[Speeltopic] Same Love • One Direction • 5SOS - Speeltopics

Stel je voor; een wereld waarin mannen niet op mannen mogen vallen, en vrouwen niet op vrouwen. Waarom dan niet? Dat weet niemand. Mensen in die wereld gaan liever dood dan dat ze laten zien wie ze werkelijk zijn, omdat ze hoe dan ook toch nooit geaccepteerd zullen worden, want zij zijn anders, zij zijn "handlangers van de duivel" volgens sommige religies. Ze vallen op het zelfde geslacht. Wat maakt het uit? Als je maar gelukkig bent, toch? Nee, zo werkt het niet meer. Het is zelfs strafbaar om te houden van wie je houd. Als je al niet eens meer normaal verliefd mag zijn, waar moeten we met deze wrede wereld vol met haat dan naar toe? Wat komt er van terecht? Niks. Die mensen word hun leven zó zuur gemaakt, dat ze op een gegeven moment zelfs liever dood willen, dat is wat er gebeurd vanwege de "anti-gay wet". Het maakt de hele wereld kapot. Maar boeit het ze? Nee, zolang zij hun gang maar kunnen gaan. Maar wat nou als dat niet alleen een voorstelling is, als je echt in die wereld leeft, net zoals de jongens van One Directon en 5 Seconds of Summer? Wat moet je dan? Je geliefde zomaar opgeven? Of doorvechten tot het bittere eind, en dat je alsnog neergeknald word? Terug vechten? Nee, dat heeft allemaal geen zin. Uit elkaar ga je toch wel in zo'n wrede wereld, vol met haat. Wat doen de jongens? Misschien niet de verstandigste keus, maar ze gaan gewoon door met hun leven, samen, als stel. In de hoop dat niemand er wat van merkt. Maar wat als ze het merken, en ook zij zo tot waanzin worden gedreven, en niet eens meer over straat kunnen zonder uitgescholden te worden, en zelfs haat-mail krijgen, en niet eens meer veilig voor de haat zijn in hun eigen huis? Wat kunnen ze er nog tegen doen?

Love doesn't know gender, only happiness.

Love isn't perfect.
Love is overcoming obstacles,
Facing challenges,
Fighting to be together.
Holding on, and never letting go.
Love is realizing that every hour,
Every minute,
Every second,
it was worth it,
Because you did it together.

• Rollen •


• Regels •


Koppels:
Niall & Quinn
Michael & Ashton
Calum & Luke
Louis & Harry

Begin:
Het is zomervakantie, en iedereen heeft hun verdiende tijd vrij gekregen. Sommigen hebben hun koffers al gepakt en staan de trappelen om op vakantie te gaan, naar een plek waar niemand ze kent, terwijl anderen hun vakantie liever thuis vieren, waar het veilig en bekend is. Sommigen zijn allang op hun plek van bestemming en genieten met volle teugen van hun rust, terwijl anderen nog even moeten wachten en nog in de auto, het vliegtuig op zelfs op de boot zitten. Hoe dan ook, iedereen probeert er het beste van te maken in die zes weken van vrijheid, al is dat soms nog best lastig in de wereld waarin ze leven.

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 0:32 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het was gewoon onmogelijk voor mij om me stil te houden. Ik was nu eenmaal erg luidruchting en zeker nu ik niet in hoefde te houden ging ik dat ook zeker niet doen. Al zou dat anders ook niet zijn gelukt. Als we dit thuis ooit wilden doen, zouden we daar zeker wel een oplossing voor moeten vinden. Ik genoot hier zo van , dat ik het echt niet bij een keer zou laten, als Harry dat ook zag zitten. Ik bleef rustig met mijn heupen rollen tot ik ook Harry hoorde kreunen. Het was een stuk zachter dan de kreten die ik uitsloeg, maar het wond me wel heel erg op. Eigenlijk net als zijn nagels in mijn rug. Het deed wel pijn, maar op een goede manier. Toen ik echt merkte dat hij echt ontspannen onder me lag begon ik de snelheid en kracht langzaam op te voeren. Het ging ook niet naar een moordtempo ofzo, maar genoeg om mij al flink door te doen draaien. Hij was zo strak en dit alles voelde zo goed. Zowel zijn als mijn kreunen werden luider en een soort vreemde combinatie van hoge en lage kreunen vulde de kamer. Het duurde dan ook zeker niet lang voor ik mijn lippen niet meer op die van hem kon houden, gewoon om niet ten onder te gaan aan zuurstoftekort. Ik zorgde dat ik goed ervoor kwam zittenen stootte nog twee keer voor ik echt gericht opzoek ging naar zijn prostaat. Hij deed mij zo fantasisch voelen, dat ik, nu ik op een redelijk tempo en een redelijke kracht zat, opzoek ging naar de plek die hem hetzelfde al dan niet meer genot zou geven. Ik bleef wat proberen tot ik uiteindelijk mijn naam hard door de kamer hoorde gaan en zijn nagels over mijn rug voelde krassen. Een grijns verscheen direct op mijn gezicht. Cowabonga, ik had de juiste hoek gevonden. Ik keek trots naar het effect wat ik bij hem had gehad met maar een keertje juist stoten. Bij zijn woorden schoten mijn ogen verbaasd open, maar werd ook mijn grijns breder. "Aye aye, boss. Dan moet je alleen wel me wat steviger vasthouden. Anders lukt het niet." zei ik met een scheve grijns voor ik mijn handen nog iets steviger op het bed zette. Daarna zette ik pas echt kracht achter mijn stoten in precies de juiste hoek. Ik wilde nog wel eens kijken of ik hem kon laten gillen. Ik wist hoe makkelijk je mij kon laten gillen, mijn prostaat raken was vaak al genoeg. Nu bleef ik stevig doorgaan. Ik wilde hem horen gillen voor ik zou stoppen. Mijn kreunen werden langzaam nog iets harder, heser en onregelmatiger. Harry zijn gekreun en staat van zijn liet me zeker niet koud en er begon inmiddels een flinke druk in mijn onderbuik zich op te bouwen. Toch hield ik me daarmee zeker wel in, want dit was niet over voor hij eerst was gekomen. Ik was nu op het punt da thij zich alleen compleet hoefde aan te spannen, of ik ging mee, dus dat was mooi. Nu was het alleen wel handig als hij een beetje op zou schieten, want ik zou het zo ook niet meer extreem lang volhouden. Hij liet me echt verschrikkelijk goed voelen, beter dan wie dan ook me ooit had kunnen laten voelen. Ik kon me niet eens voorstellen hoe het zou zijn als de rollen omgedraaid waren. Ik zou de dag erna waarschijnlijk niet kunnen lopen, zijn lid in de vergelijking meenemend. Ik wist niet wanneer hij het aan zou durven, maar ik zou hem wel leiden, tot het punt waar ik mezelf niet meer in de hand had, wat nog wel eens snel was. Nu had ik mezelf ook niet echt meer in de hand en ging als een hersenloze tekeer, luid, hoog en heel hees kreunend. Morgen kon ik denk ik nog wel praten, maar als we dit te vaak deden toch echt niet.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
De geluiden die de jongen uitkraamde wonden me nog verder op, wat niet eens mogelijk was volgens mij. Het was dat ik geen idee had hoe dik de muren waren en de kans dat we hier iemand kenden nihil was, anders was ik zeker dat ze hem konden horen, nu kon het me niks schelen. Ik was van mezelf niet zo luid, in ieder geval niet zoals Louis dat was, tenzij je echt de goede plekken raakte. Mijn nagels zette ik telkens steviger in zijn huid hoe ruwer hij met me werd, echt ruw was het niet, maar het was duidelijk te merken dat hij zijn tempo verhoogde. Mijn kreunen werden daardoor ook steeds harder, ik had niet gedacht dat ik hiervan zo zou kunnen genieten, als dit altijd zo was wilde ik dit wel vaker aangaan. Dan met de rollen omgedraaid omdat hij dat fijner vond, al had ik begeleiding nodig als het zover was, want ik was letterlijk als de dood hem per ongeluk pijn te doen. Zodra Louis terug trok nam ik de tijd om naar lucht te happen, het was lastig om te onthouden door je neus te blijven ademen door de afleiding. Ik probeerde hem wat te helpen toen hij naar de goede hoek zocht door mijn lichaam op zo'n manier te buigen dat hij mijn prostaat wel moest raken. Dat werkte goed en ik kreunde zijn naam luid terwijl ik hard met mijn nagels over zijn rug ging. Ik smeekte hem bijna om harder te gaan, het voelde te goed om op dit tempo door te blijven gaan. Toch kwam er nog een soort gegniffel over mijn lippen door zijn woorden voor ik hem steviger vasthield bij zijn rug en mijn benen om zijn middel te slaan, zodat ik hem nog dichter tegen me aan kon houden. De extra kracht die Louis zette was gelijk te merken en dat samen met mijn prostaat waar hij recht tegenaan zat had ik heel erg veel moeite om het niet uit te schreeuwen. Ik beet hard op mijn lip om het binnen te houden, maar binnensmonds was ik nog prima te horen. Na een hele korte tijd had ik mijn lip al stukgebeten en gaf ik maar op, om alle kreunen, vloeken en zachte smeekbedes hardop te laten horen. Het zou me niks verbazen als ik zijn rug al had laten bloeden, want ik had absoluut geen controle meer over mijn handen. De heftige gevoelens bouwden zich steeds verder op, als hij zo doorging kostte het hem nog maar weinig moeite om me over de rand te jagen. Mijn lichaam spande zich al wat op en na nog een paar precies goede stoten spande ik me helemaal op, om met een gil van zijn naam door zijn toedoen te komen. Ik had mijn armen en benen door het opspannen heel stevig om hem heen geslagen, zo ver dat het wel pijn moest doen, met mijn nagels diep in zijn rug geslagen. Het toch bekende gevoel van euforie en genot was zo veel heftiger dan ik ooit had gehad dat ik bang was dat ik niet kon stoppen met trillen. Langzaam wist ik mijn grip op zijn lichaam te verslappen zodat ik hem los kon laten en als een soort lappenpop happend naar adem bleef liggen. Ik kon de kracht niet opbrengen om door zijn haren te aaien en al helemaal niet om tegen hem te zeggen dat ik van hem hield. Ik had echt evende tijd nodig om iets te herstellen voor ik ook maar een spier wist te bewegen behalve het hijgen om op adem te komen. Eigenlijk wist ik zeker dat ik Louis ook over de rand mee had getrokken, dat kon niet anders. Ik wilde op dit moment niks liever dan wat van mijn kracht terug krijgen en met mijn armen om de jongen heen blijven liggen, om hem niet meer los te laten.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Bij mijn vraag aan hem om mee te werken, voelde ik gelukkig al snel zijn benen om mijn middel en zijn nagels die diep in mijn rug. Door zijn nagels siste ik wel even van de pijn, maar zodra ik een keer echt hard tegen zijn prostaat had gestoten en nu op een echt hoog tempo gericht verder ging, was die pijn totaal verdwenen. Mijn hoge, harde, en hese kreunen bleven door de kamer gaan, terwijl zijn uitdrukking me alleen maar verder naar de rand joeg, waar ik nu echt al aan bungelde. Het zou niet lang duren voor ik erover werd gejaagd door mijn krullenbol onder me. Dat hij van mij was leek me namelijk nu wel duidelijk. Ik bleef nu wel echt in een zelfs voor mijn doen heel snel en heel hard bewegen. Binnen afzienbare tijd bleef het bij hem gelukkig ook niet bij alleen gedempte kreunen, hij kreunde, vloekte en smeekte de hele boel bij elkaar. Als de muren hier niet zo dik bleken te zijn, hadden we problemen, maar het kon me niets schelen. Bij mij kwamen er inmiddelss ook een flink aantal vloekwoorden hees en luid tussen mijn kreunen door. Gewoon omdat dit zo geweldig voelde en omdat hij zo extreem strak was. Dat zou hem bij mij toch vies tegenvallen. Ik voelde hem al iets spannen, waardoor het gevloek en gekreun alleen maar erger werd. Toch bleef ik onstuitbaar doorgaan. Het duurde alleen niet lang voor hij zich helemaal opspande, wat mij ook over de rand trok, en ik kwam gillend klaar. Ik reed het orgasme wel uit, ondanks dat hij nog compleet natrilde. Daarna stortte ik eigenlijk compleet in bovenop hem, tijdens deze beweging schoot ik gelukkig uit hem, want zelfs daarvoor had ik nu echt geen energie meer. Ik was helemaal stuk. Mijn lichaam trilde helemaal, mijn ademhaling was gejaagder dan ooit tevoren. Zelfs als ik van de jongen af wilde rollen kon ik het niet, want zijn nagels zaten nogsteeds diep in mijn rug verankert. Zijn grip was dan weg, maar zijn nagel jammergenoeg niet. Toch kon het me weinig schelen. De euforie en het genot wat het wel heel intense orgasme me had gegeven waren compleet verlammend en op mijn hyperventileren en trillen na kon ik echt helemaal niets. Ik had zelfs de energie niet meer om mezelf te kalmeren. Dat zou vanzelf moeten gaan. Wel merkte ik dat langzaam mijn ogen begonnen dicht te vallen. Zelfs voor een geeuw was ik te uitgeput. Ondanks dat ik hem nog een kusje wilde geven, zeggen dat ik van hem hield en hem weltruste wensen, ging dat me echt niet lukken. Ik kon mijn oogleden niet tegenhouden. Mijn ademhaling vertraagde alleen maar omdat ik wegzakte in slaap. Hij zou het wel merken wanneer ik echt sliep, want dan zou ik waarschijnlijk echt kalmeren, stoppen met trillen en hyperventileren, en zacht te gaan piepen, wat ik altijd deed in mijn slaap. Vroeger hadden mijn moeder en mijn zusjes zoveel erover geklaagd, maar zolang Harry het niet erg vond, ging ik niet eens proberen er iets aan te veranderen. Niet dat ik er iets aan kon veranderen, zoals zo veel met wat voor een rare trekjes ik allemaal had. Ik kon niets aan mezelf veranderen, maar wilde dat ook zeker niet als ik dit kreeg voor mezelf zijn. Dan waren al die jaren van pesten, nageroepen worden en in elkaar geslagen worden het helemaal waard geweest. Beter dan dit kon niemand zich namelijk voelen. Morgen zouden we wel weer zien, nu was slapen een stuk belangrijker, anders zouden we morgen allebei een wrak zijn, in plaats van alleen hij voor de helft door de pijn in zijn achterste.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was niet de bedoeling dat ik hem pijn deed met mijn nagels, maar ik kon niet anders als ik niet wilde dat mijn lichaam zonder enige controle zich in elke mogelijke bocht wrong door het genot dat hij me bracht. Ik had geen tijd om er langer over na te denken want mijn gedachten waren compleet vertroebeld door alles wat er gaande was. Met mijn armen en benen wist ik Louis zo dicht mogelijk bij me te houden en hopelijk dieper in me te krijgen, wat meer dan genoeg effect had. Ik wist niet eens dat ik zo luid kon zijn, al was het niks vergeleken met hem, dat werd wat als we thuis waren. Dit ging ik namelijk echt niet eenmalig houden en ik durfde te wedden dat hij daar ook zo over dacht. Door alle overweldiging spande ik me al iets aan, wat nog best een leuke uitwerking op hem had, jammer dat ik het niet in me op kon brengen expres aan te spannen, daarvoor was ik teveel de controle over mezelf kwijt. Ik klemde me ontzettend stevig aan hem vast omdat ik kon voelen dat het zo over was en ik wilde het meeste er nog uit halen wat kon. Dit voelde onwerkelijk goed, Louis had zeker niet overdreven toen ik hem ooit had gevraagd hoe het voelde. De kracht die hij zette werd me op een gegeven moment teveel en met een gil stortte ik zonder pardon in met het beste gevoel dat ik ooit had gehad maar verschrikkelijk uitputtend was. Hij kreeg duidelijk dezelfde waas van genot, dat was goed te horen. Ik kon niet eens wat ongemakkelijk verschuiven toen hij nog heel even door ging voor hij bovenop me instortte. Een zachte piep rolde over mijn lippen tussen het hijgen door om het plotse erg lege gevoel maar ik schonk er verder geen aandacht aan, te moe en te gelukkig om het echt te merken. Heel langzaam en met veel moeite nam het gehijg af richting een zware ademhaling en mijn hartslag daalde ook gestaag, al verdween het fantastische gevoel niet en ik hoopte dat het even zo bleef. Ik haalde voorzichtig mijn nagels uit zijn rug en streek er verontschuldigend overheen terwijl ik merkte dat zijn ademhaling ook geleidelijk aan rustiger werd. Mijn lijf trilde nog een beetje maar het kon me allemaal niks schelen, ik was kapot en wilde dolgraag met de jongen in mijn armen in slaap vallen, hoewel ik dacht dat hij eerder weg zou zijn dan ik. "Boo?" probeerde ik nog zachtjes, mijn ademhaling enigszins weer normaal. Ik kreeg geen echte reactie terug en toen ik Louis zacht hoorde piepen wist ik zeker dat hij weg was. Ik glimlachte even en greep met een hand de deken en trok die over ons heen, het werd niet koud hier 's nachts maar het ging om het idee, om mijn armen fijn om hem heen te laten liggen. Over alle andere dingen maakte ik me geen zorgen, de kaarsen brandden vanzelf op en ze konden onmogelijk brand veroorzaken, als hij de lichten had aangelaten had ik er toch geen last van en de honden konden prima een nachtje in het warme weer op het balkon blijven. Ze hadden voedsel, water en elkaar dus dat kwam wel goed. Ik was te moe om ze binnen te laten, laat staan eerst Louis van me af te moeten schuiven, ik lag te fijn om te verplaatsen. Mijn ogen vielen nu ook wel dicht en ik drukte een zacht kusje op zijn kruin. "Ik hou van je," mompelde ik, al wist ik dat hij me niet meer kon horen. Het voelde gewoon goed en natuurlijk om dat te zeggen na een avond als deze, om nu echt weg te vallen in een vredige slaap die ik niet beter had kunnen wensen. Dat hij piepte nam ik voor lief, ik had er geen last van en vond het eigenlijk wel schattig, een van die dingen die ik hem nooit ging vertellen.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Naar de volgende dag? Of opgeven?]

---

Bowties were never Cooler