Tas, check. Uitnodiging, check. Identiteitsbewijs, check. Een goed humeur, check. Disneyland Parijs, here I come. Vol goede moed liep ik op het aangegeven tijdstip richting de ingang van het park. Tot nu toe was alles op rolletjes verlopen. Althans, we hadden geen vervelende file's gehad en hoewel het een lange rit was geweest vanaf het franse platteland, had ik mij prima vermaakt. De chauffeur had prachtige verhalen verteld over zijn jeugdige avonturen in de grote hoofdstad en ik, die graag luisterde, had dit met alle plezier en nieuwsgierigheid aangehoord.
Hij had mij nu netjes afgezet en dus stond ik er vanaf nu alleen voor, maar ik hoefde nog maar een klein stukje te lopen en dan was ik al op de locatie waar ik zijn moest. Echter, wanneer ik daar zou zijn, zou ik geen idee hebben wat te doen en wat nou precies de bedoeling was. Er waren zowaar jongeren uitgenodigd in het park en ik was daar één van, maar veel verdere informatie had ik niet gekregen. Dat zat mij wel dwars. Ik was niet bepaald de persoon die de dingen zelf uitzocht en maar wat improviseerde. Nee, ik deed altijd gewoon braaf wat mij werd opgedragen. Niet dat ik nou zo onzelfstandig was, maar ik was gewoon onzeker over de keuzes die ik zelf maakte. Dan was de kans veel groter dat je iets fout deed. Als andere mensen mij opdroegen wat ik moest doen, had ik die onzekerheid niet. Dat maakte mij tot prima werkneemster, scholier en vriendin, maar daar hield het ook op. Ik had immers geen idee wat ik met de rest van mijn leven moest, welke richting ik precies op moest gaan en wat mijn pad was, maar daarom was het ook wel fijn om er even tussenuit te gaan en wie hield er nu niet van Disneyland? Ik had er dus veel zin in. Het park dat vol jeugdherinneringen zat. Niet dat ik ooit in Disneyland was geweest. Daar hadden we nooit het geld voor gehad, maar ik had de films gezien en mijn moeder had mij altijd sprookjes voorgelezen voor het slapengaan, toen ik klein was. Disney was altijd deel van mij geweest.
Ik was ondertussen aangekomen bij de prachtige sprookjesachtige ingang. Dit was dan ook het moment dat onzekerheid mij overspoelde. Ik had alles gedaan wat mij was opgedragen. Althans, voor zover ik mij dat kon herinneren. Wat nu? In mijn grote hazelnoot bruine ogen was paniek te vinden en ik opende al lip bijtend mijn tas op zoek naar de brief met informatie in de hoop daar meer aanwijzingen te vinden, hoewel die hoop zeer klein was. Ik zou immers vast niet zomaar iets belangrijkst uit die brief vergeten zijn. De kans was dus nihil. In mijn handelingen was nu ondertussen ook de paniek te zien en mijn blik ging even langs de omgeving. Misschien was er iemand waar ik het aan kon vragen? Ik was immers opgegroeid in Frankrijk dus mijn Frans was prima, evenals mijn Spaans en Engels had ik op school geleerd. Het maakte dus niet veel uit in welke taal ik werd aangesproken, zolang ik maar iemand kon vinden waaraan ik het kon vragen, was het prima.
(Iemand die Adelaine wil helpen? ^^
Of vergezellen in haar paniek. Dat mag ook altijd :'))
[ bericht aangepast op 30 april 2014 - 21:44 ]
Happy Birthday my Potter!
