[Speeltopic] Complicated • 5SOS - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 22:37 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Ik hield haar vast en werd zo langzaam kalmer. Dit voelde toch weer heel vertrouwd. Net als in het begin. Niets klefs, gewoon gezellig. Haar woorden en onze verstrengelde vingers waren toch best erg lastig. Zeker omdat ik op dit moment erg verward was over mijn gevoelens voor haar. Natuurlijk hield ik enorm veel van haar, maar op welke manier? Ik wist het allemaal niet. Aan de ene kant wilde ik nu naar een kroeg gaan, mezelf klemzuipen en met de eerste de beste chick zoenen. Maar aan de andere kant wilde ik haar dat niet aan doen. Het was allemaal zo moeilijk. Ik drukte nog een kusje op haar wang en zuchtte. Het was een zucht van hopeloosheid. "Dus... Hoe gaan we dit doen? Want we zijn allebei te koppig om dit zonder afspraken tot een goed einde te brengen." Ik zou concessies moeten doen, maar zij ook. Sommige dingen waren voor mij ook niet bespreekbaar, zelfs al maakte me dat een kneus uit 1818. Ik liet haar langzaam los, op die ene hand na, en stond op. Daarna trok ik haar omhoog en drukte nog een kusje op haar voorhoofd. Ze was echt een schat, maar ik was gewoon echt in de war. Ik deed toen een stap terug. "Ik ben zo terug. Even bellen." zei ik voor ik haar losliet en naar buiten liep om daar door mijn mobiel de scrollen. Ik wis niet wie te bellen, maar uiteindelijk belde ik de laatste die ik gebelt had: Luke. Dit kon heel goed, maar waarschijnlijk extreem slecht, eindigen. Ik wachtte gespannen terwijl de telefoon bleef overgaan. Anders kon hij zoizo Jillian ophalen en kalmeren als het mis zou gaan. Ik hoopte natuurlijk van niet, maar de kans was er zeker. Ik werd steeds meer gespannen en begon op en neer te springen van de zenuwen onder het wachten. Stomme Luke. Waarom nam hij niet gewoon op?!

Bowties were never Cooler

Jacelyn Cecelia Deveraux-Hood

Als ik echt eerlijk moest zijn voelde ik me nogal gevangen door Calum's regel en dat was geen fijn gevoel. Ik keek naar Demi, die met haar hoofd knikte toen ik hun relatie constateerde. Een kleine glimlach kwam rond mijn lippen. Ik was oprecht blij voor hun relatie en ze verdienden het allebei, maar het probleem was dat ik hier alsnog alleen was. Een geïrriteerde kreun verliet mijn lippen na de woorden van mijn broer. Mijn ogen keken diep in die van mijn broer en trok mijn wenkbrauwen weer op. ''Waarom niet? Ik weet dat je teveel van van me houdt om me los te laten, maar kom op.'' zei ik en pruilde mijn lip. Het was dat ik dacht dat ik mijn ware al had gevonden, maar dat wist hij gewoon niet. ''Het is gewoon wat? Het is gewoon wat, Calum?'' De woorden kwamen bitter uit mijn mond en ik rolde mijn ogen even. ''Mij best, weet je. Ik ga maar naar Estelle toe.'' Ik draaide op mijn hielen de deur uit van zijn kamer en zuchtte diep. Dit was de zoveelste keer om hem ervan te overtuigen dat ik volwassen genoeg voor een verdomd vriendje was. Ik liep de trap af naar beneden, zei mijn moeder gedag en liep de deur uit, naar Luke. Een diepe zucht rolde over mijn lippen toen ik mijn oortjes indeed en naar Luke's huis beende. Zijn huis was vrij dichtbij, dus lang lopen hoefde ik niet. Ik liep Luke's voortuin binnen en drukte op de bel. Neuriënd op 'Sky Full of Stars' leunde ik tegen zijn deurpost en zuchtte. Dit was geen goed begin van mijn dag.

[ bericht aangepast op 29 juli 2014 - 20:52 ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Jillian 'Jill' Hemmings.

Na mijn kleine monoloog dacht ik na over alles. Wilde ik dit eigenlijk nog wel? Hield ik nog wel van Michael? Was dit alles het waard? Op alles was het antwoord ja. Ja, ik zou er dingen voor over moeten hebben. Maar ik hield van hem, of hou. Nee, ik hou van hem. Nog steeds, wat er ook gebeurt. Dat heb ik zelf net ook al gezegd. Hij drukt een kusje op mijn wang en zucht, duidelijk een zucht van hopeloosheid. Dat hij ergens mee zat, was wel duidelijk. Dat kon je zien van alle kanten.
Ik luisterde wat hij te zeggen had en knikte instemmend. Een diepe hap lucht had ik nodig voordat ik het lef had om iets te zeggen. 'Ik vind het goed. En ik moet inderdaad ook wel meer dingen doen zoals jij het wilt, ook al vind ik het totaal niets..' Misschien is het niet wat ik het liefste zeg, maar voor hem heb ik het over. Denk ik... Nee ik denk het niet, ik weet het. Ja ik weet het zeker, denk ik.. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd voordat hij zei dat hij moest gaan bellen. Geërgerd zuchtte ik, fijn. Dan kom ik hier voor hem, gaat hij leuk staan bellen.

Al snel zie ik hem buiten staan met zijn telefoon tegen zijn oor aan gedrukt. Diep zucht ik en pak ik ook maar mijn eigen telefoon. Niets bijzonders lijkt te gebeuren, wat ik ook wel had verwacht. Iedereen is nu gezellig bezig, maar nee, ik zit leuk in een café te wachten op mijn... vriend. Fijn.

[ bericht aangepast op 30 juli 2014 - 17:13 ]

wat was dit ookalweer

Michael Clifford
Luke nam niet op. Dat was echt niet leuk, want ik wilde echt even alles kwijt en durfde dat nogsteeds niet tegenover Jillian te doen. Ik zuchtte en keek even naar het strand waar talloze stelletjes en gezinnetjes bivakkeerden. Ik zuchtte en liep weer naar binnen, waar Jill zat te wachten. Ik ging weer tegenover haar zitten en pakte nogsteeds wat ongemakkelijk haar vrije hand. "Sorry, ik moest even wat regelen en anders vergeet ik het weer." ik kneep zacht even in haar hand voor ik geld uit mijn zak frummelde voor het drinken. "Zullen we dit ergens meer prive afmaken? Dat meisje blijft maar staren." zei ik tegen mijn vriendin, of ex vriendin, ik wist het nu echt niet meer. Niet wat zij wilde, niet wat ik wilde, niet wat het nog kon worden. We konden namelijk nu wel besluiten om opnieuw te beginnen, maar dan kon het weer in zo'n ramp aflopen als nu, waarbij ik liever alleen in bed lag dan met haar. Het was gewoon erg zwaar en moeilijk, waardoor zelfs ik, als professionele stuiterbal, liever stil in een hoekje zat en alles over de snaren van mijn gitaar liet stromen. Toch kon dat pas weer later. Daardoor liep ik nu met een klotegevoel rond, die ik probeerde te verbergen met een lieve glimlach en zoete woordjes. Ik legde het geld onder een van de schoteltjes en dacht nog even na. Bij mij thuis waren Ash en Indi, bij haar thuis mogelijk Luke en Jace. Ik wist even niet wie ik liever had die onze ruzies aanhoorde. Zoizo zou iedereen het waarschijnlijk snel weten, want het werd zeker doorgelult, maar het was meer de vraag of Luke het zelf ontdekte of viavia hoorde. Ik zou haar laten kiezen, want op dit mokent was zo'n kleine keuze al te veel voor mijn veels te chaotische hoofd.

Bowties were never Cooler

Luke Hemmings
Het was al redelijk laat toen ik wakker werd van mijn telefoon die afging, helaas lag die aan de andere kant van de slaapkamer en ik was nu eenmaal iemand die erg moeilijk kon op staan, laat staan snel. De zon scheen fel door het kiertje van mijn raam dat niet bedekt werd door gordijnen, maar dit straaltje viel precies op mijn gezicht en ik moest dan ook een paar keer met mijn ogen knipperen voor ze gewend waren en ik genoeg kon zien om een poging te doen mijn bed uit te stappen. Zuchtend kwam ik wat overeind en zette één been naast het bed. Het andere been volgde en daarna wist ik mezelf zowaar overeind te krijgen. Gapend liep ik naar mijn telefoon. Het scherm, dat op zijn hoogste helderheid stond, was redelijk fel voor mijn nog slaperige ogen. Ik ontgrendelde et toestel en ging naar de lijst met de gemiste oproepen. Ik zag dat Michael had gebeld. Ach, ik zou hem straks wel terugbellen.
Ik kleedde mij vlug om en liep toen naar de badkamer, om mijn tanden te poetsen en flink wat gel in mijn haar te smeren, om het een beetje in model te krijgen. Ik was net op tijd klaar, want toen ging de bel. Neuriënd liep ik naar de deur en deed open, en mijn humeur werd nog beter toen ik Jacelyn zag staan.
"Goedemorgen," begroette ik haar glimlachend en drukte zacht een kusje op haar lippen, om hierna een stap opzij te doen en haar naar binnen te laten.

[Sorry voor de flutpost, ik moet zo weg.]

"Family don’t end in blood”

Jacelyn Cecelia Deveraux-Hood

Sky Full of Stars veranderde in Give Me Love van Ed Sheeran. Met een glimlachje zong ik zacht mee, wetende dat Luke geen ochtendmens was en het nog wel even kon duren. Give Me Love veranderde in Beating Heart en bij dat lied moet ik echter wel even op mijn lip bijten om alle herinneringen weg te laten spoelen uit mijn gedachtes. Het feit dat Calum me niet los wilde laten frustreerde me nogal, hij moest toch zijn zusje vertrouwen dat ze niks stoms deed? Het was misschien moeilijk om je zusje los te laten, maar alsnog. Hij kon wel een proefperiode doen, vond ik. Het probleem was wel dat als hij me gelijk zag met Luke, hij zou gaan flippen.
De deur ging open en Luke begroette me met een goedemorgen, om daarna een kus op mijn lippen te drukken. Ik stapte het huis binnen en deed mijn oortjes uit, om die vervolgens uit mijn telefoon te halen en alles in mijn zak stopte. ''Calum overtuigen is te moeilijk,'' zuchtte ik en liet mezelf op de bank neervallen. Ik had mijn ochtend toch verspild aan Calum om hem ervan te overtuigen dat ik volwassen genoeg ben om mijn eigen zaakjes te regelen. ''Ik mag alles van hem behalve met iemand een relatie aangaan. Leuk.'' zei ik en haalde een hand door mijn haren.

[ bericht aangepast op 1 aug 2014 - 18:39 ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

[OhMyLashton went UnpredictabIe]

"Family don’t end in blood”

[KodaIine -> DanielInTheDen]

Bowties were never Cooler

Jillian 'Jill' Hemmings.

'Zullen we dit ergens meer prive afmaken? Dat meisje blijft maar staren.' zegt hij. Ik knik kort, veel zin om meer te praten heb ik niet meer, maar als hij denkt dat er meer woorden voor nodig zijn om duidelijk te zijn hoe het zit, vind ik het prima. Zolang ik maar bij hem kan zijn en het rustig is, denk ik. Ik weet eigenlijk niet eensm eer zeker of ik zin heb om hierbij te moeten zijn, weer leuk moeten zijn omdat ik dan weer de gemene trut ben en bot was. Iets te ruw sta ik op en strijk met mijn handen de stof van de onderkant van mijn jurkje goed. Mijn haar hang ik wat onhandig over mijn linkerschouder en geduldig wacht ik op Michael die geld neerlegt.
Diep zucht ik even en laat ik alles weer even op me af komen, ik heb ruzie gehad met Michael, ik heb gezegd dat hij gelijk had, wat natuurlijk onzin was omdat iedereen kon zien dat hij dingen aan het uitkramen was die niet waar zijn, misschien had hij ergens gelijk, maar nog steeds, hij is de persoon die altijd fucking drama maakt van alles en enorm kinderachtig doet. Maar nu wil ik ook een keer gewoon aan mezelf denken en doen waar ík zin in heb. 'Michael, waarom moeten we verder praten dan? Volgens mij zijn we nu klaar.' Het komt zo uit mijn mond en eigenlijk wil ik het niet eens zeggen, maar het liefste wil ik gewoon naar huis, in bed liggen en niet meer denken aan wat er gebeurt is, mezelf inbeelden dat we de perfecte relatie hebben en alles goed gaat.

wat was dit ookalweer

Michael Clifford
Ik legde het geld neer en stond op om me bij Jill te voegen. Toch was er blijkbaar iets wat haar nog niet lekker zat. Dat zag ik gewoon. "Wat is er?" vroeg ik zacht, maar dat had eigenlijk niet gehoeven, want tijdens mijn 'er' begon ze al te praten. Ik luisterde naar haar woorden en liet mijn hoofd verslagen vallen. Als ze er zo over dacht kon ik niets anders dan me erbij neerleggen. "Als je er echt zo over denkt, dan is het echt klaar. Misschien zien we elkaar nog eens bij jou thuis." mompelde ik met een licht gebroken stem. Zacht drukte ik een kusje op haar wanh. "Vaarwel Jill." met die woorden liep ik weg, niet omkijkend wat er achter me gebeurde. Dit had ik willen voorkomen en ondanks dat het niet lekker tussen ons liep deed het weldegelijk veel pijn. Toch wilde ik niet huilen zo in het openbaar. Ik moest me die paar minuten tot ik thuis was groot houden. Als een hoopje ellende op een parkbankje opgekrult zitten was ook niets. Ik vond mijn weg naar huis terwijl ik verzwolgen werd door verdriet, pijn en een naar soort schuldgevoel. Alsof ik niet alles eraan had gedaan om deze relatie te redden. Toch had dat gevoel niet de overhand en toen de voordeur eenmaal in het slot viel, liet ik me langs de muur van het krappe gangetje zakken tot ik op de grond zat en begon te huilen, opgekrult in een klein bolletje. Niets van de buitenwereld kon me meer schelen. Ik had nu aan mezelf meer dan genoeg. Dat Ash hier was en mogelijk Luke en of Jill straks voor de deur zou staan kon me ook niets meer bommen. Het was uit en ik had nu even plek nodig om dat een goed plekje te geven, voor ik het verdriet weg kon gaan gamen.

Bowties were never Cooler

Jillian 'Jill' Hemmings.

Ik voel zijn lippen zachtjes op mijn wang en dat is het moment dat ik besef dat dit niet eens hoefde te gebeuren. Hij zegt een vaarwel en loopt weg, waardoor ik alleen maar kan kijken hoe hij uit het zicht verdwijnt. Mijn hart lijkt overuren te maken en tranen staan in mijn ogen. Alles is nu echt over, de lieve woorden, de knuffels, al het andere, het is van me afgepakt en kom niet meer terug. Alsof er een harde klap tegen mijn hoofd is gegeven en ik op de grond ben gevallen, gevallen en niet meer op kan staan. Niemand die nu nog ziet hoe het met me gaat, terwijl ik eerder als ik me zo voelde, naar Michael toe kongaan, maar nu kan dat niet meer. Omdat ik het verdomme uit moest maken.
Als ik thuis, in bed met een bak chocolade ijs, ben pak ik zuchtend mijn telefoon, om te kijken of er iemand wat gestuurd heeft. Zo te zien wel wat, maar niet belangrijks, geen Michael meer die zegt dat hij van me houdt. Ons oude gesprek staat er nog, als ik toen eens had geweten wat er zou gebeuren en dat ik het uit zou maken, had ik je uitgelachen. Ik hield van Michael en nog steeds hou ik van hem, denk ik. Snel open ik het toetsenbord en kijk ik er even naar, voordat ik besluit wat ik ga sturen. 'Michael, het spijt me dat ik zo bot was de laatste tijd en het heb uitgemaakt. Ik hou nog steeds van je en eigenlijk wil ik gewoon dat het weer zo als eerst is. Kunnen we alsjeblieft, weer, praten? x' Over de 'x' heb ik lang getwijfeld, eerst wou ik 'Ly' doen, al zal dat niet het beste zijn nu. Snel druk ik op verzenden, voor ik me nog kan bedenken.

wat was dit ookalweer

Michael Clifford
Ik schokte van het huilen en de pijn. Ik wilde dit allemaal niet en wilde het liefst eigenlijk met dingen smijten en me opkrullen onder mijn dekens, maar ik zat hier verlamd in de gang te snikken. Na een tijdje wist ik me omhoog te werken en strompelde richting de trap. Ik hoorde niets over mijn eigen pijn en verdriet. Niets, behalve mijn telefoon die af ging. Trillend pakte ik het oude toestel en keek naar het bericht. "Dat had je ook kunnen bedenken voor je mijn hart brak." gromde ik voor ik mijn oude mobiel keihard tegen een spiegels smeet die in duizenden stukjes uit elkaar spatte, maa mijn oude Nokia bleef heel. Mijn andere mobiel had mijn moeder ingenomen omdat ik ermee speelde aan tafel. Luid gevloek kwam uit mijn keel en ik schopte een aantal keren keihard tegen de muur onder het vloeken. Daarna stampte ik luid naar boven en sloeg mijn deur dicht voor ik compleet instortte op mijn bed. Huilend en vloekend lag ik op mijn bed. Ik wilde haar echt graag terug, maar niet zo. Zij was bot geweest, maar ik zeker ook. We waren allebei enorm bot en koppig geweest. Toch ging ik niet veranderen voor haar en ik wilde ook niet dat zij zou veranderen voor mij. Als het dan niet werkte, hoorde het vast niet zo te zijn. Al had dat zo in het begin wel zo gevoelt. Ik trok het kettinkje met haar naam eraan van mijn nek en gooide het door de kamer. Het deed allemaal nu te veel pijn. Het was te vers. Misschien dat we later elkaar eens kunnen zien, maar voor nu had ik meer dan genoeg aan mezelf. Dan had ze het niet moeten uitmaken. Natuurlijk zou ik haar het liefst direct terugnemen, maar aan de andere kant kon ik me er niet toe zette om iets anders te doen dan hier huilen en vloeken.

Bowties were never Cooler

Jillian 'Jill' Hemmings.

Ik kreeg geen berichtjes meer terug en tranen begonnen steeds harder te stromen. Mijn vingers omsluiten het kettinkje met zijn naam en een paar keer haal ik diep adem. Met een ferme ruk trek ik hem van mijn nek af en blijf ik er naar kijken hoe het stil in mijn handpalm ligt. Mijn hand leg ik op mijn bed en ik focus mijn blik naar het plafon. Wit, saai, vreselijk, net zoals die van Michael, waar ik nooit goed naar kon kijken, want als ik eenmaal in zijn armen lach was ik zo weg en kon niets me meer terughalen. Maar die tijden zijn over, echt over.
Mijn benen zwaai ik uit mijn bed en ik loop zuchtend naar beneden. Ik moest eten hebben omdat de bak chocoladeijs helaas al weer op is en ik behoefte heb aan eten, eten, knuffels en slaap. Die knuffels krijg ik toch niet, slaap net zo goed niet, ik ben klaarwakker en kan alleen maar denken aan wat er gebeurt is. Met een nieuwe, volle en goddelijke, bak ijs. Ik plof in mijn bed, trek de dekens over me heen en kijk naar herhalingen van 'Awkward'. Hoewel ze haar leven zelf niet perfect vind lijken, is dat het echt wil, uiteindelijk komt het weer goed en is ze gelukkig. Wat ze ook kiest. Terwijl als ik denk dat ik een goede keuze maak het verpest is en het ook niet meer goed komt. Mijn vingers reiken dan ook weer naar mijn telefoon en openen het gesprek met Michael, niets teruggekregen. Geërgerd zucht ik en typ ik weer wat, gewoon, om alles van me af te kunnen schrijven. 'Mikey, alsjeblieft, negeer me niet. Ik hou van je en het was een slechte keuze. Geef mij nog een kans, geef ons nog een kans.'

wat was dit ookalweer