[Speeltopic] Complicated • 5SOS - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 22:37 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Ik keek op toen ik haar stoel naar achter hoorde schuiven en een snik hoorde. In mijn hoofd klopte haar woorden van geen kanten. Ik gelijk, sinds wanneer had ik gelijk in deze relatie? Wat zat er in die thee wat haar zo liet doen? Ik snapte er echt geen zak meer van. Normaal zat ik altijd fout, was te ouderwets, moest niet doen of dit 18 zoveel was, moest mijn belangelijke principes eens over de brug gooien. Nu had ik opeens gelijk? Op een of andere manier zorgde alle verwarring voor opborrelende woede. Ik ging staan, sloeg mijn handen op tafel en daarbij schoof mijn stoel zo hard naar achter dat die omviel. "Ik gelijk?! What the fuck?! Wat moet je van me?! Sinds wanneer geef je mij gelijk?! Ik had het toch altijd fout met mijn ouderwetse gezwets en rare ideeën?!" riep ik woest uit. De tranen stonden in mijn ogen. Ik was me opeens bewust van wat ik had gedaan en liet me onder de tafel zakken om me met Daniel in mijn armen klein op te rollen en "Sorry" keer op keer te mompelen. Ik trilde een beetje en snikte wat. Ik voelde me erg schuldig voor mijn uitbarsting, maar ik had er niets aan kunnen doen. Het was gewoon gebeurt. Dat deed het wel vaker en dat ik zo direct en emotioneel begaan was maakte het niet minder. Zeker nu de relatie op losse schroeve stond waren mijn emoties overal en was ik nog onvoorspelbaarder dan voorheen, op een slechte manier. De jongens merkten het, maar als ik bij Jill was, was het nog 1000x erger. Ik wilde het natuurlijk niet, maar ik kon niets eraan doen, of zo leek het. Het zorgde ook voor meer spanningen tussen ons.

Bowties were never Cooler

Jillian 'Jill' Hemmings.
Bang en geschrokken luister ik naar wat Michael allemaal te zeggen heeft. Het lijkt in mijn hart te steken en hoewel hij sorry zegt maakt me dat weinig meer uit, van binnen ontploft er bij mij een bom. 'Hoezo, sinds wanneer geef ik jou gelijk?! Jij wilt altijd gelijk omdat je een vreselijke egocentrische klootzak bent! En dan heb ik het natuurlijk weer gedaan! Lekkere vriend weer!' Ik zie een of andere serveerster naar me kijken maar het boeit me vrij weinig, ik heb nu ook het recht om te zeggen wat ik wil.
Als ik Michael voor me zie snikken breekt mijn hart, meer uit medelijden. Ik zucht diep en hurk naast hem neer, om mijn armen even om hem heen te slaan en een kort kusje op zijn wang te drukken. 'Het maakt niet uit Mickey, je had gelijk.' Even heb ik het gevoel dat mijn woorden niet een meer bij hem aankomen, doordat hij volgens mij diep in gedachtes met zichzelf bezig is, wat ook meer dan logisch is. Ik ga weer op mijn stoel zitten en leg mijn handen voor me op de tafel, nadat ik weer even een slok thee heb genomen. 'Het spijt me dat ik zo gemeen was.' Ja, spijt was wel het beste woord. Het klonk nu ineens alsof hij alles had gedaan, terwijl ik net zo fout bezig ben en was. Ik heb ook gemene dingen gezegd en hem afgekat terwijl het niet zijn schuld was, ik heb ook de leuke dingen die we samen hoorde te doen verpest. Een schuldgevoel bekruipt me waardoor ik diep zucht.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 19:29 ]

wat was dit ookalweer

Demi Irwin
Hij knipperde een paar keer, waarna hij glimlachte. ''Goedemorgen.'' klonk het. Calum stak zijn armen uit, en ik glimlachte waarna ik naast hem ging liggen. ''Hey,'' Ik drukte een kleine kus op zijn lippen. Ondanks wat er gebeurt was hield ik nog steeds zielsveel van de jongen. En Ash kon me moeilijk verbieden om met Calum om te gaan. Ik wist zelf wel wat goed was. ''Goed geslapen?'' vroeg ik waarna ik eventjes in zijn ogen keek. En eerlijk is eerlijk, ik kon er uren in staren. Kort beet ik op het binnenste van mijn wang. Wat een wondje opleverde, en dus bloedde het en overigens begon te prikken. ''Ik heb overigens broodjes voor je gehaald.'' Voorzichtig glimlachte ik. Oh god, Demi, kun je niet een keer niet zo onzeker zijn? Ik sloeg mijn ogen neer en keek naar het bed overtrek, waarna ik niets zei. Een kleine zucht verliet mijn mond. Soms kon ik gewoon té erg zijn. Ik haatte het dat ik onzeker was, aangezien ik nooit wist of ik iets in iemand anders ogen goed deed. Of beter gezegd in mijn eigen ogen. Ja, je kan en mag zeggen dat ik me aanstel. Maar zo is het nou een maal. Langzaam keek ik weer Calum aan.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Jacelyn Cecelia Deveraux-Hood

Met een diepe zucht opende ik mijn ogen en keek naar de mintgroene plafond van mijn kamer. De zon scheen licht door mijn gordijnen heen en de vogels floten al. Het was zondagochtend, de dag wanneer ik fijn kon luieren in mijn bed zonder enig gezeur van mijn ouders dat ik op moest staan, omdat het al 'middag' was. Ik vond half twaalf officieel nog geen middag. Zacht neuriede ik Maps van Maroon 5 terwijl ik nog steeds naar mijn plafond staarde, mijn bed was me te heilig om eruit te gaan. Ik besloot het deken van me af te slaan en mijn heilige bed uit te gaan. Mijn voeten raakte de koude vloer en stond op om naar de badkamer te gaan. Ik poetste mijn tanden en borstelde mijn haren door, mijn make-up zou ik wel doen als ik had gegeten. Zou ik vandaag naar Luke gaan, dus praktisch het huis uit sluipen zodat Calum het niet zou weten. Ach, ik zou het hem wel vertellen, maar niet dat ik naar Luke ging, maar naar een vriendin, hopend dat hij dat zou geloven.
Ik ging al zingend de trap af naar beneden, waar mijn moeder zat voor de televisie. Tja, het was niet mijn echte familie, maar mijn pleegfamilie. Ik beschouwde ze al als mijn echte familie sinds ik bijna niemand meer had. Mijn biologische familie leefde in Engeland en daar was ik in jaren niet meer geweest, mijn wens was althans wel dat ik een keer naar Engeland zou gaan. ''Hey,'' begroette ik mijn moeder voordat ik me naar de keuken begaf om een kom muesli te maken voor mezelf als ontbijt. ''Ga je nog ergens heen vandaag?'' vroeg ze aan me, haar blik nog steeds gevestigd op de televisie.
Ik liep nog steeds in mijn pyjama en mijn haar was opgestoken in een hoge knot, alleen mijn adem was charmant op het moment. ''Naar Estelle denk ik. Ze had wat problemen en ze heeft me nodig,'' mompelde ik terwijl ik in mijn kom roerde met een lepel. Mijn moeder was nogal een kletskous en ze zou zo haar mond voorbij praten met Calum en ik wilde niks riskeren. Zodra ik klaar was met mijn ontbijt zette ik de kom in de wasbak en liep weer naar boven om me om te kleden. Ik pakte een paar washed jeans, een topje en mijn paar converse. Snel deed ik mijn make-up, maar hield het simpel. Mijn haar liet ik losjes over mijn schouders vallen. Ik stapte in mijn Converse en keek nog even in de spiegel voordat ik de gang opliep. Nogal nerveus stapte ik van mijn ene been naar de andere en klopte op Calum's deur, die blijkbaar op een kiertje stond. Demi stond daar. ''Oh, verstoor ik iets?'' vroeg ik en beet op mijn lip. Ik liep zijn kamer binnen en zuchtte. ''Ik ga even naar Estelle, zodat je het even weet.'' zei ik. Door de nervositeit trilde mijn stem een beetje. Ik hoopte vurig dat Calum dat niet merkte, anders zou mijn leven verwoest zijn.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Calum Hood
Mijn armen wikkelde zich om het meisje heen. 'Zo wil ik wel vaker wakker worden,' verliet mijn mond, om nog een klein kusje te stelen. 'Al mag je ook wel wat vaker hier wakker worden, daar heb ik ook geen problemen mee.' Dat was het enige voordeel geweest aan de hele gebeurtenis. Ik wist zeker dat ik Demi niet meer kwijt wildeen dat dit het juist was, ook al had ik daar in principe de hele actie niet voor nodig gehad. 'Ik heb prima geslapen, al zou het met mijn eerdere woorden nog beter zijn. En jij?' Vroeg ik, om eventjes te kuchen in de hoop dat mijn stem weer normaal werd. Ik hield nooit van de moment dat ik net wakker werd, al kon ik er op deze manier wel mee leven. Al helemaal toen ik hoorde dat er ontbijt was waardoor ik degene in mijn armen nog dichter naar me toetrok, ondanks dat ook kwam door haar volgende reactie. 'Je bent een schat, maar eerst wil ik weten waar je met je gedachten zit,' zei ik al gelijk wat wakkerder, om na te woorden een vage blik te trekken bij een stem die niet bij haar hoorde. Pas toen drong tot me door dat Jacelyn ook in de kamer stond, om mijn hoofd te schudden. 'Nee, je stoort niet,' antwoordde ik terwijl ik ietwat overeind kwam. 'Veel plezier en je weet mijn woorden, onze afspraak toch?' Vroeg ik. Ik kon het gewoon niet helpen, maar mijn zusje betekende gewoon heel veel voor me en wilde nog altijd dat haar niets overkwam. Noemde me overbeschermend, maar het was beter dan niets.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Na mijn tirade brak ook wat in Jillian. Ik hoorde haar aan, waardoor er weer wat in mij knapte, zeker toen ze daarna medelijden met me kreeg. Ik wilde geen medelijden. Ik wilde eruit komen. Ik draaide scherp mijn hoofd naar haar. "Ga me nou niet gelijk geven omdat je meelij hebt! We hebben elkaar nooit gelijk gegeven of iets toegegeven. Jij wil het ene uit deze relatie en ik het andere. Als we willen dat dit werkt moeten we samen eruit komen. Het heeft geen zin als we allebei niet ingeven. Dan kan dit net zo goed stoppen." Bij die laatste zin brak ik weer en begon weer te snikken. Ik wilde niet dat we uit elkaar gingen, maar als het niet anders kon, dan zou ik mijn eigen hart breken en het hare. Ik knuffelde Daniel stevig tegen mijn borst. Mijn schouders schokten en ik keek maar weer naar Jill. "Ik hou van je, maar het is zo moeilijk." snikte ik voor ik mijn armen opende voor haar en haar dicht tegen me aan trok. Mijn armen hield ik wel los, dat ze eruit kon kruipen, maar wel dat ze tegen me aan lag. Ik verstopte mijn gezicht in haar nek en werd langzaam rustig. Daniel hield ik nogsteeds stevig vast, die liet ik echt niet meer los. Hij was mijn steun en toeverlaat. Dat was ook nog een heikelpunt in de relatie. He kon ermee door dat ik er niet mee sliep als zij er was, maar hij bleef bij me. Daar viel niet over te praten. Zeker niet met mijn drammerige koppige rotkop.

Bowties were never Cooler

Demi Irwin.
Hij wikkelde zijn armen om me heen, wat me liet glimlachen. Die glimlach werd al groter bij zijn woorden. ''Hmm, ja het zelfde. Maar verder goed.'' Calum trok me wat dichter naar zich toe. ''Je bent een schat, maar eerst wil ik weten waar je met je gedachten zit,'' Dit maal beet ik op mijn lip, niet hard. ''Nergens,'' mompelde ik toen ik Jacelyn opmerkte. Begreep me niet verkeerd, ze was echt een schat. Maar onzeker zijn is niet iets waarmee je wilt opscheppen. In mijn geval tenminste. Calum ging iets overeind zitten, waardoor ik dat ook deed. ''Nee, je stoort niet.'' zei hij toen ze vroeg of ze iets verstoorde. '''Ik ga even naar Estelle, zodat je het even weet.'' ''Veel plezier en je weet mijn woorden, onze afspraak toch?'' Een kleine zucht verliet mijn mond. Hij was erg beschermend over zijn zusje. Maar ik dacht dat Jacelyn het zelf vervelend vond, dat Calum ook niet wilde dat ze iets met een jongen had. Ik glimlachte eventjes naar Jacelyn. ''Cal het komt goed. Jullie leeftijd verschilt niet veel. Je vertrouwt haar toch?'' zei ik maar, ook hopend voor Jacelyn dat Calum het er bij liet. Anders zou hij straks haar nooit los kunnen laten, en ik vond het ook vervelend als Ashton erg beschermlijk was.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 22:32 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Jillian 'Jill' Hemmings.

'Ga me nou niet gelijk geven omdat je meelij hebt! We hebben elkaar nooit gelijk gegeven of iets toegegeven. Jij wil het ene uit deze relatie en ik het andere. Als we willen dat dit werkt moeten we samen eruit komen. Het heeft geen zin als we allebei niet ingeven. Dan kan dit net zo goed stoppen.' Diep zuchtte ik. Ja natuurlijk wist ik ook wel dat we andere dingen wouden en we een andere manier van denken hebben en we allebei veel te koppig zijn om dat toe te geven. Ik besluit om er maar niets van te zeggen, want hem te zien word het hem dan echt te veel en daar heb ik ook geen zin in.
'Ik hou van je, maar het is zo moeilijk.' snikte hij voor hij zijn armen om me heen slaat en ik lichtjes tegen hem aanleun, genoeg om hem dicht bij te hebben en zijn warmte te voelen, maar te ver om het echt vreselijk klef te noemen, bijna weer zoals het eerst was. Gewoon een normale knuffel zonder al het gezeur dat we daarna zouden krijgen. En inderdaad, ik zou misschien hem wel eens gelijk moeten geven, maar hij moet zich ook gewoon kunnen gedragen als een man en mij een keer mijn zin geven. 'Michael, ik weet dat het moeilijk is en ik hou ook van jou, meer van wie dan ook, meer dan van wat dan ook.' Ik pak zijn, niet Daniel vasthoudende, hand en verstrengel onze vingers met elkaar. 'En ik zal er alles aan doen, om dit goed te laten komen.'

wat was dit ookalweer

Jacelyn Cecelia Deveraux-Hood

Een klein glimlachje kroop op mijn lippen terwijl ik tegen de deurpost ging staan. Ik rolde met mijn ogen bij zijn woorden en zuchtte. "Ik houd erg veel van je, Cal, maar ik ben zelfs zes dagen ouder dan je en ik weet toch ook wel ik aan moet van jongens. Denk ik." Zei ik en kruiste mijn armen. Misschien was dit niet de beste moment om hem ervan te overtuigen dat ik goed genoeg voor mezelf kon zorgen. Ik moest even glimlachen om Demi's woorden en keek toen ook glimlachend naar Calum. Nogal nerveus aam de andere kant, maar zelfverzekerd van mijn zaak aan de andere kant zuchtte ik even. De zucht was trillerig, maar dat gebeurde wel vaker. "Ik snap het nog steeds niet, weet je." Zei ik en beet op mijn lip terwijl ik met mijn leren jasje friemelde. Dit was best frustrerend, dat ik als achttienjarige niet met een jongen uit mocht. Al mocht het niet van mijn broer, ik deed het toch. Mijn blik vestigde zich op mijn All Stars en keek toen weer op naar Calum. Het was een gênante situatie, dat ik samen in één kamer zat met mijn broer en zijn vriendin die nogal tijd samen nodig hadden.

[ bericht aangepast op 27 juli 2014 - 22:29 ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Calum Hood
Het was goed om een glimlach op het gezicht van Demi te zien. Dat was het enige wat nodig was, om één dezelfde glimlach op mijn gezicht te laten verschijnen, daar waren geen woorden voor nodig. 'Dan weet je wat er de volgende keer in de planning staat,' verliet mijn mond, om toch nog langzaam te knikken bij het laatste deel van de zin. Ik was nog niet helemaal wakker, maar wel waar genoeg om te zien dat haar woorden, op mijn volgende woorden, niet klopte. Toch liet ik het er voorlopig bij, omdat Jacelyn de aandacht trok, waardoor ik het meisje naast me een blik toewierp waaruit moest blijken dat we er nog op terugkwamen. Ik wist namelijk wel beter en wilde niet dat ze met iets bleef zitten. Daarna richtte ik me toch echt eventjes op mijn zus, om mijn handen op te heffen, alsof ik onschuldig was en langzaam te knikken toen ik bij mijn woorden twee meiden over me heen kreeg. 'Oké, oké, ik heb niets gezegd en vertrouw je, wetende dat je je altijd red. Toch zal het niet veel veranderen en zal je er op een dag zelf achterkomen waarom ik het steeds tegen je zeg,' zei ik, Jacelyn goed in de gaten houdende aangezien ze toch ietwat nerveus overkwam. 'Maar verder gaat het goed?' Vroeg ik twijfelend, proberende niet weer de al te beschermende broer uit te hangen en misschien was het mijn verbeelding, de slaperigheid, ook nog. Maakte ik me te druk.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ashton Irwin

Het had niet veel gescheeld of ik was weer in slaap gevallen nadat Diana het bed uitgestapt was, maar het geluid van een kotsende Diana baarde me ergens wel zorgen. Ze had het de laatste tijd wel vaker en ergens begon ik toch wel vermoedens te krijgen. Ik sloeg de dekens van me af en stond op. Ik zou wel een glaasje water voor haar halen en hopen dat ze zich in ieder geval iets beter voelt en de smaak uit haar mond weg is. Ik liet mijn blik glijden over mijn kamer en snel kwam ik uit bij het glas op mijn bureau. Ik had er gisteravond cola in gedronken, maar als ik het even zou spoelen met water zou het vast wel kunnen. On handig liep ik naar het bureau. Blijkbaar sliep mijn voet nog voor de helft, want meewerken deed hij niet. Het glas was eindelijk in handbereik en mijn vingers vlochten zich al snel om het glas heen. Ik had geen tijd om te verliezen, dus mijn toch ging gelijk richting de badkamer. Ongemakkelijk keek in Diana aan, ik wist niet wat ik in zulke situaties moest doen. Na nog zo'n 5 seconde zo gestaan te hebben bukte ik en sloeg een arm om haar heen. Ik deed het zorgvuldig. Ik wou niet dat ze pijn leed en ergens deed het toch wel pijn om haar zo te zien. ''Ik vul wel even een glaasje water'' mompelde ik, waarna ik mijn rug weer gestrekt hield en naar de kraan liep. Ik spoelde de beker om en vulde het glas met water. Ik sloeg mijn arm weer over haar heen en keek voorruit. Ik wist in ieder geval dat er iets heel goed mis was met haar. Het is gewoon absurd om zoveel te kotsen.

[ bericht aangepast op 28 juli 2014 - 22:13 ]

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Indiana Isabella Clifford
Mijn vingers tastte af naar de knop, die zorgde dat het toilet uiteindelijk doorspoelde, waarna ik me langs de koude tegels op de grond liet zakken. Mijn benen opgetrokken en mijn hoofd leunende tegen de muur. Het hielp tenminste een beetje tegen de hitte en fut om op te staan had ik niet, maar durfde ik ook nog niet aan. Zeker niet als het weer hetzelfde riedeltje als altijd was. De palm van mijn hand gleed langs mijn gezicht, de haren uit mijn gezicht halende, om deze langzaam in de richting van de deur te draaien toen er voetstappen klonken. Een zwakke glimlach verscheen op mijn gezicht toen Ashton uiteindelijk verscheen, die wat ongemakkelijk bleef staan de eerste paar seconde. Ik wist dat hij niet heel goed met deze situaties overweg kon, maar voor mij was het al meer dan genoeg dat de jongen er was en probeerde te helpen. Meer vroeg ik in principe ook niet, want volgens mij kon hier weinig aangedaan worden. 'Sorry, het was niet mijn bedoeling om je wakker te maken,' mompelde ik zachtjes. Zijn arm om me heen zorgde er toch voor dat ik tegen hem aan begon te leunen en met mijn ogen de zijne opzocht, ietwat hopeloos. 'Dankjewel schat,' verliet zachtjes mijn mond terwijl ik weer met de kracht die ik had tegen de muur ging zitten. Al was dat niet voor al te lange duur, want al snel had ik Ashton toch al snel weer gevonden en sloeg mijn arm ook om hem heen. Het zat dan toch fijner en voelde een heel stuk veiliger, vertrouwder. 'Ash, wat is er aan de hand met me? Ik vind dit niet leuk meer worden,' Vroeg ik zachtjes, meer interesse hebbende in hem dan het water. Natuurlijk zouden hoogstwaarschijnlijk de woorden griep terugkeren, maar alsnog rolde het over mijn lippen. Meer als automatisme dan iets anders. De eerste dagen kon ik er wel meeleven, maar nu werd het toch wel uitermate vervelend. Ik sloot mijn ogen terwijl een zachte zucht over mijn lippen rolde.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Jacelyn Cecelia Deveraux-Hood

Mijn broer hief zijn handen op ten teken van onschuld en een kleine glimlach kroop op mijn lippen. Het was leuk als je je broer zover kreeg, met de hulp van zijn vriendin nog wel. "Dus is de regel geschrapt of ben ik nog steeds voor altijd aan je vastgeketend?" Vroeg ik en trok mijn wenkbrauwen op. Ik beet op mijn lip bij zijn vraag en had nogal de neiging om alles te vertellen, maar ik hield mijn mond. "So far so good," mompelde ik en pakte mijn ketting vast die om mijn nek zat. Een Jezusketting die ik van mijn moeder had gekregen toen ik tien was, vlak voor ze overleden. Een diepe zucht verliet mijn lippen terwijl ik naar de gelukkige stel voor me keek. "Jullie zijn echt gelukkig samen, he?" Vroeg ik met een zwakke glimlach rond mijn lippen. Ik deed mijn leren jasje weer goed en leunde mijn hoofd tegen de deurpost. Het was aan de ene kant nogal schattig dat hij zich zorgen maakte om zijn zus, maar aan de andere kant kon het tamelijk irritant worden. Ik apprecieerde de moeite die hij voor me had om me te beschermen, maar ik was nou eenmaal geen kind meer. Officieel dan maar, want ik kon me mentaal nog wel als een kind van vijf gedragen.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Demi Irwin.
Hij had me nog een blik gestuurd waar ik uit kon opmaken dat we er nog op terug kwamen. Een kleine zucht verliet mijn mond. Ik moest me niet aanstellen. Zacht beet ik op mijn lip en keek ik naar Jacelyn. ''Oké, oké, ik heb niets gezegd en vertrouw je, wetende dat je je altijd red. Toch zal het niet veel veranderen en zal je er op een dag zelf achterkomen waarom ik het steeds tegen je zeg,'' Een kleine glimlach sierde toch mijn lippen. ''Dus is de regel geschrapt of ben ik nog steeds voor altijd aan je vastgeketend?'' vroeg ze. Ondertussen had ze haar ketting vast gepakt. Ik hoorde haar zuchtten. "Jullie zijn echt gelukkig samen, he?" Voordat ik er erg in hand werden mijn wangen ietsjes rood. Oh fijn. Ik knikte. Het was de waarheid. Ik hield serieus van Calum. En wat er gebeurt is, deed pijn op het moment. Maar iedereen kon het overkomen. Ashton kon niets zeggen erover. Ik bemoeide me ook niet met zijn en Diana´s relatie. Het was echt gewoon lief dat hij beschermend was, maar ik kon voor mezelf opkomen. Ik schudde gedachten van me af en keek Jacelyn glimlachend aan.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Calum Hood
Ik hield mijn vriendin dicht tegen me aan terwijl mijn aandacht verdeeld tussen twee meiden, ook al was deze toch net iets meer bij mijn zusje. Al was het aan de andere kant wat minder, omdat ik wel twee kanten de volle laag kon krijgen, hing ik weer een keer de beschermende broer uit, zoals nu. Iets waardoor ik me snel gewonnen gaf, maar nog lang niet helemaal. 'Ooit laat ik je misschien gaan, maar tot nu toe geldt de regel nog, maar dat is voor je eigen best wil, Jace,' antwoordde ik bedachtzaam, wetende dat het heel wat moeite ging kosten om de regel ooit te verbreken. Toch wist ik in mijn achterhoofd dat dit niet altijd zo zou gaan. Er was een iets wat het wel uiteindelijk zou kunnen veranderen en daar kwamen we op na een 'weet je het zeker? Je weet dat je altijd bij me terecht kunt, hé?' Dat was namelijk toen we uitkwamen bij de relatie van Demi en mij. Ik keek even naar het meisje naast me en daarna weer terug naar degene bij de deur. Ik knikte net als degene in mijn armen, want het was gewoon voor de volle honderd procent waar van mijn kant. 'En dat gun ik jou ook van harte met iemand die je gelukkig maakt,' mompelde ik zachtjes. 'Maar het is gewoon…' ik viel stil en haalde mijn schouders op, niet wetende wat erachter te plakken. Ik wist het zelf allemaal niet, maar het was mijn zusje en ik voelde me verplicht haar te beschermen. Daarbij was het misschien ook wel een klein beetje door mezelf en hoe ik was. Ach, we zouden het er wel een keertje over praten. Het verhaal nog eens duidelijk van beide kanten en misschien wat meer ruimte. Dit was geen goed moment, ook al was de ochtend nooit goed voor iets in mijn ogen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer