The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Scorpius Malfoy

Na een tijdje loop ik weer terug naar de ziekenzaal. Campbell is weg. Ik raak meteen in paniek en zie dan het briefje liggen. Als ik het lees vloek ik. Mijn gewaad ligt nog in de slaapzaal. Zo snel als ik kan ren ik naar de slaapzaal en kleed ik me om. Eerst moet ik op het rooster kijken om te weten welk vak we hebben. Geschiedenis van de toverkunst.
Als ik jet lokaal binnenloop kijkt iedereen me aan. Meneer Kist gebaart dat ik mag gaan zitten. Ik zoek naar Campbell maar zie dan dat James Potter naast hem zit. Ze lijken het gezellig samen te hebben. Chagrijnig loop ik naar de achterkant van de klas waar ik in mijn eentje achter een tafel ga zitten. Potter kijkt grijnzend achterom. Ik keur hem geen blik waardig. Hoewel ik niets tegen Griffoendors heb, het is een soort van eeuwenoude traditie dat Malfoys niet met Potters of Weasleys om kunnen gaan. Daarom grijpen James en Albus Potter iedere kans die ze kunnen om mij te irriteren. Hugo Weasley is gewoon jonger en daarom durft hij mij niet te irriteren. Rose Weasley is wel aardig, ze heeft geen hekel aan me en ik niet aan haar. Maar dat is hoever het gaat.
'Meneer Malfoy,' zegt meneer Kist. Enkel al bij het horen van de naam van mijn vader gaat er een steek van pijn door mijn hart heen. 'Kunt u mij vertellen wanneer het gevecht tussen Grindelwald en Dombledore plaatsvond?' Ik denk even na.
'1918?' Gok ik. Hij knikt en praat weer verder. Ik had geluk dat hij me een vraag stelde die ik wist. Het is niet fijn om ruzie te hebben met een geest. De dikke monnik was ooit boos op mij en dat zal ik niet snel vergeten. Ik trilde de hele dag van top tot teen omdat hij de hele tijd door mij heen vloog.
Eindelijk gaat de bel. Ik sla op en loop naar Campbell toe. In de weg naar ze toe houdt Rose Weasley me tegen. Ik kijk haar verbaasd aan.
'Ik wou even zeggen dat het me spijt van je ouders. Als James of Albus er iets over zegt moet je je er niet rot over voelen.' Ik knik. Ik wil niet over mijn ouders praten. Daarom loop ik snel door naar Campbell.
'Wat moet je, Scorpje?' Ik draai me woedend om naar James. Hij is blijven zitten dus zit hij nu in ons jaar. 'Ik kwam hier niet voor jou, Potter. Dus hou je bek.' Hij grijnst alleen maar breder. Ik zie dat hij een rotopmerking aan het bedenken is.
'Moet ik zwijgen... Tot in de dood?' Voor ik goed na kan denken sla ik hem hard in zijn gezicht. Hij deinst eerst achteruit maar begint dan terug te slaan. Mijn lichaam deed nog pijn van de vloeken van Meneer Saunders, maar nu doet alles nog meer pijn. Ik laat het vooral niet merken. Dat plezier wil ik Potter niet gunnen. Een leraar komt eraan gelopen en trekt ons uit elkaar. Zonder nog iemand aan te kijken loop ik weg. Ik wil niemand zien. Daarom loop ik rechtstreeks naar de slaapzaal om daar op mijn bed te gaan liggen.

[ bericht aangepast op 7 mei 2014 - 14:45 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Over drie dagen is het 3 maanden geleden dat Camp en Scorpi ontmoet hebben in de rpg(flower)

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

De deur ging open en direct keek ik vol in Scorpius gezicht. Een soort opluchting ging door mij heen en automatisch schoof ik dichter tegen james aan zodat scorpius naast me kon plaatsnemen maar hij liep echter langs ons heen. Hij gunde me geen enkel blik waardig en meneer kist richtte zich op scorpius. Tot ieders verbazing zei hij 'malfoy.' Professor kist noemde niemand ooit bij hen juiste naam of achternaam. Hij was daar te nors in geworden om dat soort dingen te onthouden. Ik keek naar James die een papiertje naar me schoof. 'Maar goed dat je jezelf niet in laat met die geschifte familie van hem' automatisch keek hij naar scorpius en ik kneep mijn ogen voor een seconde dicht. Natuurlijk moesy dit weer gebeuren. Ik durfde james al niet te vertellen dat ik nooit op een meisje zal vallen. Laat staan dat ik op Scorpius viel. Met mijn vwer tikte ik zachtjes op het stukje perkament van james tot de bel ging. Direct stond ik op. Ik had dit uur in james boeken mogen kijken want ik wist niet of ik het zou kunnen redden naar de leerlingenkamer. 'Wat moet je Scorpje.' Ik keek naar james in poging hem in te laten dimmen zoals altijs maar plotseling zie ik een vuist rakelings langs mijn gezicht vol in james gezicht. Met een schok deed ik een.stap naar achtere waardoor ik de bank raakte maar die voelde ik niet. Enkel door het geluid wiste ik dat ik het geraakt had. Scorpius stormde weg en james vloekte. 'Was het nou nodig?' Zei ik lichtelijk geergerd naar james die het niet eens leek te.horen. rose weasley kwam er bij staan wat mij als teken gaf om weg te.lopen. naar scorpius. I zag hem nog net wegstormen en ik wist waar hij heen zou gaan. De leerlingenkamer. Ergens wilde ik rennen maar het lopen leek al onnatuurlijk. Het leek alsof elk gevoelszenuw in mijn lichaam uitgeschakelt was. Net zoals het afgelopen uur. Snel liep ik de huffelpuf leerlingenkamer in na het raadsel opgelost tr hebben. Alweer was ik blij dat ik niet ver hoefde te lopen. Ik voelde weliswaar niets maar ik was bang dat als ik al te lang liep in elkaar zou donderen. Met moeite tilde ik mijn benen op om de trap op te gaan en sloot de deur die scorpius open had gelaten achter mij dicht waarna ik op scorpius bed ging zitten. 'Trek je niks van James aan. Tact is nooit in zijn woordenboek voorgekomen.' Zei ik met een triest glimlachje. Ik wist echter niet of ik daarin geslaagd was aangezien ialle gevoelszenuwen uitgeschakelt leken. Ondanks alles legde ik mijn arm om hem heen wat onnatuurlijk aan voelde. Niet omdat het esn jongen was maar omdat ik totaal niks voelde. 'We verzinnen wel wat.'

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Eruditie schreef:
Over drie dagen is het 3 maanden geleden dat Camp en Scorpi ontmoet hebben in de rpg(flower)

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Leora schreef:
(...)

Haha laten we dan binnenkort maar naar dag4 gaan (;

Spoiler alert: you will save yourself

Scorpius Malfoy

Ik wil niemand spreken en als de deur opengaat wil ik dan ook schreeuwen dat diegene weg moet gaan. Maar het doet teveel pijn om te schreeuwen dus zeg ik niets.
'Trek je niks van James aan. Tact is nooit in zijn woordenboek voorgekomen.' Hij beschermt hem. Hij verdedigd James na wat hij net gezien heeft. Hij slaat een arm om me heen. 'We verzinnen wel wat.' Boos duw ik zijn arm van mij af.
'Hoe kan ik me niks van hem aantrekken als hij opmerkingen maakt over mijn ouders? Als je het nog niet wist, die zijn vanochtend...' Ik kan mijn zin niet afmaken omdat ik begin met huilen. 'Ik haat hem, Campbell. Zie je dan niet dat hij altijd zijn best doet mij het leven zuur te maken? Denk je nou echt dat hij jou met rust laat? Hij weet dat je veel voor me betekent!' Ik zeg niets meer. Ik wil lweg bij hem, maar ik weet dat ik nergens heen kan gaan. Ik ga weer zitten op mijn bed en kijk hem niet aan.

Spoiler alert: you will save yourself

-

[ bericht aangepast op 7 mei 2014 - 23:37 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

Meteen gooide hij mijn arm van zich af. Alsof hij me verafschuwde en automatisch schoof ik een klein stukje van hem af. Alsof alle dagen niks zijn geweest. Nog steeds na alles wilde hij me niet dicht bij zich. Ergens kon ik dat wel begrijpen. Ik bracht hem alleen maar ellende en misschien had hij dat nu net beseft. Was ik niet egoïstisch om hem juist bij me te houden? Moest ik hem niet de ruimte geven om weg van mij te gaan?
‘Hoe ka nik me niks van hem aantrekken als hij opmerkingen maakt over mijn ouders? Als je het nog niet wist, die zijn vanochtend…’ ik hoorde zijn adem stokken en meteen vielen er tranen uit zijn mooie ogen. Het liefst wilde ik hem tegen me aan drukken en hem troosten maar ik was bang dat hij me weg zou duwen. Als hij dat zou doen zou ik zeker niet meer weten wat ik moest doen. Troosten is nooit iets geweest waar ik in uitblink. Ergens was ik dan ook wel weer gekwetst om wat hij zei. Dacht hij werkelijk dat ik er niet mee zat dat zijn ouders dood waren? Had ik het nu al verpest?
Natuurlijk zat ik er mee. Het achtervolgde me en het zal eeuwig mij achtervolgen om het feit dat de dood van zijn ouders misschien aan mijn vader te wijdden is.
‘Ik weet het heus wel, Scorpius.’ Zei ik zachtjes wat waarschijnlijk onhoorbaar voor hem was.
Ik keek zijdelings naar Scorpius die op stond en voor een seconde dacht ik dat hij weg zou lopen maar in plaats daarvan begon hij radeloze woorden naar me toe te werpen.
‘Ik haat hem Campbell. Zie je dan niet dat hij altijd zijn best doet mij het leven zuur te maken? Denk je nou echt dat hij jou met rust laat? Hij weet dat je veel voor me betekent.’
Ik keek weg van hem en ik drukte mijn vingers in mijn handpalm terwijl ik enorme woedde voelde oplaaien terwijl ik wist dat het onnodig was. Telkens als ik probeerde dingen de goede richting op te laten lopen ging het fout. Net zoals nu met Scorpius. Dan denk ik beter af te wezen in de klaslokaal zodat hij niet meer onrustig moest wezen door mijn onhandelbaarheid komt Potter er weer tussen door beuken. Dat Scorpius zich nog door dat joch laat intimideren ook. Ik stond resoluut op van zijn bed omdat ik ergens bang voor was dat ik Scorpius pijn zal doen. Ik keek uit het raam en probeerde rustig uit en in te ademen maar daar faalde ik in. Ik wist niet of het door mijn vaders genen kwamen waardoor ik opeens zo woedend werd of dat het komt door het spuitje om alle pijn weg te nemen maar het was er en ik was er zelf bang van. Ik greep naar het glazen potje wat in de raamkozijn stond. Alsof het een soort woedde moest wegnemen. Ik keek naar Scorpius die verloren op zijn bed zat.
Zou dit dan het einde zijn? Het einde van alles? Het kon toch niet zo eindigen? Waarom konden we geen sprookje zijn zodat we een happy ever after konden krijgen? Een zorgeloos leven. Mensen die sprookjes schrijven zijn ziek in hun hoofd. Niks is perfect en niks kan perfect worden. AL doe je nog zo je best haalt ellende en verdriet je in. Het neemt je mee tot je niks meer bent.
Pats. Ik keek naar het potje die uit elkaar gebroken was. Ik had het uit agressie zo veel druk op gezet. Meer druk dan dat ik gedacht had. Ik keek vaag naar de scherven en ik wist dat dit het vooruit zicht zou zijn van mij en Scorpius. We zouden kapot gaan met elkaar en je kon het met lijm helen maar er zullen altijd tekeningen achterwegen houden als bewijs dat het kapot is.
Ik zuchtte onhoorbaar en probeerde daar alle rust uit te halen die ik in me kon hebben maar ik wist dat ik daar in ging falen. Een agressie had zich meester van mij gemaakt.
‘Wat wil je dat ik doe Scorpius? Wil je dat ik nu naar James toe loop en zeg dat ik hem nooit meer wil zien? Mh? Ik zeg dat toch ook niet over jou met die achtelijke Rose Weasley.’ Mijn adem ging jachtig op en neer en door angst dat ik Scorpius pijn zou doen schopte ik tegen de muur aan. Ik voelde enkel niks door de medicatie die ik genomen had in de ziekenhuis.
‘Ze denkt altijd dat ze beter is; altijd maar die stomme vinger van haar in de lucht alsof ze een of andere einstein is; een genie. Altijd maar die irritante belangstelling in mensen tonen alsof ze van alles wat afweet maar zij weet niks.’ Ik beet op mijn wang en ik wenste dat ik alle woorden terug kon slikken. Ik had ook geen flauw idee waarom ik zukke gemene dingen over Rose Weasley zei; ik wist alleen dat het momenteel makkelijker was dan over dingen te praten wat dichter bij mijn bed was.
‘Ik kan er niks aan doen dat je ouders dood zijn, Scorpius. Wat wil je dat ik zeg? Wil je dat ik zeg dat alles goed komt? Niks komt goed, Scorpius. Alles gaat slecht en alles word erger en als het niet erger word door jezelf zorgt iemand anders daar wel voor. Net zolang je van binnen wegrot.’ Ik zuchtte en ik haatte mijzelf. Alles maakte ik erger nu. Waarom kon ik hem niet troosten als een normaal persoon? Waarom moest ik nou weer agressief worden? Met moeite ademde ik in en uit en met moeite haalde ik alle rust die nog in mij restte tevoorschijn en knielde voor hem neer en pakte allebei zijn polsen beet terwijl ik de wanhoop niet uit mijn stem kon laten verdwijnen: ‘Wat wil je dat ik doe, Scorpius. Zeg het me en ik doe het. Alles.’

Meet agressive Campbell DX

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

‘Ik weet het heus wel, Scorpius.’ Hij zegt het heel erg zacht, ik kan het nog maar net horen. Ik blijf staan en kijk hem niet aan. Ik wil zo graag instorten, gewoon even niet sterk zijn. Ik ga op mijn bed zitten met mijn handen in mijn haar. Waarom moeten wij zo veel ongeluk hebben? Waarom kan het niet gewoon simpel zijn? Alles gaat mis, alles lijkt ons enkel nog verder uit elkaar te drijven. Maar ik wil niet dat het eindigt. Ik weet dat ik nooit zonder hem kan leven. Waarom is samen met hem leven dan zo moeilijk? Wat hebben wij fout gedaan dat we uit elkaar gedreven worden, net nu we elkaar nodig hebben? Ik wil hem echt niet kwijt, maar wat als het moet? We zitten sowieso nog twee jaar met elkaar opgescheept.
Behalve als mijn opa me naar Klammfels stuurt, waar ik hem echt wel voor aan zie. Hij haat Zweinstein, en op sommige momenten kan ik hem geen ongelijk geven. Ik haat deze school nu ook, en haat alle mensen die op deze school zitten. Hoewel ze niks misdaan hebben, heb ik geen medelijden met ze. Ik wil gewoon dat alles weer goed komt, dat ik samen met Campbell kan zijn en gelukkig kan zijn. Dat we samen gelukkig zijn. Want dat is wat ik hem toewens. Maar wat als hij met mij niet gelukkig kán zijn? Wat doe ik dan? Dan gaat hij weg, en laat hij mij alleen achter. Ik wil, nee ik kán niet zonder hem. Sinds mijn elfde is hij er geweest, en hij was degene die me altijd vechtend hield. Door hem bleef ik me door dingen wurgen, hoe verloren ze ook leken. En het lukte me. Het lukte ons, dacht ik. Sinds eergisteren kan ik niet meer naar hem kijken zoals ik eerst altijd dacht. Ik zie steeds de jongen die hulp nodig heeft, die ongelukkig is. Want dat is hij. Maar ik wil die jongen nooit meer zien. Ik wil gewoon mijn beste vriend terug, de jongen die altijd grappig was, mij altijd vrolijk kon maken.
En nu moet ik hem helpen. Maar dat kan ik niet. Ik maak zijn leven enkel erger. Hoe komt het dat ik dat altijd moet doen? Campbell laat een potje barsten. Ik kijk verbaasd zijn kant op.
‘Wat wil je dat ik doe Scorpius? Wil je dat ik nu naar James toe loop en zeg dat ik hem nooit meer wil zien? Mh? Ik zeg dat toch ook niet over jou met die achterlijke Rose Weasley.’ Hij schopt tegen een muur aan. Ik zeg niets en kijk alleen maar verdrietig toe. Ik wil niet dat hij zo is. Hij doet me beangstigend veel aan zijn vader denken, wat mij alleen maar bang maakt. Want zijn vader kan ik niet zien. Hij heeft mijn ouders vermoord, en daarmee mijn leven verziekt.
‘Ze denkt altijd dat ze beter is; altijd maar die stomme vinger van haar in de lucht alsof ze een of andere Einstein is; een genie. Altijd maar die irritante belangstelling in mensen tonen alsof ze van alles wat af weet maar zij weet niks.’ Ik weet niet waarom ik boos word. Ik ben niet eens bevriend met Rose. Misschien omdat dit helemaal niets voor Campbell is.
'Laten we Rose als voorbeeld nemen, Campbell. Stel je eens voor als zij besloten heeft als levensdoel te nemen om jou leven te verzieken. Hoe zou jij het vinden als ze opeens besloot dat zij en ik beste vrienden zijn? Jij zou woedend worden en schreeuwen tegen haar en weet ik veel. Jij zou niet meer met me spreken en het zou dagen duren voor je weer iets met me te maken zou willen hebben. Snap je dan niet dat ik boos ben?' Ik probeer het rustig te zeggen, maar het komt er bozer uit dan dat het bedoelt is.
‘Ik kan er niks aan doen dat je ouders dood zijn, Scorpius. Wat wil je dat ik zeg? Wil je dat ik zeg dat alles goed komt? Niks komt goed, Scorpius. Alles gaat slecht en alles word erger en als het niet erger word door jezelf zorgt iemand anders daar wel voor. Net zolang je van binnen wegrot.’ Zijn woorden maken me nog banger. Hij pakt mijn polsen vast en wanhopig zegt hij: ‘Wat wil je dat ik doe, Scorpius. Zeg het me en ik doe het. Alles.’ Ik kijk hem gekweld aan. Ik weet dat mijn ogen mij al verraadden hebben en ik niet meer kan liegen.
'Dat is het probleem, Campbell. Je kan niks doen. En ik kan niks doen. Hoewel ik alles zou doen als ik de kans had.' Ik trek hem in een knuffel en laat eindelijk de tranen vrij die ik al de hele tijd vrij wou laten. 'Ik kan niet meer sterk zijn,' zeg ik tegen hem.

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

'Dat is het probleem Campbell. Je kan niks doen. Hoewel ik alles zou doen als ik de kans had.' Hij trok me in een omhelzing terwijl zijn zoute tranen op mijn rug drupte. Voor enkele seconde blijf ik verstijfd in zijn omhelzing. Zoveel emoties spookte in mij en sommige gevoelens waren nieue voor me. Nog nooit was ik zo tekeer gegaan sinds vanmorgen en allebei de leren was precies voor Scorpius gezicht. Normaal kon ik altijd prive boos zijn en dan kon ik mijn woedde omzetten in pijn. Een pijn die ik verdiende. 'Ik kan niet meer sterk zijn.' Zijn woorden deden me meer pijn dan dat ik ooit zal kunnen beschrijven. Ik legde mijn armen om hem heen en overbrugde zo de laatste paar centimeters tussen ons. 'Dan zal ik sterk zijn voor ons beide. Ik beloof het.' Ik drukte zachtjes een kus tegen zijn nek en zachtjes wreef ik over zijn rug maar ergens was ik nog bang dat hij me weg zou duwen omdat ik het voor de zoveelste keer verpest. Voor hem en voor mij. Waarschijnlijk zou Scorpius me nooit meer vertrouwen maar ik wilde niet boos zijn. Ik wilde zijn zoals hij wilde dat ik was. Een steunende persoon en geen dramaqueen. 'Het spijt me voor alles. Ik wil je geen pijn doen.' Ik meende wat ik zei. Mijn vaders gedrag moest ik niet kopieren. Ik moest niet zoals mijn vader worden want dan zou ik uit liefde scorpius pijn doen. Maar het feit dat hij dan pijn heeft kan ik niet aan.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell loves u! He will do anything for you!

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Hij slaat zijn armen ook om mij heen en trekt me dichter naar en toe. 'Dan zal ik sterk zijn voor ons beide. Ik beloof het.' Ik voel een kusje in mijn nek en hoewel ik me nog steeds verdrietig en alles voel, is het beter in Campbells armen.
'Het spijt me voor alles. Ik wil je geen pijn doen.' Ik glimlach zwakjes en geef hem een kusje op zijn kaak. Ik wil wel iets zeggen maar er zit een brok in mijn keel. Daarom leg ik mijn hoofd op zijn schouder en zeg ik niets.
'Ik wil je niet kwijt. Ik heb je nodig.' Er loopt een laatste traan langs mijn wang. Opeens ben ik zeker van mij zaak. Ik kijk naar Campbell. 'En ik wil het niet geheim houden.' Voor hij kan antwoorden druk ik mijn lippen op de zijne. Als ik ze eraf haal kijk ik weer wat vrolijker.
'Ik hou van je.'

Spoiler alert: you will save yourself

Wees eerlijk, deed je zo lief omdat je anders bang bent dat campbell je in elkaar zou slaan? Xd

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Nee
Hij doet lief omdat hij van hem houdt ^^

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

‘Ik wil je niet kwijt. Ik heb je nodig.’ Ik keek van zijn ogen naar de eenzame traan die van zijn gezicht afgleed. Ik heb hem dat verdriet aangedaan. Snel keek ik weer naar zijn ogen. Hij zou niet pijn bij mij zien. Ik had beloofd sterk te zijn. Voor ons beide. ‘En ik wil het niet geheim houden.’ Ik beet op mijn wang. Wat wilde hij niet geheim houden? Maar voordat ik de kans had om een vraag te stellen voelde ik zijn lippen spontaan op die van mij geplaatst worden. Teder kuste ik hem terug tot hij zijn lippen van de mijne afhaalde. ‘Ik hou van je.’ Zag ik zijn lippen spellen terwijl mijn ogen langs zijn gezicht gleden die zoveel emotie uitstraalde waardoor ik meer naar hem verlangde dan ooit. Met mijn handen pakte ik stevig zijn gewaad vast zodat ik hem zachtjes naar achteren kon drukken zodat hij op bed lag en mijn lippen lustig op de zijne plaatste. Zachtjes liet ik een hand losser en masseerde ik over zijn borstkast die ritmisch heen en weer ging. Mijn lippen haalde ik van de zijne af en plaatste ze aan het begin van zijn nek waar ik zachtjes een kus op drukte en langzaam naar het eind van zijn nek ging.

Beschouw dit maar als een goedmakertje van Campbell doordat hij zo tekeer ging tegen je

When I taste Tequila, Baby, I still see ya