen – zo erg omhoog bouwen dat ze er beiden gek van zouden worden en hetgeen uiteindelijk beter werd dan ze verwacht zou hebben. Het was juist het gevoel waarvoor ze het deed. Ze deed dit heus niet bij iedereen en bij jan en alleman. Hij was een erg knap uitziende man en om hem te weigeren zou zelfs een belediging zijn, dus ze had geen andere keus om sociaal te zijn, toch? Haar kansen begroten. Voor haar genot.
'Je vindt je eigen woorden grappig?' Had hij met een vermaakte toon in zijn stem aan haar gevraagd. Ze had met een op-elkaar-lippen-geknepen-glimlach hem aangekeken en haar pretoogjes hadden zich opgericht. Ze had niet verwacht dat ze hierdoor hard uit zou gaan lachen en dat ze ook echt plezier zou hebben, alsof ze elkaar wel wat langer kenden dan vandaag. Natuurlijk zou ze plezier met hem gaan hebben, maar ze bedoelde het niet op die manier – ze bedoelde de vriendenmanier.
Er lach een vermaakte uitdrukking op zijn gezicht en haar pretoogjes waren nog steeds op hem gericht. Haar volle lippen weken van elkaar en er kwam weer een gelach uit rollen – dit keer wat vrouwelijker en genietend. Ze had het naar haar zin voor het eerst sinds ze hier kwam, maar dat zou ze hem niet zeggen. Moet je nagaan, dat was alleen al door een simpele opmerking van hem.
“Natuurlijk. Moest ik anders mijn lach inhouden?” Ze was opgehouden met lachen, maar had hem nog een warme glimlach geschonken.
'Je weet niet waar je aan begint,' had hij met een lach gezegd. Er klonk een lichte waarschuwing in of had ze dat verkeerd opgevat? Oh wel ja, ze zou er toch niet mee stoppen. Hoe kon ze zo'n knappert opgeven? Ze ging niet voor iedereen uit de kleren om vervolgens met een wildvreemde onder de douche te stappen. Hoezeer ze het ook niet kon toegeven, maar ze wist dat dit verre van het gebeuren van zijn koffer met geld en het jatten ervan stond. Dit ging puur om het lichamelijke genot dat ze zou krijgen en ze wist zeker dat hij daar een God in zou zijn.
“O, ik weet précies waar ik aan begin.” Had ze hem met een verborgen flikkering in haar ogen gezegd. “Maar ik heb zoveel verschillende keuzes om ermee te beginnen,” had ze hem plagerig gezegd – totaal op een andere boeg gooiend, maar op een subtiele doch sensuele manier. Haar hand gleed over zijn borstkas, langzaam, plagerig. “Ik zou graag enkele suggesties vragen, maar..” Haar hand stopte, op zijn onderbuik. Zijzelf had haar rug tegen de muur aangeleund – kijkend met een afwachtend, plagende manier naar hem. “Dat zou niet erg spannend zijn, of wel?” Het was meer een vraag zonder antwoord.
Ze had zorgvuldig de shampoo uit zijn haar gehaald, ervoor zorgend dat het niet in zijn ogen terecht kwam en vroeg daarna zoetjes wiens lichaam nu aan de beurt was; waarop zijn antwoord volgde. 'Wat denk je zelf? Eerst ik.' Er kwam een halve grijns op haar gezicht. Natuurlijk, meneer, dacht ze goedkeurend. 'Dan jij meisje. En als je het goed doet, dan zal ik je wellicht ook nog even laten genieten van alles.' Hij had het onschuldig gezegd, tenminste zo probeerde hij dat – voor haar was het alleen nog meer een uitdaging geworden. Perfect, precies iets voor haar. Ze hield wel van wat plagerijen en uitdagingen. Het was een match voor haar, de man waar ze helemaal op viel, maar dat ging ze hem ook niet zeggen. Ze was gek als ze dat deed.
“Ja? Ben je zo goed dan?” Had ze hem plagerig terug in de schoot geworpen. Eens even kijken of meneer aan zijn woord kon houden of hij echt zo goed was, dacht ze vermakend.
Ze was voorzichtig weer op de zwartgroene tegels gezet en de kou van de muurtegels die eerst haar rug overnam, was stilaan veranderd in een warm gevoel. Ze stond deels onder de douche vandaan, maar kwam er nu talmend – met haar ogen gefikst op hem – eronder staan. De sfeer rond haar was zo duidelijk veranderd; ze gedroeg zich op een andere manier. Het was een sfeer die haar een vrouwelijk, maar pure uitstraling gaf. Niet het soort vrouwelijke uitstraling als dat je krijgt als je een zakenvrouw over straat zag lopen en goed voor zichzelf kon zorgen, maar het soort vrouwelijk dat een soort leiding gaf op een verleidelijke manier, een manier die je moeilijk kon weigeren. Het was niet ordinair, maar zwoel op een pure manier. Ze had de uitdaging aangenomen.
Haar volle rozerode lippen had ze deels op zijn wang geplaatst, waarna ze op zwoel en zachtjes praatte. Haar ademhalen klonk in zijn oor. “Dan is er geen andere manier,” zei ze hem, terwijl het hete water nog over hen heen kletterde en haar haren aan niet alleen haar lichaam, maar ook zijn lichaam begon te plakken – zo dichtbij dat ze was. Ze zette een kleine stap naar achteren, zodat ze zijn gezicht weer kon zien en had douchegel op haar hand gedaan die ze in twee handen verdeelde op een aanlokkende manier. Haar hand wreef zachtjes over zijn schouder en borstkas, “Hmm, zal ik hier beginnen?” die zijn weg langzaam naar beneden vervolgde naar zijn mannelijke lid. “Of hier?” Vroeg ze op een quasi nadenkende manier en een onschuldige blik.
Ze had er nog even over gewreven, waarna ze haar lippen uitlokkend op zijn wang – vlak naast zijn mond plaatste en deze de weg volgde naar zijn kaken en borstkas. Ze verplaatste zichzelf steeds meer naar beneden.
Het viel haar nu pas op dat hijzelf geen enkele tatoeage op zijn lichaam had. Ze vroeg zichzelf of hij misschien haar had afgekeurd op haar tatoeages, maar dit verliet al snel haar gedachten toen ze zijn uitdagende blik weer zag.
Langzaamaan begonnen de ramen van de cabine te beslaan door de hete lucht die van het water afkwam. Tenminste, als je het er letterlijk op wilde nemen. De spanning hing er namelijk hoog en nog even of er zou iets gebeuren, waardoor de ramen nog meer beslagen werden en je er niets door zou kunnen zien – alleen enkel wat vage, troebele figuren die net op schaduwen leken.

Don't walk. Run, you sheep, run.

29 april 2014 - 23:48

Outlander 3574

Mikaela Hailey Hayes
Terwijl ik mijn spullen in de vaatwasser zet, lijkt Mister Sexy een soort prive gesprekje/onderonsje te hebben met de andere jongeman. Hoewel hij niet heel zacht praat ofzo, waardoor ik het hele gesprek min of meer mee krijg. Ik moet zeggen dat hij niet echt heel vriendelijk klinkt. Best triest eigenlijk dat ie zo slecht is in het vertrouwen van mensen. Ik denk dat iedereen wel iemand nodig heeft op wie hij of zij kan vertrouwen. Op het moment dat hij zegt dat ook hij soms met zijn pik denkt, kan ik een grinnik niet onderdrukken. Aan de ene kant heeft hij gelijk over het feit dat Rogier, zoals hij blijkbaar heet, misschien is los moet gaan. Zeker nu het nog kan, want ze hadden wel een punt. Wie zegt dat we hier uit komen met een miljoen. Hell, wie zegt dat we hier überhaubt uit komen? Op een gegeven moment wordt de stem van Mister Sexy strenger, waarschuwender of iets. Het is een toon waar je misschien een beetje de kriebels van krijgt en met goede reden! Hij heeft gister zijn ‘beste’ vriend doodgeslagen. Wie the fuck doet nou zoiets? En al helemaal omdat zijn vriendin is vreemd gegaan? Als ze van hem hield had ze het in de eerste plaats nooit gedaan dus was hij zo en zo wel beter af geweest zonder haar, maar degene met wie ze vreemdgaat doodslaan? Nee, dat gaat er bij mij niet in. Het idee alleen al maakt me misselijk.

De rest van het verhaal heb ik niet meegekregen, omdat ik diep in gedachte uit het raam naar buiten kijk. Ik ben ten dode opgeschreven als ik tegen hem moet vechten! Wauw, misschien kom ik hier echt niet levend meer uit! Ik had liever niet geweten dat hij daartoe in staat is of waartoe wie dan ook in staat is hier in huis. Dan kan ik mezelf net zo goed meteen neerschieten, bij wijze van dan. Ik denk niet dat er hier geweren aanwezig zijn, dat zou te makkelijk zijn. Oke, stop! Ik moet stoppen met hierover na te denken, anders ben ik al gek voordat er ook maar iets gebeurd. Voordat ik er verder over na kan denken schrik ik op van Mister Sexy die vraagt hoe ik heet. Ik kijk om naar hem en zie dan pas dat er nog iemand de keuken binnen is gelopen. Een jongedame met felrood haar. Ze besteed niet zo heel veel aandacht aan ons en ik ook niet echt aan haar. Het ziet er ook niet echt naar uit alsof ze veel zin heeft in een gesprek op dit moment. “Mikaela” antwoord ik naar Mister Sexy met een glimlach. Ik haal even diep adem. “Ik denk dat ik maar eens wat aan lichaamsbeweging ga doen.” Zeg ik. Na mijn flirtpoging kon dit nogal dubbelzinnig overkomen, misschien was dat ook wel zo bedoeld. Ik weet het zelf niet zo goed. Ik loop in zijn richting tot ik vlak voor hem sta. “Laat het me maar weten als ik nog eens je kamer moet binnenvallen, ik doe het met alle plezier nog een keer. Misschien dat ik zo nog een keer per ongeluk de verkeerde deur pak.” Zeg ik, dat laatste alleen op een volume die alleen hij kan horen. Ik loop de keuken uit en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. ‘Misschien dat ik zo nog een keer per ongeluk de verkeerde deur pak’? OMG. Ik loop de trap op richting mijn kamer, ja mijn kamer, en plof neer op mijn bed. Na een paar minuten zo gelegen te hebben sta ik op en begeef ik mij richting de klerenkast, waar mijn weinige kleren in liggen. Ik zoek wat bij elkaar om me om te kleden.

30 april 2014 - 22:48

Basim 18646

Rogier Brooks

'Het zou me inderdaad niets verbazen. Je hebt gelijk. We zouden het er niet over moeten hebben. Het verpest alleen de sfeer en ik denk er liever ook niet over,' had Callum nog gezegd op mijn woorden, vlak voordat de jonge vrouw van de stoel afschoof. Ik was het eens met zijn woorden. Ondanks wat hier ons te wachten zou staan, mochten we de sfeer niet laten verpesten door iets als onzekerheid over de toekomst. Daar kon je eenmaal weinig aan veranderen en het was beter om deze gewoon onder ogen te komen.
Vlak voor hij zelf ook opstaat om net zoals de vrouw zijn spullen weg te zetten, grinnikt hij om mijn facepalm. Ik kijk hem even aan en besluit maar om nog even te blijven zitten. Mijn eten had ik ondertussen ook op, maar ik bleef hier liever nog even, afwachtend wat de anderen zouden doen. Dan komt Callum met een opgestoken sigaret tegenover mij staan. Eigenlijk vind ik dat niet zo prettig, maar het is zijn recht om te mogen roken, dus ik probeer het maar zo lang mogelijk in die stank vol te houden. Zijn woorden die komen, zorgen trouwens ook wel dat ik maar niet meer vraag om ergens anders te gaan roken.
'Jij hebt zeker een vrouw, of vriendin die thuis op je wacht nietwaar?' vraagt hij mij en ik bevestig dat, benieuwd naar waar hij heen wilt. 'Ik denk een vrouw' gaat hij verder en dit keer knik ik enkel. 'Je zou alles voor haar doen toch? Maar doet ze dat ook voor jou? Hoe weet je nou, dat een vrouw hetzelfde doet voor jou, als jij voor haar?' Zijn woorden zetten me aan het denken over iets waar ik eigenlijk niet aan wil denken, niet aan wil hoeven twijfelen. Zij was mij dierbaar en ik haar, zij had bijna niemand meer, ze had mij nodig. Ze zou toch niet..?
'Marion zou zoiets nooit doen,' stamelde ik, duidelijk lichtelijk van slag door Callums woorden.
'Vertrouwen?? ging hij verder, ondertussen nog steeds rokend. 'Nou, dat heb ik dus niet. Ik benijd je dat je het hebt, maar ik heb het niet. Niet meer althans. Daarom ben ik vrijgezel Rogier, en dat wil ik blijven. Ik kan geen vrouw vertrouwen, geen een. Dat wil ik ook niet.' Ergens voel ik medelijden voor Callum, wat is hem overkomen dat hij geen vertrouwen meer kan hebben in vrouwen? Ik weet dat je nu in deze wereld sowieso voorzichtig moet zijn, maar om daarbij je vertrouwen in mensen ook geheel kwijt te raken?
'Maar dat betekend niet dat ik niet van een vrouw, en alles wat een vrouw heeft geniet? Komop, ik ben een man, en ook ik denk soms met mijn pik.' Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en ik kijk op dezelfde wijze terug naar hem. Ook ik was een man, maar ik had in de loop van tijd geleerd dat het beter was om op je verstand te vertrouwen dat je te laten leiden door je gevoel, en al helemaal niet door je mannelijke hormonen. Dat had mij eens flink in de problemen gebracht en ik had ervan geleerd. Het was voor ik Marion kende en ik was een stuk jonger nog, voor de wereld naar zijn klote was gegaan. Ik had me laten leiden door mijn lust en was bij een vrouw in bed terecht gekomen. Daar had ik een flinke prijs voor moeten betalen. Bont en blauw was ik thuis gekomen, helemaal in elkaar geslagen door de broer van die vrouw. Ze had me nog gewaarschuwd voor hem, maar ik was te eigenwijs geweest, had me teveel laten leiden door het verkeerde gevoel. Daar had ik van geleerd.
'Mijn beste man, je kan niet ontkennen dat hier Beauty's rondlopen... Zelfs al heb je een prachtige en lieve vrouw thuis op je wachten, kun je niet ontkennen dat hier een paar overheerlijke vrouwen rondlopen.' Mijn gedachten gingen terug naar het moment dat iedereen één voor één de ontvangsthal binnen was komen druppelen. Er waren inderdaad mooie vrouwen naar binnengekomen, dat kon ik niet ontkennen. Maar ik kon niet zeggen dat ik interesse in ze had.
'Je hebt gelijk, er lopen hier mooie vrouwen rond, maar...' even hield ik pauze en keek Callum strak aan. 'ik hoef ze niet.'
Dan begint ons gesprek een wat gevaarlijke kant op te gaan en hoe langer hij spreekt, hoe voorzichtiger ik wordt.
'Ik ben een vrij man, ik mag doen wat ik wil. Maar ik zal gelijk iets uitleggen over mijzelf.' Hoewel ik wil zeggen dat hij alle recht heeft om een vrij man te zijn, geeft hij mij daar niet de kans toe. 'Ik ben Callum Joshua Wakefield. Ik kom uit de allerarmste straat van deze stad. Mijn vader heeft een sportschool dat niet loopt en ik heb twee jongere zusjes, en twee jongere broertjes, waarvan de jongste negen is. Ik doe alles, álles wat ik kan om haar te beschermen. Daarnaast heb ik een woede probleem. Een héle erge woede probleem. Hell, ik heb gisteren mijn beste vriend dood gemept omdat hij in bed lag met mijn vriendin.' Het begin begreep ik, zelf had ik ook alles over voor mijn familie, voor Marion. Ik had respect voor hem dat hij datzelfde had. Er waren genoeg mensen, die hun familie gewoon lieten stikken, die enkel aan zichzelf dachten. Ook genoeg mensen uit de armste plekken van deze stad. Maar dat hij zijn beste vriend had doodgeslagen, kon er bij mij niet in. In dat opzicht was hij weer geen haar beter dan die andere mensen. Dit alles wat hij over zichzelf vertelde, dat maakte dat ik het moeilijk vond om hem te peilen. Op zich vond ik hem een aardige gozer, maar er waren dingen aan hem, die ik niet erg kon waarderen.
'Ik deins niet terug voor moord... Nee dat niet. Wil je me afkeuren omdat ik een vrij man ben, en openlijk met een vrouw durf te flirten, omdat het kan? Prima Rogier, dat recht heb je. Maar je doet er goed aan dit voor je te houden, mijn beste man. Want als ik boos ben, wat je mij daar toch een beetje mee maakt, heb ik mijzelf niet onder controle. En ik zou het zonde vinden als jou iets zou overkomen, door mij. Door zoiets stoms als iets afkeuren.' Ik wist dat ik nu voorzichtig moest zijn, maar ik moest mijn mening kwijt. Ik kon dit niet zomaar over me heen laten komen.
'Ieder is een vrij man. Dat maakt dat jij zelf mag weten of je met een vrouw wilt flirten, maar dat maakt dat ik mag afkeuren wat ik wil. Het zijn keuzes die we maken in het leven.' Even haal ik mijn schouders op. 'Wat jij met je leven doet, is jouw keus, wat ik met mijn leven doe, is mijn keus.'
'Maar zie dit vooral niet als dreigen, of een bedreiging,' gaat Callum dan verder en ik weet niet zeker hoe ik dit moet opvatten. "Het is een waarschuwing, Zoals ik al zei, ik heb mezelf niet onder controle als ik boos ben. En dat ben ik toch vrij snel. Je lijkt me een aardige vent Rogier, Ik kan aan je zien dat je een goede man bent, en je goed voor je meissie zorgt. Ik gun het je. Ik gun haar jou. Dus maak me alsjeblieft niet boos. Ik ga je er alleen niet om smeken Zo ver ga ik nou ook weer niet.' Serieus, ik begin hem gewoon eng te vinden, al laat ik dit niet merken. Na dit alles weet ik gewoon echt niet wat ik van hem moet vinden.
'Hier, deze zijn lekker. Je zou ze eens moeten proeven.' Dat maakt mijn verwarring compleet. Twijfelend pak ik de appel die hij op mijn bord heeft gelegd. Wel of geen hap nemen? Al, hij kan hier niets mee gedaan hebben, heerlijk paranoïde ben ik wel weer bezig. Uiteindelijk neem ik toch een hap uit de appel, die inderdaad erg lekker is.
'Hoe heet jij eigenlijk, kamerbinnenloopster?' vraagt Callum dan aan de vrouw die hier dus ook nog was. Op hetzelfde moment komt de roodharige vrouw van gisteravond binnengelopen. Zij negeert ons echter en loopt door om voor zichzelf ontbijt klaar te gaan maken.
'Mikaela,' zegt de andere vrouw en ze glimlacht naar Callum. 'Ik denk dat ik maar eens wat aan lichaamsbeweging ga doen.' Ze loopt naar Callum toe en blijft voor hem staan. 'Laat het me maar weten als ik nog eens je kamer moet binnenvallen, ik doe het met alle plezier nog een keer. Misschien dat ik zo nog een keer per ongeluk de verkeerde deur pak.' Met de appel nog in mijn hand, kijk ik naar hen. Ik trek mijn wenkbrauwen op, maar houd mijn mond. Misschien moet ik hier gewoon maar mee leren leven. En tja, zoals ik Callum gezegd heb. Het is ieders vrije wil te doen met zijn leven wat hij wil. En behalve dat Callum net wel aardig wat vertelt heeft, weet ik weinig over hen. Ik mag ze niet zomaar veroordelen op hun acties, zonder iets van hun achtergrond te weten. Als ik zou weten dat één van hen een relatie heeft, dan had ik het recht om dat af te keuren. Maar iets afkeuren zonder daar het fijne van te weten, nee, dat is iets wat ik eigenlijk niet mag doen.
Weer blijf ik rustig zitten en eet ik mijn appel op. Eigenlijk zit ik hier wel goed, maar toch, wat te drinken zou ook wel welkom zijn. Dit keer sta ik nu ook op, zet mijn spullen op het aanrecht en gooi het klokhuis in de prullenbak. De afwasmachine zou ik zo wel zoeken, als ik mijn drinken op had. Tot mijn grote genoegen hebben ze hier een koffiezet apparaat en ongeduldig wacht ik tot mijn koffie klaar is.

[ bericht aangepast op 9 mei 2014 - 21:46 ]
Stenenlikker

1 mei 2014 - 12:11

Magnus 4132

Alex Michael Magini

Zodra ik wakker werd bleef ik nog een tijdje liggen. Mijn gedachten gingen automatisch terug naar de gebeurtenissen van de dag ervoor:
Met mijn ogen dicht lag ik op de bank, ik had net gevochten en had ternauwernood gewonnen. Ik zuchtte en net toen ik bijna in slaapviel ging de deurbel.
Geïrriteerd was ik opgestaan en naar de voordeur toe gelopen, wetend dat mijn zusje niet thuis was en de deur niet open zou doen.
Toen ik de deur open had gedaan stond er een onbekende man voor mijn neus met een koffer in zijn hand.
"Wat is er?" Had ik lichtelijk geïrriteerd gemompeld vanwege het feit dat hij mijn slaap had verstoord.
De man stak de koffer naar me uit en fronsend had ik hem aangepakt. Zodra mijn hand om de hendel van de koffer was liep de man weg.
'Hé! Wat moet ik hiermee!" Riep ik de man achterna, maar hij liep stug door. What the hell?
Geërgerd sloot ik de deur weer en fronsend liep ik de woonkamer weer in. Op de koffer zat een briefje. Dit is vaag, was er door mijn gedachten heen gegaan.
Een tijdje later had ik afscheid van mijn zusje genomen en ging ik de taxi in.

Met een zucht kwam ik mijn bed uit en begon me aan te kleden. Na me uitgestrekt te hebben liep ik maar beneden toe. Het geld had ik gisteren op een plaats verstopt die niet zomaar geraden kon worden.
De keuken kwam in zicht, gelukkig. Zodra ik binnen liep zag ik dat er al wat mensen waren, de een wat bekende qua gezicht dan de ander, en met mijn ochtendstem zei ik:
"Mogge."
Een koffiezetapparaat kwam in zicht en gelijk voelde ik me opgelucht. Als ze geen koffiezetapparaat hadden gehad had ik het waarschijnlijk niet volgehouden.
Er stond een ander persoon ook bij de koffiezetapparaat te wachten en geduldig wachtte ik af dat hij zijn koffie had gepakt. Ja, ik had manieren en pak niet zomaar hun koffie af.... Hoe erg ik ook van koffie hou.
Ik pak een zwarte mok en zodra de man zijn koffie had gepakt pakte ik de koffiekan en pakte zelf ook. Mijn koffie dronk ik zwart dus ik kon gelijk een slok nemen en liep ondertussen naar de tafel toe die er stond.
Met een hand schoof ik een stoel naar achter en ging zitten. Mijn handen neigden ernaar om een sigaret op te steken, maar ik dacht niet dat de anderen het fijn zouden vinden als ik aan tafel zou gaan roken dus deed ik het niet en nam nog een slok koffie. Ja, ik kon de dag min of meer door.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

1 mei 2014 - 18:39

Sigil 10158

Callum Joshua Wakefield.

Rogier liet weten dat er inderdaad mooie vrouwen rondliepen, maar dat hij niks van ze hoefde. Tevens dat ik het recht had om te doen wat ik wilde, maar dat hij precies hetzelfde recht had. Verder ging hij er niet echt op in. Iets wat ik heel verstandig van hem vond. Het meisje antwoordde dat ze Mikaela Heet. . “Ik denk dat ik maar eens wat aan lichaamsbeweging ga doen.” Ze loopt naar me toe. “Laat het me maar weten als ik nog eens je kamer moet binnenvallen, ik doe het met alle plezier nog een keer. Misschien dat ik zo nog een keer per ongeluk de verkeerde deur pak.” Vervolgens loopt Mikaele de keuken uit en ik kan het niet laten om even te lachen. Volgens mij is zij geen expert in flirten.
Dan valt mijn oog op Felicity en haar rode haren die net is binnen gekomen. Al snel merk ik dat ik alweer aan het staren ben wend snel mijn blik af. Ik zie dat Rogier rustig aan de appel aan het eten is die ik hem net gegeven heb. Ondertussen komt er een andere jongen de keuken binnen gelopen. "Mogge" mompelt hij, waarna hij direct naar het koffie zet apparaat loopt en koffie inschenkt om vervolgens bij Felicity aan de tafel gaat zitten. Ik loop naar de kast waar ik een kommetje pak en een trosje druiven in doe. Uit mijn zak haal ik een pakje sigaretten waar ik er een van uithaal samen met de aansteker om vervolgens weer in mijn zak te doen. Ik pak het kommetje en loop naar de tuindeur vlak bij Felicity. "Goedemorgen Felicity" zeg ik terwijl ik haar aankijk met een vrolijke en speelse twinkeling in mijn fel blauwe ogen. Ik knipoog speels, steek de sigaret tussen mijn lippen en loop de tuin in.
Ik loop naar de ligbedden die al in de zon staan. Ik ga dus lekker in het zonnetje zitten en vouw mijn benen in een kleermakers zit onder me. Ik steek mijn sigaret op en terwijl ik de rook langzaam uitblaas kijk ik de tuin rond. Ook weer een gedeelte van het huis dat er super mooi uit ziet. Ik werp een blik door het raam naar Felicity. Haar rode haren vallen op. Heel anders dan alle zwart harige, blond harige of bruin harige bij mij uit de buurt. Ik vind het mooi. Ik houd ervan. Van opvallen. Niet dat ik ooit bij de leuke vrouwen, de eerlijke vrouwen zal opvallen. Of bij haar. Ik ben daar veels te .... Ik voor.
Ik neem een heis van mijn sigaret en knijp mijn ogen samen terwijl ik naar de blauwe lucht kijk. Ik zal nooit trouwen, nooit een leuk gezin vormen. Ik mag blij wezen dat ik de 30 zal halen. Toch zou het wel leuk zijn om af en toe gezelschap te hebben van een leuke vrouw.. In plaats van iemand die liegt, of iemand die je bedriegt. Wat alle vrouwen schijnen te willen als ze met mij zijn. Geteisterd door pijn in mijn hart bijt ik op mijn lip.
Iedereen hier zal wel een vriend of een vriendin gevonden hebben. Iemand waar mee ze optrekken tijdens hun verblijf. Ik zit natuurlijk weer hier alleen. Want de enige die ik aardig vond die bedreig ik en tsjah de vrouwen... dat zal ook wel weer niet goed gaan.
Ik druk mijn sigaret uit in de asbak en pak het kommetje met druiven. Ik stop een druif in mijn mond en werp weer een blik door het raam waar meteen haar rode haren weer opvallen. Ik slaak een kreunende zucht. "Wat ben ik toch een achterlijk gedrocht zo dom als het achtereind van een varken" mompel ik voor ik weer een druif in mijn mond stop.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

1 mei 2014 - 20:09

Magnus 4132

Brianna Valeria Felicity Amoris

Ik merkte dat er iemand naar me aan het staren was en toen ik op keek zag ik dat het Callum was, precies op dat moment went hij zijn hoofd af. Ik fronste een beetje, afvragend waarom hij naar me keek.
Een nieuwe jongen, sorry man, kwam de keuken in lopen en na "mogge" gezegd te hebben pakte hij een kop koffie en ging bij mij aan de keukentafel zitten.
"Mogge," mompelde ik zacht terug. Het was ochtend, wat betekende dat ik niet echt een socializer was op het moment. Eerst goed wakker worden en koffie drinken en dan pas gaan praten. "Ik ben Felicity." Was het enige wat ik daarna nog tegen hem zei.
De man knikte me toe. "Alex." Tot mijn opluchting was hij ook niet iemand die in de ochtend veel praatte. Mooi zo.
Ik knikte hem ook toe en nam een slok van mijn koffie die al wat aan het afkoelen was. Op dat moment liep Callum naar de tuindeur toe die dicht bij me was en hij keek me aan.
"Goedemorgen Felicity," zei hij en keek me aan met een twinkeling in zijn ogen.
"Hi Callum, sorry maar ik ben geen socializer in de ochtend," zei ik er direct achterna. Is socializer eigenlijk wel een woord? Ik betwijfel het.
Callum knipoogde speels voordat hij een sigaret op stak en naar buiten toe liep om daar op een ligstoel te gaan zitten.
Ik wendde mijn gezicht af en dronk mijn mok leeg. Even zat ik in tweestrijd. Opstaan en nog een kop koffie nemen of lekker blijven zitten maar zonder koffie. Iets waar ik geen zin in had was opstaan.
Ik keek naar de andere jongen met de bruine haren in de keuken die er naast Alex en mij nog was. Misschien...
"Jongen met de donker krullende haren die niet Alex is?" Zei ik tegen de jongen en ik glimlachte naar hem. Afwachtend of hij begreep dat ik het tegen hem had. Vast wel.

[ bericht aangepast op 1 mei 2014 - 21:42 ]
It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Index RPG Actieve Topics Zoek