Let it Snow.. [Speeltopic] 1. - Speeltopics

In een huis, diep in de bergen, wonen Gregory McEwan en Anna Sharp. Zijn zijn bereid om een aantal jongeren in huis te nemen die het nodig hebben om terug op de rails te komen, die extra aandacht nodig hebben, die niet in de maatschappij passen of gewoon jongeren die een break nodig hebben van de hele wereld. De vorige groep jongeren heeft besloten om samen te gaan reizen, dus is nu is het de beurt aan een heel nieuwe groep.
Zullen zij net zo'n hechte groep vormen, of zullen ruzies en liefdesaffaires de groep uiteen drijven?'

Lees alle regels even door, dat bespaart weer een hele hoop werk, commentaar, etc.
Wij doen het namelijk net iets anders als alle andere RPG's.

Alle regels:


Het niet opvolgen van de regels resulteert in een ban van het RPG.

Personages: (11/20 vrij)


Invullen:


De kamerindeling:


Het huis:


Vakanties van spelers:



Veel plezier
Vragen kunnen altijd gesteld worden.



Patholoog en MissAlice; als jullie mee willen doen en de docenten weer willen spelen oid, kan dat natuurlijk altijd c:



Credits; Patholoog & MissAlice

We komen aan bij een verzamelpunt, dus niet bij het huisje.

[ bericht aangepast op 29 juni 2014 - 16:04 ]

---

Spinning around, I'm weightless.

Levi Finn Winston

De jongen maakt een geluidje die ik niet helemaal kan plaatsen.
'Ik ben Victoire, maar zeg maar Vic.' zegt het meisje dan en ik kijk haar weer even aan. Nadat ik gevraagd had aan de jongen of hij het niet koud had, lachte hij even. Was dat dom om te vragen?
'Als ik zeg van wel, kom je me dan opwarmen?' zegt de jongen terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. Ik voel hoe mijn hart een tel overslaat en het bloed naar mijn wangen stroomt. Wat? Wi...Wist hij...? Hoe? Heb ik wat gedaan? Hoe wist hij dat? Of wist hij het niet en zei hij maar wat? Ik staar naar de grond tot mijn wangen niet meer roze zijn. De jongen en Vic lachen zacht. Ik dwing mezelf om kort mee te lachen. Dan kijk ik weer op en bijt op mijn lip.
'Jawel, maar ik ben nogal eigenwijs als het om mijn eigen gezondheid gaat.' zegt de jongen dan en ik glimlach even. 'Zeg Levi, waar kom je vandaan?' Vraagt hij dan aan mij en ik kijk hem weer kort aan.
'Noorwegen. Mijn ouders woonden eerst allebei in Engeland, maar ze zijn op hun twintigste naar Noorwegen geëmigreerd. Later werd ik geboren, maar ik heb wel een Noorse nationaliteit.' zeg ik dan, verbaast dat ze zoveel interesse in mij tonen. Ik twijfel, maar zet dan toch mijn tas neer. Mijn schouder begon pijn te doen namelijk. Ik denk dat ik teveel heb meegenomen.
'Hebben jullie er een beetje zin in?' Vraagt Vic dan en ik knik even.
'Ja, maar ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Hoe heet jij eigenlijk?' zeg ik en ik kijk naar de jongen die zich nog niet had voorgesteld. 'En waar komen jullie dan vandaan?'

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

(Ik reageer asap, heel misschien vannacht nog en anders morgenochtend! Niet te snel he )

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

"Mijn moeder was Françoise, en haar oma heette zo. Ik ben geboren op dezelfde dag als haar, en ze vond dat wel een mooi idee. Mijn naam betekent overwinnend, maar ik weet niet zeker of dat meegespeeld heeft, ik heb het haar nooit gevraagd." vertelde Victoire en ik knikte. Mooie betekenis dan. Ik keek weer naar Levi en liet mijn ogen weer even over hem heen glijden.
"Noorwegen. Mijn ouders woonden eerst allebei in Engeland, maar ze zijn op hun twintigste naar Noorwegen geëmigreerd. Later werd ik geboren, maar ik heb wel een Noorse nationaliteit." Ik glimlach. Een Noor, dat zie ik er niet vanaf, maar dat klopt ook want zijn ouders zijn Engels. Just like me. Hoewel, ik ben Schots. Ik volg hoe Levi zijn tas neerzet en kijk ernaar. Waarom had hij deze de hele tijd vast? Was hij bang dat we hem niet aardig vonden? Ik vernauw kort mijn ogen, maar niet uit nijd, meer uit nieuwsgierigheid door zijn actie.
"Hebben jullie er een beetje zin in?" Ik kijk naar Victoire en knik uitbundig.
"Nu ik twee awesome mensen heb ontmoet wel eigenlijk." Ik lach even maar meende het wel. Ik was blij dat ik tenminste twee mensen heb ontmoet.
"Ja, maar ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Hoe heet jij eigenlijk?" Ik keek op naar Levi. Had ik mezelf nog niet voorgesteld? Ik geef mezelf een klap tegen mijn voorhoofd en pak Levi's hand vast. Deze is veel warmer dan het mijne. Ik heb het koud, dat moet ik toegeven aan mezelf, maar aan hen geef ik dat natuurlijk niet toe. Ik buig wat naar voor naar zijn hand en doe dan alsof ik er een kus op wil geven maar grinnik dan en kijk omhoog naar Levi zijn ogen.
"Scott Berkham. Pleased to meet you, Levi. I'm Scottish." zeg ik terwijl ik met mijn wenkbrauwen wiebel. Zijn hand heb ik nog altijd vast maar deze laat ik snel los als ik wat tril. En dit is niet van de kou. Ik moét nu wat alcohol hebben, nú. "Jongens, weten jullie waar een wc is? Nee natuurlijk niet, maar iets afgelegen? Ik moet nodig." ratel ik dan en ik kijk rond. Nee, misschien kan ik gewoon even weglopen. Ja, dat doe ik. "Ik ben zo terug." zeg ik en ik loop een willekeurige kant uit. Wanneer ik denk ver genoeg van de groep mensen te zijn haal ik het metalen drankflesje uit mijn zak en draai hem open, gulzig neem ik een paar slokken en voel mezelf wat kalmer worden naarmate de alcohol mijn lichaam binnenstroomt. Een zucht van genot en opluchting verlaat mijn mond. Wanneer ik wat kalmer ben besluit ik terug te lopen naar Levi en Victoire en doe alsof er niets gebeurd is.
"Dus..." mompel ik zacht en ik kijk rond. Mijn blik blijft hangen als deze bij Levi komt en ik glimlach kort.

[ bericht aangepast op 29 juni 2014 - 12:54 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Marlene Blaire Newport

De koude wind sloeg tegen me gezicht en ik rilde even door de kou. De tranen op me gezicht leken te bevriezen maar natuurlijk was dat alleen een gevoel. Mijn groene kijkers liet ik over de mensen massa gaan en besloot even een stukje door te lopen om niet levend te bevriezen. De sneeuw kraakte onder het gewicht van mijn lichaam en mijn schouders begonnen het langzaa te begeven. Mijn oog viel op twee jongens die met elkaar stonden te praten, De blonde jongen verborg zijn gezicht in zijn sjaal en er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik vervolgde mijn weg hun richting op. Ik wist dat het misschien geen slimme zet was om meteen contact met iemand te maken maar ik moest toch nog wat vrienden krijgen voordat ik straks eenzaam word. Ik stopte met lopen toen ik bij de jongens aankwam, liet mijn tas van me schouders glijden en met een plof op de besneeuwde grond zette. "H..hoi, ik ben Marlene" zei ik vriendelijk. Ik probeerde me groot te houden tegenover de jongens voordat iedereen me een jankkind zou vinden. Ik trok de rits van mijn tas en haalde daar een paar handschoenen uit. Mijn vingers waren zowat bevroren dus kwamen die dingen wel goed van pas. "Je mag me ook Marley noemen als jullie dat fijner vinden" mompel ik en trek me tas weer dicht. Ik verborg net zoals de blonde jongen mijn handen diep in me zakken zodat ik ondanks de handschoenen het nog minder koud zou krijgen.

Lucas Howerd.

Het blijft even stil tussen Mikey en mij en ik zie een meisje aan komen wandelen. Ze laat haar tas van haar schouders afglijden de koude, verse sneeuw in. " h...hoi, ik ben Marlene" Zegt ze op een vriendelijke manier. Ze ritste haar tas open en trok een paar handschoenen eruit. Het was aan haar te zien dat ze het koud had." Je mag me ook Marley noemen, als jullie dat fijner vinden" Zegt ze op een mompelende manier. Net als ik doet ze haar handen in haar zakken maar ik zag dat ze het koud had. Een bezorgde kant van mij kwam naar boven gedreven. " I-ik ben Lucas" Zeg ikzacht en stotterend en voel mijn wangen weer stralen. Geweldig Lucas!, weer een goede indruk.. Ik slaak een zuchtje in mezelf, wat moest ze wel niet denken van me? Ineens bedenk ik me weer dat ze het koud had. " Hier je mag mijn sjaal wel. Mijn jas kan nog verder dicht. Ehh, Wist je niet dat het hier zo koud was?" Vraag ik zacht. Mijn gekleurde gebreide cowl sjaal,die mijn zusje had gemaakt, doe ik over mijn hoofd. " Kijk eens" Ik glimlach even en rijk haar mijn sjaal aan. Zelf rits ik vlug mijn jas tot boven dicht en met brandende wangen glimlach ik.

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Marlene Blaire Newport
Ik voelde de ogen van de blonde jongen branden bij elke beweging die ik maakte maar het kon me even niks interesseren. De kou nam zowat mijn hele lichaam over en alsnel begonnen mijn benen de trillen. "I-ik ben Lucas"stelde de jongen zich voor en ik kon ergens wel merken dat hij een bezorgd type was. Zijn wangen verkleurde iets waardoor er een brede glimlach op mijn gezicht kwam te staan. Ik veegde de tranen die weer in me ogen kwamen door de kou weg en knikte langzaam. "Aangenaam"sprak ik kort maar gemeend. Blijkbaar merkte hij dat ik het koud had want hij bood zijn sjaal aan, dat was ook niet zo gek van ik stond te trillen op me benen. "Weet je het zeker?" vroeg ik zacht terwijl ik mijn hand uitstak om te sjaal in ontvangst te nemen. Ik liet hem over mijn hoofd glijden en knikte dankbaar. "Dankje"zeg ik zacht en voel mijn gezicht bleker worden door de kou. Er kwam een ongemakkelijk gevoel bij me omhoog toen het even stil was en besloot toen maar om op zijn andere vraag antwoord te geven. "Nouja, ik had het kunnen weten maar had geen tijd meer om naar de locatie te zoeken"geef ik toe en glimlach zwak. Mijn kaken doen zeer door de kou waardoor er alleen een kleine glimlach op mijn gezicht kan staan. "Ik heb dus niet zoveel warme dingen mee, wel wat sweaters maar geen dikke sjaals of schoenen." Ik frunnik wat ongemakkelijk aan mijn beanie en veeg opnieuw wat tranen uit mijn ogen, deze keer niet door de kou maar eerder door het ongemakkelijke gevoel wat de jongen me gaf.

[Mt.]

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Lucas Howerd.

Omdat mijn wangen wat kleurde begon ze te glimlachen wat me ongemakkelijk liet voelen. Moest ze lachen om mij en mijn manieren? Lachte ze me van binnen uit door mijn sjaal? " Aangenaam" Zegt ze simpel en kort nadat ik me ook heb voorgesteld. Ze kijkt me met een twijfelende blik aan. " Weet je het zeker?" Vraagt ze me en ik knik. " Ja, ik bedoel ik heb een winterjas dus de sjaal kan ik wek missen hoor. Zo lang ik hem terug krijg, mijn zusje heeft hem gemaakt" Vertel ik haar en glimlach even bij de gedachte aan Mila. Ze glimlacht dankbaar en mompelt een " Dankje". Het liet me even glimlachen. Misschien had ik naast Mikey misschien nu nog iemand waarmee ik kon opschieten. Een erg ongemakkelijke stilte kwam waardoor ik even met mijn hand door mijn bruin en blond geverfde haren ging. Nouja, ik had het kunnen weten maar had geen tijd meer om naar de locatie te zoeken" Glimlacht ze en ik glimlach. Ik kijk haar even aan. Ik heb dus niet zoveel warme dingen mee, wel wat sweaters maar geen dikke sjaals of schoenen." Zegt ze en ik knik. " Als je een sjaal of iets nodig hebt mag je het altijd lenen. Ik heb vier paar sjaals bij me" Blozend kijk ik haar aan. Ik zie dat ze wat tranen weg veegt en ik kijk ongemakkelijk naar mijn schoenen. Mijn spierwitte Supra's zaten onder het sneeuw, gelukkig waren ze waterdicht dus ik maakte me geen zorgen. Als tik haal ik weer mijn hand door mijn haar en voel of het nog in de kuif van vanochtend stond. Ik frunnik weer wat aan mijn nagels en zucht dan even.

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

[ bericht aangepast op 29 juni 2014 - 12:51 ]

---

Spinning around, I'm weightless.

[Alvast mijn topics
Ik ben nu bezig met het maken van mijn personage. Hij komt er straks aan]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Marlene Blaire Newport
" Ja, ik bedoel ik heb een winterjas dus de sjaal kan ik wek missen hoor. Zo lang ik hem terug krijg, mijn zusje heeft hem gemaakt" verteld hij en ik knikt begripvol. "Prima"zeg ik dan en haal mijn mobiel uit mijn broekzak. Ik zie dat me vader me meerdere keren heeft proberen te bellen maar ik schud even kort mijn hoofd, Ik bel hem later wel terug want nu wil ik graag even niet aan thuis denken. Helaas is dat al weer mislukt want mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder terwijl ik me mobiel weer terugstop in mijn broekzak. Ik streel even over mijn tas zodat het sneeuw eraf valt. Ik bijt zacht op mijn lip om niet te gaan huilen bij de gedachtes aan mijn ouders. Zijn zachte stem laat me uit gedachtes opschrikken en ik knik wat afwezig als hij iets verteld over het feit dat ik altijd wel iets van hem kan lenen. Ik had het niet helemaal gehoord dus laat ik het maar voor zover het is. "W..w..waarom ben jij hier?' vraag ik voorzichtig, ik was bang om hem te kwetsen en weer iemand te gaan verliezen. Je kon duidelijk aan me stem horen dat ik op het punt van breken stond maar ik probeerde het toch ergens wel te verbergen. Ik wou niet zwak lijken tegenover hun. Nu iedergeval nog niet.

( Oh by the way, had ik er bij geschreven dat ik altijd de neiging heb om Delilah een eetstoornis te laten ontwikkelen? Is meestal zo, niet van schrikken als het gebeurt dus hahah)

Delilah Gerson
Ik voeg me bij de groep jongeren die al staan te wachten voor een bevel of opdracht, mijn koffer naast me in de sneeuw, ik sta helemaal achteraan in de groep, ik zucht en pak een kauwgom uit mijn jaszak waarna ik hem in mijn mond stop, ik was blij om uit het weeshuis weg te zijn, Gregory had me hierheen gesmokkeld voor de vakantie, hij voegde zich nu bij een vrouw, waarschijnlijk de andere begeleidster, Anna...

Gregory McEwan
Ik voeg me vrolijk bij Anna en stoot haar aan:" Heb je d'r zin in?" grinnik ik, ik vind het altijd leuk om de jongeren te helpen, het geeft me voldoening, hoewel Anna meer de psychologe is, ben ik eerder degene waarmee ze zich ontspannen, grappen uithalen met elkaar enzo, ik heb er zin in !

[ bericht aangepast op 29 juni 2014 - 12:57 ]

---

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

Lucas Howerd

" Prima" Zegt ze als ik er bij zeg dat zolang het terug komt het goed is. Ze pakt haar mobiel en ik zie haar op haar lip bijten. Ik zie dat ze kort haar hoofd schud en kijk kort naar haar. Ze dwaalt af, dat merkte zelfs ik nog op. Ze bijt op haar lip en bezorgd kijk ik naar haar. Ze knikt maar nogal afwezig op mijn verhaal over spullen lenen. " W..w..waarom ben jij hier?" Vraagt ze.mik merk dat ze niet lekker in haar vel zat, ik kon het horen aan haar gebroken stem. Mijn hersenen beginnen te draaien. Zeggen dat ik homo ben, gepest werd en weer een terug val kreeg? Nee, dan had ik gelijk niemand meer. Ik bedacht een plannetje in mijn hoofd. Doen alsof ik geïnteresseerd was meisjes, dan wist niemand het,, en was er geen reden om gemeen te doen. Toen bedacht ik me het andere probleem, ik zou moeten gaan liegen. Als er iets was wat ik niet kon, was het dat wel. Mama zei altijd dat ik een open boek was. Als ik loog kleurde ik rood en frunnikte ik aan mijn shirt of vest. Maar Lucas. Hier kennen ze je niet, misschien lukt het hier... Zegt een stemmetje. Ik zucht en schrik een beetje uit gedachtes. Ik kleur rood als ik merk dat het belachelijk lang stil is geweest voor een antwoord op haar vraag. " Ik uhh, ik ik wilde er even tussen uit" lieg ik dan. Gelijk beginnen mijn wangen te branden en mijn vingers pulken aan een koortje van mijn jas. Afwachtend, of ze het door had, kijk ik naar haar.

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Ezekiel Williamson

Ik zit in de auto van Edward, mijn oudere broer. Hij zingt hard mee met het liedje 'Piano Man' van Billy Joel, het lievelingsliedje van onze moeder. Ik zucht en kijk uit het raam. Dit liedje doet me altijd denken aan haar begrafenis dus druk ik op het knopje met doorspoelen. Een ander liedje klinkt. Edward kijkt me aan maar snapt al snel wat er aan de hand is.
'Zo erg is het niet hoor. De begeleiders zijn erg aardig en het is een goede plaats om vrienden te maken.' Een paar jaar geleden was hij hier ook. Ik zucht en zeg niets. 'Zeke, het is voor je eigen bestwil. Je-' 'Hou eens op over mijn bestwil! Jullie willen me gewoon weg hebben! En daarom stoppen jullie me hier in dit verlaten huis zodat jullie van me af zijn!' schreeuw ik hard. Edward zegt niets maar ik weet dat hij zicht schuldig voelt. We zijn er en zonder nog iets te zeggen stap ik uit en pak ik mijn koffer uit de achterklep. Edward roept nog iets maar ik hoor het niet meer. Boos loop ik naar de verzamelplek en ga ik een beetje afgezonderd van de rest staan. Ik heb geen zin om met deze mensen te praten. Laat staan om iets te doen.

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Piano Man! I love the song! ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.