Victoire Barton
Ze liet het ijskoude water langs haar vingers glijden terwijl ze gehypnotiseerd naar de kraan keek, voor ze een kommetje maakte van haar handen. Over een paar uur zou ze in de auto zitten, op naar... waar eigenlijk? Ze wist alleen maar dat zij samen met haar broer een tijdje weg zou gaan, met een paar andere kinderen, om hun leven weer op de rails te krijgen. Ze verzamelde een beetje van het koude water in het kommetje dat ze van haar handen gemaakt had, en gooide het in haar gezicht. Ze was al een tijdje op, maar wakker blijven leek moeilijk vandaag. Ze was zenuwachtig. Zenuwachtig wie ze nu weer tegen zou komen, of ze hier ook gepest zou worden, etc. Voor een laatste keer poetste ze haar tanden, en ging met haar vingertoppen over haar spiegelbeeld. Ze beet kort op haar lip en haalde het elastiekje uit haar haren, waardoor het losjes rond haar schouder viel. Ze zette haar beanie op, en liep terug naar haar kamer.
In haar kamer pakte ze het stapeltje kleren wat ze de vorige dag klaar had gelegd en begon zich van haar joggingbroek en het shirt van haar broer te ontdoen, waarna ze haar favoriete, donkerblauwe spijkerbroek aandeed. Haar hand liet ze langs het shirt glijden, het shirt dat ze van haar broer had gekregen jaren geleden, en waar ze nog steeds in paste. Victoire was klein, en was al een tijdje niet gegroeid. Het was een mooi shirt, een mooie kleur blauw. Daar overheen deed ze haar te grote grijze vest, en om haar voeten deed ze haar zachte warme roze sokken. Ze had geen idee hoe de weersomstandigheden zouden zijn, ze had niet willen horen waar ze naartoe ging. Ze vond het eng, maar ze hield van verassingen, van de nieuwsgierigheid die haar vastgreep tot op het moment dat ze er dan eindelijk zou zijn. Over de sokken deed ze haar favoriete paar allstars, haar afgetrapte donkerblauwe. Voorzichtig opende ze haar koffer een laatste keer, om te kijken of ze alles had. Haar andere sneakers zaten al in de koffer, samen met haar kleren.
Met een klein glimlachje sloot ze de koffer, en probeerde hem de trap af te sleuren. Dit ging niet al te gemakkelijk, aangezien Victoire een klein meisje was dat vrijwel niet sportte, en de koffer erg zwaar. Zodra het gebonk begon hoorde ze haar broer opspringen uit zijn bed in de kamer naast haar. Natuurlijk was Thomas pas laat wakker, dat was altijd zo. Waarschijnlijk had hij weer lopen drinken vannacht. Terwijl Victoire nog halverwege de trap stond kwam haar broer zijn kamer uit stormen. "Vic gaat het wel g..." begon hij, en Vic grijnsde schaapachtig naar hem terwijl ze naar de koffer wees. "Goedemorgen zonnestraaltje." zei ze zachtjes, en er verscheen een glimlach op het gezicht van haar broer. Ze liep terug de trap op om hem een knuffel te geven, en zei vervolgens: "Ik zet het ontbijt vast klaar, doe maar rustig aan. Over een uurtje gaan we." Thomas knikte dankbaar en glipte langs haar heen richting de badkamer.
Rustig wandelde Vic de trap af, dankbaar dat ze op de eerste verdieping sliep en de koffer niet nog meer schade zou aanrichten. Boven hoorde ze het geluid van de douche die aan ging, en ze nam maar aan dat haar broer in de douche gestapt was. Zachtjes neuriënd pakte ze haar koffer op en rolde deze richting de voordeur. Daarna liep ze de keuken in, en begon de spullen voor het ontbijt uit de kastjes te halen en naar de eettafel te brengen. 3 bordjes, 3 bekers, 3 messen, 3 vorken. Ze zuchtte zachtjes bij het zien van die ene lege plek, waar haar moeder vroeger had gezeten. Die tijd was voorbij. Zachtjes liep ze vervolgens naar boven, om haar vader wakker te maken. "Papa, kom, wakker worden. We moeten ontbijten." Toen ze weer terug beneden kwam met haar vader, was ook haar broer er. Ze glimlachte kort, blij met de familie die ze nog had, en ging toen zitten.
Na het ontbijt was het een beetje haasten aangezien Thomas de helft van zijn spullen was vergeten, maar uiteindelijk zaten ze dan eindelijk in de auto. Na eindeloze spelletjes "ik zie ik zie wat jij niet ziet" , 10 miljoen afgezaagde liedjes en een hoop hoofdpijn voor haar vader, waren ze volgens de navigatie dan eindelijk bijna bij hun bestemming. Nieuwsgierig keek victoire uit het raam. Zij en haar broer zaten nog altijd samen op de achterbank, gewoon omdat ze dat gezelliger vonden. Langzaam zag ze het landschap steeds witter worden, en begon er steeds meer sneeuw te vallen. Met elke paar meter werd de lach op Victoire's gezicht groter: ze was gek op sneeuw!
Toen ze hun bestemming bereikt hadden, keek haar vader haar bezorgd aan. "Weet je zeker dat je dit wil?" vroeg hij zachtjes en Victoire knikte, al moest ze haar tranen tegenhouden. Ze had thuis niet zo veel meer, en hier zou ze opnieuw kunnen beginnen. Bovendien had ze Thomas bij zich, en die zou goed voor haar zorgen, dat wist ze zeker. Toen ze haar vader hier ook van verzekerd had, gaf ze hem een knuffel, en liep ze richting een bord wat als verzamelpunt moest dienen voor de jongeren die in het huis zouden komen wonen. Na een tijdje kwam ook Thomas aan. Net als Vic had hij tranen in zijn ogen, en ze pakte zijn hand vast en kneep erin. "Het komt allemaal goed." zei ze zachtjes, "Dit wordt een leuke tijd. Beloofd." Thomas glimlachte, en keek zijn zusje aan. "Daar zorg jij wel voor, dat geloof ik zo." Samen keken ze om zich heen om te zien of er al anderen waren gearriveerd, en Victoire trok haar beanie verder over haar oren, dankbaar dat ze het ding had opgezet.
Spinning around, I'm weightless.
+ ik ga even proberen hoe 1e persoon is dus sorry als ik half half schrijf -