[300] RPG: Cruel intentions | Speeltopic - Speeltopics

Het is het jaar 2039 en de maatschappij is vrijwel geheel vernietigd na vele oorlogen. Overal in de wereld heerst er een crisis en 'normaal werk' bestaat vrijwel niet meer zonder dat je overvallen en/of vermoord wordt voor geld. Men komt op allerlei manieren aan hun geld doordat ze in paniek raken om te overleven. De werelddelen worden niet langer geleid door de regeringen, maar door bedrijven.
      Er zijn geruchten dat het machtigste bedrijf, [Elektro Corporations], elk jaar een levensgroot spel organiseert: een gevechtstoernooi voor geld, een miljoen om precies te zijn.
      Het doel is dat je het geld van je tegenstander afpakt zonder dat je, je eigen geld kwijtraakt. Enkele mensen worden uitgenodigd om hieraan mee te doen en krijgen een koffer met een miljoen met een simpel briefje opgestuurd: “Alleen openmaken als je mee wilt doen”.
Ze worden in een groot huis gedropt waar ze het misleidende spel zullen spelen en duizenden mensen naar hun kunnen kijken. Overal in het huis zijn namelijk camera's geplaatst zonder dat hun het weten.
      Maar als iemand het geld kwijtraakt, zadel je diegene ook op met een gelijkwaardige schuld. Zou jij iemand voor een miljoen in de schulden steken, zodat jij je miljoen kunt krijgen? Zelfs als het een dierbare was?

Zie onder de spoiler de foto's van het huis.


Rollen:
Team 1.
– Rochelle Alesha Owens | Murdock
– Mikaela Hailey Hayes | Disaronno

Team 2.
– Xavier Roman Jones | Opalia
– Brianna Valeria Felicity Amoris | Magnus

Team 3.
– Callum Joshua Wakefield | Sigil - 4 t/m 15 Juli op vakantie.
– Roxana Jacey Wakefield | Makaveli

Team 4.
– Rogier Brooks | Arqueiro
– Forrest Rochester | Kassiopeia - 3 juli tot 13 juli op vakantie/16 juli tot 28 juli op kamp.

Team 5.
– Alex Michael Magini | Magnus
– Jayden Falks | Makaveli.

Regels.
• Je hebt 48 uur om je gereserveerde rol in te vullen. Red je het niet? Stuur mij (Chiroptera) en/of Sigil een berichtje met de reden.
• Er worden groepen gemaakt, maar deze zal ik maken om het eerlijk te houden.
• Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf.
• Vermoord geen andere personage zonder toestemming.
• 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven.
• Geen perfect personages! Er zijn ook negatieve eigenschappen.
• In deze RPG moeten de posts 300 woorden bevatten. Minder mag niet en ik(Chiroptera)/Sigil zal erop letten.
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Alleen Chiroptera/Sigil openen de nieuwe topics.
• Let op je spelling en grammatica.
• Er mogen banden gesloten worden, maar geen liefdesrelaties!

Regels spel.
• Elkaar niet vermoorden.
• Er worden 4/5 opdrachten gegeven, waar daartussen ook nog gevechten worden georganiseerd.
• Deze opdrachten moet je met je eigen team oplossen, dus niet die van de ander.
• Deze moeten uitgevoerd worden, zonder tegenstribbelen.
• Na elke opdracht en/of gevecht begeef je, je richting de hal waar de melding/vergadering word begeven wie er op de eerste plek staat.
• Je mag maar twee wapens mee brengen.

De volgende dag:
Het is een zonnige dag, 20 graden, maar er staat wel een zachte windbries.
      Als je personage zich naar beneden begeeft, word er eerst een vechtfilmpje afgespeeld ter begroeting en dan opent het met de teams die in beeld komen, waarna de spelregels er zich onderaan volgen. Of je de anderen waarschuwt of niet, het filmpje begint niet opnieuw – maar het beeldscherm blijft wel met de teams en regels staan als alle gevechten geweest zijn; dan verdwijnt het weer met een nieuwe melding, maar dat ziet je personage dan weer.

Gevechten.
Murdock – Opalia
Sigil – Makaveli
Kassiopeia – Arqueiro
Disaronno – Magnus
Jayden – Alex.

De gevechtsruimte - element: Water.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 17:57 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Roxana Jacey Wakefield.
Ik kon enkel geërgerd zuchten door zijn antwoord. Bij zijn beste vriend om hem een pak slaag te geven, dacht ik met dat ik mijn ogen rolde. Hoe touchy, please. Ik had mijn armen over elkaar geslagen en keek giftig de andere kant op. Ik wist dat hij ermee zat en met duizenden andere dingen, maar hij kon ook een keertje aan anderen denken in plaats van zichzelf.
      Mijn ogen hadden zich ergens anders opgericht en ik probeerde tot rust te komen, maar ik voelde me lichtelijk vernederd door Callum. Ik kon er niet tegen dat hij mij altijd zag als nog een klein kind van 12, terwijl ik 23 ben. 'Fijn je te ontmoeten, gaat-je-niks-aan.' Het was de stem van dat irritante wijf. Waarom praatte ze tegen me? Dat mijn broer ondersteboven van haar stond betekende nog niet dat ik lieflijk tegen haar ging doen. 'Zal ik je dan maar gewoon Gaat noemen?' Er kwam een glimlachje op haar gezicht, die ik vanuit mijn ooghoeken had opgemerkt. Nog even en ik veegde die glimlach van d'r poppengezichtje af. Ik trok een bijtend een mondhoek op.
“Of gewoon niet tegen me praten. Dan is 't goed.” Ik werd nu al gek van haar. Laat me met rust en ga andere jongens blind maken met dat haar van je.
      Ik meldde hem dat ik naar boven ging op zoek naar een slaapkamer. Voordat Callum kon antwoorden, had die vuurtoren geantwoord. Waarom antwoordde ze? Ik had het tegen mijn broer, niet tegen haar. Als ze nog zoiets doet, sla ik d'r neer – en nee, dan kon het me niet schelen wat mijn broer ervan vond en voor haar koos.
'Doe dat Rox. Misschien leer je dan eens manieren.' Waarna hij ergens naar kijkt en het lipje van mijn shirt goed doet. 'Moet ik je nou ook nog eens leren aankleden? Het word zo echt te gek met jou hoor! Zelfs bij Selena zijn er geen lipjes meer te zien als ze zich aankleed.'
“Ja, manieren? Moeten we het daar over hebben?” Had ik hem terug weerkaatst. “Wat boeit dat fucking lipje nou? Het is geen derde wereldoorlog. Ik zal je voortaan vragen om langs te komen, zodat je me kan helpen met aankleden.” Ik zuchtte en had gehoord dat Callum zijn excuses aanbood voor mij tegen de vuurtoren.
Ik knarste mijn tanden, terwijl ik naar hem keek. Serieus? Zelfs nu? 'Ze vergeet nog wel eens dat ze manieren heeft.' Nog even en ik verlies echt mijn manieren, Callum. Dan kun je een klap voor je kop verwachten. Kom maar op met die woedeaanvallen van je. I don't fucking care.
      'Ik ben Callum. Callum Wakefield.' Mijn irritante broer die altijd gelijk wil hebben. 'En mijn botte zusje heet Roxana. Ze is nou eenmaal zo, dus vat het niet persoonlijk op.' Ik kon het niet laten om nog een keer mijn ogen geërgerd te rollen. Alsof haar dat iets aanging. 'Het maakt me niet uit,' zei ze met dat ze haar schouders op haalde. 'Ze heeft pit. Iets wat je van de meeste meiden niet kan zeggen. Als zij zich zo wil gedragen, maakt het mij niet uit. Ik ken haar niet, dus waarom zou ik?' Precies. Houd dan op met antwoorden, als ik het niet tegen jou heb. Ga mijn broer maar verder gek maken, dacht ik grimmig.
“En mijn broer heeft een stok in zijn reet waardoor hij zo formeel wordt. Bedenk je vooral niet in dat zij je koffer niet zou kunnen jatten.” Kwam er chagrijnig en spottend uit mijn mond, terwijl ik hem weer aankeek. “Vergeet niet waar we hier voor kwamen, Callum.” Zei ik hem voor ik de trap op liep.
      'Doe voorzichtig, oké? Val niet van de trap, terwijl je naar die jongen kijkt.' Had hij me toe gebeten.
“Daarvoor heb ik jou toch? Ik vraag wel gewoon aan je of je mijn handje wilt vasthouden om me de trap op te helpen en me in bedje te stoppen.” Had ik hem spottend geantwoord. “Misschien vraag ik wel of die gozer me leert aankleden.”
      'Slaap zacht. Tot morgen.' Ik had er geen antwoord op gegeven. Na dit ga ik hem echt geen antwoord geven. Hoe durfde hij? Dat wijf boven mij. Pft. Ik snufte honend.
Ik hoorde ze nog praten, maar ik liet de woorden niet mijn oren binnen komen. Daar had ik echt geen zin in. Daar ben ik nu te chagrijnig voor. Misschien ging ik die gozer wel gewoon opzoeken. Fuck mijn broer, hij kon niks voor me bepalen.
Toch schudde ik mijn hoofd. Nee, eerst maar even op zoek naar een slaapkamer.
      Ik liep helemaal naar achteren, naar de laatste deur van de gang en opende die. “Wauw.” Had ik alleen uit mijn mond kunnen persen. Er viel namelijk een enorm, grote kamer voor mijn ogen. Het was enorm licht, zakelijk ingedeeld, maar het had toch een erg aangename sfeer. Het licht wierp zich de kamer binnen door de creatieve ramen in de muur.
Mijn humeur draaide zo snel om, dat er nu een grote glimlach op zat in plaats van de chagrijnige, giftige blik van eerder. Ik gooide de deur dicht, deed die op slot en nam een grote aanloop om op het bed te springen. Oh, heerlijk.
Het geld zou ik op een plek stoppen waar ze nooit zouden zoeken. Ik keek naar de tassen die naast me, op de grond lagen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 1:01 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Xavier Roman Jones | Xanthe | 28
Het was hem niet slecht gevallen, de interieur van het huis. Zoals het er nu naar uit zag zou hij de komende paar weken in luxe leven. Dan had hij Marina een heleboel te vertellen zodra hij thuis kwam. Ergens vond hij dat behoorlijk fijn, wetend dat als hij zou winnen, hij naar huis zou gaan.
Hoe het precies zou aflopen, winnaar of verliezer, dat wist hij nog niet zeker. Het lag voor de hand dat hij geen hoge kans had om te winnen. Maar aan de andere kant, met zijn kwaliteiten had hij elke mogelijkheid. Het lag er maar net af hoe hij het zou gaan spelen.
Zodra hij de enorme trap was opgelopen, deed hij er een paar tellen over voor hij de zijne had weten te ontdekken. Blijkbaar was dat nog een hele kunst.
Maar hij wou wel een kamer waar hij wat mee zou kunnen. Een plek waar hij zich veilig kon voelen om zijn plannetjes te beramen. Nee, wat was al wel duidelijk dat hij er niet was om vrienden te maken. Het enige doel wat hij voor ogen had was winnen en dan zo snel mogelijk terug gaan naar waar hij vandaan kwam.
Het was cru, maar hij zat liever met een miljoen op de bank uit te rusten dan dat hij zijn nachtrust elke keer moest opofferen omdat hij in moest breken bij mensen waarvan hij de achternaam niet eens uit kon spreken.
Zodra hij binnen was, zuchtte hij zachtjes. Het enorme bed zag er zo aanlokkelijk uit. Hij zou er zo op gaan kunnen liggen en wegdromen bij de zachtheid van het matras.
Maar daar was hij tot nu toe nog niet aan toe. Hij moest nog een plan opmaken over hoe hij het allemaal ging aanpakken.
Nadat hij zijn eigen koffer had uitgepakt, schoof hij deze onder het bed. Hij was niet van plan om het makkelijk voor de anderen te maken, zijn geld zou hij niet zomaar laten afpakken. Dat koffertje zou hij meedragen alsof het een kroonjuweel was – iets wat vergelijkbaar genoemd zou kunnen noemen omdat het beide erg veel waard was.
Maar of de koffer ook gevuld zou zijn dat was nog maar de vraag. Alles mocht toch? Zolang je het geld van de ander maar kon stelen en daarbij, wie had gezegd dat het geld in de koffer moest blijven zitten? Hij had het nergens gezien of hij had dat simpelweg niet meegekregen.
Hij plofte op het bed neer. Met nietsziende ogen keek hij naar de muur. Zijn hoofd was leeg. Het was zo raar hoe het allemaal was gelopen. Ergens vroeg hij zich af of hij er überhaupt goed aan had gedaan,. maar dan bedacht hij zich dat Marina de doos al had geopend en hij sowieso mee had moeten doen.
Hoe lang hij daar zat? Hem een wonder. Het viel hem pas op dat hij zat te nietsen zodra hij een geluid hoorde op de gang. Hij kwam overeind, opende een raam en liep vervolgens naar de deur toe.
Zodra hij om het hoekje keek, zag hij een jongedame bij haar kamer staan. Blijkbaar was ze net zo onder de indruk als hijzelf.
Hij draaide zijn hoofd nog een tel de andere kant op, maar de gang was verder leeg. Om zijn kamer een beetje door te laten luchten, liet hij de deur open staan voor hij terug liep naar het bed. Daar plofte hij op neer en pakte zijn boek. Je moest wat mee nemen om jezelf te vermaken was het niet? Het lampje naast zijn bed was aangeknipt zodat hij tenminste wat kon zien. Het donkere van de nacht was wonderbaarlijk, maar niet voordelig als je probeerde de rust in je hoofd weder te laten keren met een goed boek.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Rochelle Alesha Owens • Sunshine • 24
•••

      ‘Woow,’ mompelde de man die ze bij zijn pols had meegetrokken, iets wat ze – net zoals het volgende – negeerde. ‘Moet mijn pols er ook niet door?’ Het was een vraag die niet tot haar doordrong, want hij was nu eenmaal mee naar binnen genomen en die enge man had ook zijn praatje gehad. Rochelle haar donkere ogen flitsten rond en ze nam hierbij de omgeving in zich op.
      ‘Het lijkt me logisch,’ begon de man, waardoor haar poelen stopten en een weg dwaalden naar de zodanige man; Forrest. ‘Wat zou anders het nut van zo’n spel zijn als niemand het plezier heeft om ernaar te kijken? Haar lippen waren al van elkaar gegaan om er wat op te zeggen, want dat was hetgeen waar ze dus eveneens aan dacht, mensen hielden nu eenmaal van drama – alleen Forrest had zijn pols uit haar greep losgewrongen. Een korte opgeluchte zucht volgde, waardoor Rochelle zich afvroeg wat er mis was. Wow – chill candyboy, I mean no harm, dacht ze. Echter sprak ze het niet uit, ze was hier immers niet voor hem. Opzettelijk sierde haar volle lippen een brede glimlach toen hij haar serieus aanblikte.
      ‘Rochelle dus. Ehm. Alles goed?’
      ‘Ai, mate,’ begon ze, waarbij ze haar wenkbrauw lichtelijk optrok. ‘Nope, dit vreemde spel zorgt voor enkel nog meer rillingen…’ Haar poelen blikten over zijn gezicht heen en onbewust was er een half grijnsje op haar lippen gaan dwalen, het was eerder vermakelijk. ‘But I will be good – when I win.’ Dat geld had ze immers nodig voor de behandeling om haar moeder te genezen, het liet niet op zich wachten en ze zou ongelooflijk teleurgesteld zijn mocht ze het niet redden. Niet alleen haar moeder rekende op haar, ook haar familie. Hierdoor stond ze wel gedeeltelijk onder druk, dat liet ze echter niet al teveel toe, laat staan aan iemand merken.
      ‘Goed ehm, zullen we het huis maar een keer gaan bekijken?’
      ‘Sure, ik wachtte op jou,’ plaagde ze. Ze grinnikte en liep wat meer door, zodat ze op een gegeven moment in een grote ruimte belandde. Tegelijkertijd hield ze haar koffer en de tas stevig vast, alsof het elk moment afgepakt kon worden. Eenmaal een bank gevonden waar ze plaats kon nemen, was er één of ander duo dat graag gevechtjes hield – scheen het. Ze schreeuwden dingen naar elkaar en het meisje liep op een gegeven moment weg. Kort blikte ze naar het tafereel.
      ‘Wow, derde wereldoorlog,’ murmelde ze, ‘Anger issues, much? Ze stelen nogal de show.’ Ze gaf er geen aandacht meer aan en zette haar spullen vlak naast zich neer, alvorens zich naar de jongeman te keren – aangezien ze wel verwachtte dat hij haar tot hier had gevolgd.
      ‘Hoe voel jij je bij dit alles, hm, Forrest?’

[Sorreh – ik wist niet veel meer.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Brianna Valeria Felicity Amoris

"En mijn broer heeft een stok in zijn reet waardoor hij zo formeel wordt. Bedenk je vooral niet in dat zij je koffer niet zou kunnen jatten. Vergeet niet waar we hier voor kwamen, Callum.” Had het meisje gezegd waarna ze de trap opliep. Haar woorden deden me niets, wat de reden was dat ik er ook geen aandacht meer aan besteedde.
Misschien had ik wel beter met iemand anders een gesprek aan kunnen knopen, not that she scares me. Maar tussen een ruzie van familie komen was niet iets waar ik me nou zo op verheugde.
Haar volgende antwoord hoorde ik niet, en het boeide me ook niet erg veel eerlijk gezegd.
"Sexy kan voor iedereen anders zijn" hoorde ik de jongen toen zeggen met een grijns. "Wat is sexy voor jou?" Vroeg hij toen ook. Ik dacht even na over het antwoord. Dat was eigenlijk niet zo moeilijk.
"Dat ga ik jou niet zeggen," had ik met een halve glimlach gezegd. Over het algemeen dacht ik niet zoveel na over jongens, maar ik wist wel hoe een jongen eruit moest zien om er sexy uit te zien in mijn ogen. Geloof me, niet veel jongens hebben dat.
Callum haalde zijn schouders op. "Dat vraag ik me het afgelopen half uur ook al af" antwoordde hij. "kun je me heel even excuseren?"
Nog voordat ik antwoord had gegeven keek ik hem na hoe hij de trap op rende. Mijn wenkbrauw schoot de lucht in en ik zuchtte. Ik had echt beter met iemand anders kunnen gaan praten.
"Dat jij een tyfus hekel heb aan vrouwen Jacey moet je zelf weten. Dat betekend niet dat jij mij er in moet betrekken. Dat ik met iemand praat die ik toevallig aantrekkelijk vind betekend niet dat ik degene boven jou zet. " hoorde ik een stem snauwen die verdacht veel op Callum leek. "Oh en even voor de duidelijkheid, hoe harder je je best doet om niet op haar te lijken, hoe meer je op haar gaat lijken. Je wilt het misschien ontkennen Jacey Maar je lijkt als twee fucking druppels water op haar, zowel uiterlijk als innerlijk" Ik hoorde nog een bons en ik fronste. The fuck.
Callum kwam weer naar beneden lopen en nog steeds fronste ik. Ik wou me er niet meer bemoeien, maar het klonk niet alsof het iets aardigs was. En ik dacht dat zijn zusje Rox heette...
"Random Picker he?" vroeg hij vervolgens. Ik werd uit mijn gedachten gehaald en hoorde niet wat hij eerst zei. "Zou wel een beetje apart zijn denk je niet?" Hij liep wat opzij en sloeg zijn armen over elkaar heen. "Ik heb toch het idee dat er meer achter zit" antwoordde hij en streek over zijn lippen. "Nee het idee van een random picker lijkt me niet juist. Ik denk dat ze toch van te voren meer onderzoek doen. Er moeten gevechten gaan plaats vinden, dan zullen ze toch echt wel een beetje kijken of mensen er wel wat van af weten of het kunnen denk je niet?" Callum keek me weer aan. "Ik weet bijna zeker dat iedereen hier wel een specialiteit heb in wat voor manier dan ook. Het kan niet anders. Ik denk niet dat ze dit zomaar on voorbereid en random doen. De geruchten gaan al lang rond, dat het ook al jaren aan de gang is. Dan gaan ze toch niet zomaar random mensen uit kiezen" Ik laat mijn hand over mijn gemillimeterde haar gaan. "het klopt gewoon niet" eindigde hij. "Al is dit hele idee van dit spel al vaag"
Ik was er nog steeds niet helemaal bij en fronste nog steeds maar zei wel:
"Hmm, misschien heb je gelijk," ik gaf niet zo snel andere mensen gelijk. Dat zou alleen maar hun ego strelen, wat bij de meeste mensen toch al groot was dus dat hoefde ik niet ook nog te doen. "Maar hoe hebben ze ons anders uitgekozen? Als ze ons gespioneerd hebben zou dat gewoonweg freaky zijn."
Ik rekte me even uit en gaapte. Mijn nachtrust vannacht was niet goed geweest. Toen keek ik Callum weer aan en kon mezelf er niet van weerhouden om iets over net tegen hem te zeggen.
"Zal je zusje ieder moment boos de trap af kunnen komen door wat je zei?" Zei ik toen maar en keek hem vragend aan.

[Niet echt een geweldige post, maar beter dan niets.]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Nog in dubio waar ik de koffer met geld zou laten, kwam ik eindelijk op een idee waar ik het geld zou laten. Niemand zou daar ooit naar kijken of over denken dat het er zou liggen. Dat zou ik later opbergen, eerst ga ik de kamer verder verkennen.
      Opgelucht met het goede plan, hielp ik mezelf van het bed af en liep een andere kamer binnen – dat duidelijk de badkamer was. Het zag er erg goed uit en ik overwoog om dit keer een goede douche te nemen. Ach, waarom niet? Er stonden duidelijk allerlei shampoos en douchegel klaar. Als ik eerder wist dat zij dit zouden verzorgen, dan had ik geen douchegel en shampoo van thuis meegenomen. Die konden ze namelijk goed gebruiken in plaats van nieuwe te kopen.
Ik had de neiging om meteen terug naar huis te gaan; om alleen al de douche spullen terug te brengen, maar deed dit niet. Ik zou geen eens weten hoe ik naar huis moest gaan en waarschijnlijk zouden degenen die dit Spel verzorgden, de deelnemers niet zo snel laten gaan.
Mijn hand bracht zich naar de knop en omhulde die, om vervolgens de kraan te openen. Er begon al een klein laagje water in het bad te komen. Kort zat ik op de rand van het bad om mijn gedachten over Callum te laten bezinken; wat enigszins lukte. Door het geluid van het vollopende bad hoorde ik het gebons zachtjes, maar had niet gedacht dat het op die van mij zou zijn, dus nam ik er ook geen moeite voor om ernaar te luisteren.
      Het zou nog wel even duren voor het vol was, dus ik zou alvast mijn kleding pakken die ik aan zou doen. Ik liep terug om de tas van het bed te grissen, maar liet deze echter snel vallen door de woorden die bij mij naar binnen drongen. 'Dat ik met iemand praat die ik toevallig aantrekkelijk vind, betekend niet dat ik degene boven jou zet!' Callum. Hij klonk boos, dacht ik. Mooi, laat hem maar boos zijn. Laat haar dan maar zien hoe je echt bent, sprak het duiveltje in mij.
Nonchalant pakte ik mijn tas weer van de grond af, enkel merkte ik toch het trillen van mijn handen op – woede. Of was het misschien wantrouwen; bedroefdheid? Ik wist wel dat ik niet open zou doen, geen haar op mijn hoofd. Ik had geen enkele zin in ruzie met mijn broer. Soms was het net een grote kleuter. Ik wilde niet breken onder zijn woede, want ik wist dat als ik zou breken; het me dagenlang zou achtervolgen.
'Oh, en even voor de duidelijkheid; hoe harder je, je best doet om niet op haar te lijken, hoe meer je op haar gaat lijken.' Mijn hart stopte. Voor een seconde maar.
Daarna begon het als een razende te bonken. Ik begon verdomme op háár te lijken? Hoe durfde hij?! Mijn blik raasde zich fel naar de deur toe. Mijn bruine kijkers kleurden donkerder – tot aan het zwart toe, en witheet van woede kneep ik mijn handen dicht tot vuisten. 'Je wilt het misschien ontkennen, Jacey.' Mijn tanden knarsten over elkaar. Jacey?Jacey?! I'm about to break.
Mijn lange nagels prikten in mijn huid, maar ik voelde het niet. Ik voelde niets, alleen woede – zelfs dat niet. Hij wist het! Hij wist het gewoon en toch gebruikte hij het tegen mij. Voor zover familie, dacht ik woedend.
      De enorme koppijn kwam weer op en mijn adem die ik ziedend uitblies door mijn neus, liet mij net lijken of ik een toornige draak was – die zojuist wakker was gemaakt uit zijn slaap. 'Maar je lijkt als twee fucking druppels water op haar, zowel uiterlijk als innerlijk.' Er klonk nog een laatste, harde bonk op de deur.
Ik voelde aan dat hij hierna weg zou lopen, dus ik rende naar de deur toe, pakte het eerste beste wat in handbereik lag en opende de deur. De achterkant van zijn hoofd was in zicht en hij nam ferme stappen door de gang, richting de trap.
Voor hij überhaupt de trap zou halen, rende ik de kamer uit; half de gang op en gooide met een grote kracht het object naar zijn hoofd toe – wat nog net niet zijn kale, gemillimeterde hoofd niet raakte. “Klootzak! Ik haat je!” Het viel kapot tegen de muur in duizenden stukjes. Het viel mij nu pas op dat het een lamp was wat ik naar hem had gegooid. De lampenkap was nog het enigste wat heel was.
      Ik wilde geen woord meer aan hem vuil maken, geen ene woord, zelfs geen letter. De deur sloeg ik met een harde, krachtige dreun dicht en nog vol van woede ijsbeerde ik de kamer rond. Jacey?! Hoe durfde die klootzak! Een stoel was hetgeen die mijn woede te verduren had en het belandde tegen de muur aan, waarna het met een bonk half op de grond viel en half op het bed. Hij wist dat, dat juist de naam was die ik allesbehalve leuk vond – in tegendeel, ik haatte 'm. Het was al erg genoeg dat ik naar haar vernoemd was.
Het stromende water kwam mijn oren in en ik herinnerde me het bad. Oh ja, ik zou in bad gaan. Nee. Dat zou me nu niet kalmeren. Ik moest snel iets anders doen, want anders zou mijn kamer er net als een oorlogsplek uitzien. Altijd als ik ziedend was, ging ik naar de sportzaal van mijn vader, maar ik wist niet of ze dat hier hadden. Vast wel, toch? Hoe moesten we anders oefenen en onszelf scherp houden voor de gevechten.

[ bericht aangepast op 5 maart 2014 - 0:47 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ bericht aangepast op 5 maart 2014 - 18:28 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Mikaela Hailey Hayes

Er klonk ineens een fikse ruzie vanuit de hal. Ik frons. Begint het nu al? Ik sta op om richting de hal te lopen en zie daar nog net een jongedame de trap op loopt. Of is het eerder stampen? Volgens mij was ze het zusje van de jongen die er nog stond, samen met de roodharige dame die vlak na mij binnen was gekomen daarstraks. Ik loop weer terug richting de keuken om mijn flesje op te drinken. Ik gooi het lege flesje weg, nadat ik eerst flink heb lopen zoeken naar de vuilnisbak en toen ik die had gevonden ik eerst even moest kijken in welke bak het nou precies moest. Yeah right, scheiden van afval. Het komt uiteindelijk toch op één hoop terecht.

Als ik me weer in de hal bevindt, kijk ik nog eens om me heen. Kon ik dit maar aan mijn familie bieden. In plaats daarvan moesten we vechten om geld. Geld dat waarschijnlijk toch meteen gestolen werd zodra je ermee uit dit huis kwam. Iedereen met geld is een doelwit, een heel groot doelwit. Iedereen wil geld. Dan win je het spel en word je misschien gewoon vermoord, als het tegen zit, of beroofd totdat je geen cent meer over hebt. Ja, leuk, dit soort spelletjes. Het slaat nergens op. Ik vraag me ineens af of het misschien vast gelegd word op video. Waarom zouden ze dit anders doen? Ik kan niet simpelweg geloven dat ze dit doen om ons een kans te geven. Vaak zit er meer achter dan je denkt. En hoe ver gaan die gevechten en opdrachten? Worden het gevechten op leven en dood of kijken ze naar andere dingen? Ik zucht even en loop vervolgens de trap weer op.

Ik loop de gang in en bekijk dan alle deuren. Shit. Welke kamer was ook alweer van mij? Ik had daarstraks willekeurig een deur geopend en dat was toevallig een slaapkamer, maar volgens mij zijn dit allemaal slaapkamers. Welke deur had ik ook alweer genomen? Ik open een deur en loop naar binnen. Ik zie nog net hoe er een stoel tegen de muur word gegooid die vervolgens stuk valt. “Oeps, sorry, verkeerde kamer!” zeg ik gehaast en loop snel de kamer weer uit, voordat er iets naar mijn hoofd vliegt. Ik kijk even om me heen. Great, straks mocht ik alle deuren gaan uitproberen. Ik pak de volgende deur maar. Ik loop naar binnen en zie een jongeman op het bed liggen met een ontbloot bovenlichaam. Hij had een redelijk goed lichaam, niet te gespierd, maar toch wel redelijk. Waarom kwamen er niet meer mannen met een beetje zijn bouw, of in ieder geval wat gespierder, langs bij mijn werk? Oh ja, tuurlijk. Die hoeven niet naar de hoeren om te betalen voor seks. Die hebben de meiden achter hun kont aan lopen. Hij had ook redelijk wat tattoos, iets waarvan ik niet zo gecharmeerd was. Tuurlijk, ze konden best mooi zijn, maar om nou je hele lichaam vol te laten tekenen?

“Jammer dat je dat niet vaker tegenkomt..” zeg ik, doelend op zijn lichaam. Tuurlijk, laat meteen weten wat voor werk je deed. “Sorry, verkeerde kamer.” Ga ik snel verder “Alweer.” Mompel ik er nog achteraan. “Hoewel de sfeer en het uitzicht in deze kamer wel wat beter zijn dan in de vorige..” vul ik nog aan. Heel goed bezig Mikaela, straks wordt je gezien als een hoer die niet eens weet waar haar eigen kamer is. Zo te zien waren alle kamers hetzelfde. Ik draai me om en loop weer richting de deur. Oke, volgende deur proberen maar. Ik sta op de gang en kijk naar de deuren. Moest ik ze nou serieus allemaal gaan proberen? Ik moet ook eens een keer opletten als ik een deur open trek en onthouden welke het is. Wacht, volgens mij had ik hem op slot gedaan.. Ik wist zeker dat het aan deze kant van het gangpad was.

Ik grinnik even en schud met mijn hoofd terwijl ik tegen de muur op de grond ga zitten. Het doet me een beetje denken aan de één van de eerste keren dat ik moest werken als danseres en me om moest kleden in één van de kleedkamers. Ze hadden me niet echt een kamer aangewezen of uitgelegd welke kamer ik kon pakken. Eentje wees een beetje een kant op en natuurlijk waren daar meerdere deuren. Op goed geluk opende ik maar een deur en ja hoor, dat was natuurlijk net zo’n sekskamer waar ze toevallig ook net bezig waren. De man had een opmerking gemaakt over dat ik er ook wel bij mocht komen. Ik had snel de deur weer dicht getrokken en gelukkig was de volgende deur de goede en had ik een kleedkamer te pakken. Ik kan er nu, gek genoeg, wel om lachen. Ergens was ik blij dat ik dat baantje nu even niet meer hoefde te doen, maar wie weet hoe ik hier uit kom. We wisten nog niet heel veel. Wat zou er bijvoorbeeld gebeuren als je koffer gestolen word? Word je dan meteen weg gestuurd? En ik vroeg eigenlijk ook wel af wie mijn partner zou worden.

[ bericht aangepast op 5 maart 2014 - 22:15 ]

Roxana Jacey Wakefield •

Onuitstaanbaar en vuil – dat waren de twee woorden die ik Callum omschreef op dit moment. Wat een onuitstaanbare zak was het toch! Urgh, de gedachte dat hij zojuist gewoon.. urgh! “De volgende keer zal ik wel wat groters naar je irritante kop gooien!” Had ik hem nog achter nageroepen toen hij zei dat ik hem teleurstelde, maar ergens dacht ik dat hij mij niet meer had gehoord. Nog ziedend van woede kneep ik mijn handen tot vuisten die witheet eruit kwamen te zien. Hij had zojuist echt de ballen gehad om mij.. mij.. naar háár te noemen! Hij vergeleek ons gewoon! Hij had maar het geluk dat hij mijn broer was, anders had ik hem nu zijn kop van z'n romp getrokken.
      'Oeps, sorry, verkeerde kamer!' Klonk er uit het niets vanachter me. Ik draaide me fel om en zag een vrouw staan, een van de deelnemers. Er kwam een grom vanuit mijn keel, mijn mond uitrollen – wat totaal niet menselijk kon klinken. Ik had iets van de tafel gepakt wat ik naar haar gooide – ze had het geluk dat de deur net was gesloten, want het dikke boek kwam met een klap tegen de deur aan. Eigenlijk kon zij ook niks eraan doen, ze was alleen het verkeerde geslacht.
      Mijn koppijn werd erger en ik wist van mezelf dat ik straks helemaal zwart zag, als het zo door bleef gaan. Een misselijkmakend gevoel kreeg ik ervan. Sporten, dat moest ik.
Zonder er verder over na te denken had ik mijn spullen achter gelaten in de slaapkamer en gooide ik met een harde knal de deur dicht. Een vrouw, die mijn deur had geopend met dat ik een stoel tegen de muur had gegooid, zat tegen een deur aan en zonder haar verder een enkele blik te geven dan een boze, liep ik verder de gang door.
Ik wist niet waar ik moest zoeken, maar ik wist wel dat Callum nu ver bij mij uit de buurt moest blijven. Ik wilde niet tegen hem praten noch zijn stomme rotkop zien.
      Mijn schoenen had ik omgeruild voor mijn afgetrapte sportschoenen en ze volgden weer dezelfde weg over de trap. Dit keer ging ik de andere kant op dan naar de woonkamer. Grote glazen deuren kwamen in zicht en daarachter waren duidelijk sporttoestellen te zien. Met een groter loopje liep ik er naartoe en begon ik er meteen op los te slaan, zodra ik bij de bokszakken aankwam. “Hufter.” Mompelde ik tegen mezelf over Callum. “Jacey,” slag 10. “Jácey?!” Slag 12 tegen de bokszak.
“Het is dan maar een geluk dat ik alcohol meegebracht hebt,” steunde ik verder. “Dan geef ik je er reden voor. Het eerstvolgende keer als je me zo noemt,” ik liet een grom. “Dan gooi ik die verdomde fles naar je kop toe.”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Forrest Rochester
      De vrouw glimlachte, een soort nieuwsgierige, geamuseerde glimlach die Forrest niet leek te kunnen plaatsen. De jongeman tuitte schattend zijn lippen toen hij haar al even onderzoekend aankeek, maar toch geen hoogte van haar leek te krijgen. Vrouwen waren vreemd.
      ‘Ai, mate.’ Ze trok één van haar perfect gevormde wenkbrauwen op. ‘Nope, dit vreemde spel zorgt voor enkel nog meer rillingen…’ Haar donkere ogen gleden over zijn verwarde gelaatstrekken heen en haar verdwenen glimlach verscheen al snel weer. ‘But I will be good – when I win.’
      Forrest glimlachte haar toe, zich er helemaal van bewust dat hij wat gênant overkwam omdat hij geen idee had hoe zich te gedragen tegenover een vrouw.
      ’Volgens mij geldt dat voor iedereen wel,’ mompelde hij binnensmonds, ook al kon de jonge vrouw hem zeker en vast horen. ‘Goed ehm, zullen we het huis maar een keer gaan bekijken?’
      ‘Sure, ik wachtte op jou,’ zei ze en wandelde verder. Oké, dacht Forrest, die er niets van begreep. In zijn leven was de enige vrouw tegen wij hij ooit praatte zijn moeder, en zij was nu niet bepaald het beste rolmodel voor een vrouw.
      ’Ik volg al,’ zei hij zachtjes terwijl hij achter haar aan beende. Toen Forrest achter Rochelle de kamer binnenkwam, zag hij enkel nog een vrouw wegbenen en kon hij haar enkel met opgetrokken wenkbrauwen wegbenen. Vrouwen waren vreemd, besloot hij maar.
      ‘Wow, derde wereldoorlog,’ murmelde de jongedame, ‘Anger issues, much? Ze stelen nogal de show.’ Ze zette haar spullen neer en draaide zich onverwacht om naar Forrest, die maar een beetje hulpeloos achter haar stond. ‘Hoe voel jij je bij dit alles, hm, Forrest?’
      ’Ikke?’ herhaalde hij en wiebelde nadenkend zijn neus. ‘Uitgelaten en best rustig voor mijn doen. Wacht… Is het spel al begonnen, of moeten we wachten tot iedereen er is?’ Misschien was hij toch niet zó rustig als hij dacht, hij kon zich de woorden van de hologram niet eens herinneren. ‘Hoe dan ook, hoe voel jij je je? Wacht, dat heb ik al gevraagd.’ Lekker bezig, Forrest, je kan niet eens een normaal gesprek hebben. ‘Dus…’ Forrest zette zich neer op het bankje, maar maakte zelfs geen aanstalten om zijn rugzak neer te zetten. Niémand zou hem aanraken zonder dat hij het wist. ‘Waarom zo gedreven om te winnen?’

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xavier Roman Jones | Xanthe | 28
‘het was de manier waarop hij naar haar keek. Het klopte niet, maar ze kon het nog niet helemaal plaatsen. Om zichzelf een houding te geven draaide ze zichzelf gedeeltelijk van hem weg. Ze kon het niet hebben al juist vanavond haar plannen in de soep zouden lopen. Dan zou ze zwaar op haar dak gaan krijgen. Met een trillerige zucht probeerde ze de spanning uit haar..’
Verstoord keek hij op zodra hij gestommel hoorde op de gang. Hij sloeg het boek dicht waar hij aandacht in had zitten lezen en kwam overeind.
Op een rustig tempo kuierde hij naar de deur toe, hij vertrouwde hier niets of niemand maar hij was wel bereid om zijn kamer te verlaten als dat moest. De komende weken kluizenaar spelen zou hem immers ook niet verder helpen.
De deur die al de tijd op een kier had gestaan duwde hij met zijn voet iets verder open zodat hij de gang voldoende door kon kijken.
Deze was inmiddels alweer net zo leeg als hij daarstraks was geweest. Enkel het treurige schilderij van verderop de gang staarde triest naar hem terug.
Nu hij toch van het bed was, besloot hij dat het maar eens tijd werd om het huis te gaan verkennen. Hij was er zeker van dat zijn geld veilig was dus het werd tijd om het speelterrein eens grondig te gaan onderzoeken. Hoe het er werkelijk uit zag, wat zijn beste kansen waren maar ook waar zijn tegenspelers het meest uithingen. Van lichaamstaal kon je erg veel opmaken.
Hij liet zijn jasje en stropdas op de fauteuil in de kamer achter voor hij zijn weg naar beneden toe vervolgde. Hij ging niet weg voor hij drie keer had gecheckt of zijn kamerdeur goed op slot zat – in zijn wereld wist hij genoeg trucjes van hoe hij een deur zo af kon sluiten dat je er alleen maar in kon komen als jij degene was die de deur had afgesloten.
Eenmaal hij onderaan de trap was, nam hij de omgeving goed in zich op. Het was natuurlijk de hal waarin hij was aangekomen, maar bij een tweede bezichtiging vielen andere dingen je sneller op.
Hij besloot om de eerste de beste deur te nemen die hij tegen kwam, dat was de deur aan zijn linkerhand.
Hij kwam in de deluxe woonkamer terecht, die gek genoeg nog totaal leeg was. Als je de opkomst had gezien in het begin zou je verwachten dat het inmiddels stervensdruk was, maar iedereen zou wel op zijn of haar kamer zitten. Druk bezig met de planning hoe ze de anderen zouden elimineren uit dit spel.
De keuken leek aanlokkelijk vanuit zijn ooghoeken, maar er was iets anders wat zijn aandacht trok. De enorme glazen deuren achter de bank boden hem uitzicht op de sportzaal. Deze bleek niet helemaal leeg te zijn.
Uit automatisme wou hij er eerst voorbij lopen maar de geluiden die daar weg kwamen, trokken op het moment meer zijn aandacht. Het klonk gefrustreerd en totaal niet hoffelijk, zoals de meeste mensen hier wel leken te zijn.
Zonder twijfel opende hij de deur en keek naar binnen. Het tafereel wat zich daar voor zijn neus afspeelde, vond hij enigszins lachwekkend maar ook bewonderenswaardig.
De jongedame die verwoed bezig was haar frustraties weg te sporten, was dezelfde jongedame die hij al eerder had gezien in de gang.
“Het is dan maar een geluk dat ik alcohol meegebracht hebt, Dan geef ik je er reden voor. Het eerstvolgende keer als je me zo noemt,” De jongedame gromde nadrukkelijk“Dan gooi ik die verdomde fles naar je kop toe.”
Haar woorden waren behoorlijk fel, maar het maakte hem tevens nieuwsgierig naar wat er was gebeurd. ‘Als ik zou mogen suggereren, dan kan je die alcohol beter opdrinken. De persoon in kwestie is het vast niet waard om alcohol over te gaan verspillen. Zonde zou dat zijn,’
Hij verbaasde zichzelf met het feit dat hij haar aansprak in plaats van weg te gaan, het was totaal niet iets wat bij zijn karakter paste, helemaal niet zelfs.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Rogier Brooks

Nog steeds stond ik rustig met mijn rug tegen de muur de boel te observeren. Terwijl Callum en Felicity met elkaar aan het praten waren, kwam er nog een man binnen. Waar ik eerst mijn aandacht bij het drietal wier naam ik nu als enige kende, ging mijn aandacht nu naar de man die binnen was gekomen. Ook hij leek zich liever terug te trekken, want zonder ook maar iets te zeggen, ging hij ergens tegen de muur staan. Ik bleef nog even naar hem kijken, maar richtte daarna mijn aandacht weer tot het gesprek dat door de drie vlakbij mij gehouden werd. Roxana was ondertussen weggelopen naar boven.
Ik ben benieuwd.." hoorde ik Callum zeggen. "dit is slechts een begin van het huis, slechts de hal, En dat scherm ding daar is al geweldig.. Plus het is al groter dan mijn hele huis. Hoe awesome moet de rest van het huis dan wel niet zijn. Het zal me niet verbazen als het bed vier keer zo groot is dan mijn eigen bed.' Terwijl ik naar hem luisterde, vormde zich een glimlachje op mijn lippen. Dit huis was inderdaad indrukwekkend en enorm luxe vergeleken met mijn eigen huis. Meteen toen ik aan mijn eigen huis dacht, verlangde ik ernaar. En naar Marion natuurlijk. Zou ze doen wat ik haar had gevraagd? Ze kon erg eigenwijs zijn, dus hopelijk was ze op dat moment verstandig genoeg om te beseffen dat het echt veiliger voor haar zou zijn, om naar haar ouders te gaan, zolang ik hier zat. Ik hield niet van lang weg zijn van huis, dus ik hoopte dat ik hier niet al te lang zou zitten. En stel dan dat we hier lang zitten, dan hoopte ik maar dat ik het zou uithouden zonder het vertrouwde van Marion en thuis.
Plots werd ik uit mijn gedachten opgeschrikt, doordat ik iemand hard hoorde roepen. Doordat het boven was, kon ik niets ervan verstaan, maar het was duidelijk dat er twee ruzie aan het maken waren. Omdat ik Roxana en Callum allebei niet zag, vermoedde ik dat zij het waren. Broer en zus? Dan waren ze niet erg aardig tegen elkaar en juist op zo'n plek zou ik liever geen ruzie met mijn zus hebben. Ik zou de houvast van elkaar op een onbekende plek te hard nodig hebben om ruzie te gaan maken. Ondertussen viel het me op dat er nu minder mensen waren dan eerst, kennelijk waren er meer de trap op gegaan naar boven en ik vond het een goed idee om dat ook maar eens te doen. Waarschijnlijk zou ik niet veel verder komen met hier blijven wachten en ik had het vermoeden dat we nu geen verdere informatie meer zouden kunnen krijgen.
Ik deed een stap opzij, waarna ik mijn koffer pakte, die eerst achter me had gestaan. Voor de zekerheid wilde ik me liever niet omdraaien, maar ik bestrafte mezelf in gedachten om het feit dat ik nu al zo paranoia aan het doen was. We stonden toch nog in een grote groep beneden en vast niemand zou het in zijn hoofd halen om me nu wat aan te doen. Maar toch nam ik geen risico's. Als ik nu al zo begon, zou het waarschijnlijk niet lang duren voor ik gek van mezelf zou worden. Toch nog de boel in de gaten houdend liep ik de trap op. Doordat enkelen waarschijnlijk al hun kamer hadden gevonden en ik niet per ongeluk een kamer wilde binnenlopen die iemand anders al had genomen, liep ik wat verder door, zodat die kans wat kleiner zou zijn. Toen ik uiteindelijk maar een deur opende, zag ik een enorme slaapkamer voor me. Deze was echt zoveel groter dan de slaapkamer in mijn eigen huis. Eigenlijk had ik weinig anders verwacht hier, maar toch overdonderde het me. Ik liep naar binnen en sloot de deur achter me.
Direct nam mijn paranoïteit de leiding: waar kon ik die koffer verstoppen? Op het eerste gezicht leken hier niet echt goede plekken te zijn, waar je zoiets kon verstoppen. Mijn koffer legde ik op het bed en ik haalde het kleine geldkoffertje eruit. Met het ding in mijn hand liep ik de hele kamper rond en het duurde even, voordat de tweede deur mij opviel. Nieuwsgierig opende ik deze, waarna ik in een prachtige badkamer terecht kwam. Maar behalve een bad en een douche waren er ook een hoop kastjes, geweldig! Als iemand echt doelgericht opzoek zou gaan naar mijn koffer, zou die hem al wel snel gevonden hebben, maar dit was beter dan niets. Zelf zou ik ook niet zo gauw aan de badkamer denken als verstopplek. Ik opende één van de laagste kastjes en vond daar een enorme hoop met handdoeken. Als ik mijn koffer daar zou een beetje subtiel onder zou verstoppen? Iemand zou mijn hele kamer overhoop moeten halen, wilde hij uiteindelijk mijn koffer hier onder de handdoeken vinden.
Nadat ik mijn plan had uitgevoerd bekeek ik tevreden het resultaat. Ik zou nu met een iets geruster hart mijn kamer kunnen achterlaten, al had ik op het moment niet erg veel zin om dat te doen. Ik wilde nu eerst gewoon even hier blijven en me settelen, maar ik was ergens ook wel erg nieuwsgierig naar de rest van het huis. Als compromis besloot ik om eerst maar mijn koffer uit te pakken om daarna maar het huis te gaan verkennen.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 21:53 ]

---

Stenenlikker

Roxana Jacey Wakefield •

Nog verwoed was ik bezig om mijn frustratie – nee, woede, weg te boksen. Totaal niet merkend dat er iemand op mij aan het letten was en ook de sportruimte binnen kwam lopen. 'Als ik zou mogen suggereren, dan kan je die alcohol beter opdrinken.' Klonk er een mannenstem die lichtjes nagalmde in de ruimte. Vanuit mijn ooghoeken keek ik op, zonder te stoppen, en zag de gozer staan die eerder mijn aandacht had gevangen. Proberend om niet te laten zien dat hij dat nog steeds deed, richtte ik mijn blik weer op de boksbal. 'De persoon in kwestie is het vast niet waard om alcohol over te gaan verspillen.' Abrupt stopte ik met slaan. 'Zonde zou dat zijn.'
      Mijn gedachten blikten naar de beelden van mijn moeder, dronken op de grond. Het was misselijkmakend hoe zij omging met alcohol. “Pardon?” Er kwam een blik op mijn gezicht dat duidelijk liet zien dat ik er niet helemaal bij was met mijn hoofd. “Wat zei je?” Vroeg ik met een niet-begrijpende blik op mijn gezicht.
      Voor hij er helemaal op kon reageren had ik snel wat anders gezegd. Mijn verwarde blik was verwijderd als sneeuw voor de zon.
      “Wie zegt dat de fles vol is als ik het naar zijn kop ga gooien?” Glimlachte ik hem toe – wat je misschien ook als uitdagend kunt opvatten. Ik had geen zin om daarover verder nog woorden te verspillen of überhaupt nog gedachten vuil te maken aan Callum en Jacey. Vandaar dat ik mij nu helemaal tot hem richtte en mijn kijkers over zijn lichaam liet blikken.
Mijn ogen begonnen bij zijn gladde, donkerblonde haren die naar achteren zijn gekamd naar de beginnende stoppelbaard en de chique kleding die hij aanhad. Nu merkte mijn ogen pas de zonnebril op. “Last van het licht?” Vroeg ik grappend en ik zette enkele stappen naar hem toe, wijzend naar de zonnebril.
Mijn hand had de zonnebril van zijn neus gehaald en ik draaide me om, voor hij aanstalten nam om het af te pakken. “Of last van je identiteit? Ben je van die hoge piefen misschien? Zou me niks verbazen, als je er zo glad uitziet.” En ik zette glimlachend, oftewel proberend, de zonnebril op mijn gezicht met dat ik over mijn schouder naar hem keek – ik was nog steeds boos op Callum dat hij mij zo had genoemd. “Zo ja, vertel me wat voor addertje er onder het gras zit.”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[ bericht aangepast op 11 maart 2014 - 20:46 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Woede, frustratie. Als je er over na ging denken dan kwamen ze uiteindelijk op hetzelfde neer ; er was iets gebeurd waardoor je emoties waren aangetast en je probeerde zo goed en kwaad als mogelijk was jezelf van deze gevoelens te ontdoen.
Op de een of andere manier was er een rust over hem gedaald terwijl hij naar haar stond te kijken. Vaak had hij momenten waarop hij er net zo bij stond, maar de laatste tijd leken deze een beetje te zijn weggevaagd. Vandaar dat hij er niets meer bij voelde. Het temperament was inmiddels niet meer een van zijn grootste obstakels. Maar het was nooit helemaal verdwenen. Het zweefde ergens op de achtergrond.
“Wie zegt dat de fles vol is als ik het naar zijn kop ga gooien?” hoorde hij haar zeggen.
‘goed, daar had ik nog niet bij stilgestaan,’ bekende hij. ‘Maar zoals jij het eruit perste klonk het niet alsof je van plan was om het te consumeren,’ Een glimlach speelde rond zijn lippen. Het kwam niet vaak voor dat hij lachte, maar als het er wel aan te pas kwam dan was het een fractie van een seconde.
Hij had ergens niet verwacht dat ze zou stoppen met haar praktijken. Dan was de frustratie vast niet meer zo enorm groot.
Rustig leunde hij tegen de muur aan. Zijn overhemd trok een beetje eenmaal hij zijn armen over elkaar heen sloeg. ‘Last van mensen,’ wierp hij daar op terug.
Nog voor hij verder wat zeggen kon, werd de zonnebril van zijn neus afgegrist. Een tel gromde hij zachtjes. ‘Als ik van de hoge piefen was dan zou ik juist niet zo gekleed gaan als ik nu doe,’ verklaarde hij simpel.
Een duistere blik kwam in zijn ogen te staan. “Of last van je identiteit? Ben je van die hoge piefen misschien? Zou me niks verbazen, als je er zo glad uitziet.”
Het was vooral het laatste wat hem deed doen zuchten. Er waren redenen voor het uiterlijk maar die zou hij niet aan haar neus gaan hangen.
Zijn doordringende bruine ogen keken naar haar gezicht. Ze straalden standaard vriendelijkheid en warmte uit en daar had hij een hekel aan.
‘Vanwaar het wantrouwen? Denk je dat ze zoiets echt zouden doen?’
Hij deed een graai naar zijn zonnebril. Voor hem was het voorwerp heilig. Hij moest het terug hebben anders zou hij – bij wijze van spreken – niet slapen vannacht.
‘Daarbij, het is al laat. Je kan beter naar bed gaan en niet lopen piekeren over samenzweringen,’

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.