Good Girls are Bad Girls • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

We kennen allemaal het verhaal van de vijf jongens die de X-Factor verloren, maar de wereld voor zich wonnen. Maar wat als het een club meiden waren, zou het dan anders zijn, werden ze anders behandeld? Dezelfde ietwat vreemde streken, dezelfde bubblegum pop muziek en dezelfde gestoorde fanbase. Maar ook dezelfde problemen, dezelfde karakters, dezelfde angsten en dezelfde pijnigingen. Liefdes, kattengevechten en jaloezie zijn maar enkele van de problemen die de meiden dagelijks te voorduren krijgen en die ze moeten doorstaan om hun carrière door te zetten als een van de grootste en beroemdste popgroepen van dit moment, wiens naam letterlijk iedereen wel eens voorbij heeft horen komen. Want de meiden zijn echt niet zo braaf als ze lijken, met hun engelachtige uiterlijk en gedrag. Achter de schermen lopen de gemoederen hoog op door koesteringen van allerlei dingen die nooit naar buiten mogen komen. Vreemde gewoontes, roken of drinken, elke vorm van rebellie, haat en heel misschien zelfs liefde, alles weggedrukt om de reputatie hoog te houden. Maar binnenkort gaat de bom barsten en iedereen weet het. Nu is alleen de vraag nog; wanneer?

• Rollen
• Zayn Javadd Malik • Zora Laila Malik • KodaIine
• Liam James Payne • Lia Jamie Payne • Naess
• Harry Edward Styles • Harriet "Harry" Edyn Styles • Gojira
• Louis William Tomlinson • Louise "Lou" Willow Tomlinson • Yulan
• [R] Niall James Horan • Nia "Ni" Jessy Horan • Tankian

• Overige rollen (Familie, vrienden etc.)
• Alfie Louis Payne • KodaIine
•
•

• Regels
• Minimaal 250 woorden schrijven.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's.
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Gojira maakt nieuwe topics aan.

• Begin
Het is de eerste dag de meiden vrij hebben en er is een grote picknick georganiseerd. Uiteraard op een redelijk afgelegen plek om te voorkomen dat ze worden overspoeld door de fans. De vijf families zijn helemaal compleet eveneens als enkele speciaal uitgenodigde gasten, zoals vrienden. Sommige kunnen of mogen niet komen, wat dan jammer is, maar het is niet anders. Het mag de pret niet bederven. Het is al wat later in de middag, omdat het de meisjes in gegund na zo hard te werken wat uit te slapen, ze kunnen dus nog best suffig zijn van alle commotie. Het zal vooral een dag worden vol wederzien en bijpraten, aangezien het ook de eerste dag is dat ze worden herenigd met hun families, wat 's avonds laat afgesloten word met een barbecue. Geen wolkjes aan de lucht en alles wijst erop dat het een gezellige dag gaat worden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Edyn Styles
Ik knikte loom bij zijn voorstel, dat moest ik wel redden, dacht ik. Daarbij wilde ik er sowieso al niet al te laat uitkomen, als ik eenmaal bleef liggen kwam ik ook niet meer overeind en had je een probleem. Ik kon me nog heel even dichter tegen de jongen aannestelen voor hij met de vraag kwam of we nu al naar mijn ouders toe konden. Ik keek op en liet mijn blik even over het grasveld heen glijden, om te concluderen dat het me maar weinig uitmaakte of het nou nu gedaan werd of de dag voor ik weer vertrok. Een kleine glimlach vormde zich om mijn lippen vanwege zijn reactie op mijn woorden, anders had Alfie het ook van mij ook niet hoeven doen, ik kon wachten. Ik liet me door hem omhoog helpen, waarna ik een poging deed om hem te helpen zijn zenuwen iets te minderen. Sowieso dat ik achter hem stond op dit vlak, dan moest het wel goed gaan, zelfs als we geen toestemming kregen. Mijn handelingen leken enigszins te werken, niet heel veel, maar dat kon ik ook niet verwachten in een situatie als deze. Ik trok Alfie mee naar mijn ouders toe en trapte het gesprek af, dat leek me het makkelijkst voor ons beide. Daarna keek ik naar hem om hem de kans te geven om te spreken. Het verbaasde me eerlijk gezegd hoe simpel de jongen het afhandelde, gezien hij in mijn ogen net nog strak leek te staan van de stress. Toen ik het kneepje in mijn hand voelde hield ik die iets steviger vast en keek mijn vader hoopvol aan. Hij keek mij eerst aan met een blik die ik maar al te goed kende, in stilte vroeg hij daarmee mij eerst of ik het hier mee eens was, ik had wel vaker complete gesprekken met hem zonder een woord te zeggen, zo close was ik nog met hem. Ik liet een kort knikje zien, dus richtte hij zich op Alfie. "Zolang je goed voor haar zorgt en haar niet bezwangert heb je mijn toestemming," zei hij kalm, al kon ik merken dat hij dat laatste niet echt meende. Ik rolde met mijn ogen, om me naar de jongen toe te draaien en meer dan gelukkig mijn lippen op de zijne drukte. Mijn week, of meer leven, kon niet meer stuk. Hoe kon dat ook anders, nu ik zo goed als officieel bij de liefde van mijn leven mocht blijven? "Ik hou van je," mompelde ik tegen zijn lippen aan, om zacht met mijn hand over zijn wang te strijken. Ik kon me echt geen moment bedenken waarop ik gelukkiger was.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Payne
Ik stond strak van de stress en de zenuwen op dit moment. Het leek wel een eeuwigheid te duren waarin haar vader over mijn vraag dacht, al waren het waarschijnlijk een paar seconden. Uiteindelijk zag ik zijn ogen verzachten en hoorde zijn antwoord aan. Mijn hart sprong een gat ik de lucht en ik moest moeite doen niet extreem vrolijk te gaan stuiteren. "Dat beloof ik, meneer. Heel erg bedankt." kwam er een stuk hoger dan normaal uit, zo opgetogen was ik. Daarna draaide ik me naa haar toe en zoende haar vol overgave terug. Niets kon dit momen nog verzieken. Mijn armen legde ik om haar middel en mompelde zacht, "Ik hou ook van jou." terug tegen haar zachte lippen. Mijn vingers gleden zacht over haar rug terwijl ik iets op mijn tenen stond om er goed bij te kunnen. Opeens hoorde ik achter me kuchen, wat duidelijk mijn vader was. Met veel tegenzin trok ik terug en ik keek hem aan. "Vergeet je niet iets, Alfie?" vroeg hij suggestief. Ik glimlachte zodat hij wist dat ik het begreep. Ik liet haar met een hand los en grabbelde in mijn broekzak. Daar vond ik het tere doosje. Ik had er wel een nieuw doosje omheen gedaan en de ring gepoetst, maar de ring was nogsteeds dezelfde. Een dunne zilveren ring met sierlijke golvende patronen erin gegraveert en een klein hartje in het midden geslepen uit een donker steentje. Ik keek Harry aan en liet me op mijn knie zakken. Met mijn andere hand hield ik haar rechterhand vast. "Harriet Edyn Styles, Harry, zou je me alsjeblieft de grootste eer en het grootste geluk willen gunnen en met me trouwen?" vroeg ik met een duidelijk spanning, maar ook grootste liefde in mijn stem. Ik keek haar met grote afwachtende ogen aan en opende het doosje. Waarschijnlijk moest de ring bijgesteld worden, want ik wist haar ringmaat niet en durfde niet zomaar iets te doen. Toch was deze nog nooit bijgesteld. Hopelijk paste die om haar prachtige lange slanke vingers. Achter me hoorde ik nu zowel mijn vader als mijn moeder slikken van emotie. Waarom zou hij me anders de ring hebben gegeven? Niet om op de kast te leggen leek me zo. Nu kon ik hem hopelijk snel om de prachtige vinger van mijn perfecte vriendinnetje schuiven. Het kon me ook niets schelen hoe lang deze verloving ging duren, al waren het hopelijk geen jaren. Misschien in de tijd na haar tour, maar daar zouden we later wel over praten en aan denken. Als ze ja zei en mij officieel de gelukkigste man op aarde en verre omstreken maakte.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edyn Styles
Ik verwachtte al dat mijn vader zo'n opmerking er achteraan ging gooien, al nam dat niet weg dat ik letterlijk straalde van geluk. Na Alfie zijn snelle reactie leek het me meer dan gepast dat ik zacht mijn lippen op de zijne drukte. Ondanks dat ik dit de plannen vandaag pas te horen had gekregen, stond ik volledig achter mijn eerste antwoord. Ik wilde dit en niks anders, heel simpel. Hoe snel dingen konden veranderen in zo'n korte tijd, echt erg gewoon. Gelukkig was het op een positieve manier, meer dan dat zelfs. Zacht mompelde ik tegen de jongen dat ik van hem hield, om breed te grijnzen toen ik hetzelfde terugkreeg, dat was alles dat ik hoefde te horen. Ergens wilde ik heel graag dat dit moment nooit op hoefde te houden, al weerhielden alle beloftes van de toekomst me tegen om het echt te willen. Ik pruilde een beetje toen hij terug trok, waar ik snel mee op hield toen ik door kreeg wat ging komen. Uit automatisme beet ik enigszins nerveus op mijn lip, dat kon je niemand kwalijk nemen als degene waarvan je het meest hield voor je op een knie ging. Al die tijd was ik eng rustig gebleven, alsof het niks bijzonders was, al kreeg ik het nu wel moeilijk, zijn woorden en vooral de toon waarop zorgden ervoor dat er toch een paar tranen begonnen op te wellen. "Ja," bracht ik zacht uit, het enige wat ik kon zeggen zonder dat ik bang moest worden dat de emotie alles overnam. Het kostte me daarbij al heel veel moeite om me niet zomaar op mijn knieën te laten zakken en de jongen te zoenen, ik hoorde te wachten tot hij de teer uitziende ring om mijn vinger had geschoven. Ik vond het echt een prachtig ding, net zoals ik al had voorspeld. Simpel, met niet al teveel opsmuk en andere overbodige dingen, maar toch klassiek op zijn eigen manier. Ik bracht mijn vrije hand omhoog om in een vlugge beweging een paar van de tranen weg te vegen, ik kon zonder twijfel zeggen dat ik nooit blijer of gelukkiger was geweest dan op dit moment, iets anders kon ik me echt niet bedenken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alfie Louis Payne
Ik zat vol spanning te wachten op haar antwoord. Ze had dan wel gezegt dat ze het wilde, op dit moment was ik toch nog verre van zeker. Pas toen ik tranen in haar ogen zag opwellen en een emotioneel 'Ja' over haar lippen hoorde rollen vulde mijn lichaam zich met puur geluk en opluchting. Een brede glimlachte die dat geluk weerspiegelde straalde op mijn gezicht en in mijn ogen straalden duizenden sterren van geluk. Terwijl zij de tranen wegveegde pakte ik voorzichtig, nog wat natrillend van de spanning, haar hand en schoof voorzichtig de ring om haar vinger. Hij paste perfect. Mijn glimlach, die onmogelijk breder kon worden, werd toch nog iets breder en ik stond op om mijn armen om haar heen te slaan. Om ons heen was een applaus, maar dat ging eigenlijk helemaal langs me heen. Ze had ja gezegt en was nu echt helemaal de mijne. Nu pas drong het eigenlijk echt door. We zouden gaan trouwen, dat was de belofte die ze me net had gedaan. Een belofte dat ze wilde gaan beloven voor eeuwig aan mijn zijde te blijven en datzelfde van mij in ontvangst wilde nemen. Ik drukte mijn lippen op die van haar en boog haar voorzichtig, zoals je wel eens in trouwfotos ziet wat naar achter. Dit was voor ons allebei volgens mij niet gemakkelijk, maar dit voelde er wel het moment naar. Daarbij was dit de eerste keer dat ik eens over haar heen boog in plaats van andersom. Dat was toch best heel speciaal. Speciaal voor een heel speciaal moment. Voorzichtig trok ik haar weer omhoog en trok terug, maar ik liet haar niet los. "Dank je." mompelde ik zacht, nogsteeds stralend van vreugde. Ik wilde haar voor geen goud loslaten op dit moment, maar toch hoorde ik al allemaal mensen die ons wilden feliciteren. Die mochten dan nog wel even wachten, want ik ging dit hele kleine momentje samen, nu de ring om haar vinger zat, wel nog zo lang mogelijk uitrekken. Dat kon ik toch niet laten. Het stopte toch toen ik uiteindelijk een hand op mijn schouder voelde, die van mijn vader. Ik draaide me om met een arm nogsteeds om Harry heen en keek hem aan om te zien dat ook hij ontroert was. Zo begonnen de felicitaties, waaronder ik alleen kon denken aan hoe enorm gelukkig en bevoorrecht ik nu was met een enorme stralende glimlach op mijn gezicht.

---

Bowties were never Cooler

Lia Payne.
Het was duidelijk dat ik hier even niet welkom was, en liep dan ook weg van de twee om mijn afgaande telefoon op te nemen. Ik moest mijn ringtone echt nodig eens veranderen. Ik aarzelde even bij Zora haar vraag. Had ik op haar moeten wachten? Dat is wel wat vriendinnen doen. Ik ben echt lekker egoistisch bezig vandaag. 'Euh, sorry, ik ben er al. Maar ik zal wel even op je wachten hier.' zei ik. Ik voelde me een beetje schuldig dat ik niet op haar gewacht had, maar ik wilde gewoon zo ontzettend graag mijn familie en broertje weer zien. Om nu keihard te merken dat ik blijkbaar even niet welkom was, wat ik aan de andere kant ook wel weer snapte, maar ja. 'Maar dat terzijde, hoe gaat het met je? En met Steve?' vroeg ik, terwijl ik een beetje rondjes aan het lopen was, en een beetje aan mijn shirt plukte. Ik wilde graag naar de rest van mijn familie lopen, maar om de een of andere vreemde reden durfde ik niet. Niet dat ik zozeer bang voor ze was, natuurlijk niet. Maar ik was er meer bang voor dat ze teleurgesteld in me zouden zijn.

[Sorry, shitty post.]

---

How far is far

Zora Laila Malik
Ik reed al een tijd toen Lia opnam en reageerde. Ze bleek er al te zijn, waardoor ik de snelweg opdraaide zo snel ik kon. Ik reed verder en draaide richting het bos. "Is het goed dat ik je dat zo vertel, mop? Ik ben er namelijk bijna." zei ik voor Steve nog even blafte. Inmiddels draaide ik de parkeerplaats op en zag al de autos van een deel van mijn familie, maa ook van mijn ex. Ik hing op en stapte uit. Ik liet Steve ook uit de auto. Ik had een erg dubbel gevoel, maar wilde dit een fijne dag maken. Zodra ik op de plek was kwamen mijn drie koters op me af gerent. Ik ging op mijn hurken zitten en sloot ze in mijn armen. Ik was zo blij ze weer te zien en ze in mijn armen te kunnen slaan. Ik gaf ze allemaal een kus op hun voorhoofd en liet Steve maar even gaan. Ik had tranen in mijn ogen en tilde de twee jongste op. De laatste hing aan mijn been terwijl ik ging staan en knuffels en kussen van mijn ouders, grootouders, broers en zussen in ontvangst nam. Er waren weer veel mee kleintjes dan dat ik me kon herrinderen. Zowel van mijn ouders als van mijn broers en zussen. Ik gaf en kreeg van ze allemaal liefde. Toch wilde ik ook even tijd met mijn kinderen, maar daar had ik nog wel een week voor. Ik had voor iedereen kado's maar dat kwam ook later wel. Nu werd ik omringt met de warmte en liefde die ik zo had gemist. Pas toen mijn kleine meid vroeg om wat drinken liep ik met de 3 naar de tafel voor drinken. Ik gaf ze allemaal een beker en zag toen Lia alleen staan en Alfie en Harry dolblij in elkaars armen hangen. Ik had geen idee wat er gebeurt was. Ik liep dus maar naar het meisje toe enliet mijn kleine man op haar schouder tikken. "Wat is er, Li?" vroeg ik voorzichtig terwijl ik de kleintjes wel goed in de gaten hield. Ik was nogsteeds een moeder, al was ik er niet vaak voor ze, waar ik me erg schuldig over voelde.

---

Bowties were never Cooler

[KodaIine -> DanielInTheDen]

---

Bowties were never Cooler