(RPG) The stars decided ~ Speeltopic 1 - Speeltopics

'Hallo Panem!' roept president Dinah opgewonden. Vandaag is de onthulling van de tiende Kwartskwelling! Hebben jullie er ook zo'n zin in? Er klink luid gejoel en geschreeuw. 'Mooi!' Een klein jongetje komt aanlopen. Hij draagt een donkerblauw pak en heeft een zwart doosje in zijn hand, versierd met witte rozen. Dinah maakt het open en grist er een gouden envelop uit. Ze maant het publiek tot stilte en begint luid voor te lezen. 'Zelfs de sterren kunnen niets beginnen tegen de macht van het Capitool. Dat wordt in deze kwelling bewezen. In elk district zal van een bepaald sterrenbeeld kinderen worden getrokken. Bijvoorbeeld zullen de jongen en het meisje die hun district mogen vertegenwoordigen uit district 1 alleen uit de kinderen die Steenbok als sterrenbeeld hebben. In district 2 mogen dit alleen watermannen zijn, enzovoort. Jeetje, wat een geweldige ideeën hadden ze toch vroeger. Fijne Hongerspelen! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn!' Ze verlaat het podium, maar het applaus houdt nog lang aan.

Invullen:

Regels:
~ Geen andere personages besturen, tenzij de user daar toestemming voor geeft
~ Minimaal 150 woorden per post, dit moet sowieso lukken
~ Ik trek lootjes voor wie er vermoord wordt en door wie
~ Niet ingevulde tributen zijn bloedbaddoden
~ Als je offtopic gaat, even tussen [ ] { } ( )
~ Reserveringen blijven drie dagen staan en worden aangegeven met [R]
~ Max. 3 personages
~ Nieuwe topics alleen door AnnaxElsa, tenzij ik het vraag
~ Als er acht meisjes ingevuld zijn, gaat er even een stop op, we moeten ook nog bloedbaddoden hebben



Rollentopic

Het begin:

We beginnen in de startkamers. De kleren zijn: een grijze broek en een bruin hemd, met een zwarte winterjas daarboven. In de broek zit een eveneens grijze riem. Bedenk zelf maar hoe je stylist heet.

[ bericht aangepast op 24 feb 2014 - 20:40 ]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

MT, ik ga zo wat posten

waarom staat scarlett mentins er niet bij?

xxjiggerxx schreef:
MT, ik ga zo wat posten

---

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

MT

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

xxjiggerxx schreef:
waarom staat scarlett mentins er niet bij?

SHIT! het spijt me, ik zie het net pas... Ik zet je er meteen bij!

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

mt )

---

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Dahlia Violet Chadwick - district 8

Ik zat voorovergebogen op een stoel, mijn handen bedekten mijn gezicht. Niet omdat ik huilde, maar omdat ik zo diep nadacht dat ik over mijn gezicht begon te wrijven. Ja, rare tikjes had ik wel. Ik zat na te denken over hoe ik in godsnaam deze spelen zou kunnen overleven en weer terug kan gaan naar mijn familie, vooral naar Lotus. Natuurlijk weet ik zelf ook wel dat ik geen enkele kans maak tegenover de goedgetrainde beroeps, maar ik ben slim en behendig, dus ik maak misschien wel een heel erg klein kansje. 'Ze hadden je een 8 gegeven, Dahlia,' zegt mijn stylist alsof hij mijn gedachte kan lezen, 'laat niet zomaar over je heen lopen.' Ik schrik op uit mijn gedachten en loop naar hem toe. Ezra is hoogstwaarschijnlijk één van de dapperste en aardigste stylisten die iemand zich kan wensen, hij heeft mijn kansen erg omhoog weten te krijgen door mij goed bij het publiek over te brengen. De jurk die hij had gemaakt was waanzinnig mooi. Hopelijk had ik daardoor minstens één sponsor gekregen, en zo niet, dan stond ik er alleen voor. '3 minuten' galmde er uit een speaker op het plafond. Ik voelde dat mijn handpalmen steeds wat natter werden, en dat mijn hart sneller ging kloppen. Blijkbaar merkte Ezra het op want hij pakte mij vast en gaf me een stevige knuffel. 'Wat er ook gebeurd, 'keep smiling darling'' zei hij tegen mij en drukte een zoen op mijn wang. Hij liet me weer eventjes los en deed mijn jas, die verschoven was door de knuffel, weer goed. '2 minuten' galmde het door de wachtruimte. 'Ezra, ik ben zo bang' zei ik huilend tegen hem. Hij pakte mijn hand vast en zei: 'Dat begrijp ik, maar dat is niet nodig. Ik weet zeker dat jij het zult overleven, dat voel ik gewoon. En als dat niet zo is, dan ben ik er van overtuigd dat je op een betere plek zult eindigen dan waar je nu bent.' Ik keek hem recht in de ogen aan. Ik wilde 'dankje' zeggen, maar kreeg het mijn mond gewoon niet uit. Gelukkig begreep Ezra het wel, want hij glimlachte naar mij en knikte lichtjes. Een traan rolde over mijn rechterwang. 'Maar wie moet er voor Lotus gaan zorgen?' vroeg ik. 'Lotus is 12 jaar en kan nu al prima voor zichzelf zorgen' zei hij en liep van mij weg, naar een andere hoek van de kamer.'En daarbij, jij overleeft het wel. Dus dan kan jij nogsteeds voor haar zorgen.' Ezra knipoogde. '1 minuut, neemt u alstublieft plaats in uw buis.' Trillend van angst liep ik naar mijn glazen koker toe, en ging in het midden staan. Ik zag dat er inmiddels een afteller was verschenen op de klok en dat die nu op 39 seconden stond. Ezra liep naar mij toe, met een hand op zijn rug. 'Wat is dat?' vroeg ik. Hij haalde zijn hand achter zijn rug vandaan. In zijn hand lag een klein, zilveren kettinkje met een bedeltje in de vorm van een dahlia bloem. 'Dankjewel' fluisterde ik in tranen. 'Het komt allemaal goed Dahlia, dat beloof ik je.' Snel deed hij het kettinkje bij mij om. Op de laatste seconde trok hij snel zijn handen weg, voordat ze tussen de deur zouden komen. Langzaam begon de buis omhoog te gaan. Ik legde mijn handen wanhopig op het glas en begon paniekerig om mij heen te kijken. Ik zag enkel wit licht, totdat ik de arena zag en al mijn tegenspelers, die ik zou moeten gaan vermoorden.

[ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 14:28 ]

---

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

(mijn topics)

---

Happy Birthday my Potter!

(En daar begint het zichzelf hoge cijfers geven al)

---

Happy Birthday my Potter!

(sorry als ik mezelf al een te hoog cijfer heb gegeven, ik kan het nog wel aanpassen... Alleen ik dacht van ze is slim en snel, dus wel een oké cijfer... sorry als het te hoog is sorrysorry)

---

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

FennaFriend = Flensjex

---

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Lily Weed ~ D6
Ik sloeg met mijn hoofd op de armleuning van de stoel waar ik op zat. Ik had geen idee waarom ik dat deed. Manau, mijn stylist, klopte zachtjes op mijn schouder. "Weet jij niks?" vroeg ik wanhopig aan hem. "Hè?" vroeg hij, een beetje in de war. "Over de Arena. Kun je echt niks loslaten?" Mijn stem sloeg over. Ik kreeg door dat ik weer een beetje agressief werd en hield mijn mond. "Helaas weet ik niks. Maar vertrouw me, als ik iets wist zou ik het je vertellen. Echt." zei hij. Zijn stem klonk zacht en geruststellend. Echter stelde het me niet gerust. "Ik geloof je niet." zei ik zacht, zonder er verder bij na te denken. "Weet je dat heel zeker?" vroeg hij. Ik draaide me naar hem om. Hij zat naast me met zijn hand geopend. Ik keek erin en zag een kleine broche met een lelie erop. Lily. Mijn bloem. Ik speldde hem op het bruine hemd wat ik gekregen had in de startkamers. Verder droeg ik een grijze broek met eenzelfde kleur riem en een dikke zwarte jas. "Kan ik je vertrouwen?" vroeg ik, mijn tranen terugdringend. "Dat kan zeker." bevestigde hij. Ik knuffelde hem en toen verliet een eerste tegenstrijdige traan toch mijn wang. Een tweede volgde, en voor ik het wist was ik aan het huilen. "Ik kom nooit ver. Een mentor die elke dag high is... En dan nog..." Hij onderbrak mijn snikken. "Shhhh... Hé, ik zal hem dwingen, al moest ik hem onder schot houden. Als zelfs dit niet werkt ga ik zelf sponsors verzamelen." zei hij met eenzelfde geruststellende stem. Ik knuffelde hem nog steviger. Als ik dan toch dood ging kon ik nu wel een vreemde knuffelen. Het maakte dan niet meer uit. "30 seconden." klonk het. Ik liet Manau langzaam los. "Het komt goed. Je gaat het redden Lily." zei hij zacht. Ik knikte. Hij drukte zachtjes op mijn broche voordat hij mijn jas dichtritste. "20 seconden." zei de koele vrouwenstem. Ik schrok. "Ik... Ik wilde je bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan. En alvast voor de dingen die je gaat doen voor me." zei ik nog steeds snikkend. "10 seconden. Neem alsjeblieft plaats in de buis." Het galmde in mijn oren. Manau pakte mijn hand en leidde me naar de buis. Ik stapte erin. "Je gaat het redden Lily. Je moet gewoon..." De buis van geluiddicht glas sloot zich om me heen en ik zou nooit hebben geweten wat ik moest van hem. Ik veegde de tranen uit mijn ogen. Ik mocht geen angst tonen. Ik moest klaar zijn voor de strijd. De buis ging langzaam omhoog. Ik trilde over mijn hele lichaam, ik kon er niets aan doen. Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht. Ik keek rond. De tributen stonden op de schijven in het zand. Ik keek voor me en zag tot mijn verbazing dat de hoorn niet voor ons stond. Ik zocht hem maar kon hem niet ontdekken. Op dat moment klonk de stem van Christina Snow. "Welkom tributen! Voor het eerst in de spelengeschiedenis staat de hoorn niet op zijn gebruikelijke plaats. Aan de kant waar de grote boom heenwijst met zijn dikste tak daarheen moet je gaan om de hoorn te bereiken. Veel succes! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn." zei ze. Toen ze was uitgesproken ging de gong. Ik rende in de aangewezen richting. Grote boom. Ja, duidelijk hoor. Ik rende door een eindeloos bos, op de voet gevolgd door de andere tributen. We kwamen aan bij rotsen. Ik rende zomaar naar links. Overal lagen spullen verspreid. Ik pakte een half brood en een fles water. Toen zag ik eindelijk de wapens die ik zocht. Twin daggers. Mooi. Ik rende ernaartoe maar struikelde over een steen. Mijn voet zat vast tussen twee rotsen. Terwijl ik zo aan het trekken was zag ik andere tributen vertrekken en komen. Een jongen liep op de daggers af. Nee. Dat laat ik echt niet gebeuren. Ik trok zo hard als ik kon en mijn voet schoot los. Ik rende naar het plateau, de pijn in mijn voet negerend. Ik griste de daggers weg en viel de jongen aan. Hij was ongewapend maar sterk, hij verdedigde zich met zijn blote handen. Uiteindelijk kon ik hem overmeesteren en eindigde hij met een dagger in zijn hart. Ik trok hem eruit en vluchtte het bos in.

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Dawnelle Eguskine || District 9

Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Mijn gehele focus lag op de controle behouden over mijn lichaam, terwijl mijn vingers als vanzelf mijn haren vastzetten in de zon-vormige clip uit district negen. Ik hield mijn lippen op elkaar geperst, terwijl ik zo voor mijn stylist stond. Hij volgde mijn voorbeeld en dus stonden we in een beklemmende stilte bij elkaar. We wisten donders goed dat de kans dat ik levend uit deze arena zou komen zo'n vier procent was. Misschien zelfs wel minder, aangezien ik nooit getraind had in tegenstelling tot de beroepstroepen. Ik had geen wapenkennis, ik kon niet zwemmen, kon niet jagen en was doodsbang voor onweer. Je moest met onweer nooit in de graanvelden zijn, want dan was je het grootste gedeelte van het jaar het hoogste punt. De velden waren echter zo groot dat je soms niet op tijd weg kon komen en dat betekende dan de dood... Ik háátte onweer dus al vanaf jongs af aan. Dat was met de paplepel ingegoten. Toch moest ik de controle over mijzelf weten te behouden, logisch blijven nadenken. Dat was het aller belangrijkste.
"Twee minuten", galmde er plots door de doodse stilte. Ik snoof en keek vernietigend naar speaker waar het geluid vandaan kwam, alsof dat levenloze voorwerp er iets aan kon doen dat ik nu die arena in moest.
'Ach, kop op Dawn,' sprak mijn stylist nu dan toch en verbaasd keek ik hem aan, niet verwachtend dat hij nog iets zou gaan zeggen. 'Je kan je muisstil voortbewegen en dus prima verbergen. Daarbij is je plantenkennis goed, dus je moet haast wel eten kunnen vinden. Zorg ervoor dat je een blaaspijp te pakken krijgt en je bent al bijna onverslaanbaar,' klonk het optimistisch vanuit zijn met opgespoten vissenlippen bedekte mond. Ik lachte sarcastisch.
'Onverslaanbare Dawn. Pam pam paaaaam.' Op dat moment werd omgeroepen dat we in de buizen moesten gaan staan en ik gaf mijn stylist nog een knuffel voor ik in de buis ging staan. Hij was er dan misschien -naar mijn mening- niet in geslaagd om van district negen een mooi district te maken bij de parade, maar hij was voor iemand uit het Capitool nog redelijk aardig. Hij had goed voor mij gezorgd en mij toch ietwat weten op te beuren voor ik de arena in ging.
'Bedankt,' fluisterde ik dan ook nog tegen hem voor de buis een weg naar boven begon af te leggen en mij meenam de arena in. Vastberaden zette ik mijn voeten stevig op de onderplaat. Mijn zintuigen zette ik op scherp, klaar om de omgeving te scannen, een besluit te nemen en dan te vechten voor mijn leven.

(Komt er eigenlijk een praattopic, of moeten we hier gewoon overleggen?)

[ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 17:25 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Eros Moore - district 12

Je moet nu rustig blijven, Eros. Ik bleef het herhalen in mijn hoofd. Kalm blijven, blijven ademen, je hoofd erbij houden. Ik voelde me zo leeg... Niets kon mij meer schelen. Het capitool heeft me al zoveel pijn gedaan in mijn leven, dit kan er ook nog wel bij. 'Ik ben helemaal klaar met deze wereld...' mompelde ik. 'Zo moet je niet denken, Eros.' zei mijn stylist, Jurjen. 'De wereld is een prachtige plek, de mensen erin zijn misschien wat minder.' Hij liep naar me toe en legde zijn hand rustgevend op mijn schouder. 'Hou gewoon vol aan de adviezen die je mentor had gegeven.' Voor ik het wist lag ik huilend in zijn armen. Normaal zou ik boos worden, maar ik trok het deze keer gewoon echt niet meer. 'Het is al goed man' zei hij terwijl hij met zijn hand over mijn rug heen ging. 'Ik weet dat je het kunt.' 'Maar dat is juist het probleem,' zei ik in tranen, 'Ik weet dat ik het toch niet overleef.' 'Zo moet je niet denken, Eros.' Dat was iets wat Jurjen vaak zei. Zo moet je niet denken. 'Of je nou goed bent in vechten of niet, het volk mag je. Die sponsors krijg je sowieso wel, dat weet ik zeker.' Hij liet mij weer los. Ik liep meteen naar een stoel toe en ging zitten, voorovergebogen met beide handen op mijn voorhoofd. Mijn ademhaling werd steeds heftiger en ik werd steeds bozer. Op het capitool, op mijn district, op mezelf... op alles en iedereen.. 'Ik ben gewoon zo kwaad!' schreeuwde ik. 'Eros, rustig. Bespaar je energie voor in de arena.' 'Nee! Ik ben hier gewoon helemaal klaar mee! Ik wíl de arena niet in. Ik wíl geen mensen vermoorden. Ik wíl niet zelf vermoord worden!' Woedend schopte ik tegen de muur. 'Eros, stop!' Jurjen greep me bij mijn arm en duwde me in de stoel. 'Als je zo graag wilt overleven, kun je maar beter geen last minute verwondingen oplopen. Over minder dan vijf minuten sta je in de echte arena, en dan ben je me dankbaar.' '2 minuten' galmde het door de kamer heen. Ik voelde me schuldig en opgelucht tegelijk. Schuldig, omdat Jurjen zo zijn best heeft gedaan om me te helpen en opgelucht omdat ik nu wel mijn woede kwijt ben. Ik kan gewoon niet helder nadenken wanneer ik boos ben. Ik deed eventjes mijn ogen dicht. Het voelde alsof ik weer thuis was, tussen de kolen en mijn familie. Een traan rolde over mijn wang. 'Gaat het weer een beetje, man?' vroeg Jurjen. Ik knikte naar hem en stond op. 'Ik mag geen favorieten kiezen,' begon hij, 'maar als het mocht, was jij er sowieso één van.' Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. '1 minuut, neemt u alstublieft plaats in uw buis.' Ik liep verbazingwekkend kalm naar mijn glazen buis toe en stapte er in. '40 seconden' 'Ik weet dat je het kunt, Eros. Echt.' 'Dankjewel' zei ik terug. 'Oh, en voor ik het vergeet: hier.' hij ga me een broche. 'Dankjewel' zei ik zachtjes en deed hem in mijn zak. '20 seconden' Langzaam begon ik lichtelijk in paniek te raken, mijn hartslag ging snel en ik had een vreemde behoefte om weg te rennen. '10 seconden' 'Ik zie je nog wel aan de top, jongen' zei Jurjen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Vervolgens gingen de glazen deuren dicht en voelde ik me als een rat in de val. Langzaam voelde ik dat de grond onder mij in beweging kwam en me omhoog bracht. Eerst zag ik alleen maar wit, maar daarna werd alles duidelijker en zag ik waar ik was. 'Welkom tributen! Voor het eerst in de spelengeschiedenis staat de hoorn niet op zijn gebruikelijke plaats. De grote boom wijst met zijn dikste tak naar de hoorn toe. Ga die kant op om de hoorn te bereiken. Veel succes! En moge de kansen ímmer in je voordeel zijn.' In de tussentijd was de teller van 60 seconden naar 15 seconden gegaan en besefte ik me dat ik ieder moment als een gek moest gaan rennen. 10, 9, 8, 7.... de tijd ging nog nooit zo langzaam, maar ook zo snel. 3...2...1.... Een harde gong klonk in mijn oren en gaven het sein aan dat we moesten gaan rennen. Ik wilde van het platform afstappen maar struikelde en lag meteen al op de grond. Snel stond ik op en begon met rennen. Maar ik rende niet naar de hoorn. Snel rende ik de andere kant op en ging het donkere bos in.

[ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 13:27 ]

---

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

(Trouwens, is het misschien niet handig om een kaartje van de arena te maken? Ik wil dat wel voor je doen... c;
En verder zoek ik vrijwilligers die Dawn willen verwonden -b.v. diepe wond in schouder en een flinke snee op haar voorhoofd, andere kleine oppervlakkige wondjes zijn ook nog toegestaan-)

[ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 17:24 ]

---

Happy Birthday my Potter!