Het One Direction foto/gif topic ~ 261 <3 - Off-Topic

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Okay. Euhm. Well, je kan alle hoofdstukken inactiveren en de nieiwe hoofdstukken activeren. Zo behoud je de oude hoofdstukken en je abo's

Zo naar de stad met mijn vriendin c:

I don't want you to die, I want you to suffer.

Meerdere dagen in één hoofdstuk zodat het lang is, of een dag per hoofdstuk die net aan de 600 woorden red?

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Mercimek schreef:
Meerdere dagen in één hoofdstuk zodat het lang is, of een dag per hoofdstuk die net aan de 600 woorden red?

Reality's overrated.

Noek is nu Malcolm.

Reality's overrated.

Ik heb Latijn gehad, maar dat heb ik na een jaar weer laten vallen. ^^ Ik ben echt zenuwachtig, aangezien ik na dit weekend op school al mijn punten terug krijg behalve drie vakken. Ö En ik vind Malcolm echt leuk, waar komt het van?

"It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

Ja, dat is dus shit.

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Mercimek schreef:
Ja, dat is dus shit.

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Malcolm is van een boekenreeks, daar is het een eigenlijk kleine rol, die pas he enalaatste boek een beetje in het beeld komt, maar toch is het wel een eignelijk heel gewone man die als enigs menselijke begroeter de boel heeft overleeft, en alles. Hij heeft gezorgt voor het begin, dat ze het begin redde. Ik weet niet, het is heel moeilijk uit te leggen.

Reality's overrated.

Ah, oké. Huiswerk, meh. :c

"It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

Mercimek schreef:
(...)

Elke dag doet het meer en meer pijn, ook al is er al bijna een half jaar voorbij. Alle hoop is opgegeven en de politie zoekt niet meer. Het zijn ik en de jongens die nog altijd hopeloos zoeken en meteen de straten op gaan als we tijdens een tour aankomen bij een ander land. Meestal is het al niet meer te doen, nog voor we onze schoenen buiten het vliegveld op de grond zetten. Fans, hoe veel we ook van ze houden. Soms gaan ze te ver, en zo ook telkens weer bij vliegvelden. De fans zijn er al over, die richten zich op ons vier.
Als het ons toch lukt om buiten te komen, is het alsnog moeilijk. Een onbekend land waar we niets over weten, dus stoppen we meestal al weer na een paar straten. Het is moeilijk om dan zo te stoppen, maar Niall vinden lijkt onmogelijk.. Hij is gewoon spoorloos, en het is allemaal mijn schuld.
‘Li, kom je eten?’ Zayn’s rustgevende stem klinkt vanuit de andere kant van de deur. ‘Mag ik binnenkomen?’
‘Nee, hoeft niet.’ Ik haal even diep adem. ‘Ga maar alvast, ik kom zo.’
‘Weet je het zeker?’
‘Zayn, echt.’
Hij mompelt een gefrustreerd geluidje, maar besluit dan toch weg te gaan. Ik wacht geduldig af hoe zijn voetstappen afsterven en open de deur om naar de badkamer te lopen. Als ik in de spiegel kijk schrik ik. De jongen die er altijd zo goed uitzag, met perfect gekamde haren en een zachte baby huid is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een jongen met wallen van hier tot Tokio. Mijn haar is veel te lang en dat babyhuidje is nergens meer te bekennen. Lou heeft het zo vaak geprobeerd, ze heeft me make-up opgedaan en kamde mijn haren naar achter, met een hele pot gel. Knippen stond ik niet toe en de make-up haalde ik er telkens weer af. Ze heeft het, net als de rest, opgegeven en laat me met rust. Ze vinden het al een wonder dat ik nog zing, maar dat doe ik al lang niet meer met plezier.
Ik was mijn gezicht en loop de trap af naar de woonkamer. Als ik de deur open kijken meteen drie paar ogen me aan. Ik slik en pak de pizza die Harry me voor houdt. Snel open ik de doos en pak een stuk. Gedurende de maaltijd is het stil en kijken de jongens naar een wedstrijd. Ik kan me niet concentreren waardoor mijn ogen de kamer afgaan. Als ik op een foto in de glazen kast mijn ogen laat rusten schieten ze vol tranen. Ik bijt stevig op mijn lip en doe er alles aan stil te blijven. Hoe langer ik er zit, hoe wateriger mijn ogen worden. Voor ik het door heb verlaat een snik mijn mond en alle hoofden draaien mijn kant op. Snel sla ik mijn handen voor mijn gezicht en laat de tranen rollen. Het heeft nu toch geen zin meer.
‘Liam?’ Louis knielt naast me neer en wrijft over mijn knie. ‘Wat is er?’
Ik schud mijn hoofd terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stromen, maar ze geven niet op. ‘Wil je vertellen wat er is?’
Ik schud alweer mijn hoofd en maak aanstalten op te staan. Meteen duwt Harry me terug. ‘Zitten blijven.’
Ze wachten geduldig hoe ik mezelf herstel en houden hun mond. ‘Het is mijn schuld.’
‘Huh?’
‘Het spijt me.’
Ik sta op en verlaat de kamer voor ze me weer terug kunnen duwen. Met snelle passen loop ik de trap op en vlucht de badkamer in.

‘Liam.. Li, word wakker!’
Vage stemmen, gelach. Ik open mijn ogen maar ze vallen telkens weer dicht.
‘Liam, sta op. Ga naar bed.’
Ik open mijn mond, maar voor ik iets wil zeggen proef ik iets.
‘Eindelijk Liam,’ lachend hangt Louis boven me.
‘Lou, wat doe je?’ Ik duw hem van me af en sta op. ‘Wat hebben jullie gedaan?’
Met grote ogen kijk ik naar de jongens. ‘Wat is dit?’
Harry kijkt me niet begrijpend aan, Louis ligt op de grond en Zayn kijkt me met nog grotere ogen aan. ‘Je denkt dat..?’
Ik kijk opnieuw in de spiegel, het is toch echt wit. Snel draai ik me om en spring op Louis. ‘Zeg niet dat dit je goedje is.’
Hij begint nog harder te lachen en snel loop ik naar de kraan om mijn mond te spoelen.
‘Tuurlijk niet, het is tandpasta.’
‘Oh, ehm.. Ik ga maar is. Hopelijk eindig ik wel in mijn eigen bed.’
‘Zal ik je brengen?’ Lou’s grijns is duidelijk niet weg te krijgen.
‘Ik red me wel.’
‘Welterusten, Liam. Ik breng je straks wel een kussen voor op de gang.’
Ik sluip mijn kamer in en kleed me uit om vervolgens in mijn boxer gekleed het bed in te stappen. Ik verstop me onder de dekens, maar zie al snel een foto van Niall. Met een rilling veer ik overeind en trek een sweater over mijn hoofd en een joggingsbroek over mijn onderbroek.
Ik laat me opnieuw in bed zakken, maar het lukt me niet om in slaap te vallen. Het beeld speelt zich af, opnieuw en opnieuw. Er is geen einde aan. Niall schreeuwt naar mij, ik naar hem. Hij draait zich om en loopt de deur uit. Ik gooi de deur kwaad dicht, de laatste keer dat ik hem zag.
Ik sluit mijn ogen en knijp ze stevig dicht om daar de beelden nog echter te zien. Snel open ik ze en pak het flesje water naast mijn bed. Met gulzige slokken werk ik de inhoud naar binnen en laat me voor de derde keer in het kussen vallen.
Rond de tijd van drie uur ’s ochtends val ik in een onrustige slaap. Om in de ochtend badend in het zweet wakker te worden.

Dit is een vage schets, niet teveel op de tekst in gaan.

Reality's overrated.

Ik ga nog snel even aan het werk, aangezien we bezoek krijgen.^^

"It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

Awh, thanks. Ik heb helaas geen schrijfkunsten als die van jullie, maar doe dit puur wegens de o zo vele -kuch dertien kuch- abo's niet te laten stikken.

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Er is toch ook een tv serie geweest: Malcolm in the middle, ofzoiets.

Malcolm is het zoontje van Ezra in PLL <3

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.